Σύμφωνα με μια αυξανόμενη ομάδα ειδημόνων και οικονομολόγων, η Κίνα - που είναι ήδη ο πιο μεγάλος εξαγωγέας στον κόσμο, ο μεγαλύτερος πιστωτής επί κρατικών χρεών και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία - θα διαθέτει κάποια μέρα σύντομα ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, όπως ακριβώς το δολάριο εκθρόνισε τη βρετανική λίρα στα χρόνια του μεσοπολέμου, έτσι και το γουάν θα αντικαταστήσει σύντομα το δολάριο, καταφέρνοντας ένα χτύπημα στα αμερικανικά συμφέροντα. Όπως ο οικονομολόγος Arvind Subramanian έγραψε πρόσφατα, το γουάν «θα μπορούσε να γίνει το κορυφαίο αποθεματικό νόμισμα περί το τέλος αυτής της δεκαετίας ή στις αρχές της επόμενης».
Αυτή η άποψη έχει κερδίσει έδαφος καθώς οι Κινέζοι ηγέτες έχουν ξεκινήσει μια συντονισμένη προσπάθεια να διεθνοποιήσουν το γουάν. Κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής του G-20 τον Νοέμβριο του 2008, στο αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσης, ο Κινέζος πρόεδρος Χου Ζιντάο απηύθυνε έκκληση για «μια νέα διεθνή οικονομική τάξη, που είναι δίκαιη, χωρίς αποκλεισμούς και τακτοποιημένη». Το Πεκίνο σύντομα άρχισε να ενθαρρύνει τη χρήση των νομίσματός του στο διεθνές εμπόριο, σε συμφωνίες swap μεταξύ κεντρικών τραπεζών και σε τραπεζικές καταθέσεις και εκδόσεις ομολογιακών δανείων στο Χονγκ Κονγκ. Κατά τους πρώτους έξι μήνες του 2011, οι εμπορικές συναλλαγές που διακανονίζονταν σε γουάν ανήλθαν σε περίπου 146 δισεκατομμύρια δολάρια, μια 13-πλάσια αύξηση σε σχέση με την ίδια περίοδο του προηγούμενου έτους. Μέχρι τα μέσα...
του 2011, οι καταθέσεις σε γουάν στο Χονγκ Κονγκ έφθασαν το ισοδύναμο των 85 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ένα άλμα περίπου δεκαπλάσιο από τότε που έκανε την δήλωση του ο Χου το 2008. Το γουάν έχει γίνει ήδη αποδεκτό ως μέσο πληρωμής στη Μογγολία, το Πακιστάν, την Ταϊλάνδη και το Βιετνάμ. Οι κινεζικές αρχές έχουν δηλώσει ότι μέχρι το 2015, θέλουν το γουάν να συμπεριληφθεί στο καλάθι των βασικών νομισμάτων που καθορίζει την αξία των Ειδικών Τραβηκτικών Δικαιωμάτων (Special Drawing Rights, SDRs), το αποθεματικό στοιχείο ενεργητικού που εκδίδεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και το Πεκίνο έχει ανακοινώσει την πρόθεσή του να μετατρέψει τη Σαγκάη σε διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο μέχρι το 2020.
Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι το δολάριο είναι ευάλωτο. Οι κεντρικές τράπεζες διατηρούν παραδοσιακά συναλλαγματικά αποθέματα για να εξασφαλίσουν την δυνατότητά τους να χρηματοδοτήσουν εισαγωγές. Αλλά σήμερα, τα περισσότερα εισαγόμενα εμπορεύματα του κόσμου προέρχονται από την Κίνα και όχι από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι κεντρικές τράπεζες κατέχουν επίσης αποθέματα για να εξασφαλίσουν την ικανότητά τους να εξυπηρετήσει πληρωμές χρέους σε ξένους. Ωστόσο, τέτοιες πληρωμές ρέουν όλο και περισσότερο προς την Κίνα, και παρόλο που ο δανεισμός της Κίνας είναι σε μεγάλο βαθμό δολαριακός, οι κυρίαρχοι πιστωτές τελικά τείνουν να επιμένουν να δανείζουν σε δικό τους νόμισμα. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα για το δολάριο, το αμερικανικό νόμισμα χάνει αξία - αντί να την αποθηκεύει, όπως τα αποθεματικά νομίσματα υποτίθεται ότι κάνουν. Σε σύγκριση με τα νομίσματα των κυριότερων εμπορικών εταίρων των ΗΠΑ, το δολάριο έχει χάσει το ένα τέταρτο της αξίας του από την καθιέρωση του κυμαινόμενου νομισματικού συστήματος το 1973. Κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, έχει χάσει τα τέσσερα πέμπτα της αγοραστικής του δύναμης, όπως μετράται έναντι του καλαθιού των καταναλωτικών αγαθών. Η μείωση αυτή καθιστά τους κεντρικούς τραπεζίτες στις αναδυόμενες οικονομίες εύλογα ανήσυχους στο να διατηρούν τα αποθεματικά τους σε δολάρια.
Ωστόσο, η ιστορία που αναδύεται σχετικά με την άνοδο του γουάν είναι ως επί το πλείστον λανθασμένη. Η παγκόσμια άνοδος του νομίσματος της Κίνας θα είναι βραδύτερη από ό, τι συνήθως προβλέπεται, και το γουάν είναι πιο πιθανό να πάρει μια θέση ανάμεσα στα δευτερεύοντα αποθεματικά νομίσματα - το ευρώ, το γεν, το ελβετικό φράγκο και τη βρετανική λίρα - αντί να εκτοπίσει το δολάριο από την θέση του κυρίαρχου νομίσματος. Ούτε είναι ακόμη σαφές ότι η Κίνα όντως επιθυμεί το γουάν να αντικαταστήσει το δολάριο. Τα βήματα του Πεκίνου προς την κατεύθυνση της διεθνοποίησης του νομίσματος δεν αντικατοπτρίζουν ένα πλήρες σχέδιο, μια συνεκτική μακροπρόθεσμη στρατηγική, αλλά μάλλον μια εξελικτική διαδικασία που διαμορφώνεται από διαφορές ανάμεσα στους κινέζους πολιτικούς όσον αφορά την έκταση και την ταχύτητα της οικονομικής μεταρρύθμισης. Μακριά από το να επιβεβαιώσει την αναπόφευκτη άνοδο του γουάν, η αβέβαιη προσπάθεια της Κίνας να διεθνοποιήσει το νόμισμά της έχει εκθέσει τους υπόγειους αγώνες που βρίσκονται πίσω από τη μεγαλύτερη πίεση της χώρας να αλλάξει το οικονομικό της μοντέλο.
Η ΑΠΡΟΘΥΜΗ ΑΝΑΔΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΩΝ
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι όταν μια χώρα πλησιάζει να γίνει υπερδύναμη, θα προσπαθήσει φυσικά να διεθνοποιήσει το νόμισμά της. Στην πραγματικότητα, οι αναδυόμενες δυνάμεις κάνουν συχνά ακριβώς το αντίθετο. Όπως ο οικονομολόγος Jeffrey Frankel έχει δείξει [1], αυτό είναι που οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν στην περίοδο του μεσοπολέμου και ό, τι η Γερμανία και η Ιαπωνία έκαναν στη δεκαετία του 1970, παρόλο που τα νομίσματα και των τριών αυτών χωρών αργότερα έγιναν διεθνή. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, τόσο οι πολίτες όσο και οι πολιτικοί ιθύνοντες, ήταν δύσπιστοι για τα οφέλη του να επιτρέψουν το νόμισμά τους να χρησιμοποιηθεί ευρέως στο εξωτερικό.
Οι αναδυόμενες δυνάμεις έχουν δύο λόγους να φοβούνται τη διεθνοποίηση των νομισμάτων τους. Ο πρώτος αφορά την ανταγωνιστικότητα. Όταν οι ξένοι αγοράζουν και κατέχουν ένα νόμισμα, θα αυξήσει την αξία του. Αυτή η εκτίμηση παραμένει για όσο διάστημα οι αγοραστές εκλαμβάνουν το νόμισμα ως αποθεματικό μέσο πλούτου. Ένα ισχυρότερο νόμισμα πλήττει τις εξαγωγές μιας χώρας, καθιστώντας τα προϊόντα της πιο ακριβά στο εξωτερικό και δημιουργεί μεγαλύτερο ανταγωνισμό για τις εγχώριες εταιρείες, καθιστώντας τις εισαγωγές φθηνότερες για τους καταναλωτές.
Ο δεύτερος λόγος για να φοβούνται τη διεθνοποίηση ενός νομίσματος αφορά στον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όπως η Κίνα σήμερα, η Γερμανία, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες όλες αναδείχθηκαν ως εμπορικές δυνάμεις σε μια περίοδο που τα χρηματοπιστωτικά τους συστήματα υφίσταντο αυστηρές ρυθμίσεις. Οι κυβερνήσεις επέβαλλαν ανώτατα όρια επί των επιτοκίων των τραπεζικών καταθέσεων και περιόριζαν τις επενδυτικές ευκαιρίες των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών ταμείων, ώστε να παραμένουν φθηνά αυτά τα κεφάλαια. Αλλά αυτή η «οικονομική καταστολή» εγκλώβιζε τους αποταμιευτές σε χαμηλές αποδόσεις και η ζήτηση για κεφάλαια που ήταν φθηνά με τεχνητό τρόπο υπερκάλυπταν συχνά την προσφορά, αφήνοντας ορισμένους δανειολήπτες απογοητευμένους. Η διεθνοποίηση των νομισμάτων απείλησε το μοντέλο ανάπτυξης με φθηνό κεφάλαιο με το να απελευθερώσει αποταμιευτές και των δανειολήπτες ώστε να βρουν ο ένας τον άλλο στο εξωτερικό, μακριά από την πρόσβαση των ρυθμιστικών Αρχών.
Αυτές οι επιφυλάξεις σχετικά με την παγκοσμιοποίηση ενός νομίσματος συνέβαλαν στο να υπάρχουν μεγάλα διαστήματα μεταξύ της ανάδυσης ενός έθνους ως μία πρώτης τάξεως δύναμη και της ευρείας χρήσης των χρημάτων του από ξένους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν μεγαλύτερη οικονομία από ό, τι το Ηνωμένο Βασίλειο το 1872, αλλά το δολάριο δεν άρχισε να εκτοπίζει τη λίρα ως κυρίαρχο διεθνές νόμισμα μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και η διαδικασία δεν είχε ολοκληρωθεί μέχρι μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα και τότε, οι Ηνωμένες Πολιτείες συχνά εμφανίστηκαν αδιάφορες για το κύρος του νομίσματός τους. Στη δεκαετία του 1970, ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον εγκατέλειψε τον «κανόνα του χρυσού», θυσιάζοντας το διεθνές κύρος τού δολαρίου στο βωμό της εσωτερικής ανάκαμψης. Ομοίως, η Ιαπωνία αντιστάθηκε στη διεθνοποίηση του νομίσματός της μέχρι το 1980, όταν κατέστη αδύνατο να αντισταθεί στις αμερικανικές πιέσεις για να επιτρέψει στις αμερικανικές επιχειρήσεις του χρηματοπιστωτικού κλάδου να εισέλθουν στην ιαπωνική αγορά. Το γερμανικό μάρκο ήταν ένα αποθεματικό νόμισμα, διότι οι ξένοι ήθελαν να το κατέχουν, όχι επειδή οι γερμανικές Αρχές επεδίωξαν ενεργά την εξέλιξη αυτή.
Η ΔΟΛΑΡΙΑΚΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ
Αν άλλες αναδυόμενες δυνάμεις έχουν αντισταθεί στη διεθνοποίηση των νομισμάτων τους, γιατί είναι η πολιτική της Κίνας τόσο διαφορετική; Η απάντηση είναι ότι η πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση έφερε αντιμέτωπη την Κίνα με τους κινδύνους που ενυπάρχουν στην ηγεμονία του δολαρίου. Το οικονομικό μοντέλο της Κίνας είχε βασιστεί στην αύξηση των εξαγωγών με τη διατήρηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της υποτιμημένη. Αυτό απαιτούσε από την Κεντρική τράπεζα της Κίνας να αγοράζει μεγάλες ποσότητες δολαρίων, ενισχύοντας το κύρος του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Αλλά η κρίση αποκάλυψε ότι τα οφέλη του μοντέλου αυτού ήταν μικρότερα από όσο φαινόταν και ότι το κόστος θα μπορούσε να είναι σημαντικά υψηλότερο.
Η κρίση έδειξε ότι με το να στηρίζει την ανάπτυξή της στις εξαγωγές, η Κίνα είχε μείνει εκτεθειμένη σε μια απότομη ανατροπή αν οι ξένες αγορές κατέρρεαν. Κατά το πρώτο τρίμηνο του 2009, η κατάρρευση της ζήτησης στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε πτώση του ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης της Κίνας στο 6,2%, αφότου κατέγραφες ποσοστά ανάπτυξης 10% ή και περισσότερο σε καθένα από τα δέκα προηγούμενα τρίμηνα. Η κρίση ανέδειξε επίσης το πιθανό κόστος της Κίνας από τη συσσώρευση αποθεματικών δολαρίου. Για να διατηρήσει το γουάν υποτιμημένο, η Κίνα είχε αγοράσει χρηματοοικονομικά προϊόντα αξίας 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του περίπου 7% του συνόλου των ομολογιών που εκδίδονται από τους δανειστές διασυνδεδεμένους με την αμερικανική κυβέρνηση, όπως οι καταστροφικά υπερμοχλευμένοι οργανισμοί Fannie Mae και Freddie Mac. Η κρίση έπεισε το Πεκίνο ότι θα μπορούσε μια ημέρα να αντιμετωπίσει μια σοβαρή ζημιά επί των επενδύσεων αυτών.
Οι ηγέτες της Κίνας απάντησαν στο σοκ με το να ασκήσουν κριτική στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η προσπάθεια ξεκίνησε από τον Zhou Xiaochuan, τον διοικητή της Τράπεζας του Λαού της Κίνας (Κεντρική Τράπεζα της χώρας). Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της τράπεζας τον Μάρτιο του 2009, έκανε έκκληση για πολύ μεγαλύτερη χρήση των ΕΤΔ ως εναλλακτική λύση έναντι του δολαρίου. Άλλοι Κινέζοι αξιωματούχοι ακολούθησαν το παράδειγμα του Ζου, υποστηρίζοντας ότι το καλάθι των νομισμάτων που καθορίζει την αξία των ΕΤΔ θα πρέπει να επεκταθεί για να περιλάβει το γουάν και ότι, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την αλλαγή αυτή, το γουάν θα πρέπει να διεθνοποιηθεί. Αντηχώντας τις καταγγελίες που έκαναν οι γάλλοι ηγέτες στη δεκαετία του 1960 για «εξωφρενικό προνόμιο» - την ικανότητα μιας χώρας να δανείζεται φθηνά και φαινομενικά χωρίς όριο στο δικό της νόμισμα - Κινέζοι αξιωματούχοι και επιστήμονες υποστήριξαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν κατάχρηση της νομισματικής ελευθερίας τους και μεταβιβάζουν το κόστος στον υπόλοιπο κόσμο με τη μορφή της υποτίμησης του νομίσματός τους και της χρηματοπιστωτικής αστάθειας. Η επακόλουθη χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής από την Federal Reserve και οι χαοτικές προσπάθειες του Κογκρέσου να ελέγξουν το εθνικό χρέος δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να αυξήσουν την απογοήτευση της Κίνας.
Ακόμη και πριν από την κρίση, η Κίνα είχε εμπλακεί σε μια εσωτερική συζήτηση σχετικά με τις εξαγωγές ως βασικό στοιχείο του μοντέλου ανάπτυξής της. Αρκετά χρόνια πριν, οι μεταρρυθμιστές ξεκίνησαν να υποστηρίζουν ότι η υπερβολική εξάρτηση από τις εξαγωγές θα μπορούσε να είναι επικίνδυνη και ότι η Κίνα χρειάζεται να εξισορροπήσει την ανάπτυξή της με την ενθάρρυνση περισσότερης εγχώριας κατανάλωσης. Στη θέση της οικονομικής καταπίεσης και των φθηνών κεφαλαίων, οι μεταρρυθμιστές ήθελαν οι αποταμιευτές να παίρνουν μια αξιοπρεπή απόδοση, η οποία μπορεί να τους προσδώσει την απαραίτητη εμπιστοσύνη ώστε να καταναλώνουν περισσότερο. Στη θέση μιας τεχνητά χαμηλής ισοτιμίας, ήθελαν να αφεθεί η αξία του γουάν να αυξηθεί, πράγμα που θα αναπροσανατόλιζε τις κινεζικές επιχειρήσεις αντί για τις εξαγωγές προς την εγχώρια αγορά.
Οι μεταρρυθμιστές θεώρησαν ότι πέτυχαν μια μικρή νίκη το 2005, όταν η Κίνα χαλάρωσε τη συναλλαγματική της ισοτιμία. Αλλά σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων αγωνίζεται να προχωρήσει. Οι κρατικές τράπεζες δεν θέλουν να πληρώσουν στους καταθέτες επιτόκια της αγοράς. Πολιτικά διασυνδεδεμένοι δανειολήπτες, όπως οι κρατικές κατασκευαστικές εταιρείες που χτίζουν την εντυπωσιακή υποδομή της Κίνας, δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την πρόσβαση σε φθηνά κεφάλαια. Πολιτικά διασυνδεδεμένοι εξαγωγείς, στους οποίους υπολογίζουν επαρχιακοί κυβερνήτες για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στις περιοχές τους, δεν θέλουν να χάσουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που δημιουργείται από μια ευνοϊκή συναλλαγματική ισοτιμία. Οι ομάδες που έχουν συμφέρον όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις -αποταμιευτές που λαμβάνουν τεχνητά χαμηλές αποδόσεις και καταναλωτές που πληρώνουν υψηλό τίμημα για τις εισαγωγές - δεν ταιριάζουν με τους ισχυρούς παραγωγούς.
Πριν από την οικονομική κρίση, η υπόθεση των μεταρρυθμίσεων επίσης στιγματίστηκε από την υποψία ότι αντιπροσώπευε μια συνθηκολόγηση στις αμερικανικές απαιτήσεις για να αφεθεί το γουάν να ανατιμηθεί. Αλλά μόλις η κρίση αποκάλυψε την ευπάθεια της Κίνας, η μεταρρύθμιση απέκτησε μια νέα πατριωτική λάμψη: οι υπέρμαχοί της θα μπορούσαν να εμφανιστούν ως αυτοί που αντιμετωπίζουν την επικίνδυνη ηγεμονία του δολαρίου. Αυτός ο επανασχεδιασμός ήταν αρκετός για να ανατρέψει το πολιτικό κέντρο βάρους μακριά από το status quo. Η κριτική για αυτό που οι κινέζοι καθηγητές ονομάζουν «παγίδα του δολαρίου» έγινε ευρέως αποδεκτή, και κατ' επέκταση, η διεθνοποίηση του γουάν έγινε επίσημος στόχος, παρόλο που πολλοί από τους ηγέτες της Κίνας συνέχισαν να πιστεύουν στην ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών, στις αυστηρά ρυθμισμένες αγορές κεφαλαίων και σε ένα τραπεζικό σύστημα ελεγχόμενο από το κράτος.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση ήθελε να πετύχει και τα δύο: αλματώδη αύξηση των εξαγωγών αλλά και μείωση της συσσώρευσης δολαρίων. Συνέχισε τη διοχέτευση των φτηνών δανείων σε ευνοούμενες εταιρείες σε βάρος των αποταμιευτών αλλά και προώθησε περισσότερο και την εγχώρια κατανάλωση. Η διεθνοποίηση του γουάν προέκυψε ως επίσημος στόχος όχι επειδή προέκυψε ως απόφαση από την μακροχρόνια διαμάχη μεταξύ των μεταρρυθμιστών και της κυρίαρχης άποψης. Αντίθετα, έγινε πολιτική ακριβώς επειδή θόλωσαν αυτές οι διαχωριστικές γραμμές, επιτρέποντας σε ανθρώπους που διαφωνούσαν να συμμαχήσουν- τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
ΓΙΑ ΚΑΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΟΓΑ
Μία από τις συνέπειες αυτών των εσωτερικών συγκρούσεων είναι η ανορθόδοξη μεταρρυθμιστική αλληλουχία. Όπως ο οικονομολόγος Takatoshi Ito έχει εξηγήσει [2], ο καλύτερος τρόπος για να ανοίξει ένα καταπιεσμένο, αυτάρκες χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι να αρχίσει με την εσωτερική οικονομική μεταρρύθμιση. Πριν να επιτραπεί να ρεύσουν μεγάλα ποσά ξένων κεφαλαίων μέσα και έξω από το σύστημα μιας χώρας, οι τράπεζες πρέπει να είναι καλά κεφαλαιοποιημένες και να διέπονται από ανταγωνιστικούς κανονισμούς. Οι αγορές ομολόγων θα πρέπει να διαθέτουν επαρκές βάθος και ρευστότητα, έτσι ώστε να μπορούν να απορροφήσουν τα ξένα κεφάλαια, χωρίς να βιώνουν δραματικές διακυμάνσεις τιμών. Οι αρχές πρέπει να καλωσορίζουν μια ποικιλία επενδυτών, με διαφορετικούς χρονικούς ορίζοντες, επενδυτικούς στόχους και κοσμοθεωρίες - μια μορφή ποικιλομορφίας που μειώνει την καταστροφική συμπεριφορά της αγέλης. Μόνο αφότου το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα έχει εμπλουτιστεί με αυτόν τον τρόπο είναι ασφαλές να ανοίξει την οικονομία σε εισροές ξένων κεφαλαίων, να επιτρέψει τη διακύμανση της συναλλαγματικής ισοτιμίας και αφήσει τα χρήματα της χώρας να κυκλοφορούν διεθνώς. Η διεθνοποίηση του νομίσματος θα πρέπει να είναι το τελικό σημείο της μεταρρύθμισης και όχι το σημείο εκκίνησης.
Η Κίνα δεν ακολουθεί αυτή τη σειρά. Η κυρίαρχη άποψη στην κινεζική πολιτική σκηνή αντιστέκεται ακόμα στις ταχείες εγχώριες οικονομικές μεταρρυθμίσεις και τη συναλλαγματική ευελιξία, οπότε οι μεταρρυθμιστές πιέζουν προς τα εμπρός με τη διεθνοποίηση του νομίσματος πριν να εκπληρωθούν οι συνήθεις προϋποθέσεις. Από την ομιλία του Χου, το 2008, η Κίνα έχει υπογράψει σε μεγάλο βαθμό συμβολικές συμφωνίες swap με Κεντρικές Τράπεζες 13 χωρών, όπως η Αργεντινή, η Λευκορωσία, η Ινδονησία, η Μαλαισία και η Νότια Κορέα. Τον Σεπτέμβριο του 2011, η Κεντρική Τράπεζα της Νιγηρίας ανακοίνωσε ότι θα μετατρέψει μεταξύ 5% και 10% των συναλλαγματικών διαθεσίμων της σε γουάν. Αλλά οι πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις που άρχισαν τον Απρίλιο του 2009, όταν η κυβέρνηση της Κίνας επέτρεψε σε πέντε πιλοτικές περιοχές - Dongguan, Guangzhou, Σαγκάη, Shenzhen καθώς και το Zhuhai - να ξεκινήσουν εμπορικές συναλλαγές με το Χονγκ Κονγκ δοκιμαστικά σε γουάν. Τον Ιούνιο του 2010, το πείραμα επεκτάθηκε σε 20 επαρχίες, πόλεις και αυτόνομες περιοχές. Πέρυσι, επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη χώρα. Η προκύπτουσα έκρηξη του γουάν με βάση το εμπόριο χαιρετίστηκε από κάποιους ως επιτυχία. Αλλά όπως ο Peter Garber της Deutsche Bank έχει εξηγήσει [3] η ανάπτυξη ήταν αποκαλυπτικά μονόπλευρη, με αποτέλεσμα να προκύψουν ορισμένες σοβαρές ανεπιθύμητες συνέπειες.
Επειδή οι ξένοι αναμένουν ότι το νόμισμα της Κίνας θα ανατιμηθεί έναντι του δολαρίου, είναι πρόθυμοι να αγοράσουν οποιοδήποτε γουάν που φθάνει στο Χονγκ Κονγκ, όπου το νόμισμα καλείται CNH, ώστε να διακρίνεται από το νόμισμα στην ηπειρωτική χώρα, το οποίο μερικές φορές αναφέρεται ως CNY. Σαν αποτέλεσμα, το CNH τείνουν να αποκτήσει ένα premium έναντι του δολαρίου, ανοίγοντας ένα χάσμα μεταξύ της εγχώριας συναλλαγματικής ισοτιμίας γουάν-δολαρίου, το οποίο η κινεζική κυβέρνηση διαχειρίζεται, και του υπεράκτιου CNH με το δολάριο, το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί. Αυτή η διαφορά δημιουργεί ένα κίνητρο για τους Κινέζους εισαγωγείς να πληρώσουν τους αλλοδαπούς προμηθευτές με CNH αντί για δολάρια αγορασμένα από την κεντρική τράπεζα στη χαμηλότερη, επίσημη, συναλλαγματική ισοτιμία.
Καθώς οι κινέζοι εισαγωγείς επωφελούνται από την ευνοϊκή συναλλαγματική ισοτιμία στο Χονγκ Κονγκ, μεταφέρουν χρήματα από την ηπειρωτική χώρα σε λογαριασμούς εκφρασμένους σε CNH στο Χονγκ Κονγκ και στη συνέχεια χρησιμοποιούν αυτά τα CNH για να αγοράζουν αγαθά από αλλοδαπούς εξαγωγείς. Τότε οι ξένοι, είτε διακρατούν τα CNH προσδοκώντας ανατίμησή τους ή, αν δεν ενδιαφέρονται για τη νομισματική κερδοσκοπία, πωλούν τα CNH σε άλλους αλλοδαπούς που επιθυμούν να αναλάβουν το ρίσκο. Με τον τρόπο αυτό, το κινεζικό νόμισμα συσσωρεύεται στο Χονγκ Κονγκ. Ορισμένοι αναλυτές της αγοράς προβλέπουν ότι, έχοντας ήδη αυξηθεί δέκα φορές από τότε που ο Χου έκανε τις προαναφερθείσες δηλώσεις, το 2008, οι κινεζικές καταθέσεις σε συνάλλαγμα στο Χονγκ Κονγκ θα τετραπλασιαστούν από το σημερινό επίπεδο μέχρι το τέλος του 2012, φτάνοντας το ισοδύναμο περίπου στα 340 δισεκατομμύρια δολάρια.
Τούτο δεν αποτελεί, όμως, την πρόθεση των κινέζων πολιτικών. Τεχνικά, η απορρύθμιση των εμπορικών πληρωμών εκφρασμένων σε γουάν ισχύει για τους κινέζους εξαγωγείς και τους εισαγωγείς. Αν οι εξαγωγείς επωφελήθηκαν από αυτή τη νέα ελευθερία, οι δεξαμενές από CNH που δημιουργούνται στο Χονγκ Κονγκ θα πρέπει να στραγγίσουν το ίδιο γρήγορα όπως γέμισαν. Αλλά τα κίνητρα για τους εξαγωγείς είναι τα αντίθετα από εκείνα που αντιμετωπίζουν οι εισαγωγείς. Αντί να περάσουν μέσω του Χονγκ Κονγκ, οι εξαγωγείς βρίσκουν καλύτερη την πληρωμή τους σε δολάρια και στη συνέχεια πωλούν τα δολάρια στην κεντρική τράπεζα στην καθορισμένη ισοτιμία, η οποία καθιστά το δολάριο τεχνητά πολύτιμο.
Το αποτέλεσμα έγινε μια κλασική επίδειξη του νόμου των αθέλητων συνεπειών. Πριν από το άνοιγμα της αγοράς CNH στο Χονγκ Κονγκ, οι κινέζοι εισαγωγείς αγόραζαν ξένο συνάλλαγμα από την Κεντρική Τράπεζα της Κίνας, μειώνοντας τα δολαριακά αποθέματά της. Τώρα, οι εισαγωγείς μπορούν να αποκτήσουν συνάλλαγμα έμμεσα από ξένους κερδοσκόπους στο Χονγκ Κονγκ, αφήνοντας περισσότερα δολάρια στον ισολογισμό της Κεντρικής Τράπεζας. Με άλλα λόγια, η δυνατότητα των κινέζων εισαγωγέων να πληρώνουν τους ξένους σε CNH έχει ως αποτέλεσμα την αφαίρεση μιας σημαντικής πηγής για απόκτηση δολαρίων από την παγκόσμια αγορά συναλλάγματος. Υποθέτοντας ότι η κεντρική τράπεζα θέλει να διατηρήσει την ισοτιμία γουάν-δολαρίου, θα πρέπει να αντισταθμίσει αυτήν την επίδραση με την αύξηση των δικών της δολαριακών αποθεμάτων. Η προσπάθεια της Κίνας να διεθνοποιήσει το γουάν, η οποία ξεπήδησε εν μέρει από την επιθυμία της να μειωθεί η έκθεση της χώρας σε δολάρια, είχε στην πραγματικότητα το αντίθετο αποτέλεσμα της αύξησης των ήδη τεράστιων δολαριακών αποθεμάτων της Κεντρικής Τράπεζας.
Ακόμη και πέρα από αυτό το παράδοξο, η πολιτική αυτή αποδεικνύεται δαπανηρή. Υποθέτοντας ότι η Κίνα θα επιτρέψει μια μέρα να σταματήσει να κρατά υποτιμημένη την αξία του νομίσματός της, η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας θα υποστεί τελικά απώλειες επί του χαρτοφυλακίου της, καθώς το δολάριο πέφτει στη φυσική του συναλλαγματική ισοτιμία έναντι του γουάν. Όσο περισσότερα δολάρια συσσωρεύονται στην Κεντρική Τράπεζα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι αυτή η ενδεχόμενη απώλεια. Επιπλέον, καθώς η Κεντρική Τράπεζα αποκτά επιπλέον δολάρια, πληρώνει με γουάν. Για να αποφευχθούν οι πληθωριστικές πιέσεις, αυτή η νομισματική επέκταση πρέπει να «αποστειρωθεί» με την έκδοση ομολόγων ή την αποδοχή τραπεζικών αποθεματικών επί των οποίων η κυβέρνηση θα καταβάλλει τόκους, φορτώνοντας με επιπλέον κόστος την κινεζική κυβέρνηση. Η πρόκληση της αποστείρωσης μεγαλώνει όταν τα χρήματα σε τραπεζικούς λογαριασμούς CNH χρησιμοποιούνται για την αγορά ομολόγων σε CNH και, στη συνέχεια, οι εκδότες αυτών των τίτλων επαναπατρίζουν τα κεφάλαια στην ηπειρωτική χώρα. Όσο η αγορά του Χονγκ Κονγκ παραμένει συγκριτικά μικρή, η Κίνα μπορεί να απορροφήσει αυτές τις δαπάνες με μικρή δυσκολία. Αλλά εάν οι Αρχές είναι σοβαρές για τη διεθνοποίηση του γουάν με ένα βιώσιμο τρόπο, οι δαπάνες θα αυξηθούν γρήγορα και οι ακούσιες συνέπειες πιθανώς θα γίνουν πιο δύσκολα διαχειρίσιμες, ιδιαίτερα με την απουσία της εσωτερικής μεταρρύθμισης.
ΚΙΝΔΥΝΟΙ Ή ΟΦΕΛΗΜΑΤΑ;
Οι εντάσεις στη νομισματική πολιτική της Κίνας προκύπτουν σαφώς από το ευρύ φάσμα των επίσημων δηλώσεων που προσπαθούν να την εξηγήσουν. Μερικοί αξιωματούχοι δηλώνουν ανοιχτά την προτίμησή τους στη διαφοροποίηση από το δολάριο, αλλά είναι προσεκτικοί να μην εκληφθεί ως έκκληση για υπεροχή του γουάν, ακόμη και μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Αντίθετα, προβλέπουν μια μακρά και πολύπλοκη διαδικασία αλλαγών στο διεθνές νομισματικό σύστημα, με την αυξημένη ζήτηση για γουάν ως επί το πλείστον να περιορίζεται στις αγορές της Ανατολικής Ασίας. Άλλοι πολιτικοί στο Πεκίνο υποστηρίζουν το να περιληφθεί το γουάν στα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα και πιστεύουν ότι τα ΕΤΔ θα πρέπει να εκτοπίσουν τελικά το δολάριο από τη θέση τους ως το κύριο αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο. Αλλά ακόμη και όταν προωθούν αυτό το όραμα για μια ριζικά αναμορφωμένη νομισματική τάξη, οι αξιωματούχοι αυτοί αποφεύγουν να αναγνωρίσουν μια πολιτική διεθνοποίησης του νομίσματος, μιλώντας αντί για αυτό για μια πιο περιορισμένη ατζέντα θεμάτων εμπορίου και διευκόλυνσης επενδύσεων. Αναφέρουν ότι η πολιτική τους είναι μια απάντηση στη ζήτηση της αγοράς. Με το να επιτρέψουν να χρησιμοποιηθεί το γουάν σε εμπορικές συναλλαγές, αυτοί οι αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι η Κίνα απλώς συμμορφώνεται με τις αιτήσεις των εισαγωγέων και των εξαγωγέων. Ισχυρίζονται ότι η Κίνα έχει συνάψει συμφωνίες swap με ξένες Κεντρικές Τράπεζες, μόνο επειδή οι ξένοι της το ζήτησαν - παρά το γεγονός ότι οι ξένοι που έχουν αξιοποιήσει μόνον ένα μικρό κλάσμα των swap σε γουάν από το σύνολο που έχει παράσχει το Πεκίνο.
Ωστόσο, ακόμη και αν οι ηγέτες της Κίνας προσπαθούν να εξορθολογίσουν μια αντιφατική πολιτική, θα ήταν λάθος να συμπεράνουμε ότι η διεθνοποίηση του γουάν είναι καταδικασμένη. Στο κάτω - κάτω, η Κίνα έχει διαχειριστεί κι άλλες αντιφάσεις επιτυχώς, συχνά προβαίνοντας σε μεταρρυθμίσεις όχι αντιμετωπίζοντας κατά μέτωπο το υπάρχον status quo, αλλά μάλλον επιτρέποντας σε μια εναλλακτική λύση να αναπτυχθεί γύρω από αυτό. Για παράδειγμα, στη δεκαετία του 1980, κατά τα πρώτα στάδια της μετάβασης από τον κεντρικό σχεδιασμό, οι αγρότες εξακολουθούν να απαιτούνται για την κάλυψη των ποσοστώσεων της εποχής του Μάο και πληρώθηκαν σε τιμές που καθορίστηκαν με κεντρικό σχεδιασμό, αλλά οι αγρότες είχαν επίσης τη δυνατότητα να πωλούν ό, τι παρήγαγαν πέραν των ποσοστώσεών τους στη νέα ελεύθερη αγορά. Σήμερα, οι ιδιωτικές εταιρείες συνυπάρχουν με κρατικές επιχειρήσεις και πενταετή σχέδια συνυπάρχουν με την καπιταλιστική ελευθερία έναντι όλων. Κατά παρόμοιο τρόπο, η Κίνα επιτρέπει την ελεύθερη αγορά κεφαλαίων σε γουάν να μεγαλώνει στο Χονγκ Κονγκ, παράλληλα με τη σε μεγάλο βαθμό ελλιπή σε μεταρρυθμίσεις, περιορισμένη αγορά κεφαλαίων στην ηπειρωτική χώρα. Το μείγμα πολιτικής μπορεί να μην είναι συνεπές, αλλά θα μπορούσε τελικά να αποδειχθεί αποτελεσματικό.
Πράγματι, η ασυνέπεια μπορεί να έχει κάποια πλεονεκτήματα. Επιτρέπει στην Κίνα να πειραματιστεί με τις αλλαγές ενώ διατηρεί τη δυνατότητα να υποχωρήσει αν οι ανεπιθύμητες συνέπειες γίνουν αφόρητες. Θα μπορούσε να επιτρέψει την προώθηση της ανάπτυξης της αγοράς του Χονγκ Κονγκ, έτσι ώστε τα απαραίτητα θεσμικά όργανα που χρειάζονται σε μια αγορά συναλλάγματος να μπορέσουν να διαμορφωθούν εκεί σταδιακά. Αν κινεζικές και ξένες εταιρείες εκδώσουν μεγαλύτερους όγκους ομολόγων σε CNH μικρής και μακράς διάρκειας, μια καθοδηγούμενη από την αγορά καμπύλη αποδόσεων θα προκύψει, οι κινέζοι traders θα μάθουν την τέχνη του αρμπιτράζ επιτοκίων και οι κινεζικές εταιρείες που χρησιμοποιούν αυτή την αγορά θα μάθουν τις ιδιαιτερότητες της διαχείρισης χαρτοφυλακίου. Το σύστημα μπορεί να ρυθμιστεί και να δοκιμαστεί πριν αναπτυχθεί στην ηπειρωτική χώρα, και, εν τω μεταξύ, μπορεί να δημιουργήσει ενδείξεις αξιών χρήσιμες στην κυβέρνηση της Κίνας. Αν το CNH ανατιμηθεί ξαφνικά έναντι του δολαρίου, αυτό θα προειδοποιήσει τις Αρχές για αυξανόμενη πίεσης από τους κερδοσκόπους. Εάν τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια αυξηθούν σε σχέση με τα μακροπρόθεσμα, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι οι επενδυτές έχουν γίνει απαισιόδοξοι για τις οικονομικές προοπτικές. Με τον καιρό, οι εγχώριες και οι υπεράκτιες αγορές θα μπορούσαν ενδεχομένως να συγκλίνουν καθώς θα χαλαρώνουν οι έλεγχοι επί των κεφαλαίων.
Βεβαίως, υπάρχει σημαντικός κίνδυνος ότι μια σταδιακή προσέγγιση - και η συνακόλουθη ένταση μεταξύ μιας ελεύθερης υπεράκτιας αγοράς και μιας ελεγχόμενης εγχώριας - θα μπορούσε να αποδειχθεί δύσκολα διαχειρίσιμη για την κινεζική κυβέρνηση. Το αυξανόμενο κόστος αγοράς δολαρίων για την Κεντρική Τράπεζα για να αντισταθμίσει διεθνή αποθεματικά σε γουάν στο Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να ενθαρρύνει τους ξένους παίκτες να στοιχηματίσουν ότι η Κεντρική Τράπεζα θα επιδιώξει να μειώσει το κόστος της, επιτρέποντας ταχύτερη ανατίμηση του γουάν. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ακόμη περισσότερες κερδοσκοπικές αγορές CNH , ξεκινώντας έναν φαύλο κύκλο. Ομοίως, η διαρροή κεφαλαίων από το Χονγκ Κονγκ προς την ηπειρωτική χώρα θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τον πληθωρισμό. Όπως εξηγεί ο οικονομολόγος Robert McCauley [4], αυτό έπαθαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, όταν επέμειναν στον έλεγχο των κεφαλαίων για να αντιμετωπίσουν τις διευρυνόμενες υπεράκτιες δολαριακές αγορές στη δεκαετία του 1970. Αλλά είναι επίσης πιθανό ότι τα οφέλη από την πειραματική τεχνική της Κίνας θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν το προφανές κόστος και τις αντιφάσεις. Όποιος έχει παρακολουθήσει τις εξαιρετικές οικονομικές επιδόσεις της Κίνας, που επιτεύχθηκαν αγνοώντας πολλές από τις αναπτυξιακές συνταγές της Δύσης, θα πρέπει να είναι μετριοπαθής στο να προβλέψει ότι η Κίνα θα ξεφύγει αναπόφευκτα αυτή τη φορά. Αλλά ακόμη και αν η σταδιακή πολιτική της Κίνας σε σχέση με το νόμισμά της στεφθεί με επιτυχία, το γουάν δεν πρόκειται να εκτοπίσει το δολάριο σύντομα. Το δολάριο κατέχει ένα πλεονέκτημα που ποτέ δεν είχε ο προκάτοχός του, η βρετανική λίρα: φοβερά βαθιές κεφαλαιαγορές, τόσο εντός όσο και εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες λειτουργούν κυρίως σε δολάρια.
Ο κύριος σκοπός ενός αποθεματικού νομίσματος στη σημερινή παγκόσμια οικονομία πηγαίνει πέρα από τις παραδοσιακές αγορές του. Οι Κεντρικές Τράπεζες κρατούν έκτακτα συναλλαγματικά αποθέματα όχι μόνο ως κάλυψη για τις βασικές εισαγωγές και τις πληρωμές χρέους. Τα κρατούν, ως εξασφάλιση έναντι των παθογόνων κρίσεων απέναντι στις οποίες τα μοντέρνα χρηματοοικονομικά είναι ευαίσθητα. Καθώς οι αγορές κεφαλαίων έχουν γίνει παγκόσμιες, οι τράπεζες σε όλο τον κόσμο έχουν δανειστεί στις αποτελεσματικές αγορές που λειτουργούν με βάση το δολάριο. Ως αποτέλεσμα, όταν οι αγορές ξαφνικά στερεύουν, οι δανειολήπτες απομένουν να εκλιπαρούν για δολάρια. Εφ 'όσον η χρηματοδότηση σε δολάριο παραμένει ελκυστική για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι κεντρικές τράπεζες θα κατέχουν ένα μεγάλο μέρος των αποθεμάτων τους σε δολάρια. Ακόμα κι αν το δολάριο χάνει σταθερά την αξία του, οι κεντρικές τράπεζες μάλλον θα είναι έτοιμη να απορροφήσουν το εν λόγω κόστος, το οποίο ισοσταθμίζεται με ένα ασφάλιστρο.
Δεδομένης της οικονομικής ισχύος της Κίνας και της πιθανής ανατίμησης του νομίσματός της στο μέλλον, το γουάν θα μπορούσε να προκύψει τελικά ως ένα δευτερεύον αποθεματικό νόμισμα. Εάν μια αξιόπιστη αγορά ομολόγων σε γουάν αναπτυχθεί, πρώτα στο Χονγκ Κονγκ και στη συνέχεια ίσως και στην ηπειρωτική χώρα, οι αλλοδαποί θα περιλαμβάνουν όλο και περισσότερο γουάν στα χαρτοφυλάκιά τους μαζί με βρετανικές λίρες, ευρώ, ελβετικό φράγκο και γιεν. Τα ασιατικά έθνη, με βαθείς οικονομικούς δεσμούς με την Κίνα, είναι ιδιαίτερα πιθανό να το πράξουν. Το γουάν χρησιμεύει ήδη ως ανεπίσημο σημείο αναφοράς για αρκετές από τις συναλλαγματικές ισοτιμίες τους. Αλλά αυτό απέχει πολύ από το να εκτοπίσει το δολάριο. Η Κίνα αναπληρώνει γρήγορα την υστέρησή της σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες όσον αφορά το συνολικό μέγεθος της οικονομίας της, και ίσως και σε άλλα ζητήματα. Αλλά η νομισματική κυριαρχία της Κίνας δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Αν γίνει ποτέ εφικτή, θα γίνει σε πολύ καιρό.
Ο SEBASTIAN MALLABY είναι διευθυντής του Κέντρου Γαιοοικονομικών Μελετών Maurice R. Greenberg στο Council on Foreign Relations.
Ο OLIN WETHINGTON είναι πρόεδρος της Wethington International ενώ προηγουμένως υπηρέτησε ως βοηθός υφυπουργός Διεθνών Υποθέσεων και ήταν ειδικός απεσταλμένος στην Κίνα από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών.
Ο OLIN WETHINGTON είναι πρόεδρος της Wethington International ενώ προηγουμένως υπηρέτησε ως βοηθός υφυπουργός Διεθνών Υποθέσεων και ήταν ειδικός απεσταλμένος στην Κίνα από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου