Δεν γνωρίζω να υπολογίζω τον κόσμο στις διαδηλώσεις. Ό,τι είδα όμως το απόγευμα της Κυριακής στους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα το έβλεπα για πρώτη φορά. Κατέβηκα με το τρένο στο Μοναστηράκι γύρω στις 6 κι ανηφόρισα την Ερμού. Είχε ήδη πολύ κόσμο παντού. Περνώντας την Καπνικαρέα στρίψαμε προς Μητροπόλεως γιατί η πρόσβαση στο Σύνταγμα μέσω Ερμού ήταν δύσκολη. Πάρα πολύς κόσμος… Φτάσαμε στη Μητροπόλεως, τα ίδια… Απίστευτος κόσμος… Οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες είχαν εγκαταλείψει καναπέδες και πληκτρολόγια και είχαν κατεβεί Σύνταγμα. Όλοι οι δρόμοι κάθετοι, οριζόντιοι, πλατείες, πήχτρα στον κόσμο… Σταδιακά και πήχτρα στα χημικά…
Δεν νομίζω ότι όλος αυτός ο κόσμος κατέβηκε στο Σύνταγμα επειδή τον κάλεσε η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ. Η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ καλούν συχνά τον κόσμο στους δρόμους αλλά εκείνος δεν πάει. Ούτε πήγε επειδή ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της αριστεράς. Και η αριστερά καλεί συχνά τον κόσμο στους δρόμους αλλά εκείνος δεν πάει. Ο κόσμος της Αριστεράς ήταν κάπου εκεί αλλά ήταν ο λιγότερος. Ο πολύς, ο άπειρος κόσμος ήμασταν όλοι οι άλλοι: διάφοροι και διάφορες, πάρα - πάρα πολλοί.
Δεν ξέρω αν ο κόσμος συνέρευσε στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθεί για τα νέα, σαρωτικά πλέον, μέτρα λιτότητας. Για τη μείωση του βασικού μισθού στα 500 ευρώ, της αμοιβής των νέων στα 420, την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων. Δεν ξέρω αν αυτός ο κόσμος συνέρευσε στο Σύνταγμα γιατί έχει αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου ανταλλάσσει ομολογιακό δάνειο με ενυπόθηκο με εγγύηση όλη τη δημόσια περιουσία χωρίς να διασφαλίζει τη σωτηρία της χώρας. Δεν ξέρω δηλαδή αν όλος αυτός ο κόσμος συνέρευσε στο Σύνταγμα επειδή έχει αντιληφθεί ότι η σφαγή είναι μάταιη γιατί τα νούμερα του νέου μνημονίου απλά δεν βγαίνουν. Πώς να κάνω υποθέσεις για το τι είχε στο μυαλό του αυτός ο μη κομματικοποιημένος κόσμος αφού δεν κρατούσε σημαίες και δεν φώναζε συνθήματα… Εκτός από ένα ‘Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι’, που κάποιοι φώναζαν όταν έπεφταν πολλά χημικά προς το μέρος μας.
Δεν γνωρίζω, όμως υποθέτω. Υποθέτω πως υπάρχουν δυο τρία πράγματα που είναι ξεκάθαρα σε όλους μας ανεξαρτήτως οικονομικών γνώσεων, πολιτικών πεποιθήσεων και θέσης του καθενός μας στην παραγωγή – ή στο περιθώριο αυτής, την ανεργία…
Το πρώτο είναι η κοροϊδία των πολιτικών αρχηγών που την περασμένη βδομάδα χτύπησε κόκκινο… Ας πούμε του μεγάλου ‘ηγέτη της διαπραγμάτευσης’ Αντώνη Σαμαρά του Θαυματουργού, που βγήκε την περασμένη βδομάδα από τη σύσκεψη των αρχηγών κραδαίνοντας το τρόπαιο της σωτηρίας του 13ου και 14ου μισθού – των οποίων τυχόν κατάργηση αντιπροσώπευε μείωση εισοδημάτων των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα κατά 15% – για να μάθουμε στη συνέχεια ότι η μείωση θα είναι από 22% και πάνω αλλά θα γίνει από άλλο δρόμο…
Το δεύτερο είναι η συντριπτική διάψευση του ευρωπαϊκού οράματος που αποτέλεσε τη μεγάλη ιδέα μιας ολόκληρης πολιτικής γενιάς. Το ευρωπαϊκό όραμα εμπότισε και στηρίχθηκε από όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, πλην ΚΚΕ – έστω για διαφορετικούς λόγους από το καθένα – αλλά και από την μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Η Ευρώπη υπήρξε όραμα και στόχος, εγγύηση ασφάλειας και πηγή ευημερίας, το πρότυπό μας για 30 ολόκληρα χρόνια, ο καλύτερος κόσμος πολιτικών δικαιωμάτων, κοινωνικής προστασίας και ειρήνης που ζηλεύαμε. Η Ευρώπη και ο πολιτισμός της ήταν η ‘οικογένεια’ στην οποία η Ελλάδα ήθελε να συμμετέχει για να της μοιάσει αφήνοντας για πάντα πίσω της τη φτώχεια, το αστυνομικό κράτος και τις διαιρέσεις που είχαν σφραγίσει το ελληνικό κοινωνικό σώμα ως τη δεκαετία του 1970. Να όμως που το όραμα διαψεύστηκε οικτρά, καθώς η Ευρώπη από πηγή πλούτου και κοινωνικών δικαιωμάτων μετατράπηκε σε σκληρό πιστωτή, ο οποίος μέσα από τον έλεγχο του εθνικού – κι όμως ξένου – νομίσματος μας, μας επιβάλλει την κατάργηση όλου του δικαιϊκού συστήματος προστασίας της εργασίας – κι ας είναι αυτό κατοχυρωμένο στις συνθήκες της που παραμένουν ακόμη σε ισχύ….
Κι αυτά τα δύο πράγματα που είναι βιωμένη εμπειρία και γι’ αυτό νομίζω ότι όλοι τα αντιλαμβάνονται, ανεξαρτήτως γνώσεων, πολιτικών πεποιθήσεων και θέσης στην παραγωγή, μας φέρνουν στο τρίτο. Στην βάναυση χειραγώγηση και τον εκβιασμό των Ελλήνων πολιτών από τις διαδοχικές κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται την κρίση χρέους, τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια από το 2010. Δυο χρόνια τώρα πρωθυπουργοί, εκλεγμένοι και μη, υπουργοί, οικονομικοί αξιωματούχοι, ΜΜΕ, τηλεπερσόνες και αρθρογράφοι εκβιάζουν ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει, από τον τελευταίο πολίτη μέχρι τους βουλευτές, με μια ρητορική περί ‘μονόδρομων’, ‘καταστροφικής χρεοκοπίας’, ‘θα πεινάσουμε’, ‘δεν θα έχουμε καύσιμα και φάρμακα’. Χωρίς να έχουν πραγματοποιήσει ούτε μία, την παραμικρή μελέτη για τα διαφορετικά σενάρια, τους κινδύνους, τις δυνατότητες και τις αναγκαίες προετοιμασίες της κάθε επιλογής. Χωρίς ούτε μία φορά να έχουν επιχειρήσει – ως όφειλαν – να ενημερώσουν τον κόσμο με ειλικρίνεια ώστε να αποφασίσει αυτός. Συγκροτώντας ένα κλειστό πολιτικό-τραπεζικο-μιντιακό σύμπλεγμα εξουσίας πάνω από τα κεφάλια μας που εκτελεί εντολές από το εξωτερικό προκειμένου να διασφαλίσει τη δική του επιβίωση σε μια κατ’ όνομα δημοκρατία που πλέον έγινε εκβιαστο-κρατία.
Δεν θα υπήρχε πρόβλημα αν πλήρωναν μόνο αυτοί. Όμως αυτοί παίρνουν κυρίως τα έσοδα. Κι εμείς πληρώνουμε τους φόρους.
Αυτά πιστεύω ότι καταλαβαίνει ο κόσμος και βγήκε την Κυριακή στο Σύνταγμα.
![Ερώτηση-μήνυμα 44 «προεδρικών» του ΠΑΣΟΚ στον Βενιζέλο [ονόματα]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/imagecache/node_image660/venizelos-karximakis-660.jpg)
