Σαλαμίνα ου με εθέσπισεν

του Λοΐζου Πουργουρίδη


Στη θαλασσοφίλητη γη της Κύπρου, που ο Απόλλωνας εθέσπισε τον Τεύκρο να κατοικήσει και να της δώσει το όνομα της πατρίδας του, Σαλαμίνα, εκεί που τα αγριολούλουδα στολίζουν τις κολώνες, τα αγάλματα και τα μάρμαρα, κατοικούσα και εγώ, πιστός στο χρησμό του μαντείου.
Κατοικούσα μαζί με τον Τεύκρο, τον Ευαγόρα, τον Ονήσιλλο και τους τόσους άλλους, στη Σαλαμίνα, στην Έγκωμη, στην Αλάσια, στην Αρσινόη, στην Κωνσταντία στην Αμμόχωστο…
Μα ήλθαν χρόνια δίσεκτα, κι η αγαπημένη θάλασσα με την ξανθή αμμουδιά, που έφερε τον ομηρικό Τεύκρο, έφερε τους βαρβάρους, τους Μήδους, έφερε και τη βαρυχειμωνιά, εκείνο τον πικρό καλοκαίρι στο νησί μας.
Τα βράδια στα όνειρά μου ταξιδεύω εκεί, ακούω τα χορικά της αρχαίας τραγωδίας, στο θέατρο της, περπατώ στο Γυμνάσιο, στα Λουτρά, βλέπω τους Βασιλικούς Τάφους, με τα θυσιασμένα άλογα, τη Βασιλική του Αγίου Επιφανίου, προσκυνώ στον Απόστολο Βαρνάβα, αγναντεύω την απεραντοσύνη της γαλάζιας θάλασσας, που κρύβει στα σπλάχνα της τη μισή Σαλαμίνα, μαζεύω παπαρούνες, κυκλάμινα, ματσικόριδα και κρίνα της θάλασσας, φτιάχνω στεφάνια και στολίζω τα αγάλματα, καμαρώνω τα χελιδόνια που σχίζουν τον αέρα ελεύθερα
με τα σπαθωτά τους φτερά και το όνειρο τελειώνει. Πηγαίνω πολύ συχνά εκεί στα όνειρα μου…
Κι εμείς μικροί κι ανάξιοι μπροστά στο μεγαλείο των προγόνων μας αντί να πολεμούμε τους Μήδους και τους μηδίζοντες να μη διαβούνε σαν τον τραγικό Ονήσιλλο που πολεμούσε κρατώντας το κρανίο του γεμάτο μέλισσες, πολεμούμε για τις καρέκλες και τα αξιώματα.
Κι οι Μήδοι καραδοκούν, περιμένοντας να βρουν και πάλι την ευκαιρια, όπως την ξαναβρήκαν και δεν ξεχωρίζουν κόμματα και χρώματα.
Η Ιστορία στέκει και μας παρακολουθεί. Θα φανούμε αντάξιοι της;
Θα φυλάξουμε τις Θερμοπύλες σ αυτή την εσχατιά του ελληνικού Νότου; Οι καιροί ου μενετοί, από εμάς εξαρτάται…

* Ο Λοΐζος Πουργουρίδης είναι εκπαιδευτικός.