Γ. Σέρτης: Προς Φερεπόνους
ΓΙΑ έναν ολόκληρο αιώνα η Κεμαλική Τουρκία όχι μόνον στήριζε την κρατική της υπόσταση σε γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις, αλλά και –κανακευόμενη από ισχυρούς προστάτες– προκαλούσε:
—Δεν ανέχομαι ν’ αναφέρεται κανείς σε Γενοκτονία!
Μάλιστα, στην πλαγιά του Πενταδάκτυλου τεράστια –και ...διαφημιζόμενη– η κυνική πρόκληση:
—Τι ευτυχία να σφετερίζεσαι ό,τι δεν σού ανήκει!
να ταράζει τον ύπνο και τον ξύπνιο των πολλών, και να την προσπερνούν οι λίγοι χρήστες των οδοφραγμάτων της εθελοδουλίας.
Λοιπόν, απρόσμενα –«έχει τους δικούς της χυμούς η επιβίωση των Ελληνοκυπρίων» έλεγαν πάντα οι ...ρομαντικοί και τους χλεύαζαν οι ...ρεαλιστές– η Κεμαλική πρόκληση: —Τι ευτυχία να σφετερίζεσαι ό,τι δεν σού ανήκει!
βρέθηκε αντιμέτωπη, με πανάρχαια ρήση της περιοχής:
—Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, και οδόντα αντί οδόντος!
Οι Νταβουτο-Ερντογάδες και οι Ταλατο-Έρογλου, αλλιώς συνηθισμένοι ν’ αντιμετωπίζεται ο νεοσουλτανισμός από τον νεοραγιαδισμό τού «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω», εκνευρίζονται:
—Θα καθορίσουμε κι εμείς τα χωρικά μας ύδατα!
(Ξέρουν ότι –με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας– είναι... μια τρύπα στο νερό που κάμνουν, αλλά κάτι έπρεπε να πουν).
Λίγο πριν την ...ολοκλήρωση του οράματος της παγκυριαρχίας του Τουρκο-Ισλαμισμού –κατά τον Νταβούτογλου– με τις χρεοκοπημένες ηγεσίες του λεκανοπεδίου της Αττικής να (αυτο)αποβλακώνονται με τηλεοπτικά τουρκικά σίριαλ, με τους αναξιοπρεπείς θαυμαστές του Ερντογάν και χειροκροτητές του Ταλάτ της κοίτης του Πεδιαίου.
ο κόσμος της υπομονής και της καρτερίας, ο λαός που «φαρμακωμένος έστεκε και θωρούσε τη Λευτεριά που έβγαινε στο σφυρί», εκβάλλει αναστεναγμό ανακούφισης:
—Εστι Δίκης Οφθαλμός, ός τα πάνθ’ ορά!...