Ιάκωβος Χρίστου* , Email: christouiac@hotmail.com
Υπηρέτησα στη Μέση Εκπαίδευση για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Και δεν μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου να γίνω δάσκαλος και δη φιλόλογος. Και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, την ίδια επιλογή θα έκανα. Ίσως εγώ να ήμουν διαφορετικός. Να τα κατάφερνα καλύτερα, αν προσπαθούσα περισσότερο. Να γινόμουν καλύτερος δάσκαλος. Να έκανα λιγότερα λάθη. Λιγότερα στραβοπατήματα. Η επιλογή όμως θα ήταν η ίδια.
«Να είσαι πάντα πρόθυμος, ώστε να είσαι αναντικατάστατος». Συμβουλή από έναν παλαίμαχο εκπαιδευτικό που γνώρισα κάποτε εντελώς τυχαία. Αναντικατάστατος βέβαια κανένας δεν είναι. Αλίμονο. Αν όμως δεν είσαι ούτε πρόθυμος, τότε σίγουρα λίγα μπορείς να προσφέρεις. Γιατί δεν θέλεις να προσφέρεις περισσότερα. Γι’ αυτό και όσο είσαι στην τάξη, δεν βλέπεις την ώρα να τελειώσει το μάθημα και να την κάνεις. Ή μάλλον τη βλέπεις: Στο ρολόι σου που το κρυφοκοιτάζεις κάθε τόσο! Θα ήθελα να ήμουν λίγο πιο πρόθυμος.
Θα ήθελα να ήμουν πιο αυστηρός με τον εαυτό μου παρά με τους άλλους. Πιο απαιτητικός. Πιο ανικανοποίητος. Και λιγότερο άτεγκτος και απόλυτος στις απόψεις μου. Λιγότερο
δογματικός. Ακόμα κι αν είχα δίκαιο υπό τις περιστάσεις. Θα άφηνα ένα μεγαλύτερο παράθυρο αμφιβολίας αναλογιζόμενος πως είχα να κάνω με παιδιά. Με τα προβλήματα και τις αδυναμίες τους. Θυμάμαι πολύ έντονα ένα περιστατικό. Πολύ δυσάρεστο περιστατικό. Και που μακάρι χίλιες φορές να μην είχε συμβεί. Αφορά έναν παλιό μαθητή μου. Δίδασκα τότε στην τάξη του δυο κύρια λεγόμενα μαθήματα. Το παιδί ήταν πολύ αδύνατο και στα δυο. Κάτω από τη βάση. Και με τη δική μου τη βαθμολογία μόνο έμενε στάσιμο. Μόνο που δεν έχανε μόνο τη χρονιά, αλλά για κάποιους λόγους που δεν είναι της παρούσης και το σχολείο του, που ήταν και οικοτροφείο μαζί. Στη συνεδρία του Συλλόγου επέμεινα πεισματικά. Τελικά έμεινε. Έχασε και την τάξη και το σχολείο του. Και συμπτωματικά λίγους μήνες αργότερα και τον πατέρα του. Ένα βράδυ περπατούσα στους δρόμους της πόλης. Κάποια στιγμή τον πήρε το μάτι μου: Δίπλα σ’ένα πρόχειρα φτιαγμένο ξύλινο αμαξάκι έψηνε και πουλούσε κάστανα. Δεν ξαναπέρασα από εκεί…
Θα ήθελα μπαίνοντας στην τάξη ο δίσκος μου να είναι πιο γεμάτος. Να είμαι πιο άρτια προετοιμασμένος. Παθαίνοντας μαθαίνουμε όλοι τελικά: Τίποτε, μα τίποτε δεν σε σώζει αν μπεις στην τάξη έστω και μια φορά απροετοίμαστος. Καμιά μέθοδος, καμιά συνταγή. Χώρια που σε παίρνουν χαμπάρι και οι μαθητές σου, ώσπου να πεις κύμινο! Θα τους άφηνα όμως να μιλούν περισσότερο. Να στείβουν το μυαλό τους όμως πρώτα. Και να βρίσκουν μόνοι τους απαντήσεις. Να μην τα θέλουν όλα έτοιμα. Εγώ θα τους άναβα τη φωτιά και αυτοί θα έκαναν τον πυροσβέστη. Και αν τους δίδασκα και στην τελευταία τάξη του Λυκείου, θα ήμουν ευτυχής στο τέλος της χρονιάς να είχα κάνει τον εαυτό μου άχρηστο γι’αυτούς. Και πιο ευτυχής, αν μου το λέγανε κιόλας. Θα ήθελα ακόμα το μάθημά μου να ήταν όσο γίνεται λιγότερο τυποποιημένο και εγώ πιο ανοιχτός σε ιδέες και τρόπους προσέγγισης. Πιο επινοητικός, πιο μεταδοτικός, με περισσότερο χιούμορ. Η έδρα είναι μια αστείρευτη πηγή προκλήσεων.
Θα μπορούσα να κάνω ή να αλλάξω πολλά- και να γεμίσω ένα ολόκληρο βιβλίο με όλα αυτά-αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία. Όμως τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω. Και στο ταξίδι της ζωής το εισιτήριο γράφει μόνο aller. Επιστροφή δεν υπάρχει. Και ούτε μπορείς τώρα που τα χρόνια σε έκαναν σοφότερο να κάνεις διαφορετικά και αυτά που έχουν ήδη γίνει. Να τα κάνεις καλύτερα. Και έτσι σου μένουν μόνο όσες αναμνήσεις, χαρές, πίκρες, ακόμα και τύψεις σού πρόσφερε απλόχερα αυτό το συναρπαστικό επάγγελμα. Μην τις διαγράψεις-λέω στον εαυτό μου. Είναι κομμάτι της ζωής που έζησες. Κράτησέ τις και για όση ακόμα σου απομένει…
*Ο Ιάκωβος Χρίστου είναι φιλόλογος, τέως διευθυντής.
Υπηρέτησα στη Μέση Εκπαίδευση για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Και δεν μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου να γίνω δάσκαλος και δη φιλόλογος. Και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, την ίδια επιλογή θα έκανα. Ίσως εγώ να ήμουν διαφορετικός. Να τα κατάφερνα καλύτερα, αν προσπαθούσα περισσότερο. Να γινόμουν καλύτερος δάσκαλος. Να έκανα λιγότερα λάθη. Λιγότερα στραβοπατήματα. Η επιλογή όμως θα ήταν η ίδια.
«Να είσαι πάντα πρόθυμος, ώστε να είσαι αναντικατάστατος». Συμβουλή από έναν παλαίμαχο εκπαιδευτικό που γνώρισα κάποτε εντελώς τυχαία. Αναντικατάστατος βέβαια κανένας δεν είναι. Αλίμονο. Αν όμως δεν είσαι ούτε πρόθυμος, τότε σίγουρα λίγα μπορείς να προσφέρεις. Γιατί δεν θέλεις να προσφέρεις περισσότερα. Γι’ αυτό και όσο είσαι στην τάξη, δεν βλέπεις την ώρα να τελειώσει το μάθημα και να την κάνεις. Ή μάλλον τη βλέπεις: Στο ρολόι σου που το κρυφοκοιτάζεις κάθε τόσο! Θα ήθελα να ήμουν λίγο πιο πρόθυμος.
Θα ήθελα να ήμουν πιο αυστηρός με τον εαυτό μου παρά με τους άλλους. Πιο απαιτητικός. Πιο ανικανοποίητος. Και λιγότερο άτεγκτος και απόλυτος στις απόψεις μου. Λιγότερο
δογματικός. Ακόμα κι αν είχα δίκαιο υπό τις περιστάσεις. Θα άφηνα ένα μεγαλύτερο παράθυρο αμφιβολίας αναλογιζόμενος πως είχα να κάνω με παιδιά. Με τα προβλήματα και τις αδυναμίες τους. Θυμάμαι πολύ έντονα ένα περιστατικό. Πολύ δυσάρεστο περιστατικό. Και που μακάρι χίλιες φορές να μην είχε συμβεί. Αφορά έναν παλιό μαθητή μου. Δίδασκα τότε στην τάξη του δυο κύρια λεγόμενα μαθήματα. Το παιδί ήταν πολύ αδύνατο και στα δυο. Κάτω από τη βάση. Και με τη δική μου τη βαθμολογία μόνο έμενε στάσιμο. Μόνο που δεν έχανε μόνο τη χρονιά, αλλά για κάποιους λόγους που δεν είναι της παρούσης και το σχολείο του, που ήταν και οικοτροφείο μαζί. Στη συνεδρία του Συλλόγου επέμεινα πεισματικά. Τελικά έμεινε. Έχασε και την τάξη και το σχολείο του. Και συμπτωματικά λίγους μήνες αργότερα και τον πατέρα του. Ένα βράδυ περπατούσα στους δρόμους της πόλης. Κάποια στιγμή τον πήρε το μάτι μου: Δίπλα σ’ένα πρόχειρα φτιαγμένο ξύλινο αμαξάκι έψηνε και πουλούσε κάστανα. Δεν ξαναπέρασα από εκεί…
Θα ήθελα μπαίνοντας στην τάξη ο δίσκος μου να είναι πιο γεμάτος. Να είμαι πιο άρτια προετοιμασμένος. Παθαίνοντας μαθαίνουμε όλοι τελικά: Τίποτε, μα τίποτε δεν σε σώζει αν μπεις στην τάξη έστω και μια φορά απροετοίμαστος. Καμιά μέθοδος, καμιά συνταγή. Χώρια που σε παίρνουν χαμπάρι και οι μαθητές σου, ώσπου να πεις κύμινο! Θα τους άφηνα όμως να μιλούν περισσότερο. Να στείβουν το μυαλό τους όμως πρώτα. Και να βρίσκουν μόνοι τους απαντήσεις. Να μην τα θέλουν όλα έτοιμα. Εγώ θα τους άναβα τη φωτιά και αυτοί θα έκαναν τον πυροσβέστη. Και αν τους δίδασκα και στην τελευταία τάξη του Λυκείου, θα ήμουν ευτυχής στο τέλος της χρονιάς να είχα κάνει τον εαυτό μου άχρηστο γι’αυτούς. Και πιο ευτυχής, αν μου το λέγανε κιόλας. Θα ήθελα ακόμα το μάθημά μου να ήταν όσο γίνεται λιγότερο τυποποιημένο και εγώ πιο ανοιχτός σε ιδέες και τρόπους προσέγγισης. Πιο επινοητικός, πιο μεταδοτικός, με περισσότερο χιούμορ. Η έδρα είναι μια αστείρευτη πηγή προκλήσεων.
Θα μπορούσα να κάνω ή να αλλάξω πολλά- και να γεμίσω ένα ολόκληρο βιβλίο με όλα αυτά-αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία. Όμως τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω. Και στο ταξίδι της ζωής το εισιτήριο γράφει μόνο aller. Επιστροφή δεν υπάρχει. Και ούτε μπορείς τώρα που τα χρόνια σε έκαναν σοφότερο να κάνεις διαφορετικά και αυτά που έχουν ήδη γίνει. Να τα κάνεις καλύτερα. Και έτσι σου μένουν μόνο όσες αναμνήσεις, χαρές, πίκρες, ακόμα και τύψεις σού πρόσφερε απλόχερα αυτό το συναρπαστικό επάγγελμα. Μην τις διαγράψεις-λέω στον εαυτό μου. Είναι κομμάτι της ζωής που έζησες. Κράτησέ τις και για όση ακόμα σου απομένει…
*Ο Ιάκωβος Χρίστου είναι φιλόλογος, τέως διευθυντής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου