Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος προσέφερε το δακτυλίδι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στον πάλαι ποτέ καταληψία δημοσίων κτιρίων και δη σχολείων, Αλέξη Τσίπρα, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι διαπράττει την μεγαλύτερη γκάφα της πολιτικής του διαδρομής.
Ίσως το συνειδητοποίησε αργότερα, όταν βρέθηκε εκτός κόμματος.
Μα ήταν αργά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ ότι δεν είχε καν εκλεγεί ποτέ του βουλευτής, παρ’ ότι δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, έγινε αρχηγός κόμματος!
Η ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου, σε συνδυασμό με την«επιχείρηση» αυτοσυντήρησης όλων εκείνων των κρατιστών του συντεχνιακού συνδικαλισμού και ομάδων που έβλεπαν ότι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διατηρήσουν αλώβητα τα ειδεχθή (για την κοινωνία) κεκτημένα τους, κατέστησαν το κόμμα των συνιστωσών αξιωματική αντιπολίτευση.
Από το 4% και τις μάχες επιβίωσης στην πολιτική σκηνή, εκτοξεύθηκε σε ποσοστά του 27% κι έγινε Αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου.
Κι είναι σημαντικό να πούμε, ότι αυτή η εκτόξευση δεν έγινε στη βάση κάποιου προγραμματικού λόγου, δεν έγινε στη βάση κάποιου πολιτικού οράματος, αλλά στη βάση διατήρησης των κεκτημένων που η κρίση γκρέμιζε βίαια.
Ο Αλέξης Τσίπρας, με έντονη ροπή στον λαϊκισμό και στο σφιχταγκάλιασμα με το νοσηρό κομμάτι του ΠαΣοΚ, ουδέποτε κατάφερε να καταδείξει ότι εκείνος και το κόμμα του μπορούν να αποτελούν εναλλακτική λύση στις αγωνίες και τους προβληματισμούς των Ελλήνων.
Ακόμη και σήμερα που οι συνέπειες της κρίσης αγγίζουν το σύνολο της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ
Ίσως το συνειδητοποίησε αργότερα, όταν βρέθηκε εκτός κόμματος.
Μα ήταν αργά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ ότι δεν είχε καν εκλεγεί ποτέ του βουλευτής, παρ’ ότι δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, έγινε αρχηγός κόμματος!
Η ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου, σε συνδυασμό με την«επιχείρηση» αυτοσυντήρησης όλων εκείνων των κρατιστών του συντεχνιακού συνδικαλισμού και ομάδων που έβλεπαν ότι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διατηρήσουν αλώβητα τα ειδεχθή (για την κοινωνία) κεκτημένα τους, κατέστησαν το κόμμα των συνιστωσών αξιωματική αντιπολίτευση.
Από το 4% και τις μάχες επιβίωσης στην πολιτική σκηνή, εκτοξεύθηκε σε ποσοστά του 27% κι έγινε Αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου.
Κι είναι σημαντικό να πούμε, ότι αυτή η εκτόξευση δεν έγινε στη βάση κάποιου προγραμματικού λόγου, δεν έγινε στη βάση κάποιου πολιτικού οράματος, αλλά στη βάση διατήρησης των κεκτημένων που η κρίση γκρέμιζε βίαια.
Ο Αλέξης Τσίπρας, με έντονη ροπή στον λαϊκισμό και στο σφιχταγκάλιασμα με το νοσηρό κομμάτι του ΠαΣοΚ, ουδέποτε κατάφερε να καταδείξει ότι εκείνος και το κόμμα του μπορούν να αποτελούν εναλλακτική λύση στις αγωνίες και τους προβληματισμούς των Ελλήνων.
Ακόμη και σήμερα που οι συνέπειες της κρίσης αγγίζουν το σύνολο της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ