Δεν θα σας ταλαιπωρήσω πλέον με ιδιαίτερα αναλυτικές προσεγγίσεις. Είναι φανερό ότι οι περισσότεροι κουράστηκαν να διαβάζουν αναλυτικούς «επικήδειους», ακόμη και αν δεν πρόκειται περί αυτού, αλλά για στρατηγικές απεγκλωβισμού, με κριτήριο το συμφέρον των δύο τρίτων της σημερινής ελληνικής κοινωνίας - η οποία αύριο σε καμία περίπτωση δεν θα είναι η ίδια. Σήμερα λοιπόν θα βάλω με δυο λόγια τα πράγματα στη θέση τους, καθώς πολύ «μπερδευτήκαμε» τελευταία! Όταν με βλέπετε να επανατοποθετώ ένα πρόβλημα σημαίνει ότι αυτό αυτονομήθηκε πολιτικά ή τείνει να ανεξαρτητοποιηθεί από τις δυνάμεις που το ελέγχουν ή θα έπρεπε να...
το ελέγχουν και αποκτά την ικανότητα να μεταλλάσεται ανεξέλεγκτα. Η δική μου παρέμβαση σε αυτή την περίπτωση είναι υπόθεση ελέγχου: μανατζαρίσματος της κρίσης.
Ο δοτός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος στην πρώτη του συνέντευξη από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του, δήλωσε στο CNBC, ότι η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή δεν αποτελεί επιλογή. Άρα, θα μπορούσε να αποτελέσει ανάγκη: αναπόδραστη κατάληξη, για την οποία δεν θα φταίει ο ίδιος και αυτοί που στηρίζουν κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση «του», αλλά τρίτος παράγων! Ποιος είναι αυτός; Μα, η γερμανική κυβέρνηση ασφαλώς, καθώς η χρηματαγορά ποτέ δεν φταίει σε τίποτε. Αυτή δεν είναι παράγων στα μάτια του κ. Παπαδήμου, αλλά ορθολογικός κανόνας, μηχανισμός, υπέρτατο δίκαιο ή απλά πραγματικότητα. Είναι αυτό που είναι και έτσι είναι και θα είναι. Είναι διακυβέρνηση και όχι παράγων στο μυαλό του, όπως ακριβώς και στο μυαλό κάθε νεοφιλελεύθερου, σοσιαλδημοκράτη και «μέσου πολίτη». Παρόλα αυτά διαπραγματεύεται, όπως ισχυρίζεται μαζί της (με την χρηματαγορά), μέσω της διαδικασίας ανταλλαγής ομολόγων (PSI)! Όχι με ελληνική πρωτοβουλία ασφαλώς όπως θα ήταν εύλογο, αλλά μετά από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 27ης Οκτωβρίου, την οποία προσωπικά ο κ. Παπαδήμος κατέκρινε!
Διαπραγματεύεσαι ποτέ με διακυβερνήσεις; Όχι ασφαλώς, αλλά αποκλειστικά με παράγοντες. Ποιος κατέστησε την χρηματαγορά κρατικών ομολόγων παράγοντα και χάλασε την κυρίαρχη ελληνική προσέγγιση ( ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι); Μα οι κακοί Γερμανοί! Οι μαστροποί της ελληνικής κοινωνίας (το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, δηλ.), επιθυμούσαν να αναλάβουν οι κεντροευρωπαίοι την ευθύνη αντιμετώπισης της πιστωτικής κρίσης της Ελλάδας, αν και οι ίδιοι έπραξαν ότι ήταν πολιτικώς δυνατό πρώτα για να οδηγηθούμε βεβιασμένα σε πτώχευση και μετά εκβιάζοντας με αυτήν να καταλήξουμε σε μακροχρόνιο καθεστώς υποτέλειας και φτωχοποίησης, που θα διέσωζε ασφαλώς την διαπλοκή και το καθεστώς από μια μη-διαχειρίσιμη πλέον κατάσταση.
Μπαγάσικο το κόλπο, η τακτική δηλαδή, αλλά μάλλον υπερβολικά υπερβατική και ικανή να παρασύρει μικρά παιδιά και όχι έμπειρους παίκτες τις ευρωπαϊκής σκηνής, τους οποίους ο λαϊκιστικός Τύπος συνήθως χλευάζει, αποκαλώντας τους μικρούς και άχρηστους, καθώς προσπαθούν να συμβιβάσουν τα δικά τους πολιτικά και βιομηχανικά ή εμπορικά συμφέροντα με την οικονομική διακυβέρνηση που επιχειρεί να ορίσει το χρηματοπιστωτικό λόμπυ. Δεν είναι τιποτένιοι οι ευρωπαίοι ηγέτες, επειδή έτσι συμφέρει τους «ξοφλημένους» δικούς μας και τους επιμέρους παράγοντες του διεθνούς «λόμπυ» να τους παρουσιάζουν, για να διασκεδάζουν την δική τους ήττα. Το ότι δεν είναι τιποτένιοι δεν σημαίνει ότι δεν είναι φοβικά συντηρητικοί και στριμωγμένοι… και μάλιστα άσχημα! Όσο μάλιστα θα «στριμώχνονται» περισσότερο από την χρηματαγορά και όσο διαφοροποιούνται τα συμφέροντα της γαλλικής από την γερμανική παραγωγική ελίτ, τόσο θα μεταφέρεται η πίεση στην πτωχευμένη περιφέρεια και τόσο θα στραγγαλίζεται η ελληνική κοινωνία. Φανταστείτε δυο παράγοντες (παίχτες) να παίζουν με μια σφαίρα τόσο βαριά που να μην μπορεί να την σηκώσει ένα αδύναμο παιδί και να του λένε σε κάποιο σημείο αδιεξόδου (stalemate για την ακρίβεια): «μικρέ, δική σου δεν είναι η σφαίρα; Ε, πιάσε μια μπαλιά τώρα και εσύ να παίξουμε όλοι μαζί». Ο μικρός αν τρέξει να πιάσει την σφαίρα θα πάθει αυτό που φαντάζεστε και αφήστε τις πιθανότητες στην πάντα! Μάθετε τι είναι οι πιθανότητες και πώς τις χρησιμοποιούμε για να κάνουμε εκτιμήσεις, οι οποίες ουσιαστικά επανατοποθετούν το πρόβλημα. Εδώ δεν υπάρχει ζήτημα πιθανοτήτων.
Αυτό, φίλοι, είναι η αλήθεια που χαρακτηρίζει τον σπειροειδή μονόδρομο του καθεστώτος, ο οποίος οδηγεί στον εξευτελισμό των αξιών στην χώρα μας, στην απόλυτη απορρύθμιση και στη καταστροφή οικονομίας και κοινωνίας. Αυτόν τον μονόδρομο της συμφοράς, που «δεν είναι επιλογή», όπως λένε όλοι οι καθεστωτικοί παράγοντες, τον χάραξε ακουσίως ή εκουσίως η πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της Ελλάδας, παίζοντας ένα βρώμικο παιχνίδι εναντίον της κοινωνίας και εναντίον της νέας μεταμοντέρνας Συμμαχίας, στην οποία είχε ενταχθεί η χώρα δίχως ποτέ να μιλήσει κανείς με αυτούς τους όρους: της Συμμαχίας που όριζε η ευρωζώνη. Από τη στιγμή που οι κινήσεις σου στη διεθνή σκηνή υπονομεύουν μια Συμμαχία και από την ώρα που η Συμμαχία σε περιθωριοποιεί, σε προσδιορίζει ως ΕΞΑΙΡΕΣΗ, έχεις «τελειώσει» για τους συμμάχους σου. Τότε δεν έχεις επιλογή. Δεν υπάρχει επιλογή, υπάρχει μόνον ο σπειροειδής μονόδρομος του καθεστώτος, που οδηγεί σε κάθε περίπτωση εκτός ευρωζώνης, έστω και αν τούτο δεν λάβει τυπική μορφή…εκτός εάν προηγουμένως διαλυθεί η Συμμαχία.
Αυτή είναι και η τελευταία ελπίδα του καθεστώτος στην Ελλάδα. Τούτο ήταν που τα τελευταία δύο χρόνια στοίχειωνε τα όνειρα της διαπλοκής, αλλά κατά βάθος αυτό προσδοκούσαν. Μόνον που κατ’ αυτόν τον τρόπο βουλιάζεις πιο γρήγορα και πνίγεσαι μέσα στις αντιφάσεις. Αυτός ο αργός θάνατος έμελε σε ένα αφάνταστα υποκριτικό και τυχοδιωκτικό καθεστώς, το οποίο δεν δίστασε από την αρχή να μεταφέρει τις δικές του ευθύνες στη κοινωνία, «διαφημίζοντας» διεθνώς την «διαφθορά» μας, την «ανικανότητά» μας και δημιουργώντας την πεποίθηση ότι τα «φάγαμε όλοι μαζί». Μετά έρχονται με σοβαροφανές υφάκι και ομιλούν περί υπευθυνότητας! Χαρακτηρίζονται από υπευθυνότητα οι καιροσκόποι και οι αλήτες; Αν η κοινωνία διακατέχεται από αυτή την εντύπωση, τότε χάσαμε ολοκληρωτικά το παιχνίδι…
Όχι, η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή δεν αποτελεί επιλογή, όπως δεν αποτελούσε επιλογή τίποτε από όλα όσα έχει θεσμοθετήσει, θεσπίσει ή απλά αποδεχθεί το καθεστώς μετά τις τελευταίες γενικές εκλογές. Επιλογή ήταν η ένταξη ή μη στην ευρωζώνη και επ’ αυτού καμία απολύτως διαβούλευση δεν έγινε εντός της χώρας. Αυτό, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και οι οικονομικοί παράγοντες το θεώρησαν και το εμφάνισαν ως αυτονόητο, καθώς, όπως δήλωναν, έτσι θα είχαμε σταθερή ανάπτυξη και δεν θα κινδυνεύαμε ποτέ από πτώχευση. Σήμερα, μία εμφανίζεται να είναι η επιλογή, η μη-επιλογή! Έτσι ο πιο πρόστυχος καταναγκασμός προς την ελληνική κοινωνία μετά τον πόλεμο, εμφανίζεται ως προϊόν εξαναγκασμού του καθεστώτος διακυβέρνησης, το οποίο δεν επιλέγει αυτά που αποδέχεται (συνήθως θριαμβολογώντας και από πάνω, διότι πέτυχε το μη χείρον: «το μη χείρον βέλτιστον», αλλά ποια είναι τα όρια του «χείρονος»;). Μην το ψάχνεις, δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές, μόνον πράσινα άλογα, θαλασσιές φοράδες και φύκια που πωλούνται στο τηλεοπτικό - και όχι μόνον - κοινό για μεταξωτές κορδέλες!
Θες να σου πω, επίσης, γιατί το θέμα της λεγόμενης ανταλλαγής ομολόγων (PSI) με απασχόλησε μόνον μια φορά (αμέσως μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 27ης Οκτωβρίου) και έκτοτε φάνηκε να το «αγνοώ»; Ε, μάθε λοιπόν ότι όταν την οικονομία την χρησιμοποιείς για να κάνεις διπλωματικό παιχνίδι, τότε η οικονομική συμπεριφορά είναι ένα παιχνίδι ηγεμονίας και η οποιαδήποτε κριτική στάση επιμέρους παραγόντων εντός αυτού του πλαισίου, διαμορφώνει συνθήκες στοίχισης με το ένα ή το άλλο μέρος του παιγνίου. Αν δεν έχεις λόγους να προπαγανδίζεις τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού λόμπυ ή να υποστηρίζεις τις διπλωματικές πρωτοβουλίες της γερμανικής πλευράς, παραμένεις στο επίπεδο των γενικών παρατηρήσεων που χαρακτηρίζουν το πράγματι πρωτότυπο παίγνιο PSI και δεν εμπλέκεσαι στα συγκυριακά αποτελέσματα μιας διαδικασίας που εξευτελίζει την έννοια της κυριαρχίας (λαϊκής και κρατικής).
Το πρόβλημα με αυτή τη μορφή αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους είναι ότι το ελληνικό κράτος αποποιείται την κυριαρχία του και αυτό είναι τραγικό. Το πράττει μάλιστα θεωρώντας ότι τα κράτη-δανειστές μας και το ΔΝΤ, θα καταλήξουν σε μια συμφωνία με τους ιδιώτες-δανειστές μας υπό την δική μας δήθεν διαιτησία!! Τι να σχολιάσω από το σημείο αυτό και μετά; Είναι δυνατόν να βλέπεις να εξελίσσεται ένα απίθανο θέατρο του πολιτικού παραλόγου και εσύ να παρεμβαίνεις με δήθεν ορθολογικές επιστημονολογικώς προτάσεις για το περιεχόμενο της συμφωνίας; Είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο μεγάλη σύγχυση σε ότι αφορά βασικές έννοιες της πολιτικής που ορίζουν τι είναι παράγοντας και τι διακυβέρνηση με όρους ισχύος και διαπραγμάτευσης και εσύ να σχολιάζεις το περιεχόμενο κάποιου δήθεν προγράμματος αναδιάρθρωσης; Αυτό μόνον όσοι είναι ή υποδύονται τις «PSI-PSIΝΟΥΛΕΣ» έχουν λόγους να πράττουν. Οι υπόλοιποι ας διατηρήσουμε τουλάχιστον τη σοβαρότητά μας, η οποία δεν κατασκευάζεται από τους μηχανισμούς διαπλοκής, ούτε απονέμεται από άρχοντες και βασιλιάδες, αλλά συστήνεται κοινωνικά, μέσω απομυθοποιητικών σχέσεων και μέσω της αντικειμενικής απόδειξης κάθε υποκειμενικής υπόθεσης και διερευνητικής προσέγγισης.
Είναι δυνατόν, φίλοι, οι Γερμανοί να προφασίζονται ότι η ελληνική πλευρά διαπραγματεύεται με τους λεγόμενους θεσμικούς επενδυτές ελληνικών ομολόγων, ενώ στη πραγματικότητα διαπραγματεύεται η τρόικα με αυτούς, δίχως μάλιστα να ταυτίζονται τα επιμέρους συμφέροντα που εκπροσωπούν; Ποιος κοροϊδεύει ποιόν επιτέλους; Κανείς από τους παράγοντες που εμπλέκονται πραγματικά δεν κοροϊδεύει τον αντίπαλο του. Όλοι μαζί κοροϊδεύουν τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως τους άμεσα ενδιαφερόμενους: τους Έλληνες. Πώς όφειλε η (προηγούμενη) κυβέρνηση να χειριστεί το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, το είπα - αναλυτικά μάλιστα - εγκαίρως. Σήμερα το ζήτημα είναι ότι η περίφημη αναδιάρθρωση εντάχθηκε στον σπειροειδή καταστροφικό μονόδρομο του καθεστώτος και τελική διέξοδος θα υπάρξει εκτός της ευρωζώνης, αργά η γρήγορα.
Προδήλως, σύμφωνα με το καθεστώς, υπεύθυνοι για την όποια αρνητική βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα κατάληξη, που θα διαμορφώνει συνθήκες για την δόμηση ενός μόνιμου, μακροχρόνιου αντιλαϊκού μονόδρομου, θα είναι η μη-συνεργάσιμη αριστερά και η Μέρκελ, μπορεί και εγώ ο οποίος, σαν άλλη Κασσάνδρα, προέβλεψα αυτά τα οποία οποιοσδήποτε άνθρωπος είχε κατάρτιση στη διεθνή πολιτική και οικονομία θα προέβλεπε, στο βαθμό που γνώριζε τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κυρίως την κοινωνική δομή των οικονομικών σχέσεων και το ρόλο του πολιτικού παράγοντα στο τόπο μας. Δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει κανένα μυστήριο στην ελληνική περιπέτεια, αρκεί να διαβείς τον σπειροειδή μονόδρομο του καθεστώτος προς την άβυσσο, τις συνέπειες του οποίου προσπαθούν - με σχετική, προσωρινή επιτυχία μάλιστα - να αποφύγουν σε προσωπικό επίπεδο τόσο ο Γ. Παπανδρέου, όσο και ο Α. Σαμαράς. Όσο για τους υπόλοιπους συνεργάτες του «μνημονιακού τραστ» δεν αξίζει τον κόπο να πούμε οτιδήποτε. Τα έχει πει άρτια πριν από πολλά χρόνια ο Ευγένιος Σπαθάρης! Το κακό είναι όμως ότι κάποιοι προοδευτικοί άνθρωποι μοιάζει να έχουν μείνει εκεί και να μην λένε να ξεκολλήσουν από το αναμάσημα των γνωστών περί καπιταλισμού κλπ, περιμένοντας προφανώς το «σπιράλ» να καταλήξει στο αβυσσαλέο τέλος του. Κακή κουλτούρα υποδηλώνει τούτο! Καταστροφική κουλτούρα και δειλία, την οποία δεν θα σταματήσω να «καταγγέλλω» με τα λόγια του Ελύτη: «Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη». Η Ελλάδα πρέπει από πιόνι των Γερμανών και των χρηματιστών να ξαναγίνει αυτόνομος διεθνής παράγοντας, για να ελπίζει σε οτιδήποτε και να μπορεί να «επιλέγει» οτιδήποτε. Αυτό δεν μπορούν να το προσφέρουν οι διαπλεκόμενοι και οι οργανικοί επιμέρους παράγοντες του καθεστώτος. Πάρτε το χαμπάρι, πουθενά και ποτέ δεν έγινε κάτι παρόμοιο. Εδώ προκύπτει και η ιστορική ευθύνη τόσο της οργανωμένης αριστεράς, όσο και του καθενός από εμάς που ορίζουν τον εαυτό τους στο προοδευτικό-κοινωνικό χώρο.
Αν πούμε, άφησέ τους να γλιστρούν στο «σπιράλ» που δόμησαν και ας μην αναλάβουμε ευθύνες παράταιρες με τη στάση μας και την ιδεολογική μας συγκρότηση για να περιορίσουμε την φτώχεια και την δυστυχία, αλλά και την δραματική υποβάθμιση ισχύος της χώρας μας, δύσκολα θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε αξιοπρεπώς αύριο. Προέχει να σωθεί η αξιοπρέπεια στη χώρα: ατομική, κοινωνική, εθνική. Κομματική αξιοπρέπεια δεν υπάρχει, αν και οι ηγεσίες πρέπει να χαρακτηρίζονται και από εντιμότητα και από αξιοπρέπεια. Το μεγάλο ζήτημα σήμερα είναι, πώς η χώρα θα ζήσει και θα ευημερήσει εκτός της Συμμαχίας της ευρωζώνης. Τα υπόλοιπα είναι καραγκιοζιλίκια όλων εκείνων που συνέβαλλαν στον εξοβελισμό της Ελλάδας από την Συμμαχία (ντόπιων αλλά και ξένων, εκ των οποίων πρωταγωνίστησαν παράγοντες των χρηματιστών και το γερμανικό κατεστημένο), με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μην ακούτε τον κ. Παπαδήμο. Άσχετος από πολιτική είναι ο άνθρωπος, σαν δημόσιος υπάλληλος συμπεριφέρεται και πρακτικός της οικονομίας, δίχως βάθος. Δεν το βλέπετε; Σε τι διαφέρει ο λόγος του από τον λόγο του προηγούμενου;
Η Ελλάδα θα αρχίσει να επιλέγει όταν αποκτήσει ξανά πολιτική ισχύ και αυτό δεν μπορεί να συμβεί εντός της ευρωζώνης. Αυτό δεν υποδηλώνει την δική μου επιθυμία επιστροφής σε εθνικό νομισματικό σύστημα, αλλά απλώς καταδηλώνει την αναπόδραστη εξέλιξη του σπειροειδή μονόδρομου του καθεστώτος. Εκεί φέρανε τα πράγματα οι θιασώτες του ευρώ στη χώρα μας, όπως το είχα εγκαίρως επισημάνει ότι θα συμβεί. Το ζήτημα είναι ότι δεν νομιμοποιείται με καμία λογική η παρούσα ανερμάτιστη Συγκυβέρνηση να διαχειριστεί το ουσιαστικό νέο μεταβατικό καθεστώς, στο οποίο εισέρχεται η χώρα…πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου