.... στην Έρημο

του  Κωνσταντίνου Βλαχοδήμου

Παρακολουθώντας κανείς τα σχόλια και τις απόψεις των μέσων ενημέρωσης και του διαδικτύου στην διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών δεν δυσκολεύεται να διακρίνει αισθήματα κόπωσης, απώλειας ελπίδας, απογοήτευσης και μοιρολατρικής υποχώρησης στα σκοτάδια της αδιαφορίας για τον δημόσιο βίο. Στο βάθος, ένα στεντόρειο μήνυμα “ δεν γίνεται τίποτα “ έχει κυριαρχήσει πάνω από ανεξάρτητες φωνές απόγνωσης που εκλιπαρούσαν τους κατοίκους της Ελληνικής χερσονήσου να κινηθούν σαν ένα κοινωνικό σώμα, να γεμίσουν το χάσμα μεταξύ “ Έλληνα“ και “ Ρωμιού“ και να αναδομήσουν την κοινωνία τους στην σημερινή πραγματικότητα.
Μια μοναδική ίσως ευκαιρία χάθηκε. Η πραγματικότητα του νεοελληνικού κράτους με τις γνώστες οθωμανικές δομές του, τα τζάκια του, τον Δυτικό πιθηκισμό του και όλα τα άλλα παραμένει. Τα άτομα επανέρχονται σιγά σιγά στις παλιές τους συνήθειες.
Γι αυτούς όμως που δεν το βάζουν κάτω, υπάρχει ακόμα μια ελπίδα για το απώτερο μέλλον του έθνους. Την γερασμένη πνευματική ηγεσία του τόπου, που τόσο τον πρόδωσε, σαν αντίκρισμα που την έθρεψε, θα την διαδεχτεί μια νέα. Αυτή η νέα ηγεσία που έρχεται είναι η μόνη μας ελπίδα πλέον για να μπορέσουμε να δαμάσουμε το τέρας της υλιστικής κοινωνικής παγκοσμιοποίησης και να περισώσουμε την εθνική μας ταυτότητα.Εύχομαι αυτή η νεολαία να αντιληφθεί πόσο την περιμένουμε, την ανάγκη να μπει στην καρδιά της ηθικής ερήμου που είναι σήμερα η πατρίδα μας, να ζήσει μέσα της και να προσφέρει τα μηνύματα της αναγέννησης που τόσο της λείπουν.