Ο νέος «αντιρατσιστικός» νόμος (;)

Του  Σεραφείμ Γ. Κωνσταντίνου*

Ούτε αντιρατσιστικός ούτε αντι-ξενοφοβικός πρόκειται να είναι ο καινούργιος νόμος που ετοιμάζονται να σερβίρουν στο πόπολο οι κυβερνητικοί εταίροι, συνεπικουρούμενοι από την  πλειοδοτούσα σε ανέξοδο «φιλελευθερισμό» αντιπολίτευση.  Μάλιστα προβάλλεται με επίσημη «αντι-ρατσιστική» αμφίεση, απλώς για να εξαπατήσει τη λοβοτομημένη ελληνική κοινωνία, η οποία μαθημένη σε φτηνά ιδεολογήματα των άκρων, του τύπου  «προοδευτικό-αντιδραστικό», αδυνατεί να σκεφτεί και λειτουργεί με προκατασκευασμένα κλισέ εδώ και χρόνια.

Γιατί όμως ο συγκεκριμένος νόμος δεν εξασφαλίζει όσα φανερά επιδιώκει να επιτύχει;

Επειδή οι ξενοφοβικές τάσεις σε μια κοινωνία δεν είναι θέμα νοσηρής ιδεολογίας που προσέβαλε το μυαλό των ανθρώπων, όπως η μεταδοτική ασθένεια, την οποία αποφεύγεις με το εμβόλιο! Δεν αποτελεί θέμα διαχειριστικής υφής που το ρυθμίζεις με προεδρικά διατάγματα ή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ιδιαίτερα προσφιλείς και γνώριμες στους χρυσοθήρες  της  μνημονιακής  Κοιλάδας του Θανάτου που ζούμε.

Η ρατσιστική βία και η ξενοφοβία γεννιούνται από τις εσωτερικές συνθήκες και αναπαράγονται από αυτές προκύπτουν μέσα από τις κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις και παίρνουν πολλές φορές, όπως η ιστορία απέδειξε, τη μορφή λαίλαπας με ευρεία λαϊκή στήριξη. 

Δεν θα αποφέρει αποτελέσματα αυτό το νομοθέτημα, γιατί πλήττει την ίδια τη Δημοκρατία, η οποία δεν έχει τίποτα να φοβάται από οποιαδήποτε αντίθετη άποψη διακινείται. Άλλωστε μαθαίνουμε στα παιδιά μας το διά-λογο και την δια-λεκτική, δηλαδή να μπορεί κανένας να αποτιμήσει τις πράξεις του, τις απόψεις που ακούει  με κριτήριο την αντίθετη γνώμη και πράξη. Η φιλοσοφική προσέγγιση  του Ηράκλειτου θεμελίωσε την αντίθεση ως βασικό κανόνα που διέπει τη ζωή και το σύμπαν: «τὸ ἀντίξουν συμφέρον καὶ ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίαν καὶ πάντα κατ' ἔριν γίνεσθαι». Η δημοκρατία, παρατηρεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης, αποτελεί  διαρκή πορεία αμφισβήτησης στο επίπεδο της πολιτικής, όπως και η φιλοσοφία επίσης συνιστά αμφισβήτηση σε επίπεδο σκέψης. Πώς όμως θα πετύχεις την αμφισβήτηση, όταν απαγορεύεις την έκφραση της αντίθετης άποψης; 

 Στην αρχαιοελληνική παράδοση κανένας δεν απαγόρευε στον Αριστοφάνη να «ξεθεμελιώνει» κυριολεκτικά τις κρατούσες αντιλήψεις που βόλευαν την αθηναϊκή κοινωνία και να αποσπά παράλληλα βραβεία και διακρίσεις. Ο Θουκυδίδης επίσης καθιέρωσε με το σχήμα λόγου- αντίλογου τις περίφημες δημηγορίες, για να έχει την δυνατότητα ο αναγνώστης και ο μελλοντικός μελετητής να κατανοήσουν τις συνθήκες που οδήγησαν στην τάδε ή τη δείνα επιλογή.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε στους καιρούς μας ότι στην Ευρώπη η δημοκρατία άπλωσε βαθιές ρίζες και αναπτύχθηκε πολύπλευρα, όταν απέναντί  της  απλωνόταν απειλητικό το φάσμα του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Μάλιστα ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στο βιβλίο του «Η Μελαγχολική δημοκρατία» αναρωτιέται, στις αρχές τις δεκαετίας του 1990, τι θα πράξουμε τώρα εμείς οι Ευρωπαίοι χωρίς «βαρβάρους», εννοώντας βέβαια ποια θα είναι η συμπεριφορά και το μέλλον της δημοκρατικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση του σοβιετικού αντίπαλου δέους. Δυστυχώς οι φόβοι του φαίνεται να επιβεβαιώνονται κατά γράμμα και βλέπουμε να καταστρατηγούνται συστηματικά και με μέθοδο δικαιώματα και ελευθερίες που αποτέλεσαν στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού για αιώνες.  Πάνε χρόνια που η δημοκρατική, όπως διατείνεται, Ευρώπη ποινικοποίησε  την άρνηση του Ολοκαυτώματος, προκαταλαμβάνοντας ή αφαιρώντας ουσιαστικά το δικαίωμα της ιστορικής έρευνας από οιονδήποτε επιθυμούσε να ερευνήσει το θέμα και να καταλήξει σε διαφορετικά πιθανώς ιστορικά συμπεράσματα, βασισμένα βέβαια σε ακλόνητα στοιχεία.

Ένα μεγάλο ερωτηματικό αποτελεί επίσης το πώς, κατά τον νέο αυτόν νόμο, θα προσδιοριστεί η ρατσιστική συμπεριφορά και αν αυτή η δυνατότητα δεν θα αποτελέσει το πρόσχημα για πολιτικές διώξεις οι οποίες θα κρίνονται συλλήβδην ως τέτοιες.

Ο νέος «αντιρατσιστικός» νόμος σαφέστατα και δεν θα εμποδίσει τα φαινόμενα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, όσο δεν θα  αντιμετωπίζονται  σε βάθος και με δημοκρατική ευαισθησία τα αίτια που την προκαλούν. Δεν μπορείς με άλλα λόγια να διαφωνείς ως προοδευτικός πολίτης με την ουσιαστική αναστολή του  Συντάγματος από την μνημονιακή συγκυβέρνηση, με την φθηνή δικαιολογία που προβάλλει, ότι δήθεν  «κινδυνεύει η πατρίς»,  και να αποδέχεσαι από την άλλη το φίμωτρο στην αντίθετη άποψη με τη δικαιολογία, ότι η μέθοδος  αυτή θα αντιμετωπίσει το ρατσισμό. 

Η δημοκρατία δεν μπορεί με καμία δικαιολογία να φιμώνει και να φιμώνεται, αλλά αποδεικνύει την υπεροχή της αφ’ εαυτής χωρίς περιορισμούς παρά μόνον, όταν έχουμε περιπτώσεις  που αφορούν την υποκίνηση εγκληματικών πράξεων, οπότε είναι υπόθεση της ποινικής δικαιοσύνης να επέμβει.

Είναι σαφές λοιπόν ότι ο νέος πολυδιαφημιζόμενος νόμος μόνο τον ρατσισμό δεν θα αντιμετωπίσει, όπως ακριβώς δεν αντιμετώπισε την τρομοκρατία ο περίφημος νόμος που απαγόρευε τη δημοσίευση των προκηρύξεων των τρομοκρατικών οργανώσεων, τον οποίον όλοι οι υπερθεματίζοντες σήμερα υπέρ του προτεινόμενου «αντι-ρατσιστικού» νόμου  καταψήφισαν τότε  ως τερατούργημα που έβλαπτε τη δημοκρατία. Αντιθέτως, υπάρχουν  φόβοι ότι θα διογκώσει ακόμα περισσότερο την αντίδραση προς την ακροδεξιά. Ταυτόχρονα ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για μια σειρά δικαιωμάτων, προλειαίνει το έδαφος για πληθώρα απαγορεύσεων και δρα υπέρ  μιας λογοκριτικής λογικής, που δεν μπορούμε ακόμα να φανταστούμε πόσες και  ποιες ελευθερίες θα θίξει. 

Η αληθινή δημοκρατία δεν δημιουργεί φαντάσματα ούτε φοβάται να αναμετρηθεί μ’ αυτά. Επιδιώκει την αντίθετη γνώμη και την συντρίβει με την υπεροχή του ανεκτίμητου αγαθού της ελευθερίας και των πλεονεκτημάτων που έχει. Φιμώνει όμως,  όταν έχει να κρύψει ανομίες, να κλείσει στόματα, να τρομοκρατήσει οποιονδήποτε με σοβαρά επιχειρήματα «απειλεί» να διαταράξει τη θανατερή ραστώνη των βολεμένων, την ένοχη συνήθεια των υποταγμένων, τον σάπιο κόσμο των υποτελών!

 πηγή:  "Παρέμβαση" 

* Ο Σεραφείμ Γ. Κωνσταντίνου είναι φιλόλογος