Σελίδες

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Σε Ελλάδα και Κύπρο πουλημένοι καθηγητές, πολιτικοί και δημοσιογράφοι με "χορηγίες" χιλιάδων δολαρίων. Το 'παιζαν και υπερήφανοι, οι Αμερικάνοι!

Χορηγίες» χιλιάδων δολαρίων
Καθηγητές, πολιτικοί αλλά και δημοσιογράφοι στη λίστα της αμερικανικής πρεσβείας
ΤΩΝ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥκαι ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Φωτογραφία
Από την αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας καταβάλλονται 10.000
δολάρια στις 8 Νοεμβρίου 2003 ως επιχορηγία «για να καλυφθεί το κόστος της επόμενης φάσης της ιστοσελίδας του Τech4Ρeace» που πρωτοστάτησε στην προώθηση του σχεδίου
Ανάν.
Από την αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας εγκρίνονται 10.000 δολάρια στις 16 Μαρτίου 2001 «για να χρηματοδοτηθεί η παρουσία δύο Κυπρίων σε συνέδριο για την ελληνοτουρκικές σχέσεις»... Τη διάθεση δεκάδων χιλιάδων δολαρίων από την αμερικανική Κυβέρνηση, μέσω των πρεσβειών στην Αθήνα, τη Λευκωσία και την Άγκυρα υπό την μορφή επιχορηγήσεων σε ιδιώτες και φορείς μέχρι τουλάχιστον το 2008, αποκαλύπτουν αμερικανικά έγγραφα που έφερε χθες στην δημοσιότητα το «Εθνος της Κυριακής» και σήμερα ο «Φιλελεύθερος». Οσοι έλαβαν επιχορηγήσεις, ανάμεσά τους και πολίτες άλλων χωρών, υποχρεώθηκαν να υπογράφουν σχετικό συμβόλαιο. Τα έγγραφα αποχαρακτηρίστηκαν από ομάδα ερευνητών στην Ουάσιγκτον ύστερα από την υποβολή σχετικού αιτήματος με κεντρική αναφορά στις δραστηριότητες των τριών πρεσβειών κατά την επίμαχη περίοδο προετοιμασίας του αντιδημοκρατικού και φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν. Ύστερα από προσπάθειες τεσσάρων ετών, η αρμόδια Αρχή της αμερικανικής Κυβέρνησης παρέδωσε 1.331 συμβόλαια επιχορηγήσεων (grants) των τριών πρεσβειών αφού προηγουμένως έσβησε τα ονόματα των παραληπτών. Όλα τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα φέρουν την υπογραφή του Τheodore Sellin της υπηρεσίας Review Αuthority του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αμερικανικές πρεσβείες στις τρεις πρωτεύουσες στοχεύουν ως επί το πλείστον καθηγητές (πανεπιστημίων και λυκείων), πολιτικούς, δημοσιογράφους ακόμα και εκπροσώπους του οικονομικού κόσμου και όλους αυτούς που θεωρούνται opinion leaders, ενώ συγχρόνως με αδρές χρηματοδοτήσεις οι Αμερικανοί μέσω οργανισμών των Ηνωμένων Εθνών (UΝDΡ και UΝΟΡS) αποκτούσαν πρόσβαση και επιρροή στη λεγόμενη Κοινωνία των Πολιτών. Το αρμόδιο πρόγραμμα για τις επιχορηγήσεις επίσημα στοχεύει στην ενημέρωση των παραπάνω για την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, είτε για τις συγκεκριμένες χώρες, είτε για το ΝΑΤΟ, είτε για την αμερικανική πολιτική γενικότερα. Στο πλαίσιο αυτό προσφέρουν σε πολίτες επισκέψεις στην Αμερική με πληρωμένα όλα τα έξοδα ή διοργανώνουν σεμινάρια σε πόλεις της Ευρώπης στα οποία προσκαλούν Ελληνες, Τούρκους, Κύπριους και άλλους πολίτες για ενημέρωση και επιμόρφωση. Παράλληλα όμως από τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας προκύπτει ότι πολλές επιχορηγήσεις διατέθηκαν στην Κύπρο σε συγκεκριμένους φορείς για την προώθηση «δικοινοτικών προγραμμάτων», που περιλάμβαναν από κοινές εκθέσεις... κεραμικής, μέχρι την έκδοση cd με παραδοσιακά τραγούδια και τη λειτουργία ιστοσελίδας για τη χλωριδα και πανίδα της Κύπρου.
Η μελέτη των αποχαρακτηρισμένων εγγράφων οδηγεί και στο συμπέρασμα ότι κάποιες από τις επιχορηγήσεις χρησιμοποιήθηκαν και για άλλους σκοπούς, όπως π.χ.:
- Σε έγγραφο της 20ής Σεπτεμβρίου 2000 η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας εγκρίνει ποσό 2.960 δολαρίων και στη δικαιολογία για την επιχορήγηση αναφέρει «για να προωθήσει αμερικανικά...». Και το όνομα έχει σβηστεί αλλά και το υπόλοιπο κείμενο, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να καταλήξει κανείς σε ασφαλές συμπέρασμα.
- Σε έγγραφο της 8ης Νοεμβρίου 2003 η αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας καταβάλλει 10.000 δολάρια ως επιχορηγία« για να καλυφθεί το κόστος της επόμενης φάσης της ιστοσελίδας του Τech4Ρeace», που πρωτοστάτησε στην προώθηση του σχεδίου Ανάν. - Σε έγγραφο της 16ης Μαρτίου 2001 η αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας δίνει 10.000 δολάρια «για να χρματοδοτηθεί η παρουσία δύο Κυπρίων σε συνέδριο για την ελληνοτουρκικές σχέσεις».
- Σε άλλο έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας ,με ημερομηνία 25 Σεπτεμβρίου 2000, αναφέρεται ότι δίνεται επιχορήγηση ύψους 9.500 δολαρίων. Και σ’ αυτό έχει σβηστεί το όνομα του παραλήπτη, ενώ ως δικαιολογία αναφέρεται ότι «αυτή (η επιχορήγηση) είναι η πρώτη από μία σειρά». Το υπόλοιπο κείμενο έχει σβηστεί με αποτέλεσμα να καταλήγει κανείς στο λογικό συμπέρασμα ότι ακολούθησαν και άλλες επιχορηγήσεις στο συγκεκριμένο πρόσωπο ή πρόσωπα ή οργανισμό.
- Σε έγγραφο με ημερομηνία 23 Μαρτίου 2000, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας φαίνεται να καταβάλλει 24.546 δολάρια αλλά η αιτιολογία παραμένει μυστική, καθώς ο αποχαρακτηρισμός του εγγράφου άφησε την πρόταση στη μέση. Γράφει: «Ο δικαιούχος πρέπει να τα χρησιμοποιήσει…». Το όνομα του δικαιούχου έχει σβηστεί.

Κρύβουν τα ονόματα των παραληπτών
Είναι αναγκαίο να διευκρινιστούν τα εξής: Πρώτον: Αν και το βασικό ερώτημα της έρευνας αφορούσε τον ισχυρισμό για επιχορήγηση πολιτών για να υποστηρίξουν το σχέδιο Ανάν, οι ερευνητές δεν μπορούν να υποστηρίξουν με βεβαιότητα ότι οι συγκεκριμένες επιχορηγήσεις αφορούσαν μόνο το σκηνικό που στήθηκε για επιβολή του σχεδίου. Να σημειωθεί ότι οι ερευνητές έχουν εξασφαλίσει τα ονόματα των οργανώσεων που έλαβαν επιχορηγήσεις για να στηρίξουν το σχέδιο Ανάν αλλά υπήρξε ρητή άρνηση για να δοθούν τα ονόματα των μελών των διοικητικών συμβουλίων.
Δεύτερον: Οι ερευνητές δεν γνωρίζουν τα ονόματα των πολιτών που υπέγραψαν για να λάβουν τις επιχορηγήσεις (grants) όπως περιγράφονται στα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των πρεσβειών της Αθήνας, της Αγκυρας και της Λευκωσίας. Τρίτον: Οι ερευνητές υπέβαλαν έφεση χωρίς να είναι γνωστό πότε θα ανακοινωθεί το τελικό αποτέλεσμα. Τέταρτον: Επικοινωνήσαμε με Αμερικανούς αρμοδίους για να σχολιάσουν τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, αλλά λόγω χρόνου δεν κατέστη δυνατό να συμβεί αυτό. Όμως σε άλλες παρόμοιες υποθέσεις έχουν τονίσει με κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν πρόκειται για προσπάθεια δωροδοκίας ξένων πολιτών.



Παρουσιάζονταν και υπερήφανοι
ΟΤΑΝ προέκυψε θέμα αναφορικά με απόρρητο έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας στην Λευκωσία για επιχορήγηση ποσού 10.000 δολαρίων σε Κύπρια πολίτιδα, Αμερικανός εκπρόσωπος είχε κάνει στις 12 Μαίου 2006 την εξής δήλωση: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα βοηθείας στην Κύπρο που υπάγεται διοικητικά στο Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών και στοχεύει στην επανένωση της νήσου και τη συμφιλίωση της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας. Την εποχή που διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις για το σχέδιο Ανάν, υποστηρίξαμε αριθμό προγραμμάτων που είχαν σκοπό να εξηγήσουν τους όρους τού κατ’ ανάγκη πολύπλοκου σχεδίου με σαφή κατανοητή γλώσσα. Για παράδειγμα, προσφέραμε χρηματοδότηση για έρευνα, τη διατύπωση και την εκτύπωση του “Οδηγού των Πολιτών για το Σχέδιο Ανάν.” Η Πράσινη Βίβλος, όπως έγινε γνωστή, προσφέρθηκε στην ελληνική, τουρκική, και αγγλική γλώσσα. Δεν αποκρύψαμε την υποστήριξή μας στην προσπάθεια αυτή. Είμαστε δικαιολογημένα υπερήφανοι για τις προσπάθειες υποστήριξης που παρέχουμε στις διακοινοτικές δραστηριότητες στην Κύπρο. Ισχυρισμοί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες άμεσα ή έμμεσα πλήρωσαν κόσμο για να υποστηρίξει το Σχέδιο Ανάν είναι προσβλητικοί και παντελώς ανυπόστατοι».
Φιλευλεύθερος

Πολύ ωραία θέση. Η στάση του ενός , ζωή του καθενός

Η στάση του ενός, ζωή του καθενός
Tης Mαριας Kατσουνακη
Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά, βλέπουμε δακρυσμένα πρόσωπα γύρω μας. Ανθρωποι μένουν χωρίς δουλειά. Ενα κεκτημένο ζωής υποχωρεί άτακτα, διαμορφώνοντας νέα κοινωνικά και προσωπικά δεδομένα. Η ανεργία σε αριθμούς, η ανεργία σε ψυχικό κόστος. Μας υπερβαίνουν και τα δύο. Τόσο το 15% που ενδεχομένως να φτάσει το 2011 όσο και η αποσταθεροποίηση που συνεπάγεται μέσα σε ένα ασφυκτικό πλέγμα οικονομικών υποχρεώσεων.
Απέναντί σου δεν έχεις έναν άνθρωπο σε δύσκολη συνθήκη, αλλά κάποιον σε βαρύ πένθος. Η απώλεια δεν είναι μόνο υλική. Στην εργασιακή σχέση επενδύεις δυνάμεις και συναισθήματα, διαμορφώνεσαι, μαθαίνεις να συνυπάρχεις, να επιβιώνεις, να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να συνομιλείς με το μέσα και το έξω. Είναι μια σχέση ζωντανή, εν κινήσει. Στην ερώτηση «και τώρα τι θα κάνω;» η απελπισία δεν είναι μόνο οικονομική, δεν εντοπίζεται αποκλειστικά στο βιοπορισμό. Ο απολυμένος νιώθει έκπτωτος, άπατρις. Αποσβολωμένος. Εχει να διαχειριστεί πόνο, θλίψη, φόβο, ανατροπή, απροσδιοριστία. Ολα αυτά σε ένα περιβάλλον πολλαπλά, κι αυτό, τραυματισμένο στο οποίο ορθώνονται με ταχύτητα απαγορευτικά και αποκλεισμοί.
Η απόλυση σε πολλές, πλέον, ευρωπαϊκές κοινωνίες, στις οποίες ο αριθμός των ανέργων συναποτελεί στρατιές, αδυνατίζει τον ιστό τους, τη συνοχή τους. Οσοι συνεχίζουν να εργάζονται εξασθενούν και αυτοί. Γίνονται όλο και πιο βουβοί, κατηφείς, αδύναμοι, εξαρτημένοι. Παίρνουν σιγά σιγά το σχήμα της ανάγκης, στρεβλό, ανελεύθερο, ελάχιστα δημιουργικό, που σημαίνει, εν τέλει, αντιπαραγωγικό.
Σε αυτήν τη διαδικασία απόσυρσης εργαζομένων, που καλούνται να είναι ευπροσάρμοστοι και να αναζητούν με επιτυχία άλλες λύσεις, η Ελλάδα δεν είναι μόνη της. Στην τηλεοπτική εκπομπή «Ερευνα» του Παύλου Τσίμα μια δασκάλα στην Αλφάμα, ιστορική περιοχή της Λισσαβώνας, μιλάει για «παιδιά χωρίς μέλλον». Από την Ιρλανδία τα μηνύματα δεν είναι περισσότερο αισιόδοξα: «το εύκολο πέρασε, το δύσκολο δεν το είδαμε ακόμα».
Η οικονομική κρίση εξελίχθηκε ραγδαία σε κοινωνική, με βασικό θύμα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ενας Πορτογάλος άνεργος εξομολογείται στον φακό πώς έγινε ληστής τράπεζας, με πλαστικό όπλο και ένα σημείωμα. Ο λόγος; Απλήρωτοι λογαριασμοί, μια γυναίκα ασθενής που είχε ανάγκη από φάρμακα. Την πρώτη φορά η λεία ήταν… 300 ευρώ. Τη δεύτερη, στάθηκε πιο τυχερός. Πάνω από 1.000. Αμέσως μετά όμως, αφού τακτοποίησε τις οικονομικές εκκρεμότητες, πήγε στην Αστυνομία και παραδόθηκε. Εξέτισε την ποινή του, τώρα είναι ελεύθερος υπό επιτήρηση.
Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι απρόβλεπτος. Οσο το περιβάλλον γίνεται ασαφές και ανοίκειο, τόσο οι αντιδράσεις δεν θα υπακούουν σε ορθολογικές αναλύσεις. Η μεγάλη αβεβαιότητα αν μεταφραστεί σε ανισότητα, ανισοκατανομή του πλούτου και σιωπηρούς συμβιβασμούς, χωρίς να συνοδευτεί από θεσμικές αλλαγές, παραγωγικές διαδικασίες, νέες ευκαιρίες, αναπτυξιακές προοπτικές, τότε ο κόσμος θα γίνει αβίωτος για όλους. Οχι μόνο για τους άνεργους, αλλά και για τους εργαζόμενους.
Πόσο δημιουργικός και παραγωγικός μπορεί να είναι κανείς μέσα σε ένα περιβάλλον φόβου; Για τον Σλοβένο φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ ο φόβος δεν είναι συναίσθημα απολιτικό ή μη κατευθυνόμενο. Στο δοκίμιό του για τη «Βία» («Εξι λοξοί στοχασμοί») διαχωρίζει την πολιτική που βασίζεται σε ένα σύνολο οικουμενικών αξιωμάτων από εκείνη που απαρνιέται την ίδια την καταστατική διάσταση του πολιτικού, «αφού χρησιμοποιεί τον φόβο ως βασικότερο έναυσμα κινητοποίησης: τον φόβο των μεταναστών, τον φόβο του εγκλήματος, τον φόβο του ίδιου του υπερβολικού κράτους με τα υπέρμετρα φορολογικά βάρη που επιβάλλει, τον φόβο της περιβαλλοντικής καταστροφής, τον φόβο της παρενόχλησης. Η πολιτική ορθότητα είναι η κατεξοχήν φιλελεύθερη μορφή της πολιτικής του φόβου. Μια τέτοια (μετα)πολιτική βασίζεται πάντα στη διαβουκόληση ενός παρανοϊκού όχλου: είναι η εκφοβιστική κινητοποίηση ενός φοβισμένου λαού».
Ο φόβος της ανεργίας, της απώλειας του εργασιακού status quo δεν είναι απολιτικός, χωρίς πολιτικές καταβολές και συνέπειες. Ο εργαζόμενος γίνεται όλο και πιο ευάλωτος. Θα αδρανοποιηθεί και θα περιχαρακωθεί μέσα σε μια επιθετική ατομικότητα ή θα επιλέξει μια συλλογική έκφραση, ανανεώνοντας τον τραυματισμένο κοινωνικό ιστό; Θα αποσυρθεί για να περιφρουρήσει τον δοκιμαζόμενο εαυτό ή θα στρέψει το βλέμμα στον άλλον, στον διπλανό, με έγνοια και οξυμένη, από τις συνθήκες, ευαισθησία; Θα κλειδωθεί στον αναχρονισμό, στην άρνηση και στη βία ή θα καλλιεργήσει την ανοχή, τη συλλογικότητα, τη συνύπαρξη, την αλληλεγγύη;
Η κοινωνία, οι κοινωνίες της Ευρώπης, στέκουν ακόμη αμφίσημες και δυσανάγνωστες μπροστά στην κρίση. Ο άνεργος και ο εργαζόμενος διαμορφώνουν από κοινού το μέλλον. Η τύχη του ενός δεν είναι αποδεσμευμένη από την τύχη του άλλου. Η στάση του ενός επηρεάζει τη ζωή του καθενός.
Καθημερινή

Δίλλημα! Ανάκαμψη "μεγεθών" ή της κοινωνίας;

 
Tου Χρηστου Γιανναρα
Διαπίστωση αυτονόητη για τον οξυδερκή πολίτη, ανεξάρτητα από τις πολιτικές του επιλογές και πεποιθήσεις: Οτι ένα σημαντικό δεδομένο ανελπιστίας, στις συνθήκες σήμερα οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας, είναι η απουσία αριστερού πολιτικού λόγου.
Αν θέλουμε να κυριολεκτούμε, αριστερό ορίζουμε τον πολιτικό λόγο που εκφράζει και υπερασπίζει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες. Αυτονόητη η ελευθερία της ατομικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, η ανάπτυξη των δημιουργικών φιλοδοξιών του ατόμου, ο σεβασμός του κινήτρου για κέρδος και πλουτισμό. Αλλά πρωτεύουσα επιδίωξη της πολιτικής είναι να υπηρετεί την κοινωνική συνοχή, τη λογική των σχέσεων κοινωνίας, κοινωνίας των αναγκών: Να εγγυάται τη θεσμική αποτροπή της αδικίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπων από συνανθρώπους τους, την πρόνοια και φροντίδα για την πρόσβαση όλων στα αγαθά της παιδείας, της περίθαλψης, της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Να προσφέρονται ίσες ευκαιρίες στους αριστείς, στους δημιουργικούς, στους φιλόπονους, ανεξάρτητα από τις οικονομικές τους δυνατότητες.
Στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει πολιτική έκφραση και υπεράσπιση αυτών των στόχων, η εμφανιζόμενη ως τάχα και Αριστερά μάχεται για ιδιοτελέστατα συμφέροντα συντεχνιών, για αυθαίρετα προνόμια συνδικάτων. Υπηρετεί τη μανιασμένη εγωκεντρική απληστία, όχι το ανθρώπινο κατόρθωμα των σχέσεων κοινωνίας. Δασκαλεύει τους ανθρώπους στη βία της ετσιθελικής απαίτησης, στις μεθόδους γκανγκστερικού εκβιασμού των ανήμπορων (απεργίες «κοινωνικού κόστους»). Διαδηλώνει καταστρέφοντας την κοινωνική περιουσία, ταυτίζεται με την κατεστημένη αναξιοκρατία και φυγοπονία, προστατεύει και θωρακίζει τα προϊόντα του πελατειακού συστήματος της φαυλότητας των κομμάτων. Βδελυρότερες σε μεθοδεύσεις οι «ανανεωτικές» πρωτοπορίες λανσάρουν την αριστερή ένταξη σαν προϋπόθεση καριέρας στα πανεπιστήμια, στις τέχνες, στη «διανόηση», σε στιλπνά πόστα εξουσίας. Ακυρώνουν μεθοδικά την κοινωνική δυναμική της άμιλλας για χάρη μιας δικτατορίας των μετριοτήτων.
Η ολική έκλειψη αριστερού (κοινωνιοκεντρικού) πολιτικού λόγου έχει ως εφιαλτική συνέπεια και τη γένεση καινούργιας μορφής «αντιεξουσιαστικών» μαχητικών βλαστημάτων κιβδηλίας της Αριστεράς, με τυφλό πια μένος και μίσος για οποιοδήποτε είδος σχέσεων κοινωνίας, κοινοτικής λειτουργίας της συλλογικότητας. Το τι εγκυμονούν ή σε ποια εκμετάλλευση προσφέρονται οι ομάδες των ΕΑΑΚ του σπουδαστικού χώρου ή οι καινοφανείς «πυρήνες» αδίστακτων επινοήσεων τρομοκρατίας και βίας, είναι πρόβλημα που δεν μπορεί να κατανοηθεί στις πραγματικές του διαστάσεις (και να αντιμετωπιστεί γόνιμα), όταν έχει εμπεδωθεί σαν αυτονόητη η αποσύνδεση της Αριστεράς από την κοινωνιοκεντρική οπτική.
Πριν από λίγες εβδομάδες ο Αλέκος Παπαδόπουλος με λόγο στέρεο, ρεαλιστικό, ακομμάτιστο, ανέλυσε την ανάγκη να μειωθεί το κράτος κατά 30%. Θα μπορούσε να είναι μια πρόταση αυθεντικά αριστερή, αν απηχούσε την πεποίθηση ότι στόχος της μείωσης και των οδυνηρών μεταρρυθμίσεων που προϋποθέτει δεν είναι η αποκατάσταση της διανειοληπτικής ικανότητας του εκφαυλισμένου κρατικού γεννήματος της κομματοκρατίας, αλλά η αποκατάσταση της προτεραιότητας των αναγκών της κοινωνίας έναντι της κρατικής μηχανής. Για να είναι αριστερή η πρόταση πρέπει να απαιτεί τη μείωση του κράτους προκειμένου να καταστεί το κράτος λειτουργικό, δηλαδή υπηρετικό των κοινωνικών αναγκών. Να ελευθερωθεί η ελλαδική κοινωνία από την υποτέλεια στα συνδικαλισμένα συμφέροντα της δημοσιοϋπαλληλίας.
Από μόνη της η μείωση του κράτους δεν λειτουργεί ως αριστερή πρόταση. Γίνεται αριστερή αν συνοδεύεται από την απαίτηση για αξιοκρατία, για συνεχή έλεγχο της ικανότητας, της εργατικότητας και παραγωγικότητας, του ήθους διακονίας του κοινωνικού σώματος, που προαπαιτείται για τον δημόσιο λειτουργό. Αριστερή είναι η πρόταση να απολυθούν οι ανίκανοι, οι φαύλοι, οι φυγόπονοι, οι σαδιστές τύραννοι του αδύναμου πολίτη, να κριθούν αμερόληπτα και να αξιολογηθούν οι διορισμένοι στο Δημόσιο χάρη στην πελατειακή σχέση τους με κόμματα.
Δεν υπάρχει πολιτική αν δεν κομίζει απάντηση στο αίνιγμα του «κακού». Η ανάγκη για θεσμούς εξουσίας γεννήθηκε, επειδή η φύση του ανθρώπου είναι θηριώδης. Το τυφλό ένστικτο του κτήνους θέλει να φάει, να κυριαρχήσει, να ηδονιστεί. Η εξουσία υπάρχει για να χαλιναγωγεί τη θηριωδία, να εξασφαλίζει τη συνύπαρξη στη βάση της λογικής, της αυτοπαραίτησης από την κτηνώδη απληστία. Γιατί ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο που έχει τη δυνατότητα της ελευθερίας από το ένστικτο, της ανιδιοτέλειας: Μπορεί να υπερβαίνει την αναγκαιότητα της φύσης για χάρη της σχέσης. Αυτή η δυνατότητα, η θελημένη ελευθερία από το εγώ, είναι γνώρισμα μόνο του ανθρώπου: ό,τι οι Ελληνες ονόμαζαν «το κυρίως ανθρώπινον».
Η εξουσία εξασφαλίζει την «κοινωνίαν της χρείας», τη χρειαζούμενη συν-εννόηση για χάρη της ωφέλιμης σε όλους συνύπαρξης. Η έκπληξη που κόμισε ο Ελληνισμός στην ανθρώπινη ιστορία ήταν η «πόλις» και η «πολιτική» τέχνη: ένας καινούργιος στόχος και τρόπος της συνύπαρξης. Να υπηρετεί η συνύπαρξη όχι πια μόνο τη χρεία, αλλά, κατά προτεραιότητα, το «κυρίως ανθρώπινον» – την ελευθερία από τις αναγκαιότητες του ενστίκτου, το άθλημα των «κατά λόγον» σχέσεων, το κατόρθωμα της «κοινωνίας του αληθούς».
Σήμερα ζούμε σε πολιτισμό με αναποδογυρισμένους τους ελληνικούς όρους: η πολιτική είναι μόνο εξουσία, εξαντλείται στη «χρεία», αγνοεί το «κυρίως ανθρώπινον». Λογαριάζουμε για ελευθερία τις ανεμπόδιστες επιλογές ικανοποίησης των ατομοκεντρικών ορέξεων, δηλαδή τον θρίαμβο της υποταγής στα ορμέμφυτα. Θωρακίζουμε την κτηνώδη αναγκαιότητα με ατομικά «δικαιώματα», επειδή από τη συνύπαρξη έχουμε μόνο απαιτήσεις, εκβιαστικές διεκδικήσεις. Ούτε υποψία για τη χαρά της κοινωνίας των σχέσεων, της αυθυπέρβασης, της αυτοπροσφοράς. Εμβληματικές φιγούρες της ζούγκλας του ατομοκεντρισμού οι εξουσιαστές μας που σήμερα μας λένε ωμά και χυδαία: «Να στερηθείτε, να πεινάσετε, γιατί ανεχθήκατε, τριάντα χρόνια, να σας κλέβουμε».
Η Ελλάδα δεν έχει τις προϋποθέσεις να ανακάμψει. Η απουσία αριστερού πολιτικού λόγου εγγυάται την ανελπιστία.
Καθημερινή

Μήνυμα προς το ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ

0
Η φοιτητική ένωση ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ κατά την μακρά διάρκεια της ύπαρξης της κράτησε μια γραμμή αυτονομίας έναντι των άλλων φοιτητικών οργανώσεων των κομμάτων του κατεστημένου, που υπηρετούν τον εθνικό διχασμό σε δεξιά και αριστερά .
Το ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ ας σημειωθεί δεν αποτελεί πολιτική οργάνωση ώστε να απαιτούμε από αυτό την κατάθεση ολοκληρωμένων πολιτικών προτάσεων και ιδεολογικών κατευθύνσεων . Εκείνο όμως που πέτυχε είναι να κρατήσει στις ψυχές των νέων ανθρώπων που πέρασαν κατά καιρούς από τις τάξεις του, αναπεπταμένη τη ελληνική σημαία και να αντισταθεί παλληκαρήσια στην συνομωσία της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας .
Κάποιοι προσάπτουν στο ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ την κατηγορία ότι είναι ένα φυτώριο ψηφοφόρων του Δημοκρατικού Συναγερμού και των παραφυάδων του, όπως το ΕΥΡΩΚΟ. Η απάντηση σε αυτή τη κατηγορία είναι πως από το 1974 και εντεύθεν δεν υπήρξε κάποια άλλη πολιτική οργάνωση που να εκφράζει ξεκάθαρες εθνικιστικές θέσεις ώστε να προσφέρεται ως πολιτική επιλογή. Για αυτό το φαινόμενο υπεύθυνη είναι η στείρα πολιτική συνείδηση του κυπριακού ελληνισμού που δεν μπόρεσε να γεννήσει ένα καθαρό εθνικιστικό λόγο και όχι το ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ.
Σήμερα όμως , η παρουσία του Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος αλλάζει τα δεδομένα. Σήμερα υπάρχει η επιλογή του δημοκρατικού εθνικισμού και είμαστε βέβαιοι πως το ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ θα την ακολουθήσει . Εμείς θα στηρίξουμε την αυτόνομη πορεία τους όπως στηρίζουμε τη τακτική και τη φιλοσοφία όλων των αυτόνομων εθνικιστικών ομάδων.
Για μας , το κόμμα δεν είναι η δύναμη που ποδοπατεί την ελευθερία του προσώπου και των τοπικών εθνικών συνελεύσεων για να δημιουργήσει δήθεν ένα πειθαρχημένο σύνολο . Γιατί για μας η διεκδίκηση της εθνικής ελευθερίας δεν μπορεί να γίνει από ανδρείκελα αλλά από ελεύθερους πολίτες που η πειθαρχεία τους πηγάζει όχι από το φόβο του ροπάλου αλλά από τα βάθη της συνείδησης όπου βρίσκεται ο θρόνος της θεότητος και του πατριωτικού ήθους.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ – ΕΔΗΚ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Πώς το απαξίωσαν οι εγκάθετοι του ΠΑΣΟΚ!!!!!

Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα
06/12/2010
Η εκρηκτική κατάσταση που επικράτησε στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης διαδικασίας απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, τα ηγετικά στελέχη του οποίου βρέθηκαν σφιχταγκαλιασμένα με τα κόμματα και την εκάστοτε εξουσία.

Όλες οι έρευνες που η ίδια η ΓΣΕΕ έχει παραγγείλει καταδεικνύουν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έχει χάσει και την αξιοπιστία του και την αποδοχή του από την κοινή γνώμη.

Η απαξίωση αποδίδεται στο γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα απέτυχε να προστατέψει τον ιδιωτικό τομέα, καθώς ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα υψηλόβαθμα στελέχη του προέρχονται από τον δημόσιο τομέα.

Με την πάροδο του χρόνου εμπεδώθηκε στην κοινή γνώμη η πεποίθηση ότι στη χώρα μας έχουμε έναν κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, εντελώς αδιάφορο για τα τεκταινόμενα εκτός δημόσιου τομέα. 

Φθάσαμε έτσι στη στιγμή που το συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο δεν μπορεί να προστατέψει τον ιδιωτικό τομέα από τις επιχειρησιακές συμβάσεις, αλλά ούτε καν τον δημόσιο τομέα είναι πλέον σε θέση να προστατέψουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τις εκλογές του 2004 και την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, η ΓΣΕΕ είχε δημοσίως, τον Οκτώβριο του 2004, παρέμβει για την διαπλοκολογία, υποστηρίζοντας ότι οι έρευνες για σκάνδαλα εξελίσσονται σε μέγγενη για την ανάπτυξη και παγώνουν την επιχειρηματική δραστηριότητα, καθώς για μήνες δεν πραγματοποιούνται, ούτε δημοπρατούνται νέα έργα «που θα συμβάλουν στην περιφερειακή ανάπτυξη και την τόνωση της απασχόλησης».

Οι έρευνες της ντροπής

Ο κρατικοδίαιτος ελληνικός συνδικαλισμός, έχει οδηγήσει την κοινή γνώμη στην ταύτισή του με τις παθογένειες του ελληνικού δημόσιου τομέα. Τον Ιούλιο του 2005 δόθηκε στην δημοσιότητα έρευνα της κοινής γνώμης (Μέτρον Ανάλυσις), σύμφωνα με την οποία κατά της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, τασσόταν το 55,3% και υπέρ το 37,5%.

Ακολούθησαν άλλες δύο έρευνες (Σεπτέμβριος 2005), όπου το 61% τασσόταν υπέρ της άρσης της μονιμότητας των νεοπροσλαμβανομένων στις ΔΕΚΟ, ενώ 7 στους 10 ζητούσαν να ανοίξει το θέμα γενικότερα για το Δημόσιο. Είχε ξεκινήσει το θέμα της Ολυμπιακής, χαρακτηριστικού παραδείγματος συνδιοίκησης με συνδικαλιστές

Τον Δεκέμβριο του 2005, από έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ), προέκυψε: Μόνο ένας στους τρεις εργαζόμενους ήταν εγγεγραμμένος σε συνδικαλιστικό σωματείο. Οι περισσότεροι συνδικαλισμένοι μισθωτοί βρίσκονται στον δημόσιο τομέα. Μάλιστα, σε ορισμένες υπηρεσίες του δημοσίου το ποσοστό των συνδικαλισμένων ξεπερνούσε το 90% (δημόσιες τράπεζες και δημόσιες επιχειρήσεις), ενώ στον ιδιωτικό τομέα το ποσοστό των συνδικαλισμένων δεν ξεπερνούσε το 15%!

Έτσι, το 55% του συνόλου των συνδικαλισμένων βρίσκονταν στον δημόσιο τομέα, όπου το 60% των εργαζομένων ήσαν εγγεγραμμένοι στο σωματείο τους, ενώ αρνητική γνώμη για τον συνδικαλισμό εξέφραζε το 46,6% των Ελλήνων.

Από την μεγάλη εκείνη έρευνα προέκυπτε ότι η κομματικοποίηση και η οργανωτική πολυδιάσπαση των συνδικάτων είναι οι βασικοί αρνητικοί παράγοντες, καθώς το συνδικαλιστικό κίνημα διατηρεί στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα περίπου 180 δευτεροβάθμιες οργανώσεις και 3.700 πρωτοβάθμια σωματεία. Για ποιο λόγο; Μα επειδή ο καθένας θέλει να είναι Πρόεδρος ή μέλος του Δ.Σ. κάποιου συνδικάτου για να αποκομίζει οφέλη στον χώρο εργασίας του.

Όταν τον Μάρτιο του 2006, το τότε (υπό τον κ. Πολυζωγόπουλο) προεδρείο της ΓΣΕΕ είχε επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, εκ μέρους της ΓΣΕΕ διέρρευσε πως ο Πρόεδρος είχε ταχθεί κατά της πολιτικής επιστράτευσης και της επιστράτευσης εργαζομένων. (Πρόσφατα είχαμε μια τέτοια πολιτική επιστράτευση, αλλά ουδείς εκ των μεγαλο-συνδικαλιστών αντέδρασε).

Η κομματοκρατία στις οργανώσεις

Τον Ιούνιο του 2006 πληροφορηθήκαμε ότι ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος παραιτήθηκε, επειδή, στις 20 Ιουνίου,  ανέλαβε υπεύθυνος κινητοποιήσεων του ΠΑΣΟΚ. Είναι κακό; Όχι. Θεωρητικά σεβάστηκε το ασυμβίβαστο.

Το γεγονός, όμως, ότι οι Πρόεδροι και τα μέλη του ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου της χώρας είναι υψηλόβαθμα στελέχη κομμάτων (με Πρόεδρο πάντα προερχόμενο από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ) δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα ηθικής τάξης.

Σε καμιά χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου οι Πρόεδροι των συνδικαλιστικών σωματείων δεν είναι τόσο πολύ εξαρτώμενοι από τα κόμματα εξουσίας, αν και είναι γνωστό από ποιες παρατάξεις προέρχονται. Δεν αναλαμβάνουν, όμως, κομματικά αξιώματα. Πολύ περισσότερο που και ο κ. Πολυζωγόπουλος όταν ήταν Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ήταν συγχρόνως και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.

Με την αποχώρησή του, Πρόεδρος ανέλαβε ο Γ. Παναγόπουλος (26 Ιουνίου 2006). Και αμέσως ξέσπασε σάλος όταν έγινε γνωστό ότι από το γραφείο του στη ΓΣΕΕ έφυγε ανακοίνωση της ΠΑΣΚΕ επικριτική για τη στάση της ΔΑΚΕ.

Τον Ιούλιο του 2006 ο νέος Πρόεδρος της ΓΣΕΕ έδωσε την πρώτη του συνέντευξη (Ελευθεροτυπία, 8 Ιουλίου) με τη νέα του ιδιότητα. Και παραδέχθηκε τις παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος, που ουδέποτε διορθώθηκαν, με αποτέλεσμα να φθάσουμε στα σημερινά χάλια.

Είπε ότι η ύπαρξη 140 δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα αποτελεί σοβαρό λάθος. Όπως είπε, «το έχουμε αναγνωρίσει, έχουμε κάνει δύο οργανωτικά συνέδρια σε απόσταση δεκαετίας το ένα από το άλλο, έχουν ληφθεί αποφάσεις, αλλά ουδείς τις έχει εφαρμόσει. Δημιουργούνται συμφέροντα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και απουσιάζουν συμφέροντα διαπραγμάτευσης. Κάποιοι δεν θέλουν τις συγχωνεύσεις που θα βοηθούσε να γίνει πιο σφιχτό και συγκροτημένο το συνδικαλιστικό κίνημα».

Αξιώματα που δεν τιμήθηκαν

Τον Σεπτέμβριο του 2006 αποκαλύφθηκε ότι η εταιρία «Κοντούρ Γκλόμπαλ», κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, έγινε συνεταίρος της ΔΕΗ, με επίσημο σκοπό τη δημιουργία ηλεκτρικών μονάδων στην Βαλκανική. Επρόκειτο, όπως αποκαλύφθηκε, για εταιρία της οποίας τα νήματα κινεί ο Τζον Σουνούνου, προσωπάρχης του Λευκού Οίκου επί Μπους πατρός.

Στην απόφαση έλαβαν μέρος και τα συνδικαλιστικά στελέχη που μετείχαν στο Δ.Σ. της εταιρίας. Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ που μετέχει με αυτήν του την ιδιότητα στο Δ.Σ. απουσίαζε και είχε εξουσιοδοτήσει τον αντικαταστάτη του να ψηφίσει. Ξέσπασε σάλος, καθώς θεωρήθηκε απαράδεκτο να υπερψηφίζουν οι συνδικαλιστές αμφισβητούμενες συνεργασίες, αλλά όλοι τους – όλων των παρατάξεων – υποστήριξαν είτε πως ψήφισαν την στρατηγική επιλογή για επέκταση στα Βαλκάνια (ενώ επρόκειτο για συνεργασία με συγκεκριμένη εταιρία), είτε ότι οι συνδικαλιστές δεν μπορούν να γνωρίζουν τόσο περίπλοκα θέματα και αυτή είναι δουλειά των υπηρεσιών – αλλά τότε για ποιο λόγο μετέχουν στα Διοικητικά Συμβούλια;

Ακολούθησε επεισοδιακή συνεδρίαση της ΠΑΣΚΕ-ΔΕΗ, οπότε πληροφορηθήκαμε ότι και οι δύο εκπρόσωποι των εργαζομένων στο Δ.Σ. της εταιρίας ανήκαν στην ΠΑΣΚΕ!

Πάντα τον Σεπτέμβριο του 2006, ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, σε απόλυτη και αγαστή συνεργασία, συνέπηξαν κοινό μέτωπο κατά της τότε κυβέρνησης και απαίτησαν από κοινού διαχείριση των κονδυλίων που προέρχονται από εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών και προορίζονται για την ενίσχυση των ανέργων.

Στις 28 Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα «Τα Νέα» έγραψε: «Καρτέλ» ΓΣΕΕ-ΣΕΒ κατά της κυβέρνησης. Και σημείωνε: «Εγκάρδια χειραψία και συνεννόηση».

Έγραφε επίσης το «Έθνος» την 1η Σεπτεμβρίου 2006:  «Βέβαια,  δεν είναι μόνο τα γαλάζια στελέχη που κάνουν το κορόιδο για την κατάφωρη αδυναμία τους να περιορίσουν τη διαφθορά στο Δημόσιο. Κάτι ανάλογο κάνει, δυστυχώς, και ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπύρος Παπασπύρος. Όταν μετά τη χθεσινή συνάντησή του με τον πρωθυπουργό τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι «διεφθαρμένοι υπάλληλοι δεν υπάρχουν;, εκείνος απάντησε: Δεν τέθηκε τέτοιο θέμα από την κυβέρνηση στην ΑΔΕΔΥ. Ποιος δουλεύει ποιον – και έως πότε»;

Τον Οκτώβριο του 2006, το «Παρόν» δημοσίευσε έρευνα της Άλκο για τον συνδικαλισμό, όπου το 67,8% των ερωτωμένων τάσσονταν κατά των συνδικαλιστών.

Τον Νοέμβριο του 2006, η ΠΑΣΚ δασκάλων εξασφαλίζει την πρωτιά (36,07%) και η ΔΑΚΕ το 32,23%.

Τον Φεβρουάριο του 2007, στις εκλογές δύο τακτικών και δύο αναπληρωματικών μελών του Δ.Σ. της ΕΡΤ ΑΕ ως εκπροσώπων των εργαζομένων, η ΠΑΣΚΕ ΕΡΤ εξασφαλίζει το 44,05% και η ΔΑΚΕ ΕΡΤ το 6,54%.

Τον Μάρτιο του 2007, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρευρίσκεται στην έναρξη του 33ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ (φέτος το απέφυγε). Ο κ. Παπούλιας μίλησε για τα προβλήματα που δημιουργεί στο κύρος της ΓΣΕΕ «ο εναγκαλισμός με κόμματα και οι προσωπικές στρατηγικές», σημειώνοντας ότι αυτές οι λογικές απωθούν την πλειοψηφία των εργαζομένων από τον συνδικαλισμό.

Όταν ξέσπασε η υπόθεση των Ομολόγων, αποκαλύφθηκε πως οι αποφάσεις που έλαβαν τα Δ.Σ. των 24 Ταμείων που προέβησαν από τις αρχές του 2006 και μετά σε επενδύσεις αξίας 1,26 δις ευρώ, ήσαν ομόφωνες. Υπέρ της αγοράς των ομολόγων δηλαδή, ψήφισαν και όλοι οι συνδικαλιστές που μετείχαν στα Δ.Σ. των Ασφαλιστικών Ταμείων. Και μάλιστα επρόκειτο για κορυφαία στελέχη, με γνώση και εμπειρία.

Στην αγορά συμφώνησαν συνολικά 199 μέλη των διοικήσεων των Ταμείων (μόνο δεν δύο περιπτώσεις διαφώνησαν δύο εκπρόσωποι εργαζομένων). Αξίζει να σημειωθεί ότι από τα 199 μέλη, ο υπουργός είχε διορίσει τα 77, ενώ οι εκπρόσωποι των εργαζομένων από όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις ήσαν 68, οι εκπρόσωποι των εργοδοτών 33 και των συνταξιούχων 21.

Ανάλογη συμπεριφορά είχαν επιδείξει και την περίοδο 1999-2002, όταν τα Ταμεία από επενδύσεις σε μετοχές έχασαν περίπου 3,5 δις ευρώ και όμως ούτε ένας, από οποιαδήποτε παράταξη, δεν προέβη σε καταγγελία.

Κάθε φορά, αντιδρούσαν κατόπιν εορτής. Έτσι, στην εισήγηση για το Συνέδριο της 9ης Δεκεμβρίου 2004 της ΠΑΣΚΕ, αναφερόταν: «Οι εισοδηματικές ανισότητες – και όχι μόνο – που καταγράφονται στο εσωτερικό της κοινωνικής μας συγκρότησης, οφείλονται στις πολιτικές που ως κυβέρνηση κάναμε, στις επιλογές και στις ιεραρχήσεις μας και βεβαίως στις χρηματιστηριακές εξελίξεις της περιόδου 1998-2001 με τις οποίες συντελέσθηκε η μεγαλύτερη και πλέον άδικη ανακατανομή πλούτου στα οικονομικά χρονικά». Ήταν όμως πλέον αργά…

Το ίδιο έγινε και μετά το ξέσπασμα της υπόθεσης των ομολόγων. Τον Απρίλιο του 2007, η ΓΣΕΕ, απείλησε με αγωγές, απεργίες και αποχή από τον διάλογο για το Ασφαλιστικό, αν και τις υπογραφές τους κάτω από την αγορά των ομολόγων είχαν βάλει τα πλέον υψηλόβαθμα στελέχη της.

Για παράδειγμα, στο Δ.Σ. του ΤΑΠ – ΟΤΕ μετείχαν ο Πρόεδρος του ΟΜΕ-ΟΤΕ, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών και ο Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΕΛΤΑ, όλοι κορυφαία στελέχη της ΠΑΣΚΕ.

Στη ΓΣΕΕ, ο Πρόεδρος κ. Παναγόπουλος πρότεινε 24ωρη απεργία για τις 15 Μαΐου του 2007, με σύνθημα «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» (των ασφαλιστικών ταμείων). Εκ μέρους της ΔΑΚΕ, ο Κ. Πουπάκης διαφωνεί και αποφασίζει (και τότε) να παγώσει την συμμετοχή στο Προεδρείο της ΓΣΕΕ, ακολουθώντας  τα βήματα του ΚΚΕ που δεν συμμετέχει εδώ και 16 χρόνια.

Στις εκλογές του ΙΚΑ (Αττικής και Νήσων) η ΠΑΣΚΕ αναδεικνύεται πρώτη δύναμη με 61,26% και 9 έδρες, ενώ η ΔΑΚΕ εξασφαλίζει μόλις το 25,69% των ψήφων και 4 έδρες.

Ανάμιξη στα εσωκομματικά

Τον Οκτώβριο του 2007, οι συνδικαλιστές μας ασχολούνται με την εκλογή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Δίδεται στην δημοσιότητα η λεγόμενη «Παρέμβαση των Πέντε» - ένα κείμενο δέκα θέσεων «για το μέλλον του κινήματος», με σκληρές διατυπώσεις κατά Βενιζέλου. Προέρχεται από του πέντε Προέδρους ισάριθμων τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών και συνεταιριστικών οργανώσεων: Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος,  ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρος, ο Πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ Τζ. Καραμίχας, ο Πρόεδρος της ΓΕΣΑΣΕ (αγροτικοί συνεταιρισμοί) και ο Πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Δ. Ασημακόπουλος.

Είχε προηγηθεί η δήλωση Βενιζέλου «δεν θέλουμε ένα κίνημα επαγγελματιών συνδικαλιστών».  Οι Πέντε απάντησαν σαφώς: «Αν θέλει να βρει μηχανισμούς να ψάξει πολύ το περιβάλλον του». Τον κατηγόρησαν δε ότι υπονομεύει το συνδικαλιστικό κίνημα που αντιπαρατίθεται σήμερα εφ’ όλης της ύλης με την κυβέρνηση και του επιτέθηκαν για την συνταγματική αναθεώρηση του 2000, που καθιέρωσε το ασυμβίβαστο των βουλευτών, «με αποτέλεσμα αυτό να είναι κλειστό επάγγελμα».

Το καταπληκτικό πάντως ήταν πως οι πέντε επικεφαλής των πέντε μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων έφθασαν στο σημείο να κάνουν κάτι που ουδέποτε έπραξαν προκειμένου να μιλήσουν για τα σοβαρά θέματα της χώρας: Έδωσαν κοινή συνέντευξη Τύπου υπέρ της υποψηφιότητας του Γ. Παπανδρέου για την προεδρία του κόμματος. Σε μια άλλη περίπτωση, συνέφαγαν μαζί του σε ταβέρνα, επίσης  για να δείξουν ποιον στηρίζουν στην εσωκομματική κόντρα.

Τον Δεκέμβριο του 2007, στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, πρώτη αναδεικνύεται η ΠΑΣΚ Δημοσίων Υπαλλήλων με 36 έδρες (από τις 41 που κατείχε μέχρι τότε) και ακλουθεί η ΔΑΚΕ με 28 έδρες (από 23). Έτσι εξηγείται και η πρόσφατη αναφορά στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ ότι οι ΔΕΚΟ και οι συνδικαλιστές είναι «σπλάχνα από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ». Όσο για την άνοδο τότε της ΔΑΚΕ, εξηγείται από το γεγονός ότι η Ν. Δ. βρισκόταν στην εξουσία.

Τον Ιανουάριο του 2008, οι συνδικαλιστές της ΟΜΕ-ΟΤΕ ξεκινούν «ανταρτοπόλεμο» για το «αξιολόγιο», καθώς δηλώνουν ότι δεν αποδέχονται το νέο σύστημα αξιολόγησης, που περιλαμβάνει πέντε κατηγορίες (ανεπαρκής, μέτριος, καλός, πολύ καλός, εξαίρετος) και όφειλε να εφαρμοστεί από την πρώτη του χρόνου. Επειδή, σύμφωνα με τον νόμο, όποιος δεν «έπιανε» το «πολύ καλός» και «εξαίρετος» δεν έπαιρνε πριμ (ενώ μέχρι τότε έπαιρναν όλοι ανάλογα με την θέση ευθύνης), η ΟΜΕ-ΟΤΕ κατήγγειλε την Επιχειρησιακή Σύμβαση Εργασίας και κάλεσε τους εργαζόμενους να… βαθμολογούν με άριστα τον εαυτό τους!

Μετά το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, αποκαλύφθηκε ότι οι σύλλογοι του Υπουργείου Πολιτισμού επιχορηγούνταν με τεράστια ποσά από τους ειδικούς λογαριασμούς. Ποσά που τα δύο τελευταία χρόνια είχαν φθάσει τα 2,5 εκ ευρώ.

Τότε, τον Φεβρουάριο του 2008, ξέσπασε και η κόντρα ανάμεσα στον πρώην Πρόεδρο της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλο και τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη. Ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρθηκε με απαξιωτικό τρόπο στον εργατολόγο που με τις ευλογίες της ΓΣΕΕ και υπό την σκέπη της γιγάντωσε το γραφείο του αναλαμβάνοντας τις ομαδικές αγωγές των συμβασιούχων. Και ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ απάντησε πως επί εποχής Σημίτη γιγαντώθηκε το φαινόμενο των συμβασιούχων, ελληνικό παράδοξο και παράγωγο του πελατειακού κράτους, της ψηφοθηρίας, της αναξιοκρατίας και της κομματοκρατίας. Μετά από αυτό το επεισόδιο, η ζωή συνεχίστηκε, σα να μην συνέβη τίποτε!

Την Πρωτομαγιά του 2008, το συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίστηκε κατώτερο των περιστάσεων, διασπασμένο και σε διαρκή κομματικό πόλεμο. Σημειώθηκαν ντροπιαστικά επεισόδια, καθώς πετάχτηκαν μπουκάλια με νερό, κουλούρια και άλλα αντικείμενα στην εξέδρα των ομιλητών,  ενώ ένα βεγγαλικό έπεσε στα πόδια του Γ. Παναγόπουλου.

Λόγω της περιορισμένης συμμετοχής και των επεισοδίων, η πορεία για την εργατική Πρωτομαγιά ματαιώθηκε. Το ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε τον ΣΥΝ ότι οι διοργανωτές της αντισυγκέντρωσης που πετούσε αντικείμενα στην εξέδρα ανήκαν στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

«Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε επεισόδια που δεν είδαμε», ήταν η απάντηση της Κουμουνδούρου, ενώ ο αείμνηστος Μ. Παπαγιαννάκης με δηλώσεις του χαρακτηρίζει «βρεφική πολιτική αντίληψη» τα μικροεπεισόδια και συστήνει προσεκτικότερες δηλώσεις στον Αλέξη Τσίπρα.

«Αλαλούμ επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα», γράφει το «Έθνος» στις 22 Ιουνίου 2008. Σύμφωνα με την εφημερίδα, «ψάχνονται στη ΓΣΕΕ. Βλέπουν τον εχθρό, αλλά δεν τον… στοχεύουν. Το συνδικαλιστικό κίνημα αναζητεί γραμμή πλεύσης, τη στιγμή που δοκιμάζονται οι αντοχές χαμηλόμισθων και συνταξιούχων. Τέσσερις παρατάξεις στη Συνομοσπονδία, τέσσερις και οι προτάσεις στήριξης για τους χαμηλόμισθους».

Τον Ιούλιο του 2008 ξεσπά πόλεμος για την τροπολογία για τις ΔΕΚΟ που καταργούσε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αντιδρούν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και η ΔΑΚΕ επιτίθεται στην κυβέρνηση.

Σύμφωνα με την τροπολογία, στις επιχειρήσεις που λαμβάνουν κρατική ενίσχυση ή καταγράφουν έστω και για ένα έτος ζημίες ή, ακόμη, το Δημόσιο κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών των εισηγμένων εταιριών, δεν θα ισχύουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις ετήσιες αυξήσεις θα αποφασίζει διϋπουργική επιτροπή με βάση τον επίσημο πληθωρισμό. Αν δεν συμφωνούν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων δεν θα έχουν το δικαίωμα προσφυγής στον ΟΜΕΔ (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας). Προς τούτο θα απαιτείται κοινή προσφυγή στον Οργανισμό Μεσολάβησης με τον εργοδότη.

Φυσικά, όλα αυτά (και ακόμη χειρότερα) θα συνέβαιναν δυο χρόνια αργότερα, με την έλευση της τρόικας.  Με λίγα λόγια, οι συνδικαλιστές τότε δεν επέτρεψαν στη Ν.Δ. να πράξει αυτό που τώρα υποχρεώνονται να δεχθούν όλοι.

Οι «χρυσές συμφωνίες»

Τον Οκτώβριο του 2008, οι συνδικαλιστές της Ολυμπιακής πέτυχαν αυτές που ονομάστηκαν «χρυσές συμφωνίες», με επιδόματα, παροχές και συνταξιοδοτήσεις ακόμη και σαραντάρηδων.

Αξίζει να δούμε τι συμφωνήθηκε τότε και διαφημίστηκε με ολοσέλιδες καταχωρίσεις στον Τύπο:

Για τους πιλότους. Επιπλέον προσαύξηση 50% των ενσήμων τους (πλασματικών και δεδουλευμένων), ώστε να μπορούν να συνταξιοδοτηθούν κανονικά όλοι όσοι έχουν προσληφθεί πριν από το 1993. Επιπλέον επίδομα μέχρι και έξι χρόνια ώστε να υπάρξει μια αναπλήρωση που θα φτάνει συνολικά στο 75% του μισθού για να καλυφθεί η οικονομική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των μισθών και των συντάξεων.  Επίσης, όσοι δεν συνταξιοδοτηθούν και δεν βρουν δουλειά θα έχουν οικονομική κάλυψη για τέσσερα χρόνια κοντά στις σημερινές τακτικές αποδοχές τους.

Για τους ιπτάμενους συνοδούς και φροντιστές. Πριμοδότηση κατά 50% των πλασματικών και δεδουλευμένων ενσήμων τους, ώστε να μπορούν με 15ετή πραγματικής προϋπηρεσίας να βγουν κανονικά στη σύνταξη.

Επίσης:

Δυνατότητα μεταφοράς όλων των τακτικών υπαλλήλων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Για το σκοπό αυτό είχαν εντοπιστεί ήδη 14.317 θέσεις για τους 4.593 τακτικούς εργαζόμενους της Ολυμπιακής με τις ίδιες τακτικές αποδοχές και επιδόματα. Έγινε γνωστό ότι όπου υπήρχαν μισθολογικές διαφορές θα καλύπτονταν με μηνιαίο συμπλήρωμα μισθού μέχρι και 500 ε. Στήριξη εισοδήματος για μεταβατικό διάστημα μέχρι ένα έτος, αν τυχόν υπήρχε κενό στην εργασιακή αποκατάσταση, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα.

Συνολικό κόστος-μαμούθ για να καμφθούν οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών και να πουληθεί η εταιρία, 1,3 δις ευρώ!

Τον Νοέμβριο του 2008, στο βιβλίο του «Η κρίση», ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, συνιστά, μεταξύ άλλων σαφώς, «συνεργασία συνδικάτων – εργοδοσίας», κατά τα πρότυπα της Φιλανδίας.

Την ίδια ώρα δίνεται στην δημοσιότητα η έρευνα της VPRC που είχε παραγγείλει το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, που έρχεται να επιβεβαιώσει την προηγούμενη έρευνα (του 2005), του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ. Σύμφωνα με αυτήν, οι μισοί εργαζόμενοι δεν έχουν απεργήσει ποτέ. Οι εργαζόμενοι της Αθήνας σε ποσοστό 68% δεν είναι μέλη κάποιου σωματείου. Σε ποσοστό 58% δεν εμπιστεύονται τα συνδικάτα. Το 60% έχει αρνητική άποψη για την αποτελεσματικότητά τους. Οι μη συνδικαλισμένοι στον ιδιωτικό τομέα άγγιζαν το εντυπωσιακό ποσοστό του 75%. Αντίθετα, στον δημόσιο τομέα, το ποσοστό των μη συνδικαλισμένων βρισκόταν στο 41%. Όλα αυτά την ώρα που το 82% θεωρούσε τα συνδικάτα απαραίτητα, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο υπάρχον συνδικαλισμός έχει απαξιωθεί.

Τον ίδιο μήνα, ξεκινούν οι κινητοποιήσεις για την πώληση του ΣΕΜΠΟ, που ανακοίνωσε ο ΟΛΠ. Στο Σύνταγμα, οι λιμενεργάτες φωνάζουν το περίφημο σύνθημα: «Εφραίμ, αλάνι, πάρε το λιμάνι».

Τον Δεκέμβριο του 2008 ξεσπούν τα τρομερά επεισόδια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια. Τα συνδικάτα είχαν προγραμματίσει γενική απεργία και διαδήλωση για τις 10 Δεκεμβρίου και ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ απορρίπτουν την επιστολή του τότε πρωθυπουργού να αναβάλουν τις κινητοποιήσεις λόγω της έκρυθμης κατάστασης, «ώστε να μη δοθεί η δυνατότητα εκμετάλλευσης μιας εκδήλωσης εργαζομένων για την πραγματοποίηση νέων πράξεων καταστροφικής βίας».

Γίνεται γνωστό ότι στο Δημόσιο οι συνδικαλιστές δίνουν μάχες οπισθοφυλακών. Αποκαλύπτεται ότι η δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία δεν προχώρησε στη σύνταξη εκθέσεων αξιολόγησης, που αποτελούσαν προϋπόθεση για την εφαρμογή στην πράξη του συστήματος προαγωγών που θεσπίστηκε με τον νέο Υπαλληλικό Κώδικα.

Αυτή ήταν η δεύτερη «ανταρσία». Η πρώτη εκδηλώθηκε όταν οι υπεύθυνοι 62 φορέων του Δημοσίου αρνήθηκαν να ενημερώσουν τον αρμόδιο υφυπουργό, παρά τις επανειλημμένες έγγραφες εκκλήσεις του, για το αν εφαρμόζουν ή όχι την απόφαση για αυτεπάγγελτη αναζήτηση πιστοποιητικών.

Τον Φεβρουάριο του 2009, η αποκαρδιωτική εικόνα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ενώ η οικονομική κρίση επελαύνει, επιβεβαιώνεται με νέα έρευνα της VPRC. Η έρευνα αφορά την περίοδο Ιούλιο – Νοέμβριο 2008: Οι δύο στους τρεις εργαζόμενους και ανέργους δεν έχουν καμία συνδικαλιστική επαφή. Και η σχέση θα ήταν χειρότερη αν δεν υπήρχαν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Καμία σχέση με τον συνδικαλισμό οι  μικρότερες ηλικίες. Το 69% δεν είναι μέλη επαγγελματικού σωματείου ή συλλόγου. Το 15% είναι μέλη στον επαγγελματικό τους κλάδο. Το 9% στην οργάνωση της επιχείρησης όπου δουλεύουν. Μόνο το 4% και στα δύο.

Τον ίδιο μήνα, τα μέλη της έκτακτης Γ.Σ του ΟΤΕ τρέχουν από σουίτα σε σουίτα του Κάραβελ, προκειμένου να ξεφύγουν από τους συνδικαλιστές και να διοριστούν τα μέλη του Δ.Σ. από την πλευρά της Ντόιτσε Τέλεκομ.

Τον Απρίλιο του 2009, από δημοσκόπηση που παρήγγειλε η ΓΣΕΕ προκύπτει ότι το 49% πιστεύει ότι η εξυγίανση των ΔΕΚΟ μπορεί να γίνει με την ιδιωτικοποίησή τους και μόνο το 53% λέει όχι στη μείωση του κόστους των υπερωριών. Κατά τα λοιπά, οι πολίτες συμφωνούν: Το ελληνικό Δημόσιο παραμένει ο μεγάλος ασθενής. Είναι εχθρικό για τον πολίτη, δεν τον εξυπηρετεί και έχει γίνει συνώνυμο της ταλαιπωρίας του. Ευθύνες αποδίδονται και στους συνδικαλιστές «που πάντα προέτασσαν τις συντεχνιακές τους διεκδικήσεις και αδιαφορούσαν για την κατάπτωση ενός χώρου από τον οποίο αντλούν ισχύ».

Τον Μάιο του 2009, νέα έρευνα, αυτή τη φορά της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, έρχεται και πάλι να επιβεβαιώσει την κατρακύλα: Οι νέοι και οι φτωχοί μένουν μακριά από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα κόμματα. Η συμμετοχή του φτωχού πληθυσμού σε πολιτικά κόμματα και συνδικάτα στο 2,3% και των μη φτωχών στο 5,7%. Αντίθετα, η συμμετοχή στις θρησκευτικές ή εκκλησιαστικές οργανώσεις  των φτωχών βρίσκεται στο 31,5% και των μη φτωχών στο 28,5%.

Τον Ιούνιο του 2009, η ΓΣ του ΟΤΕ διεξάγεται στο ύπαιθρο, καθώς εργαζόμενοι είχαν αποκλείσει την είσοδο στο Μέγαρο του ΟΤΕ, διαμαρτυρόμενοι για την πώληση επιπλέον ποσοστού 5% στην Ντόιτσε Τέλεκομ.

Τον Ιούλιο του 2009, οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ διακόπτουν τη συνεδρίαση του Δ.Σ. και ο τότε Πρόεδρος της επιχείρησης μένει όμηρος στο γραφείο του για τέσσερις ώρες.

Στη Διδασκαλική Ομοσπονδία, η ΠΑΣΚ αυξάνει τη δύναμή της κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ νίκη πετυχαίνει και η αντίστοιχη οργάνωση στους μηχανικούς.

Τον Σεπτέμβριο του 2009, κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου ΓΣΕΕ και Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης με αφορμή την ΔΕΘ, ο κ. Παναγόπουλος στέλνει ενόψει των εκλογών μήνυμα στον κ. Παπανδρέου, λέγοντας ότι δεν αρκεί η αλλαγή κυβέρνησης, αλλά «χρειάζεται ανατροπή της σημερινής οικονομικής πολιτικής διότι τυχόν συνέχισή της θα επιτείνει το αδιέξοδο στην οικονομία και την κοινωνία». Προτείνει επίσης «ένα νέο μίγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής με αναδιανομή εισοδήματος ανάλογη με εκείνη του 1981».

Τον Οκτώβριο του 2009, η κυβέρνηση έχει αλλάξει και αρχίζουν αμέσως οι κινητοποιήσεις στο λιμάνι με χιλιάδες κοντέινερς να μένουν εγκλωβισμένα επί ένα μήνα. Το ΠΑΣΟΚ τους είχε προεκλογικά κλείσει το μάτι, υποσχόμενο επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης με την COSCO. (Από τις αρχές του 2008 ως τις αρχές του 2009, το λιμάνι υπολειτουργούσε, καθώς  οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ απείχαν από κάθε υπερωριακή εργασία και το λιμάνι έκλεινε στις 2 μ.μ. και δεν λειτουργούσε τα σαββατοκύριακα).

Τον Νοέμβριο του 2009, ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ στέλνει άλλο ένα μήνυμα προς τον κ. Παπανδρέου, τον οποίο είχε στηρίξει μετά μανίας: «Μια κυβέρνηση που εξελέγη πρόσφατα – με πολύ νωπές τις διακηρύξεις – δεν μπορεί να πει «ξέρετε, δεν είχα καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος».

Την ίδια ώρα πάντως, ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, εγκατεστημένος στον ΟΑΕΔ, χάνει πολύτιμο χρόνο ασχολούμενος με την υπόθεση των stage, ουσιαστικά στηρίζοντας την κυβερνητική προπαγάνδα.

Εξακολουθεί να στηρίζει την κυβέρνηση και τον Δεκέμβριο του 2009, όταν ο πρωθυπουργός από το Ζάππειο δίνει συνέντευξη για τις πρώτες 100 Ημέρες, υποστηρίζοντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – αν και πλέον γνωρίζει την κατάσταση. Το γεγονός προκαλεί ευφορία στον κ. Παναγόπουλο, που πιστεύει ότι ο κ. Παπανδρέου λέει την αλήθεια. Και δηλώνει: «Η παρέμβαση του πρωθυπουργού με την ομιλία του στο Ζάππειο δημιουργεί υπόβαθρο αισιοδοξίας. Το πλαίσιο και τα μέτρα οδηγούν σε άλλη πολιτική – κοινωνικά δικαιότερη – από αυτή που εφαρμοζόταν σε Ελλάδα και Ευρώπη και έφεραν την οικονομία σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό και παραγωγικό μαρασμό».

Ξεσπά βεντέτα του ΚΚΕ με τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Ο Περισσός κατηγορεί τις επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες ως «κυβερνητικά παραμάγαζα» και «συνεταιράκια του ΣΕΒ» - αρκετά προφητικά σε σχέση με τις σημερινές εξελίξεις.  Ο κ. Παναγόπουλος απαντά ότι το «ΚΚΕ διασπά το εργατικό κίνημα» και δηλώνει  ότι «αν και το ΚΚΕ κατηγορεί τη ΓΣΕΕ ότι υπογράφει συλλογικές συμβάσεις που αντιστοιχούν σε ένα κουλούρι, οι ομοσπονδίες που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ ή προσφεύγουν στη διαιτησία ή υπογράφουν συμβάσεις και με χαμηλότερα ποσοστά αυξήσεων». Φέρνει ως παράδειγμα την Ομοσπονδία Λογιστών που υπέγραψε σύμβαση με μεσοσταθμικές αυξήσεις για το 2009 1,9%, ενώ η σύμβαση της ΓΣΕΕ προέβλεπε 3,7%.

Κατάργηση των νόμων

Τον Ιανουάριο του 2010, στη ΔΕΗ επικρατεί ο Νόμος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ για τις 2.035 νέες προσλήψεις στη ΔΕΗ. Ο νέος Πρόεδρος της εταιρίας δηλώνει ότι οι προσλήψεις που βρίσκονται σε εξέλιξη θα γίνουν με βάση τον Κανονισμό της επιχείρησης, ουσιαστικά καταργώντας το νόμο 3429/2005 που προβλέπει ότι οι συμβάσεις των νεοπροσλαμβανόμενων, κατά παρέκκλιση των εσωτερικών κανονισμών των ΔΕΚΟ, διέπονται από τις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας που ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα. Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ψηφίσει τον συγκεκριμένο νόμο, ενώ προεκλογικά είχε δεσμευτεί για την κατάργησή του.

Φυσικά, όχι μόνο δεν έπραξε κάτι τέτοιο, αλλά τώρα τον επεκτείνει με βάση το Μνημόνιο.

Τον Φεβρουάριο του 2010, το Δ.Σ. της ΔΕΗ ενέκρινε τεράστιο κονδύλι για την εκλογή εκπροσώπων της ΓΕΝΟΠ στο ΔΣ της επιχείρησης. 10.000 για διατροφή κεντρικής εφορευτικής επιτροπής και τα άλλα για μισθούς και υπερωρίες! Πρόσφατα, πληροφορηθήκαμε και για δάνειο (έντοκο) ύψους 500.000 ευρώ προς την συνδικαλιστική οργάνωση της επιχείρησης!

Τον Μάρτιο του 2010 δημιουργείται ο μηχανισμός στήριξης και αρχίζει η επιβολή των σκληρών μέτρων, που ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ονομάζει «μέτρα δημοσιονομικού φονταμενταλισμού, δημοσιονομικής τρομοκρατίας». Οι κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ συνοδεύονται από αγριότητες εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων και τραμπουκισμού κατά του Προέδρου της ΓΣΕΕ.

Στο 34ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στη Χαλκιδική, η ΠΑΣΚΕ βγαίνει ενισχυμένη με μια παραπάνω έδρα στην διοίκηση (22 έδρες), η ΔΑΚΕ χάνει μια έδρα (11), το ΚΚΕ διατηρεί τις δυνάμεις του με 9 έδρες και 3 έδρες παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ αποδοκιμάζουν τον εκπρόσωπο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων που παραβρέθηκε στο Συνέδριο. Αποδεικνύεται επίσης ότι και στον συνδικαλισμό, όπως και στην πολιτική, η ανανέωση είναι λέξη άγνωστη.

Σε δύο έρευνες (μία για λογαριασμό της ΓΣΕΕ και μία για λογαριασμό της ΑΔΕΔΥ), καταγράφεται η δυσπιστία των πολιτών έναντι των θεσμών εκπροσώπησης και η διάθεση για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων ακόμη και με ακραίες μορφές. Για πρώτη φορά επιδοκιμάζονται μορφές αντίδρασης που μέχρι πρότινος συναντούσαν τη γενική κατακραυγή, όπως οι καταλήψεις εργασιακών χώρων και κρατικών κτιρίων.

Από την έρευνα της ΑΔΕΔΥ προκύπτει ότι μόλις το 38,8% των πολιτών κρίνει θετικά (18%) και μάλλον θετικά την συνδικαλιστική ηγεσία των δημοσίων υπαλλήλων για τη στάση της στο θέμα της οικονομικής κρίσης. Το 62% εκδηλώνει ισχυρή διάθεση συμμετοχής σε κινητοποιήσεις για τη διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού και για τη διασφάλιση των συντάξεων.

Τον Απρίλιο του 2010, από έρευνα της VPRC που έγινε για λογαριασμό της ΓΣΕΕ προκύπτει ότι οι πολίτες σε ποσοστό 67% πιστεύουν ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, ενώ το 63% πιστεύει ότι τα συνδικάτα θα πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά. Ωστόσο σε απεργία δηλώνουν έτοιμοι να συμμετάσχουν μόνο οι μισοί – το 43% των απασχολουμένων στον ιδιωτικό τομέα και το 61% στον δημόσιο.

Την ίδια περίοδο ξεκινούν και τα προβλήματα στα λιμάνια με τις κινητοποιήσεις των ναυτεργατών και της ΠΝΟ.

Στις εκλογές του ΤΕΕ «πρώτο κόμμα» αναδεικνύεται η αποχή, καθώς από τους 110.000 μηχανικούς στις κάλπες προσέρχονται μόνο οι 41.200. Παρ’ όλα αυτά η ΠΑΣΚ αυξάνει το ποσοστό της κατά 7,3% και η προσκείμενη στη Ν.Δ. συνδικαλιστική παράταξη χάνει σχεδόν πέντε μονάδες.

Τον Μάιο του 2010, ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, δηλώνει (Νέα, 5 Μαΐου): «Περίμενα πιο δίκαιη κατανομή των βαρών από το Πασόκ». Και αποδίδει το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν ακολουθούν τα συνδικάτα σε «γραφειοκρατία, κομματισμό, παραταξιοποίηση και διάσπαση είναι λίγες από τις αιτίες. Τα συνδικάτα πρώτα απ’ όλους οφείλουν να αλλάξουν ριζικά, κυρίως για να δεχθούν και να εκφράσουν τις νέες γενιές των εργαζομένων. Το βόλεμα και ο εφησυχασμός των παλαιών ενοχλεί και απωθεί τους νέους. Έχουμε υποχρέωση να αλλάξουμε».

Τον ίδιο μήνα, στέλνει επιστολή στον τότε υπουργό Εργασίας και κατηγορεί τον κ. Λοβέρδο ότι παίρνει το μέρος των ισχυρών την κρίσιμη στιγμή των διαπραγματεύσεων με τον ΣΕΒ. Τον κατηγορεί επίσης ότι ανοίγει και θέματα (μειωμένη αμοιβή  των νέων κάτω των 25 ετών και νέοι όροι εργασίας και ασφάλισης με συμβάσεις μαθητείας), τα οποία «ούτε οι ίδιοι οι εργοδότες έχουν αποτολμήσει». «Αν έχετε πάρει τις οριστικές και αμετάκλητες αποφάσεις σας, συναποφασίσατε με τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων», καταλήγει.

Τον Ιούνιο του 2010, η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ στην ΑΔΕΔΥ εκδίδει σκληρή ανακοίνωση: «Σοσιαλισμός και βαρβαρότητα δεν πάνε μαζί». «Δεν μπορεί η Ελλάδα να γίνει αποικία της τρόικας. Οι αντοχές των εργαζομένων τελείωσαν». Γίνεται αναφορά και στους υπουργούς Οικονομικών και Εργασίας που «αντί να πάρουν μέτρα για να πληρώσουν οι υπεύθυνοι, ακόμη και με δήμευση των παράνομων περιουσιών τους, ώστε να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα, επιδίδονται σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, αιφνιδιασμούς και ψευδοδιλλήματα». Και καταλήγουν: «Αυτή η πολιτική δεν έχει καμιά στήριξη από την ΠΑΣΚ Δημοσίων Υπαλλήλων».

Να τα βρουν οι ομοϊδεάτες

Τον Ιούλιο του 2010, στη διάρκεια μεγάλης σύσκεψης στο πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή, μετά το τέλος του υπουργικού συμβουλίου, ο κ. Παπανδρέου απευθύνει έκκληση στη ΓΣΕΕ να συμφωνήσει με τον ΣΕΒ. Ζήτησε επίσης από τον κ. Παναγόπουλο και τον Πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ Δ. Ασημακόπουλο, εκ των βασικών υποστηρικτών του τον καιρό που διεκδικούσε την προεδρία του κόμματος, μέλη και οι δύο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, «να τα βρουν» για να υπάρξει λύση στο αδιέξοδο.

Στις 16 Ιουλίου υπογράφεται η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ (που τώρα, λόγω της επικείμενης αντικατάστασης των συλλογικών συμβάσεων με επιχειρησιακές – ατομικές, βρίσκονται πάλι στα μαχαίρια) και κατοχυρώνεται ο 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα.

Τον Αύγουστο του 2010, την παράσταση κλέβει ένα SMS που ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Ν. Φωτόπουλος, επικεφαλής του ισχυρότερου συνδικάτου των 22.500 εργαζομένων, στέλνει στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: «Σύντροφοι βουλευτές. Όταν πριν από 32 χρόνια μπήκα στο ΠΑΣΟΚ για να αλλάξουμε τον κόσμο άκουγα τότε στις γιορτές της νεολαίας που κάναμε πότε στη Ν. Σμύρνη, πότε στη Ν. Φιλαδέλφεια, πότε στου Ζωγράφου ένα πολύ ωραίο καταγγελτικό τραγούδι του Θωμά Μπακαλάκου για την αγροτιά που έλεγε «καημένη, αγροτιά, θα κερδοσκοπήσουν οι μεσάζοντες…». Ελπίζω, σύντροφοι βουλευτές, 32 χρόνια μετά να μην το κάνετε επίκαιρο (και στον χώρο της χονδρικής της ενέργειας) επιτρέποντας στον κάθε αεριτζή να θησαυρίζει σε βάρος της επιχείρησης του ελληνικού λαού. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ούτε εργοστάσια πουλάμε, ούτε ενέργεια στην τιμή κόστους στους αεριτζήδες. Καθαρές κουβέντες. Σε όλα υπάρχουν όρια. Ο αγώνας μας δεν είναι για μας, είναι για τον καταναλωτή, γι’ αυτό θα φτάσουμε στα άκρα. Θα ματώσουμε. Και αυτό που σας λέω εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων και πρωτίστως των συντρόφων μας».

Φθάσαμε έτσι στον Δεκέμβριο του 2010 και στην πρόσφατη σύγκρουση, με αφορμή τις διαρροές περί συνάντησης ΓΣΕΕ – ΣΕΒ και συμφωνίας επί των επιχειρησιακών συμβάσεων και μείωσης μισθών.

Ο κ. Παναγόπουλος στην αρχή διέψευσε την συνάντηση – πρόκειται για μια συνάντηση που συνήθως δεν ανακοινώνεται. Μετά υποχρεώθηκε να παραδεχθεί ότι η συνάντηση έγινε, αλλά διέψευσε τις φήμες περί συμφωνίας του για μειώσεις μισθών. Με τελική κατάληξη τα επεισόδια στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και τις αποχωρήσεις από το προεδρείο των εκπροσώπων της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως και νάχει το πράγμα, το συνδικαλιστικό μας κίνημα έχει εντελώς απαξιωθεί και οι εικόνες από το τελευταίο Συνέδριο ενισχύουν την εικόνα της απαξίωσης. Και να σκεφθεί κανείς πως από τον μισθό των εργαζομένων παρακρατείται υποχρεωτική εισφορά 0,35% και ίσο ποσοστό από τους εργοδότες, υπέρ των εξόδων λειτουργίας της ΓΣΕΕ! Το ποσό που συγκεντρώνεται από 1,5 εκ εργαζομένους φθάνει τα 23 εκ ευρώ!

elzoni
 
 

Μεγάλη διαδήλωση στα Σκόπια εναντίον του Γκρουέφσκι

Mέγάλη διαδήλωση στα Σκόπια κατά Γκρουέφσκι Εκτύπωση E-mail
06-12-2010 01:15:16
ImageΜεγάλη πορεία διαμαρτυρίας κατά της κυβερνητικής πολιτικής του Νίκολα Γκρούεφσκι πραγματοποίησε το απόγευμα στα Σκόπια το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης η «Σοσιαλδημοκρατική Ένωση» (SDSM).
Δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές της αντιπολίτευσης από όλη τη χώρα, σύμφωνα με τους διοργανωτές ξεπέρασαν τις 50.000, διαδήλωσαν στους κεντρικούς δρόμους των Σκοπίων και κατέληξαν μπροστά από την Βουλή της ΠΓΔΜ, με κεντρικό σύνθημα "Αρκετά πιά-Αγωνίσου για το μέλλον σου".
Ο αρχηγός του SDSM, Μπράνκο Τσερβένκοφσκι, μιλώντας στους συγκεντρωμένους, επανέλαβε το αίτημα του κόμματος του για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών και κατηγόρησε την κυβέρνηση του Νίκολα Γκρούεφσκι ότι βύθισε τη χώρα και τους πολίτες σε οικονομικό μαρασμό και εξανέμισε κάθε ελπίδα και προοπτική για το μέλλον του τόπου.
Ο κ.Τσερβένκοφσκι κατηγόρησε ακόμη την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για την στασιμότητα της ευρωπαϊκής και ευρωατλαντικής πορείας της χώρας και για την «κατάλυση», όπως ανέφερε, του κοινωνικού κράτους, ενώ επέκρινε ιδιαίτερα τον πρωθυπουργό Νίκολα Γκρούεφσκι για καταστάσεις νεποτισμού και «υπόνομευσης της δημοκρατίας», μέσω ενεργειών εκφοβισμού των πολιτών και των εργαζόμενων του δημοσίου τομέα και της άσκησης πιέσεων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Το πολιτικό κλίμα στην ΠΓΔΜ έχει οξυνθεί το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα μετά την ένταση, εξαιτίας της παρουσίας μεγάλης αστυνομικής δύναμης, που προκλήθηκε πριν δέκα ημέρες μπροστά στις εγκαταστάσεις του ομίλου του επιχειρηματία Βέλια Ράμκοφσκι, ο οποίος ελέγχει τον μεγαλύτερο τηλεοπτικό σταθμό στην ΠΓΔΜ και τρεις ημερήσιες εφημερίδες και ασκεί σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση του Ν.Γκρούεφσκι.
Η αντιπολίτευση, όπως και ο συγκεκριμένος επιχειρηματικός όμιλος, αναφέρουν ότι η κυβέρνηση του κ.Γκρούεφσκι προσφεύγει σε μεθόδους «αστυνομοκρατίας» επιχειρώντας να φιμώσει κάθε διαφορετική φωνή στο εσωτερικό.
Από την πλευρά της η κυβέρνηση απέρριψε τις κατηγορίες αυτές και αιτιολόγησε την παρουσία της αστυνομίας ως «συνδρομή» στους επιθεωρητές της υπηρεσίας δίωξης οικονομικού εγκλήματος που πραγματοποίησαν έλεγχο σε επιχειρήσεις που συστεγάζονται με τα ΜΜΕ που ελέγχει ο κ.Ράμκοφσκι, μετά από βάσιμες υποψίες για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα χρήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, το κυβερνών κόμμα VMRO-DPMNE του οποίου ηγείται ο Ν.Γκρούεφσκι, ανέφερε ότι η σημερινή πορεία διαμαρτυρίας της αντιπολίτευσης στα Σκόπια, συμπίπτει με «επίπλαστες» καταγγελίες, σε «συνεργασία» με τον όμιλο του κ. Ράμκοφσκι, με στόχο τη «διαστρέβλωση» της πραγματικής εικόνας και κατ΄ επέκταση του κυβερνητικού έργου.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τα αναρχικά παλληκάρια της φακής. Αναρχοπαπάρες αντεξουσιαστές που επικαλούνται την έννομη τάξη όταν τους συμφέρει!!!

από το δεξί εξτρέμ

Ποιος έχασε τους αδένες για να τους βρούνε οι κότες και οι μακάκες...


Δύο συμπεράσματα βγαίνουν από τα σχόλια των γελοίων στο indymedia σχετικά με τη σύλληψη των υπόπτων για τρομοκρατικές επιθέσεις:

1. Το πόσο κότες είναι οι δήθεν "αναρχικοί" του κώλου... μιας και όταν τα βρούνε σκούρα επικαλούνται "όσα ορίζει η νομοθεσία", περιμένουν να τους συμπεριφερθούν "επίσημα" και εκλιπαρούν να δούνε τους συνηγόρους τους... καλά ρε καραγιόζηδες ένας άντρας δεν υπάρχει ανάμεσά σας να βγει να πει: "Ναι ρε μαλάκες εγώ έκανα ότι έκανα γιατί δεν γουστάρω τη δημοκρατία σας";
Αλλά ποιος έχασε τα αρχ@@@ να τα βρείτε εσείς;
2. Το πόσο μακάκες (αν δεν είναι εσκεμένο) είναι οι υπεύθυνοι του Πολυτεχνείου που τους έχουν "δώσει τα κλειδιά" και μπαινοβγαίνουν ότι ώρα γουστάρουν!!! Είναι δυνατόν να αποφασίζουν στο άρπα κόλα οι αναρχοπαπάρες να κάνουν συνέλευση στο Πολυτεχνείο την Κυριακή το βράδυ; Καλά δικό τους είναι το κτήριο; Υπεύθυνοι δεν υπάρχουν σ αυτό το κολοκράτος να πούνε στον Πρύτανη: "Έλα εδώ ρε ανεύθυνε, πως επιτρέπεις και μπαινοβγαίνουν αυτοί ότι ώρα γουστάρουν χωρίς να έχουν καμία σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία"

Αλλά είπαμε:

Ποιος έχασε τ' αρχιδ@@ να τα βρούνε οι κότες και οι μαλάκ@@...

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY6jx598yIf7PjZoWZB8E3IqyX-H_Yw0LzUvcP7Buk0rpcTYaftRw8mHBMVqzuWXGY1IIsKC0ITZdPwsjzcFKFzk3GcSGuEaYKIWN3XDB_hApoDb3Ro6ADjczX5t5_aruB47h3IaLNZ5Kj/s1600/anarchopapares.jpg

Οι Χριστιανοί της Ευρώπης ξύπνησαν!!! Εμείς Γιωργάκη;;;

Κεραυνοί Αυστριακού βουλευτή κατά Τουρκίας, Ισλάμ και της υποκρισίας των μονόπλευρα ‘ευαίσθητων’. «Βαρεθήκαμε τις φούσκες σας περί ‘ανοχής’»


Η Ευρώπη ξυπνάει; Αυτά που όλοι θα έπρεπε να λένε, αλλά δεν τα λένε, χάριν «πολιτικής ορθότητας» και πολιτικής αφασίας, βρήκε το θάρρος να τα πει ένας Αυστριακός βουλευτής εν μέσω μάλιστα, θερμών χειροκροτημάτων...
ΤΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ: Τον προηγούμενο μήνα ο Τούρκος πρεσβευτής στην Βιέννη, Καντρί Ετσβέντ Τετσάν (Kadri Ecved Tezcan) κατηγόρησε τις αυστριακές Αρχές για «γκετοποίηση» των Τούρκων, ενώ επιτέθηκε με δριμύτητα στην Αυστριακή υπουργό Εσωτερικών λέγοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι έπρεπε να ανήκει στην ακροδεξιά. Κατηγόρησε τους Αυστριακούς πολίτες συλλογικά, κατήγγειλε τις αυστριακές Αρχές ως υπεύθυνες για τη δημιουργία «γκέτο» Τούρκων, κατηγόρησε τις οικογένειες των Αυστριακών ότι, μη στέλνοντας τα παιδιά τους σε σχολεία με πλειοψηφία εθνικών μειονοτήτων, εξωθούν τους Τούρκους στην απομόνωση, κατηγορώντας τους ότι τους βλέπουν σαν «μικρόβιο». Βλέπε άρθρο ΕΔΩ.
Η απάντηση έρχεται από τον βουλευτή Ewald Stadler, που δεν μασάει τα λόγια του. Επιτέλους κάποιος βάζει τους Τούρκους - με το πάντα μεγάλο στόμα - στην θέση τους. Ο Αυστριακός βουλευτής, απλά, λέει πράγματα που όλοι ξέρουν, αλλά κάνουν ότι δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν, για χάρη της «πολιτικής ορθότητας». Ο Stadler ξεσκεπάζει την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ όλης αυτής της κάστας των «ευαίσθητων» «ρομαντικών» «υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που η φωνούλα τους ακούγεται μόνο όταν είναι να υπερασπιστούν κάποιον μη ομοεθνή τους. Όποιος είναι άλλης εθνικότητας και άλλης θρησκείας είναι ΠΙΟ άνθρωπος, από τους άλλους. Αλλά αυτό δεν λέγεται «ρατσισμός».
Δείτε το βίντεο

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Υπουργέ μου, θέλω να κάνω μια αίτηση: Ο Ομοσπονδιακός Υπουργός Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων καλείται να δηλώσει τον Τούρκο Πρέσβης Kadri ECVET Tezcan, ‘persona non grata’ (ανεπιθύμητο), και να απαιτήσει την άμεση απόλυσή του. (χειροκροτήματα).. Κύριοι από την τουρκική πρεσβεία δεν πρόκειται να είμαι ευγενικός όπως ο συνάδελφός μου van de Bellen και να πέσω γονατιστός, μιλώντας για την «εξοχότητά σας". Όχι, "κύριοι" της τουρκικής πρεσβείας - δεν υπάρχουν κυρίες εδώ, "κύριοι" από την τουρκική πρεσβεία, μέλη του κοινοβουλίου, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με μια περίπτωση δολοφονίας. 3 του Ιουνίου 2010-όχι πολύ καιρό πριν κ. ομοσπονδιακέ υπουργέ, στην πόλη Iskenderun, (Αλεξανδρέττα), ο Αρχιεπίσκοπος Luigi Padovese, μαχαιρώθηκε 8 φορές μέσα στην καρδιά, από τον 26χρονο μουσουλμάνο Μουράτ Altun, φωνάζοντας «Allahu Akbar», «Ο Αλλάχ είναι ο μεγαλύτερος" . Ο αρχιεπίσκοπος πετάχτηκε από τον κήπο του και βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας για βοήθεια – αλλά μάταια. Τότε ο δράστης του έκοψε το κεφάλι, αφήνοντάς το να κρέμεται από το σώμα από λίγο δέρμα. Πολλοί ιερείς δολοφονήθηκαν στην Τουρκία από το 2008. Κατά το έτος 2008 ... (κάποιος τον διακόπτει) -Τι είπες; "Τι είναι αυτό το δράμα;" Ξέρω ότι δεν νοιάζεστε γι 'αυτό το δράμα. Αυτοί είναι οι φίλοι σας! Θα πρέπει να ντρεπόσαστε, γι 'αυτό, δεν σας αρέσει! Αυτός είναι ο λόγος! – Το περίμενα πολύ αυτό! Η αφοσίωσή σας στην θρησκευτική ελευθερία δεν είναι παρά καθαρή υποκρισία! Όταν το κεφάλι ενός καθολικού αρχιεπισκόπου κόβεται, δεν υπάρχει καμία αντίδραση! Και τώρα επιτρέψτε μου να αντιμετωπίσω τους κυρίους της τουρκικής πρεσβείας. Δεν διανοούμαι να φανταστώ τον σάλο που θα ξεσπάσει εάν κάποιος αγγίξει ένα μουσουλμάνο ιμάμη ή κάποιον άλλο μουσουλμάνο. Δεν έχει νόημα να τους αποκαλούμε "πνευματικούς" ηγέτες έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έχει υπάρξει αντιπρόσωπος της θρησκείας σας να δεχτεί επίθεση, αλλά αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο στη χώρα σας. Προσέξτε τον πρεσβευτή. Εμείς δεν σας ζητήσαμε να μας στείλετε όλους τους αναλφάβητους της Ανατολίας. Η Τουρκία τους έστειλε εδώ. Εμείς δεν σας ζητήσαμε να στείλετε ισλαμιστές της παλαιολιθικής εποχής από την Ανατολία. Οι άνθρωποι που θάβουν 16χρονη κόρη τους ζωντανή, επειδή είχε «εξωσυζυγικές σχέσεις», όπως συνέβη πριν 2 χρόνια. Εμείς δεν σας ζητήσαμε να το κάνετε αυτό. Κα Muhltonnen έχετε καμία συμπόνια για αυτό το κορίτσι των 16 ετών, το οποίο θάφτηκε ζωντανό; Δεν ήταν καθολική, και έτσι έχετε τη δυνατότητα να λυπηθείτε γι 'αυτήν. Δεν σας είπαμε να την στείλετε εδώ! Οι Τούρκοι τους έστειλαν εδώ. Και έρχεται μετά εκείνος (ο πρεσβευτής) και διαμαρτύρεται ότι δεν ‘ενσωματώνονται’ (οι Τούρκοι), ενώ την ίδια στιγμή τους λένε να μην ενσωματωθούν. Όλο αυτό το διάστημα ο Ερμπακάν κάνει ταξίδια στις ευρωπαϊκές χώρες και κηρύσσει ότι η ένταξη και η αφομοίωση είναι «έγκλημα κατά του τουρκισμού». Έτσι είναι τα πράγματα. Κυρίες και κύριοι του κυβερνητικού συνασπισμού, που είστε γεμάτοι ρομαντισμό περί ‘ανοχής’ και «αφοσίωσης» στα ανθρώπινα δικαιώματα, ξέρετε ότι υπάρχει ένας νόμος στην Τουρκία , ο Ν. 301 στην τουρκικό ποινικό δίκαιο, που λέει ότι αν κάποιος είχε πει τα πράγματα που ο πρέσβης είπε, μόνο αν αυτά απευθύνονται απέναντι στην Τουρκία, θα πρέπει να καταδικαστεί ως εγκληματίας. Ο Ν. 301 ποινικοποιεί την «δυσφήμηση του τουρκικού έθνους, του κράτους, της δημοκρατία, των θεσμών", ο οποίος οδηγεί σε φυλάκιση από 6 μήνες έως και δύο χρόνια. Αυτή είναι η Τουρκία, που τώρα μας λέει τι να κάνουμε. Κύριε πρεσβευτής μπείτε στο Orient Express και γυρίστε πίσω στην Κωνσταντινούπολη, στον «παράδεισό» σας! Σας λέω, η χώρα αυτή δεν είναι αποτελείται αποκλειστικά από «ρομαντικούς της ανοχής». (Κορυφαία δήλωση). Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που έχουν βαρεθεί και έχουν κουραστεί από τις φούσκες της μονόπλευρης φλυαρίας περί «ανοχής», που σας τρέφουν κ. Πρέσβη. Το εκμεταλλεύεστε αυτό, έτσι δεν είναι; Και οφείλω να σας πω, ότι μερικοί άνθρωποι στην πολιτική δεν θα τον αποδεχθούν αυτό. Και οι ψηφοφόροι έξω, δεν το δέχονται καθόλου, μπορώ να σας το πω στα σίγουρα.

* Ο Ewald Stadler (γεν. 21 Μαΐου 1961 στο Mäder) είναι αυστριακός πολιτικός και ήταν μέχρι το 2007 μέλος του Φιλελεύθερου Κόμματος της Αυστρίας (FPÖ). Στις ευρωεκλογές το 2009 ήταν στην κορυφή του ψηφοδελτίου του BZO.
Το Φιλελεύθερο Κόμμα της Αυστρίας (ή Κόμμα της Ελευθερίας, γερμανικά: Freiheitliche Partei Österreichs, FPÖ) είναι ένα δεξιό πολιτικό κόμμα στην Αυστρία. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αρχηγός ήταν ο Jörg Haider. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε συνεχή άνοδο. Ο Χάιντερ αποχώρησε το 2005 ιδρύοντας δικό του κόμμα, τη Συμμαχία για το Μέλλον της Αυστρίας (BZO). Από τότε, ο πρόεδρος του Κόμματος της Ελευθερίας είναι Heinz-Christian Strache. Στις εθνικές εκλογές του 2008 το FPÖ πήρε ποσοστό 17.5% και 34 έδρες, ενώ το BZO 10.70% και 21 έδρες.

Κόκκινος Ουρανός