Αντισυνταγματικός ο… εχθρός λαός
Αρνητική εισήγηση στο ΣτΕ για την προσφυγή κατά του Μνημονίου
του Γαλαξιάρχη
Έτοιμοι για μάσα;
Σύμφωνα με τις πολυσέλιδες εισηγήσεις των εισηγητριών Μαίρης Σάρπ και Σπυριδούλας Χρυσικοπούλου:
«Οι περικοπές μισθών και συντάξεων δικαιολογούνται από λόγους δημοσίου συμφέροντος και σε κάθε περίπτωση «υπήρξε πρόνοια οι μισθοί και οι συντάξεις να διατηρούνται σε βιώσιμα επίπεδα». Αναφέρουν χαρακτηριστικά πώς «οι συντάκτες του μνημονίου είχαν πλήρη επίγνωση των συνεπειών από τη μείωση των αποδοχών των εν ενεργεία υπαλλήλων και των καταβαλλομένων στους συνταξιούχους παροχών, για το λόγο δε αυτό θεσπίζεται μεν η μείωση αυτή, λαμβάνεται, όμως, πρόνοια οι προκύπτουσες μετά την μείωση αυτή αποδοχές και συντάξεις να διατηρούνται σε βιώσιμα επίπεδα. Συνεπώς, οι επίδικες ρυθμίσεις, με τις οποίες επέρχεται επέμβαση σε περιουσιακά δικαιώματα, δεν εμφανίζονται κατ’ αρχήν αντίθετες με την αρχή της αναλογικότητας».Απίστευτη αυθαιρεσία στα όρια της συνταγματικής εκτροπής, αφού δεν αιτιολογούνται σαφώς οι όροι του δημοσίου συμφέροντος. Τι πάει να πει βιώσιμος; Βιώσιμος ο μισθός και η σύνταξη (δηλαδή μπορεί να τον «αντέξει» ο προϋπολογισμός), ή «βιώσιμος» ο μισθωτός και ο συνταξιούχος αντίστοιχα; Αν μιλάμε για το πρώτο, τότε σε περιπτωση που θεωρηθεί από την κυβέρνηση «βιώσιμος» ένας μισθός της τάξης των 200 ευρώ, οι περικοπές θα θεωρούνται δικαιολογημένες σε αυτήν την περίπτωση; Ποιος ορίζει τι και ποιος είναι «βιώσιμος», εφόσον δεν υπάρχει νομοθετημένο το κατώτατο ετήσιο εισόδημα;
«Η συμφωνία με την τρόικα δεν απειλεί σε καμία περίπτωση την εθνική κυριαρχία αφού «δεν παραχωρούνται με αυτή αρμοδιότητες σχετικές με την άσκηση της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας και την εποπτεία της υλοποιήσεώς της στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως εσφαλμένως υπολαμβάνουν οι αιτούντες, ούτε με τις διατάξεις του ν. 3845/2010 αναγνωρίζονται εξουσίες σε όργανα διεθνών οργανισμών, περιορίζουσες καθ΄ οιονδήποτε τρόπο την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας, η ελληνική δε κυβέρνηση διατηρεί την κατ’ άρθρο 82 του Συντάγματος εξουσία της για τη χάραξη της γενικής πολιτικής της χώρας».Εδώ, στην προσπάθειά τους να σώσουν την κυβέρνηση από μελλοντικές νομικές περιπέτειες, ουσιαστικά την εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Επιβεβαιώνουν την πάγια πολιτική της Αριστερής αντιπολίτευσης (και ειδικά του ΚΚΕ) που θέλει το ΠΑΣΟΚ απόλυτα υπεύθυνο για την καταστροφική πολιτική της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στα λαϊκά στρώματα. Η ΕΕ και το ΔΝΤ, μέσω του Μνημονίου αυτού καθεαυτού, δεν εφαρμόζουν πολιτικές παρά περιγράφουν στόχους. Για την πολιτική τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Άρα η επιλογή της υποταγής στον παγκοσμιοποιημένο άγριο καπιταλισμό είναι κεντρική και αμιγώς «ελληνική».
«Οι δύο εισηγήτριες θα επισημάνουν ότι το μνημόνιο δεν χρειαζόταν να ψηφιστεί από την Βουλή με πλειοψηφία των 3/5, καθώς δεν αποτελεί διεθνή σύμβαση: «Εσφαλμένα προβάλλεται ότι το μνημόνιο αποτελεί διεθνή σύμβαση, αφού πρόκειται για συμφωνία δανεισμού, αποτελεί προϊόν συνεργασίας μεταξύ των ελληνικών αρχών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ΕΚΤ και ΔΝΤ, η τελική όμως απόφαση για την εφαρμογή των προβλεπομένων ανήκει στην ελληνική κυβέρνηση. Πρόκειται για ένα μη δεσμευτικό νομικά κείμενο με το οποίο δεν εκχωρούνται αρμοδιότητες άσκησης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής σε ΕΚΤ, ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δια των περικοπών αποδοχών και συντάξεων επιδιώκεται αποκλειστικώς η εξυπηρέτηση των ταμειακών συμφερόντων του δημοσίου».
Να όμως που λίγο παρακάτω περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο το ΠΑΣΟΚ έδεσε τη χώρα με μία σειρά κανόνων που έχουν τη μορφή διεθνούς συνθήκης, υπακούοντας σε εντολή της Ε.Ε. που πάρθηκε εκ των υστέρων, προκειμένου να καταστήσει τους όρους του μνημονίου ως διεθνή υποχρέωση της χώρας (συνδυάστε το με τους όρους της δανειακής σύμβασης για να αντιληφθείτε το μέγεθος της προσχεδιασμένης προδοσίας):
«Περαιτέρω, η λήψη των μέτρων αυτών συνιστά εκπλήρωση υποχρεώσεως της Ελλάδας, η οποία πλέον απορρέει από την ιδιότητά της ως μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από τη συμμετοχή της στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Ειδικότερα, τα μέτρα αυτά, τα οποία είχαν περιληφθεί στις συστάσεις του Συμβουλίου της 16ης Φεβρουαρίου 2010 και προβλέπονται ήδη από την προαναφερθείσα απόφαση 2010/320 του Συμβουλίου της 8ης Ιουνίου 2010, αποβλέπουν στην επιτυχία της προσπάθειας δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία ανελήφθη, στο πλαίσιο της τηρήσεως των υποχρεώσεων δημοσιονομικής πειθαρχίας της χώρας, για τη διόρθωση του υπερβολικού της δημοσιονομικού ελλείμματος. Πέραν τούτων, η λήψη των μέτρων αυτών εκρίθη επιβεβλημένη για τη διασφάλιση της σταθερότητας της ευρωζώνης και της συναλλαγματικής θέσης του κοινού νομίσματος».Άρα το μνημόνιο δεν είναι διεθνής συνθήκη, αλλά στην πράξη πήρε τη μορφή διεθνούς υποχρέωσης (από το Α ως το Ω) εκ των υστέρων περιγραφόμενο ως υποχρέωση της χώρας ως μέλος της Ε.Ε. και της Ο.Ν.Ε.
«Οι περικοπές μισθών και συντάξεων δεν παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας αφού ουσιαστικά διαχέονται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα: «..Σύμφωνα με το νομοθέτη οι επίμαχες περικοπές θα ασκήσουν επίδραση και στις αποδοχές των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα η οποία θα οδηγήσει στη μείωση του κόστους παραγωγής των εγχώριων προϊόντων και συνεπώς στη διόρθωση των τιμών και υπηρεσιών κατά συνέπεια σε χαμηλότερο πληθωρισμό , αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, ενδυνάμωση της απασχόλησης και τελικώς στην αύξηση του ΑΕΠ. …Τα μειονεκτήματα των περικοπών των αποδοχών αντισταθμίζονται από το πλεονέκτημα της αποφυγής της χρεοκοπίας της χώρας…».Εδώ η υποκρισία βγάζει μάτι. Ουσιαστικά η οριζόντια αποκοπή μισθών και συντάξεων είναι ο ορισμός της μη αναλογικότητας. Προφανώς και διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, αλλά όχι ανάλογα με τα εισοδήματα. Το ομολογεί ο υπουργός οικονομικών. Το ομολογεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός!
Επιπλέον οι δικαστικοί κρίνουν και προδικάζουν την επιτυχία των περικοπών με βάση τους αστικούς/καπιταλιστικούς μύθους περί ανταγωνιστικότητας. Στην πράξη αναπαράγουν αυτούσια την προπαγάνδα του υπουργείου και μάλιστα σε τομέα εκτός της αρμοδιότητάς τους (οικονομία, παραγωγή, ανταγωνισμός). Ο ορισμός της αστικής «δικαιοσύνης»!
«Mε το Μνημόνιο ελήφθησαν μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής για την άμεση αντιμετώπιση της οξείας δημοσιονομικής κρίσης, η οποία είχε καταστήσει αδύνατη την εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών της χώρας μέσω των διεθνών αγορών και πιθανό το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της».Κι όμως δεν αποτελεί δελτίο τύπου του υπουργείου οικονομικών. Αξιοθαύμαστες οι γνώσεις οικονομικών των δύο δικαστικών και ακόμη πιο αξιοθαύμαστη η προσήλωσή τους στη δημοσιονομική σταθερότητα και εξυγίανση. Εξίσου αξιοθαύμαστη η… εμπροσθοβαρής γνώση χειρομαντείας/καφεμαντείας, βάση της οποίας οι κυρίες Χρυσικοπούλου και Σαρπ, προδικάζουν τη βέβαιη επιτυχία του εγχειρήματος (σ.σ. αλήθεια, αν αποτύχει, μπορούμε, παράλληλα με την κυβέρνηση, να ζητήσουμε και από αυτές τις κυρίες το λόγο;). Αξιοθαύμαστο τέλος και το θράσος με το οποίο η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης αποκτά διάσταση εθνικού δικαίου!
«Πέραν της αποτροπής του κινδύνου πτωχεύσεως της χώρας, με τα μέτρα αυτά, τα οποία εντάσσονται στο πλαίσιο ενός “εμπροσθοβαρούς“ προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης, επιδιώκεται, περαιτέρω, η εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών κατά τρόπο διατηρήσιμο και βιώσιμο. Εντός του πλαισίου αυτού, επιδιώκεται η μεσοπρόθεσμη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και η αναστροφή της αυξητικής πορείας του δημοσίου χρέους, στόχοι, δηλαδή, η επίτευξη των οποίων εκτιμάται ότι θα συμβάλλει στην ταχεία επάνοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου».
Και τα μαθήματα μακροοικονομικών για αρχάριους έχουν και συνέχεια:
« Ήταν άλλωστε, αναγκαίο αφού «δια των περικοπών αποδοχών και συντάξεων επιδιώκεται αποκλειστικώς η εξυπηρέτηση των ταμειακών συμφερόντων του δημοσίου… Απαραδέκτως αμφισβητείται η νομιμότητά τους καθώς τα μέτρα παρίστανται πρόσφορα στη μείωση του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης κατά 2,5% του ΑΕΠ… Ελήφθησαν μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής για την άμεση αντιμετώπιση της οξείας δημοσιονομικής κρίσης, η οποία είχε καταστήσει αδύνατη την εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών της χώρας μέσω των διεθνών αγορών και πιθανό το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της… Τα επίμαχα μέτρα, τα οποία αποτελούν τμήμα του ευρύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και προώθησης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας, δικαιολογούνται κατ΄ επίκληση σοβαρών λόγων δημοσίου συμφέροντος, οι οποίοι αποτελούν, ταυτοχρόνως, και σκοπούς κοινού ενδιαφέροντος των κρατών – μελών της Ένωσης».Σύμφωνα με πληροφορίες, οι κ.κ. Χρυσικοπούλου και Σάρπ θα θέσουν και ζήτημα εννόμου συμφέροντος όσων προσέφυγαν στο ΣτΕ, υποστηρίζοντας ότι δεν έχουν έννομο συμφέρον, εκτός της Ομοσπονδίας Εργατικών Στελεχών Ελλάδος. Αποκορύφωμα της δήλωσης υποταγής της δικαιοσύνης στην κυβέρνηση καθώς ουσιαστικά απαγορεύει σχεδόν σε όλους τους πολίτες να προσφύγουν στο ΣτΕ τώρα και ή και στο μέλλον για το Μνημόνιο και την εφαρμογή του.
Ανακοίνωση του ΣτΕ
Σήμερα, το ΣτΕ, με μία πρωτόγνωρη ενέργεια, εξέδωσε δελτίο τύπου για το σκεπτικό της απόφασης που θα παρθεί την ερχόμενη Τρίτη, ουσιαστικά προδικάζοντας το αποτέλεσμα. Προσέξτε και πάλι πώς περιγράφεται το κόλπο της εκ των υστέρων μετατροπής του Μνημονίου σε διεθνή υποχρέωση που προκύπτει από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη:
Για το ζήτημα των εισηγήσεων του Μνημονίου, το ΣτΕ εξέδωσε σήμερα ανακοίνωση, στην οποία, μεταξύ των άλλων, αναφέρει ότι το Μνημόνιο συνεννόησης «αποτελεί ένα μεσοπρόθεσμο οικονομικό πρόγραμμα του ελληνικού κράτους, με το οποίο καθορίζονται οι στόχοι δημοσιονομικής προσαρμογής και τα μέσα επίτευξής τους, με σκοπό την ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Το ίδιο το Μνημόνιο δεν περιέχει κανόνες δικαίου και, συνεπώς, δεν έχει έννομες συνέπειες. Τέτοιες συνέπειες προκύπτουν το πρώτον με την θέσπιση από τη νομοθετική εξουσία, ρυθμίσεων, με τις οποίες πραγματοποιούνται οι εξαγγελλόμενες στο Μνημόνιο δημοσιονομικές και οικονομικές πολιτικές.
Το Μνημόνιο, δεν αποτελεί διεθνή συνθήκη κατά την έννοια της Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών. Το γεγονός ότι και τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ που υπέγραψαν το Μνημόνιο δεν θεώρησαν ότι αυτό έχει χαρακτήρα διεθνούς σύμβασης, συνάγεται από το γεγονός ότι μετά την υπογραφή του Μνημονίου και τη δημοσίευση του ν. 3845/2010, στον οποίο προσαρτώνται ως παραρτήματα τα δύο κυριότερα μέρη του Μνημονίου, εκδόθηκε, κατ’ εφαρμογή των άρθρων 126 παρ. 9 και 136 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απόφαση 2010/320/ΕΕ του Συμβουλίου, με την οποία προσδιορίστηκαν τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα, που υποχρεούται να λάβει το ελληνικό κράτος για να περιορίσει το υπερβολικό έλλειμμα. Από την απόφαση δε αυτή δημιουργούνται υποχρεώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε σχέση με την πραγματοποίηση των μέτρων αυτών, σύμφωνα με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης».
Πηγές: www.capital.gr, www.tvxs.gr
Ερωτήματα προς νομομαθείς
- Ήταν πρόχειρη η προσφυγή κι αν ναι γιατί;
- Γιατί στην προσφυγή δε περιλαμβάνεται η δανειακή σύμβαση αλλά μόνο το Μνημόνιο;
- Τι νόημα είχε η έκδοση δελτίου τύπου από το ΣτΕ, σύμφωνα με το οποίο προδικάζεται το αποτέλεσμα της συνέλευσης της ερχόμενης Τρίτης; Από πότε το ΣτΕ (προ)εκδίδει σκεπτικό και αποφάσεις με μορφή δελτίων τύπου;
- Έχει δικαίωμα το ΣτΕ να στηρίζει την ορθότητα της απόφασής του με βάση οικονομοτεχνικά κριτήρια εκτός της αρμοδιότητάς του (σ.σ. βαφτίζοντας αυθαίρετα τις «διαρθρωτικές» αλλαγές ως αναγκαίες);
- Οφείλει ή όχι το ΣτΕ στην απόφασή του να εξηγήσει επακριβώς τους όρους της αναλογικότητας και πώς αυτοί καλύπτονται από το ν.3845/10;
- Πώς είναι δυνατό να αρνείται ουσιαστικά οποιαδήποτε μελλοντική προσφυγή από θιγόμενους πολίτες ή συλλογικότητές (όλους αφορά το Μνημόνιο και όχι μόνο τα συνδικάτα);
Zaphod, αιέν αριστεύειν
Το Μνημόνιο, δεν αποτελεί διεθνή συνθήκη κατά την έννοια της Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών. Το γεγονός ότι και τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ που υπέγραψαν το Μνημόνιο δεν θεώρησαν ότι αυτό έχει χαρακτήρα διεθνούς σύμβασης, συνάγεται από το γεγονός ότι μετά την υπογραφή του Μνημονίου και τη δημοσίευση του ν. 3845/2010, στον οποίο προσαρτώνται ως παραρτήματα τα δύο κυριότερα μέρη του Μνημονίου, εκδόθηκε, κατ’ εφαρμογή των άρθρων 126 παρ. 9 και 136 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απόφαση 2010/320/ΕΕ του Συμβουλίου, με την οποία προσδιορίστηκαν τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα, που υποχρεούται να λάβει το ελληνικό κράτος για να περιορίσει το υπερβολικό έλλειμμα. Από την απόφαση δε αυτή δημιουργούνται υποχρεώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε σχέση με την πραγματοποίηση των μέτρων αυτών, σύμφωνα με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης».
