Ένα κείμενο αφιερωμένο σε όλους μας και κυρίως σε αυτούς που ασελγούν, ξεδιάντροπα, επί του κράτους από το οποίο πληρώνονται. Ιδιαίτερα στις στρατιές όσων ανήλθαν τις βαθμίδες λείχοντας και έρποντας. Επίσης σε αυτούς που ζητούν εφαρμογή του νόμου την ίδια ώρα που ξέρουν ότι ο νόμος εφαρμόζεται, με εντολές και επιλεκτικά. Σ' αυτούς που εξ αιτίας τους ο κατά τα άλλα νουνεχής άνθρωπος, της διπλανής πόρτας, μετατρέπεται με τη λίγη εξουσία που αποκτά, στην όποια υπηρεσία και σε όποια θέση και αν ευρίσκεται σε εξουσιαστικό τέρας και δυνάστη του συνόλου. «Ήπειρος η πατρίδα μας»
Του Βασίλη Χριστοδούλου*
Όταν δίδασκα στην Αστυνομική Ακαδημία είχα τη χαρά να γνωρίσω πολλούς και αξιόλογους αστυνομικούς. Ο πολίτης συχνά δεν έχει αυτή την ευκαιρία, να γνωρίσει αληθινά τον αστυνομικό και έτσι δεν βλέπει τον άνθρωπο αστυνομικό, ούτε στο πρόσωπο του βλέπει το εντεταλμένο από την πολιτεία πρόσωπο για την εφαρμογή του Νόμου. Ο πολίτης αυτό που καταλαβαίνει, με την επαφή του με τον αστυνομικό, είναι την αδικία που αισθάνεται, γνωρίζοντας ότι η εφαρμογή του νόμου είναι επιλεκτική. Αγνοεί ότι και ο αστυνομικός είναι το ίδιο θύμα και αυτός,θύμα ενός κράτους που ποτέ δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ως ευνομούμενη πολιτεία. Αποτέλεσμα θυμός... Έτσι ο αστυνομικός εύκολα γίνεται στόχος... Ξέρει ότι είναι στόχος, το χειρότερο όμως, δε γνωρίζει από που πραγματικά να προφυλαχτεί. Συχνά όσο και να μην αρέσει να λέγεται δημόσια, από αυτούς φυσικά που δεν νοιάζονται για τον εξευτελισμό του ένστολου ανθρώπου, ο αστυνομικός πρέπει να προφυλάσσεται από τους ίδιους του τους συναδέλφους και για να μην τους πάρει όλους το ποτάμι κυρίως τους ανωτέρους γιατί αυτοί είναι η πραγματική έκφραση της διαπλοκής μέσα στο Σώμα. (Αναφέρομαι στις στρατιές όσων ανήλθαν λείχοντας και έρποντας.) Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν την απορία, πώς είναι δυνατόν ένα τόσο πολύ αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό, όταν εντάσσεται στην
αστυνομία, να αποκτά τέτοιες ιδιότητες που να εκφράζεται με τα χάλια που όλοι γνωρίζουμε. Τώρα γνωρίζω... Το αστυνομικό Σώμα είναι το πιο κακοποιημένο στην όλη κυπριακή πολιτεία. Ο απλός αστυνομικός, με την είσοδο του στο Σώμα, ζει μια μορφή βιασμού από την πολιτεία. Πάντοτε ο βιασμός συντελείται σε αγαστή συνεργασία με την εκάστοτε ηγεσία της αστυνομίας. Η ηγεσία ούτε αγαπά ούτε σέβεται τον αστυνομικό. Δεν είναι λοιπόν καθόλου εύκολο να έχεις την ηγεσία που η αστυνομία ξέρουμε ότι έχει. Δεν αναφέρουμε στην μετριότητα της νυν ηγεσίας. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό. Χειρότερο όμως και από την ηγεσία είναι το πρόβλημα της επιλεκτικής εφαρμογής του νόμου και της υποκρισίας που όλοι επιδεικνύουν. Ζητούν εφαρμογή του νόμου την ίδια ώρα που ξέρουν ότι ο νόμος εφαρμόζεται, με εντολές, επιλεκτικά. Στην ουσία ο αστυνομικός πρέπει να γίνει υποκριτής. Είναι αυτό που ονομάζω βιασμό της προσωπικότητας του αστυνομικού. Από πρόσωπο ελεύθερο μετατρέπεται σε πρόσωπο ως εάν... Νόμος που επιλεκτικά εφαρμόζεται δεν είναι νόμος. Σε ευνομούμενες χώρες όλοι είναι υπό τον νόμο και αυτό δίνει όντως υπόσταση στον αστυνομικό και θέτει όρια και σε ασύδοτους ανωτέρους και σε αναιδείς πολιτειακούς άρχοντες. Δεν έχουμε λοιπόν αστυνομία γιατί δεν είμαστε κράτος δικαίου. Οι νόμοι δεν είναι και δεν μετρούν για όλους το ίδιο και αυτό γιατί η πολιτεία (εννοώ τους φυλάρχους της πολιτικής) θέλει αστυνομία των κρατούντων και όχι του κράτους. Βασικός τρόπος έκφρασης του συμπλέγματος κατωτερότητας των πολιτικών μας είναι η καταπάτηση των νόμων. Αστυνομικός που, όπως ο Κύπριος αστυνομικός, δεν είναι υπερήφανος γι´ αυτό που είναι, υπηρέτης του νόμου, αντισταθμίζει και υπεραναπληρώνει το έλλειμμα με αλαζονεία. Οι συνέπειες εμφανείς...
Αυτό συμβαίνει και σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Ο κατά τα άλλα νουνεχής άνθρωπος, της διπλανής πόρτας, μετατρέπεται με τη λίγη εξουσία που αποκτά, στην όποια υπηρεσία και σε όποια θέση και αν ευρίσκεται σε εξουσιαστικό τέρας. Ακόμα δεν έχουμε αναπτύξει την έννοια του λειτουργού, υπηρέτη του δημοσίου. Τα πρότυπα μας , οι άρχοντες του τόπου, δεν υπηρετούν υπηρετούνται και εκμεταλλεύονται ,χωρίς αιδώ, την θέση τους προς ίδιον όφελος. Και οι διορισμένοι το ίδιο πράττουν...
Πληρώνουμε το βαρύ τίμημα που πληρώνουμε γιατί διοικούμαστε από διαπλεκόμενους και ταυτόχρονα μέτριους. Και αυτό γιατί όποιος σέβεται τον εαυτό του και είναι επιτυχημένος στον τομέα του πολύ δύσκολα θα εμπλακεί με το στημένο και εν πολλοίς βρόμικο παιχνίδι της πολιτικής. Καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν οι κύριοι της πολιτικής ότι δεν είναι το χρηματοπιστωτικό που φαλίρισε αλλά το όλο πολιτικό σύστημα που παίζεται με τους ίδιους αθέμιτους τρόπους με τους οποίους άρχισε. Αυτό που μας οδήγησε στον οικονομικό Καιάδα είναι αυτό που δεν επιτρέπει να έχουμε αστυνομία ή δημόσιες υπηρεσίες αξιόλογες και προς όφελος του Πολίτη. Είναι η διαπλοκή, η αδιαφάνεια και η προθυμία μέτριων ή και ανίκανων φορέων εξουσίας έτοιμων να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους πάτρωνες της πολιτικής γιατί από αυτούς αν αξίως διορίστηκαν και αν αξίως αναμένουν προαγωγή. Και όλα αυτά υπό τα όμματα της όχι τυφλής αλλά αόμματης δικαιοσύνης. Και όταν μιλώ και αναφέρομαι στην Δικαιοσύνη συμπεριλαμβάνω το όλο νομικό μας σύστημα και πολλούς από τους φορείς αυτού. Ας με συγχωρέσουν οι εξαιρέσεις και εξαίρετοι που μας τιμούν με το ήθος τους και ας μου επιτρέψουν μια εισήγηση:από όπου και εάν ευρίσκεστε κηρύξτε πόλεμο στην διαπλοκή και την αδιαφάνεια. Αυτά τα δύο τρέφουν το τέρας που κατατρώει τις σάρκες μας. Οι μετριότητες και οι ανίκανοι δεν αντέχουν στο φως. Για να μπορούν να κάνουν τα δικά τους οι πολιτευτές βρίσκουν στήριξη σε πρόθυμους δημόσιους υπαλλήλους. Επιτρέψτε μου ένα ερώτημα: οι καλοπληρωμένοι υψηλόβαθμοι του δημοσίου, πως μπόρεσαν στη μετά Μαρί εποχή να κρατήσουν την στάση που κράτησαν αφήνοντας μας όλους έρμαια στις ορέξεις των ανικάνων που μας κυβερνούσαν; Ποτέ δεν είχατε κύριοι ενόχληση από την συνείδηση σας; Και εάν οι ικανότητες σας αυτές είναι τότε προς τι οι μισθοί και τα ωφελήματα;
Ως πολίτες έχουμε γνώση ότι οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά. Όσο όμως δεν διεκδικούμε πιστή εφαρμογή των νόμων αλλά επιζητούμε και την δική μας εξαίρεση, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι την διαιώνιση της αναξιοκρατίας και λιπαίνουμε τον δρόμο προς τον αφανισμό μας. Είναι βλέπεται μέτρο πολιτισμού η στάση μας απέναντι στον Νόμο. Είναι μέτρο πολιτισμού όπου και εάν ευρίσκεται κάποιος να θέτει το ήθος και την αξιοπρέπεια του λίγο πιο πάνω από μια προαγωγή ή μια μετάθεση. Στην αρχή τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα, τα σκυλιά θα δείξουν τα δόντια τους, εάν όμως δεν μυριστούν φόβο θα βάλουν την ουρά στα σκέλη τους. Η ακεραιότητα θα βρει μιμητές και ο τόπος μας μπορεί να ελπίζει...
Υ Γ Κάποιος φίλος, καλός και άξιος αξιωματικός της αστυνομίας, μοιράστηκε μαζί μου την εμπειρία του από μια εκπαίδευση στην Αμερική. Σας την μεταφέρω χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Είχε μόλις ανακοινωθεί από την Αμερικάνικη κυβέρνηση, και πάλι, η εμπλοκή της Κύπρου στο ξέπλυμα χρήματος και στην εμπορεία γυναικών. Ο φίλος μας διαμαρτυρήθηκε και μάλιστα έθεσε το ερώτημα: πού τα δύο αδικήματα έχουν μεγαλύτερη έκφραση, στην Κύπρο ή την Αμερική. Η απάντηση από τον εκπαιδευτή άμεση: στην Αμερική. Αλλά δεν έμεινε ως εδώ. Έθεσε και εκείνος ένα ερώτημα: Μπορείς να διερεύνησης, όπως εγώ, μια υπόθεση με εμπλεκόμενο τον πρόεδρο του κράτους σας ή τους υπουργούς και τους βουλευτές σας, να τους οδήγησης στη δικαιοσύνη και, γιατί όχι, στην διαπόμπευση και την τιμωρία; Η σιωπή εκκωφαντική...
Να θυμίσω εδώ τα κατά καιρούς ευτράπελα, με την πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος, στον τόπο μας που όλοι γνωρίζουμε όλους;
* O δρ Βασίλης Χριστοδούλου είναι κλινικός ψυχολόγος-σωματικός ψυχοθεραπευτής.
πηγή
Του Βασίλη Χριστοδούλου*
Όταν δίδασκα στην Αστυνομική Ακαδημία είχα τη χαρά να γνωρίσω πολλούς και αξιόλογους αστυνομικούς. Ο πολίτης συχνά δεν έχει αυτή την ευκαιρία, να γνωρίσει αληθινά τον αστυνομικό και έτσι δεν βλέπει τον άνθρωπο αστυνομικό, ούτε στο πρόσωπο του βλέπει το εντεταλμένο από την πολιτεία πρόσωπο για την εφαρμογή του Νόμου. Ο πολίτης αυτό που καταλαβαίνει, με την επαφή του με τον αστυνομικό, είναι την αδικία που αισθάνεται, γνωρίζοντας ότι η εφαρμογή του νόμου είναι επιλεκτική. Αγνοεί ότι και ο αστυνομικός είναι το ίδιο θύμα και αυτός,θύμα ενός κράτους που ποτέ δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ως ευνομούμενη πολιτεία. Αποτέλεσμα θυμός... Έτσι ο αστυνομικός εύκολα γίνεται στόχος... Ξέρει ότι είναι στόχος, το χειρότερο όμως, δε γνωρίζει από που πραγματικά να προφυλαχτεί. Συχνά όσο και να μην αρέσει να λέγεται δημόσια, από αυτούς φυσικά που δεν νοιάζονται για τον εξευτελισμό του ένστολου ανθρώπου, ο αστυνομικός πρέπει να προφυλάσσεται από τους ίδιους του τους συναδέλφους και για να μην τους πάρει όλους το ποτάμι κυρίως τους ανωτέρους γιατί αυτοί είναι η πραγματική έκφραση της διαπλοκής μέσα στο Σώμα. (Αναφέρομαι στις στρατιές όσων ανήλθαν λείχοντας και έρποντας.) Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν την απορία, πώς είναι δυνατόν ένα τόσο πολύ αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό, όταν εντάσσεται στην
αστυνομία, να αποκτά τέτοιες ιδιότητες που να εκφράζεται με τα χάλια που όλοι γνωρίζουμε. Τώρα γνωρίζω... Το αστυνομικό Σώμα είναι το πιο κακοποιημένο στην όλη κυπριακή πολιτεία. Ο απλός αστυνομικός, με την είσοδο του στο Σώμα, ζει μια μορφή βιασμού από την πολιτεία. Πάντοτε ο βιασμός συντελείται σε αγαστή συνεργασία με την εκάστοτε ηγεσία της αστυνομίας. Η ηγεσία ούτε αγαπά ούτε σέβεται τον αστυνομικό. Δεν είναι λοιπόν καθόλου εύκολο να έχεις την ηγεσία που η αστυνομία ξέρουμε ότι έχει. Δεν αναφέρουμε στην μετριότητα της νυν ηγεσίας. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό. Χειρότερο όμως και από την ηγεσία είναι το πρόβλημα της επιλεκτικής εφαρμογής του νόμου και της υποκρισίας που όλοι επιδεικνύουν. Ζητούν εφαρμογή του νόμου την ίδια ώρα που ξέρουν ότι ο νόμος εφαρμόζεται, με εντολές, επιλεκτικά. Στην ουσία ο αστυνομικός πρέπει να γίνει υποκριτής. Είναι αυτό που ονομάζω βιασμό της προσωπικότητας του αστυνομικού. Από πρόσωπο ελεύθερο μετατρέπεται σε πρόσωπο ως εάν... Νόμος που επιλεκτικά εφαρμόζεται δεν είναι νόμος. Σε ευνομούμενες χώρες όλοι είναι υπό τον νόμο και αυτό δίνει όντως υπόσταση στον αστυνομικό και θέτει όρια και σε ασύδοτους ανωτέρους και σε αναιδείς πολιτειακούς άρχοντες. Δεν έχουμε λοιπόν αστυνομία γιατί δεν είμαστε κράτος δικαίου. Οι νόμοι δεν είναι και δεν μετρούν για όλους το ίδιο και αυτό γιατί η πολιτεία (εννοώ τους φυλάρχους της πολιτικής) θέλει αστυνομία των κρατούντων και όχι του κράτους. Βασικός τρόπος έκφρασης του συμπλέγματος κατωτερότητας των πολιτικών μας είναι η καταπάτηση των νόμων. Αστυνομικός που, όπως ο Κύπριος αστυνομικός, δεν είναι υπερήφανος γι´ αυτό που είναι, υπηρέτης του νόμου, αντισταθμίζει και υπεραναπληρώνει το έλλειμμα με αλαζονεία. Οι συνέπειες εμφανείς...
Αυτό συμβαίνει και σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Ο κατά τα άλλα νουνεχής άνθρωπος, της διπλανής πόρτας, μετατρέπεται με τη λίγη εξουσία που αποκτά, στην όποια υπηρεσία και σε όποια θέση και αν ευρίσκεται σε εξουσιαστικό τέρας. Ακόμα δεν έχουμε αναπτύξει την έννοια του λειτουργού, υπηρέτη του δημοσίου. Τα πρότυπα μας , οι άρχοντες του τόπου, δεν υπηρετούν υπηρετούνται και εκμεταλλεύονται ,χωρίς αιδώ, την θέση τους προς ίδιον όφελος. Και οι διορισμένοι το ίδιο πράττουν...
Πληρώνουμε το βαρύ τίμημα που πληρώνουμε γιατί διοικούμαστε από διαπλεκόμενους και ταυτόχρονα μέτριους. Και αυτό γιατί όποιος σέβεται τον εαυτό του και είναι επιτυχημένος στον τομέα του πολύ δύσκολα θα εμπλακεί με το στημένο και εν πολλοίς βρόμικο παιχνίδι της πολιτικής. Καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν οι κύριοι της πολιτικής ότι δεν είναι το χρηματοπιστωτικό που φαλίρισε αλλά το όλο πολιτικό σύστημα που παίζεται με τους ίδιους αθέμιτους τρόπους με τους οποίους άρχισε. Αυτό που μας οδήγησε στον οικονομικό Καιάδα είναι αυτό που δεν επιτρέπει να έχουμε αστυνομία ή δημόσιες υπηρεσίες αξιόλογες και προς όφελος του Πολίτη. Είναι η διαπλοκή, η αδιαφάνεια και η προθυμία μέτριων ή και ανίκανων φορέων εξουσίας έτοιμων να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους πάτρωνες της πολιτικής γιατί από αυτούς αν αξίως διορίστηκαν και αν αξίως αναμένουν προαγωγή. Και όλα αυτά υπό τα όμματα της όχι τυφλής αλλά αόμματης δικαιοσύνης. Και όταν μιλώ και αναφέρομαι στην Δικαιοσύνη συμπεριλαμβάνω το όλο νομικό μας σύστημα και πολλούς από τους φορείς αυτού. Ας με συγχωρέσουν οι εξαιρέσεις και εξαίρετοι που μας τιμούν με το ήθος τους και ας μου επιτρέψουν μια εισήγηση:από όπου και εάν ευρίσκεστε κηρύξτε πόλεμο στην διαπλοκή και την αδιαφάνεια. Αυτά τα δύο τρέφουν το τέρας που κατατρώει τις σάρκες μας. Οι μετριότητες και οι ανίκανοι δεν αντέχουν στο φως. Για να μπορούν να κάνουν τα δικά τους οι πολιτευτές βρίσκουν στήριξη σε πρόθυμους δημόσιους υπαλλήλους. Επιτρέψτε μου ένα ερώτημα: οι καλοπληρωμένοι υψηλόβαθμοι του δημοσίου, πως μπόρεσαν στη μετά Μαρί εποχή να κρατήσουν την στάση που κράτησαν αφήνοντας μας όλους έρμαια στις ορέξεις των ανικάνων που μας κυβερνούσαν; Ποτέ δεν είχατε κύριοι ενόχληση από την συνείδηση σας; Και εάν οι ικανότητες σας αυτές είναι τότε προς τι οι μισθοί και τα ωφελήματα;
Ως πολίτες έχουμε γνώση ότι οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά. Όσο όμως δεν διεκδικούμε πιστή εφαρμογή των νόμων αλλά επιζητούμε και την δική μας εξαίρεση, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι την διαιώνιση της αναξιοκρατίας και λιπαίνουμε τον δρόμο προς τον αφανισμό μας. Είναι βλέπεται μέτρο πολιτισμού η στάση μας απέναντι στον Νόμο. Είναι μέτρο πολιτισμού όπου και εάν ευρίσκεται κάποιος να θέτει το ήθος και την αξιοπρέπεια του λίγο πιο πάνω από μια προαγωγή ή μια μετάθεση. Στην αρχή τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα, τα σκυλιά θα δείξουν τα δόντια τους, εάν όμως δεν μυριστούν φόβο θα βάλουν την ουρά στα σκέλη τους. Η ακεραιότητα θα βρει μιμητές και ο τόπος μας μπορεί να ελπίζει...
Υ Γ Κάποιος φίλος, καλός και άξιος αξιωματικός της αστυνομίας, μοιράστηκε μαζί μου την εμπειρία του από μια εκπαίδευση στην Αμερική. Σας την μεταφέρω χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Είχε μόλις ανακοινωθεί από την Αμερικάνικη κυβέρνηση, και πάλι, η εμπλοκή της Κύπρου στο ξέπλυμα χρήματος και στην εμπορεία γυναικών. Ο φίλος μας διαμαρτυρήθηκε και μάλιστα έθεσε το ερώτημα: πού τα δύο αδικήματα έχουν μεγαλύτερη έκφραση, στην Κύπρο ή την Αμερική. Η απάντηση από τον εκπαιδευτή άμεση: στην Αμερική. Αλλά δεν έμεινε ως εδώ. Έθεσε και εκείνος ένα ερώτημα: Μπορείς να διερεύνησης, όπως εγώ, μια υπόθεση με εμπλεκόμενο τον πρόεδρο του κράτους σας ή τους υπουργούς και τους βουλευτές σας, να τους οδήγησης στη δικαιοσύνη και, γιατί όχι, στην διαπόμπευση και την τιμωρία; Η σιωπή εκκωφαντική...
Να θυμίσω εδώ τα κατά καιρούς ευτράπελα, με την πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος, στον τόπο μας που όλοι γνωρίζουμε όλους;
* O δρ Βασίλης Χριστοδούλου είναι κλινικός ψυχολόγος-σωματικός ψυχοθεραπευτής.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου