Μόνο που η δειλία και τα λάθη είναι πάντα των άλλων! Όπως τώρα ο Ανδριανόπουλος, ποτέ κανένας πολιτικός στην Ελλάδα δεν θα παραδεχθεί τα δικά του λες και δεν υπήρξαν ποτέ πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές (με καθοριστική ψήφο), ΓΓ, Διευθυντές... Λες και δεν ήταν οι διαμορφωτές της σύγχρονης ελληνικής νοοτροπίας.... Πάντα οι άλλοι, πάντα φταίχτης ο λαός! Κριτική εκ του ασφαλούς και ... αποστασιοποίηση! Και προτάσεις... Πολλές προτάσεις και ιδέες που, και αν ποτέ τους δοθεί η ευκαιρία, δεν πρόκειται να τις εφαρμόσουν. Οδυσσεύς
Πάντα θα πρέπει να έχουμε ζωντανή στο μυαλό μας την πραγματικότητα πως στη... χώρα μας – σε αντίθεση με παντού αλλού – χρεοκόπησε το κράτος και όχι οι Τράπεζες. Ήταν το ελληνικό δημόσιο που ζούσε για δεκαετίες με δανεικά, ώστε να μπορεί να κάνει παροχές και να προσφέρει εικονική ευημερία στους Έλληνες. Και πως αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα ερχόταν και ο λογαριασμός. Το αδιέξοδο λοιπόν δεν ήταν απρόσμενο. Απλά ουδείς σχεδόν στην Ελλάδα δεν ήθελε να παραδεχθεί την αλήθεια αυτή.
Η κυβέρνηση Ζολώτα δεν είχε την δυνατότητα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις κι αναγκάσθηκε να δανεισθεί από την Ευρώπη. Λίγο μετά ήμασταν υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις και να μειώσουμε το κράτος. Θύελλα είχε τότε ξεσηκωθεί. Χάσαμε τις εκλογές και ήρθε τότε το Πασόκ του Α. Παπανδρέου με συνθήματα παροχών. Το πρωτογενές πλεόνασμα που είχαμε για δύο χρόνια εξασφαλίσει χάθηκε σαν καπνός στον αέρα. Κάτω από τις κραυγές ενθουσιασμού συνδικαλιστών και εκλογέων.
Μετά την επέκταση του κράτους επί κυβέρνησης Καραμανλή (596 νέοι δημόσιοι φορείς σε έξη χρόνια!!) ο κόμπος είχε φτάσει πλέον στο χτένι. Η κυβέρνηση Παπανδρέου επέλεξε την προσφυγή στους δανειστές. Διότι δεν μπορούσε προφανώς να αντέξει τις εναλλακτικές τότε λύσεις. Που ήταν οι με δική μας πρωτοβουλία περικοπές κρατικών δαπανών και κατάργηση δημοσίων φορέων. Που θα έστελνε στις αγορές μήνυμα αποφασιστικότητας και περιστολής του ελλείμματος. Εναλλακτικά θα μπορούσαμε τότε να κάνουμε (απειλήσουμε ;) στάση πληρωμών. Όταν οι ευρωπαϊκές Τράπεζες ήσαν γεμάτες ελληνικά ομόλογα. Και τα CDSs δεν είχαν εκδοθεί σε τέτοιες ποσότητες. Ελάχιστοι λοιπόν είχαν ασφάλεια κινδύνου. Και η ευρωζώνη ήταν εντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει θεμελιακούς κραδασμούς και κάποιο θανατηφόρο χτύπημα στο ευρώ. Τότε πιθανότατα θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες διάσωσης. Είτε με κάποιο νέο ομόλογο του ΔΝΤ είτε με κινήσεις μαζικής ευρωπαϊκής βοήθειας. Πάντα όμως μετά από δικές μας παράλληλες πρωτοβουλίες περιορισμού του δημόσιου τομέα και απελευθέρωσης αγορών. Ήταν φανερό πως η κυβέρνηση του Πασόκ δεν άντεχε τέτοιες κινήσεις. Κι επέλεξε την σιγουριά της δανειακής σύμβασης ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ.
Το Μνημόνιο αποτελούσε κάποια λύση. Και είχε σίγουρα προοπτική. Με δύο βασικές προϋποθέσεις. Να το εφαρμόζαμε. Και η κυβέρνηση να επέλεγε σωστές πολιτικές. Από την ώρα όμως που τέθηκε σε ισχύ και πολλοί έχασαν την βόλεψή τους – κυρίως κομματικοί, κρατικοδίαιτοι και συντεχνίες – ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον του. «Το Μνημόνιο είναι λάθος», «η συνταγή θα αποτύχει» και τόσα άλλα. Με κορύφωση βέβαια την κυβερνητική συμπεριφορά που ξεδίπλωσε τα σοσιαλιστικά της απωθημένα κι’ επιδόθηκε σε ένα φεστιβάλ φορολογικών επιβαρύνσεων, μείωσης μισθών και συντάξεων κι’ επινοήσεις αναβολών και υποσχέσεων δίχως αντίκρυσμα προς τους δανειστές. Καμία διαρθρωτική αλλαγή δεν προχωρούσε, για τις ιδιωτικοποιήσεις κοροϊδεύαμε ενώ ακόμη και για τις περικοπές αμοιβών στο δημόσιο εξαπατούσαμε – δίδοντας από την πίσω πόρτα (με υπερωρίες λ.χ.) ό,τι αφαιρούσαμε από την κυρία είσοδο με την ονομαστική μείωση μισθών στο δημόσιο.
Όλο αυτό το διάστημα όμως οι δανειστές ετοιμάζονταν. Παραβλέποντας τις δικές μας ανακολουθίες. Όπως είχα προειδοποιήσει από πέρυσι τον Μάιο, οι Γερμανικές και οι Γαλλικές Τράπεζες ξεφορτώνονταν τα ελληνικά ομόλογα και έκαναν κινήσεις ετοιμασίας για το ενδεχόμενο μιας ελληνικής πτώχευσης. Την ίδια ώρα αγόραζαν ασφάλιστρα κινδύνου ενώ στην δευτερογενή αγορά τα hedge funds ( με την στήριξη των κρατικών sovereign wealth funds της Κίνας, της Ρωσίας και της Σαουδικής Αραβίας) αγόραζαν κουρεμένους ελληνικούς τίτλους εν όψει επερχόμενης τελικής κρίσης.
Η ώρα της τελικής απόφασης έφτασε τον περασμένο Οκτώβριο. Με την συμφωνία για την τελική ρύθμιση του PSI και την πρόθεση της νέας δανειακής σύμβασης – που βάζει βαθιά το χέρι στο μεδούλι της ελληνικής αγοράς με άγριες κρατικές παρεμβάσεις στην ιδιωτική οικονομία και στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα – η Ευρώπη και οι δανειστές γενικότερα αισθάνονται εξασφαλισμένοι. Αν όλα εγκριθούν, οι κάτοχοι ομολόγων (ιδιαίτερα οι θεσμικοί, οι Τράπεζες και τα hedge funds) εξασφαλίζονται ανεξάρτητα από την τύχη της χώρας. Το νέο δάνειο θα έχει τα χρήματα για την αποπληρωμή των χρεών κατοχυρωμένα και σε ιδιαίτερο λογαριασμό μάλιστα. Η Ελλάδα θα πρέπει μόνη της πλέον να εξασφαλίσει τα αναγκαία για την ζωή της. Με ρυθμίσεις όμως κρατικίστικες που δεν αφήνουν περιθώρια για την ανάπτυξη της αγοράς και για το ζωντάνεμα της οικονομίας. Το νέο μνημόνιο, σε συνδυασμό με το PSI πάντα, θα είναι βραχνάς. Διότι δεν θα αφήνει παρά ελάχιστα περιθώρια ανάσας για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Και θα πνίξει τελεσίδικα την αγορά. Με αυτά τα δεδομένα θα είναι πραγματική καταστροφή…
Το αρχικό Μνημόνιο δεν ήταν λάθος. Καταστροφή ήταν η ελλιπής και στρεβλή εφαρμογή του. Και η εμμονή του πολιτικού κόσμου στην με κάθε τρόπο προστασία του δημόσιου τομέα. Το δεύτερο Μνημόνιο, είτε εφαρμοσθεί είτε όχι, ρίχνει την χώρα στα τάρταρα. Και όλοι βέβαια επιμένουν στο να μείνει το κράτος ουσιαστικά ανέγγιχτο. Και να φορτωθεί ο ιδιωτικός τομέας όλα τα βάρη.
Αν δεν γίνουν εκτεταμένες πλέον απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα άμεσα, αν δεν μειωθούν δραστικά οι φόροι και δεν σταθεροποιηθεί το φορολογικό σύστημα και δεν καταργηθούν μαζικά ατέρμονες γραφειοκρατικές διαδικασίες, η χώρα δεν έχει μέλλον. Μνημόνιο η μη Μνημόνιο. Θα εξασφαλισθούν μοναχά οι δανειστές της για το μέλλον. Αυτή δυστυχώς είναι σήμερα η πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου