Η Νέα Τάξη των Πραγμάτων, αν επιβληθεί στον κόσμο, θ' αποτελεί το πλέον τραγικό συμβάν στη μακραίωνη ιστορική πορεία της ανθρωπότητας. Γιατί; Γιατί θ' αποτελεί την οριστική κι αμετάκλητη ήττα της ανθρώπινης εξυπνάδας από την ανθρώπινη βλακεία. Μια ήττα που θα αφορά το γενικό επίπεδο και το σύνολο της ανθρωπότητας και όχι κάποια συγκεκριμένα πολιτισμικά μοντέλα σε κάποιες γνωστές ή άγνωστες "γωνιές" του πλανήτη.
Ό,τι κέρδισε ως σύνολο η ανθρωπότητα από τους καρπούς των κόπων των ευφυών παιδιών της, θα γίνει ένα "λάφυρο", που θα το μοιραστούν μεταξύ τους οι πλέον βλάκες που γεννήθηκαν πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Ένα "λάφυρο", που θα οδηγήσει τα δισεκατομμύρια των απλών ανθρώπων στην απόλυτη οικονομική εξαθλίωση …και το ακόμα χειρότερο, θα τους οδηγήσει στην επίσης απόλυτη πνευματική εξαχρείωση.
Τίποτε από αυτά που ισχυριζόμαστε —και βέβαια είναι τραγικά για την ανθρωπότητα— δεν έγιναν τυχαία. Η τελική κατάσταση, που σήμερα πρεσβεύει η Νέα Τάξη Πραγμάτων, είναι επιλογή αυτών οι οποίοι σήμερα είναι κύριοι του πλανήτη και οι οποίοι βέβαια κάθε άλλο παρά κουτοί είναι. Συμφέρει όλους αυτούς τους πονηρούς ανθρώπους να "καλλιεργούν" την ανθρώπινη βλακεία. Συμφέρει τους ισχυρούς να δημιουργούν βλάκες, γιατί τους συμφέρει να έχουν αντίπαλους τους βλάκες. Ανθρώπους, δηλαδή, που ό,τι και να παθαίνουν δεν θα αντιδρούν. Ανθρώπους, που θα ανέχονται τα πάντα, γιατί κάποιοι θα τους εκπαιδεύουν να επιδεικνύουν αυτήν την απαράδεκτα παθητική συμπεριφορά, που είναι η τυπική συμπεριφορά του βλάκα.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης για τι περίπου μιλάμε. Αν ανοίξει κάποιος ένα οποιοδήποτε λεξικό, θα βρει την εξήγηση της έννοιας του "βλάκα". "Βλάκας", σύμφωνα με όλα τα λεξικά του κόσμου, είναι ο κουτός άνθρωπος, που μπορείς να τον "δουλεύεις" ανά πάσα στιγμή. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος δεν αντιδρά, όσο κι αν θίγονται τα συμφέροντά του από τις πράξεις αυτών που τον εκμεταλλεύονται.
Η συμπεριφορά αυτή έχει τα βαθύτερα αίτιά της στην αδυναμία του βλάκα να επιβιώσει μόνος του μέσα σ' ένα σύνθετο και πολλές φορές επικίνδυνο περιβάλλον. Ο βλάκας είναι ένα εξαρτώμενο άτομο, που δεν μπορεί με βάση τη δική του βούληση να λειτουργήσει ως ένα αυτόνομο όν. Έχει ανάγκη από τις αποφάσεις των άλλων, γιατί δεν μπορεί ν' αποφασίσει ο ίδιος μόνος του. Δεν μπορεί ν' αποφασίσει ούτε για τα θεμελιώδη που αφορούν τον ίδιο του τον εαυτό. Ειδικά μάλιστα σε ένα περιβάλλον περίπλοκο και μη φυσικό, όπως είναι η σύγχρονη ανθρώπινη κοινωνία. Ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο οι νόμοι, που διέπουν τη λειτουργία του, δεν προστατεύουν τον απλό άνθρωπο, αλλά τη μειοψηφία των ισχυρών. Από τη στιγμή λοιπόν που η ίδια η επιβίωση του ανθρώπου εξαρτάται από τους ισχυρούς, είναι αδύνατον αυτός με τα συγκεκριμένα αυτά τα χαρακτηριστικά ν' αντιδράσει στις αυθαιρεσίες τους.
Η απουσία αντίδρασης σε αρνητικά φαινόμενα είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο στη φύση. Συμβαίνει συχνά μεταξύ ζώων που κινούνται στο ίδιο περιβάλλον, έχουν τις ίδιες ανάγκες, αλλά ανήκουν σε διαφορετικά είδη και άρα έχουν διαφορετικές δυνατότητες. Είναι σύνηθες φαινόμενο δηλαδή κάποια ισχυρά σαρκοφάγα ν' απολαμβάνουν πλούσια τροφή και δίπλα τους να λιμοκτονούν —χωρίς καμία απολύτως αντίδραση— κάποια αδύναμα επίσης σαρκοφάγα ζώα. Το σύνολο των ζώων, εξαιτίας αυτών των δεδομένων "σκέπτεται" κι αντιδρά με έναν συγκεκριμένο τρόπο, που δεν αλλάζει ποτέ.
Αυτός ο αναλλοίωτος τρόπος δράσης και αντίδρασης είναι αποτέλεσμα των προτεραιοτήτων τους. Το σύνολο των ζώων έχουν ως άμεση προτεραιότητά τους την επιβίωση. Μπροστά σ' αυτήν την άμεση προτεραιότητά τους υποχωρούν όλες οι υπόλοιπες. Η ύαινα, όσο και να πεινάει, δεν θα πλησιάσει ποτέ ένα λιοντάρι όταν αυτό τρώει. Θα περιμένει υπομονετικά να τελειώσει το γεύμα του και αν περισσέψει τίποτε έχει καλώς. Αν δεν περισσέψει, δεν διεκδικεί μερίδιο. Δεν ρισκάρει ποτέ τη ζωή της για να χορτάσει. Δίνει στον εαυτό της παράταση ζωής με την πείνα της και δεν τη θέτει σε άμεσο κίνδυνο, επιχειρώντας μια βίαιη σύγκρουση με τον πολύ πιο ισχυρό αντίπαλό της.
Αυτό είναι κάτι το απόλυτα λογικό και είναι μια συμπεριφορά που αφορά και τον ίδιο τον άνθρωπο, αν για τον οποιοδήποτε λόγο αυτός βρεθεί σε ανάλογες συνθήκες. Ο άνθρωπος, άσχετα με την ευφυΐα του, στο βασικό επίπεδο σκέψης δεν διαφέρει από την ύαινα του παραδείγματός μας. Ως μέλος και ο ίδιος της φύσης στο βασικό επίπεδο, δρα όπως ένα ζώο. Όταν αισθάνεται ότι κινδυνεύει μέσα στον περιβάλλοντα χώρο του, κρύβεται στο "καβούκι" του και δεν εκφράζει ανώτερες απαιτήσεις. Όταν αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει άμεσα η ζωή του, δεν αντιδρά απέναντι σ' αυτούς που τον εκμεταλλεύονται κι έχουν τη δυνατότητα να του κάνουν κακό. Μέσω της πείνας δίνει κι αυτός παράταση ζωής στον εαυτό του. Υπομένει κι αυτός την πείνα του και δεν ρισκάρει σύγκρουση μ' αυτούς που εκτιμά ότι είναι κατά πολύ ισχυρότεροί του.
Όμως, το θέμα εδώ είναι το εξής: Ο άνθρωπος έχει ευφυΐα και δεν είναι ζώο. Η ύαινα αντιδρά όπως αντιδρά, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή. Δεν έχει την ευφυΐα να δημιουργήσει τις καταστάσεις που την ευνοούν ή τέλος πάντων προστατεύουν το δικαίωμα της ύπαρξής της. Δεν έχει τη δυνατότητα να συλλάβει μια γενική εικόνα του "είδους" της και να δουλέψει προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης των συλλογικών της συμφερόντων. Σε όλη της τη ζωή δρα κι αντιδρά στο ατομικό επίπεδο ως ζώο με συγκεκριμένα ειδικά χαρακτηριστικά. Στον αγώνα τής επιβίωσής της αμφισβητεί το δικαίωμα ύπαρξης των ασθενέστερων κι αποδέχεται μια ανάλογη εις βάρος της συμπεριφορά από τα ισχυρότερα. Δεν μάχεται για το δίκιο της ζούγκλας, που θα επιτρέψει σε όλους ανεξαιρέτως να επιβιώσουν. Είναι ταυτόχρονα θύτης και θύμα της ζούγκλας.
Πάντα δηλαδή θα υποχωρεί μπροστά στο ζώο που υπερέχει σε σχέση μ' αυτήν, άσχετα με το πόσο την θίγει αυτή η υποχώρηση. Το λιοντάρι, για όσο διάστημα θα υπάρχει στη φύση, θα είναι ισχυρότερο από την ύαινα. Θα τρώει και θα επιβιώνει, όταν δίπλα του η ύαινα θα λιμοκτονεί και θ' απειλείται με θάνατο. Καμία ύαινα δεν μπορεί ν' αλλάξει αυτό το δεδομένο. Κανένα κατώτερο είδος δεν μπορεί ν' απειλήσει τα ανώτερα.
Όμως, με τον άνθρωπο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όταν ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία του ζει παθητικά σαν πειναλέα ύαινα και την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι όμοιοί του άνθρωποι περιφέρονται σαν χορτασμένα και άπληστα λιοντάρια, υπάρχει πρόβλημα. Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να "δει" την κατάσταση στο γενικό επίπεδο, που αφορά συνολικά το "είδος" του, υπάρχει πρόβλημα.
Αυτό το πρόβλημα είναι σήμερα το κυρίαρχο του ανθρώπινου είδους. Κάποιοι άνθρωποι, φερόμενοι βλακωδώς, επιτρέπουν σε ομοίους τους ν' αρπάζουν τα πάντα κι αυτοί δεν αντιδρούν. Δεν είναι δυνατόν σε μια κοινωνία εκατό ανθρώπων οι πέντε ν' απολαμβάνουν τα πάντα και οι ενενήντα πέντε να υποφέρουν από ανέχεια. Όσο ισχυροί και έξυπνοι να είναι αυτοί οι πέντε, οι υπόλοιποι μπορούν να τους λιώσουν σε περίπτωση σύγκρουσης. Μπορούν, εξαιτίας των αναγκών τους, να τους κατασπαράξουν στην κυριολεξία.
Όσο κι αν κάποιοι λίγοι άνθρωποι "λιονταρίζουν", λόγω των ατομικών τους δυνατοτήτων, δεν συνθέτουν "ανώτερο" είδος. Ως ομάδα ανθρώπων είναι απόλυτα πιο αδύναμοι από μια ανθρώπινη "μάζα" τεραστίου μεγέθους. Μια "μάζα" της οποίας τα μέλη δεν ανήκουν σε κάποιο άλλο κατώτερο "είδος", αλλά απλά υπολείπονται σε ατομικές δυνατότητες από τους ισχυρούς.
Εδώ δεν μιλάμε για διαφορετικά είδη κι αυτό είναι το τραγικό της κατάστασης. Δεν μιλάμε για κατώτερες ύαινες και ανώτερα λιοντάρια. Εδώ μιλάμε για το ίδιο είδος, που απλά τα μέλη του δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες. Αν μέσα στο ανθρώπινο είδος υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι φέρονται σαν "κατώτεροι" και δεν αντιδρούν όταν λιμοκτονούν, υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.
Αυτό γίνεται σήμερα στην πανανθρώπινη κοινωνία κι αυτό είναι όπως είπαμε το τραγικό. Κάποιοι έχουν παγιδεύσει τον άνθρωπο στη λογική των "ειδών" και τον εκμεταλλεύονται. Αρπάζουν τα πάντα για τους εαυτούς τους σαν να επρόκειτο για "ανώτερους" ανθρώπους, που έχουν διαφορετικές ανάγκες από τους υπόλοιπους. Αυτοί οι άπληστοι άνθρωποι έχουν παγιδεύσει τον άνθρωπο σε μια άρρωστη λογική και τον εκμεταλλεύονται σαν να είναι "κατώτερο" ζώο.
Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το επιτύχει κάποιος, αν γνωρίζει πώς λειτουργεί ο άνθρωπος. Το όλο πρόβλημα για τη θεμελίωση μιας τέτοιας κατάστασης είναι να πειστεί ο "κατώτερος" άνθρωπος ότι κινδυνεύει η επιβίωσή του σε περίπτωση αντίδρασής του. Το όλο πρόβλημα δηλαδή είναι να τον περιορίσεις στο βαθμό που θα "σκέφτεται" όμοια με ένα ζώο το οποίο αγωνιά για την επιβίωσή του. Από εκεί και πέρα μπορείς να τον χειρίζεσαι σαν ζώο, γιατί μπροστά στον κίνδυνο της επιβίωσης ενεργοποιούνται τα ζωικά ένστικτα του άνθρωπου εις βάρος της ευφυΐας του.
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων αυτό προσπαθεί να καταφέρει και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει περίφημα. Έχει κατορθώσει και ελέγχει τις αντιδράσεις των θυμάτων της, γιατί, ελέγχοντας το παγκόσμιο κεφάλαιο, τα περιορίζει στο βασικό ζωικό επίπεδο σκέψης. Μπορεί και εκβιάζει την ανθρωπότητα με μέσον αυτό το κεφάλαιο, που εντελώς αυθαίρετα το έχει ονομάσει "ιδιοκτησία" της. Με αυτό το κεφάλαιο μπορεί και απειλεί την επιβίωση της ανθρωπότητας στο σύνολό της.
Κάθε φορά που κάποιος πάει να ξεφύγει από το επίπεδο αυτό, το σύστημα αντιδρά βίαια. Ελέγχοντας το παγκόσμιο κεφάλαιο και όλους όσους επωφελούνται από αυτό, απειλεί τους εχθρούς του με αφανισμό. Επειδή είναι πανίσχυρο, ελέγχει τις αντιδράσεις εν τη γεννέση τους κι αυτό έχει "διδακτικό" χαρακτήρα για τους υπόλοιπους. Κάποια ανώτερα "λιοντάρια" κατασπαράζουν κάποιες κατώτερες "ύαινες" που αντιδρούν κι αυτό διδάσκει αυτούς τους οποίους σκέφτονται πώς ν' αντιδράσουν.
Αυτό βέβαια είναι και το λεπτό σημείο των όσων ισχυριζόμαστε. Ο άνθρωπος σήμερα έχει επιλέξει λάθος μέτωπο για να δώσει τις μάχες του. Έχει ακολουθήσει το σύστημα στη λογική του και μάχεται εκεί όπου δεν υπάρχουν ελπίδες για να νικήσει. Θεωρεί φυσικά τα αφύσικα και μέσα σ' αυτό το αφύσικο περιβάλλον μάχεται. Είναι αφύσικο ένα περιβάλλον, όπου ελάχιστα άτομα ελέγχουν το σύνολο των αγαθών τα οποία έχει ανάγκη η ανθρωπότητα για να επιβιώσει.
Αυτό το αφύσικο σήμερα δεν είναι ορατό ως πρόκληση, γιατί το σύστημα περιπλέκει διαρκώς την κατάσταση με πονηρά νομικίστικα εφευρήματα. Με διάφορους νόμους, που υποτίθεται υπερασπίζονται τα ατομικά δικαιώματα, καλύπτει τις κλοπές, την αυθαιρεσία και την απληστία των ανθρώπων του. Για παράδειγμα, είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα η προστασία της περιουσίας, αλλά δεν μπορεί κάποιος να είναι ιδιοκτήτης του πλανήτη και ν' αποφασίζει μόνος του για το ποιος θα επιβιώσει και ποιος όχι. Δεν μπορεί να πεθαίνουν άνθρωποι, επειδή αυτός ο ιδιοκτήτης έχει κυριαρχικά δικαιώματα στην περιουσία του και ταυτόχρονα δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο εκτός από τα κέρδη του.
Αυτά όλα, που είναι αφύσικα, ο σημερινός άνθρωπος τα αποδέχεται και γι' αυτό δεν αντιδρά στο επίπεδο όπου τον συμφέρει να πολεμήσει. Ο άνθρωπος, εξαιτίας της ευφυΐας του, δεν θα έπρεπε να μάχεται για την επιβίωσή του μέσα σ' ένα ελεγχόμενο από τους ισχυρούς περιβάλλον. Δεν θα έπρεπε να μάχεται σαν "κατώτερος", που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα στη "ζούγκλα" των "ανωτέρων". Με την ευφυΐα του θα έπρεπε να μάχεται στο επίπεδο που αφορά τον σχεδιασμό του περιβάλλοντος το οποίο τον φιλοξενεί ως "είδος". Θα έπρεπε να μάχεται ως άνθρωπος, που απλά μεριμνά για το ιδανικό επίπεδο ζωής και όχι ακόμα να πολεμά για την καθημερινή επιβίωση. Θα έπρεπε να έχει μόνιμα πρόβλημα με τις πράξεις αυτών που αρπάζουν αυθαίρετα αυτά τα οποία και ο ίδιος έχει ανάγκη. Θα έπρεπε να μάχεται εναντίον των αθλίων, που αρπάζουν για λογαριασμό τους το παγκόσμιο κεφάλαιο. Θα έπρεπε να μάχεται για τον έλεγχο του αγαθού, που επηρεάζει την επιβίωσή του.
Το κύριο σφάλμα του ανθρώπου εδώ και αιώνες είναι ότι περιμένει σαν ύαινα να φάει τα ψίχουλα των λιονταριών, ενώ αυτό που θα έπρεπε να κάνει εξ αρχής θα ήταν να γκρεμίσει συθέμελα τη "μήτρα" που γεννάει αυτά τα λιοντάρια. Το σφάλμα του είναι που αφήνει "ανώτερους" ν' αναπαράγονται και δεν αγωνίζεται να εξαλείψει τα στοιχεία εκείνα που δίνουν τη δυνατότητα σε κοινούς ανθρώπους ν' αποκτούν χαρακτηριστικά "ανωτέρων". Δεν αγωνίζεται για να εξαλείψει τα στοιχεία που διαφοροποιούν μεταξύ τους τούς ανθρώπους.
Πέφτοντας δηλαδή θύμα του συστήματος, που ελέγχεται από τα αιμοδιψή "λιοντάρια", δεν αγωνίζεται στο επίπεδο που αφορά την ευφυΐα του, αλλά αντιδρά ενστικτωδώς, θεωρώντας σαν δεδομένο ότι δεν ελέγχει ο ίδιος το κεφάλαιο. Αποτέλεσμα; Δεν αντιδρά στην αυθαιρεσία των ισχυρών του κόσμου, που συγκεντρώνουν αυθαίρετα το σύνολο του κεφαλαίου, δημιουργώντας μονοπωλιακές και εκ των δεδομένων αρνητικές καταστάσεις. Αντιδρά ενστικτωδώς, ώστε να μπορέσει μέσα σ' αυτές τις άσχημες καταστάσεις να επιβιώσει.
Δεν πολεμάει τον εχθρό του, αλλά τον "γλείφει", προκειμένου να εξασφαλίσει την προσωπική του επιβίωση. Λειτουργεί σαν βλάκας, που, έχοντας ανάγκη αυτούς τους οποίους του εξασφαλίζουν τη βασική επιβίωση, τους ανέχεται και πολλές φορές τους υποστηρίζει, άσχετα αν αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της αθλιότητάς του. Η επιτυχία αυτών που σήμερα είναι κυρίαρχοι του πλανήτη είναι τεράστια, γιατί καταφέρνουν και βάζουν στη λογική του βλάκα δισεκατομμύρια ανθρώπων, που κάθε άλλο παρά βλάκες είναι.
Ποίοι είναι αυτοί οι κυρίαρχοι και πώς επιχειρούν να οδηγήσουν την παγκόσμια κοινωνία στο επίπεδο που τους συμφέρει; Οι κυρίαρχοι είναι οι Αγγλοσάξονες και οι Εβραίοι. Οι ιδιοκτήτες και διαχειριστές αντίστοιχα των πολυεθνικών, που αυτήν τη στιγμή ελέγχουν πάνω από το 80% του παγκοσμίου κεφαλαίου. Αυτοί οι απειροελάχιστοι άνθρωποι —σε σχέση με τον παγκόσμιο πληθυσμό— ελέγχουν πάνω από το 80% του αγαθού που επιτρέπει στην ανθρωπότητα να επιβιώνει.
Έχοντας γνώση της δύναμής τους και φοβούμενοι την αντίδραση της ανθρωπότητας, κάνουν αυτό που αναφέραμε πιο πάνω. Προσπαθούν να παρακάμψουν την ευφυΐα του ανθρώπου, περιορίζοντάς τον στο βασικό επίπεδο της αντίδρασής του, που έχει σχέση με την επιβίωση. Προσπαθούν να τον πείσουν ότι η κατοχή αυτή του κεφαλαίου είναι μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και ως εκ τούτου μια κατάσταση μόνιμη, νόμιμη και άρα μη αντιστρέψιμη. Τρομοκρατώντας τους πρωτοπόρους της κάθε αντιδραστικής προσπάθειας, επιβεβαιώνουν στους αφελείς την "ανωτερότητά" τους, αποθαρρύνοντάς τους.
Για όσο διάστημα το σύστημα καταφέρνει τον έλεγχο αυτόν, στην πραγματικότητα ακυρώνει την αντιδραστικότητα της ανθρωπότητας, γιατί αλλάζει το επίπεδο σκέψης της. Πείθοντάς την για το ακλόνητο της κατάστασης, τη βάζει να "τρέχει" για την επιβίωσή της. Οι πονηροί άρπαγες κάνουν τους υπόλοιπους ανθρώπους να σκέπτονται και να φέρονται σαν βλάκες, γιατί αυτό τους βολεύει. Μόνον από τους βλάκες δεν κινδυνεύουν και γι' αυτό επενδύουν στη δημιουργία συνθηκών που ευνοούν την ανάπτυξη βλακείας.
Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης την τραγικότητα αυτών που συμβαίνουν σήμερα και υποβαθμίζουν τον άνθρωπο σε επίπεδο κατώτερο του ζώου. Ο άνθρωπος, όταν φέρεται σαν βλάκας, είναι κατώτερος από ζώο. Είναι κατώτερος, γιατί η ευφυΐα του, όχι μόνον δεν τον βοηθά, αλλά αντίθετα γίνεται "μπούμερανγκ" και λειτουργεί εις βάρος του. Αντί μέσω της ευφυΐας του να προστατεύει την ιδιότητά του και το δικαίωμα της ύπαρξής του, προσπαθεί μέσω αυτής να υπηρετήσει εκ του ασφαλούς τα ένστικτά του. Αυτό είναι τραγικό, γιατί οδηγεί στην απόλυτη υποταγή.
Για να γίνει αντιληπτή η σημασία αυτού που λέμε, θα δούμε και πάλι το παράδειγμα που χρησιμοποιούμε. Η ύαινα ανέχεται τα λιοντάρια, γιατί απλά είναι κατώτερη. Η ύαινα όμως δεν ανέχεται μια άλλη ύαινα να φέρεται σαν λιοντάρι και μάχεται όταν υπάρχει άδικη κατανομή τροφής. Όταν δεν αρκεί αυτή η ατομική αντίδραση, εύκολα αυτή γίνεται συλλογική. Οι ύαινες ενώνουν τις δυνάμεις τους, όταν είναι αδύναμες σε σχέση με κάποιες όμοιές τους και η ένωση φέρνει θετικά, σίγουρα και ασφαλή αποτελέσματα. Η αδικία ερεθίζει το "είδος" και ο ερεθισμός αυτός "ξεσπά" πάνω στους αδίκους υπό μορφήν μαζικής βίαιης αντίδρασης.
Το ένστικτο δηλαδή κάνει την ύαινα να μην αντιδρά απέναντι στα λιοντάρια, αλλά το ίδιο ένστικτο την προστατεύει από τις όμοιές της όταν την αδικούν. Εκεί όπου απαιτείται ευφυΐα για να νικήσει, επειδή δεν την διαθέτει, αποδέχεται τη μοίρα της για να επιβιώσει. Απαιτείται ευφυΐα για να νικηθεί ένα ανώτερο είδος και επειδή η ύαινα δεν την διαθέτει, στηρίζεται στο ένστικτό της και υπομένει τη μοίρα της. Αντίθετα μεταξύ ομοίων απαιτείται μάχη. Αυτήν τη μάχη και πάλι λόγω ενστίκτου τη ρισκάρει η ύαινα, έχοντας και πάλι ως στόχο την επιβίωση.
Για όσο διάστημα στηρίζεται αποκλειστικά στο ένστικτό της, θα εξακολουθεί να επιβιώνει. Θα επιβιώνει χωρίς μάχη εκεί όπου υπάρχει κίνδυνος, αλλά θα επιβιώνει και με μάχη όταν κάποιοι όμοιοί της πάνε να επωφεληθούν εις βάρος της. Στηριζόμενη μάλιστα στο ένστικτό της, θα επιχειρεί να επωφεληθεί εις βάρος των ισχυρών, όταν μπορεί να το κάνει χωρίς κίνδυνο.
Ο άνθρωπος ούτε καν σ' αυτό το βασικό επίπεδο δεν κινείται, γιατί απλούστατα τον προδίδει το μεγαλύτερο των όπλων του, που είναι η ευφυΐα. Επειδή δεν είναι ζώο, ώστε να διαθέτει μόνον ένστικτο και επειδή δεν είναι θεός, ώστε να λύνει τα προβλήματά του μόνον μέσω της ευφυΐας του, παγιδεύεται εύκολα. Δεν μένει προσκολλημένος σταθερά ούτε στο ένστικτο, αλλά ούτε στην ευφυΐα του. Ενώ διαθέτει ταυτόχρονα καί ευφυΐα και ένστικτο, τίποτε από τα δύο δεν χρησιμοποιεί με τον ιδανικό τρόπο. Ενώ θα μπορούσε, είτε με το ένα μέσο είτε με το άλλο, να ζει στην ιδανική κοινωνία, κατορθώνει και είναι δυστυχής παρ' όλα τα προσόντα του.
Θεωρητικά ο άνθρωπος, λόγω των δυνατοτήτων του, θα έπρεπε να μην αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα, ούτε μέσα στη φύση ούτε μέσα στην κοινωνία του. Λόγω ευφυΐας, έχει τη θεωρητική δυνατότητα, όχι μόνον να ελέγχει εύκολα τους ομοίους του, αλλά να μπορεί να συγκρούεται ακόμα και με "ανώτερα" είδη από αυτόν, όταν αντιλαμβάνεται ότι απειλείται. Πρακτικά όμως έχει αποτύχει σε όλα επίπεδα. Ενώ δεν έχει απέναντί του κάποιον πραγματικά "ανώτερο" εχθρό, ώστε να έχει η ευφυΐα του θεμελιώδη αξία για την επιβίωσή του, δεν μπορεί ούτε ενστικτωδώς ν' αντιδράσει εναντίον των ομοίων του που τον αδικούν.
Η ύαινα του παραδείγματός μας υπερέχει του ανθρώπου στις αντιδράσεις της και μάλιστα σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, εφόσον εκτός από τους άρπαγες ομοίους της έχει και ανώτερους αντιπάλους να πολεμήσει. Εν αντιθέσει προς τον άνθρωπο, επειδή στηρίζεται αποκλειστικά στο ένστικτό της, όχι μόνον περιορίζει τους ομοίους της, αλλά μπορεί ακόμα και να επωφελείται και έναντι των "ανωτέρων" της. Μόλις θα αντιληφθεί μια ολιγωρία των λιονταριών, θα σπεύσει να επωφεληθεί εις βάρος τους. Δεν την ενδιαφέρει τι θα γίνει μετά και αν θα υπάρξουν συνέπειες της πράξης της, γιατί απλούστατα δεν σκέφτεται. Δεν διαθέτει ευφυΐα και το ένστικτο την κατευθύνει στην επίλυση των προβλημάτων της στιγμής. Αν λύσει αυτά τα προβλήματα, επιβιώνει και αυτό της αρκεί.
Αντίθετα ο άνθρωπος, επειδή σκέφτεται, λειτουργεί χειρότερα ακόμα και από αυτήν την κουτή ύαινα. Ούτε μάχεται εναντίον των ομοίων του αλλά ούτε μπορεί να επωφεληθεί χωρίς μάχη από τους υποτιθέμενους "ανώτερους". Ενώ στην πραγματικότητα δεν διαθέτει "ανώτερους" εχθρούς, που να μπορούν να τον αφανίσουν ανά πάσα στιγμή, κάθεται και υπομένει την άσχημη μοίρα που του προσφέρουν οι ισχυροί όμοιοί του. Μπορεί να μένει πεινασμένος, ακόμα κι όταν υπάρχει μια αντίστοιχη ολιγωρία του συστήματος.
Εξαιτίας της ευφυΐας του, δηλαδή, παγιδεύεται στη λογική των θηρίων κι εξαιτίας της ευφυΐας του δεν αντιδρά σε καμία περίπτωση. Φερόμενος ως βλάκας, ανέχεται συνανθρώπους του να φέρονται σαν "ανώτερα" λιοντάρια. Να αρπάζουν τα πάντα και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Τους αφήνει να ισχυροποιούνται και όταν γίνουν "τέρατα" ισχύος τους αποδέχεται σαν τέτοια, φερόμενος σαν "κατώτερο" είδος, που αποδέχεται τη μοίρα του.
Ο άνθρωπος δηλαδή αφήνει από βλακεία κάποιους να πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητές τους εις βάρος του. Όταν στην αρχή των φαινομένων —και άρα έγκαιρα— πρέπει να χρησιμοποιήσει την ευφυΐα του, για να δημιουργήσει τις συνθήκες που εξασφαλίζουν την επιβίωσή του, αδρανεί. Δεν αντιδρά όταν απαιτείται ένστικτο, ώστε να περιορίσει τους άρπαγες πριν αυτοί γίνουν θηρία και τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή. Δεν αντιδρά στην αρχή πριν εξελιχθούν αρνητικά τα πράγματα και στη συνέχεια δεν αντιδρά επειδή φοβάται.
Όταν δηλαδή τα πράγματα είναι στην αρχή και το ρίσκο της σύγκρουσης είναι μικρό, η ευφυΐα του ανθρώπου τον προδίδει, γιατί "καπελώνει" το ένστικτό του. Η ευφυΐα του κρίνει ότι δεν αξίζει τον κόπο να ρισκάρει τη ζωή του για ασήμαντα πράγματα. Όταν στη συνέχεια τα πράγματα εξελιχθούν ραγδαία προς το χειρότερο η ίδια ευφυΐα τον ξαναπροδίδει. Στην περίπτωση αυτήν ο άνθρωπος κρίνει ότι δεν μπορεί να νικήσει τα θηρία και αποφασίζει να υποταχθεί σ' αυτά, για να επιβιώσει.
Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης την υπεροχή της ύαινας. Η ύαινα αντιδρά από την αρχή στη αδικία. Ακόμα και για μια μπουκιά τροφής μπορεί να συγκρουστεί με μια όμοιά της. Αυτή η σύγκρουση για τα ασήμαντα είναι που τη σώζει ως είδος, γιατί δεν επιτρέπει τη συσσώρευση των ασήμαντων να τα μετατρέψουν σε σημαντικά. Εδώ βρίσκεται το σφάλμα του ανθρώπου, που εξαιτίας της ευφυΐας του δεν μάχεται για τα ασήμαντα και ταυτόχρονα με την ίδια ευφυΐα δεν μπορεί να "δει" το μέλλον. Υποτιμά τους ομοίους του, που προσπαθούν να επωφεληθούν για τα ασήμαντα και, όταν αυτοί γίνουν πανίσχυροι, τους φοβάται.
Ο περιορισμός των άπληστων ανθρώπων, που τείνουν να γίνουν θηρία, είναι επιβεβλημένος, γιατί η κοινωνία του ανθρώπου είναι δικό του δημιούργημα και άρα τεχνητή. Δεν διαθέτει τις ασφαλιστικές δικλείδες της φύσης. Είναι μια κοινωνία ιδιόμορφη, που διέπεται από νόμους οι οποίοι δεν είναι φυσικοί και ταυτόχρονα φιλοξενεί όντα που επίσης δεν έχουν την απλοϊκότητα της σκέψης των ζώων.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να μεριμνά πάντα για τον έλεγχο της κοινωνίας του, γιατί απλούστατα μόνον η δική του ευφυΐα μπορεί να την ελέγξει. Στη φύση, για παράδειγμα, δεν χρειάζεται τέτοιος έλεγχος, γιατί υπάρχει από την αρχή οριοθέτηση των πάντων. Αυτός που τη δημιούργησε τη "ρύθμισε", για να μπορεί να λειτουργεί με ασφάλεια για όλα τα είδη τα οποία φιλοξενεί.
Τι θα πει "ρύθμιση" στο επίπεδο αυτό; Να μην απειλεί το ένα είδος με εξαφάνιση το άλλο. Ένα λιοντάρι, όσο ισχυρό κι αν είναι, δεν μπορεί ν' απειλήσει την επιβίωση, είτε των ομοίων του είτε των κατώτερων σαρκοφάγων ζώων. Αγωνίζεται εναντίον τους μόνον για την κάλυψη των τρεχουσών αναγκών του και για τίποτε άλλο. Μόλις χορτάσει "βγαίνει" από τον αγώνα της επιβίωσης, δίνοντας "χώρο" και άρα δικαίωμα επιβίωσης και στους ασθενέστερους. Η "ρύθμιση" της ζούγκλας δεν απειλείται, γιατί όποιος "χορταίνει" απέχει από την "αγορά" της.
Μέσα στη ζούγκλα κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα, όπου ο καθένας θα ξανααγωνιστεί από την αρχή για την επιβίωσή του. Όσο ισχυρός και να είναι κάποιος, το όριό του θα είναι η επιβίωσή του. Αν για τον οποιοδήποτε λόγο χάσει την ισχύ του, θα επιβιώνει εξαιτίας της "ρύθμισης" της ζούγκλας, που επιτρέπει στα ζώα να επιβιώνουν. Ακόμα και το πιο ισχυρό λιοντάρι, αν τραυματιστεί ή γεράσει, θα επιβιώνει σχετικά εύκολα για κάποιο διάστημα, γιατί μέσα στη ζούγκλα επιβιώνουν και τα "κατώτερα" ζώα. Όπως έδινε το ίδιο "χώρο" στα κατώτερα, έτσι επωφελείται και το ίδιο ως κατώτερο, όταν χάσει την απόλυτη ισχύ του.
Αντίθετα μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει και γι' αυτόν τον λόγο απαιτείται να βρίσκεται ο άνθρωπος σε διαρκή εγρήγορση. Μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία κινούνται άνθρωποι με ακόρεστη "όρεξη", που δεν εγκαταλείπουν ποτέ τον αγώνα και άρα δεν δίνουν "χώρο" σε κανέναν ασθενέστερο. Οι άνθρωποι λειτουργούν εκτός της λογικής της φύσης. Πολλαπλασιάζουν διαρκώς τις δυνατότητές τους, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να είναι ισχυρότεροι από ποτέ ένα βήμα πριν από τον φυσικό τους θάνατο.
Αυτό όμως είναι υπέρ του δέοντος επικίνδυνο, γιατί ο τεχνητά ισχυρός ετοιμοθάνατος γέροντας, διατηρεί τεχνητά την ισχύ του. Όμως, η τεχνητή αυτή ισχύς δεν επιτρέπει στην ανθρώπινη κοινωνία να "αυτορυθμιστεί" και "γεννά" πλήθος προβλημάτων. Αν σ' αυτά προσθέσει κάποιος και την άσχημη νοοτροπία των ανθρώπων, που με πλήρη ισχύ βαδίζουν προς τον θάνατο, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα είναι ιδιαίτερα άσχημα. Οι πανίσχυροι γέροι μόνον προβλήματα δημιουργούν, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Το θέμα είναι να μην τους επιτρέψεις να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν προβλήματα και όχι να επαφίεσαι στην καλή τους θέληση. Όσο πιο πολύ δυσκολεύτηκαν για να γίνουν πλούσιοι και όσο πιο αργά πέτυχαν τους στόχους τους, τόσο πιο επικίνδυνοι γίνονται.
Οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν όπως οι ασθενείς, που μισούν τον κόσμο εξαιτίας της ασθένειάς τους. Βασανίστηκαν από τους προηγούμενους για να "πετύχουν" και θέλουν να βασανίσουν και οι ίδιοι τους επόμενους. Όπως "πλήρωσαν" αυτοί κάποιους για να "πετύχουν", θέλουν να "πληρωθούν" και οι ίδιοι από κάποιους άλλους, που επίσης θέλουν να "πετύχουν". Καθυστέρησαν ν' απολαύσουν και θέλουν να καθυστερήσουν και τους επόμενους. Αντιδρούν μπροστά στον επερχόμενο θάνατο, όπως αντιδρούν κάποιοι ασθενείς του AIDS, που θέλουν να "πάρουν" όσους μπορούν μαζί τους.
Αυτοί οι πανίσχυροι γέροντες είναι που δεν επιτρέπουν στην κοινωνία να είναι δίκαιη. Λειτουργούν σαν θηρία, που δεν μάχονται για την επιβίωσή τους, αλλά μάχονται να κάνουν τη ζωή των άλλων δύσκολη, νομίζοντας ότι αυτό είναι μια ιδιότυπη απόδοση δικαιοσύνης. Για όσο διάστημα έχουν την ισχύ, δεν αφήνουν σε κανέναν πιο αδύναμο όμοιό τους ή "κατώτερο" να επιβιώνει εύκολα. Θα αρπάζουν ό,τι μπορούν για να ασκούν εξουσία μέχρι ν' αφήσουν την τελευταία τους πνοή, βασανίζοντας τους πάντες γύρω τους. Λες κι αυτοί φταίνε που πεθαίνουν οι πλούσιοι γέροντες και δεν μπορούν ν' απολαύσουν αυτά που με άπειρο κόπο και θυσία απέκτησαν.
Όλα αυτά είναι προβλήματα τα οποία η ανθρωπότητα δεν έχει λύσει ακόμα και βέβαια τα πληρώνει κάθε μέρα. Αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ της κοινωνίας των ζώων και της ανθρώπινης κοινωνίας. Μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία η κάθε μέρα δεν είναι μια καινούργια μέρα, παρά είναι η συνέχεια της προηγούμενης. Τα πάντα λειτουργούν προσθετικά. Ό,τι κερδίζεις σήμερα προστίθεται σ' αυτά που κέρδισες χθες και όλα αυτά θα προστεθούν σ' αυτά που θα κερδίσεις αύριο. Στην πραγματικότητα ο κάθε άνθρωπος δεν αγωνίζεται από την αρχή για την επιβίωσή του, αλλά συνεχίζει τον αγώνα που ξεκίνησαν οι πρόγονοί του.
Αυτά όλα είναι επικίνδυνα, γιατί οδηγούν στον αφανισμό των ασθενέστερων ανθρώπων. Φαντάζεται ο αναγνώστης μια ζούγκλα να λειτουργεί όμοια με την ανθρώπινη κοινωνία; Μέσα σε ελάχιστα χρόνια θα έπαυε αυτή να υφίσταται. Γιατί; Γιατί αν τα πιο ισχυρά λιοντάρια σκότωναν διαρκώς τα θηράματα άσχετα με τις ανάγκες τους και στη συνέχεια τα αποθήκευαν σε ιδιόκτητες "αποθήκες", μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα κατέρρεαν τα πάντα. Θα εξαφανίζονταν τα θηράματα, και μαζί τους θα εξαφανίζονταν και τα κατώτερα σαρκοφάγα. Μέσα από μια ολόκληρη ζούγκλα θα επιβίωναν λίγα πανίσχυρα και "πάμπλουτα" λιοντάρια και κανένας άλλος. Αν μάλιστα —όπως γίνεται στην ανθρώπινη κοινωνία— τα λιοντάρια αυτά μπορούσαν να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους μέχρι θανάτου, θα εξαφανίζονταν κι αυτά. Θα γερνούσαν, θα πέθαιναν και δεν θα έμενε τίποτε ζωντανό μέσα στη ζούγκλα.
Αυτά δεν συμβαίνουν όμως στη φύση των ζώων, γιατί υπάρχουν οι ασφαλιστικές δικλείδες, που περιορίζουν τα είδη στα προκαθορισμένα όριά τους. Μόλις χορτάσει το λιοντάρι αποσύρεται από τη μάχη της επιβίωσης και δεν σκοτώνει όποιον βρει μπροστά του μόνο και μόνο επειδή αυτό είναι στις δυνατότητές του. Δεν σκοτώνει σήμερα για να "επενδύσει" σε ένα καλύτερο αύριο. Επιπλέον δεν υπάρχουν στη ζούγκλα κομπλεξικά πανίσχυρα λιοντάρια, που σκοτώνουν μόνο και μόνο για να εξουσιάζουν αυτούς που έχουν ανάγκη τη λεία τους.
Η ανθρώπινη κοινωνία, επειδή δεν περιορίζεται από καμία τέτοιου είδους δικλείδα, απαιτεί για τη λειτουργία της την ευφυΐα του ανθρώπου. Μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία τα πάντα πρέπει να ορίζονται εξ αρχής και βέβαια να περιορίζονται στο επίπεδο που συμφέρει τα συλλογικά συμφέροντα του ανθρώπινου είδους και όχι τα ατομικά συμφέροντα των λίγων ισχυρών ανθρώπων.
Για παράδειγμα είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα η κατοχή ατομικής περιουσίας. Αυτό είναι ένα δικαίωμα το οποίο το έχουν και τα ζώα, που το καθένα με τον δικό του τρόπο "σφραγίζει" την ιδιοκτησία του. Δεν υπάρχει ζώο χωρίς ιδιόκτητη φωλιά, όπως δεν υπάρχει ζώο χωρίς ιδιόκτητο κεφάλαιο, που να του επιτρέπει να επιβιώνει. Αυτό όμως στην περίπτωση του ανθρώπου είναι κάτι που πρέπει να οριστεί εξ αρχής, γιατί στην αντίθετη περίπτωση οδηγεί στον αφανισμό της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ενώ στην περίπτωση των ζώων η ιδιοκτησία αυτή δεν απειλεί τη "ρύθμιση" της ζούγκλας, στην περίπτωση του ανθρώπου η ιδιοκτησία απειλεί τη "ρύθμιση" της κοινωνίας. Ενώ δεν υπάρχει ζώο που να έχει απαίτηση να μετατρέψει σε ιδιοκτησία του ολόκληρη τη ζούγκλα, στην περίπτωση του ανθρώπου αυτή η περίπτωση υπάρχει. Τα ζώα αρκούνται στην ιδιοκτησία ενός χώρου τον οποίο μπορούν να ελέγχουν μόνα τους και ο οποίος χώρος τούς επιτρέπει απλά να επιβιώνουν, ενώ οι άνθρωποι όχι. Οι άνθρωποι έχουν απαίτηση να ελέγχουν χώρο στο μέγεθος που ούτε μπορούν να ελέγξουν μόνοι τους, αλλά που ούτε συνδέεται με τις ανάγκες τους. Έχουν απαίτηση να ελέγχουν χώρο που να τους δίνει τη δυνατότητα όχι απλά να επιβιώνουν, αλλά να ασκούν εξουσία σε συνανθρώπους τους, οι οποίοι έχουν ανάγκη την παραγωγή αυτού του χώρου για να επιβιώσουν. Υπάρχουν άνθρωποι με ακόρεστες ιδιοκτησιακές φιλοδοξίες, εξαιτίας της θέλησής τους να εξουσιάζουν τους πάντες.
Με βάση τα παραπάνω λογικό είναι να τίθεται το εξής ερώτημα: Τι μπορεί να θεωρείται προσωπική περιουσία για έναν άνθρωπο; Περιουσιακό στοιχείο είναι ένα σπίτι που το κατοικείς και περιουσία είναι και μια πηγή νερού, που συντηρεί χιλιάδες ανθρώπους. Στην πρώτη περίπτωση η έννοια της "περιουσίας" είναι θεμιτή, γιατί προστατεύει τον άνθρωπο από τις αυθαιρεσίες του περιβάλλοντός του, ενώ στη δεύτερη περίπτωση η έννοια της "περιουσίας" είναι αθέμιτη, γιατί απειλεί το περιβάλλον από την αυθαιρεσία του ανθρώπου. Ατομική περιουσία μπορούν να γίνουν μόνον εκείνα τα αγαθά που, είτε μπορούν να τα κατέχουν όλοι είτε που η κατοχή τους δεν δημιουργεί πρόβλημα στην ομαλή κοινωνική λειτουργία.
Από τη στιγμή που δεν είναι δυνατόν να έχουμε όλοι από μια πηγή νερού στο σπίτι μας, η πηγή δεν ανήκει στις περιπτώσεις που πρέπει να προστατεύονται από τους ανθρώπινους νόμους ως περιουσιακό στοιχείο. Ούτε όμως αυτό αρκεί από μόνο του, γιατί η απληστία του ανθρώπου ακόμα και τα αγαθά που αφθονούν στη φύση μπορεί να τα κάνει σπάνια. Περιουσία είναι το χωράφι που σου επιτρέπει να επιβιώνεις αξιοπρεπώς, αλλά το φέουδο —που του μοιάζει— δεν είναι χωράφι, γιατί απειλεί τη ζωή όλων των υπολοίπων.
Όλα αυτά πρέπει να προσδιοριστούν, γιατί στην ανθρώπινη κοινωνία όλα λειτουργούν αθροιστικά. Πρέπει να διαχωριστούν τα αγαθά που μπορούν να γίνουν ατομική περιουσία από αυτά που πρέπει ν' απαγορεύεται να γίνουν τέτοια. Ούτε όμως αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Πρέπει να καθοριστεί ένα ανώτατο όριο στο μέγεθος του αγαθού που γίνεται ατομική περιουσία.
Περιουσία είναι εκατό στρέμματα γης, αλλά δεν μπορούν να γίνουν περιουσία ανθρώπου τα εκατό χιλιάδες στρέμματα. Περιουσία είναι ένα σπίτι, αλλά δεν μπορεί να γίνει περιουσία μια ολόκληρη πόλη. Περιουσία δηλαδή είναι το αγαθό που επιτρέπει στον άνθρωπο να ζει άνετα. Όταν αυτή η περιουσία ξεπερνά αυτό το επίπεδο και δίνει στον κάτοχό της εξουσία πάνω σε ανθρώπους, τότε έχει γίνει σφάλμα.
Αν δεν υπάρξουν αυτοί οι περιορισμοί, αυτό το οποίο σήμερα φαίνεται ασήμαντο, αύριο θα γίνει σημαντικό. Οι περιουσίες κληροδοτούνται και πολλαπλασιάζονται. Μέσα σε λίγες γενιές το φαινομενικά ασήμαντο λάθος του αρχικού σχεδιασμού γίνεται καρκίνος για τις επόμενες γενιές. Κληρονομείς από τον πονηρό πατέρα σου μια δήθεν ασήμαντη πηγή νερού και κληροδοτείς στους απογόνους σου την πηγή μαζί με το δίκτυο υδροδότησης. Κληρονομείς ένα ασήμαντο χωραφάκι και κληροδοτείς στους απογόνους σου ένα φέουδο. Κληρονομείς ένα ασήμαντο σπιτάκι και κληροδοτείς μισή πόλη. Κληρονομείς ένα μέσο να ζεις άνετα και κληροδοτείς ένα μέσο που προσφέρει εξουσία. Η ισχύς φέρνει ισχύ και από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται ανεξέλεγκτα, γιατί οι ισχυροί φτιάχνουν τους νόμους στα "μέτρα" των προσωπικών τους συμφερόντων.
Οι ισχυροί, για να προστατεύσουν τα φέουδα τους, θα δημιουργήσουν αυταρχικές αστυνομίες, που θα τιμωρούν σκληρά αυτούς οι οποίοι πεινάνε και δικαίως διαμαρτύρονται. Οι ισχυροί θα μολύνουν τις δημόσιες πηγές, για να δώσουν αξία στις δικές τους ιδιωτικές πηγές. Οι ισχυροί θα φτιάξουν άκαμπτους πολεοδομικούς νόμους για να μπορούν να αισχροκερδούν πάνω στην ανάγκη του ανθρώπου για στέγη. Όταν ακόμα και το πιο αδύναμο ζώο έχει τη δική του φωλιά είναι τραγικό ο άνθρωπος να γεννιέται και να ζει στα ενοίκια και στις τρώγλες.
Αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά είναι προβλήματα που έπρεπε να λυθούν πριν η κατάσταση γίνει οριακή. Προβλήματα που έπρεπε να λύσουν οι πρόγονοί μας και δεν τα έλυσαν. Προβλήματα που μας κληροδότησαν και μας εισήγαγαν σε μια άσχημη και άδικη κοινωνία. Οι σημερινοί πονηροί δυνάστες μας την αφέλεια και την αδυναμία των προγόνων μας εκμεταλλεύτηκαν.
Εδώ και αιώνες κάνουν το ίδιο πράγμα. Εκμεταλλευόμενοι την αδράνεια του ανθρώπου, διαρκώς επιβαρύνουν την κατάσταση, εφόσον διαρκώς επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους σε νέους τομείς. Πώς δεν θα είναι άδικος ο κόσμος, αν η αυθαιρεσία και η αρπαγή γίνει σε σχέση με όλα τα αγαθά που έχει ανάγκη η ανθρωπότητα; Είναι θέμα χρόνου να γίνουν όλοι οι άνθρωποι δούλοι των πλούσιων κληρονόμων.
Σ' αυτό το σημείο κάνει λάθη ο άνθρωπος και δεν ελέγχει τους ισχυρούς και φιλόδοξους ομοίους του. Δεν μπορεί μέσω της ευφυΐας του να θέσει τα όρια μέσα στα οποία θα "κινούνται" οι άνθρωποι. Αδυνατώντας να ασκήσει έλεγχο, αφήνει και "γεννιούνται" μέσα στην κοινωνία άνθρωποι που ανήκουν σε διαφορετικά "είδη". Ανθρώπους που λειτουργούν σαν "ανώτεροι" και ανθρώπους που λειτουργούν σαν "κατώτεροι".
Το όλο πρόβλημα, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι η αδυναμία του ανθρώπου να "ρυθμίσει" την κοινωνία σε εκείνο το σημείο που κανένας άνθρωπος δεν θα απειλεί την ύπαρξη του άλλου. Δεν μπορεί να διατηρεί το άτομο εξαρτώμενο από την ανθρώπινη κοινότητα και αυτό που γίνεται τελικά είναι το ακριβώς αντίθετο. Αποφεύγει τη σύγκρουση όταν πρέπει κι όταν μπορεί να νικήσει εύκολα και, όταν αργότερα οι συνθήκες αλλάξουν, τρομοκρατείται. Δεν μπορεί μόνιμα να χρησιμοποιεί τη μαζικότητα των πολλών αδύναμων και αγαθών ανθρώπων εναντίον των λίγων ισχυρών και πονηρών.
Όταν στη συνέχεια, λόγω της προηγούμενης αδράνειάς του έρχεται σε δύσκολη θέση, ενεργοποιούνται τα ένστικτά του και ξαναπαγιδεύεται. Όταν τα πράγματα γίνουν οριακά και απαιτείται πλέον ο υπέρ πάντων αγώνας για την επιβίωση, δεν συγκρούεται με τα "θηρία", γιατί τον προδίδει ξανά η ευφυΐα του. Δεν αντιδρά ενστικτωδώς, όπως κάνουν όλα τα ζώα, παρά αυτοπαγιδεύεται μέσα στις φοβίες του, που τις δημιουργεί η ευφυΐα του.
Δεν φέρεται με αυτοθυσία, όπως κάνει η ύαινα εις βάρος των ομοίων της. Δεν ενώνει τις δυνάμεις του με τους ομοιοπαθείς του, ώστε να εξασφαλίσει το σίγουρο και σχετικά ασφαλές θετικό αποτέλεσμα. Αυτό το οποίο του υποδεικνύει το ένστικτο το ακυρώνει με την ευφυΐα του. Δεν ρισκάρει τη σύγκρουση μεταξύ των ομοίων του, γιατί είναι πονηρός και άρα γιατί σκέπτεται εν αντιθέσει προς την ύαινα, που αντιδρά ενστικτωδώς.
Δεν αντιδρά μαζικά, όπως κάνουν ενστικτωδώς τα ζώα μπροστά στον κίνδυνο, γιατί σκέπτεται πώς να ρισκάρει λιγότερο από κάποιους άλλους. Προσπαθεί να "βολευτεί" μέσα σ' αυτήν την άσχημη κατάσταση κι αυτό το "βόλεμα" γίνεται ο κύριος στόχος του. Σκέφτεται πώς να "ρίξει" τους άλλους δυστυχείς, για να ευνοηθεί ο ίδιος εκ του ασφαλούς από τους πονηρούς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, είτε να περιμένει από άλλους να βγάλουν το "φίδι" από την τρύπα είτε να "γλείφει" τους ισχυρούς, έχοντας ως στόχο και να επιβιώσει και να μην συγκρουστεί. Πάντα όμως την "πατάει", γιατί αυτοί οι οποίοι έχουν τις δυνατότητες να πολεμήσουν είναι και αυτοί πονηροί και δεν αγωνίζονται για το κοινό καλό. Το κοινό καλό το κάνουν "σημαία" τους, μόνον για όσο διάστημα αυτό τους βολεύει. Στη συνέχεια γίνονται τα νέα λιοντάρια, που θα τον κλέβουν όπως οι προηγούμενοι. Το ίδιο γίνεται και μ' αυτούς που "γλείφει". Για όσο διάστημα τους "γλείφει" αυτοί εξακολουθούν να κλέβουν και άρα να ισχυροποιούνται εις βάρος του. Από εκεί και πέρα του πετάνε και μερικά "ψίχουλα" και τον ξεφορτώνονται από αντίπαλο.
Αν αντιληφθεί ο αναγνώστης την ουσία αυτών που ισχυριζόμαστε, θα εκπλαγεί από την ανικανότητα του ανθρώπου να λύσει τα προβλήματά του. Θα εκπλαγεί, βλέποντάς τον να είναι πιο ανίκανος και πιο άβουλος ακόμα και από το τελευταίο ζώο. Τι ισχυριζόμαστε; Ότι, αν βρεθεί κάποιος με μεγάλα αποθέματα τροφής σε ένα περιβάλλον που λιμοκτονεί, τον συμφέρει οι λιμοκτονούντες —και άρα οι εχθροί του— να είναι άνθρωποι και όχι ζώα. Είναι πιο εύκολο να διατηρήσεις την περιουσία σου, όταν γύρω σου πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα, παρά ζώα.
Είναι πιο εύκολο, γιατί οι άνθρωποι ελέγχονται πιο εύκολα από τα ζώα κι αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης. Αν για παράδειγμα έχεις υπό την κατοχή σου τόνους σε αποθέματα τροφής, που αρκούν για να λύσουν τα προβλήματα του εγγύς περιβάλλοντός σου, έχεις συμφέρον να είναι το περιβάλλον αυτό ανθρώπινο και όχι ζωικό. Ακόμα κι αν έχεις όπλο για να υπερασπιστείς την περιουσία σου, αυτό το όπλο δεν αποτελεί εγγύηση για το επιθυμητό αποτέλεσμα, όταν έχεις απέναντι σου πεινασμένα ζώα.
Το όπλο δεν αποτελεί εγγύηση, γιατί ποτέ δεν είναι λύση η γενική καταστροφή του περιβάλλοντός σου. Η λύση για το κοινωνικό όν που λέγεται άνθρωπος συνδέεται πάντα με την έννοια της "εκμετάλλευσης" και όχι με αυτήν της "εξόντωσης". Στόχος πάντα είναι να ζεις πλούσια σε ένα περιβάλλον που το εκμεταλλεύεσαι ποικιλοτρόπως και όχι να ζεις μόνος σου στην ερημιά σαν θηρίο. Επιπλέον θεωρούμε ως δεδομένο για το παράδειγμά μας ότι με το όπλο δεν μπορείς να εξοντώσεις το σύνολό των εχθρών σου. Το θεωρούμε ως δεδομένο, γιατί, αν ίσχυε το αντίθετο, δεν θα είχαμε αντικείμενο συζήτησης, εφόσον δεν θα υφίστατο πρόβλημα απειλής, ώστε να προχωρήσουμε σε ανάλυση των τρόπων χρήσης του.
Από τη στιγμή που υπάρχει το πρόβλημα της απειλής από το περιβάλλον, αυτό σημαίνει ότι το όπλο του παραδείγματός μας έχει ρόλο εκφοβιστικό και λειτουργεί θανατηφόρα μόνον σε έκτακτες περιπτώσεις άμεσου κινδύνου. Αυτό που ισχυριζόμαστε δηλαδή είναι ότι, είτε με όπλο είτε χωρίς αυτό, τα ζώα θα λύσουν οπωσδήποτε το πρόβλημά τους εις βάρος σου, ενώ οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να λύσουν το δικό τους. Το όπλο θα έχει το αποτέλεσμα που επιθυμείς, μόνον όταν έχεις απέναντί σου ανθρώπους και όχι όταν περιτριγυρίζεσαι από ζώα. Η ίδια η έννοια του "όπλου" θα πανικοβάλλει και θα καθηλώσει τον ευφυή άνθρωπο και όχι το κουτό ζώο.
Ποια είναι η πρακτική σημασία των όσων λέμε; Αν για παράδειγμα περιτριγυρίζεσαι από πεινασμένες ύαινες, είναι θέμα χρόνου να χάσεις την περιουσία σου. Όπως και να την υπερασπιστείς, θα τη χάσεις. Αν την υπερασπιστείς σαν αιμοβόρο ζώο, ενστικτωδώς και άρα βίαια θα τη χάσεις, γιατί τα υπεράριθμα ζώα με τα ίδια ένστικτα θα σε νικήσουν. Θα εκμεταλλευτούν την αριθμητική τους υπεροχή, θα σε ταλαιπωρήσουν και θα σε κουράσουν. Θα σε κουράσουν τόσο πολύ, που στο τέλος δεν θα σε ενδιαφέρει ν' αγωνιστείς. Από την άλλη, αν επιχειρήσεις να υπερασπιστείς την περιουσία σου ευφυώς και πάλι θα χάσεις, γιατί τα ζώα δεν σκέπτονται και άρα δεν παγιδεύονται. Ό,τι και να κάνεις, όσο "έξυπνο" και πονηρό και να είναι, δεν θα "πιάσει" στα ζώα, γιατί απλούστατα δεν σκέφτονται, ώστε να παγιδευτούν από την ευφυΐα σου. Δεν "τσιμπάνε" τα κουτά ζώα σε πονηριές των ευφυών ανθρώπων.
Τι σημαίνουν αυτά που λέμε; Ότι τα πράγματα, όταν έχεις να κάνεις με πεινασμένες ύαινες, είναι σε κάθε περίπτωση δύσκολα. Θα σε περικυκλώσουν και θα εκμεταλλευτούν την αριθμητική τους υπεροχή. Όταν τις κυνηγάς αυτές θ' απομακρύνονται. Όταν θα επιστρέφεις πίσω, θα επιστρέφουν κι αυτές. Θα κυνηγάς τη μία, θα σε λεηλατεί η άλλη. Πρέπει να είσαι σε συνεχή εγρήγορση κι αυτό είναι κάτι που έχει ζωική λογική και βέβαια αφορά και τους αντιπάλους σου. Είναι θέμα χρόνου όμως να χάσεις τη μάχη, γιατί υστερείς αριθμητικά κι αυτό σημαίνει ότι, όταν θα κουραστείς, μαζί με τις δυνάμεις σου θα χάσεις και την περιουσία σου.
Το ίδιο εύκολα θα χάσεις τη μάχη, ακόμα κι αν χρησιμοποιήσεις την ευφυΐα σου. Από τη μια, αν εξοντώσεις μαζικά κάποιες ύαινες, αυτός ο θάνατος δεν "διδάσκει" τις υπόλοιπες. Δεν τις πτοεί και δεν αλλάζει τον προσανατολισμό τους. Από την άλλη, αν επιχειρήσεις να αλλοιώσεις την κοινωνική τους δομή με δωρεές, αυτή η καθ’ όλα πονηρή πράξη θα είναι αναποτελεσματική. Αν πετάξεις μερικά κομμάτια τροφής σε μερικές από αυτές, δεν τις μετατρέπεις σε συμμάχους σου. Δεν μπορείς δηλαδή με μερικά "ψίχουλα" εύνοιας να ξεχωρίσεις μερικές ύαινες και να τις μετατρέψεις σε υπάκουους "σκύλους" σου. "Σκύλους", που στη συνέχεια θα τους στρέψεις εναντίον των υπολοίπων υαινών. Οι ύαινες δεν διαθέτουν ευφυΐα και άρα δεν μπορούν να αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του "είδους" τους ανάλογα με τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Δεν σκέπτονται και άρα δεν γνωρίζουν από τέτοιου είδους συμφέροντα. Αυτό σημαίνει ότι μόλις οι ευνοημένοι σου καταναλώσουν τη δωρεά σου, θα ευθυγραμμιστούν και πάλι με τις υπόλοιπες, που είναι οι εχθροί σου. Το ένστικτο πάντα θα τις προσανατολίζει προς την περιουσία σου.
Αντίθετα μ' αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, όταν έχεις απέναντί σου ανθρώπους, τα πράγματα είναι εξαιρετικά εύκολα. Όταν τους έχεις αντιπάλους και απειλούν την περιουσία σου, η μεθοδολογία νίκης είναι στάνταρ. Εκμεταλλευόμενος την ισχύ του όπλου σου, ξεκινάς με μια θεαματική, βίαιη και ζωώδη συμπεριφορά και τους καθηλώνεις κατ’ αρχήν στην αδράνεια. Εξοντώνεις τους πρώτους που θα επιχειρήσουν να σε απειλήσουν κι αυτό "διδάσκει" τους υπόλοιπους. Σκεπτόμενοι τι έπαθαν κάποιοι άλλοι, όλοι οι υπόλοιποι παύουν να είναι επιθετικοί.
Η πείνα, όπως και στην περίπτωση των ζώων, τους διατηρεί γύρω σου, αλλά η προσωπική τους ευφυΐα διαφοροποιεί τη συμπεριφορά τους από αυτήν των ζώων. Η βία σου τους κάνει να προβληματίζονται για τα συμβαίνοντα κι αυτό τους προσδίδει αδράνεια. Τι ακριβώς συμβαίνει; Η ευφυΐα τους ακυρώνει το ζωικό τους ένστικτο. Τους κάνει να σκέφτονται και ν' αναζητούν άλλους "πλάγιους" τρόπους να λύσουν τα προβλήματά τους. Δεν απομακρύνονται από την τροφή, αλλά δεν την διεκδικούν απ’ ευθείας. Δεν είναι αρπακτικοί αλλά διαλλακτικοί. Στην πραγματικότητα παρακαλάνε για ελεημοσύνη.
Από αυτό το σημείο κι έπειτα μπορείς να δώσεις μονιμότητα στην κατάσταση. Η αδράνεια και οι φόβοι των εχθρών σου σού δίνουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις την ευφυΐα σου. Σου δίνουν χρόνο να δράσεις ψύχραιμα και έξυπνα, πράγμα το οποίο δεν σου επέτρεπαν τα ζώα, που διαρκώς σε απειλούσαν. Από τη στιγμή που εξασφαλίσεις τον χρόνο να σκεφτείς και να δράσεις, είναι εύκολο να δημιουργήσεις τις συνθήκες που σε βολεύουν και άρα τις συνθήκες που προστατεύουν την περιουσία σου.
Σ' αυτούς, που από την αρχή ζητάνε ελεημοσύνη και άρα με τη στάση τους εμμέσως αναγνωρίζουν την περιουσία σου σαν νόμιμη, κάνεις δωρεά και τους μετατρέπεις σε συμμάχους σου. Εκμεταλλεύεσαι αυτούς, που λόγω ευφυΐας σκέπτονται τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους κι αλλάζουν συμπεριφορά, σε σημείο που να μιλάμε για αλλαγή "είδους". Αυτοί οι οποίοι δεν αναζητούν την τελική, δίκαιη και γενική λύση του προβλήματος, αλλά αναζητούν την έμμεση λύση της ελεημοσύνης, για να λύσουν το προσωπικό τους πρόβλημα, είναι οι πλέον βλάκες και αυτοί είναι εκμεταλλεύσιμοι.
Αυτούς τους πονηρούς βλάκες, που πάντοτε υπάρχουν μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, τους αναζητάς και τους βρίσκεις, πετώντας "ψίχουλα" δεξιά κι αριστερά. Είναι θέμα χρόνου να ξεχωρίσουν από το πλήθος και ν' αρχίσουν την περισυλλογή τους. Αν της δωρεάς προηγηθεί και ένα γερό "καψόνι" ή μια τεχνητά δύσκολη δοκιμασία, τα πράγματα είναι ακόμα πιο εύκολα. Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι, όταν κοπιάζουν —ακόμα και λόγω βλακείας, εξαιτίας μιας παγίδευσης ή ενός "καψονιού"— για ν' αποκτήσουν ένα αγαθό, νομίζουν ότι το δικαιούνται και είναι έτοιμοι να σκοτώσουν αυτούς τους οποίους αμφισβητούν το δικαίωμά τους.
Αν καταφέρεις και δημιουργήσεις μια μερίδα βασανισμένων ευνοημένων, μπορείς να αλλοιώσεις την κοινωνική δομή των λιμοκτονούντων και να τους ελέγχεις απόλυτα. Οι σύμμαχοί σου για λίγα "ψίχουλα" θ' αναλάβουν να προστατεύουν την περιουσία σου. Θα θυσιάζονται, προκειμένου να προστατεύσουν το αφεντικό, που εξασφαλίζει αυτό το δικαίωμά τους. Θα σκοτώνουν ανενδοίαστα τον οποιονδήποτε αμφισβητεί τον βασανισμό τους και άρα το δίκαιο των προνομίων τους.
Η περιουσία σου σύντομα, αντί να γίνει η λύση των προβλημάτων των πεινασμένων, θα γίνει γι' αυτούς χειρότερη πληγή κι από την πείνα. Γιατί; Γιατί στο μεταξύ οι χορτάτοι βλάκες θα μπουν στην ανθρώπινη κοινωνία και θ' αλλοιώσουν τα χαρακτηριστικά της. Με την ευφυΐα τους θα αλλάξουν "είδος" και θα φέρονται σαν υποτακτικοί "σκύλοι" σου, που κάνουν και λένε ό,τι τους διατάξεις. Αυτοί οι "σκύλοι" θα μεταφέρουν ανάμεσα στους ανθρώπους την προπαγάνδα που συμφέρει τον ισχυρό και βέβαια καταστρέφει την κοινωνία και άρα το ανθρώπινο "είδος". Για να προστατεύσουν τα "σκυλίσια" προνόμιά τους, θα περιπλέξουν την κατάσταση, ώστε να τρομάξουν τους ανθρώπους. Θα δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που θα δίνουν μονιμότητα στην κατάσταση που σε ευνοεί.
Θα σε παρουσιάσουν σαν θεό, που ανά πάσα στιγμή μπορείς να τους εξοντώσεις όλους. Θα μυθοποιήσουν την ισχύ του όπλου σου, παρουσιάζοντάς το σαν ανίκητο φυσικό φαινόμενο. Από εκεί και πέρα μόνοι τους οι βλάκες θα "καλλιεργήσουν" τον προσωπικό σου μύθο. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν τους εξοντώνεις όλους —σύμφωνα με αυτόν τον μύθο— δεν θα οφείλεται στην αδυναμία σου, αλλά στην καλοσύνη σου. Είσαι ένας καλός θεός, που απλά εξοντώνεις μόνον τους κακούς. Ένας καλός θεός, που αγωνίζεται για το δίκιο του, όπως έχουν δικαίωμα να κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Από εκεί και πέρα θα σπιουνεύουν μέσα στην κοινωνία και θα καταστρέφουν αυτούς που αγωνίζονται για την πραγματική λύση.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι το εξής: Για να αυτοπροστατευτούν και οι ίδιοι ως προνομιούχοι μέσα στην κοινωνία, θα δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες, που θα δίνουν μαζικότητα στο "είδος" τους. Θα αντιγράψουν τις πρακτικές που τους μετέτρεψαν σε "σκύλους", για να δημιουργήσουν νέους. Είτε ζητώντας νέα "ψίχουλα" από το αφεντικό τους είτε από τα δικά τους, θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν ένα κεφάλαιο που θα τους επιτρέπει να δημιουργήσουν νέους "σκύλους". "Σκύλους" έτοιμους να υπηρετήσουν τους "σκύλους" του "μεγάλου αφεντικού".
Αποτέλεσμα αυτής της αλυσιδωτής πρακτικής είναι ν' αλλάξει το σύνολο της κοινωνικής δομής των εχθρών της περιουσίας σου. Αντί η ανθρώπινη μάζα να σε εξοντώσει και να σου αρπάξει αυτά που έχει ανάγκη, θα διχαστεί σε φτωχούς και αδύναμους ανθρώπους και σε πλούσιους και αιμοβόρους "σκύλους". Εξαιτίας των προβλημάτων της, θα οδηγείται στον αλληλοσπαραγμό, κάθε φορά που θα απειλείται η περιουσία σου. Όλα αυτά τα επιτυγχάνεις με λίγα "ψίχουλα" εύνοιας προς τους βλάκες. Με αυτά τα "ψίχουλα" ό,τι βλάκας υπάρχει στην κοινωνία θ' αποκαλυφθεί για να παίξει τον ρόλο του. Όποιος άνθρωπος αντιστέκεται στους βλάκες, θα θανατώνεται, γιατί οι βλάκες θα του επιτίθενται μαζικά.
Βλέπουμε λοιπόν ότι πολύ εύκολα με μία κίνηση μπορείς να αλλοιώσεις την κοινωνική δομή των αντιπάλων σου και να τους δημιουργήσεις ανυπέρβλητα προβλήματα. Αυτό το καταφέρνεις εύκολα, γιατί ο άνθρωπος, εν αντιθέσει προς τα ζώα, σκέφτεται και δεν λειτουργεί ενστικτωδώς. Μπορεί να αλλάζει τα χαρακτηριστικά του με γνώμονα το συμφέρον του. Μπορεί για τα συμφέροντά του να συμπεριφέρεται σαν να επρόκειτο για άλλο "είδος" όντος.
Με λίγα "ψίχουλα" εύνοιας δηλαδή δημιουργείς υποτακτικούς "σκύλους", που διαφέρουν από το ανθρώπινο "είδος". Ένα νέο ανθρωπόμορφο "είδος", που φέρεται σαν κουτό ζώο, το οποίο υπηρετεί πιστά αυτούς που το ταΐζουν. Αυτοί οι "σκύλοι" θα αναλάβουν την προστασία της περιουσίας σου από τους ανθρώπους που την απειλούν. Ο άνθρωπος που γίνεται "σκύλος" είναι ο ορισμός του βλάκα και αυτός είναι που στην ουσία δημιουργεί όλα τα κοινωνικά προβλήματα.
Αυτός προστατεύει τις συνθήκες αδικίας, εφόσον προσκολλάται στα άδικα αφεντικά. Για να εξασφαλίσει την εύκολη —σύμφωνα με τη λογική του— επιβίωση, παύει να λειτουργεί ως άνθρωπος και λειτουργεί σαν πιστός "σκύλος". Με την ευφυΐα του δηλαδή αντί να λύνει τα προβλήματά του "κατεβαίνει" την ιεραρχία των "ειδών", για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Παρ' όλο που είναι επαγγελματίας "καρπαζοεισπράκτορας", νομίζει ότι, όταν τρώει, είναι έξυπνος, βλέποντας τους υπόλοιπους ανθρώπους να πεινάνε.
Ο αναγνώστης εδώ μπορεί να καταλάβει και την πραγματική σημασία της έννοιας "βλάκας". Η έννοια αυτή αφορά μόνον τον άνθρωπο, γιατί μόνον ο άνθρωπος διαθέτει ευφυΐα. Μόνον βλάκες άνθρωποι υπάρχουν και όχι βλάκες ζώα. Τα ζώα είναι απλά κουτά σε σχέση με τον άνθρωπο. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η βλακεία δεν είναι το αντίθετο της εξυπνάδας. Η βλακεία είναι εξυπνάδα με αρνητικό πρόσημο. Μοιάζει με την κουταμάρα στο τελικό της αποτέλεσμα, αλλά ποιοτικά δεν είναι όμοια μ' αυτήν. Έχει τον ίδιο "τερματισμό" με την κουταμάρα, αλλά δεν έχει την ίδια "αφετηρία" και βέβαια την ίδια "διαδρομή". Η κουταμάρα είναι αδυναμία. Η κουταμάρα σημαίνει παντελή έλλειψη εξυπνάδας. Ο αδύναμος άνθρωπος, που είναι κουτός, επιβιώνει με τα βασικά του ένστικτα. Προστατεύει τη ζωή του αποκλειστικά με το ένστικτό του. Λειτουργεί όμοια με τα ζώα, εφόσον δεν διαθέτει ευφυΐα, που να την εμπιστεύεται και να τον απομονώνει από επικίνδυνες καταστάσεις, που ενεργοποιούν διαρκώς τα ένστικτά του.
Αντίθετα ο βλάκας δεν είναι κουτός. Ένας μεγάλος βλάκας μπορεί να είναι τρομερά ευφυής. Ο βλάκας είναι ευφυής, που λειτουργεί παράδοξα, εξαιτίας ενός σφάλματος. Είναι ο ευφυής, που όλη η ζωή του παγιδεύεται από ένα αρχικό σφάλμα, το οποίο δεν αναγνωρίζει ως τέτοιο. Βασική προϋπόθεση δηλαδή, για ν' αρχίσει ένας άνθρωπος να φέρεται ως βλάκας, είναι να ξεκινήσει τη ζωή του, στηριζόμενος σε ένα λάθος. Ένα λάθος, που μονιμοποιεί την αγωνία της επιβίωσης και ενεργοποιεί διαρκώς το ένστικτό του.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος λειτουργεί με την εξυπνάδα του και "κινείται" σε όλη του τη ζωή με "πυξίδα" αυτήν την εξυπνάδα. Φυσιολογικά ο έξυπνος άνθρωπος, ως το ανώτερο όν πάνω στον πλανήτη, θα έπρεπε να θεωρεί δεδομένο ότι δεν αντιμετωπίζει ως βασικό πρόβλημα της ζωής του την ίδια την επιβίωσή του. Αυτό σημαίνει ότι σε όλη τη ζωή του θα έπρεπε να "κινείται" πάνω από το ένστικτό του.
Ο έξυπνος άνθρωπος, δηλαδή, φυσιολογικά θα έπρεπε ν' αναζητεί την τελειότητα και να μην φτάνει σχεδόν ποτέ στο σημείο να μάχεται για τη ζωή του με βάση το ένστικτό του. Φυσιολογικά ο άνθρωπος από γενέσεώς του θα πρέπει να μάχεται το σφάλμα που μπορεί να τον οδηγήσει στο να έχει ανάγκη το ένστικτο. Ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος δηλαδή με μέσον την εξυπνάδα του "κινείται" διαρκώς "πάνω" από το ένστικτό του.
Αντίθετα μ' αυτόν ο πραγματικά βλάκας με μέσον την εξυπνάδα του υπηρετεί το ένστικτό του. Αυτό σημαίνει ότι εξ αρχής έχει πραγματοποιήσει ένα μέγα σφάλμα, το οποίο δεν αναγνωρίζει. Ένα σφάλμα, που τον οδήγησε σε μια κατάσταση όπου απειλείται η επιβίωσή του. Πάντα προηγείται ένα μέγα σφάλμα, για ν' αναγκαστεί ο ευφυής άνθρωπος να "τρέχει" για τη ζωή του σαν πανικοβλημένο ζώο. Ο βλάκας δηλαδή είναι αυτός που με την ανθρώπινη ευφυΐα του θεοποιεί το ζωικό χαρακτηριστικό του ενστίκτου. Οι μεγαλύτεροι βλάκες είναι τετραπέρατοι.
Η εξυπνάδα δηλαδή, όπως και η βλακεία, δεν έχουν όρια. Μοιάζουν με "ελατήρια", που, ενώ εδράζονται στην ίδια βάση "εκτινάσσονται" προς τις αντίθετες κατευθύνσεις. Το "πάτωμα" της πρώτης είναι το "ταβάνι" της δεύτερης. Η εξυπνάδα μπορεί να "εκτινάξει" τον άνθρωπο στον "ουρανό" και να τον κάνει θεό. Δεν υπάρχει "ταβάνι" για να τον περιορίσει. Ό,τι στόχο βάζει ο άνθρωπος με βάση τις δυνατότητές του μπορεί να τον επιτύχει, γιατί η εξυπνάδα του δεν έχει όρια.
Αντίθετα η βλακεία έχει ως "ταβάνι" το ένστικτο και την επεκτατικότητά της τη εκδηλώνει προς τα κάτω. Όπως και η εξυπνάδα έτσι και η βλακεία δεν έχει όρια. Δεν υπάρχει ένα "πάτωμα" που να αποτελεί όριο για τον βλάκα. Ο βλάκας όχι "σκύλος" αλλά "σκουλήκι" μπορεί να γίνει, προκειμένου να επιβιώσει ή ν' απολαύσει ό,τι νομίζει ότι δικαιούται. Ό,τι βλακώδη στόχο και να βάλει, μπορεί κι αυτός να τον επιτύχει, γιατί έχει την απεριόριστη ευφυΐα να κάνει τρομερές βλακείες.
Ας φανταστεί ο αναγνώστης την εξής εικόνα. Έστω ότι υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα σε ένα ορυχείο και κινδυνεύει η ζωή τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δύο επιλογές με βάση τα δεδομένα της υπόθεσής μας. Η πρώτη επιλογή είναι να βγουν έξω από το ορυχείο και να ζήσουν φυσιολογικά στο φυσικό για τον άνθρωπο περιβάλλον. Η δεύτερη επιλογή είναι να παραμείνουν στο απάνθρωπο ορυχείο, αλλά να βρουν το "κελάρι" του και να εξασφαλίσουν κατ’ αρχήν την επιβίωση και στη συνέχεια να έχουν την άνεση να ξανασκεφτούν τι θα κάνουν.
Από τη στιγμή που υπάρχουν αυτά τα δεδομένα, όπου η απόφαση είναι απόφαση ζωής, φυσικό είναι να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Το πιο φυσικό είναι να διχαστούν και η κάθε ομάδα από αυτούς να έχει τον δικό της αρχηγό, ο οποίος μπορεί να φέρει σε πέρας τη δική τους κοινή απόφαση. Αυτοί οι δύο αρχηγοί έχουν καί οι δύο την ίδια ευφυΐα και την ίδια αγωνία για επιβίωση. Γνωρίζουν και οι δύο τα δεδομένα που τους αφορούν. Προς τα πάνω είναι η απόλυτη ελευθερία και η τροφή είναι σχετικά εύκολη. Η διαδρομή όμως είναι μεγάλη και δύσκολη. Αντίθετα προς τα κάτω δεν υπάρχει ελευθερία, εφόσον παραμένεις στο ορυχείο-έρημο, αλλά το "κελάρι" του ορυχείου δεν είναι μακριά.
Ο έξυπνος αποφασίζει να σκάψει προς τα επάνω για ν' απελευθερωθεί. Η ευφυΐα του κρίνει ότι δεν είναι καλή η ζωή μέσα σ' ένα σκοτεινό ορυχείο, είτε υπάρχει τροφή είτε όχι. Είναι δύσκολος ο αγώνας του, αλλά είναι πεπεισμένος ότι, αν το καταφέρει, θα λύσει το σύνολο των προβλημάτων του. Χρησιμοποιεί το σύνολο της ευφυΐας του για να το καταφέρει. Ο αγώνας του είναι της λογικής …"όλα ή τίποτα". Η απόφασή του είναι αβίαστη, γιατί δεν θέλει να ζει μέσα στο ορυχείο με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο. Επιπλέον γνωρίζει ότι ο στόχος τού …"όλα", όταν τα καταφέρει, δεν είναι αδύνατος. Γνωρίζει ότι αν βρει τρόπο να βγει από το ορυχείο, θα μπορεί να ξαναγυρίσει εκ του ασφαλούς και να πάρει μαζί του το πλούσιο "κελάρι". Το όλο θέμα γι' αυτόν είναι να βρει μια διέξοδο ασφαλή. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα είναι εύκολα.
Την ίδια ώρα πρέπει ν' αποφασίσει κι ο βλάκας πώς θα πρέπει ν' αντιμετωπίσει την ίδια κατάσταση. Ο βλάκας, εκτιμώντας λανθασμένα την κατάσταση, θεωρεί αδύνατον να καταφέρει τον ιδανικό στόχο. Εκτιμά ότι μπορεί να πεθάνει από την πείνα πολύ πριν βγει στην επιφάνεια. Φοβάται να μπει στην λογική του …"όλα ή τίποτε". Εξαιτίας αυτού του φόβου βάζει ως πρώτο στόχο την προσέγγιση στο "κελάρι". Νομίζει ότι, αν εξασφαλίσει κατ’ αρχήν την επιβίωση, θα έχει την άνεση να λύσει στη συνέχεια τα υπόλοιπα προβλήματά του.
Από αυτό το σημείο ξεκινούν τα λάθη του, που τον παγιδεύουν για όλη του τη ζωή. Αυτό είναι το μέγα σφάλμα που οδηγεί στη βλακεία. Αγωνιώντας περισσότερο για την επιβίωσή του, παίρνει τη λανθασμένη απόφαση. Σκάβει προς τα κάτω, αναζητώντας απεγνωσμένα το "κελάρι" του ορυχείου. Όπως και ο πρώτος, χρησιμοποιεί το σύνολο της ευφυΐας του, για να τα καταφέρει. Αγωνίζεται με πάθος, προκειμένου ν' αποδείξει στον εαυτό του και τους έξυπνους ότι η δικιά του επιλογή είναι η σωστή.
Το πρόβλημα εδώ είναι το εξής: Όσο περνά ο χρόνος, τόσο πιο βλάκας γίνεται. Γιατί; Γιατί έχει ρισκάρει τα πάντα, προκειμένου να πλησιάσει το "κελάρι". Ο χρόνος που περνά είναι εις βάρος του, εφόσον γερνάει. Αν δεν κατορθώσει τον ταπεινό στόχο που τον ανάγκασε να "υποθηκεύσει" τη ζωή του, είναι για αυτοκτονία. Γνωρίζει ότι, αν αποτύχει, η ζωή του είναι για "πέταμα", πράγμα που δεν αισθάνεται ποτέ ο έξυπνος, που ό,τι και να κερδίσει στη ζωή του είναι ικανό να τον κάνει να ζει με αξιοπρέπεια.
Αντιλαμβανόμαστε ότι οι βλάκες εν αντιθέσει προς τους κουτούς είναι επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί; Γιατί αν φέρουν σε πέρας τον πρώτο στόχο τους, θέλουν να τον εκμεταλλευτούν στο μέγιστο βαθμό. Θέλουν να εκμεταλλευτούν το "κελάρι", για να παριστάνουν τους θεούς των εγκλωβισμένων ανθρώπων. Είναι επικίνδυνοι, γιατί είναι θέμα χρόνου, εξαιτίας των ενστίκτων τους για επιβίωση κι ανταμοιβή, να στραφούν εναντίον των υπολοίπων ανθρώπων. Εναντίον όλων αυτών που ενδεχομένως να τους ακυρώσουν την "επιτυχία" τους.
Το ακόμα χειρότερο είναι όμως το εξής: Ο βλάκας, για να στηρίξει την απόφαση ζωής του, αρχίζει και τα εγκλήματα. Μισεί τους έξυπνους και τους πολεμά με πάθος. Γιατί; Γιατί αν οι έξυπνοι ανοίξουν μια "τρύπα" στο ορυχείο, θα βγουν έξω και μαζί τους θα βγουν και οι υπόλοιποι. Αν όμως βγουν όλοι αυτοί, θα πάρουν μαζί τους και το "κελάρι" του ορυχείου, εφόσον αυτό το "κελάρι" τους ανήκει και από τον δικό τους κόπο είναι πάντα γεμάτο.
Έχοντας οι βλάκες τον φόβο αυτόν, "τρελαίνονται" στην ιδέα ότι κάποιος πραγματικά έξυπνος μπορεί να τους καταστρέψει. Εξαιτίας αυτής τους της αγωνίας, προσπαθούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες που τους ευνοούν. Προσπαθούν να προσανατολίσουν όλη την κοινωνία και ειδικά τους ευφυείς προς το "κελάρι". Προσπαθούν να κλείσουν και τις λίγες διόδους που οδηγούν έξω από το ορυχείο. Προσπαθούν να "μυήσουν" στο "μέγα σφάλμα" όλους τους υπόλοιπους.
Δεν φοβούνται τον ανταγωνισμό για το "κελάρι", γιατί προηγούνται στο "σκάψιμο" έναντι των αντιπάλων τους. Σε μια τέτοια περίπτωση η "βιομηχανία" παραγωγής βλακών είναι πολύ εύκολο να στηθεί. Γιατί; Γιατί οι γεροντότεροι των βλακών έχουν ήδη πρόσβαση στο "κελάρι" και δεν έχουν πρόβλημα ν' ανταμείβουν πλουσιοπάροχα τους ευφυείς νέους, που θα σπεύσουν να φερθούν σαν βλάκες. Οι γεροντότεροι ήδη έχουν καταφέρει τον βλακώδη στόχο της ζωής τους και έχουν την άνεση να δελεάζουν τους νεώτερους.
Με αυτές τις ανταμοιβές προσπαθούν να δημιουργήσουν "πρότυπα", που θα παρασέρνουν τους πάντες. Στην πραγματικότητα αγωνιούν μόνο για τους έξυπνους, οι οποίοι θ' ανατρέψουν τα πάντα, ανοίγοντας οδό διαφυγής από το ορυχείο. Αυτή η αγωνία τούς τρελαίνει και τους κάνει εξαιρετικά βίαιους. Γιατί; Γιατί μόνον μέσα στο κατασκότεινο ορυχείο είναι θεοί. Γνωρίζουν τους διαδρόμους καλύτερα από τον καθένα και μπορούν να "σώζουν" όποιον θέλουν για όποιον λόγο θέλουν. Απολαμβάνουν τις υπηρεσίες των δούλων και των πορνών και ζουν όμοια με θεούς. Αν βγει η κοινωνία από το ορυχείο, καταστρέφονται. Η επιβίωση θα είναι εύκολη για όλους τους ανθρώπους και κανένας δεν θα τους υπολογίζει για θεούς. Κανένας δεν θα έχει ανάγκη να φέρεται σαν δούλος και καμία δεν θα έχει ανάγκη να γίνεται πόρνη. Σε μια τέτοια περίπτωση οι νέοι θα γίνουν οι πρωταγωνιστές της ζωής και οι γέροι πρώην "θεοί" απλά θα περιμένουν να πεθάνουν.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι αυτοί οι "πετυχημένοι" βλακογέροντες είναι ο πραγματικός καρκίνος της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτοί έχουν τα πλούτη και την ισχύ μέσα στο ορυχείο κι αυτοί έχουν ως στόχο την καθήλωση των πάντων μέσα σ' αυτό. Αυτοί, ως γνήσιοι και ανυπέρβλητοι βλάκες, γνωρίζουν τα χαρακτηριστικά και τις αγωνίες του κάθε νέου βλάκα και τα εκμεταλλεύονται. Γνωρίζουν τα πάντα γύρω από την ανθρώπινη βλακεία. Γνωρίζουν τι να κάνουν και πότε. Γνωρίζουν ποιον να ευνοούν και ποιον να τιμωρούν. Αυτή η δυνατότητα τιμωρίας είναι το πιο τρομερό τους όπλο. Όταν με τη βία και τον εκφοβισμό εύκολα μπορείς να "ξυπνάς" τα ένστικτα μιας ανθρώπινης κοινωνίας, εύκολα μπορείς να εξασφαλίσεις τη συμμαχία των βλακών εις βάρος των υπολοίπων. Αν πείσεις τους πρώτους βλάκες ότι από τη μία είναι αδύνατον να βγουν από το ορυχείο και ότι από την άλλη είσαι ο μόνος που μπορεί μέσα σ' αυτό να εξασφαλίσει την επιβίωση, είναι θέμα χρόνου, εξαιτίας της εσφαλμένης τους εκτίμησης, να σπεύσουν να σε υπηρετήσουν για να "σωθούν".
Από εκεί και πέρα τα πράγματα λειτουργούν αλυσιδωτά. Είναι θέμα χρόνου οι πρώτοι βλάκες που θα ευνοηθούν να προσπαθήσουν να συντηρήσουν τις συνθήκες που τους προσφέρουν εύνοια. Είναι θέμα χρόνου να προσπαθήσουν να αποβλακώσουν και την υπόλοιπη κοινωνία. Είναι θέμα χρόνου να τους βάλουν στη λογική τους και να τους αναγκάσουν να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την ίδια με αυτούς αφετηρία. Να τους αναγκάσουν να "χτίσουν" τη ζωή τους πάνω στο ίδιο σφάλμα που οδηγεί στη βλακεία. Αυτός ήταν κι ο λόγος που εξ αρχής θεωρήσαμε τη βλακεία ως αποτέλεσμα ενός τρομερά μεγάλου σφάλματος.
Το όλο θέμα δηλαδή για τους ισχυρούς είναι να "ξυπνήσουν" με τις ενέργειές τους τα ζωώδη ένστικτα της ανθρώπινης κοινωνίας. Όταν "ξυπνούν" τα ένστικτα της κοινωνίας, οι ευφυείς βλάκες "ενεργοποιούνται" και τείνουν ν' αποβλακώσουν την κοινωνία. Αν καταφέρεις και τους βολέψεις πλουσιοπάροχα —με βάση την ενστικτώδη αντίληψή τους περί καλής ζωής— εύκολα μονιμοποιείς μια άσχημη κατάσταση. Μπορείς να κλέψεις τα πάντα και, πολύ πριν εκδηλωθεί η αντίδραση των θυμάτων σου, μπορείς με την ισχύ που σου εξασφαλίζει η κλοπή να ενεργήσεις πρώτος. Μπορείς να τρομοκρατήσεις την κοινωνία και να εξασφαλίσεις συμμάχους, που θα σε προστατεύουν αιώνια. Με τον πλούτο μπορείς να εξασφαλίσεις εύκολα "τραμπούκους" και προβοκάτορες, οι οποίοι θα τρομάζουν τους έξυπνους, που απειλούν τον σχεδιασμό σου.
Εξαιτίας των βλακών παίρνουν αξία όλα τα όπλα του συστήματος. Οι ολιγάριθμοι ισχυροί βλάκες δίνουν αξία στα όπλα των ισχυρών. Τα όπλα, που, όπως είπαμε πιο πάνω, δεν μπορούν να τους εξοντώσουν όλους, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για εκφοβισμό. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τώρα τι γίνεται και πώς χρησιμοποιούνται τα όπλα. Οι ισχυροί τα όπλα τους δεν τα στρέφουν ποτέ εναντίον των προφανών εχθρών τους που είναι τα θύματά τους. Τα όπλα τους τα έχουν στραμμένα πάντα εναντίον των βλακών που τους υπηρετούν. Τα "σκυλιά" σημαδεύουν με αυτά και τα "σκυλιά" σκοτώνουν, όταν αυτά δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Με τα όπλα τους αποβλακώνουν τους βλάκες τελείως, εφόσον ανά πάσα στιγμή ενεργοποιούν τα ένστικτά τους και τους επαναφέρουν στην τάξη. Οι βλάκες, που πάνε για "μαλλί", είναι συνήθως αυτοί που φεύγουν "κουρεμένοι". Οι βλάκες είναι αυτοί οι οποίοι επωφελούνται από το σύστημα, αλλά οι ίδιοι είναι κι αυτοί που αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματά του.
Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί πιο πάνω μιλούσαμε περί της ανάγκης "ρύθμισης" της ανθρώπινης κοινωνίας στα πρώτα στάδια της εξέλιξης των φαινομένων. Ο άνθρωπος με την ευφυΐα του πρέπει να προλαβαίνει τις εξελίξεις και όχι να τις ακολουθεί. Αν τις ακολουθεί, θα νικηθεί από τους βλάκες που βολεύονται. Τα "ανώτερα" είδη πρέπει να τα "σκοτώνει", πριν λάβουν τις τελικές τους διαστάσεις. Πρέπει να τα "σκοτώνει" πριν αποκτήσουν την ισχύ και τον πλούτο, που τους εξασφαλίζει την υπηρεσία των βλακών. Να τα "σκοτώνει" πολύ πριν εξασφαλίσουν τη βοήθεια των μισθοφόρων δολοφόνων. Να τα σκοτώνει πολύ πριν εξασφαλίσουν την βοήθεια των πολύ κατώτερων "σκύλων".
Αν ο άνθρωπος ήταν πραγματικά ευφυής και δεν παγιδευόταν από τα ένστικτά του, το παράδειγμά μας δεν θα είχε ποτέ εφαρμογή. Το ευφυές όν, που λέγεται άνθρωπος, δεν θα χρειαζόταν ποτέ να ενεργοποιήσει τα ένστικτά του και να κινδυνεύει από τους βλάκες συνανθρώπους του. Δεν θα βρισκόταν ποτέ απέναντι σε έναν άνθρωπο, που μόνος του κατέχει όλα αυτά που μια κοινωνία ως σύνολο έχει ανάγκη.
Πώς βρέθηκε ένας άνθρωπος να κατέχει τα πάντα και οι υπόλοιποι να λιμοκτονούν; Πώς βρέθηκε ένας άνθρωπος να μπορεί να σκοτώνει και ν' ανταμείβει μαζικά ανθρώπους κατά βούληση; Πώς βρέθηκε δηλαδή άνθρωπος να κατέχει πράγματα που έχει ανάγκη όλη η ανθρωπότητα και ταυτόχρονα λόγω των δούλων του να έχει υπερφυσικές δυνάμεις; Αυτά είναι χαρακτηριστικά που μόνον ο Θεός μπορεί να δικαιολογήσει.
Το σφάλμα δηλαδή είναι που επιτρέπεις σε κάποιο άτομο να "μαζεύει" και να κεφαλαιοποιεί αυτά που έχεις ανάγκη ως "είδος" για να επιβιώσεις. Το σφάλμα είναι που επιτρέπεις στον άνθρωπο να γίνεται "θεός" με ανθρώπινα αγαθά. Αυτό το σφάλμα είναι που χρεώνεται η ανθρωπότητα στο σύνολό της και άρα αυτό το σφάλμα είναι το αίτιο που προκαλεί τη μαζική βλακεία της. Είναι σφάλμα να επιτρέπεις σε ανθρώπους να συγκεντρώνουν μεγάλες ποσότητες κεφαλαίου, που τους δίνουν δυνατότητες θεών. Μόνον τον Θεό δεν μπορείς να εμποδίσεις να γίνεται Θεός, γιατί δεν μαζεύει τα ανθρώπινα αγαθά, προκείμενου να γίνει τέτοιος, αλλά δημιουργεί ο Ίδιος τα αγαθά Του.
Όταν με την ευφυΐα σου δεν μπορείς να προλάβεις τη γέννηση θνητών, άθλιων και κομπλεξικών θεών, είναι φυσικό στη συνέχεια να βρίσκεσαι στο έλεός τους. Είναι φυσικό να βρίσκεσαι στο έλεος των έξυπνων "λεόντων" και των βλακών, που παριστάνουν τους "σκύλους" τους. Το ό,τι ο "λέοντας" είναι έξυπνος, αυτό είναι δεδομένο. Είναι έξυπνος, γιατί απολαμβάνει τα πάντα και δεν γίνεται ελεεινός "σκύλος". Αν δεν ήταν έξυπνος, δεν θα είχε αυτά που έχει κι επιπλέον δεν θα μπορούσε να τα προστατεύσει από τους εχθρούς του. Είναι δεδομένο ότι είναι έξυπνος, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσε να μετατρέψει ανθρώπους σε "σκύλους", που θυσιάζονται στη θέση του, για να προστατεύσουν τα συμφέροντά του.
Αυτό που μας ενδιαφέρει στο σημείο αυτό είναι να δούμε τι είδους άνθρωπος είναι ο "σκύλος" και ποια τα χαρακτηριστικά του. Ο "σκύλος" είναι ο απόλυτος ορισμός του βλάκα. Είναι βλάκας για πολλούς και διάφορους λόγους. Είναι κατ' αρχήν βλάκας, γιατί "υποθηκεύει" το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, για να εξασφαλίσει το ταπεινό αγαθό της τροφής. Ο "σκύλος" αγνοεί δηλαδή το βασικότερο δεδομένο που αφορά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έχει μικτή φύση. Είναι θεός και ζώο. Ως θεός έχει ανάγκη την ελευθερία, για να μπορέσει να επιβιώσει ως τέτοιος. Ως ζώο έχει ανάγκη την τροφή, για να επιβιώσει στο ζωικό επίπεδο.
Η ποιοτική διαφορά αυτών των φύσεων καθορίζει και την ποιοτική διαφορά των αγαθών που εξασφαλίζουν τις ανάγκες τους. Για την ελευθερία και άρα για την επιβίωση της θεϊκής του φύσης ο άνθρωπος μπορεί ακόμα και να θυσιαστεί. Η θυσία αξίζει, γιατί ο άνθρωπος χωρίς ελευθερία δεν αξίζει να ζει. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα το βλέπαμε στην κοινωνία μας. Δεν υπάρχει για παράδειγμα άνθρωπος που να σκέφτεται τη φυλακή ως λύση των προβλημάτων του. Το γεγονός ότι οι φυλακισμένοι τρέφονται, χωρίς να εργάζονται, δεν σημαίνει ότι η φυλακή αποτελεί δέλεαρ για έναν λογικό άνθρωπο.
Αντίθετα με την ελευθερία η τροφή είναι ήσσονος σημασίας αγαθό. Για την τροφή δεν αξίζει να θυσιάζεται ο άνθρωπος. Αξίζει να δουλέψει μερικές ώρες την ημέρα, για να την εξασφαλίσει. Εδώ τα ζώα δεν θυσιάζονται για την τροφή τους, θα θυσιαστεί ο άνθρωπος; Μόνον ο "ανθρωπόσκυλος" θυσιάζει τη ζωή του για την τροφή, εφόσον είναι βλάκας και δεν τον ενδιαφέρει αν στερείται την ελευθερία του. Από τη στιγμή που υποτάσσεται στα αφεντικά του, παύει να λειτουργεί ως άνθρωπος. Ελέγχεται καί για τις σκέψεις του καί για τις πράξεις του, όπως ακριβώς ελέγχεται ένας σκύλος.
Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι ο "σκύλος" είναι ο ορισμός του βλάκα. Είναι κραυγαλέα βλάκας, όσο είναι κάποιος που "υποθηκεύει" το υπερπολύτιμο σπίτι του, για να πιει έναν καφέ στην καφετέρια. Αυτό ακριβώς κάνει ο "σκύλος". "Υποθηκεύει" την ελευθερία του, για να τραφεί. Αγωνίζεται μέρα και νύχτα για να λύνει μερικώς τα προβλήματά του, ενώ μπορεί ν' αγωνιστεί μία φορά και να τα λύσει άπαξ. Αγωνίζεται μέρα και νύχτα εναντίον δυστυχών ανθρώπων, χωρίς να λύνει τα προβλήματά του, ενώ μπορεί ν' αγωνιστεί μία φορά εναντίον των αφεντικών του και να λύσει ταυτόχρονα καί τα προβλήματά του καί να γίνει ο "μεσσίας" των δυστυχών. Ο "σκύλος" είναι εύκολο να γίνει ο "μεσσίας", γιατί, ζώντας κοντά στα αφεντικά, γνωρίζει τις αδυναμίες τους. Γνωρίζει ότι δεν αντέχουν την πίεση και ότι η θεϊκή τους εικόνα είναι ψεύτικη.
Αυτό όμως δεν το κάνει ποτέ. Γιατί; Γιατί είναι κραυγαλέα βλάκας. Είναι ο απόλυτος βλάκας, γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος που ζει συνειδητά ως δούλος. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, είτε είναι θύτες είτε θύματα, ζουν ελεύθεροι και άρα παραμένουν άνθρωποι. Άσχετα με το πόσο χορτάτοι ή νηστικοί είναι, παραμένουν άνθρωποι και άρα παραμένουν στο "ανώτατο" είδος της φύσης. Ακόμα και ο "λέοντας" προστατεύει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και γι' αυτό τον θεωρήσαμε έξυπνο. Μόνον ο βλάκας "σκύλος" ζει ως δούλος. Η ειρωνεία είναι ότι ξεκινάει την πορεία του για να ζει χωρίς κόπο και στο τέλος φτάνει να δουλεύει μέρα-νύκτα, γιατί τα προβλήματα με τους άπειρους αδικημένους είναι ατελείωτα.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι, ενώ τα ζώα, όταν βρεθούν απέναντι στη λύση του προβλήματός τους, θα το λύσουν όσο το δυνατόν πιο δίκαια και δημοκρατικά, οι άνθρωποι όχι μόνον δεν θα το λύσουν, αλλά θα βρεθούν υπό το καθεστώς μιας τυραννίας, που θα τους ελέγχει απόλυτα. Οι άνθρωποι δηλαδή, ακόμα κι αν βρουν τη λύση των προβλημάτων τους, όχι μόνον δεν θα επωφεληθούν, αλλά θα επιβαρύνουν τη θέση τους. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τον σωτήριο Λόγο του Θεού Χριστού πήγαν οι άνθρωποι από το ημίφως της ελληνιστικής Ρώμης στον θεοσκότεινο κι απάνθρωπο χριστιανικό Μεσαίωνα.
Ανήκει δηλαδή στις παραδόσεις του ανθρώπου να μετατρέπει τη λύση των προβλημάτων του σε στυγνή τυραννία. Αυτήν την τυραννία την εγκαθιδρύουν οι βασανισμένοι "σκύλοι" της κάθε νέας κατάστασης, που θέλουν να λύσουν εκ του ασφαλούς τα δικά τους προβλήματα εις βάρος των υπολοίπων. Αυτοί θα μετατρέψουν το υπό διεκδίκηση αγαθό σε ένα μέσο άσκησης απόλυτης εξουσίας. Αυτοί θα θυσιάζονται για το "δικαίωμα" των "ανώτερων" να ζουν και να φέρονται σαν θεοί. Αυτοί θα θυσιάζονται για να κατέχουν τα αφεντικά τους τα μέσα που τους δίνουν δυνατότητες θεών και είναι οι περιουσίες τους. Αυτοί θα προπαγανδίζουν το δίκαιο των πράξεων των εγκληματιών. Θα σκοτώνονται άνθρωποι γύρω από την περιουσία τους και ο πονηρός και άρπαγας "θεός" απλά θα χαζεύει την ανθρώπινη βλακεία.
Πάνω σ' αυτήν τη βλακεία των θρασύδειλων "σκύλων" της εύνοιας στηρίζεται το σύστημα και διαρκώς ανανεώνει το δυναμικό που προστατεύει τους άρπαγες. Οι άρπαγες "λέοντες" επιβιώνουν ως άνθρωποι χωρίς άγχος και τον αγώνα υπέρ των συμφερόντων τους τον αναλαμβάνουν οι "σκύλοι", που προσπαθούν να βολευτούν. Οι θρασύδειλοι "σκύλοι", που τρέμουν τα αφεντικά τους, αλλά είναι σκληροί κι ανάλγητοι απέναντι σε όλους τους άλλους. Οι βλάκες, που απέναντι στα αφεντικά τους στέκονται σαν χαμερπή σκουλήκια, ενώ απέναντι στους συνανθρώπους τους παριστάνουν τα θηρία.
Αυτοί οι "σκύλοι", που εξασφαλίζουν την εύκολη ζωή του δούλου, γίνονται τα πρότυπα όλων των αθλίων της κοινωνίας. Των αθλίων, που, μη έχοντας άλλο τρόπο να λύσουν τα προβλήματά τους, αναζητούν εναγωνίως ένα πόστο να υπηρετήσουν τους ισχυρούς. Των αθλίων, που, αδυνατώντας να έρθουν σε σύγκρουση με τους ισχυρούς, αναζητάνε "ψίχουλα" εύνοιας. Με αυτόν τον εξόχως απλό τρόπο δημιουργείται ένα πανίσχυρο μπλοκ συμφερόντων, που ελέγχει τους πάντες. Τα πολλά μικρά ατομικά συμφέροντα των "σκύλων" ευθυγραμμίζονται με τα λίγα μεγάλα συμφέροντα των "λεόντων" κι αποκτούν μια τρομερή ομοιογένεια. Αυτό το μπλοκ συμφερόντων εξασφαλίζει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του κεφαλαίου και του πλούτου απέναντι στην απειλή των εξαθλιωμένων πληθυσμών. Με τον τρόπο αυτόν οι μεμονωμένοι κι ολιγάριθμοι "λέοντες" του κεφαλαίου εξασφαλίζουν τη μαζικότητα που έχουν ανάγκη, για να μπορούν ν' αντιμετωπίσουν τη μαζικότητα των θυμάτων τους.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί αυτή η βλακώδης κοινωνία είναι ο στόχος της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αυτήν την κοινωνία θέλει να στηρίξει η ψευδοϊδεολογία, που σήμερα εκρέει από όλα τα κέντρα εξουσίας. Ποιος είναι ο βασικός πυρήνας της ιδεολογίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Ο ανταγωνισμός και ο αγώνας να γίνει ο καθένας μας πλούσιος και πετυχημένος στο παγκόσμιο "χωριό".
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δημιουργός της Θεωρίας του Υδροχόου
