Η δημοσκοπική άνοδος των άκρων και το φλερτ των αυτοαποκαλούμενων μεταρρυθμιστών με τα χαμηλά εκλογικά ποσοστά θα πρέπει να μας απασχολήσει. Ξαφνικά η κοινή λογική κατά τους μεταρρυθμιστές έγινε τόσο σπάνια όσο το νερό στην Σαχάρα, έτσι ώστε η ελληνική κοινωνία να άγεται και να φέρεται από τον ανορθολογισμό.
Σαφέστατα οι ψηφοφόροι δεν είναι αναγκαστικά ορθολογικοί, όμως η αδιαφορία τους απέναντι στους μεταρρυθμιστές δεν είναι καθόλου τυχαία. Όσο και να ξορκίζουν τα άκρα, οι μεταρρυθμιστές ήταν αυτοί που ακύρωσαν την πολιτική τους αυθυπαρξία όταν μαζικά υποστήριξαν εξωθεσμικές λύσεις. Όταν το όνειρο σου είναι μια κυβέρνηση τεχνοκρατών και ξένων επιτρόπων με πιο δικαίωμα έρχεσαι και ζητάς την ψήφο των μαζών όταν ο ίδιος την θεωρείς δευτερεύουσα? Λυπάμαι αλλά...
τόσο τα άκρα όσο και οι αυτοαποκαλούμενοι μεταρρυθμιστές έχουν ως πρόταγμα την ακύρωση της πολιτικής. Το σκορ όμως θα είναι πάντα υπέρ των άκρων.
Οι ίδιοι οι μεταρρυθμιστές έπαιξαν το παιχνίδι της πατριωτικής πλειοδοσίας. Εκείνοι μίλησαν για μικρασιατικές καταστροφές, για τον νέο πατριωτισμό, για μικρασιατικές εκστρατείες κόντρα στο οίκαδε των δραχμολάγνων - αντιμεταρρυθμιστών υπονοώντας χωρίς να το σκεφτούν και τα συμπληρώματα αυτών των ανωμάλων περιόδων. Δηλαδή τις πολιτικές δίκες των υπευθύνων του οίκαδε και της καταστροφής, τις εκτελέσεις κλπ, ότι δηλαδή ακούγεται στους αλαλαγμούς περί κρεμάλων των ακραίων.
Οι μεταρρυθμιστές χρησιμοποίησαν την συνωμοσιολογία που είναι η τυπική ρητορική των άκρων. Σύμφωνα με τον μύθο, υπάρχουν κάποιοι δραχμολάγνοι, κερδοσκόποι, υποστηρικτές της χρεοκοπίας (του γράφοντος συμπεριλαμβανόμενου) με μυθικές καταθέσεις στην Ελβετία που περιμένουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ για να έρθουν στην Ελλάδα και να αγοράσουν τα πάντα κοψοχρονιά. Έτσι κάθε συζήτηση για στάση πληρωμών πριν το PSI ήταν υποτίθεται εκ του πονηρού και διεξαγόταν από ανίερα κέντρα πέριξ της Ζυρίχης και της Γενεύης που ήθελαν να κερδοσκοπήσουν. Δεν σας θυμίζουν αυτά την συνωμοσιολογία του κυρίου Καμμένου περί αοράτων κερδοσκόπων, παιχτών CDS, εβραιομασώνων και δεν ξέρώ εγώ τι άλλο?
Γενικότερα, οι μεταρρυθμιστές είδαν την τρόικα ως τον πατέρα που έρχεται να σώσει τον άτακτο γιο. Αφού συλλήβδην οι Έλληνες είναι κλέφτες (μαζί τα φάγαμε), δεν έχουν αστική συνείδηση, δεν εξατομικεύτηκαν πριν 1000 χρόνια όπως λέει και ο κύριος Ράμφος, λέμε τότε “ναι” σε οποιαδήποτε πολιτική της τρόικας ακόμα και αν αυτή είναι αντίθετη στην ιδεολογία μας, αν πάλι πιστεύουμε σε κάποια ιδεολογία. Γιατί δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια σου στην φοροκαταιγίδα της τρόικα και να αυτοπροσδιορίζεσαι φιλελεύθερος λέγοντας μάλιστα πως η ύφεση υπάρχει επειδή δεν εφαρμόζεται το μνημόνιο. Λες και η ύφεση είναι σαν την βροχή που πέφτει ακόμα και αν δεν κάνει κάποιος τίποτα. Ο καθένας μπορεί να είναι όσο φιλομνημονιακός θέλει, το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο ίδιος γίνεται γραφείο τύπου της τρόικα και δεν έχει τον απαιτούμενο σκεπτικισμό που θα θέτει στην βάσανο του ορθολογικού έλεγχου τόσο τα σωστά όσο και τα λάθη της τρόικα. Εδώ είναι το μεγάλο αυτογκόλ των μεταρρυθμιστών.
Και θα πει κάποιος γιατί τα άκρα κερδίζουν με τα ίδια όπλα που υποτίθεται πως χρησιμοποιούν οι μεταρρυθμιστές. Μα απλά γιατί τα άκρα είναι “φιλολαϊκά” ενώ οι μεταρρυθμιστές ακούγονται σαν τους δασκάλους με την βίτσα που θέλουν να δείρουν τους άτακτους ιθαγενείς. Δεν μπορείς να είσαι μεταρρυθμιστική δύναμη και να μην έχεις σημαία έννοιες όπως το λαϊκό εισόδημα, την αναγκαία κάθαρση και την στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη.
Και δεν εννοώ Ανδρεοπαπανδρεϊκά συνθήματα, αλλά διάολε κάποιοι δεν πρέπει να πάνε φυλακή? Δεν υπάρχει μια πάνδημη ανάγκη απόδοσης μιας στοιχειώδους ποινικής δικαιοσύνης για όσους αποδεδειγμένα τα πήραν? Τόσο λαϊκιστικά είναι αυτά? Οι μεταρρυθμιστές πρέπει να έχουν ένα όραμα ή έστω ένα πλαίσιο ιδεών το οποίο θα μιλάει για πλούτο και λαϊκό εισόδημα αλλά που δεν θα αναμασά την αυτιστική γλώσσα της “κοινής λογικής” που αναγνωρίζει την υφιστάμενη κατάσταση. Γιατί ψηφίζουμε για ηγεσία και όχι για φοροτεχνικούς και λογιστές.
Όμως τι περιμένουν όταν με βαριά καρδιά ψηφίζουν νομοσχέδια που δεν πιστεύουν αλλά τα ψηφίζουν γιατί αναγκάζονται. Σε τέτοιους ανθρώπους θα εμπιστευτούμε τις τύχες μας? Πως θα διαπραγματευτούν? Θα εμπιστευτούμε τις τύχες μας σε αυτούς που θεωρούν καμένους εγκεφαλικά όσους εμπιστεύονται στην απελπισία τους τον λαϊκιστή κύριο Καμμένο λες και εχθρός είναι ο ψηφοφόρος και όχι μια κατάσταση στην οποία οι πολίτες χάνουν μαζί με τα εισοδήματά τους και την ελπίδα σε μια αξιοπρεπή ζωή.
Γιατί οι πολιτικές ρητορείες του να θεωρείς τους ψηφοφόρους πρόβατα, ανορθολογιστές, καμένους, δραχμολάγνους κλπ θυμίζουν Βασίλη Λεβέντη όταν ο ίδιος έλεγε βόδια τους πολίτες που δεν τον ψήφιζαν. Βασίλη Λεβέντη όμως θυμίζουν και τα εκλογικά ποσοστά του μεταρρυθμιστικού χώρου.
Σαφέστατα οι ψηφοφόροι δεν είναι αναγκαστικά ορθολογικοί, όμως η αδιαφορία τους απέναντι στους μεταρρυθμιστές δεν είναι καθόλου τυχαία. Όσο και να ξορκίζουν τα άκρα, οι μεταρρυθμιστές ήταν αυτοί που ακύρωσαν την πολιτική τους αυθυπαρξία όταν μαζικά υποστήριξαν εξωθεσμικές λύσεις. Όταν το όνειρο σου είναι μια κυβέρνηση τεχνοκρατών και ξένων επιτρόπων με πιο δικαίωμα έρχεσαι και ζητάς την ψήφο των μαζών όταν ο ίδιος την θεωρείς δευτερεύουσα? Λυπάμαι αλλά...
τόσο τα άκρα όσο και οι αυτοαποκαλούμενοι μεταρρυθμιστές έχουν ως πρόταγμα την ακύρωση της πολιτικής. Το σκορ όμως θα είναι πάντα υπέρ των άκρων.
Οι ίδιοι οι μεταρρυθμιστές έπαιξαν το παιχνίδι της πατριωτικής πλειοδοσίας. Εκείνοι μίλησαν για μικρασιατικές καταστροφές, για τον νέο πατριωτισμό, για μικρασιατικές εκστρατείες κόντρα στο οίκαδε των δραχμολάγνων - αντιμεταρρυθμιστών υπονοώντας χωρίς να το σκεφτούν και τα συμπληρώματα αυτών των ανωμάλων περιόδων. Δηλαδή τις πολιτικές δίκες των υπευθύνων του οίκαδε και της καταστροφής, τις εκτελέσεις κλπ, ότι δηλαδή ακούγεται στους αλαλαγμούς περί κρεμάλων των ακραίων.
Οι μεταρρυθμιστές χρησιμοποίησαν την συνωμοσιολογία που είναι η τυπική ρητορική των άκρων. Σύμφωνα με τον μύθο, υπάρχουν κάποιοι δραχμολάγνοι, κερδοσκόποι, υποστηρικτές της χρεοκοπίας (του γράφοντος συμπεριλαμβανόμενου) με μυθικές καταθέσεις στην Ελβετία που περιμένουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ για να έρθουν στην Ελλάδα και να αγοράσουν τα πάντα κοψοχρονιά. Έτσι κάθε συζήτηση για στάση πληρωμών πριν το PSI ήταν υποτίθεται εκ του πονηρού και διεξαγόταν από ανίερα κέντρα πέριξ της Ζυρίχης και της Γενεύης που ήθελαν να κερδοσκοπήσουν. Δεν σας θυμίζουν αυτά την συνωμοσιολογία του κυρίου Καμμένου περί αοράτων κερδοσκόπων, παιχτών CDS, εβραιομασώνων και δεν ξέρώ εγώ τι άλλο?
Γενικότερα, οι μεταρρυθμιστές είδαν την τρόικα ως τον πατέρα που έρχεται να σώσει τον άτακτο γιο. Αφού συλλήβδην οι Έλληνες είναι κλέφτες (μαζί τα φάγαμε), δεν έχουν αστική συνείδηση, δεν εξατομικεύτηκαν πριν 1000 χρόνια όπως λέει και ο κύριος Ράμφος, λέμε τότε “ναι” σε οποιαδήποτε πολιτική της τρόικας ακόμα και αν αυτή είναι αντίθετη στην ιδεολογία μας, αν πάλι πιστεύουμε σε κάποια ιδεολογία. Γιατί δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια σου στην φοροκαταιγίδα της τρόικα και να αυτοπροσδιορίζεσαι φιλελεύθερος λέγοντας μάλιστα πως η ύφεση υπάρχει επειδή δεν εφαρμόζεται το μνημόνιο. Λες και η ύφεση είναι σαν την βροχή που πέφτει ακόμα και αν δεν κάνει κάποιος τίποτα. Ο καθένας μπορεί να είναι όσο φιλομνημονιακός θέλει, το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο ίδιος γίνεται γραφείο τύπου της τρόικα και δεν έχει τον απαιτούμενο σκεπτικισμό που θα θέτει στην βάσανο του ορθολογικού έλεγχου τόσο τα σωστά όσο και τα λάθη της τρόικα. Εδώ είναι το μεγάλο αυτογκόλ των μεταρρυθμιστών.
Και θα πει κάποιος γιατί τα άκρα κερδίζουν με τα ίδια όπλα που υποτίθεται πως χρησιμοποιούν οι μεταρρυθμιστές. Μα απλά γιατί τα άκρα είναι “φιλολαϊκά” ενώ οι μεταρρυθμιστές ακούγονται σαν τους δασκάλους με την βίτσα που θέλουν να δείρουν τους άτακτους ιθαγενείς. Δεν μπορείς να είσαι μεταρρυθμιστική δύναμη και να μην έχεις σημαία έννοιες όπως το λαϊκό εισόδημα, την αναγκαία κάθαρση και την στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη.
Και δεν εννοώ Ανδρεοπαπανδρεϊκά συνθήματα, αλλά διάολε κάποιοι δεν πρέπει να πάνε φυλακή? Δεν υπάρχει μια πάνδημη ανάγκη απόδοσης μιας στοιχειώδους ποινικής δικαιοσύνης για όσους αποδεδειγμένα τα πήραν? Τόσο λαϊκιστικά είναι αυτά? Οι μεταρρυθμιστές πρέπει να έχουν ένα όραμα ή έστω ένα πλαίσιο ιδεών το οποίο θα μιλάει για πλούτο και λαϊκό εισόδημα αλλά που δεν θα αναμασά την αυτιστική γλώσσα της “κοινής λογικής” που αναγνωρίζει την υφιστάμενη κατάσταση. Γιατί ψηφίζουμε για ηγεσία και όχι για φοροτεχνικούς και λογιστές.
Όμως τι περιμένουν όταν με βαριά καρδιά ψηφίζουν νομοσχέδια που δεν πιστεύουν αλλά τα ψηφίζουν γιατί αναγκάζονται. Σε τέτοιους ανθρώπους θα εμπιστευτούμε τις τύχες μας? Πως θα διαπραγματευτούν? Θα εμπιστευτούμε τις τύχες μας σε αυτούς που θεωρούν καμένους εγκεφαλικά όσους εμπιστεύονται στην απελπισία τους τον λαϊκιστή κύριο Καμμένο λες και εχθρός είναι ο ψηφοφόρος και όχι μια κατάσταση στην οποία οι πολίτες χάνουν μαζί με τα εισοδήματά τους και την ελπίδα σε μια αξιοπρεπή ζωή.
Γιατί οι πολιτικές ρητορείες του να θεωρείς τους ψηφοφόρους πρόβατα, ανορθολογιστές, καμένους, δραχμολάγνους κλπ θυμίζουν Βασίλη Λεβέντη όταν ο ίδιος έλεγε βόδια τους πολίτες που δεν τον ψήφιζαν. Βασίλη Λεβέντη όμως θυμίζουν και τα εκλογικά ποσοστά του μεταρρυθμιστικού χώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου