Κακές εντυπώσεις έδωσε η απάντηση των υπευθύνων του ΣΥΡΙΖΑ στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής αναφορικά με τα αποτελέσματα της έκτακτης συνόδου κορυφής στις Βρυξέλλες, παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά.
Η συμπερίληψη στο κοινό ανακοινωθέν της ανάγκης για την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων των κρατών-μελών, αντιμετωπίστηκε με επιπολαιότητα από τους υπεύθυνους της Κουμουνδούρου, μια επιπολαιότητα που αποτυπώθηκε σε μια εντελώςάστοχη τοποθέτηση, γεμάτη ιδεολογικές αγκυλώσεις, που θύμισε παλιές-καλές (λέμε τώρα…) μέρες του κόμματος, όταν τελούσε υπό την «ομηρία» των πάσης φύσεως συνιστωσών.
Το κοινό ανακοινωθέν λοιπόν, σχολιάστηκε λέγοντας ότι «πόρρω απέχει από το να συνιστά συνεκτική, ολοκληρωμένη τοποθέτηση έναντι ενεργειακών γιγάντων όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, κ.α.. Σε αυτό το προδιαγεγραμμένο πλαίσιο μειωμένων προσδοκιών, οι κοινοτυπίες του κ. Σαμαρά, που συμπεριλήφθηκαν στα συμπεράσματα της Συνόδου, σηματοδοτούν ακριβώς ένα πράγμα: το πόσο μακριά από την κρισιμότητα και απαιτητικότητα των περιστάσεων βρίσκονται οι ευρωπαϊκές ηγεσίες.
»Τη στιγμή που παγκοσμίως ο ενεργειακός χάρτης ξαναχαράσσεται, η Ευρώπη, εγκλωβισμένη στην ορθοδοξία των περικοπών των δημοσίων επενδύσεων, χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από έλλειμμα πολιτικής βούλησης για τη διατύπωση διακριτής, εναλλακτικής στρατηγικής προς το συμφέρον των λαών της».
Πρώτη παρατήρηση, ποιος τους είπε στην Κουμουνδούρου, ότι η ΕΕ στόχο έχει να αντιπαρατεθεί με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ! Εάν οι ίδιοι το συνιστούν να μας το πουν να το ξέρουμε. Ή για να είμαστε ακόμα πιο σαφείς, ποιος τους είπε ότι στη σύνοδο τέθηκε θέμα «υψηλής στρατηγικής» της Ένωσης στον διεθνή καταμερισμό ισχύος με έμφαση στον ενεργειακό τομέα;
Μετά μιλά για «προδιαγεγραμμένο πλαίσιο μειωμένων προσδοκιών» και
«κοινοτυπίες του κ. Σαμαρά». Για ποιον λόγο μέχρι στιγμής είχαμε διαμορφώσει την εντύπωση ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση για τη μη εξασφάλιση συμμαχιών στον τομέα της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων; Ή τοποθετώντας το διαφορετικά, ότι δεν διαφωνούσε επίσημα με το επιχείρημα των «ευρωπαϊκών κοιτασμάτων», αφού εάν αυτό γίνει αποδεκτό, όποιος εποφθαλμιά ιδιοτελώς αυτό τον πλούτο στην ουσία θα στρέφεται εναντίον της ΕΕ και όχι μόνο της Ελλάδας;
Γενικώς, η ανακοίνωση δεν αντέχει σοβαρής κριτικής και θα πρέπει να ερωτηθούν οι υπεύθυνοι να ξεκαθαρίσουν ποια είναι επιτέλους η θέση τους. Εάν δηλαδή στη θέση του Σαμαρά ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια σύνοδο με προκαθορισμένη ατζέντα, όπου τα ενεργειακά τα συνέδεσε με την κρίση στην παρέμβασή του ο Έλληνας πρωθυπουργός, υπενθυμίζοντας ότι είναι πλούτος προς αξιοποίηση που σήμερα έχει μια σημαντική αξία, οπότε εξ ορισμού είναι «όπλο» εξόδου από την κρίση, τι θα τους έλεγε;
Μήπως θα ανέπτυσσε θεωρίες περί των ισορροπιών ΕΕ, Ρωσίας και ΗΠΑ στα ενεργειακά; Κι έστω ότι έβρισκε έναν μαγικό τρόπο να θέσει το θέμα στο τραπέζι, τι θέση θα έπαιρνε π.χ. στο ζήτημα της «ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες»; Θετική ή αρνητική; Θα πρέπει να είσαι κουτός αν δεν προσπαθήσεις να αποφύγεις να τοποθετηθείς σε αυτό το θέμα, αφού όποια άποψη και να υποστηρίξεις θίγει σημαντικά κάποιον από τους δύο, ενώ η προοπτική της συνεργασίας, μπορεί να ακούγεται όμορφη και πολιτικώς ορθή, δεν είναι όμως βέβαιο ότι την επιθυμούν χωρίς προϋποθέσεις οι άμεσα εμπλεκόμενοι…
Σε τελική ανάλυση ποια ακριβώς είναι η ελληνική θέση για το θέμα, ποιος την διαμόρφωσε και πότε συζητήθηκε στη χώρα; Δυστυχώς, το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι τα κόμματα στην Ελλάδα εξακολουθούν να κάνουν αντιπολίτευση… για την αντιπολίτευση, αναζητώντας να πουν οτιδήποτε, ακόμα κι αν είναι «κοτσάνα», αρκεί να μην φανούν ότι λένε καλή κουβέντα για την κυβέρνηση.
Υπάρχει και ο δρόμος της σιωπής, υπάρχει και η γενικότερη συμφωνία στη γενική τοποθέτηση με την άσκηση κριτικής στα επιμέρους, που θα περνούσε το σωστό μήνυμα, χωρίς να εμφανίζεται το κόμμα με μια τόσο μίζερη θέση. Όχι ότι άλλοι είναι καλύτεροι, με την κριτική να μην περιορίζεται ασφαλώς στα της έκτακτης συνόδου κορυφής…
Όταν ακούς μπαρούφες του τύπου «πανικοβάλλεται ο τάδε ή ο δείνα από τη δράση μας» (έκθεση State Department με αναφορά στη «Χρυσή Αυγή») αποδεικνύεται είτε κολοσσιαία άγνοια για θλιβερά δεδομένα του σύγχρονου διεθνούς περιβάλλοντος, όπως η «χειραγώγηση των εξελίξεων» σε χώρες ενδιαφέροντος, είτε συναίσθηση ότι ο λόγος αυτός είναι ευχάριστος σε τμήματα του πληθυσμού που είναι υποψήφια εκλογική πελατεία.
Αν ισχύει το πρώτο, δεν χρειάζεται καν να πούμε τι θανάσιμους κινδύνους θα συνεπαγόταν η άσκηση τέτοιας ανεύθυνης πολιτικής για τη χώρα. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε μιλάμε για λαϊκισμό και προπαγάνδα που θα ζήλευε και ο Γκέμπελς. Τέτοιες πολιτικές όμως ιδιοτελείς, δεν συνάδουν μεδιακηρύξεις που υπογραμμίζουν ορθώς, ότι η Ελλάδα είναι πάνω από όλα. Αν ισχύουν και τα δύο, τότε η κατάσταση είναι απλώς απελπιστική.
Το μήνυμα προς όλους δεν μπορεί να είναι άλλο από την πιο ψύχραιμη και λιγότερο ιδιοτελή αντιμετώπιση ζητημάτων που έχουν επιπτώσεις στην πορεία της χώρας μας στο διεθνές στερέωμα. Περιθώριο για αντιπολίτευση υπάρχει, όπως και περιθώριο για άσκηση κριτικής επί παντός του επιστητού. Ας έχουμε πάντα όμως ως προτεραιότητα τον έλεγχο πάνω στις συνέπειες των λόγων και των διακηρύξεών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου