Τι μέλλον έχει η κυβέρνηση Παπαδήμου;

Ποιες είναι οι δύο επιλογές που έχει την ύστατη στιγμή ο πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, για να ξεμπλοκάρει το διαγραφόμενο κυβερνητικό αδιέξοδο

Η αδυναμία των πολιτικών να συνεννοηθούν και να χαράξουν κοινή πορεία, ήταν αναμενόμενο να οδηγήσει στην ανάθεση της εξουσία σε τεχνοκράτη. Αυτό, από μόνο του, δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό. Για να αποκτήσει αρνητικό ή θετικό προσδιορισμό πρέπει να συντρέξουν πολλοί παράγοντες.

Ο υπογραφόμενος, από πολύ καιρό υποστήριξε την ανάγκη κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας. Ο τρόπος που πολιτεύονται οι εκπρόσωποί μας δείχνει ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Εξακολουθούν να πολιτεύονται με τον ίδιο παλαιοκομματικό τρόπο, όπου απουσιάζει η αίσθηση ευθύνης, αλλά και του χρέους προς το κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι για χρόνια τώρα δεν επιλέγουμε τον καλύτερο, αλλά τον λιγότερο κακό («το μη χείρον βέλτιστο»).

Η ανάθεση, επομένως, της εξουσίας σε τεχνοκράτη ήταν μονόδρομος. Μόνον που δεν έγινε οικεία βουλήσει των αρχηγών των κομμάτων εξουσίας -που θα σήμαινε ότι πράγματι συναισθάνθηκαν την αδυναμία τους να δώσουν λύση και είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν πορεία διαφυγής από το πρόβλημα- αλλά τα πράγματα τους οδήγησαν εκεί.

Ο κ. Γ. Παπανδρέου, είναι φανερό πλέον, ότι επιδίωκε να εμφανιστεί ως αδιάφορος για την εξουσία, την οποία ευχαρίστως θα πρόσφερε «για το καλό του τόπου», ενώ όλες οι κινήσεις του...

έδειξαν ότι ενέπαιζε πολιτικούς και λαό. Και μόνον ότι τα πρόσωπα που πρότεινε μέχρι της τελευταίας ώρας ( Πετσάλνικο,  Έλσα Παπαδημητρίου κ.ά.) κανείς δεν τα θεώρησε ενδεδειγμένα να σηκώσουν το βάρος τόσο υψηλής αποστολής, είναι ενδεικτικό του γεγονότος ότι το έπραξε ακριβώς για να απορριφθούν.

Και αφού δεν θα υπήρχε κοινή συμφωνία, θα επανερχόταν ο ίδιος στον κυβερνητικό θώκο τροπαιούχος και θριαμβευτής, ο οποίος απέδειξε ότι θυσίαζε το δικό του συμφέρον προς όφελος του συνόλου, αλλά αφού οι άλλοι δεν συμφώνησαν, τι να κάνει;

Ο κ. Α. Σαμαράς, κράτησε μια περίεργη στάση. Η δήλωσή του, ότι δεν τον ενδιαφέρει το πρόσωπο που θα αναλάβει τις τύχες τις χώρες έστω και προσωρινά, σίγουρα προβλημάτισε. Κλητήρα αν θέλει κάποιος να προσλάβει, θα επιλέξει τον καταλληλότερο. Όταν πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας, δεν έχει σημασία ποιος θα είναι;

Είναι πιθανόν, και στους δύο να υπήρχε η ενδόμυχη σκέψη της επιλογής προσώπου το οποίο σίγουρα να αποτύγχανε, ώστε ο ίδιος ο λαός να αντιδρούσε και να επανερχόταν τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση.

Το σενάριο όμως χάλασε από τον τρίτο της παρέας, τον κ. Γ. Καρατζαφέρη, ο οποίος είτε είχε πληροφορίες από πριν, είτε αντιλήφθηκε την τελευταία στιγμή τι μέλλει να συμβεί, έπαιξε το «παιχνίδι» του θυμωμένου και οδήγησε τα πράγματα στη λύση Παπαδήμου, μη υπάρχουσας πλέον άλλης επιλογής και άλλης καθυστέρησης.
Πάλι όμως, από την πρώτη στιγμή οι δυο μονομάχοι της εξουσίας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και με τον δικό του τρόπο, τοποθέτησαν ουσιαστικά τον κ. Παπαδήμο όχι στην καρέκλα της εξουσίας, αλλά σε «σκαμνάκι». Ο μεν κ. Γ. Παπανδρέου φόρτωσε την κυβέρνηση με όλο το υλικό της αποτυχημένης διετούς πολιτικής, ο δε κ. Σαμαράς εξακολουθεί να συμπολιτεύεται αντιπολιτευόμενος. Και καθημερινά, η θέση του νυν πρωθυπουργού υποσκάπτεται.

Ο κ. Γ. Καρατζαφέρης, κατόρθωσε μεν να επιβάλει τη δική του λύση, δεν κατόρθωσε όμως να απεμπλακεί από τη συμμετοχή του κόμματός του στην συγκυβέρνηση, όπως φάνηκε ότι επιθυμούσε. Γι’ αυτό και φαίνεται πως ψάχνει αφορμή για εγκατάλειψη του κυβερνώντος σχήματος, αλλά όχι και άρνηση στήριξής του.

Έτσι, έχουμε ουσιαστικά «μη κυβέρνηση». Όπου ο κάθε υπουργός εξακολουθεί να πολιτεύεται για το δικό του προσωπικό συμφέρον, αποφασίζοντας και εκτελώντας μόνος του, με τον πρωθυπουργό να αγνοεί εν πολλοίς τα τεκταινόμενα.

Τα άλλα κόμματα της Βουλής έχουν εύκολο δρόμο. Υποσχόμενα τα πάντα στους πάντες κερδίζουν συμπάθειες. Χωρίς φυσικά να προτείνουν εφικτή λύση.
Όλα αυτά δείχνουν, ότι στις δυσκολότερες στιγμές που διέρχεται το μεταπολεμικό κράτος, το καράβι είναι ακυβέρνητο. Χρόνος δεν υπάρχει πλέον, και μόνον ο από μηχανής θεός μπορεί να διορθώσει κάπως τα πράγματα.

Την ύστατη στιγμή ο κ. Παπαδήμος έχει δυο επιλογές, αν επιθυμεί να παραγάγει έργο. Ή να απαιτήσει να είναι πρωθυπουργός που αποφασίζει και όχι κατευθυνόμενος από τα κομματικά γραφεία, σχηματίζοντας ολιγομελή κυβέρνηση από πολιτικά και εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα της εμπιστοσύνης του ή να υποβάλει την παραίτησή του, εξηγώντας μας ότι τα κόμματα τον θέλουν για «ορντινάτσα», και να αναλάβουν αυτά τις ευθύνες τους έναντι του λαού.

Ούτως ή άλλως, με τον τρόπο που κυβερνάται σήμερα η Ελλάδα, δεν υπάρχει προοπτική. Επιβάλλεται να υπάρξουν σύντομα εξελίξεις. Και νομίζω ότι θα υπάρξουν.

Ο Μακεδών