Ο Φάρατζ για την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ και άλλα πολλά!
Δείτε ΕΔΩ ότι ΔΕΝ θα δείτε στα δελτία των μεγκάλων... "ΜΜΕ"...
Για περισσότερα σχόλια και απόψεις, επισκεφτείτε το φόρουμ προβληματισμού:
http://ideografhmata.gr/forum/
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
Ο Φάρατζ εμφανώς πιο ήρεμος....ξανακτυπά!
Ο Φάρατζ για την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ και άλλα πολλά!
Δείτε ΕΔΩ ότι ΔΕΝ θα δείτε στα δελτία των μεγκάλων... "ΜΜΕ"...
Για περισσότερα σχόλια και απόψεις, επισκεφτείτε το φόρουμ προβληματισμού:
http://ideografhmata.gr/forum/
Ρωσικό άγημα πεζοναυτών τιμά την 28η Οκτωβρίου και την Μπουμπουλίνα στις Σπέτσες
Το ρωσικό πολεμικό πλοίο YAMALΡώσοι Πεζοναύτες βρέθηκαν στο νησί των Σπετσών ανήμερα της εθνικής μας επετείου και συμμετείχαν μαζί με την μπάντα του πλοίου τους στον εορτασμό της επετείου.Το ρωσικό πλοίο YAMAL βρέθηκε στην Ελλάδα κατά την διάρκεια επίσημης επίσκεψης για τον εορτασμό της επετείου της ναυμαχίας του Ναυαρίνου.
Κατά την διάρκεια της επιστροφής του έκανε μια στάση στις Σπέτσες και γιόρτασε μαζί με τους κατοίκους την 28η Οκτωβρίου.
Οι Ρώσοι στρατιώτες καταχειροκροτήθηκαν από τους κατοίκους ιδιαιτέρως όταν απέδωσαν τιμές και στο μνημείο της Μπουμπουλίνας που βρίσκεται στην παραλία του νησιού.
Παρέλασαν μαζί με τους μαθητές στην παραλιακή οδό και οι κάτοικοι είδαν ότι η μακραίωνη ελληνορωσική φιλία είναι πάντα ζωντανή.
(Δείτε το βίντεο που είναι από το YouTube και τον arpakolagr)
(ευχαριστώ τον φίλο Ποσειδώνα)
το βίντεο το είδαμε στο ΟΝΕ
Αντί της Τουρκίας "δικάζεται" τώρα η Κύπρος
Αντί να κρίνονται η υποψηφιότητα και οι ενταξιακές διαπραγ ματεύσεις της Τουρκίας, τελικά, στην υπόθεση του διαβόητου “απευθείας εμπορίου”, φτάσαμε να “δικάζεται” η Κυπριακή Δημοκρατία! Ωσάν να ήταν η Τουρκία μέλος της Ε.Ε. και να έθετε δοκιμασίες για την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας!
Αποφύγαμε τα χειρότερα, αλλά μην παρασυρόμαστε: Απλώς εξασφαλίσαμε (με κόπο) το αυτονόητο. Αυτήν ακριβώς την ώρα, δεν μπορεί να μη δούμε την παταγώδη αποτυχία της ευρωπαϊκής πολιτικής μας (;). Από τη στιγμή της ένταξης, εδώ και έξι χρόνια, δύο διαδοχικές κυβερνήσεις προσχώ ρησαν αστόχαστα στο δόγμα της διευκόλυνσης της τουρκικής υποψηφιότητας. Ακόμα και αντίθετα από τη ρητά διατυπωμένη πολιτική βούληση ισχυρών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αλλά και ακόμα ισχυρότερου ρεύματος της κοινής γνώμης.
Σήμερα, άμα κοντοσταθούμε να ανασάνουμε μετά τη “μάχη του απευθείας εμπορίου”, πρέπει να διερωτηθούμε επιτέλους: Πού μας βγάζει αυτή η πολιτική; Παρά το γεγονός ότι ήταν μια πολιτική, της οποίας η βασική προϋπόθεση (ένταξη της Τουρκίας) σχεδόν σίγουρα δεν θα υλοποιηθεί, μας έλεγαν ότι “στο δρόμο”, βήμα προς βήμα, θα ελέγχουμε την πορεία των διαπραγματεύσεων και θα κερδίζουμε πράγματα για την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο προηγούμενος Πρόεδρος διακήρυσσε ότι έτσι η Τουρκία θα βρισκόταν αντιμέτωπη στα αδιέξοδά της και θα κατέληγε ακόμα και να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Η κυβέρνηση Χριστόφια άφησε όμως τα πράγματα να φτάσουν ένα βήμα πριν από την... αναγνώριση των κατεχομένων! Κατ΄ αρχάς, η μάχη ενάντια στην αναβάθμιση των κατεχομένων ως “τρίτης χώρας”, μπορεί να κερδήθηκε σε νομικό βασικά έδαφος, αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι έκλεισε και πολιτικά το θέμα. Διότι, πίσω από αυτή την πονηρή επινόηση, κρύβεται η πάγια θέση για μια κάποια θεραπεία της “απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων”. Επομένως, θα ακολουθήσουν και άλλες σχετικές απόπειρες και επινοήσεις. Κατά κύματα εδώ και χρόνια περνά η τουρκική δόλια προπαγάνδα περί “απομόνωσης”. Χωρίς ούτε μια στιγμή η δική μας πολιτική ηγεσία να βρει το σθένος να θέσει βάσιμα και πειστικά το ερώτημα σε ποιον βαθμό ο πληθυσμός των κατεχομένων είναι όντως Τουρκοκύπριοι. Η ηγεσία αυτού του κράτους δεν προνόησε ή δεν θέλησε να θέσει έντονα ως προϋπόθεση οποιασδήποτε γενικής και αόριστης συζήτησης “περί Τουρκοκυπρίων”, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ένα κεντρικό ζήτημα και ερώτημα. Οι Τουρκοκύπριοι είναι όντως απομονωμένοι από κάποιο “εμπάργκο” του κυπριακού κράτους ή μήπως είναι απομονωμένοι και κυριολεκτικά “πνιγμένοι” μέσα σε μια θάλασσα εποίκων; Δεν μπορούσε η κυβέρνηση Χριστόφια να θέσει ως προϋπόθεση κάθε συζήτησης μιαν αξιόπιστη απογραφή και καταγραφή του πληθυσμού στα κατεχόμενα εδάφη της; Ας είχε γίνει μια τέτοια απογραφή, κάτω από την αιγίδα και τον έλεγχο της Ε.Ε., και τότε θα βλέπαμε ποιος και πώς θα μιλούσε στο εξής για “απομονωμένους Τουρκοκύπριους”. Η αλήθεια που ξέρουμε, αλλά δεν αξιοποιήσαμε πολιτικά, είναι ότι αν είναι οι Τουρκοκύπριοι απομονωμένοι, είναι απομονωμένοι ανάμεσα σε Τούρκους εποίκους! Η συναφής πολιτική μας έναντι των Τουρκοκυπρίων ως υπηκόων της Κυπριακής Δημοκρατίας και, επομένως, πολιτών της Ε.Ε., ήταν επίσης τυχάρπαστη και παντελώς αμήχανη. Δημιουργεί, μάλιστα, έδαφος για αιτιάσεις και πονηρά επιχειρήματα. Η Τουρκία μετέστρεψε πονηρά σε στρατηγικό της όπλο την κατοχική γραμμή και τα οδοφράγματα του Αττίλα, τα οποία άνοιξε, επιλεκτικά και ελεγχόμενα, ως στρόφιγγα αποσυμπίεσης των αντιφάσεων και αντιθέσεων της κατοχής. Από την ώρα που ο Ραούφ Ντενκτάς επινόησε την πονηρή εκείνη κίνηση με τη δημοσιοσχεσίτικη όψη της συνδιαλλαγής, οι επίσημες Αρχές του κράτους απλώς αναμασούν την αρχική αμηχανία. Οι πρώτες εικόνες δεν πρέπει να λησμονηθούν: Ο ένας υπουργός (Δικαιοσύνης) έλεγε ότι είναι περίπου ποινικό αδίκημα η επίσκεψη και οι συναλλαγές στα κατεχόμενα, ενώ ο άλλος υπουργός (Εσωτερικών) έσπευδε να διευκολύνει τους εκδρομείς στα σπίτια τους, στήνοντας τέντες για τον ήλιο και... φορητά αποχωρητήρια! Την ίδια ώρα, ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ρητά συμβούλευε ότι δεν θα έπρεπε να δεχτούμε να επιδεικνύονται διαβατήρια ή άλλα επίσημα έγγραφα ταυτότητας... Όμως ακόμα και σήμερα, επτά χρόνια μετά, δεν ξέρουμε τι ακριβώς κάνουμε με αυτό το ζήτημα. Αν πραγματικά η σημερινή Κυβέρνηση έχει την εντύπωση ότι οι επιλεκτικά περιορισμένες καθημερινές διακινήσεις και συναλλαγές συμβάλλουν πραγματικά ως “άσκηση αρμονικής συμβίωσης”, ας αφουγκραστεί την κοινή γνώμη. Ας ακούσει τι λένε και σκέφτονται οι πολίτες, αντιδρώντας σε αυτό το “ιδιόρρυθμο” καθεστώς σχέσεων (και ανισότητας) που παγιώνεται με το χρόνο. Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα με τη σημερινή Κυβέρνηση είναι ότι δεν καταλαβαίνει ούτε θέλει να ξέρει τη λογική, με την οποία λειτουργούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το Κοινοβούλιο. Όταν, π.χ., με πεισματικά ιδεολογήματα κρατά λειψή την κυπριακή συμμετοχή σε θεσμούς κοινής άμυνας και ασφάλειας, το αντικείμενο ίσως δεν είναι τόσο ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη. Είναι, πολύ περισσότερο, η αδυναμία της να δει ότι χρειάζεται μέσα στον ευρωπαϊκό πολιτικό χώρο να δουλέψουμε μεθοδικά και να αναζητήσουμε το αυτονόητο: Συνεργασίες, συγκλίσεις και ερείσματα συμμαχιών. Η Κύπρος θα έπρεπε, απέναντι στη σιωπηρά ανεπιθύμητη Τουρκία, να είχε προτάξει κεντρικά ζητήματα στα οποία θα ζητούσε και θα κέρδιζε την κοινοτική αλληλεγγύη. Όμως το μόνο που φαίνεται να ζητά η προεδρία Χριστόφια, είναι την... κυπριακή ιδιοκτησία των συνομιλιών. Αντί, λοιπόν, της ιδιοκτησίας των περιουσιών, ο Πρόεδρος Χριστόφιας διασφαλίζει την ιδιοκτησία των (αδιέξοδων) συνομιλιών! Σημερινή
Σήμερα, άμα κοντοσταθούμε να ανασάνουμε μετά τη “μάχη του απευθείας εμπορίου”, πρέπει να διερωτηθούμε επιτέλους: Πού μας βγάζει αυτή η πολιτική; Παρά το γεγονός ότι ήταν μια πολιτική, της οποίας η βασική προϋπόθεση (ένταξη της Τουρκίας) σχεδόν σίγουρα δεν θα υλοποιηθεί, μας έλεγαν ότι “στο δρόμο”, βήμα προς βήμα, θα ελέγχουμε την πορεία των διαπραγματεύσεων και θα κερδίζουμε πράγματα για την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο προηγούμενος Πρόεδρος διακήρυσσε ότι έτσι η Τουρκία θα βρισκόταν αντιμέτωπη στα αδιέξοδά της και θα κατέληγε ακόμα και να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Η κυβέρνηση Χριστόφια άφησε όμως τα πράγματα να φτάσουν ένα βήμα πριν από την... αναγνώριση των κατεχομένων! Κατ΄ αρχάς, η μάχη ενάντια στην αναβάθμιση των κατεχομένων ως “τρίτης χώρας”, μπορεί να κερδήθηκε σε νομικό βασικά έδαφος, αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι έκλεισε και πολιτικά το θέμα. Διότι, πίσω από αυτή την πονηρή επινόηση, κρύβεται η πάγια θέση για μια κάποια θεραπεία της “απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων”. Επομένως, θα ακολουθήσουν και άλλες σχετικές απόπειρες και επινοήσεις. Κατά κύματα εδώ και χρόνια περνά η τουρκική δόλια προπαγάνδα περί “απομόνωσης”. Χωρίς ούτε μια στιγμή η δική μας πολιτική ηγεσία να βρει το σθένος να θέσει βάσιμα και πειστικά το ερώτημα σε ποιον βαθμό ο πληθυσμός των κατεχομένων είναι όντως Τουρκοκύπριοι. Η ηγεσία αυτού του κράτους δεν προνόησε ή δεν θέλησε να θέσει έντονα ως προϋπόθεση οποιασδήποτε γενικής και αόριστης συζήτησης “περί Τουρκοκυπρίων”, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ένα κεντρικό ζήτημα και ερώτημα. Οι Τουρκοκύπριοι είναι όντως απομονωμένοι από κάποιο “εμπάργκο” του κυπριακού κράτους ή μήπως είναι απομονωμένοι και κυριολεκτικά “πνιγμένοι” μέσα σε μια θάλασσα εποίκων; Δεν μπορούσε η κυβέρνηση Χριστόφια να θέσει ως προϋπόθεση κάθε συζήτησης μιαν αξιόπιστη απογραφή και καταγραφή του πληθυσμού στα κατεχόμενα εδάφη της; Ας είχε γίνει μια τέτοια απογραφή, κάτω από την αιγίδα και τον έλεγχο της Ε.Ε., και τότε θα βλέπαμε ποιος και πώς θα μιλούσε στο εξής για “απομονωμένους Τουρκοκύπριους”. Η αλήθεια που ξέρουμε, αλλά δεν αξιοποιήσαμε πολιτικά, είναι ότι αν είναι οι Τουρκοκύπριοι απομονωμένοι, είναι απομονωμένοι ανάμεσα σε Τούρκους εποίκους! Η συναφής πολιτική μας έναντι των Τουρκοκυπρίων ως υπηκόων της Κυπριακής Δημοκρατίας και, επομένως, πολιτών της Ε.Ε., ήταν επίσης τυχάρπαστη και παντελώς αμήχανη. Δημιουργεί, μάλιστα, έδαφος για αιτιάσεις και πονηρά επιχειρήματα. Η Τουρκία μετέστρεψε πονηρά σε στρατηγικό της όπλο την κατοχική γραμμή και τα οδοφράγματα του Αττίλα, τα οποία άνοιξε, επιλεκτικά και ελεγχόμενα, ως στρόφιγγα αποσυμπίεσης των αντιφάσεων και αντιθέσεων της κατοχής. Από την ώρα που ο Ραούφ Ντενκτάς επινόησε την πονηρή εκείνη κίνηση με τη δημοσιοσχεσίτικη όψη της συνδιαλλαγής, οι επίσημες Αρχές του κράτους απλώς αναμασούν την αρχική αμηχανία. Οι πρώτες εικόνες δεν πρέπει να λησμονηθούν: Ο ένας υπουργός (Δικαιοσύνης) έλεγε ότι είναι περίπου ποινικό αδίκημα η επίσκεψη και οι συναλλαγές στα κατεχόμενα, ενώ ο άλλος υπουργός (Εσωτερικών) έσπευδε να διευκολύνει τους εκδρομείς στα σπίτια τους, στήνοντας τέντες για τον ήλιο και... φορητά αποχωρητήρια! Την ίδια ώρα, ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ρητά συμβούλευε ότι δεν θα έπρεπε να δεχτούμε να επιδεικνύονται διαβατήρια ή άλλα επίσημα έγγραφα ταυτότητας... Όμως ακόμα και σήμερα, επτά χρόνια μετά, δεν ξέρουμε τι ακριβώς κάνουμε με αυτό το ζήτημα. Αν πραγματικά η σημερινή Κυβέρνηση έχει την εντύπωση ότι οι επιλεκτικά περιορισμένες καθημερινές διακινήσεις και συναλλαγές συμβάλλουν πραγματικά ως “άσκηση αρμονικής συμβίωσης”, ας αφουγκραστεί την κοινή γνώμη. Ας ακούσει τι λένε και σκέφτονται οι πολίτες, αντιδρώντας σε αυτό το “ιδιόρρυθμο” καθεστώς σχέσεων (και ανισότητας) που παγιώνεται με το χρόνο. Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα με τη σημερινή Κυβέρνηση είναι ότι δεν καταλαβαίνει ούτε θέλει να ξέρει τη λογική, με την οποία λειτουργούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το Κοινοβούλιο. Όταν, π.χ., με πεισματικά ιδεολογήματα κρατά λειψή την κυπριακή συμμετοχή σε θεσμούς κοινής άμυνας και ασφάλειας, το αντικείμενο ίσως δεν είναι τόσο ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη. Είναι, πολύ περισσότερο, η αδυναμία της να δει ότι χρειάζεται μέσα στον ευρωπαϊκό πολιτικό χώρο να δουλέψουμε μεθοδικά και να αναζητήσουμε το αυτονόητο: Συνεργασίες, συγκλίσεις και ερείσματα συμμαχιών. Η Κύπρος θα έπρεπε, απέναντι στη σιωπηρά ανεπιθύμητη Τουρκία, να είχε προτάξει κεντρικά ζητήματα στα οποία θα ζητούσε και θα κέρδιζε την κοινοτική αλληλεγγύη. Όμως το μόνο που φαίνεται να ζητά η προεδρία Χριστόφια, είναι την... κυπριακή ιδιοκτησία των συνομιλιών. Αντί, λοιπόν, της ιδιοκτησίας των περιουσιών, ο Πρόεδρος Χριστόφιας διασφαλίζει την ιδιοκτησία των (αδιέξοδων) συνομιλιών! Σημερινή
Κάτι τρέχει στο Αιγαίο. Η Τουρκία μιλά για επικείμενη συμφωνία
«Εχουµε διδαχθεί ότι η ελληνοτουρκική φιλία είναι εφικτή αλλά είναι και εύθραυστη». Με αυτά τα λόγια το 2000 ο Γ. Παπανδρέου υποδεχόταν στην Αθήνα τον τότε οµόλογό του Ισµαήλ Τζεµ. Ο Πρωθυπουργός ξαναπιάνει το νήµα του ελληνοτουρκικού διαλόγου από εκεί που το άφησε το 2004 και παρ’ ότι η Αθήνα διαψεύδει τα περί επικείµενης συµφωνίας το βέβαιο είναι ότι κάτι κινείται στο Αιγαίο. Οι διερευνητικές επαφές, σύµφωνα µε την πολιτική εντολή των δύο Πρωθυπουργών, προχωρούν και εντατικοποιούνται – ο επόµενος γύρος συνοµιλιών ανάµεσα στον πρεσβευτή Παύλο Αποστολίδη και τον τούρκο υφυπουργό Εξωτερικών Φεριντούν Σινιρλίογλου αναµένεται να πραγµατοποιηθεί στα µέσα Νοεµβρίου – αλλά, σύµφωνα µε την Αθήνα είναι νωρίς να γίνεται λόγος για οποιαδήποτε συµφωνία.
Αυτό, όµως, δεν εµποδίζει την Αγκυρα να παίζει το επικοινωνιακό της παιχνίδι, διαµηνύοντας τόσο στο εσωτερικό όσο και προς τις Βρυξέλλες ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξοµαλύνονται και πως η συµφωνία είναι θέµα µηνών.
Επικοινωνιακοί λόγοι
Διπλωµατικές πηγές σηµειώνουν πως η Αγκυρα δεν έχει τίποτα να χάσει από τις διαρροές για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ή της άρσης του casus belli. Αντιθέτως, κερδίζει, δίνοντας προς τα έξω την εντύπωση ότι τα βρίσκει µε τους γείτονές της. Για παράδειγµα, δεν είναι λίγοι όσοι περιµένουν ότι οι τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο θα αναφέρονται µεν στο σχετικό κείµενο της Επιτροπής – όπως και οι πλόες τουρκικών πλοίων σε τµήµατα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας –, αλλά µε ιδιαίτερα ήπια φρασεολογία που θα έχει τη µορφή «η Ελλάδα παραπονέθηκε για...». Οι παροικούντες την Ιερουσαλήµ µπορεί να διαψεύδουν τις τουρκικές διαρροές περί επίλυσης του ζητήµατος της υφαλοκρηπίδας µέχρι το τέλος του χρόνου, αλλά, από την άλλη, δεν αποκλείουν τίποτα. Κι αυτό, διότι εκτιµούν ότι υπάρχει πραγµατική βούληση από την πλευρά του Τ. Ερντογάν, ενώ τα νοµικά επιχειρήµατα και οι σχετικές µελέτες (τις είχε παραγγείλει ο Χάρης Παµπούκης από µεγάλα βρετανικά γραφεία) είναι στη διάθεση της ελληνικής πλευράς από το 2003, όταν οι δύο χώρες έφθασαν ένα βήµα πριν από την υπογραφή συµφωνίας για τη δηµιουργία συνυποσχετικού παραποµπής στη Χάγη. Δεν είναι τυχαίο, ότι, σύµφωνα µε κυβερνητικές πηγές, στο Μέγαρο Μαξίµου έχουν πραγµατοποιηθεί αρκετές συσκέψεις ανάµεσα στον Πρωθυπουργό και τον καθηγητή Διεθνούς Δικαίου Χρήστο Ροζάκη, ενώ τουλάχιστον µέχρι το καλοκαίρι συµµετείχε σε αυτές και ο υπουργός Επικρατείας Χ. Παµπούκης.
Για τα χωρικά ύδατα
Παρ’ ότι η ελληνική πλευρά διαψεύδει τις διαρροές υπενθυµίζοντας ότι µένει πιστή στον εµπιστευτικό χαρακτήρα των συνοµιλιών, σύµφωνα µε πληροφορίες των «ΝΕΩΝ», υπάρχει πρόοδος στις συνοµιλίες ως προς την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, την οποία φαίνεται να αποδέχεται η Αγκυρα, χωρίς ωστόσο οι συνοµιλίες να έχουν φθάσει ακόµη σε συζήτηση για συµφωνία επί ορισµένου εύρους.
Πάντως, µε τις διαρροές από την Αγκυρα τίθεται και πάλι στο προσκήνιο το χρόνιο αγκάθι στο Αιγαίο. Κι αυτό είναι ότι, σε αντίθεση µε τη διεθνή πρακτική, τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (6 ναυτικά µίλια) δεν εναρµονίζονται µε τον εναέριο χώρο της (10 ναυτικά µίλια), δυσαρµονία στην οποία εδράζεται η πρακτική των τουρκικών παραβιάσεων. Τυχόν επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θέτει αυτόµατα από την Τουρκία ζήτηµα εναρµόνισής τους µε τον εναέριο χώρο. Η φόρµουλα που είχε βρεθεί επί κυβέρνησης Σηµίτη υιοθετούσε την ευθυγράµµιση θάλασσας και αέρα και έφθανε, σύµφωνα µε πληροφορίες, από τα 6 (στο Νότιο και Ανατολικό Αιγαίο) µέχρι σχεδόν τα 9 ναυτικά µίλια (σε περιοχές µακριά από τις τουρκικές ακτές).
Το casus belli. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να θεωρούνται τυχαίες ούτε οι επανειληµµένες αναφορές τούρκων αξιωµατούχων στο casus belli και στην πρόθεση να απαλειφθεί εφόσον η Ελλάδα παραιτηθεί από το δικαίωµά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά µίλια. Πάντως στην «Κόκκινη Βίβλο»όπου περιγράφεται το δόγµα εθνικής πολιτικής στην Τουρκία και εφέτος δεν απαλείφθηκε το «casus belli» την Ελλάδα. Διπλωµατικές πηγές σηµειώνουν ότι, παρά το κεκτηµένο δικαίωµα, όσες φορές προχώρησε ο ελληνοτουρκικός διάλογος ήταν κοινή παραδοχή ότι η Ελλάδα δεν θα επεκτείνει µονοµερώς την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 10 ή 12 ναυτικά µίλια, καθώς στο Αιγαίο δεν πλέουν µόνο ελληνικά πλοία και η πλήρης επέκταση θα εµπόδιζε τη διεθνή ναυσιπλοΐα. Με την ίδια λογική, κοινή ήταν η παραδοχή ότι η τουρκική υφαλοκρηπίδα δεν θα πρέπει να περικυκλώνει τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Γυροφέρνουν συνεχώς το Καστελλόριζο
«Αγκάθι» αποτελεί το Καστελλόριζο, αφού η Τουρκία από το 2008 και µετά δείχνει επανειληµµένως το ενδιαφέρον της για την περιοχή αυτή, µε τις έρευνες του νορβηγικού σκάφους το 2008 και πιο πρόσφατα µε τις έρευνες του «Πίρι Ρέις» σε τµήµατα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Με αυτό τον τρόπο, λένε διπλωµατικές πηγές, η Αγκυρα πιέζει την Αθήνα να ξεχάσει το Καστελλόριζο, σηµείο-κλειδί για την Ελλάδα το οποίο αφορά κατοχύρωση και υπολογισµό της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η τουρκική θέση είναι πως ένα νησί τόσο αποµονωµένο από τον ελληνικό ηπειρωτικό κορµό δεν µπορεί να περιορίζει τόσο πολύ την τουρκική υφαλοκρηπίδα.
Εθνικά Θέματα
Αυτό, όµως, δεν εµποδίζει την Αγκυρα να παίζει το επικοινωνιακό της παιχνίδι, διαµηνύοντας τόσο στο εσωτερικό όσο και προς τις Βρυξέλλες ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξοµαλύνονται και πως η συµφωνία είναι θέµα µηνών.
Επικοινωνιακοί λόγοι
Διπλωµατικές πηγές σηµειώνουν πως η Αγκυρα δεν έχει τίποτα να χάσει από τις διαρροές για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ή της άρσης του casus belli. Αντιθέτως, κερδίζει, δίνοντας προς τα έξω την εντύπωση ότι τα βρίσκει µε τους γείτονές της. Για παράδειγµα, δεν είναι λίγοι όσοι περιµένουν ότι οι τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο θα αναφέρονται µεν στο σχετικό κείµενο της Επιτροπής – όπως και οι πλόες τουρκικών πλοίων σε τµήµατα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας –, αλλά µε ιδιαίτερα ήπια φρασεολογία που θα έχει τη µορφή «η Ελλάδα παραπονέθηκε για...». Οι παροικούντες την Ιερουσαλήµ µπορεί να διαψεύδουν τις τουρκικές διαρροές περί επίλυσης του ζητήµατος της υφαλοκρηπίδας µέχρι το τέλος του χρόνου, αλλά, από την άλλη, δεν αποκλείουν τίποτα. Κι αυτό, διότι εκτιµούν ότι υπάρχει πραγµατική βούληση από την πλευρά του Τ. Ερντογάν, ενώ τα νοµικά επιχειρήµατα και οι σχετικές µελέτες (τις είχε παραγγείλει ο Χάρης Παµπούκης από µεγάλα βρετανικά γραφεία) είναι στη διάθεση της ελληνικής πλευράς από το 2003, όταν οι δύο χώρες έφθασαν ένα βήµα πριν από την υπογραφή συµφωνίας για τη δηµιουργία συνυποσχετικού παραποµπής στη Χάγη. Δεν είναι τυχαίο, ότι, σύµφωνα µε κυβερνητικές πηγές, στο Μέγαρο Μαξίµου έχουν πραγµατοποιηθεί αρκετές συσκέψεις ανάµεσα στον Πρωθυπουργό και τον καθηγητή Διεθνούς Δικαίου Χρήστο Ροζάκη, ενώ τουλάχιστον µέχρι το καλοκαίρι συµµετείχε σε αυτές και ο υπουργός Επικρατείας Χ. Παµπούκης.
Για τα χωρικά ύδατα
Παρ’ ότι η ελληνική πλευρά διαψεύδει τις διαρροές υπενθυµίζοντας ότι µένει πιστή στον εµπιστευτικό χαρακτήρα των συνοµιλιών, σύµφωνα µε πληροφορίες των «ΝΕΩΝ», υπάρχει πρόοδος στις συνοµιλίες ως προς την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, την οποία φαίνεται να αποδέχεται η Αγκυρα, χωρίς ωστόσο οι συνοµιλίες να έχουν φθάσει ακόµη σε συζήτηση για συµφωνία επί ορισµένου εύρους.
Πάντως, µε τις διαρροές από την Αγκυρα τίθεται και πάλι στο προσκήνιο το χρόνιο αγκάθι στο Αιγαίο. Κι αυτό είναι ότι, σε αντίθεση µε τη διεθνή πρακτική, τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (6 ναυτικά µίλια) δεν εναρµονίζονται µε τον εναέριο χώρο της (10 ναυτικά µίλια), δυσαρµονία στην οποία εδράζεται η πρακτική των τουρκικών παραβιάσεων. Τυχόν επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θέτει αυτόµατα από την Τουρκία ζήτηµα εναρµόνισής τους µε τον εναέριο χώρο. Η φόρµουλα που είχε βρεθεί επί κυβέρνησης Σηµίτη υιοθετούσε την ευθυγράµµιση θάλασσας και αέρα και έφθανε, σύµφωνα µε πληροφορίες, από τα 6 (στο Νότιο και Ανατολικό Αιγαίο) µέχρι σχεδόν τα 9 ναυτικά µίλια (σε περιοχές µακριά από τις τουρκικές ακτές).
Το casus belli. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να θεωρούνται τυχαίες ούτε οι επανειληµµένες αναφορές τούρκων αξιωµατούχων στο casus belli και στην πρόθεση να απαλειφθεί εφόσον η Ελλάδα παραιτηθεί από το δικαίωµά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά µίλια. Πάντως στην «Κόκκινη Βίβλο»όπου περιγράφεται το δόγµα εθνικής πολιτικής στην Τουρκία και εφέτος δεν απαλείφθηκε το «casus belli» την Ελλάδα. Διπλωµατικές πηγές σηµειώνουν ότι, παρά το κεκτηµένο δικαίωµα, όσες φορές προχώρησε ο ελληνοτουρκικός διάλογος ήταν κοινή παραδοχή ότι η Ελλάδα δεν θα επεκτείνει µονοµερώς την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 10 ή 12 ναυτικά µίλια, καθώς στο Αιγαίο δεν πλέουν µόνο ελληνικά πλοία και η πλήρης επέκταση θα εµπόδιζε τη διεθνή ναυσιπλοΐα. Με την ίδια λογική, κοινή ήταν η παραδοχή ότι η τουρκική υφαλοκρηπίδα δεν θα πρέπει να περικυκλώνει τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Γυροφέρνουν συνεχώς το Καστελλόριζο
«Αγκάθι» αποτελεί το Καστελλόριζο, αφού η Τουρκία από το 2008 και µετά δείχνει επανειληµµένως το ενδιαφέρον της για την περιοχή αυτή, µε τις έρευνες του νορβηγικού σκάφους το 2008 και πιο πρόσφατα µε τις έρευνες του «Πίρι Ρέις» σε τµήµατα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Με αυτό τον τρόπο, λένε διπλωµατικές πηγές, η Αγκυρα πιέζει την Αθήνα να ξεχάσει το Καστελλόριζο, σηµείο-κλειδί για την Ελλάδα το οποίο αφορά κατοχύρωση και υπολογισµό της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η τουρκική θέση είναι πως ένα νησί τόσο αποµονωµένο από τον ελληνικό ηπειρωτικό κορµό δεν µπορεί να περιορίζει τόσο πολύ την τουρκική υφαλοκρηπίδα.
Εθνικά Θέματα
Ιαπωνία-Ιράν-Γερμανία: Ένα επικίνδυνο γεωπολιτικό ντόμινο
Ιαπωνία – Ιράν – Γερμανία: Ένα επικίνδυνο γεωπολιτικό ντόμινο
του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα*
Η αυξανόμενη ένταση μεταξύ Ιαπωνίας και Κίνας πήρε επίσημο, κατά κάποιο τρόπο, χαρακτήρα διά της ιαπωνικής Αμυντικής Βίβλου του 2010, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 10 Σεπτεμβρίου και κάνει λόγο για την απειλή που συνεπάγεται για την Ιαπωνία η αυξανόμενη ενίσχυση της θαλάσσιας ισχύος της Κίνας και η γενικότερη «έλλειψη διαφάνειας» στην αμυντική στρατηγική της τελευταίας
Η Λευκή Βίβλος αναφέρεται στις προσπάθειες της Ιαπωνίας να ενισχύσει την περιφερειακή θαλάσσια άμυνά της διαμέσου της ενίσχυσης της παρουσίας της στην αλυσίδα των νήσων Nansei, που βρίσκονται νοτιοδυτικά της ιαπωνικής νήσου Kyushu, μεταξύ αυτής και της Ταϊβάν. Η Αμυντική Βίβλος αναφέρει και την αυξανόμενη ισχύ του Κινεζικού Στρατού Ξηράς, ενώ έμφαση δίνεται και στο πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας (Πηγή: Jane’s Defence Weekly, Volume 47, Issue 37, 15 Σεπτεμβρίου 2010, σελίδα 8, «Japanese paper warns on China’s maritime activity», Kosuke Takahashi).
Η αναγέννηση της σινοϊαπωνικής αντιπαλότητας έφερε στο προσκήνιο την Ιαπωνία τη στιγμή που την είχαμε πια ξεχάσει. Αξίζει να θυμηθούμε ότι στη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Ιαπωνία ήταν ό,τι είναι η Κίνα σήμερα. Εμφανιζόταν, δηλαδή, σαν τον «επόμενο κυρίαρχο» του κόσμου. Εκείνο τον καιρό η ταχύτατη οικονομική άνοδος της Ιαπωνίας, η συσσώρευση πλούτου και μια σειρά από οικονομικές ενέργειες στρατιωτικού και ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, όπως η επιδίωξη κατάκτησης μεγάλων μεριδίων των διεθνών αγορών, έστω και με οικονομικές απώλειες, είχαν αναγορεύσει την Ιαπωνία στην αδιαφιλονίκητη «επόμενη υπερδύναμη». Ολόκληρες σχολές διεθνών σχέσεων, όπως οι περιβόητες θεωρίες περί «γεωοικονομίας», σύμφωνα με τις οποίες τα μερίδια στις αγορές και η οικονομική «ισχύς» θα υποκαθιστούσαν ολοκληρωτικά τη στρατιωτική και την πολιτική ισχύ, εμφανίστηκαν έχοντας ως λάβαρο το παράδειγμα της Ιαπωνίας και μετά έσβησαν στην περιφρονητική σιωπή της ιστορίας.
Στα χρόνια που πέρασαν, η ιαπωνική οικονομία μπήκε σε ύφεση και φάνηκε πως, έτσι κι αλλιώς, από μόνα τους τα οικονομικά μεγέθη δεν παρέχουν καμιά μορφή ισχύος και μια χώρα δεν μπορεί να αυξήσει το ειδικό της βάρος στο διεθνές σύστημα απλά και μόνο αποκτώντας μεγάλο μερίδιο των διεθνών αγορών. Δεν μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο πουλώντας αυτοκίνητα Τογιότα και τηλεοράσεις Σόνι. Τόσο απλά.
Βέβαια, αν και αυτή η τόσο απλή αλήθεια έγινε κατανοητή στην περίπτωση της Ιαπωνίας, οι ανορθολογικές θεωρίες περί οικονομικής «ισχύος» βρήκαν άλλο υποκείμενο: Την Κίνα. Σήμερα είναι περίπου αναντίρρητη κοινή παραδοχή ότι η Κίνα θα είναι η επόμενη υπερδύναμη. Γιατί; Γιατί πουλάει πολλά καταναλωτικά προϊόντα και μαζεύει πολλά λεφτά. Αυτή η μονοδιάστατη και απλοϊκή άποψη φυσικά δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Η ισχύς, και πολύ περισσότερο ο διεθνής ρόλος μιας χώρας, αποτελούν συνάρτηση πολλών μεγεθών που βρίσκονται σε δυναμική σχέση μεταξύ τους και μεταλλάσσονται συνεχώς. Η Κίνα, βέβαια, θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για να αποτελέσει έναν από τους ισχυρότερους διεθνείς δρώντες του αιώνα που διανύουμε, πιθανώς και του κυρίαρχου δρώντα, όχι όμως για τα οικονομικά της μεγέθη ή τουλάχιστον όχι μόνο γι’ αυτά.
Επιστρέφοντας στην Ιαπωνία, προκαλεί μεγάλη έκπληξη, δε, το γεγονός ότι μόλις κατέρρευσαν οι φαντασιώσεις για την κυριαρχία του κόσμου με «γεωοικονομικό» τρόπο από πλευράς της, αυτή περίπου εξαφανίστηκε από το προσκήνιο.
Όμως, η Ιαπωνία παραμένει μια μεγάλη δύναμη, η οποία συνδυάζει ισχυρή οικονομία, προηγμένη τεχνολογία και μια ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα που προσφέρει στο λαό της μια αίσθηση μοναδικότητας και ιστορικού πεπρωμένου. Προστατευμένη από τους γείτονές της χάρη στη θάλασσα, βρίσκεται παρ’ όλα ταύτα σε μια κρίσιμη περιοχή του διεθνούς συστήματος, έξω από τις ακτές της Κίνας και των δύο κορεατικών κρατών, αποτελώντας εν πολλοίς την πύλη της Κίνας προς τον υπόλοιπο κόσμο. Αν τα ιαπωνικά νησιά βρίσκονταν στον πάτο της θάλασσας και η Κίνα ατένιζε τους ανοιχτούς ωκεανούς, τότε είναι σίγουρο πως η υποψηφιότητα της τελευταίας ως κυρίαρχου του κόσμου θα ήταν πολύ ισχυρότερη. Αυτό είναι κάτι που η κινεζική γεωστρατηγική δύσκολα μπορεί να συγχωρήσει την Ιαπωνία, ακόμη κι αν οι σχέσεις μαζί της ήταν πολύ καλύτερες από ό,τι υπήρξαν στο πέρασμα της ιστορίας. Η θέση αυτή της Ιαπωνίας της προσφέρει και μια ιδιαίτερη πολυτιμότητα στο πλαίσιο της αμερικανικής γεωστρατηγικής. Όμως οι ημέρες που η Ιαπωνία ήταν ο «άνθρωπος των Αμερικανών» στην περιοχή φαίνεται πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Για παράδειγμα, η λειτουργία των αμερικανικών βάσεων στα ιαπωνικά νησιά αντιμετωπίζει ολοένα και περισσότερα προβλήματα και είναι θέμα χρόνου αυτές να πάψουν να υφίστανται. Η Ιαπωνία λειτουργεί ολοένα και περισσότερο αυτόνομα, κάτι αναπόφευκτο στο πλαίσιο ενός αποδομημένου μονοπολικού κόσμου, ο οποίος οδεύει προς ένα πολυπολικό σύστημα χωρίς όμως το τελευταίο να έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί.
Οι μελλοντικές σχέσεις των δύο χωρών θα κριθούν εν πολλοίς από το εάν η Ιαπωνία θεωρήσει ότι μπορεί να βασιστεί σε μια συμμαχία με τις ΗΠΑ η οποία θα επιτρέψει την ανάσχεση της Κίνας και τον «εγκιβωτισμό» της σε έναν περιορισμένο γεωγραφικό χώρο, αποτρέποντάς τη από το να γίνει μεγάλη δύναμη. Αν οι Ιάπωνες κρίνουν ότι οι Αμερικανοί δεν είναι σε θέση να προσφέρουν κάτι τέτοιο, είναι πολύ πιθανό να επιλέξουν ένα μοναχικό δρόμο και να επενδύσουν στη στρατηγική ισχύ. Και τότε το διεθνές σύστημα θα έχει αλλάξει με ριζικό τρόπο κι οι μετέπειτα εξελίξεις πολύ δύσκολα μπορούν να προσδιοριστούν.
Το δε κυρίαρχο στοιχείο της ιαπωνικής ισχύος και του ευρύτερου γεωπολιτικού της ρόλου δεν είναι η τόσο διαφημισμένη οικονομική ισχύς, αλλά η πυρηνική, έστω κι αν η τελευταία δεν υφίσταται σήμερα!
Εικονική ή πραγματική πυρηνική δύναμη;
Η Ιαπωνία είναι η κατεξοχήν εκπρόσωπος των χωρών με εικονικά ή καλύτερα με εν δυνάμει πυρηνικά οπλοστάσια (virtual nuclear arsenals). Δηλαδή, είναι μια χώρα, που, ναι μεν δεν κατέχει πυρηνικά, αλλά έχει τη δυνατότητα να το πράξει, άμεσα και σε μεγάλη κλίμακα, αν έτσι θελήσει. Διαθέτει την τεχνολογία, το επιστημονικό δυναμικό, τα χρήματα και μεγάλες ποσότητες σχάσιμου υλικού, προερχόμενου από την ειρηνική πυρηνική της βιομηχανία, έτσι ώστε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα είναι σε θέση να βρεθεί με ένα μεγάλο πυρηνικό οπλοστάσιο. Επιπροσθέτως, το οπλοστάσιο αυτό μπορεί να το συνδυάσει με προηγμένα συστήματα κρούσης, όπως βαλλιστικούς πυραύλους πολύ μεγάλων δυνατοτήτων, προφανώς και διηπειρωτικούς, καθώς και πυραύλους cruise, η δημιουργία των οποίων επίσης είναι στις δυνατότητες της βιομηχανίας και του επιστημονικού της δυναμικού.
Και είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ιαπωνία θα γίνει, αργά ή γρήγορα, πυρηνική δύναμη, αν θεωρήσει ότι η άνοδος της ισχύος της Κίνας καταστεί κρίσιμης σημασίας δυνητική απειλή γι’ αυτή και εν παραλλήλω δεν θα έχει πια εμπιστοσύνη στην κάλυψη που της προσφέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Κι αυτό μπορεί να συμβεί είτε γιατί οι στοχοθετήσεις των δύο χωρών θα είναι διαφορετικές είτε, πολύ απλά, γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι σε θέση να προσφέρουν παρόμοια κάλυψη λόγω αδυναμίας.
Αυτό ακούγεται περίπου αιρετικό στην Ελλάδα, η οποία είναι μια από τις λίγες εναπομείνασες χώρες του πλανήτη όπου συνεχίζει να διαιωνίζεται ο μύθος της αμερικανικής παντοδυναμίας και να αποκαλείται «πλανητάρχης» ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος. Στην πραγματικότητα, όμως, η αποδόμηση της αμερικανικής ισχύος είναι απρόσμενα μεγάλη και μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις το διεθνές σύστημα. Και μια από τις εξελίξεις αυτές είναι η ανεξέλεγκτη πυρηνικοποίησή του, η οποία μπορεί να αρχίσει από την Ιαπωνία, αν νιώσει μόνη της και απειλούμενη από μια ασυμμετρία της ισχύος της με αυτή της Κίνας. Κι επειδή το διεθνές σύστημα είναι μοναδικό, αδιαίρετο και ενιαίο, τυχόν παρόμοια εξέλιξη θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες σε άλλα γεωσυστήματα του πλανήτη. Μεταξύ των άλλων, θα ενίσχυε την αποφασιστικότητα του Ιράν να εξελιχθεί και αυτό σε πυρηνική, έστω και virtual, πυρηνική δύναμη και θα αύξανε την άκρως επικίνδυνη πυρηνική πολυπλοκότητα στον πλανήτη. Εννοείται ότι τυχόν πυρηνικοποίηση του Ιράν και αδυναμία ή αδράνεια των ΗΠΑ να κάνουν κάτι γι’ αυτό θα ενίσχυε έμμεσα αλλά αποφασιστικά την πυρηνική επιλογή της Ιαπωνίας. Μία ακόμη πυρηνική χώρα στον κόσμο αποτελεί, έτσι κι αλλιώς, ένα σημαντικό παράγοντα που ωθεί τις εν δυνάμει πυρηνικές δυνάμεις να εξελιχθούν σε πραγματικές πυρηνικές δυνάμεις. Όμως, ένα πυρηνικό Ιράν σημαίνει, επιπροσθέτως, και περαιτέρω αποδόμηση της ισχύος και του διεθνούς ρόλου των ΗΠΑ κι αυτό με τη σειρά του αποτελεί παράγοντα ώθησης της Ιαπωνίας να ακολουθήσει ένα μοναχικό γεωστρατηγικό δρόμο. Κι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και την απόκτηση πυρηνικής ισχύος.
Παρεμπιπτόντως, συνέπειες ως προς τη θέληση της Ιαπωνίας να αποκτήσει πυρηνικά όπλα μπορεί να έχει και η διαιώνιση του ανεξέλεγκτου καθεστώτος του ισραηλινού πυρηνικού οπλοστασίου.
Βερολίνο όπως Τόκιο;
Βέβαια, η πυρηνική ισχύς δεν είναι η μόνη στην οποία μπορεί να επενδύσει η Ιαπωνία. Οι μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητές της αλλά και ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης που τη χαρακτηρίζει μπορεί να την οδηγήσουν και σε ασύμμετρες προσεγγίσεις όσον αφορά την απόκτηση μη πυρηνικών στρατιωτικών ικανοτήτων, συμβατικών ή μη, κάτι που εν μέρει συμβαίνει ήδη με την Κίνα.
Η τυχόν ανάδυση της Ιαπωνίας από τη λήθη της ιστορίας και η μετατροπή της από μια σκιώδη σε μια πραγματική δύναμη θα δημιουργήσει ένα πιο πολύπλοκο και πιο ασταθές διεθνές σύστημα με πιθανές συνέπειες ακόμη και στο υποτιθέμενο απόλυτα σταθερό και παγιωμένο εσωτερικό της Γηραιάς Ηπείρου.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και μέσα στην καρδιά της Ευρώπης μία εν δυνάμει παγκόσμια δύναμη. Η Γερμανία, ο άλλος μεγάλος χαμένος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βέβαια, η περίπτωση της Γερμανίας δεν έχει καμία σχέση με αυτή της Ιαπωνίας. Η Γερμανία δεν είναι ένας μοναχικός παίκτης, σκιώδης ή μη, αλλά αποτελεί οργανικό μέρος μιας ευρύτερης γεωπολιτικής ενότητας που καλείται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από την άλλη, σήμερα θα ήταν μάλλον αθεράπευτα αφελής όποιος στοιχημάτιζε με απόλυτη σιγουριά στο κοινό ευρωπαϊκό μέλλον. Η μισαλλοδοξία, η χωριάτικη καχυποψία και ο μόλις συγκεκαλυμμένος ρατσισμός που επέδειξαν τόσο οι ελίτ όσο και η κοινωνία της Γερμανίας στην περίπτωση των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας, αρκούν για να αποδομήσουν το μύθο της λειτουργίας της ΕΕ ως μιας ενιαίας γεωπολιτικής οντότητας. Αν, λοιπόν, η ενωμένη Ευρώπη αφεθεί να σβήσει, οι εν δυνάμει «μεγάλοι παίκτες», αργά ή γρήγορα, θα επιλέξουν μοναχικούς δρόμους με προεξάρχουσα φυσικά τη Γερμανία. Κι αν η Ιαπωνία επιλέξει παρόμοιο δρόμο, τότε οι εξελίξεις μπορεί να είναι άμεσες και επιταχυνόμενες διαμέσου ενός μηχανισμού ντόμινο.ινφογνωνων-πολιτικα* Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής ανάλυσης και πολεμικών τεχνολογιών. Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
Η αυξανόμενη ένταση μεταξύ Ιαπωνίας και Κίνας πήρε επίσημο, κατά κάποιο τρόπο, χαρακτήρα διά της ιαπωνικής Αμυντικής Βίβλου του 2010, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 10 Σεπτεμβρίου και κάνει λόγο για την απειλή που συνεπάγεται για την Ιαπωνία η αυξανόμενη ενίσχυση της θαλάσσιας ισχύος της Κίνας και η γενικότερη «έλλειψη διαφάνειας» στην αμυντική στρατηγική της τελευταίας
Η Λευκή Βίβλος αναφέρεται στις προσπάθειες της Ιαπωνίας να ενισχύσει την περιφερειακή θαλάσσια άμυνά της διαμέσου της ενίσχυσης της παρουσίας της στην αλυσίδα των νήσων Nansei, που βρίσκονται νοτιοδυτικά της ιαπωνικής νήσου Kyushu, μεταξύ αυτής και της Ταϊβάν. Η Αμυντική Βίβλος αναφέρει και την αυξανόμενη ισχύ του Κινεζικού Στρατού Ξηράς, ενώ έμφαση δίνεται και στο πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας (Πηγή: Jane’s Defence Weekly, Volume 47, Issue 37, 15 Σεπτεμβρίου 2010, σελίδα 8, «Japanese paper warns on China’s maritime activity», Kosuke Takahashi).
Η αναγέννηση της σινοϊαπωνικής αντιπαλότητας έφερε στο προσκήνιο την Ιαπωνία τη στιγμή που την είχαμε πια ξεχάσει. Αξίζει να θυμηθούμε ότι στη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Ιαπωνία ήταν ό,τι είναι η Κίνα σήμερα. Εμφανιζόταν, δηλαδή, σαν τον «επόμενο κυρίαρχο» του κόσμου. Εκείνο τον καιρό η ταχύτατη οικονομική άνοδος της Ιαπωνίας, η συσσώρευση πλούτου και μια σειρά από οικονομικές ενέργειες στρατιωτικού και ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, όπως η επιδίωξη κατάκτησης μεγάλων μεριδίων των διεθνών αγορών, έστω και με οικονομικές απώλειες, είχαν αναγορεύσει την Ιαπωνία στην αδιαφιλονίκητη «επόμενη υπερδύναμη». Ολόκληρες σχολές διεθνών σχέσεων, όπως οι περιβόητες θεωρίες περί «γεωοικονομίας», σύμφωνα με τις οποίες τα μερίδια στις αγορές και η οικονομική «ισχύς» θα υποκαθιστούσαν ολοκληρωτικά τη στρατιωτική και την πολιτική ισχύ, εμφανίστηκαν έχοντας ως λάβαρο το παράδειγμα της Ιαπωνίας και μετά έσβησαν στην περιφρονητική σιωπή της ιστορίας.
Στα χρόνια που πέρασαν, η ιαπωνική οικονομία μπήκε σε ύφεση και φάνηκε πως, έτσι κι αλλιώς, από μόνα τους τα οικονομικά μεγέθη δεν παρέχουν καμιά μορφή ισχύος και μια χώρα δεν μπορεί να αυξήσει το ειδικό της βάρος στο διεθνές σύστημα απλά και μόνο αποκτώντας μεγάλο μερίδιο των διεθνών αγορών. Δεν μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο πουλώντας αυτοκίνητα Τογιότα και τηλεοράσεις Σόνι. Τόσο απλά.
Βέβαια, αν και αυτή η τόσο απλή αλήθεια έγινε κατανοητή στην περίπτωση της Ιαπωνίας, οι ανορθολογικές θεωρίες περί οικονομικής «ισχύος» βρήκαν άλλο υποκείμενο: Την Κίνα. Σήμερα είναι περίπου αναντίρρητη κοινή παραδοχή ότι η Κίνα θα είναι η επόμενη υπερδύναμη. Γιατί; Γιατί πουλάει πολλά καταναλωτικά προϊόντα και μαζεύει πολλά λεφτά. Αυτή η μονοδιάστατη και απλοϊκή άποψη φυσικά δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Η ισχύς, και πολύ περισσότερο ο διεθνής ρόλος μιας χώρας, αποτελούν συνάρτηση πολλών μεγεθών που βρίσκονται σε δυναμική σχέση μεταξύ τους και μεταλλάσσονται συνεχώς. Η Κίνα, βέβαια, θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για να αποτελέσει έναν από τους ισχυρότερους διεθνείς δρώντες του αιώνα που διανύουμε, πιθανώς και του κυρίαρχου δρώντα, όχι όμως για τα οικονομικά της μεγέθη ή τουλάχιστον όχι μόνο γι’ αυτά.
Επιστρέφοντας στην Ιαπωνία, προκαλεί μεγάλη έκπληξη, δε, το γεγονός ότι μόλις κατέρρευσαν οι φαντασιώσεις για την κυριαρχία του κόσμου με «γεωοικονομικό» τρόπο από πλευράς της, αυτή περίπου εξαφανίστηκε από το προσκήνιο.
Όμως, η Ιαπωνία παραμένει μια μεγάλη δύναμη, η οποία συνδυάζει ισχυρή οικονομία, προηγμένη τεχνολογία και μια ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα που προσφέρει στο λαό της μια αίσθηση μοναδικότητας και ιστορικού πεπρωμένου. Προστατευμένη από τους γείτονές της χάρη στη θάλασσα, βρίσκεται παρ’ όλα ταύτα σε μια κρίσιμη περιοχή του διεθνούς συστήματος, έξω από τις ακτές της Κίνας και των δύο κορεατικών κρατών, αποτελώντας εν πολλοίς την πύλη της Κίνας προς τον υπόλοιπο κόσμο. Αν τα ιαπωνικά νησιά βρίσκονταν στον πάτο της θάλασσας και η Κίνα ατένιζε τους ανοιχτούς ωκεανούς, τότε είναι σίγουρο πως η υποψηφιότητα της τελευταίας ως κυρίαρχου του κόσμου θα ήταν πολύ ισχυρότερη. Αυτό είναι κάτι που η κινεζική γεωστρατηγική δύσκολα μπορεί να συγχωρήσει την Ιαπωνία, ακόμη κι αν οι σχέσεις μαζί της ήταν πολύ καλύτερες από ό,τι υπήρξαν στο πέρασμα της ιστορίας. Η θέση αυτή της Ιαπωνίας της προσφέρει και μια ιδιαίτερη πολυτιμότητα στο πλαίσιο της αμερικανικής γεωστρατηγικής. Όμως οι ημέρες που η Ιαπωνία ήταν ο «άνθρωπος των Αμερικανών» στην περιοχή φαίνεται πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Για παράδειγμα, η λειτουργία των αμερικανικών βάσεων στα ιαπωνικά νησιά αντιμετωπίζει ολοένα και περισσότερα προβλήματα και είναι θέμα χρόνου αυτές να πάψουν να υφίστανται. Η Ιαπωνία λειτουργεί ολοένα και περισσότερο αυτόνομα, κάτι αναπόφευκτο στο πλαίσιο ενός αποδομημένου μονοπολικού κόσμου, ο οποίος οδεύει προς ένα πολυπολικό σύστημα χωρίς όμως το τελευταίο να έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί.
Οι μελλοντικές σχέσεις των δύο χωρών θα κριθούν εν πολλοίς από το εάν η Ιαπωνία θεωρήσει ότι μπορεί να βασιστεί σε μια συμμαχία με τις ΗΠΑ η οποία θα επιτρέψει την ανάσχεση της Κίνας και τον «εγκιβωτισμό» της σε έναν περιορισμένο γεωγραφικό χώρο, αποτρέποντάς τη από το να γίνει μεγάλη δύναμη. Αν οι Ιάπωνες κρίνουν ότι οι Αμερικανοί δεν είναι σε θέση να προσφέρουν κάτι τέτοιο, είναι πολύ πιθανό να επιλέξουν ένα μοναχικό δρόμο και να επενδύσουν στη στρατηγική ισχύ. Και τότε το διεθνές σύστημα θα έχει αλλάξει με ριζικό τρόπο κι οι μετέπειτα εξελίξεις πολύ δύσκολα μπορούν να προσδιοριστούν.
Το δε κυρίαρχο στοιχείο της ιαπωνικής ισχύος και του ευρύτερου γεωπολιτικού της ρόλου δεν είναι η τόσο διαφημισμένη οικονομική ισχύς, αλλά η πυρηνική, έστω κι αν η τελευταία δεν υφίσταται σήμερα!
Εικονική ή πραγματική πυρηνική δύναμη;
Η Ιαπωνία είναι η κατεξοχήν εκπρόσωπος των χωρών με εικονικά ή καλύτερα με εν δυνάμει πυρηνικά οπλοστάσια (virtual nuclear arsenals). Δηλαδή, είναι μια χώρα, που, ναι μεν δεν κατέχει πυρηνικά, αλλά έχει τη δυνατότητα να το πράξει, άμεσα και σε μεγάλη κλίμακα, αν έτσι θελήσει. Διαθέτει την τεχνολογία, το επιστημονικό δυναμικό, τα χρήματα και μεγάλες ποσότητες σχάσιμου υλικού, προερχόμενου από την ειρηνική πυρηνική της βιομηχανία, έτσι ώστε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα είναι σε θέση να βρεθεί με ένα μεγάλο πυρηνικό οπλοστάσιο. Επιπροσθέτως, το οπλοστάσιο αυτό μπορεί να το συνδυάσει με προηγμένα συστήματα κρούσης, όπως βαλλιστικούς πυραύλους πολύ μεγάλων δυνατοτήτων, προφανώς και διηπειρωτικούς, καθώς και πυραύλους cruise, η δημιουργία των οποίων επίσης είναι στις δυνατότητες της βιομηχανίας και του επιστημονικού της δυναμικού.
Και είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ιαπωνία θα γίνει, αργά ή γρήγορα, πυρηνική δύναμη, αν θεωρήσει ότι η άνοδος της ισχύος της Κίνας καταστεί κρίσιμης σημασίας δυνητική απειλή γι’ αυτή και εν παραλλήλω δεν θα έχει πια εμπιστοσύνη στην κάλυψη που της προσφέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Κι αυτό μπορεί να συμβεί είτε γιατί οι στοχοθετήσεις των δύο χωρών θα είναι διαφορετικές είτε, πολύ απλά, γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι σε θέση να προσφέρουν παρόμοια κάλυψη λόγω αδυναμίας.
Αυτό ακούγεται περίπου αιρετικό στην Ελλάδα, η οποία είναι μια από τις λίγες εναπομείνασες χώρες του πλανήτη όπου συνεχίζει να διαιωνίζεται ο μύθος της αμερικανικής παντοδυναμίας και να αποκαλείται «πλανητάρχης» ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος. Στην πραγματικότητα, όμως, η αποδόμηση της αμερικανικής ισχύος είναι απρόσμενα μεγάλη και μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις το διεθνές σύστημα. Και μια από τις εξελίξεις αυτές είναι η ανεξέλεγκτη πυρηνικοποίησή του, η οποία μπορεί να αρχίσει από την Ιαπωνία, αν νιώσει μόνη της και απειλούμενη από μια ασυμμετρία της ισχύος της με αυτή της Κίνας. Κι επειδή το διεθνές σύστημα είναι μοναδικό, αδιαίρετο και ενιαίο, τυχόν παρόμοια εξέλιξη θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες σε άλλα γεωσυστήματα του πλανήτη. Μεταξύ των άλλων, θα ενίσχυε την αποφασιστικότητα του Ιράν να εξελιχθεί και αυτό σε πυρηνική, έστω και virtual, πυρηνική δύναμη και θα αύξανε την άκρως επικίνδυνη πυρηνική πολυπλοκότητα στον πλανήτη. Εννοείται ότι τυχόν πυρηνικοποίηση του Ιράν και αδυναμία ή αδράνεια των ΗΠΑ να κάνουν κάτι γι’ αυτό θα ενίσχυε έμμεσα αλλά αποφασιστικά την πυρηνική επιλογή της Ιαπωνίας. Μία ακόμη πυρηνική χώρα στον κόσμο αποτελεί, έτσι κι αλλιώς, ένα σημαντικό παράγοντα που ωθεί τις εν δυνάμει πυρηνικές δυνάμεις να εξελιχθούν σε πραγματικές πυρηνικές δυνάμεις. Όμως, ένα πυρηνικό Ιράν σημαίνει, επιπροσθέτως, και περαιτέρω αποδόμηση της ισχύος και του διεθνούς ρόλου των ΗΠΑ κι αυτό με τη σειρά του αποτελεί παράγοντα ώθησης της Ιαπωνίας να ακολουθήσει ένα μοναχικό γεωστρατηγικό δρόμο. Κι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και την απόκτηση πυρηνικής ισχύος.
Παρεμπιπτόντως, συνέπειες ως προς τη θέληση της Ιαπωνίας να αποκτήσει πυρηνικά όπλα μπορεί να έχει και η διαιώνιση του ανεξέλεγκτου καθεστώτος του ισραηλινού πυρηνικού οπλοστασίου.
Βερολίνο όπως Τόκιο;
Βέβαια, η πυρηνική ισχύς δεν είναι η μόνη στην οποία μπορεί να επενδύσει η Ιαπωνία. Οι μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητές της αλλά και ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης που τη χαρακτηρίζει μπορεί να την οδηγήσουν και σε ασύμμετρες προσεγγίσεις όσον αφορά την απόκτηση μη πυρηνικών στρατιωτικών ικανοτήτων, συμβατικών ή μη, κάτι που εν μέρει συμβαίνει ήδη με την Κίνα.
Η τυχόν ανάδυση της Ιαπωνίας από τη λήθη της ιστορίας και η μετατροπή της από μια σκιώδη σε μια πραγματική δύναμη θα δημιουργήσει ένα πιο πολύπλοκο και πιο ασταθές διεθνές σύστημα με πιθανές συνέπειες ακόμη και στο υποτιθέμενο απόλυτα σταθερό και παγιωμένο εσωτερικό της Γηραιάς Ηπείρου.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και μέσα στην καρδιά της Ευρώπης μία εν δυνάμει παγκόσμια δύναμη. Η Γερμανία, ο άλλος μεγάλος χαμένος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βέβαια, η περίπτωση της Γερμανίας δεν έχει καμία σχέση με αυτή της Ιαπωνίας. Η Γερμανία δεν είναι ένας μοναχικός παίκτης, σκιώδης ή μη, αλλά αποτελεί οργανικό μέρος μιας ευρύτερης γεωπολιτικής ενότητας που καλείται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από την άλλη, σήμερα θα ήταν μάλλον αθεράπευτα αφελής όποιος στοιχημάτιζε με απόλυτη σιγουριά στο κοινό ευρωπαϊκό μέλλον. Η μισαλλοδοξία, η χωριάτικη καχυποψία και ο μόλις συγκεκαλυμμένος ρατσισμός που επέδειξαν τόσο οι ελίτ όσο και η κοινωνία της Γερμανίας στην περίπτωση των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας, αρκούν για να αποδομήσουν το μύθο της λειτουργίας της ΕΕ ως μιας ενιαίας γεωπολιτικής οντότητας. Αν, λοιπόν, η ενωμένη Ευρώπη αφεθεί να σβήσει, οι εν δυνάμει «μεγάλοι παίκτες», αργά ή γρήγορα, θα επιλέξουν μοναχικούς δρόμους με προεξάρχουσα φυσικά τη Γερμανία. Κι αν η Ιαπωνία επιλέξει παρόμοιο δρόμο, τότε οι εξελίξεις μπορεί να είναι άμεσες και επιταχυνόμενες διαμέσου ενός μηχανισμού ντόμινο.ινφογνωνων-πολιτικα* Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής ανάλυσης και πολεμικών τεχνολογιών. Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
«Μυστικά έγγραφα: Ελλάδα. Πώς η Αθήνα πήρε με απάτες το ευρώ»
Posted by exomatiakaivlepo στο Οκτωβρίου 30, 2010
«Απόρρητα ντοκουμέντα και νέα στοιχεία καταδεικνύουν ότι πρόκειται για την ιστορία ενός εξ αρχής στημένου παιγνιδιού».
Δεν το λέμε εμείς..
Η Γερμανική Bild το αποκαλύπτει και η Deutsche Welle το δημοσιεύει.
Με πρωτοσέλιδο τίτλο «Η Bild αποκαλύπτει! Το Ευρω-ψέμα. Έτσι μας παγίδευσαν οι Έλληνες» η εφημερίδα περιγράφει στο πλαίσιο έρευνας την πορεία της Ελλάδας προς την ευρωζώνη.
Στη σελίδα που δημοσιεύεται το άρθρο ο τίτλος είναι: «Μυστικά έγγραφα: Ελλάδα. Πώς η Αθήνα πήρε με απάτες το ευρώ», ενώ στο τίζερ υπογραμμίζεται πως «η Bild έκανε έρευνες στην Αθήνα, στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες, μίλησε με εμπλεκόμενους, βρήκε απόρρητα έγγραφα: Οι Έλληνες είπαν ψέματα – και όλοι οι άλλοι τα δέχτηκαν».
Το ρεπορτάζ -που υπογράφουν δέκα δημοσιογράφοι της εφημερίδας- ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και με μια στιχομυθία μεταξύ των τότε υπουργών Οικονομικών της Γερμανίας και της Ελλάδας Τέο Βάιγκελ και Γιάννου Παπαντωνίου σε σύνοδο του Ecofin. Το θέμα που συζητείται είναι το ντιζάιν του νέου νομίσματος, όπου ο κ. Παπαντωνίου φέρεται να λέει: «Απαιτώ να αναγράφεται στα χαρτονομίσματα το ευρώ και στα ελληνικά». Και ο κ. Βάιγκελ φέρεται να του απαντά: «Δεν τίθεται καν προς συζήτηση. Δεν μπορείτε να ενταχθείτε στην ευρωζώνη και πιθανότατα δεν θα ενταχθείτε ποτέ». «Κι όμως ο Τέο Βάιγκελ επλανάτο», παρατηρεί η εφημερίδα που αρχίζει να εξιστορεί την ιστορία της ελληνικής ένταξης στην ΟΝΕ. «Απόρρητα ντοκουμέντα και νέα στοιχεία καταδεικνύουν ότι πρόκειται για την ιστορία ενός εξ αρχής στημένου παιγνιδιού», επισημαίνει η Bild.
«Υπήρχε το κίνητρο, υπήρχε η ευκαιρία και υπήρχαν τα μέσα»
«Είναι η ιστορία μιας πλάνης με συνέπειες: Ότι δήθεν μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, ό,τι και να κάνει, δεν θα μπορούσε ποτέ να θέσει σε κίνδυνο το ευρώ… Κι όμως δέκα χρόνια μετά από την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, την άνοιξη του 2010, το ευρώ βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εξαιτίας της Ελλάδας.
Πώς φτάσαμε εκεί, διερωτάται η εφημερίδα, διακρίνοντας όλα τα συστατικά ενός αστυνομικού μυθιστορήματος: Υπήρχε το κίνητρο, υπήρχε η ευκαιρία και υπήρχαν τα μέσα.
Δισεκατομμύρια έρευσαν για να σωθεί η Ελλάδα, για να σωθεί το ευρώ. Σήμερα ένας από τους καλύτερους γνώστες της ΕΕ στην κορυφή της ιεραρχίας του γερμανικού ΥΠΕΞ δηλώνει ως εκπρόσωπος πολλών πολιτικών του Βερολίνου και των Βρυξελλών: «Το μεγαλύτερο λάθος μας ήταν να εντάξουμε την Ελλάδα στο ευρώ».
Όσον αφορά την ένταξη των Ελλήνων «πρόκειται για πολιτική απόφαση», γράφουν τα εμπιστευτικά έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, που έχει στη διάθεσή της η Bild. «Πολιτική απόφαση» σημαίνει στην υπηρεσιακή διάλεκτο ότι «η ηγεσία θέλει έτσι και η σκληρή πραγματικότητα δεν μετράει».
Αυτό σημαίνει ότι ούτε για ένα λεπτό δεν χωρούσε αμφισβήτηση πώς η Ελλάδα θα πάρει το ευρώ.… Άλλοι μαγείρευαν τα στοιχεία και άλλοι επέτρεπαν να γίνεται αυτό. Σήμερα όλοι προτιμούν να σιωπούν.
«Η Ελλάδα δεν πληροί κανένα από τα κριτήρια ένταξης»
Σύμφωνα με την Bild, η ιστορία αρχίζει με ένα ξερό «όχι» στην ένταξη της Ελλάδας, το Σάββατο 2 Μαΐου 1998, οπότε οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ συνεδρίαζαν σε έκτακτη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες Η Ελλάδα δεν ανήκει αρχικά στον κύκλο των εκλεκτών που θα υιοθετήσουν το κοινό νόμισμα. Και σύμφωνα με το τελικό ανακοινωθέν της συνόδου, «Η Ελλάδα δεν πληροί κανένα από τα κριτήρια ένταξης». Ως προς τον πληθωρισμό, το έλλειμμα, το συνολικό χρέος και το ύψος των επιτοκίων, η μικρή χώρα απέχει παρασάγγες από τα προδιαγεγραμμένα πρότυπα.
Μέχρι τα μεσάνυχτα της 2ας Μαΐου οι πρωθυπουργοί συνομιλούν για να καταλήξουν στην επιλογή του πρώτου προέδρου της ΕΚΤ. «Ήταν μια ασυνήθιστα σκληρή διαπραγμάτευση», θα δηλώσει στη συνέχεια ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ. Για την Ελλάδα δεν μιλάει κανείς.Ένας από το τραπέζι δεν προσέχει πια τι συζητείται για τον πρόεδρο της ΕΚΤ: Ο Κωνσταντίνος Σημίτης, από το 1996 πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Πρόκειται για μια ταπείνωση για την Ελλάδα του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Η χώρα του κόπηκε στις εξετάσεις για την εισαγωγή στην ΟΝΕ. Κι όμως όταν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων ποζάρουν για την καθιερωμένη φωτογραφία της συνόδου, ο ομιλών απταίστως τη γερμανική Σημίτης χαμογελά πιο πλατιά από όλους τους άλλους. Λες και η χώρα του είχε περάσει με έπαινο τις εξετάσεις. Παρά τις αντιδράσεις των υπουργών Οικονομικών οι Έλληνες είχαν καταφέρει να περάσουν το όνομα ευρώ στα χαρτονομίσματα και στα ελληνικά. Ο κατοπινός νικητής του διεθνούς διαγωνισμού, ο βιεννέζος γραφίστας χαρτονομισμάτων Ρόμπερτ Καλίνα, τηρεί αυτές τις προδιαγραφές, μολονότι η Ελλάδα καταρχήν δεν συμπεριλαμβάνεται στα κράτη του ευρώ. Ο Σημίτης γνωρίζει πόσο σημαντικό πολιτικό μήνυμα είναι αυτό».
Στην συνέχεια η εφημερίδα αναφέρει ότι με την κάλυψη των άλλων χωρών το 1998 η Ελλάδα ξεκίνησε μια κούρσα για να μπει στην ΟΝΕ μέχρι το 2002.
Τότε τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο Β της Αθήνας, υποστηρίζει η Bild. Έπρεπε σε διάστημα 18 μηνών να βελτιωθούν ριζικά οι δείκτες του πληθωρισμού, του ελλείμματος και του δημοσίου χρέους. Κάτι τέτοιο είναι κανονικά αδύνατο, παρατηρεί η εφημερίδα.
Αλλά οι Έλληνες είχαν ελευθερία κινήσεων στα στοιχεία τους. Μείωσαν κατά εκατοντάδες εκατομμύρια το έλλειμμα για παράδειγμα των δημόσιων νοσοκομείων. Τεράστιες δαπάνες για εξοπλισμούς εξαφανίστηκαν δια της δημιουργικής λογιστικής, λογαριασμοί γραμμένοι με το χέρι διορθώθηκαν ή εξαφανίστηκαν. Είχε σημάνει η ώρα του Γιάννη Στουρνάρα. Είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος όταν πρόκειται για αριθμούς», καταλήγει η εφημερίδα παραπέμποντας για τη συνέχεια στο αυριανό φύλλο.
Επιμέλεια: Σταμάτης Ασημένιος,
http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6169644,00.html
Δούρειος Ίππος τα "δώρα" Ερντογάν. Κρύβουν το μοίρασμα του Αιγαίου.
Eπιχείρηση εξωραϊσμού της εικόνας της Τουρκίας και προετοιμασίας της κοινής γνώμης για να αποδεχτεί τα…οφέλη της «μεγαλοθυμίας» του κ. Ερντογάν βρίσκεται σε εξέλιξη, τη στιγμή που η Άγκυρα επιβάλει καθημερινά την ατζέντα της στα Ελληνοτουρκικά.
Άφιξη, για δεύτερη φορά σε ένα πεντάμηνο, του κ. Ερντογάν στην Αθήνα την επόμενη Παρασκευή και το κλίμα ευφορίας που καλλιεργείται συστηματικά έρχεται λίγες ημέρες πριν από τη διαμόρφωση του τελικού κειμένου της ετήσιας έκθεσης της Κομισιόν για την Τουρκία, όπου θα καταγραφεί και πάλι η «πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις», εξουδετερώνοντας πρακτικά την ελληνική επιχειρηματολογία για το πρόβλημα επιθετικότητας που αντιμετωπίζει η χώρα μας από τον εξ Ανατολών γείτονα.
Η κυβέρνηση έχει επιλέξει να στραφεί στα Ελληνοτουρκικά θεωρώντας ότι μπορεί πιο εύκολα να «περάσει» τετελεσμένα στην κοινή γνώμη, αφήνοντας στην άκρη προς το παρόν το Σκοπιανό. Όλοι, εξάλλου, σύμμαχοι και εταίροι, ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο τη συγκεκριμένη στιγμή για την Τουρκία και το πώς θα εξελιχθει η ευρωπαϊκή πορεία της, παρά για την άμεση λύση του προβλήματος της ονομασίας. Η Άγκυρα πλέον κινείται σε δύο επίπεδα αντιμετωπίζοντας την Ελλάδα ως χώρα που δεν συνιστά απειλή, αλλά σταδιακά «δορυφοροποιείται». Στο Αιγαίο προωθείται η αποδοχή προς συζήτηση των τουρκικών διεκδικήσεων με δέλεαρ το υποτιθέμενο όφελος που θα προκύψει από τη μείωση των εξοπλισμών και τη συνεκμετάλλευση των ενδεχόμενων πόρων του Αιγαίου, ενώ παράλληλα και με τη σιωπηρή ανοχή της Αθήνας προωθείται η τουρκική ατζέντα για κατοχύρωση «τουρκικής κοινότητας» στη Θράκη. Στα θέματα του Αιγαίου, συνιστά πλέον ζωτική ανάγκη για τη χώρα να δοθούν πλήρεις εξηγήσεις, τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, για το τι ακριβώς συμβαίνει στις διερευνητικές επαφές. Ο κ. Δρούτσας προ μερικών ημερών δήλωνε ότι «υπάρχει ικανοποιητική πορεία», ενώ ανάλογη αισιοδοξία εκφράζεται και από τουρκικής πλευράς. Η μονότονη δήλωση της Αθήνας ότι οι διερευνητικές επαφές αφορούν μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας εμφανίζεται έωλη, καθώς το πλαίσιο και το αντικείμενο της συζήτησης επιβεβαιώνουν μάλλον την τουρκική θέση ότι οι «διερευνητικές επαφές αφορούν όλα τα αλληλοσυνδεόμενα ζητήματα του Αιγαίου». Οι δηλώσεις του κ. Ιμπραΐμ Καλίν, συμβούλου του Τούρκου πρωθυπουργού, προκαλούν… ανατριχίλα, καθώς, προετοιμάζοντας το έδαφος της έλευσης του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, ο σύμβουλός του ουσιαστικά έθεσε το πλαίσιο στο οποίο μπορεί να κινηθεί η χώρα μας. Ο κ. Καλίν επαναβεβαίωσε την ύπαρξη του casus belli, δηλώνοντας ότι αυτό μπορεί να αρθεί μόνον όταν η Ελλάδα παραιτηθεί των δικαιωμάτων που της έχει αναγνωρίσει η Διεθνής Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας. (Οι εντόπιοι προπαγανδιστές της τουρκικής πολιτικής έσπευσαν να πανηγυρίσουν για τη βούληση της Άγκυρας να καταργήσει το casus belli, παραγνωρίζοντας φυσικά ότι αυτό ακριβώς ήταν το casus belli: η απειλή πολέμου εναντίον της Ελλάδας, εάν δεν παραιτείτο από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών της υδάτων.)
Ο κ. Καλίν όμως λέει κάτι πιο σημαντικό: ότι δεν έχει σημασία αν είναι άδικες για την Ελλάδα τέτοιου είδους ανταλλαγές και παζάρια, καθώς υπάρχει το «κοινό όραμα» του οφέλους που θα αποκομίσουν οι δύο χώρες από το «μοίρασμα του Αιγαίου». Όσο για τα φληναφήματα περί αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών, ο κ. Καλίν διευκρινίζει ότι αυτό μπορεί να γίνει στο πλαίσιο συνολικής ρύθμισης προβλημάτων όπως του Αιγαίου, του Μειονοτικού, της Χάλκης κ.λπ. Σε ένα πακέτο, δηλαδή, που η Ελλάδα θα εξασφαλίσει την… επαναλειτουργία της Χάλκης και τις διαβεβαιώσεις των Τούρκων ότι δεν μας απειλούν (!),με αντάλλαγμα όμως το μοίρασμα του Αιγαίου και την επίσημη αποδοχή μειονοτικού ζητήματος όχι μόνο στη Θράκη, αλλά και –τουλάχιστον– σε Ρόδο και Κω.
Μειονότητες
Τα μειονοτικά έχουν μπει στην κορυφή της ατζέντας, όπως φάνηκε και από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών που τα προβάλλει σε περίοπτη θέση (http://test2.mfa.gov.tr/enfd/defaulten.aspx), ως βασικό πρόβλημα των Ελληνοτουρκικών, αλλά και με τη στάση των «Τουρκοφρόνων» [Σ.Σ.: Ο όρος είναι δανεισμένος από τον ΑΝΙΦΩΝΗΤΗ, αλλά αποτυπώνει απολύτως την «ταυτότητα» των συγκεκριμένων στοιχείων της μειονότητας] στις δημοτικές εκλογές. Με τα κορυφαία μειονοτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να έχουν απροκάλυπτα ενταχθεί στους σχεδιασμούς του προξενείου, και άλλα στελέχη να εντάσσονται στους συνδυασμούς των δύο μεγάλων κομμάτων, ώστε να υπάρξει με κάθε τρόπο και μέσω κάθε διαύλου εκπροσώπηση των εκλεκτών του προξενείου στους θεσμούς της Τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης. Εξάλλου η Τουρκία, στην προσπάθειά της να εγείρει και να κατοχυρώσει μειονοτικό ζήτημα, επενδύει σε αυτή τη φάση περισσότερο στους θεσμούς τοπικής διακυβέρνησης, παρά στην κεντρική πολιτική εκπροσώπηση.
Στον «πάγο» το Σκοπιανό
Στο Σκοπιανό, οι χειρισμοί είναι πολύ πιο απλοί για την ελληνική κυβέρνηση, καθώς η στάση του κ. Γκρούεφσκι έχει ενοχλήσει, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει το κλίμα συμπάθειας που υπήρχε για τα Σκόπια πριν από δυόμισι χρόνια στο Βουκουρέστι. Συγχρόνως, είναι κατανοητό ότι η Αθήνα, που δηλώνει πρόθυμη να κάνει μεγάλα βήματα στα Ελληνοτουρκικά, πιθανότατα δεν θα αντέξει να υποχωρήσει σε όλο το φάσμα των εθνικών θεμάτων, κι έτσι το Σκοπιανό μπαίνει σε μια κατάσταση «παγωμένης διένεξης». Η Αθήνα διευκολύνεται προς το παρόν από την τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Γκρούεφσκι, αγοράζοντας χρόνο, αν και είναι σαφές ότι κάθε μήνας που περνά τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα για την επίτευξη μιας ικανοποιητικής λύσης στο Σκοπιανό. Ο Σκοπιανός πρωθυπουργός θεωρεί ότι μπορεί να επαναφέρει τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις του το δεύτερο εξάμηνο του 2011, έχοντας ως όπλο την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που αναμένεται να εκδοθεί το επόμενο φθινόπωρο. Υπενθυμίζεται ότι η ΠΓΔΜ έχει ζητήσει να καταδικαστεί η Ελλάδα για παραβίαση του άρθρου 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας (που ορίζει ότι η Ελλάδα οφείλει να μην εμποδίσει την ένταξη της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς εφόσον γίνεται με το προσωρινό όνομα FYROM) και στο δεύτερο σκέλος της προσφυγής ζητείται να αποτραπεί στο μέλλον μια τέτοια στάση από την Ελλάδα. Αυτή η τακτική όμως δεν δίνει απαντήσεις σε δύο βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η γειτονική χώρα: την ένταξη στο ΝΑΤΟ, που θα προσδώσει μια εγγύηση ασφάλειας της ακεραιότητάς της –έναντι κυρίως εσωτερικών φυγόκεντρων δυνάμεων–, αλλά και την προσέγγιση στην ΕΕ με την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων, που θα δημιουργούσε την προσδοκία της ένταξης στην ΕΕ και πρόσβαση στα κοινοτικά κονδύλια, απαραίτητα για την επιβίωση της χώρας. Στο ΝΑΤΟ δεν υπάρχει προς το παρόν κλίμα ανατροπής της απόφασης του Βουκουρεστίου [Σ.Σ.: Προβλέπει ότι για να απευθυνθεί πρόσκληση ένταξης στο ΝΑΤΟ πρέπει να προηγηθεί η εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα της ονομασίας] κι έτσι είτε θα επαναληφθεί αυτούσια η κοινή αυτή απόφαση είτε δεν θα υπάρξει καθόλου αναφορά στα Σκόπια να επιχειρηθεί η αλλαγή της διατύπωσης. Σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο για την Ελλάδα είναι ότι η Συμμαχία ήδη αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με την ελλιπή χρηματοδότηση των αποστολών της αλλά και την αδυναμία συνεργασίας ΕΕ – ΝΑΤΟ λόγω της μη αναγνώρισης της Κύπρου από την Τουρκία, για να ανοίξει και «σκοπιανό μέτωπο», κάτι στο οποίο εξάλλου απαιτείται ομοφωνία και συναίνεση. Βλέποντας τα πράγματα να δυσκολεύουν, τα Σκόπια επεχείρησαν ελιγμό τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς για το μεν ΝΑΤΟ ζητούν να τεθεί προς συζήτηση η ένταξή τους με την προσωρινή ονομασία FYROM, ενώ για την ΕΕ ζητούν να αρχίσουν τώρα οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις και, εάν υπάρξει συμφωνία στο όνομα, αυτό θα ισχύσει ταυτόχρονα με την ένταξη της χώρας τους στην ΕΕ. Είναι σαφές ότι η Αθήνα δεν μπορεί να δεχτεί ούτε καν ως βάση προς συζήτηση καμία από τις δύο «ιδέες», οι οποίες δεν θα ήταν τίποτα άλλο από παραίτηση από τα δύο ελληνικά βέτο, τους μοναδικούς μοχλούς πίεσης που μπορεί να χρησιμοποιήσει η Αθήνα για να επιδιώξει μια αξιοπρεπή λύση.
Η κυβέρνηση έχει επιλέξει να στραφεί στα Ελληνοτουρκικά θεωρώντας ότι μπορεί πιο εύκολα να «περάσει» τετελεσμένα στην κοινή γνώμη, αφήνοντας στην άκρη προς το παρόν το Σκοπιανό. Όλοι, εξάλλου, σύμμαχοι και εταίροι, ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο τη συγκεκριμένη στιγμή για την Τουρκία και το πώς θα εξελιχθει η ευρωπαϊκή πορεία της, παρά για την άμεση λύση του προβλήματος της ονομασίας. Η Άγκυρα πλέον κινείται σε δύο επίπεδα αντιμετωπίζοντας την Ελλάδα ως χώρα που δεν συνιστά απειλή, αλλά σταδιακά «δορυφοροποιείται». Στο Αιγαίο προωθείται η αποδοχή προς συζήτηση των τουρκικών διεκδικήσεων με δέλεαρ το υποτιθέμενο όφελος που θα προκύψει από τη μείωση των εξοπλισμών και τη συνεκμετάλλευση των ενδεχόμενων πόρων του Αιγαίου, ενώ παράλληλα και με τη σιωπηρή ανοχή της Αθήνας προωθείται η τουρκική ατζέντα για κατοχύρωση «τουρκικής κοινότητας» στη Θράκη. Στα θέματα του Αιγαίου, συνιστά πλέον ζωτική ανάγκη για τη χώρα να δοθούν πλήρεις εξηγήσεις, τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, για το τι ακριβώς συμβαίνει στις διερευνητικές επαφές. Ο κ. Δρούτσας προ μερικών ημερών δήλωνε ότι «υπάρχει ικανοποιητική πορεία», ενώ ανάλογη αισιοδοξία εκφράζεται και από τουρκικής πλευράς. Η μονότονη δήλωση της Αθήνας ότι οι διερευνητικές επαφές αφορούν μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας εμφανίζεται έωλη, καθώς το πλαίσιο και το αντικείμενο της συζήτησης επιβεβαιώνουν μάλλον την τουρκική θέση ότι οι «διερευνητικές επαφές αφορούν όλα τα αλληλοσυνδεόμενα ζητήματα του Αιγαίου». Οι δηλώσεις του κ. Ιμπραΐμ Καλίν, συμβούλου του Τούρκου πρωθυπουργού, προκαλούν… ανατριχίλα, καθώς, προετοιμάζοντας το έδαφος της έλευσης του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, ο σύμβουλός του ουσιαστικά έθεσε το πλαίσιο στο οποίο μπορεί να κινηθεί η χώρα μας. Ο κ. Καλίν επαναβεβαίωσε την ύπαρξη του casus belli, δηλώνοντας ότι αυτό μπορεί να αρθεί μόνον όταν η Ελλάδα παραιτηθεί των δικαιωμάτων που της έχει αναγνωρίσει η Διεθνής Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας. (Οι εντόπιοι προπαγανδιστές της τουρκικής πολιτικής έσπευσαν να πανηγυρίσουν για τη βούληση της Άγκυρας να καταργήσει το casus belli, παραγνωρίζοντας φυσικά ότι αυτό ακριβώς ήταν το casus belli: η απειλή πολέμου εναντίον της Ελλάδας, εάν δεν παραιτείτο από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών της υδάτων.)
Ο κ. Καλίν όμως λέει κάτι πιο σημαντικό: ότι δεν έχει σημασία αν είναι άδικες για την Ελλάδα τέτοιου είδους ανταλλαγές και παζάρια, καθώς υπάρχει το «κοινό όραμα» του οφέλους που θα αποκομίσουν οι δύο χώρες από το «μοίρασμα του Αιγαίου». Όσο για τα φληναφήματα περί αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών, ο κ. Καλίν διευκρινίζει ότι αυτό μπορεί να γίνει στο πλαίσιο συνολικής ρύθμισης προβλημάτων όπως του Αιγαίου, του Μειονοτικού, της Χάλκης κ.λπ. Σε ένα πακέτο, δηλαδή, που η Ελλάδα θα εξασφαλίσει την… επαναλειτουργία της Χάλκης και τις διαβεβαιώσεις των Τούρκων ότι δεν μας απειλούν (!),με αντάλλαγμα όμως το μοίρασμα του Αιγαίου και την επίσημη αποδοχή μειονοτικού ζητήματος όχι μόνο στη Θράκη, αλλά και –τουλάχιστον– σε Ρόδο και Κω.
Μειονότητες
Τα μειονοτικά έχουν μπει στην κορυφή της ατζέντας, όπως φάνηκε και από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών που τα προβάλλει σε περίοπτη θέση (http://test2.mfa.gov.tr/enfd/defaulten.aspx), ως βασικό πρόβλημα των Ελληνοτουρκικών, αλλά και με τη στάση των «Τουρκοφρόνων» [Σ.Σ.: Ο όρος είναι δανεισμένος από τον ΑΝΙΦΩΝΗΤΗ, αλλά αποτυπώνει απολύτως την «ταυτότητα» των συγκεκριμένων στοιχείων της μειονότητας] στις δημοτικές εκλογές. Με τα κορυφαία μειονοτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να έχουν απροκάλυπτα ενταχθεί στους σχεδιασμούς του προξενείου, και άλλα στελέχη να εντάσσονται στους συνδυασμούς των δύο μεγάλων κομμάτων, ώστε να υπάρξει με κάθε τρόπο και μέσω κάθε διαύλου εκπροσώπηση των εκλεκτών του προξενείου στους θεσμούς της Τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης. Εξάλλου η Τουρκία, στην προσπάθειά της να εγείρει και να κατοχυρώσει μειονοτικό ζήτημα, επενδύει σε αυτή τη φάση περισσότερο στους θεσμούς τοπικής διακυβέρνησης, παρά στην κεντρική πολιτική εκπροσώπηση.
Στον «πάγο» το Σκοπιανό
Στο Σκοπιανό, οι χειρισμοί είναι πολύ πιο απλοί για την ελληνική κυβέρνηση, καθώς η στάση του κ. Γκρούεφσκι έχει ενοχλήσει, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει το κλίμα συμπάθειας που υπήρχε για τα Σκόπια πριν από δυόμισι χρόνια στο Βουκουρέστι. Συγχρόνως, είναι κατανοητό ότι η Αθήνα, που δηλώνει πρόθυμη να κάνει μεγάλα βήματα στα Ελληνοτουρκικά, πιθανότατα δεν θα αντέξει να υποχωρήσει σε όλο το φάσμα των εθνικών θεμάτων, κι έτσι το Σκοπιανό μπαίνει σε μια κατάσταση «παγωμένης διένεξης». Η Αθήνα διευκολύνεται προς το παρόν από την τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Γκρούεφσκι, αγοράζοντας χρόνο, αν και είναι σαφές ότι κάθε μήνας που περνά τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα για την επίτευξη μιας ικανοποιητικής λύσης στο Σκοπιανό. Ο Σκοπιανός πρωθυπουργός θεωρεί ότι μπορεί να επαναφέρει τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις του το δεύτερο εξάμηνο του 2011, έχοντας ως όπλο την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που αναμένεται να εκδοθεί το επόμενο φθινόπωρο. Υπενθυμίζεται ότι η ΠΓΔΜ έχει ζητήσει να καταδικαστεί η Ελλάδα για παραβίαση του άρθρου 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας (που ορίζει ότι η Ελλάδα οφείλει να μην εμποδίσει την ένταξη της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς εφόσον γίνεται με το προσωρινό όνομα FYROM) και στο δεύτερο σκέλος της προσφυγής ζητείται να αποτραπεί στο μέλλον μια τέτοια στάση από την Ελλάδα. Αυτή η τακτική όμως δεν δίνει απαντήσεις σε δύο βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η γειτονική χώρα: την ένταξη στο ΝΑΤΟ, που θα προσδώσει μια εγγύηση ασφάλειας της ακεραιότητάς της –έναντι κυρίως εσωτερικών φυγόκεντρων δυνάμεων–, αλλά και την προσέγγιση στην ΕΕ με την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων, που θα δημιουργούσε την προσδοκία της ένταξης στην ΕΕ και πρόσβαση στα κοινοτικά κονδύλια, απαραίτητα για την επιβίωση της χώρας. Στο ΝΑΤΟ δεν υπάρχει προς το παρόν κλίμα ανατροπής της απόφασης του Βουκουρεστίου [Σ.Σ.: Προβλέπει ότι για να απευθυνθεί πρόσκληση ένταξης στο ΝΑΤΟ πρέπει να προηγηθεί η εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα της ονομασίας] κι έτσι είτε θα επαναληφθεί αυτούσια η κοινή αυτή απόφαση είτε δεν θα υπάρξει καθόλου αναφορά στα Σκόπια να επιχειρηθεί η αλλαγή της διατύπωσης. Σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο για την Ελλάδα είναι ότι η Συμμαχία ήδη αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με την ελλιπή χρηματοδότηση των αποστολών της αλλά και την αδυναμία συνεργασίας ΕΕ – ΝΑΤΟ λόγω της μη αναγνώρισης της Κύπρου από την Τουρκία, για να ανοίξει και «σκοπιανό μέτωπο», κάτι στο οποίο εξάλλου απαιτείται ομοφωνία και συναίνεση. Βλέποντας τα πράγματα να δυσκολεύουν, τα Σκόπια επεχείρησαν ελιγμό τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς για το μεν ΝΑΤΟ ζητούν να τεθεί προς συζήτηση η ένταξή τους με την προσωρινή ονομασία FYROM, ενώ για την ΕΕ ζητούν να αρχίσουν τώρα οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις και, εάν υπάρξει συμφωνία στο όνομα, αυτό θα ισχύσει ταυτόχρονα με την ένταξη της χώρας τους στην ΕΕ. Είναι σαφές ότι η Αθήνα δεν μπορεί να δεχτεί ούτε καν ως βάση προς συζήτηση καμία από τις δύο «ιδέες», οι οποίες δεν θα ήταν τίποτα άλλο από παραίτηση από τα δύο ελληνικά βέτο, τους μοναδικούς μοχλούς πίεσης που μπορεί να χρησιμοποιήσει η Αθήνα για να επιδιώξει μια αξιοπρεπή λύση.
Εθνικά Θέματα
Ο Εγκεμέν Μπαγίς και η στρατηγική του Ελσίνκι
Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εγκεμέν Μαπγίς, ότι δεν ανα- γνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, πρωτίστως, δεν θα πρέπει να προκαλούν έκπληξη γιατί αποτελούν μία πάγια θέση της Τουρκίας, από το 1974 και εντεύθεν. Αυτό, όμως, που θα πρέπει να προκαλέσουν είναι το ερώτημα: τι κάνει την Τουρκική κυβέρνηση, με τόση δόση υπερβολικής αυτοπεποίθησης, πέντε χρόνια μετά την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ και ενώ εξελίσσεται ο ενταξιακός διάλογος Τουρκίας-ΕΕ, να δηλώνει δημοσίως ότι δεν αναγνωρίζει ένα κράτος μέλος της ΕΕ; Το ερώτημα αυτό μας οδηγεί στο να επανεξετάσουμε τις στρατηγικές επιλογές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα ελληνοτουρκικά κατά την τελευταία δεκαετία.
Όταν η Ελληνική εξωτερική πολιτική το 1999 στην σύνοδο κορυφής στο Ελσίνκι αναθεωρούσε την μέχρι τότε στάση της έναντι της Τουρκικής υποψηφιότητας για ένταξη στην ΕΕ, έθετε ως στόχο να μεταφέρει εντός του πεδίου της ΕΕ τα ελληνοτουρκικά προβλήματα συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού. Η Ελλάδα, συνεπικουρούμενης τότε και εκ της Κυπριακής κυβερνήσεως, θεωρώντας ότι το είδος των επιχειρημάτων της (επίκληση του Διεθνούς Δικαίου στην Κύπρο και στο Αιγαίο) δεν ήταν επαρκώς πειστικό έναντι της τουρκικής ισχύος και προτίμησε να απεμπλακεί από το βάρος της υπερασπίσεως των ελληνικών επιχειρημάτων.
Ως προς το Κυπριακό, η επιλογή αυτή προσέφερε μία διέξοδο στην ακινησία ετών η οποία όμως έτυχε διαχείρισης από τον αμερικανοβρετανικό παράγοντα και οδήγησε στο Σχέδιο Ανάν με όλες τις αρνητικές συνέπειες για την ελληνική πλευρά. Επιπλέον, με βάση την απαράδεκτη, για τα δεδομένα του κοινοτικού πολιτικού πολιτισμού, έκθεσης της Κομισιόν το 2004 σχετικά με την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, καθορίστηκε εμμέσως πλην σαφώς ότι ούτε η κατοχή κυπριακού εδάφους ούτε η μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελούσαν εμπόδιο για την τουρκική ένταξη στην EE.
Oι σοβαρότατες αυτές παρεκκλίσεις από τις αρχές της ΕΕ δεν θεωρήθηκαν τότε ότι αντίκειντο στα κριτήρια της Κοπεγχάγης, κατά την εισήγηση της Κομισιόν. Αφού τελικά υιοθετήθηκε άνευ όρων αυτή η θέση, τότε ήτο αδύνατον να εγερθούν τα θέματα αυτά στο μέλλον και να αποτελέσουν εμπόδιο για την τουρκική ένταξη. Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας δεν διασυνδέθηκε ξεκάθαρα με την επίλυση του Κυπριακού ήταν πολύ λογικό να μην μπορεί να διαμορφωθεί συγκροτημένη στρατηγική και επομένως δεν μπορούσαν να διαμορφωθούν ευδιάκριτοι στόχοι από την Ελληνική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν, παρά τις αρχικές μεγάλες προσδοκίες, τα τελευταία έξι χρόνια, η Ελληνική τακτική χαρακτηρίστηκε από παθητικότητα, αναποτελεσματικότητα, έλλειψη, συνοχής και τελεολογικά οδηγήθηκε σε συρρίκνωση στόχων. Με αυτό τον τρόπο εξηγείται η σημερινή σύγχυση όπου η Ελληνική πλευρά δεν μπορεί να προσδιορίσει τι θεωρείται επιτυχία και τι αποτυχία σε σχέση με την Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.
Από την άλλη, οι προσδοκίες για εμπλοκή της Ε.Ε. στις ελληνοτουρκικές διαφορές του Αιγαίου δεν υλοποιήθηκαν λόγω εσφαλμένης εκτίμησης των Τουρκικών προθέσεων. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι δεν υπήρχε περιθώριο σημαντικών βελτιώσεων, εκτός εάν κάποια από τις δύο πλευρές απεφάσιζε να απομακρυνθεί ουσιωδώς από τις πάγιες θέσεις που υποστηρίζει από τη δεκαετία του 1970. Η Τουρκία, αφού εξασφάλισε την έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών, έκτοτε επιχειρεί να ακυρώσει την ελληνική στρατηγική μεταφοράς των ελληνοτουρκικών διαφορών στο πεδίο της ΕΕ. Από τη στιγμή που Ελλάδα δεν θέλει να εμφανισθεί ως εμπόδιο στην ευρωπαϊκή της πορεία, στόχος της τουρκικής πολιτικής είναι να κατοχυρώσει ότι τα θέματα του Αιγαίου αποτελούν μακροχρόνια προβλήματα αποκλειστικώς διμερούς χαρακτήρα.
Δεν ήταν λίγοι οι οποίοι, από το 1999, επεσήμαναν ότι η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας δεν πρόκειται να οδηγήσει σε αυτόματη επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Οι εν λόγω διαφορές δεν συνδέονται με τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ. Επί παραδείγματι, ούτε η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ούτε η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου σχετίζονται με κάποιες ευρωπαϊκές σταθερές. Επομένως, η Ε.Ε. δεν μπορεί να προσδιορίσει τη λύση.
Δέκα χρόνια μετά τη στρατηγική επιλογή της Ελληνικής διπλωματίας στο Ελσίνκι μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι ο χρόνος δεν λειτούργησε υπέρ της Ελλάδος. Αντιθέτως, σήμερα η Τουρκία είναι πιο επιθετική στο Αιγαίο, πιο υπονομευτική στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της Δ. Θράκης, συνεχίζει να είναι αδιάλλακτη στο διαδικαστικό θέμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και στο Κυπριακό αρνείται να εφαρμόσει στοιχειώδεις και συμβατικές υποχρεώσεις που απορρέουν από την ενταξιακή της πορεία. Επιπλέον, αν αναλύσουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις συγκριτικά, σε μακροστρατηγικούς παράγοντες, διαπιστώνουμε ότι η Τουρκία, σε σχέση με αυτό που ήταν πριν από δέκα χρόνια, είναι δημογραφικά πολυπληθέστερη, οικονομικά πλουσιότερη και στρατιωτικά ισχυρότερη, ενώ η Ελλάς παρουσιάζει αντιστρόφως δυσανάλογη εικόνα. Επιπλέον στο Κυπριακό παρουσιάζεται πιο αδιάλλακτη και πιο διεκδικητική. Συμπερασματικώς, οι Ελληνικές προσδοκίες από τη στρατηγική επιλογή που έγινε στο Ελσίνκι αποδεικνύονται φρούδες ελπίδες αφού κατέληξε η πορεία των τουρκικών ενταξιακών διαπραγματεύσεων να αποτελεί επιβράβευση της σκληρής διεκδικητικότητας της Άγκυρας σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη. Επομένως, ας μην προκαλούν έκπληξη οι δηλώσεις Μπαγίς, διότι καταδεικνύουν με πολύ κυνικό τρόπο τη συνέχεια, τη συνέπεια και τη σταθερότητα των Τουρκικών στρατηγικών επιδιώξεων στο Κυπριακό.
Αν δεν μπορού να ανοίξουν την Ακρόπολη, πώ θα κλείσουν την ψαλίδα των spreads;
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η εβδομάδα, που περιλάμβανε και την επέτειο του ΟΧΙ, ξεκίνησε και τέλειω σε με μια πικρή γεύση στο στόμα.
Ξεκίνησε με την – αμφισβητούμενου σκοπού και αποτελέσματος - διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού και μια απειλητική συζήτηση περί εκλογών, που όπως φαίνεται αποτελούν την μοναδική διέξοδο για την κυβέρνηση.
Τελείωσε με την δραματική άνοδο των spreads άνω των 800 μονάδων βάσης και την νέα άνοδο των συμβασιούχων του υπουργείου Πολιτισμού στην Ακρόπολη, όταν, ανήμερα της εθνικής γιορτής, ξεδίπλωσαν το δικό τους «Όχι» πάνω στον Ιερό Βράχο.
Έφριξαν όλοι όταν άκουσαν τον Πρόεδρό τους να δηλώνει ότι τα μάρμαρα δεν σημαίνουν τίποτε χωρίς τους ανθρώπους που τα φροντίζουν. Περίπου μας είπε ότι συμβασιούχοι φύλασσαν τα μάρμαρα και πριν από 2.500 χρόνια.
Αλλά αυτοί που σήμερα φρίττουν με τέτοιου είδους δηλώσεις, καλό είναι να κοιτάξουν τα μούτρα τους στον καθρέφτη. Γιατί τέτοιες δηλώσεις είναι το αποτέλεσμα του πελατειακού κράτους που οι ίδιοι έστησαν και εξέθρεψαν.
Ο κ. Γερουλάνος, που σήμερα φρίττει και καταγγέλλει, ήταν ο αρχιτέκτονας της προεκλογικής επικοινωνιακής πολιτικής του κ. Παπανδρέου. Μετείχε κι’ αυτός στο αρχιτεκτόνημα του ψεύδους και της εξαπάτησης, όταν μαζί με τον αρχηγό του υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες. Δυστυχώς τα επίχειρα δεν τα πληρώνουν μόνο αυτοί. Τα πληρώνουμε όλοι μας.
Την ώρα που η Ακρόπολη παρέμενε και πάλι κλειστή για τους τουρίστες, ο πρωθυπουργός και μερικοί πρωτοκλασάτοι φρόντιζαν να στείλουν τα spreads στα ύψη με διάφορες δηλώσεις περί προσφυγής στον εξαπατημένο από τους ίδιους λαό.
Είναι σαφές ότι συνεχίζουν πάνω στα περσινά εγκληματικά βήματα, όταν για να μην φανούν ανακόλουθοι σε σχέση με τις πρόσφατες τότε προεκλογικές εξαγγελίες τους, κυκλοφορούσαν ανά την υφήλιο συκοφαντώντας την χώρα, στέλνοντας αμέσως τα spreads στα ύψη.
Την ίδια ώρα έχαναν πολύτιμο χρόνο με το opengov και την διαδικασία των βιογραφικών και τις διαβουλεύσεις για τα κρατικά αυτοκίνητα.
Τώρα, έρχεται ο κ. Προβόπουλος και μας λέει ότι για τα χάλια μας φταίει η κακοδιαχείριση στα ΚΑΠΗ και η μεταφορά των μαθητών απομακρυσμένων περιοχών στα σχολεία. Πόσο μέρος του θηριώδους χρέους μπορεί να καλύπτουν τα παραπάνω; Προφανώς αμελητέο. Πληρώνουμε πολύ ακριβά ανθρώπους σαν τον κ. Προβόπουλο για να ασχολούνται με την άμμο κλείνοντας τα μάτια στις κοτρώνες.
Την ίδια ώρα, οι πολιτικοί μας ταγοί επιδίδονται στο προσφιλές σπορ των αλληλοκαταγγελιών και συγκρούσεων, μεταφέροντάς τες από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη και από εκεί στις Βρυξέλλες.
Δεν έκαναν καν διάλλειμα για να γιορτάσουμε και να θυμηθούμε μια από τις λιγοστές στιγμές που το Έθνος μας με εθνική ομοψυχία έδωσε τον αγώνα κατά των κατακτητών. Η σύγκριση του σήμερα με εκείνη την εποχή ήταν τουλάχιστον προσβλητική για το φρόνημα των Ελλήνων.
Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται να απελευθερωθούμε από τις «δάνειες δυνάμεις και την επιτήρηση», σύμφωνα με την ρήση του πρωθυπουργού. Διότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει από ανθρώπους που δεν
Ξεκίνησε με την – αμφισβητούμενου σκοπού και αποτελέσματος - διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού και μια απειλητική συζήτηση περί εκλογών, που όπως φαίνεται αποτελούν την μοναδική διέξοδο για την κυβέρνηση.
Τελείωσε με την δραματική άνοδο των spreads άνω των 800 μονάδων βάσης και την νέα άνοδο των συμβασιούχων του υπουργείου Πολιτισμού στην Ακρόπολη, όταν, ανήμερα της εθνικής γιορτής, ξεδίπλωσαν το δικό τους «Όχι» πάνω στον Ιερό Βράχο.
Έφριξαν όλοι όταν άκουσαν τον Πρόεδρό τους να δηλώνει ότι τα μάρμαρα δεν σημαίνουν τίποτε χωρίς τους ανθρώπους που τα φροντίζουν. Περίπου μας είπε ότι συμβασιούχοι φύλασσαν τα μάρμαρα και πριν από 2.500 χρόνια.
Αλλά αυτοί που σήμερα φρίττουν με τέτοιου είδους δηλώσεις, καλό είναι να κοιτάξουν τα μούτρα τους στον καθρέφτη. Γιατί τέτοιες δηλώσεις είναι το αποτέλεσμα του πελατειακού κράτους που οι ίδιοι έστησαν και εξέθρεψαν.
Ο κ. Γερουλάνος, που σήμερα φρίττει και καταγγέλλει, ήταν ο αρχιτέκτονας της προεκλογικής επικοινωνιακής πολιτικής του κ. Παπανδρέου. Μετείχε κι’ αυτός στο αρχιτεκτόνημα του ψεύδους και της εξαπάτησης, όταν μαζί με τον αρχηγό του υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες. Δυστυχώς τα επίχειρα δεν τα πληρώνουν μόνο αυτοί. Τα πληρώνουμε όλοι μας.
Την ώρα που η Ακρόπολη παρέμενε και πάλι κλειστή για τους τουρίστες, ο πρωθυπουργός και μερικοί πρωτοκλασάτοι φρόντιζαν να στείλουν τα spreads στα ύψη με διάφορες δηλώσεις περί προσφυγής στον εξαπατημένο από τους ίδιους λαό.
Είναι σαφές ότι συνεχίζουν πάνω στα περσινά εγκληματικά βήματα, όταν για να μην φανούν ανακόλουθοι σε σχέση με τις πρόσφατες τότε προεκλογικές εξαγγελίες τους, κυκλοφορούσαν ανά την υφήλιο συκοφαντώντας την χώρα, στέλνοντας αμέσως τα spreads στα ύψη.
Την ίδια ώρα έχαναν πολύτιμο χρόνο με το opengov και την διαδικασία των βιογραφικών και τις διαβουλεύσεις για τα κρατικά αυτοκίνητα.
Τώρα, έρχεται ο κ. Προβόπουλος και μας λέει ότι για τα χάλια μας φταίει η κακοδιαχείριση στα ΚΑΠΗ και η μεταφορά των μαθητών απομακρυσμένων περιοχών στα σχολεία. Πόσο μέρος του θηριώδους χρέους μπορεί να καλύπτουν τα παραπάνω; Προφανώς αμελητέο. Πληρώνουμε πολύ ακριβά ανθρώπους σαν τον κ. Προβόπουλο για να ασχολούνται με την άμμο κλείνοντας τα μάτια στις κοτρώνες.
Την ίδια ώρα, οι πολιτικοί μας ταγοί επιδίδονται στο προσφιλές σπορ των αλληλοκαταγγελιών και συγκρούσεων, μεταφέροντάς τες από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη και από εκεί στις Βρυξέλλες.
Δεν έκαναν καν διάλλειμα για να γιορτάσουμε και να θυμηθούμε μια από τις λιγοστές στιγμές που το Έθνος μας με εθνική ομοψυχία έδωσε τον αγώνα κατά των κατακτητών. Η σύγκριση του σήμερα με εκείνη την εποχή ήταν τουλάχιστον προσβλητική για το φρόνημα των Ελλήνων.
Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται να απελευθερωθούμε από τις «δάνειες δυνάμεις και την επιτήρηση», σύμφωνα με την ρήση του πρωθυπουργού. Διότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει από ανθρώπους που δεν
Aναμένονται αποφάσεις, σχετικές με την φορολογία, μέσα στον Νοέμβριο
Εντός του Νοεμβρίου η κυβέρνηση αναμένεται να οριστικοποιήσει τις αποφάσεις της για τη φορολογία που θα ενσωματωθούν στον προϋπολογισμό του 2011.
Πρόκειται για αποφάσεις που αφορούν τις με τατάξεις προϊόντων από τον συντελεστή 11% σε υψηλότερο καθώς και τη φορολογία των ΙΧ αυτοκινήτων. Οι μετατάξεις προϊό -ντων από τον συντελεστή ΦΠΑ 11% στο 23% προβλέπο νται στο μνημόνιο που έχει υπογράψει η κυ- βέρνηση με την τρόικα προκειμένου να τεθούν σε εφαρμογή από 1.1.2011 και να εισπραχθούν συνολικά σε ετήσια βάση 1 δις ευρώ. Στο πλαίσιο αυτό ωστόσο στο υπουργείο Οικο νομικών μελετούν διάφορα σενάρια όπως η με τάταξη προϊόντων από τον συντελεστή 11% σε έναν ενδιάμεσο μικρότερο συντελεστή από το 23%. Οι αποφάσεις για το θέμα αυτό αναμένεται να "κλειδώσουν" μετά και από τις διαβουλεύσεις που θα γίνουν με την Τρόικα η οποία θα έλθει στην Ελλάδα εντός του Νοεμβρίου για τον προγραμματισμένο έλεγχο της πορείας της ελληνικής οικονομίας ενόψει και της έγκρισης της τρίτης δόσης του δανείου.
Στα ΙΧ αυτοκίνητα η πρόταση που μελετάται στο υπουργείο Οικονομικών είναι η μείωση των τελών ταξινόμησης που θα φθάνει μέχρι και τα αυτοκίνητα μεσαίου κυβισμού. Με τον τρόπο αυτόν στο υπουργείο Οικονομικών θεωρούν ότι θα δοθεί ανάσα στην αγορά αυτοκινήτου που μαστίζεται από την κρίση καθώς έχουν μειωθεί δραματικά οι πωλήσεις στον κλάδο.
Παράλληλα η κυβέρνηση έχει αποφασίσει την αναβολή τουλάχιστον για ένα εξάμηνο της αύξησης των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων. Η αύξηση προγραμματίζονταν να γίνει την 1.1.2011 αλλά κρίθηκε σκόπιμη η μετάθεσή της προκειμένου να μην επιβαρυνθεί άλλο με αυξήσεις τιμών και πρόσθετους φόρους η κτηματαγορά που καταγράφει βουτιά σε επίπεδα πάνω από 30% σε σχέση με πέρυσι και επιδρά αρνητικά στο συνολικό επίπεδο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Έτσι σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του υπουργείου Οικονομικών η αύξηση των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων αναμένεται να γίνει τον Ιούνιο του 2011 και θα συνδυασθεί με παράλληλη αύξηση των αφορολόγητων ορίων και αλλαγές στους συντελεστές ώστε να απορροφηθούν όσο το δυνατόν οι επιβαρύνσεις που θα προκύψουν από την αύξηση των τιμών. Το σχέδιο όπως έχει ανακοινωθεί από το υπουργείο προβλέπει την σταδιακή εξίσωση και σε βάθος χρόνου των αντικειμενικών αξιών με τις αγοραίες τιμές των ακινήτων ανάμεσα στις οποίες σήμερα παρουσιάζονται σημαντικές αποκλίσεις
Τέλος θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο φορολογικό νομοσχέδιο που θα συνοδεύει τον προϋπολογισμό θα περιλαμβάνεται και η μείωση του συντελεστή φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων στο 20% από 24% σήμερα που έχει ανακοινώσει ο Πρωθυπουργός.
e-typos
Επικοινωνιακά τερτίπια
Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο και -ρό , λίγους συνεχώς, είναι αδύνατον όμως να τους ξεγελάς όλους πάντοτε, είχε πει κά ποτε ο Αβραάμ Λίνκολν. Η ρήση θα έπρεπε να συνοδεύει κάθε πολιτικό άνδρα. Ανά πάσα στιγμή. Ο Γιώργος Παπανδρέου ενδέχεται να μην έχει ακούσει ποτέ το απόφθεγμα του Αμερικανού προέδρου του 19ου αιώνα. Τη διαπίστωση έχουμε κάνει εδώ και καιρό, όμως χθες το θυμηθήκαμε με όσα «περίεργα» και «τραγελαφικά» έγιναν σε επικοινωνιακό επίπεδο κατά τη Σύνοδο Κορυφής. Η κυβέρνηση προσπάθησε εναγωνίως να πε ράσει στην κοινή γνώμη ότι ο Ελληνας πρω θυπουργός ήταν αυτός που πέτυχε να μην περάσει το καπρίτσιο της Ανγκελα Μέρκελ. Να μην ισχύσουν οι πολιτικές κυρώσεις που ήθελε να θεσπίσει εναντίον εκείνων των κρατών που δυστροπού σαν. Η αλήθεια είναι φυσικά άλλη. Πράγματι η πρώτη μέρα της Συνόδου κράτησε μέχρι αργά το βράδυ, όμως όλοι, πλην Νικολά Σαρκοζί, ήταν εναντίον της μαξιμαλι στικής πρότασης της Γερμανίδας καγκελαρίου. Ουδείς συμφωνούσε με την απώλεια της δυνατότητας συμμετοχής, διά της ψήφου του, στη λήψη κρισίμων αποφάσεων. Ολοι ήταν αντίθετοι. Οχι μόνον ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως θέλησε σήμερα να περάσει η ελληνική κυβέρνηση.
Αυτό που δεν αντελήφθη ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι ότι με την απόφαση που έλαβε χθες η Ευρωπαϊκή Ενωση για τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης ουσιαστικά δίνεται η δυνατότητα σε τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία να συμμετέχουν στις αναδιαρθρώσεις, στις επιχειρήσεις διάσωσης των αδύναμων κρίκων της Ενωσης. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θα μειωθεί το ενδιαφέρον των θεσμικών επενδυτών για τα ελληνικά ομόλογα τα οποία τα επόμενα χρόνια ενδέχεται να χάσουν μέρος της αξίας τους και κάποιοι να χάσουν το κεφάλαιό τους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)