Η μετακεμαλική Τουρκία και η πάντα «βολική» ελληνική πολιτεία

Ο Μακεδών

Μέχρι και πριν από 5-6 χρόνια η μεγάλη επιθυμία της Τουρκίας ήταν να βρεθεί μεταξύ των δυτικών χωρών, κι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με την ένταξή της στην Ε.Ε. Για αρκετά μεγάλο διάστημα η Ελλάδα είχε αντιταχθεί, αλλ’ ευτυχώς άλλαξε τακτική και εμφανίσθηκε στη συνέχεια ως υποστηρίκτρια της τουρκικής επιθυμίας, αφού είχε καταστεί σαφές, πως πολλές ευρωπαϊκές χώρες ήσαν αντίθετες με την τουρκική ένταξη.

Ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα, για να μη παρουσιάζεται η Ελλάδα και σε ένα ακόμη θέμα, πως βρίσκεται μεταξύ των χωρών που δημιουργούν προβλήματα στην Ευρώπη.

Κατά την τελευταία πενταετία και ιδιαίτερα μετά την τοποθέτηση του κ. Νταβούτογλου στο τουρκικό ΥΠΕΞ η Τουρκία μετέβαλε προσανατολισμό. Είτε επειδή διαπίστωσε ότι η ένταξή της στην Ευρώπη δεν είναι εύκολη υπόθεση -και αν συμβεί θα περάσουν πολλά χρόνια-, είτε λόγω της επιρροής του Φετουλάχ Γκιουλέν, πνευματικού πατέρα του πολιτικού ισλάμ, που με δόρυ τον κ. Νταβούτογλου προωθήθηκε ο νεοοθωμανισμός. Ο οποίος, κατά τον ίδιο,

Εξεγέρσεις...

Το πρώτο μισό της χρονιάς –ας πούμε ότι τη χρονιά κόβει στη μέση το καλοκαίρι- σφραγίζεται από ξεσηκωμούς σε διάφορα μέρη του κόσμου: Τουρκία, Βραζιλία, Αίγυπτος, Τυνησία. Έστω και ξεχνώντας το διαρκή –αν και, φέτος, υπόγειο- αναβρασμό των χωρών του Νότου της Ευρώπης, καθώς και το καζάνι που βράζει στη Κίνα και τη Ρωσία, οι εστίες, και οι αιτίες, παραείναι πολλές για να περάσουν απαρατήρητες. Η απόσταση ανάμεσα στους λαούς και στις κυβερνήσεις τους ολοένα και μεγαλώνει, κάτι που αποτελεί, πρώτα απ’ όλα, πρόβλημα Δημοκρατίας.

Βέβαια, σε αυτό το ζήτημα, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, οι γενικεύσεις αποπροσανατολίζουν: το μόνο κοινό σημείο ανάμεσα σε όλα αυτά τα μέτωπα είναι ότι δεν έχουν κοινό σημείο. Οι «αγανακτισμένοι» του Νότου και των Μνημονίων ζητούν, ουσιαστικά, επάνοδο της πολιτικής κυριαρχίας –και, θα πρόσθετα, της κοινής λογικής- στις χώρες τους. Στην Τουρκία η λαϊκή έκρηξη, δι’ ασήμαντον αφορμήν, είχε στόχο τον καλπάζοντα αυταρχισμό ενός προσώπου που διαπλάθει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία στα μέτρα του. Στη Βραζιλία, μεγάλα αθλητικά –και εκκλησιαστικά- γεγονότα αποτέλεσαν καταλύτες για διεκδικήσεις βελτίωσης της ουσιαστικής δημοκρατία ς και κάποιων βασικών κοινωνικών αγαθών: παιδεία, μεταφορές, αξιοπρέπεια. Στην Αίγυπτο, οι συνεχείς και μεγάλες αποτυχίες μιας εκλεγμένης κυβέρνησης προκάλεσαν ένα «εκ των κάτω» πραξικόπημα, με θύτη το στρατό και καταλύτη την αναζήτηση κοινωνικής συνοχής (την οποία, βέβαια, το γεγονός ότι πρόκειται για πραξικόπημα, καθιστά πολύ πιο δύσκολη, αν όχι αδύνατη). Η Τυνησία δεν αποτελεί παρά τη συνέχεια μιας «αραβικής άνοιξης» που, από

Συρία, έκτακτο: Γενική Επιστράτευση των Κούρδων της Συρίας εναντίον των ισλαμοφασιστών της Τζιχάντ

L’Orient le Jour (Λίβανος)       (μτφ. Κριστιάν)

Η κυριότερη κουρδική πολιτοφυλακή στη Συρία κάλεσε την Τρίτη για γενική επιστράτευση κατά των ομάδων τζιχαντιστών μετά τη δολοφονία ενός Κούρδου ηγέτη στα βορειοανατολικά της χώρας, όπου πολύ σκληρές μάχες διεξάγονται μεταξύ των δύο πλευρών εδώ και δύο εβδομάδες .

Στη Χομς (κέντρο), όπου ο στρατός κατέγραψε μια σημαντική νίκη επί των ανταρτών, και στην περιοχή του Χαλεπιού (βόρεια), επιδρομές της πολεμικής αεροπορίας σκότωσαν τουλάχιστον 11 παιδιά, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Sohr), που βασίζεται σε ένα ευρύ δίκτυο ακτιβιστών και γιατρών.

Στο πολιτικό μέτωπο, ο επικεφαλής του Εθνικού Συνασπισμού της αντιπολίτευσης, Ahmed Jarba, ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Κατάρ ότι θα σχηματιστεί μια

Βασικό προαπαιτούμενο η ανεξαρτησία της χώρας

 του Μενέλαου Τασιόπουλου 

Με 39 χρόνια να έχουν περάσει από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, στο τέλος της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, οι μύθοι ξεθωριάζουν. Ο,τι ίσχυε ως δόγμα, από τις συνταγματικές ελευθερίες, τον πλουραλισμό των ιδεών, τις αναδιανεμητικές θεσμικές διαδικασίες διάχυσης του πλούτου, το κοινωνικό κράτος έως την αυτοδιοίκηση του κράτους, την εθνική κυριαρχία, τη δυνατότητα κατάρτισης των κρατικών προϋπολογισμών, τη συγκρότηση των φόρων, τη διαχείριση των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, την άσκηση εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής, έχει καταρρεύσει. Ο,τι διεκήρυσσε στον βασικό καμβά της ιδεολογικοπολιτικής της τοποθέτησης η Δεξιά, περί έθνους κυρίαρχου και ανεξάρτητου, αλλά και για ό,τι δεσμευόταν η Αριστερά περί κράτους δικαίου, κοινωνική δικαιοσύνη, στήριξη των ασθενεστέρων, έχουν ακυρωθεί στη πράξη και υπό το πλέγμα που δημιουργούν οι ντιρεκτίβες της γερμανικής ευρωπαϊκής υπερδομής. Ο ίδιος ο δικομματισμός και διπολισμός στη βάση της συγκρουσιακής πόλωσης ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. που διαχειρίστηκε τη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης έχει πλέον καταρρεύσει, αφού οι δύο πόλοι συγκυβερνούν και «ξεβάφουν» ο ένας μέσα στον άλλο, συγκροτώντας το απόλυτο «blank state» (tabula rasa).
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τώρα που όλη αυτή η μυθολογία κατέρρευσε, με τις βασανιστικές και ανεπαρκείς παραμέτρους και δομές της, είμαστε ελεύθεροι να «ξαναχτίσουμε» την Ελλάδα, σε νέα βάση. Σχεδόν από την αρχή. Χωρίς να δεσμευόμαστε από τις «οικογένειες» και τους «πρίγκιπες» της μεταπολιτευτικής μας ολιγαρχίας. Θα

Απάντηση στον άσχετο Βενιζέλο…Πώς ο Καραμανλής έκανε τις ελληνικές θέσεις για ΣΚΟΠΙΑ απόφαση του ΝΑΤΟ

Δεν είναι τυχαία η επέμβαση των Αμερικανών για την αποπομπή Καραμανλή και την μετέπειτα κυβέρνηση ΓΑΠ κε Βενιζέλο
Τις θέσεις της Ελλάδας αναγκάστηκαν όχι μόνο να ασπαστούν αλλά και να εφαρμόσουν οι σύμμαχοι μας στο ΝΑΤΟ στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου τον Απρίλιου του 2008.
Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα του παράγοντα «τύχη» αλλά αποτέλεσμα πραγματικής άσκησης εξωτερικής πολιτικής και άριστης προετοιμασίας σε διπλωματικό επίπεδο, ούτως ώστε τα επιχειρήματα της Ελλάδας να μετατραπούν σε επιχειρήματα ολόκληρης της Ευρωατλαντικής συμμαχίας….
Αυτό κ. Βενιζέλε είναι γεγονός, είναι πραγματικότητα και δυστυχώς για την χώρα μας, μία από τις ελάχιστες φορές που ασκήθηκε εξωτερική πολιτική και όχι πολιτική εκ του εξωτερικού, δηλαδή παθητική εφαρμογή των όποιων κελευσμάτων, ελλείψη γνώσεων και αδυναμίας ύπαρξης στοιχειώδους επιθυμίας να υπάρξει υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων.
Ακριβώς επειδή λοιπόν διανύουμε μία μακρά χρονική περίοδο, ειδικά τα τελευταία 3,5 έτη όπου είναι πάνδηλη η αδυναμία ιεράρχησης, δόμησης επιχειρημάτων και παρουσίασής τους στο εξωτερικό με τρόπο εξίσου επιτυχημένο με τον Απρίλιο του 2008 και ακριβώς επειδή βρισκόμαστε σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι μεταξύ άλλων, για το μείζον εθνικό ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, αλλά και για μην αντιμετωπίσουμε άλλη μία εθνική τραγωδία, ας θυμηθούμε τι υποστήριξε ο ίδιος ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας κ. Κώστας Καραμανλής στη Βουλή, μόλις 6 ημέρες μετά την άσκηση του βέτο.
Τότε, η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και ο τότε πρόεδρός της

Βγάλτε τον σκασμό, επιτέλους!

Γράφει ο Κώστας Δημ.Χρονόπουλος

Εδώ και χρόνια έχει υποβαθμιστεί το Κοινοβούλιο με (συν)ευθύνη όλων των ΕΘΝΟΓΟΝΕΩΝ. 

Όχι ότι συμμετέχουν συνολικά, σε ύβρεις προπηλακισμούς, στους οποίους συστηματικά επιδίδονται κάποιοι εξ αυτών. Αλλά επειδή – οι υπόλοιποι – δεν αντιδρούν. Δεν παίρνουν μέτρα απομόνωσης, αποπομπής, εκείνων που με τη συμπεριφορά τους αμαυρώνουν / ακυρώνουν τη λειτουργία του θεσμού. 

Κάποτε, τ. Πρόεδρος της Βουλής –και όχι μόνο – είχε μιλήσει για: «χαμαιτυπείο», «οίκο ανοχής», συναδέλφους με τους οποίους ντρέπεται να συνυπάρχει! 

Τίποτα δεν άλλαξε. Μάλιστα ο ίδιος συνεχίζει, μέχρι σήμερα, να συναγελάζεται / συνευρίσκεται μαζί τους, όπως και πριν (!). 

Είναι απορίας άξιον, αλλά και βαθύτατα απογοητευτικό το φαινόμενο της αδιαφορίας, ανοχής, των καθ’ ύλην αρμοδίων έναντι των ανάρμοστων συμπεριφορών μερικών θαμώνων του Κοινοβουλευτικού χώρου. 

Τι κάνει ο κος Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Οι Αρχηγοί των κομμάτων, ο πρόεδρος της Βουλής, οι Αντιπρόεδροι, τα κόμματα; 

Πόσους επέπληξαν;

Πως η Ελλάδα εξελίσσεται σε "μπανανία"...

του Κώστα Στούπα

Η Ελλάδα κινδυνεύει να ξεπουληθεί για ένα κομμάτι ψωμί και οι Έλληνες να μοιάζουν με μετανάστες στον τόπο τους. Πρόκειται για μια φράση η οποία έχει προάγει αρκετά παρόμοια πολιτικά συνθήματα που έχουν εκπέμψει οι δημαγωγικές φωνές της «παλαβής» αριστεράς, της λαϊκής δεξιάς, της άκρας δεξιάς και διάφορων περιπτώσεων της συνομοταξίας των συνωμοσιολόγων...

Η φράση αυτή περιέχει σημαντική δόση αλήθειας...

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η ελευθερία ενός ατόμου στη βασική της υπόσταση συνιστάται στην ύπαρξη εναλλακτικών επιλογών. Η οικονομική ανεξαρτησία του ατόμου αποτελεί βασική προϋπόθεση της γενικότερης κοινωνικής και πολιτικής τους ανεξαρτησίας. Η δημοκρατία και η πνευματική, κοινωνική και υλική πρόοδος που αυτή εξασφαλίζει όπου ευδοκιμεί, στηρίζεται στον πολίτη, ιδιοκτήτη είτε υλικών περιουσιακών στοιχείων, είτε πνευματικών και δεξιοτήτων που του εξασφαλίζουν την συμμετοχή του στα κοινά ως ανεξάρτητου μέλους της κοινωνίας. Στηρίζεται στον πολίτη με δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Ο λόγος που ο φασισμός, ο ναζισμός, ο κομμουνισμός και η θεοκρατία προάγουν κυρίως δουλική υποταγή και εκμηδενισμό του ατόμου, είναι γιατί το κράτος και η γραφειοκρατία που το διαχειρίζεται, έχουν περισσότερη εξουσία από τον ιδιοκτήτη υλικών ή άϋλων στοιχείων. Κυρίως γιατί του στερούν τη δυνατότητα να τα διαχειριστεί μόνος τους κατά το

Ο θεωρητικός εμπνευστής του διανοητή Αλέξη;

Ο φιλόσοφος, πολιτικός και καθηγητής Ρομπέρτο Μονγκαμπέϊρα Ουνγκέρ, 67 ετών, είναι ίσως στην εποχή μας ο σκληρότερος εχθρός του φιλελευθερισμού και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Γεννημένος στο Ρίο ντε Τζανέϊρο και καθηγητής στην Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, ο Ρομπέρτο Ουνγκέρ χρημάτισε επίσης επί ένα έτος υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων στην σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ινάσιο Λούλα.
Μέγας θεωρητικός του «ριζοσπαστικού πραγματισμού», ο επηρεασμένος από τους Έγελο, Μπέργκσον και εν μέρει Νίτσε Βραζιλιάνος φιλόσοφος και πολιτικός απορρίπτει την θεωρία των φυσικών δικαιωμάτων του ατόμου και δεν αποδέχεται την ύπαρξη προκατασκευασμένων θεσμών τους οποίους οι κοινωνίες θα πρέπει να αποδέχονται.
Στους θεσμούς αυτούς πρέπει να προβάλλεται αντίσταση, πρεσβεύει ο Ρομπέρτο Ουνγκέρ, και υποδεικνύει την λύση της «συνδυασμένης δημοκρατίας», στην οποία ένα ισχυρό κράτος θα εφαρμόζει αποκεντρωτικές πολιτικές που θα υποβάλλει στην έγκριση των πολιτών.
Το πώς, είναι μια άλλη ιστορία.
Στο πλαίσιο της θεωρήσεως αυτής, ο Βραζιλιάνος καθηγητής απορρίπτει συλλήβδην τους Έλληνες προσωκρατικούς φιλόσοφους και βέβαια τους κορυφαίους φιλελεύθερους

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΕΞΙΟΣ

Το παρακάτω κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα από σημαντικά κείμενα του Adriano Romualdi (1940-1973)

Μετάφραση –επιμέλεια Ιωάννης Αυξεντίου.

Με αυτές τις δηλώσεις που, όπως όλοι οι αληθινοί ισχυρισμοί, θα σκανδαλίσουν τους περισσότερους, θα εξηγήσουμε τι σημαίνει να είσαι Δεξιός.
Σημαίνει, κατά πρώτον, ότι αναγνωρίζεις τον ανατρεπτικό χαρακτήρα των κινημάτων που προέκυψαν από την Γαλλική επανάσταση, δηλαδή τον φιλελευθερισμό, την δημοκρατία, τον σοσιαλισμό. Κατά δεύτερο σημαίνει, ότι βλέπεις την παρακμιακή φύση των ορθολογιστικών, προοδευτικών και υλιστικών μύθων που προετοίμασαν τον ερχομό του πολιτισμού του όχλου, του βασιλείου της ποσότητας, της τυραννίας των ανώνυμων και τερατωδών μαζών. Να είσαι δεξιός, σημαίνει επίσης, ότι αντιλαμβάνεσαι το κράτος ως μία οργανική ολότητα όπου οι πολιτικές αξίες κυριαρχούν πάνω στις οικονομικές δομές, και όπου το ρητό «στον καθένα το δικό του» δεν σημαίνει ισότητα, αλλά δίκαιη ποιοτική ανισότητα.
Ποια είναι τα ζητήματα που τίθενται σε αυτούς που θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της Δεξιάς κουλτούρας; Πριν από όλα ,είναι αναγκαία μία σωστή τοποθέτηση του προβλήματος. Και η πρώτη συνεισφορά σε αυτή την τοποθέτηση, είναι ο ορισμός των σχέσεων που διατρέχουν μεταξύ της Δεξιάς και της κουλτούρας.

Αυτή θα είναι ήττα! Πηγή:www.capital.gr

Όταν η μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση που έχεις να επιδείξεις μέχρι τώρα είναι η σύμβαση για τα λαχεία στον κρατικό ΟΠΑΠ, τότε θα πρέπει να θεωρούμε μεγάλη τύχη να μην αλλάξει το σημερινό καθεστώς και να παραμείνει το ΤΑΙΠΕΔ υπό ελληνικό έλεγχο. Η μάχη των αποκρατικοποιήσεων έχει χαθεί...

Να είμαστε ειλικρινείς: Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι το αγαπημένο άθλημα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Κάθε άλλο! Είναι μία αβαρία με την οποία ασχολείται επειδή κάποιοι εκεί στις Βρυξέλλες το θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό. Αν ήταν στο χέρι τους θα κρατικοποιούσαν οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία λειτουργεί ακόμη σε αυτή την χώρα.

Η μάχη των ιδιωτικοποιήσεων δεν χάθηκε τώρα. Είχε χαθεί από την ώρα που η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στους σεΐχηδες. Αυτό καταλάβαιναν οι άνθρωποι κι αυτό έκαναν. Γι΄ αυτούς κάθε συναλλαγή του δημοσίου θα έπρεπε να έχει μέσα και καμήλες.

Χωρίς όραμα θα επικρατήσουν οι… «για πάσα νόσο»

Η δυσμενής κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, που τον Οκτώβριο του 2009 μπήκε σε μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια – πάντα με την άδεια του ελληνικού λαού, που πίστεψε ότι λεφτά υπήρχαν – από την οποία παραμένει άγνωστο το πότε και το πώς θα εξέλθουμε (αφού δείχνει να έχουν ξοδευτεί οι δυνάμεις και οι αντοχές του λαού μας) είναι προφανές ότι οφείλεται και σε αυτούς που την καταγγέλλουν.

Μια άγονη αντιπολίτευση, περιοριζόμενη σε άλλοτε εμφυλιοπολεμικές και άλλοτε διαπιστωτικές ανακοινώσεις και σε έναν αδιέξοδο κοινοβουλευτικό ακτιβισμό, αποκλείει κάθε ψύχραιμη αποτίμηση της κατάστασης και δεν επιτρέπει την εθνική ομοψυχία απέναντι τόσο στις ακρότητες, όσο και στους δανειστές.

Είναι αδύνατον να αναδιαρθρώσεις οτιδήποτε όταν οποιαδήποτε προσπάθεια προσκρούει στην αντίδραση αυτών που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε – ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως αν δεν αλλάξει, η χώρα όχι μόνο δεν θα μπορέσει ποτέ να βγει στις αγορές, αλλά ούτε και τα δανεικά του μνημονίου δεν θα μπορεί να λάβει.

Από την άλλη πλευρά, για το οικονομικό επιτελείο η δημοσιονομική προσαρμογή δείχνει να

Η κατάντια της ΑΥΓΗΣ του ΣΥΡΙΖΑ…

Γράφω αυτό το σημείωμα και αφεύκτως ο νους μου ανατρέχει πριν 39 (παρά λίγες ημέρες) χρόνια πίσω, όταν, φοιτητής ακόμη στη Φιλοσοφική Αθηνών, ανέβαινα με δέος, αλλά και με ενθουσιασμό εφήβου, τα σκαλιά που οδηγούν στον α΄ όροφο του ίδιου κτηρίου και σήμερα, εις την οδό Ακαδημίας 52.
Ήσαν εκεί τα πρώτα γραφεία της «ΑΥΓΗΣ», της οποίας το πρώτο φύλλο είχε κυκλοφορήσει ξανά στις 4 Αυγούστου 1974, μετά το κλείσιμο της ιστορικής εφημερίδας από τους δικτάτορες.
Ήσαν λίγες ημέρες μετά -6 ή 7 Αυγούστου 1974- και με περίμενε ο συνδιευθυντής του φύλλου αείμνηστος Θανάσης Τσουπαρόπουλος να με καλωσορίσει στην εφημερίδα με την εξής φράση: «Μάκη να είσαι αριστερός, καλώς μας ήλθες, αλλά εδώ, πάνω από όλα, θα είσαι δημοσιογράφος. Και δημοσιογράφος σημαίνει, κυρίως και πρωτίστως, να ψάχνεις την είδηση και να τη διασταυρώνεις από κάθε άποψη, να μην γράφεις ανακρίβειες και πολύ περισσότερο ψέματα. Όλα τα άλλα πρέπει να ακολουθούν, διότι ο δημοσιογράφος είναι πάνω από όλα δημοσιογράφος, αφήνοντας στην άκρη τις πολιτικές-κομματικές του επιλογές»(…)
Αυτή η φράση του αγαπημένου μου «κύριου Θανάση» (ποτέ δεν αισθάνθηκα ωραία να του μιλήσω στον ενικό και να τον αποκαλέσω απλώς Θανάση), καλού φίλου του πατέρα μου Χαρίλαου Θρ. Μηχιώτη που έφυγε πέρυσι το Νοέμβριο και με σύσταση του οποίου πήγα στην «ΑΥΓΗ», με συνόδευε πάντοτε.
Και τα ίδια μου έλεγε, με το δικό του τρόπο, ο συνεκδότης του φύλλου και αείμνηστος Λευτέρης Βουτσάς, με τον οποίο συνδεθήκαμε συντόμως, ως οικογένεια, με στενή φιλία, αδιατάρακτη ως το θάνατό του.
Προσωπικώς θα τιμώ πάντοτε την μνήμη και του Θανάση Τσουπαρόπουλου και του Λευτέρη Βουτσά και η στάση ζωής τους θα με εμπνέει πάντοτε.