Συμφωνία Βιετνάμ με Ρωσία για τον πρώτο του πυρηνικό σταθμό

 

Το Βιετνάμ και η Ρωσία υπέγραψαν σήμερα στο Ανόι συμφωνία για την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού στο Βιετνάμ, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές.

Η υπογραφή της συμφωνίας έγινε παρουσία του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος επιδιώκει την ενίσχυση των σχέσεων με το Βιετνάμ. Εκπρόσωπος της Rosatom, της ρωσικής εταιρίας ατομικής ενεργείας, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι η κατασκευή του εργοστασίου αυτού στο οποίο θα υπάρχουν δυο αντιδραστήρες, εκτιμάται στα τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ και πλέον.
Το Ανόι αναμένεται να κατασκευάσει δυο πυρηνικούς σταθμούς καθένας από τους οποίους θα έχει δυο αντιδραστήρες 1.000 mw και ελπίζει να θέσει σε λειτουργία το 2020 τουλάχιστον έναν από τους αντιδραστήρες αυτούς και να έχει σε 20 χρόνια οχτώ πυρηνικούς σταθμούς στο έδαφός του.
kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ, geopolitics

Λαγός ο Πάγκαλος, βέβαιη η αναδιάρθρωση του χρέους.

Η Ελλάδα θα μείνει για χρόνια εκτός αγορών

Σοφία Βούλτεψη
01/11/2010

 

                                                               

                                                                            ΦΩΤΟ: ΑΠΕ/ΜΠΕ/ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΟΓΙΑΝΝΗ

Βασικοί μοχλοί του ίδιου προπα γανδιστiκού μηχανισμού παραμέ νουν ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπα νδρέου και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλος.
Όπως έχουμε γράψει από τις 13 Οκτωβρίου, οι δυο τους λειτουρ γούν σε απόλυτο συντονισμό,έστω και αν φαινομενικά εμφανίζονται να λένε τα εκ διαμέτρου αντίθετα.

Ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει, ουσιαστικά προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη για το αναπόφευκτο: Αναδιάρθρωση του χρέους, που από τον κ. Πάγκαλο παρουσιάστηκε (τόσο από το «Βήμα της Κυριακής», όσο και σε χθεσινή παρουσία του στην πρωινή ενημερωτική ζώνη της ΝΕΤ) περίπου ως… πράξη σωτηρίας, διαφημίζοντας την αναδιάρθρωση, χάρη στην οποία θα μειωθούν τα επιτόκια αποπληρωμής των χρεών μας. Κρύβει, όμως, τις σοβαρές συνέπειες που θα έχει μια τέτοια κίνηση για την χώρα. Κατά την άποψή του, η αναδιάρθρωση δεν πρέπει να δαιμονοποιείται.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο κ. Πάγκαλος, αφού επί καιρό δαιμονοποιούσε ο ίδιος την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, όταν αυτή έγινε, χρησιμοποίησε την ίδια ακριβώς έκφραση που χρησιμοποιεί και τώρα για την αναδιάρθρωση: «Δεν πρέπει να δαιμονοποιείται το ΔΝΤ».
Υπό αυτήν την έννοια, μπορούμε να θεωρούμε ότι η αναδιάρθρωση έχει ήδη γίνει και απλώς δεν μας το έχουν πει, χρησιμοποιώντας τον κ. Πάγκαλο για να μας το ξεφουρνίσει με… τρόπο.
Από την πλευρά του, ο κ. Παπανδρέου σε συνέντευξή του εφ’ όλης της ύλης στην εφημερίδα «Real News», δήλωσε τα ακριβώς αντίθετα. Είπε ότι η Ελλάδα δεν συζητά επαναδιαπραγμάτευση του χρέους της και δεν θα χρειαστεί να υπογράψει νέο μνημόνιο με την τρόικα μετά το 2013.
Συγκεκριμένα για την αναδιάρθρωση του χρέους, ο κ. Παπανδρέου είπε «δεν συζητάμε τέτοιο ενδεχόμενο. Πρόκειται για σενάρια που διακινούν όσοι επενδύουν στη χρεοκοπία της Ελλάδας».
Αυτό αποτελεί και την απόδειξη ότι Παπανδρέου και Πάγκαλος παίζουν από κοινού το ίδιο προπαγανδιστικό παιχνίδι. Διότι αν όποιος διακινεί σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους επενδύει, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, στην χρεοκοπία της Ελλάδας, τότε αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση του κ. Πάγκαλου. Ο οποίος, όμως, παραμένει μέχρι στιγμής στην θέση του και επομένως η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι λειτουργεί ως λαγός σε σχέση με την επικείμενη αναδιάρθρωση.
Όσο για το θέμα της κήρυξης γενικών εκλογών σε περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ ηττηθεί  στις περιφερειακές, ο κ. Παπανδρέου δηλώνει στην εφημερίδα ότι δεν μπλοφάρει. «Οι πολίτες με ξέρουν καλά και γνωρίζουν ότι δεν συνηθίζω να μπλοφάρω», είπε συγκεκριμένα. Και πρόσθεσε: «Είμαι έτοιμος να με ξανακρίνουν οι πολίτες, αν χρειαστεί», επιμένοντας έτσι στην στρατηγική του γνωστού διλήμματος.
Δεν παρέλειψε ο κ. Παπανδρέου να σημειώσει πως οι εκλογές δεν είναι θέμα της τρόικας, κάτι που επίσης υποστήριξε και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου σε συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Κατά τον υπουργό οι εκλογές είναι θέμα των εθνικών θεσμών και όχι της τρόικας («ο καθένας στο ρόλο του», είπε.» Η λειτουργία της δημοκρατίας μας είναι θέμα των εθνικών θεσμών»). Αλλά χθες βράδυ οι ειδήσεις από την Νέα Υόρκη έλεγαν πως η τρόικα δυσφορεί με την προοπτική διενέργειας εθνικών εκλογών.
Από την πλευρά του πάλι, ο κ. Πάγκαλος, στη συνέντευξή του στο «Βήμα», απαντά σχετικά με τις εκλογές: «Έχω την αίσθηση ότι δεν θα γίνουν πρόωρες εκλογές εφέτος ή του χρόνου». Δεν παρέλειψε μάλιστα να αναφερθεί και στον Γιάννη Δημαρά, με απαξιωτικό τρόπο (που θύμιζε την παλαιότερη δήλωσή του για τον «κ. Τίποτα», αναφερόμενος στον Δ. Αβραμόπουλο). Αποκάλεσε την υποψηφιότητα Δημαρά «μη υπαρκτή» και είπε πως «κανείς δεν ξέρει τίποτα γι' αυτόν, πέραν του ότι είναι συμπαθητικό και καλό παιδί».
Είναι πάντως απίστευτο πώς καταβάλλεται τώρα προσπάθεια να ωραιοποιηθεί η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν μόλις πρόσφατα έναν τέτοιο ενδεχόμενο αντιμετωπιζόταν ως απευκταίο.
Ο ίδιος ο Ολι Ρεν, σε άρθρο του στην Ουόλ Στρητ Τζέρναλ τον περασμένο Αύγουστο είχε γράψει συγκεκριμένα πως «οι ανησυχίες για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι αστήρικτες». Μιλούσε δηλαδή ξεκάθαρα για ανησυχητική προοπτική.
Την ίδια περίπου περίοδο ο Άλαν Μπίτι, σε άρθρο του στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, συνιστούσε στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει, αλλά να μην… βιαστεί. Θεωρούσε πιθανή την αναδιάρθρωση, αλλά έγραφε ότι στο μεταξύ η καλύτερη επιλογή της Ελλάδας είναι να προσποιείται ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο! Όπως έγραφε, αν η Ελλάδα κήρυττε στάση πληρωμών, θα κατάφερνε μόνο ένα πράγμα: Την χαλάρωση των πιέσεων στη δημοσιονομική της κατάσταση. Αλλά και πάλι, έγραψε, θα συσσώρευε χρέος, χωρίς να επιλύεται το βασικό πρόβλημα που είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας.
Ο Όλι Ρεν επανήλθε στο θέμα και τον περασμένο Σεπτέμβριο με άρθρο του στην γαλλική εφημερίδα «Les Echos» και υπό τον τίτλο «Αυτό που μας δίδαξε η Ελλάδα». Έγραψε τότε: «Όσοι προτείνουν την αναδιάρθρωση του χρέους, τείνουν να υποτιμούν το σημαντικό οικονομικό και πολιτικό κόστος μιας τέτοιας απόφασης, κόστος που ενδέχεται να έχει σοβαρές συνέπειες στο οικονομικό σύστημα της Ελλάδας, και κατά συνέπεια ολόκληρης της ευρωζώνης και της Ε.Ε.». *
Αντιφατικός στο θέμα της αναδιάρθρωσης είναι και ο ίδιος ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Τομμάζο Παντόα Σκιόππα. Πρόσφατα, μέσα στον Οκτώβριο, είπε ότι δεν τίθεται θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας, απορρίπτοντας τα σχετικά σενάρια και παρατηρώντας ότι οι αγορές έχουν την τάση να υπερβάλλουν.
Μόλις, όμως, τον Σεπτέμβριο ο κ. Σκιόππα με άρθρο του στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς είχε πει ότι τελικά θα χρειαστεί η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και παράταση της παραμονής της τρόικας στην χώρα μας.
Πριν λίγες μέρες και ο διάσημος οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (Καθημερινή, 24 Οκτωβρίου), είχε κρίνει ως μη ρεαλιστική την πρόβλεψη για επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές σε 18 μήνες και είχε ξεκαθαρίσει:
 «Παρά την εφαρμογή σημαντικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και επώδυνων μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στο τεράστιο χρέος που συσσωρεύεται και θα αναγκασθεί να προχωρήσει σε αναδιάρθρωσή του». Και πρόσθεσε:

«Αν δεν θέλετε να την πείτε πτώχευση, μην την λέτε πτώχευση. Πείτε την αναδιάρθρωση υπό πίεση, αλλά είναι βέβαιο ότι θα συμβεί».
Συμπλήρωσε επίσης ότι «ακόμη και αν η Ελλάδα υλοποιήσει όλα όσα περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα του ΔΝΤ, εάν λάβει όλα τα δρακόντεια μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και σταθεροποίησης, το ίδιο το πρόγραμμα προβλέπει μείωση της παραγωγής και, σύμφωνα με το καλύτερο σενάριο, το δημόσιο χρέος της θα σταθεροποιηθεί στα επίπεδα του 148% του ΑΕΠ, που για μένα δεν είναι βιώσιμο και απαιτεί αναδιάρθρωση». Η πτώχευση είπε είναι αναπόφευκτη, διότι είναι αδύνατον να επιζήσει η Ελλάδα με ένα χρέος που φθάνει στο 150% του ΑΕΠ. 
Από πλευράς κυβέρνησης, υπάρχουν και άλλες, πρόσφατες, αντιφατικές δηλώσεις: Στις 11 Οκτωβρίου, σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ο κ. Παπακωνσταντίνου επιβεβαίωσε ότι η Ελλάδα συζητεί άτυπα την επιμήκυνση της διάρκειας των δανείων από τον μηχανισμό της τρόικας. «Αυτή η συζήτηση», είπε, «άρχισε επειδή όλοι μπορούν να δουν ότι δύο συγκεκριμένες χρονιές, το 2014 και το 2015, το κράτος χρειάζεται να πληρώνει ξαφνικά, αντί για 40-50 δισ. ευρώ, 70 δισ. ευρώ», προσθέτοντας, παρ’ όλα αυτά, πως η χώρα δεν θα χρειαστεί να πάει σε αναδιάρθρωση του χρέους της.
Την επομένη, ο κ. Πεταλωτής ξεκαθάρισε ότι  «δεν υπάρχει θέμα παράτασης του μνημονίου, δεν υπάρχει θέμα νέων μέτρων, δεν υπάρχει θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους», τονίζοντας ότι δεν υπάρχει συσχετισμός ανάμεσα στα ζητήματα αυτά.
«Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα, δεν μας αφορούν, δεν τα συζητάμε καν. Γενικώς δεν γίνεται καμία συζήτηση πέρα από την επιμήκυνση της αποπληρωμής, που είναι κάτι το θεωρητικό», είπε χαρακτηριστικά
Την ίδια ημέρα, η εφημερίδα το «Βήμα» δημοσιεύει ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο ο σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Λουκάς Παπαδήμος είναι αντίθετος στην αναδιάρθρωση του χρέους και πως θεωρεί ότι η επιλογή αυτή μπορεί προσωρινά να ανακουφίζει τις οικονομικές πιέσεις, μακροπρόθεσμα όμως θα έχει ανεπιθύμητες οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις. «Η αναδιάρθρωση του χρέους δεν είναι λογική λύση για την Ελλάδα» αναφέρει χαρακτηριστικά, γράφει η εφημερίδα.
Η συζήτηση έχει ξεκινήσει από τον περασμένο Αύγουστο, με δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο. Η Ντέιλι Τέλεγκραφ αναφέρθηκε στην πιθανότητα αναδιάρθρωσης του χρέους. «Είναι κάτι που θα συμβεί αργά ή γρήγορα» δήλωνε στην εφημερίδα αναλυτής της Μonument Securities, προσθέτοντας ότι υπό τις σημερινές συνθήκες «η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ δεν μπορεί να συνεχιστεί για οικονομικούς λόγους». Το δημοσίευμα εστίαζε στο διογκωμένο χρέος της Ελλάδας που «προβλέπεται ότι θα εκτιναχθεί στο 150% του ΑΕΠ μέσα στην επόμενη τριετία, ακόμη και αν η κυβέρνηση συμμορφωθεί πλήρως με τις απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου». «Η Ελλάδα κυνηγάει την ουρά της» σημείωνε ο συντάκτης του άρθρου, μεταφέροντας εκτιμήσεις αναλυτών, σύμφωνα με τις οποίες «η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας έχει περάσει το σημείο που δεν έχει γυρισμό».
Την ίδια περίοδο (19 Αυγούστου) δημοσιεύθηκε δημοσκόπηση του πρακτορείου Ρόιτερ’ς, στην οποία συμμετείχαν 60 οικονομολόγοι και σύμφωνα με την οποία οι πιθανότητες αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους βρίσκονταν στο 43%. Συγκεκριμένα, από τους 60 οικονομολόγους, οι μισοί έδωσαν πιθανότητα άνω του 50% για αναδιάρθρωση του χρέους στην περίπτωση της χώρας μας και μόνο 10% για Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία.
Στις 6 Σεπτεμβρίου, είχαμε και τις δηλώσεις του διαχειριστή του ομίλου επενδύσεων σε ομόλογα, Pacific Investment Management Co. (Pimco), Andrew Bosomworth, ο οποίος είπε ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σημαντικό κίνδυνο αδυναμίας αποπληρωμής χρεών, καθώς εξαιτίας της αφερεγγυότητας, η χώρα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της όταν λήξει το πρόγραμμα διάσωσης σε τρία χρόνια.
«Η Ελλάδα είναι αφερέγγυα", δήλωσε ο Bosomworth σε τηλεφωνική του συνέντευξη στο Bloomberg. «Θεωρώ ότι είναι μεγάλος ο κίνδυνος τελικά η Ελλάδα να αθετήσει την δέσμευση αποπληρωμής των χρεών της ή να οδηγηθεί σε αναδιάρθρωση του χρέους της».
Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Παπανδρέου, στην γνωστή συνομιλία του με δημοσιογράφους, στη διάρκεια της οποίας μίλησε για εξεταστική που θα ερευνήσει και τις συναλλαγές με την Γκόλντμαν Ζακς, είπε ότι δεν μπαίνει σε συζήτηση επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και ξεκαθάρισε πως δεν τίθεται θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους.
Στις 20 Οκτωβρίου, κατά την συνέντευξη Τύπου μετά την συνεδρίαση του Εκοφίν, ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου μίλησε για την προοπτική αναθεώρησης της συνθήκης της Λισαβόνας (που τελικά έγινε) επισημαίνοντας το «πρόβλημα» που παρουσιάζει η γαλλογερμανική πρόταση, καθώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί η εικόνα ότι ο μηχανισμός αυτός προβλέπει, μεταξύ άλλων, και το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους μιας χώρας.
Όπως βλέπετε, όλα είναι «δεμένα». Η αναδιάρθρωση του χρέους βρίσκεται προ των πυλών. Και πέρα από ωραιοποιήσεις, κάτι τέτοιο θα οδηγήσει την χώρα για πολλά χρόνια εκτός αγορών και θα παραμείνουμε υπό τον ζυγό της τρόικας τουλάχιστον μέχρι το 2020.

1981-2020: Παραδίδοντας την Ελλάδα στους δανειστές της

Στη διάρκεια της δεκαετίας 2010-2020 η χώρα θα προχωρά στο τούνελ μίας οικονομικής άνευ όρων παράδοσης στους δανειστές της, υποθηκεύοντας την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της και κάνοντας τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα τους.

του Πάνου Παναγιώτου*
Την περασμένη εβδομάδα η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Ζηλανδίας κατέθεσε πρόταση για την αλλαγή της εθνικής νομοθεσίας ώστε να επιτραπεί στις τράπεζες της Αυστραλίας να εκδίδουν καλυμμένα ομόλογα. Τα καλυμμένα ομόλογα είναι εργαλεία χρέους που υποχρεώνουν το δανειολήπτη να εξασφαλίζει το δανειστή με ενέχυρο σε ένα τμήμα των περιουσιακών του στοιχείων το οποίο επιλέγεται σε συνεργασία με το δανειστή και περιλαμβάνει τα καλύτερα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη (ονομάζεται: ‘pool’ - ‘πισίνα’).
Το τμήμα αυτό επιβάλλεται να έχει μεγαλύτερη αξία από το ύψος του δανείου ώστε να παρέχει τη μέγιστη δυνατή εξασφάλιση στο δανειστή και ξεχωρίζεται από τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη έτσι ώστε σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου ο δανειστής να έχει πρόσβαση σε αυτό πριν από οποιονδήποτε άλλο δικαιούχο ενώ επιπλέον έχει πρόσβαση και στα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη. Τέλος, ο δανειστής έχει το δικαίωμα συνεχούς εποπτείας και διενέργειας ελέγχων επί του ενεχυριασμένου τμήματος της περιουσίας του δανειολήπτη και μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει περιουσιακά στοιχεία σε αυτό ανά πάσα στιγμή αν κριθεί ότι δεν εξασφαλίζεται δεόντως από την αρχική επιλογή ενεχυριασμένων περιουσιακών στοιχείων. Μέχρι σήμερα οι τράπεζες της Αυστραλίας απαγορεύεται να εκδώσουν καλυμμένα ομόλογα, καθώς η έκδοση τους συγκρούεται με το ισχύον τραπεζικό δίκαιο της χώρας το οποίο ορίζει ότι τα συμφέροντα των καταθετών μίας τράπεζας πρέπει να προηγούνται αυτών των δανειστών της. Στην περίπτωση έκδοσης καλυμμένων ομολόγων τα συμφέροντα των δανειστών προηγούνται αυτών όλων των υπολοίπων, συμπεριλαμβανομένων και των καταθετών των τραπεζών και έτσι σε περίπτωση οποιασδήποτε αδυναμίας πληρωμής οι δανειστές μπορούν να κατασχέσουν ακόμη και τις καταθέσεις στην τράπεζα.
Η συζήτηση για την θέσπιση ή όχι μίας νομοθεσίας που θα επιτρέπει στις τράπεζες της Αυστραλίας να εκδίδουν καλυμμένα ομόλογα αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα, με πολιτικούς και τραπεζίτες να εκφράζουν δημόσια τα επιχειρήματα τους και η χρονική στιγμή που επιλέγεται να συμβεί αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την παγκόσμια διόγκωση του κρατικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ και με την προοπτική μίας αργής εξόδου της διεθνούς οικονομίας από τη μεγαλύτερη κρίση της των τελευταίων 80 ετών παρά με το πρόβλημα χρέους της ίδιας της Αυστραλίας, καθώς το χρέος της χώρας είναι από τα μικρότερα στον κόσμο. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που το έξυπνο χρήμα δε βιάστηκε ούτε πίεσε την Αυστραλία να ψηφίσει νωρίς νόμους με στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών, αφού η χώρα θεωρείται εξαιρετικά μικρού ρίσκου με μηδενικές πιθανότητες πτώχευσης.
Δε συνέβη το ίδιο και στην Ελλάδα, όμως, όπου η προετοιμασία για την προστασία των δανειστών από το ενδεχόμενο πτώχευσης ξεκίνησε στις αρχές τις περασμένης δεκαετίας και κατέληξε στην ψήφιση της νομοθεσίας που επέτρεψε την έκδοση καλυμμένων ομολόγων το 2003, σε φαινομενικά ανύποπτο χρόνο, άνευ πολιτικών αντιδράσεων και κάτω από τη ‘μύτη’ των Ελλήνων πολιτών.
Το ίδιο είχε συμβεί και το 1920, όταν η Ελλάδα ψήφισε σχετική νομοθεσία που ρύθμιζε τη διαδικασία έκδοσης ομολογιών, η οποία περιλάμβανε όρους που θα προστάτευαν τους δανειστές από μία ενδεχόμενη αδυναμία αποπληρωμής τους, κάτι το οποίο και τελικά συνέβη μέσα στα επόμενα χρόνια. Από το 1922 και μετά η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με δραματικά δημοσιονομικά προβλήματα και οι δανειστές της πίεσαν και πέτυχαν τη ‘διχοτόμηση’ της δραχμής, με τη μισή αξία της να παραμένει στον κάτοχο της και την υπόλοιπη μισή να αποδίδεται στο κράτος με αντάλλαγμα δάνεια 20αετίας με 6,5% επιτόκιο, τα οποία, φυσικά, ποτέ δεν πληρώθηκαν. Ακολούθησε η Μεγάλη Ύφεση μετά το κραχ του 1929 στις ΗΠΑ και τέλος ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος που έδωσε τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 1981, ξεκινούσε ένας από τους μεγαλύτερους διεθνείς κύκλους οικονομικής ανάπτυξης, ο οποίος έμελλε να κρατήσει μέχρι το 2000 και κατά τη διάρκεια του ο κόσμος άλλαξε θεαματικά. Αντί, ωστόσο, η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τις ευνοϊκές συνθήκες της δεκαετίας του ΄80, της πρώτης εκ των δύο δεκαετιών παγκόσμιας ανάπτυξης, ώστε να αναπτυχθεί χωρίς να αυξήσει το χρέος της και χωρίς να επιβαρύνει τα δημοσιονομικά της μεγέθη, επέλεξε να ακολουθήσει μία πολιτική παροχών βασισμένων στην υπερβολική επέκταση του κρατικού δανεισμού, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να εκτιναχθεί πάνω από το 100% μέχρι τις αρχές της επόμενης δεκαετίας, από το 34,5% το 1981, με παράλληλη απογείωση του πληθωρισμού ο οποίος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80΄κυμαίνονταν στο 19% (φτάνοντας μέχρι και στο 25% το 1985), ποσοστό τριπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Η Ελλάδα είχε μία και μοναδική ευκαιρία να μειώσει το χρέος που είχε συσσωρευτεί κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80΄ και αυτή της δόθηκε στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, η οποία χαρακτηρίστηκε, επίσης, από θεαματική διεθνή ανάπτυξη και εξαιρετικά ευνοϊκό διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον. Έχοντας φτάσει, όμως, το 1991 να ξοδεύει το 12% του ΑΕΠ της για την αποπληρωμή των τόκων των δανείων της και με τους πολιτικούς ιθύνοντες να έχουν εθιστεί στην εύκολη λύση του δανεισμού, ένα τέτοιο εγχείρημα αναμενόταν εξαιρετικά δύσκολο κάτι το οποίο οι δανειστές της Ελλάδας το γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα.
Έτσι, όταν έφτασε η ώρα της υπογραφής της συνθήκης του Μάαστριχ οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης έπρεπε να αποφασίσουν αν θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να την υπογράψει, παρά το γεγονός ότι δεν πληρούσε σε καμία περίπτωση τα κριτήρια που αυτή έθετε ή αν θα την πίεζε να βελτιώσει τα οικονομικά της προκειμένου να μη βρεθεί οικονομικά απομονωμένη. Επελέγη το δεύτερο γιατί αυτό εξυπηρετούσε τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και η Ελλάδα υπέγραψε τη συνθήκη του Μάαστριχ αν και η οικονομία ταλανίζονταν από πληθωρισμό της τάξης του 19,8% όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ήταν στο 4,07% και αν και το δημοσιονομικό έλλειμμα της ήταν της τάξης του 11,5% όταν ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος ήταν στο 3,64%.
Η αποτυχία πραγματικής σύγκλισης με τις ευρωπαϊκές οικονομίες διαιώνισε την πολιτική εξάρτησης από δανεικά κεφάλαια και οδήγησε στην υιοθέτηση μεθόδων δημιουργικής λογιστικής προκειμένου να αποκρυφτεί η πραγματικό οικονομική εικόνα της χώρας και να μεταφερθεί η λύση των προβλημάτων της αργότερα. Σύμφωνα με μία σειρά παλαιών και νεότερων εκθέσεων του ΔΝΤ και της ΕΕ από το 1996 και μετά τα επίσημα στατιστικά στοιχεία για την ελληνική οικονομία τελούν υπό αμφισβήτηση ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες ανακοινώσεις περί των ‘ελληνικών στατιστικών’ αυτά θεωρούνται παραποιημένα τουλάχιστον από τα τέλη του 90΄και μετά.
Φτάνοντας στο τέλος της δεκαετίας του 90΄και έχοντας χάσει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τον 20αετή κύκλο διεθνούς ανάπτυξης η Ελλάδα είχε μόνον έναν τρόπο, πλέον, να εξασφαλίσει την παραμονή της στο κλαμπ των αναπτυγμένων κρατών, συνεχίζοντας την πολιτική υπερβολικού δανεισμού και δημιουργικής λογιστικής με τη συναίνεση και τη συνενοχή ΗΠΑ και Ευρώπης. Έτσι, εντάχθηκε στην ΕΕ παρά το γεγονός ότι το χρέος της ήταν μεγαλύτερο του 100% του ΑΕΠ και το πραγματικό της δημοσιονομικό έλλειμμα άγνωστο.
Όλα αυτά λάμβαναν χώρα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των δανειστών της Ελλάδας, οι οποίοι συνέχιζαν να καλύπτουν τις δανειακές της ανάγκες ξεκινώντας, ωστόσο, τις διαδικασίες που θα εξασφάλιζαν τα συμφέροντα τους σε περίπτωση μίας μελλοντικής αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων της. Έτσι, από τις αρχές του 2000 οι δανειστές πίεσαν για την θέσπιση νέων νομοθεσιών που θα επέτρεπαν στις ελληνικές τράπεζες την έκδοση καλυμμένων ομολόγων και το 2003 πέτυχαν την ψήφιση του σχετικού νόμου ανοίγοντας την πόρτα για την αρχή της περιόδου επιβάρυνσης του ελληνικού χρέους με βαριά ενέχυρα.
Ακολούθησε η περίοδος ανάπτυξης από το 2003 μέχρι το 2007 η οποία, όμως, στηρίχτηκε στην επέκταση του ιδιωτικού δανεισμού και στη δημιουργία μίας φούσκας στην αγορά ακινήτων και το 2007 ήταν πια ξεκάθαρο για τους δανειστές ότι η αρχή του τέλους για την Ελλάδα είχε φτάσει. Τότε μεθόδευσαν τη θέσπιση νέων, συμπληρωματικών νόμων για την αγορά καλυμμένων ομολόγων δυστυχώς, όπως και το 2003, δεν υπήρξε καμία ιδιαίτερη πολιτική αντίδραση ή ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών σχετικά με τη σοβαρότητα του θέματος. Οι νέοι νόμοι ψηφίστηκαν και έχει ενδιαφέρον μία γρήγορη ματιά σε αυτούς από το φύλλο της 1ης Αυγούστου του 2007 της εφημερίδας της Κυβέρνησης, όπου διαβάζουμε τα εξής:
Τα πιστωτικά ιδρύματα δύνανται να εκδίδουν καλυμμένες ομολογίες, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου και συμπληρωματικά του ν. 3156/2003.
Το κάλυμμα των καλυμμένων ομολογιών δύναται να συνίσταται σε απαιτήσεις από δάνεια και πιστώσεις κάθε φύσεως και συμπληρωματικά σε απαιτήσεις από παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα …, σε καταθέσεις σε πιστωτικά ιδρύματα και σε κινητές αξίες, όπως ορίζεται ειδικότερα με απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος.
Επί του καλύμματος συνιστάται νόμιμο ενέχυρο υπέρ των ομολογιούχων … οι οποίοι αναφέρονται ως εξασφαλιζόμενοι δανειστές στο πρόγραμμα των ομολογιών. Σε περίπτωση που ορισμένα από τα περιουσιακά στοιχεία που συνιστούν το κάλυμμα των ομολογιών διέπονται από ξένο δίκαιο, θα συστήνεται εμπράγματη εξασφάλιση επ’ αυτών υπέρ των ομολογιούχων και των λοιπών εξασφαλιζόμενων δανειστών.
Οι απαιτήσεις που συγκαταλέγονται στο κάλυμμα των ομολογιών αναφέρονται ονομαστικά σε έγγραφο που υπογράφεται από τον εκδότη και τον θεματοφύλακα και καταχωρείται σε περίληψη που περιέχει τα ουσιώδη σημεία του. Με τον ίδιο τρόπο δύνανται να αντικαθίστανται απαιτήσεις που συνιστούν μέρος του καλύμματος με άλλες ή να προστίθενται απαιτήσεις στο κάλυμμα.
Με καλυμμένες ομολογίες δύνανται να εξομοιούνται οι ομολογίες που εκδίδονται από νομικό πρόσωπο ειδικού σκοπού, που εδρεύει είτε στην Ελλάδα είτε σε κράτος − μέλος του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου, και που αποκτά απαιτήσεις από δάνεια και πιστώσεις κάθε φύσεως από πιστωτικό ίδρυμα που εδρεύει στην Ελλάδα
Παρά τους παραπάνω νόμους χρειάστηκε μία ακόμη τροποποίηση στην ελληνική νομοθεσία το 2008, προκειμένου η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας να ξεπεράσει και το τελευταίο εμπόδιο για την έκδοση καλυμμένων ομολόγων και μετά και από αυτήν την τροποποίηση ο δρόμος άνοιξε διάπλατα και τον περπάτησαν τόσο η Εθνική, όσο και η Alpha, η Marfin και η Eurobank, με την έκδοση καλυμμένων ομολόγων να γίνεται, πλέον, η νέα εθνική μόδα. Έτσι, για παράδειγμα, μέσα στο καλοκαίρι του 2010 η Εθνική ανακοίνωσε πρόγραμμα έκδοσης καλυμμένων ομολόγων αξίας 15 δις ευρώ, συμπληρωματικού προηγούμενου πρόσφατου προγράμματος της ύψους 3 δις ευρώ.
Σταδιακά και σταθερά, μερικές από τις σημαντικότερες ελληνικές τράπεζες προβαίνουν σε όλο και μεγαλύτερες εκδόσεις καλυμμένων ομολόγων, τα οποία λαμβάνουν πολύ χαμηλές βαθμολογίες από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης και η νέα αυτή τάση δημιουργεί μία δεξαμενή χρέους το οποίο έχει ως ενέχυρο, κυρίως, στεγαστικά δάνεια. Μελετώντας ενδεικτικά μία έκδοση καλυμμένων ομολόγων ελληνικής τράπεζας αξίας 5 δις ευρώ, βρίσκουμε στην ‘πισίνα’ του στεγαστικά δάνεια στην Αττική, τη Θεσσαλονίκη, την Πελοπόννησο, τη Θεσσαλία, τη Στερεά Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, τα νησιά του Ιονίου, τη Θράκη και την Ήπειρο. Με το περιεχόμενο της ‘πισίνας’ να αποτελεί το κάλυμμα του ομολόγου, δηλαδή αυτό πάνω στο οποίο ο δανειστής έχει ‘ενέχυρο’ σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής του δανειολήπτη, το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν πράγματι σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου η κυριότητα των στεγαστικών αυτών δανείων περάσει στα χέρια των δανειστών της τράπεζας. Αν η απάντηση είναι θετική, όπως ορίζεται από τη σχετική νομοθεσία, τότε μέσω των προγραμμάτων καλυμμένων ομολόγων των ελληνικών τραπεζών έχει δημιουργηθεί ένα μηχανισμός υποθήκευσης ελληνικής περιουσίας (και μάλιστα χωρίς όριο ως προς το ποσό της ‘κάλυψης’ των δανειστών που μπορεί να επιτευχθεί μέσω αυτού), κάτι που δε φαίνεται ιδιαίτερα σοφό αν λάβουμε υπόψη την χρηματοπιστωτική και οικονομική κατάσταση της χώρας, για την οποία μέχρι και σήμερα οι τιμές των ασφαλίστρων των ελληνικών ομολόγων τη δείχνουν ως δεύτερη πιθανότερη προς πτώχευση στον κόσμο.
Επιπλέον ο μηχανισμός αυτός ρυθμίζεται από μία νομοθεσία που εξασφαλίζει τους δανειστές των τραπεζών έναντι των Ελλήνων καταθετών τους στην περίπτωση οποιασδήποτε περίπτωσης αδυναμίας ή καθυστέρησης αποπληρωμής τους και έτσι το δεύτερο ερώτημα είναι πώς προστατεύονται οι καταθέτες των τραπεζών, δηλαδή οι Έλληνες πολίτες, σε περίπτωση που λάβει χώρα ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η νομοθεσία περί έκδοσης καλυμμένων ομολόγων αποτέλεσε το πρώτο βήμα στη διαδικασία οριστικής εξασφάλισης των δανειστών από το ενδεχόμενο αδυναμίας πληρωμής τους από την ελληνική πλευρά (εν προκειμένω τις ελληνικές τράπεζες), δημιουργώντας ένα μηχανισμό υποθήκευσης ελληνικής ιδιωτικής περιουσίας και εξασφαλίζοντας νομικά το δικαίωμα των δανειστών να έχουν πλήρη εποπτεία της εικόνας των δανειοληπτριών τραπεζών και έλεγχο στην ‘πισίνα’ των περιουσιακών στοιχείων που τους κάλυπταν.
Το δεύτερο και σημαντικότερο βήμα για τους δανειστές της Ελλάδας ήταν η εξασφάλιση τους από το ενδεχόμενο αδυναμίας πληρωμής τους από το ελληνικό κράτος, μέσω της ψήφισης μίας αντίστοιχης με αυτής των καλυμμένων ομολόγων νομοθεσίας.
Πρώτο εμπόδιο στο στόχο των δανειστών ήταν η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε νομικού ερείσματος για την ψήφιση μίας νομοθεσίας από την ελληνική πλευρά που να τους κάλυπτε σε περίπτωση ελληνικής πτώχευσης, παρέχοντας τους εμπράγματες ασφάλειες έναντι της ελληνικής δημόσιας περιουσίας για τα δάνεια τους αλλά και τον πλήρη έλεγχο της ελληνικής οικονομίας ώστε να εξασφαλιστεί ότι θα παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε τα δάνεια, τελικά, να αποπληρωθούν. Είναι ευκόλως αντιληπτό πως αν ετίθετο τέτοιο θέμα κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα προκαλούσε άνευ προηγουμένου αντιδράσεις τόσο πολιτικές όσο και λαϊκές.
Το δεύτερο εμπόδιο στο στόχο δανειστών προέκυπτε από τρία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που είχε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας:
α) Ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένο (80-90%) σε ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως γαλλικές, γερμανικές, ελβετικές και βρετανικές και έτσι απειλούσε με κρίση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και συνάμα τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία των παραπάνω κρατών σε περίπτωση ελληνικής αδυναμίας αποπληρωμής του.
β) Το 90% του ελληνικού χρέους διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο με τρόπο τέτοιο που έδινε στην Ελλάδα το δικαίωμα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή να προβεί σε αλλαγή της νομοθεσίας και να υποχρεώσει τους δανειστές να συμμετέχουν σε μία εθελοντική αναδιάρθρωση του, κάτι πολύ θετικό για την Ελλάδα αλλά όχι για τους δανειστές.
γ) Το 100% του ελληνικού χρέους ήταν απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες και έτσι οι δανειστές ήταν κατά 100% ‘μη εξασφαλισμένοι’ σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του ή πτώχευσης του ελληνικού κράτους. Η λύση στα παραπάνω προβλήματα ήρθε με την ‘ελληνική κρίση’ η οποία, πέρα από όλα τα δώρα που έφερε σε Ευρώπη και ΗΠΑ (για τα οποία είχαν γίνει πολλές προβλέψεις σε παλαιότερα άρθρα οι οποίες, πια, αποτελούν επιβεβαιωμένα γεγονότα), οδήγησε την Ελλάδα στην υπογραφή της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης με χώρες της ΕΕ και στο Διακανονισμό Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας του Δ.Ν.Τ., δημιουργώντας την πολυπόθητη νομοθεσία που εξασφάλισε τα εξής:
α) Την απαλλαγή των ευρωπαϊκών τραπεζών από το ‘τοξικό’ ελληνικό χρέος και τη μεταφορά του σε χώρες της ΕΕ, στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απ’ όπου θα γίνει η διαχείριση του.
β) Την αλλαγή του δικαίου που διέπει το χρέος από το ελληνικό στο αγγλικό, καταργώντας ένα μοναδικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.
γ) Την επιβάρυνση του ελληνικού χρέους με εμπράγματες ασφάλειες επί του ελληνικού δημοσίου ακυρώνοντας το δεύτερο εξαιρετικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.
δ) Την εποπτεία και τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και την υποχρέωση της Ελλάδας να υπακούει στις υποδείξεις των δανειστών της, ώστε να εξασφαλιστεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό η αποπληρωμή των δανείων της προς αυτούς.
Συμπερασματικά, η νομοθεσία περί καλυμμένων ομολόγων και οι όροι που έγιναν αποδεκτοί από την Ελλάδα και περιέχονται στο λεγόμενο ‘μνημόνιο’, ολοκλήρωσαν τη νομική πλευρά της εξασφάλισης των δανειστών των ελληνικών τραπεζών και των δανειστών του ελληνικού κράτους από το ενδεχόμενο αδυναμίας πληρωμής τους από τις πρώτες ή το δεύτερο και άνοιξαν το δρόμο για μία ελεγχόμενη πτώχευση την οποία βιώνουμε, ήδη, από τις αρχές του 2010 και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε για τα επόμενα χρόνια, με τις προβλέψεις μεγάλων οικονομικών κέντρων του εξωτερικού όπως το CERP (Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσιγκτον) να τοποθετούν την παράταση αυτής της κατάστασης, με τη μία ή την άλλη μορφή, τουλάχιστον μέχρι το 2020.
Στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, η χώρα θα συνεχίσει να προχωρά στο τούνελ μίας οικονομικής άνευ όρων παράδοσης στους δανειστές της, υποθηκεύοντας την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της και κάνοντας τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα τους και ελπίζοντας ότι μετά την οικονομική και τηνκοινωνική καταστροφή θα έρθει η ώρα της λήψης του αντίδωρου για τα όσα δεινά θα έχει υποφέρει, μόνο για να καταλάβει, τελικά, ότι το τίμημα που πλήρωσε ήταν εξαιρετικά υψηλό.

* Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής διευθυντής GSTA/EKTA, Εθνικά Θέματα

Απίστευτο και όμως αληθινό

 

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΗ Λ. ΟΜΗΡΟΥ
Η επιμονή της Κύπρου να μένει έξω από το Ευρωπαϊκό Συλλογικό Σύστημα Ασφάλειας
Στις 19 και 20 Νοεμβρίου πραγματοποιείται στη Λισαβόνα η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στην οποία υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να ληφθούν αποφάσεις οι οποίες θα αναβαθμίζουν δραστικά την Τουρκία στον πυλώνα της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας, ενώ θα περιθωριοποιούν οριστικά την Κυπριακή Δημοκρατία από το γεωπολιτικό χώρο της περιοχής μας. Στην πραγματικότητα θα πρόκειται περί γεωπολιτικής «έκλειψης» της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον κρίσιμο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου ως αποτέλεσμα της κοντόφθαλμης, ασυγχώρητης και ολέθριας άρνησης της Κυπριακής Κυβέρνησης να υποβάλει αίτηση για ένταξη στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη».

Απίστευτο και όμως αληθινό. Η Κυβέρνηση της Κύπρου εν πλήρη γνώσει και εν πλήρη συνειδήσει, επιλέγει την αναβάθμιση της Τουρκίας μέσα στην Ε.Ε. στην οποία δεν ανήκει και στη Βρετανία μέσω των «κυρίαρχων βάσεών της» στην Κύπρο με την πείσμονα άρνησή της να μένει έξω από το Ευρωπαϊκό Συλλογικό Σύστημα Ασφάλειας.

Όπως είναι γνωστόν, υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις Ε.Ε. - ΝΑΤΟ ως συνέπεια του γεγονότος ότι η Τουρκία ασκεί το δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο) λόγω της συμμετοχής της Κύπρου στις σχετικές συναντήσεις. Το βέτο ασκείται από την Τουρκία επειδή η Κύπρος είναι μεν χώρα-μέλος της Ε.Ε. όχι όμως του ΝΑΤΟ ή του «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη». Έτσι η Τουρκία, ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, απαιτεί όπως μη παρέχονται διαβαθμισμένες πληροφορίες του ΝΑΤΟ προς την Ε.Ε. λόγω της συμμετοχής της Κύπρου.

Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αυτό, ύστερα από πολλές και επίπονες διαβουλεύσεις και αφού η Κύπρος πεισμόνως αρνήθηκε να υποβάλει αίτηση για ένταξη στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», Ε.Ε. και ΝΑΤΟ αποφάσισαν να αναβαθμίσουν εντός Ε.Ε. την Τουρκία προκειμένου να την πείσουν να άρει τις ενστάσεις της και να μη δημιουργεί προβλήματα στη δομημένη συνεργασία με την Ε.Ε.

Στις αρχές Οκτωβρίου ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Άντερς Φογκ Ρασμούσεν πήγε στην Άγκυρα και πρότεινε στην Τουρκική Κυβέρνηση την υπογραφή συμφωνίας ασφάλειας μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας. Με την πρόταση αυτή στην πραγματικότητα προτείνεται στην Τουρκία να συμμετέχει στον πυλώνα πολιτικών άμυνας και ασφάλειας της Ε.Ε., ως να ήταν μέλος της Ένωσης. Και βέβαια η Κύπρος, ενώ είναι μέλος της Ένωσης, θα εξακολουθεί την ελλειμματική και ανάπηρη συμμετοχή της σε αυτό τον πυλώνα, αφού έτσι επέλεξε.

Με την πείσμονα άρνησή της να υποβάλει αίτηση για ένταξη στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», παραμένει εκτός του τρίτου σημαντικού πυλώνα της Ένωσης όπως καθορίστηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1993, ενώ εξυπηρετεί άριστα την Τουρκία ανοίγοντας σε αυτή το δρόμο για να αναβαθμιστεί στον κοινοτικό χώρο χωρίς να είναι μέλος της Ε.Ε.! Έτσι τα γεωπολιτικά πλεονεκτήματά μας η Κυπριακή Κυβέρνηση τα παραχωρεί στην Τουρκία και τη Βρετανία μέσω των Βάσεων, που όπως δηλώνει ο Πρόεδρος Χριστόφιας θα αμφισβητήσει η μεθεπόμενη γενεά Κυπρίων!

Δυστυχώς, ενώ για χρόνια προειδοποιούμε για τους κινδύνους που εγκυμονούνταν για την Κύπρο από τη μη υποβολή αίτησης για ένταξη στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», προκειμένου να συμμετέχει η χώρα μας στην Ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική Ασφάλειας ουδεμία ανταπόκριση υπήρξε. Επιμονή ανεξήγητη, ακατανόητη και αδιανόητη σε παρωχημένων εποχών νοοτροπίες και αντιλήψεις. Άρνηση κατανόησης των θετικών επιπτώσεων για την Κύπρο από την πλήρη και ολοκληρωμένη συμμετοχή μας στο Ευρωπαϊκό Συλλογικό Σύστημα Ασφάλειας. Αδυναμία κατανόησης των μεγάλων δυνατοτήτων αξιοποίησης της προνομιακής γεωγραφικής μας θέσης για να εξυπηρετηθούν τα εθνικά μας συμφέροντα. Κυρίως αδιαφορία στο να γίνει αντιληπτό ότι η καιροφυλακτούσα Τουρκία θα αξιοποιούσε τη δική μας στενόμυαλη και κοντόφθαλμη αντιμετώπιση του θέματος για να καλύψει το κενό για την Ε.Ε. και να μας εκτοπίσει γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά.

Θα υπάρξει επιτέλους μια νέα προσέγγιση στο θέμα; Πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι το 77% των πολιτών υποστηρίζει την άμεση υποβολή αίτησης ένταξης στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη». Μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει με κινηματογραφική ταχύτητα, που η ιστορία γράφεται με ασύλληπτους ρυθμούς, η Κύπρος είναι δυνατό να μένει μαρμαρωμένη στο παρελθόν;

infognomon-politics

Eλλάς: Εκχωρείται

Πάει "φουλ" για εκχώρηση εθνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο η κυβέρνηση Παπανδρέου βάσει των αντιλήψεων της περί "ταχείας επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών" - δηλαδή των διεκδικήσεων της Τουρκίας - και μόνο ένα ισχυρό πανεθνικό μέτωπο που θα απορρίψει τους κυβερνητικούς υποψηφίους στις εκλογές του Νοεμβρίου, μπορεί να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη.

Ένα μέτωπο ανεξάρτητo και πέρα από κόμματα.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου από την Σαγκάη όπου βρίσκεται προχώρησε σε άκρως αποκαλυπτικές δηλώσεις που φανερώνουν ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προχωρήσει σε εκχώρηση εθνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο.
"Ξεκίνησαν και πάλι οι διερευνητικές επαφές που είχαν διακοπεί και δεν προχωρούσαν με τον επιθυμητό ρυθμό. Οι συνομιλίες αυτές προχωρούν αμοιβαία με καλοπροαίρετο τρόπο και σύμφωνα με την αντίληψη συμβιβασμού. Εμείς επιθυμούμε, το Αιγαίο να είναι θάλασσα ειρήνης μεταξύ των δύο πλευρών."

Και συνέχισε: "Προκειμένου να οικοδομηθεί μόνιμη ειρήνη στο Αιγαίο, θα πρέπει να επικρατήσει νέα αντίληψη στην περιοχή και είμαστε ικανοποιημένοι επειδή βλέπουμε ότι η αντίληψη αυτή έχει αρχίσει σιγά σιγά να ισχύει. Φυσικά είναι δύσκολο, αλλά πάμε σε συμβιβασμό. Πρέπει να δεχθούμε ότι το Αιγαίο είναι μία δύσκολη γεωγραφία. Ο διασκορπισμός των νησιών και το γεγονός ότι πολλά ζητήματα είναι αλληλένδετα, καθιστούν το θέμα περίπλοκο. Εάν αντιμετωπίσουμε το θέμα με υπομονή, αμοιβαία κατανόηση και ειρηνικό όραμα, μπορούμε να οδηγηθούμε σε μία λύση που θα διασφαλίζει το μέγιστο συμφέρον για τις δύο γειτονικές χώρες, τους δύο γειτονικούς λαούς".

Η ελπίδα της Ελλάδας είναι μόνο μία: Σαφής και πανηγυρική ήττα της κυβερνώσας ομάδας (δεν λέμε "κόμματος" γιατί η βάση του ΠΑΣΟΚ είναι πατριωτική).

Μόνο αυτό μπορεί να αναχαιτίσει την εκχώρηση "γης και νερού" στον αντίπαλο...

hellenicrevenge

Η Ελλάδα είναι η χώρα του ΟΧΙ

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Η εμμονή του πρωθυπουργού σε μια επικοινωνιακή στρατηγική προβο- λής του διλήμματος «είτε ψηφίζετε τους υποψηφίους που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα στήριξης της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής είτε πάμε σε εκλογές», έχει δύο εξηγήσεις:

Εξήγηση πρώτη: Ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν παραδυναστεύ- οντες επιθυμούν σφόδρα να αποδράσουν γνωρίζοντας ότι τα χειρότερα έπονται και δεν θα μπορέσουν να τα διαχειριστούν. Την επομένη του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, η Eurostat θα ανακοι -νώσει το ύψος του αναθεωρημένου ελλείμματος, το οποίο αναγκαστικά θα οδηγήσει σε νέα μέτρα. Αλλά ο πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα. Και αν και αυτή την φορά αποδειχθεί ανακόλουθος, όπως συνέβη με τις προεκλογικές του υποσχέσεις, οι αντιδράσεις θα είναι απρόβλεπτες.

Ήδη η τρόικα διαπιστώνει τεράστιες καθυστερήσεις, ενώ πληθαίνουν οι συζητήσεις περί αναδιάρθρωσης του χρέους – μιας απόφασης που οπωσδήποτε χρειάζεται λαϊκή έγκριση.

Αν, λοιπόν, ο κ. Παπανδρέου δεν εξασφαλίσει «λευκή κάρτα» με τις αυτοδιοικητικές εκλογές – κάτι που θα του έλυνε τα χέρια για την λήψη νέων μέτρων – θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να ζητήσει ανανέωση εντολής, καθώς ήδη βρίσκεται μακράν των δικών του προεκλογικών υποσχέσεων περί «σχεδίου ανάτασης της οικονομίας» και «εναλλακτικών λύσεων» και «δικού του Συμφώνου Σταθερότητας».

Για να μπορέσει, όμως, ο κ. Παπανδρέου να πάει σε εκλογές, πρέπει να έχει μια δικαιολογία, ένα άλλοθι. Πρέπει να έχει πει κάτι από πριν, ώστε μετά να είναι σε θέση να επανέλθει, λέγοντας περίπου ότι «εγώ σας τα είχα πει, αν δεν μου δώσετε ψήφο εμπιστοσύνης, θα πάω σε εκλογές». Η μόνη διαφορά είναι ότι ονομάζει την ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό του… ψήφος ευθύνης γενικά και αόριστα.

Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Παπανδρέου προκαλεί με την στάση του τους Έλληνες να αντιδράσουν, πράττοντας το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ο ίδιος ζητά, ώστε να μπορέσει να θέσει σε εφαρμογή τα εκλογικά του σχέδια με σκοπό την απόδραση από μία κατάσταση για την οποία φέρει προσωπική ευθύνη.

Εξήγηση δεύτερη: Στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με το ακριβώς αντίθετο. Ο κ. Παπανδρέου και οι περί αυτόν αγνοούν πλήρως την ψυχολογία του Έλληνα και δεν μπορούν να κατανοήσουν τις αντιδράσεις τους. Δεν γνωρίζει δηλαδή ο κ. Παπανδρέου ότι καλείται να κυβερνήσει την «Χώρα του Όχι».

Δεν υπάρχει περίπτωση να πιέσεις ή να εκβιάσεις τον Έλληνα και να μην προκαλέσεις την οργή και την αυτόματη αντίδρασή του.  Ακούγοντας ο Έλληνας τον πρωθυπουργό να λέει πως πρέπει να ψηφίσει το «σωστό» και πως αυτός μόνο γνωρίζει ποιο είναι αυτό το σωστό, αντιδρά αυτόματα: Και ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις ποιο είναι το σωστό; Και γιατί είναι ψήφος ευθύνης αυτή που μου υποδεικνύεις εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος, όταν όλοι μαζί καταχρεώσατε την χώρα με μεγάλη ανευθυνότητα και την οδηγήσατε στην σημερινή οικτρή κατάσταση;

Οι Έλληνες αντιδρούν με βάση το θυμικό τους, γίνονται θηρία όταν προσβάλλεις την περηφάνια και τη νοημοσύνη τους, δεν ανέχονται να τους κοροϊδεύεις, είναι πάντα έτοιμοι να πουν ένα «όχι» και να καταψηφίσουν. Το έπραξαν άπειρες φορές στην Ιστορία τους. Το έπραξαν και στις εκλογές του 2009.

Ισχύουν δηλαδή όλα όσα είχε περιγράψει στο περίφημο άρθρο του «Η ψυχή της Ελλάδας δεν υπέκυψε ποτέ», ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Μισέλ Ντεόν:

 «Κατά μία έννοια, χρειάζεται (η Ελλάδα) τις υπερβολές της για να πετύχει την εξέλιξή της. Ο Μαλρό τη χαρακτήριζε χώρα του ΟΧΙ. Όχι στον Ιταλό ή Γερμανό επιτιθέμενο, όχι στην υποταγή στον κομμουνισμό. Πρόκειται για απεχθές κλισέ να την περιορίζει κανείς στους εφοπλιστές και στους μπουζουξήδες της, όταν γνωρίζουμε τη ζωτικότητα του πνεύματός της και το πάθος της για το λόγο. Είναι δύσκολο να κυβερνηθούν; Βεβαίως, αλλά αυτό είναι η κληρονομιά τεσσάρων αιώνων τουρκικής κατοχής, ενός εμφυλίου πολέμου που ανέκοψε την ορμή ύστερα από τρία χρόνια βάναυσης γερμανικής κατοχής. Η χώρα επέζησε επειδή η ψυχή της δεν υποτάχθηκε ποτέ». Ελεύθερη Ζώνη

Πείσμα χωρίς σχέδιο

Tου Αλεξη Παπαχελα

Αποφάσισε ο κ. Παπανδρέου να αυτοκτονήσει και πάει σε εκλογές; Αυτό ρωτούν πολλοί Ελληνες πολίτες που δεν κατάλαβαν το νόημα της διακαναλικής συνέντευξης του πρωθυπουργού. Το ζήτημα είναι ότι λίγο μας ενδιαφέρει το αν ο σημερινός πρωθυπουργός αποφάσισε να αυτοκτονήσει πολιτικά ή όχι. Δικό του θέμα είναι να αποφασίσει αν αντέχει την πίεση, ειδικά την πίεση όσων ακόμη πιο δύσκολων έρχονται. Εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν μαζί του καλείται να αυτοκτονήσει και μια ολόκληρη χώρα, γιατί αυτό πια αφορά εμάς, τα παιδιά μας και πολύ πιο σημαντικά, τέλος πάντων, πράγματα από το μέλλον ενός συγκεκριμένου πολιτικού...

Ολοι μας συμμεριζόμαστε το πόσο αφόρητη πρέπει να είναι η πίεση πάνω στον κ. Παπανδρέου. Θα έπρεπε, βεβαίως, να το περιμένει, να έχει ένα σαφές σχέδιο και ένα λαμπρό επιτελείο. Προφανώς δεν καταλάβαινε τι του έλεγαν οι διάφοροι συνομιλητές του πριν από τις εκλογές και γι’ αυτό δεν έκανε τίποτα για να προετοιμασθεί ή για να μας προετοιμάσει. Κάθε άλλο. Από την ώρα πάντως που υπεγράφη το Μνημόνιο έχει όντως δείξει ότι αγνοεί το πολιτικό κόστος και πως λειτουργεί με πείσμα. Σε αυτό, βεβαίως, βοηθά το γεγονός ότι έχει φτιάξει ένα πολύ θετικό προφίλ στο εξωτερικό, κερδίζοντας σχεδόν τον θαυμασμό ενός διεθνούς κατεστημένου. Και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ο κ. Παπανδρέου χαρακτηρίζεται από έναν ναρκισσισμό σε σχέση με την εικόνα του εκτός Ελλάδος. Οι συνεργάτες του συχνά λένε μεταξύ τους πως πολύ πιο σοβαρά θα πάρει κάτι που θα του πει ένας λέκτορας του Χάρβαρντ παρά ένας υπουργός του.

Ισως και αυτό να έπαθε ο κ. Παπανδρέου. Οταν έστρεψε το βλέμμα του εντός Ελλάδος, έπαθε βέρτιγκο. Από τα μπράβο της Μέρκελ ή του Στρος-Καν έπεσε πάνω στο «φαινόμενο Δημαρά» και στον τυφλό θυμό του κόσμου που μπορεί να μετατραπεί σε ψήφο διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης. Αυτός όμως δεν ήταν λόγος να βάλει τη χώρα σε μια περιπέτεια. Ας έκανε ένα διάγγελμα που θα έβαζε το δίλημμα «υπευθυνότητα ή ανευθυνότητα» αλλά χωρίς να θέτει θέμα εκλογών. Είναι απίστευτα ανεύθυνο, μάλιστα, να κατηγορεί τώρα τον κ. Σαμαρά επειδή ανέβηκαν τα spreads, όταν ξέρει καλά ότι οι αγορές αντέδρασαν στο φάσμα της αβεβαιότητος το οποίο ο ίδιος έφερε στο μυαλό τους.

Τι θέλει εν πάση περιπτώσει ο κ. Παπανδρέου; Ο λαός τού έδωσε μια άνετη πλειοψηφία βασισμένος σε ψευδείς υποσχέσεις. Ο λαός τού έχει δώσει ένα μεγάλο τράτο, ανέχθηκε τη στροφή 180 μοιρών από το «λεφτά υπάρχουν» στο Μνημόνιο, υπέμεινε μεγάλες τομές όπως στο ασφαλιστικό και έχει δείξει μέχρι τώρα μεγάλη ωριμότητα. Στο ΠΑΣΟΚ κανείς δεν τον αμφισβητεί ευθέως, όλοι έχουν ανεχθεί τις «πριγκιπικές» επιλογές νεοσσών της πολιτικής σε κρίσιμες θέσεις και αρκετοί υπουργοί έβγαλαν πέρα μόνοι τους δύσκολες αποστολές χωρίς να ανοίξει μύτη. Σοβαροί άνθρωποι στους οποίους ανέθεσε εξαιρετικά λεπτές αποστολές επίσης έχουν ανεχθεί το γεγονός ότι δεν έχουν με ποιον να συνεννοηθούν, πνίγονται από τις συνεχείς διενέξεις των πρωθυπουργικών συμβούλων, οι οποίοι ξεμαλλιάζονται με κάθε ευκαιρία και δαιμονίζονται από την παντελή έλλειψη συστήματος και πειθαρχίας στο προσωπικό του περιβάλλον.

Ολοι λοιπόν, ο λαός, το ΠΑΣΟΚ, οι υπουργοί του τον στηρίζουν και ανέχονται όλες τις ιδιορρυθμίες γιατί καταλαβαίνουν ότι διακυβεύεται η τύχη της χώρας. Και ξαφνικά επειδή ο ίδιος δεν κατάλαβε ότι έρχονταν αυτοδιοικητικές εκλογές, επειδή έβαλε τον Καμίνη ή τον Σγουρό χωρίς να σηκώσει το δαχτυλάκι του να τους πάρει τηλέφωνο ή να τους βοηθήσει, έπρεπε να μας βάλει το δίλημμα των εκλογών με μια τηλεοπτική εμφάνιση που μας έπεισε ότι υπάρχει πείσμα, αλλά ούτε ίχνος σαφούς οράματος ή σχεδίου για οτιδήποτε πέραν του Μνημονίου. Οι πολίτες ενδεχομένως να μην ψηφίσουν με το θυμικό και το κριτήριο της διαμαρτυρίας γιατί καταλαβαίνουν ότι το δίλημμα Μνημόνιο ή όχι είναι βλακώδες. Εχουν, όμως, κάθε δικαίωμα να θυμώνουν με έναν πολιτικό ηγέτη στον οποίο έχουν δείξει ανοχή, κατανόηση, στήριξη στα πιο δύσκολα κι εκείνος με τα πρώτα σημαδάκια δυσφορίας γυρνάει και τους λέει «α, έτσι, δεν με θέλετε; Θα δείτε τι θα πάθετε».

Καθυημερινή

Μακελιό σε χριστιανική εκκλησία της Βαγδάτης

 

Επτά όμηροι σκοτώθηκαν και τουλάχιστον 13 τραυματίστηκαν σήμερα, μέσα σε καθολική εκκλησία στη Βαγδάτη, ανακοίνωσαν πηγές των ιρακινών υπουργείων Εσωτερικών και Άμυνας.
«Απελευθερώσαμε τους ομήρους αλλά δυστυχώς εκφράζουμε τη θλίψη μας για τον θάνατο επτά μεταξύ αυτών, ενώ 20 ακόμη όμηροι έχουν τραυματιστεί», δήλωσε αξιωματούχος του υπουργείου Εσωτερικών.
Ωστόσο πηγή του υπουργείου 'Αμυνας ανέφερε ότι επτά όμηροι σκοτώθηκαν και 13 τραυματίστηκαν. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, 40 πιστοί υπήρχαν μέσα στην εκκλησία.

Το χρονικό
Ένοπλα μέλη της εξτρεμιστικής οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ (ISI) που έχει διασυνδέσεις με την Αλ Κάιντα, πραγματοποίησαν την επίθεση σε χριστιανική εκκλησία στην κεντρική Βαγδάτη.
«Έχουμε πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες τρομοκράτες κρατούν ομήρους δύο ιερείς και πιστούς που παρακολουθούσαν τη λειτουργία στην εκκλησία», είχε δηλώσει νωρίτερα, ο επίσκοπος της Βαγδάτης.
Το ιρακινό τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Μπαγκνταντίγια είχε μεταδώσει ότι οι ένοπλοι απειλούσαν να σκοτώσουν τους ομήρους, αν οι δυνάμεις ασφαλείας που έχουν περικυκλώσει την περιοχή, επιχειρούσαν να εισέλθουν στο εσωτερικό του ναού. Οι ένοπλοι ζητούσαν την απελευθέρωση μελών της Αλ Κάιντα στο Ιράκ και την Αίγυπτο.
«Πρόκειται για ένοπλη επίθεση στην Καθολική Ασσυριακή Εκκλησία», είχε ανακοινώσει αξιωματούχος των υπηρεσιών ασφαλείας.
«Τρεις εκρήξεις ακούστηκαν και οι δυνάμεις μας περικύκλωσαν την περιοχή. Ακόμη δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι συμβαίνει μέσα στην εκκλησία», είχε δηλώσει ο στρατηγός Κάσεμ Ατα, εκπρόσωπος της Διοίκησης Επιχειρήσεων της Βαγδάτης.
Νωρίτερα, πηγή του υπουργείου Εσωτερικών είχε αναφέρει ότι τέσσερις ένοπλοι άνδρες εισέβαλαν στην εκκλησία την ώρα της λειτουργίας, αφού σκότωσαν δύο φρουρούς που φύλασσαν το παρακείμενο Χρηματιστήριο της Βαγδάτης.
Οι ένοπλοι δεν κατάφεραν να μπουν στο Χρηματιστήριο στο οποίο επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν επίθεση και καθώς έφθανε στο σημείο αυτό μεγάλος αριθμός των δυνάμεων ασφαλείας, ανατίναξαν ένα παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο προκαλώντας τον τραυματισμό τεσσάρων ανθρώπων. Μετά οι ένοπλοι έτρεξαν με κατεύθυνση την εκκλησία.
Την 1η Αυγούστου του 2004 η εκκλησία αυτή αποτέλεσε στόχο επιθέσεων όπως και πέντε άλλες χριστιανικές εκκλησίες. Στις επιθέσεις αυτές υπήρξαν αρκετοί νεκροί και τραυματίες.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πώς "μαγείρευε το ΠΑΣΟΚ το χρεος.

Πως "μαγείρευε" το ΠΑΣΟΚ το χρέος: Αντί για 495 εκατ. έδιναν 45

 «Ο αριθμός που μας δόθηκε ήταν 45 εκατομ. ενώ το σωστό ποσό ήταν 495 εκατομ. Κάποια στιγμή ο ενδιάμεσος αριθμός 9 εξαφανίζεται, στη διαδρομή μεταξύ δύο υπηρεσιών.

Το δεύτερο μέρος του «αποκαλυπτικού» ρεπορτάζ της για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ δημοσιεύει η σημερινή BILD, με τίτλο «Έτσι παραποιούσαν οι Έλληνες τους ισολογισμούς τους», στο οποίο αναφέρονται τα εξής :

 Γιάννος Παπαντωνίου και Γιάννης Στουρνάρας

To καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1998 ο Γιάννης Στουρνάρας έχει πολύ δουλειά. Ο ’νευρώδης’ αξιωματούχος είναι ο επικεφαλής σύμβουλος του έλληνα Υπ. Οικονομικών Γιάννου Παπαντωνίου.

Ο Στουρνάρας είναι ο άνθρωπος της Αθήνας για τα στοιχεία. Απ’ αυτόν εξαρτάται αν θα πετύχει το σχέδιο Β της Ελλάδας για το ευρώ, αν η χώρα θα κριθεί κατάλληλη για το κοινό νόμισμα πριν από την έκδοση των νομισμάτων του ευρώ το 2002.

 Σε συνομιλία που είχε με την BILD, θυμάται: «Έπαιρνα τα στοιχεία από τρεις διαφορετικές ελληνικές στατιστικές υπηρεσίες και τα παρέδιδα σωστά. Δεν μπορώ να πω αν τα στοιχεία των υπηρεσιών ήταν πάντοτε σωστά».

Σήμερα ο Στουρνάρας μένει σε μια αριστοκρατική συνοικία της Αθήνας και έχει ιδρύσει ένα οικονομικό ινστιτούτο.

Στουρνάρας: «Δεν κάναμε τίποτε άλλο απ’ αυτό που έκαναν και άλλα κράτη της ΕΕ».

 Ο πρώην Υπουργός του Γιάννος Παπαντωνίου δηλώνει στην BILD: «Η εφαρμογή των λογιστικών κανόνων πραγματοποιείται με βάση εγχειρίδια των 1000 σελίδων και οι οικονομικές Αρχές κάθε χώρας κοπιάζουν πολύ, για να ερμηνεύσουν αυτούς τους κανόνες με τον δικό τους τρόπο».

Εκείνη την εποχή υπήρχαν στην Ελλάδα χιλιάδες δημόσιοι φορείς, νοσοκομεία, επιχειρήσεις τοπικής αυτοδιοίκησης, που το χρέος τους συνυπολογίζεται στο δημοσιονομικό έλλειμμα, το οποίο ενδιαφέρει τις Βρυξέλλες.

Όμως: Δεν τηρούν ισολογισμούς. Και όπου δεν υπάρχει ισολογισμός, εκεί δεν υπάρχει και έλλειμμα.

Παπαντωνίου: «Πράγματι, η ποιότητα των στατιστικών μας δεν ήταν καλή. Αλλά θα πρέπει να καταλάβει κανείς και τη νοοτροπία στην Ελλάδα. Απλούστατα, εδώ υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα με τη ‘μαύρη’ εργασία και τη συνδεόμενη με αυτήν τιμιότητα».

 «45 αντί για 495 εκατομμύρια»

 Η καθηγήτρια στατιστικής Ζωή Γεωργαντά είναι πιο σαφής. Δηλώνει στην BILD: «Απλώς παραδίδονταν στη Στατιστική Υπηρεσία ‘βουνά’ εγγράφων, που περιείχαν χειρόγραφα κάποια ποσά. Έτσι, προέκυπταν εντελώς πλασματικά στοιχεία για τα χρέη των νοσοκομείων».

Ο σημαντικότερος συνομιλητής του Στουρνάρα στις Βρυξέλλες είναι ο Yves Franchet, ο γάλλος διευθυντής της Eurostat. Η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία φτιάχνει από τα στοιχεία που της παραδίδει ο Στουρνάρας επίσημα στοιχεία της Eurostat, χωρίς να προβεί σε ιδιαίτερο έλεγχο. Αυτά περιέρχονται στη συνέχεια στην Κομισιόν και στα κράτη-μέλη. Οι υπάλληλοι με τη σειρά τους δίνουν τα στοιχεία στους Επιτρόπους και στους Υπουργούς, που λαμβάνουν τις αποφάσεις.

Αυτή είναι η υπηρεσιακή οδός.

O Franchet παραιτήθηκε το 2003 λόγω ενός σκανδάλου διαφθοράς και σήμερα ζει στη Γαλλία. Δεν θέλει να μιλήσει με την BILD.

Αντίθετα, ο νυν διευθυντής της Eurostat Walter Radermacher διηγείται απίστευτα, αλλά όχι ασυνήθιστα πράγματα για την αντιμετώπιση ενός συγκεκριμένου μερικού ελλείμματος: «Ο αριθμός που μας δόθηκε ήταν 45 εκατομ. ενώ το σωστό ποσό ήταν 495 εκατομ. Κάποια στιγμή ο ενδιάμεσος αριθμός 9 εξαφανίζεται, στη διαδρομή μεταξύ δύο υπηρεσιών. Φυσικά, τώρα είναι αδύνατον να βρεθεί αν πράγματι αυτό το 9 διαγράφηκε ή χάθηκε λόγω αδυναμιών του συστήματος. Η τηλεφωνική ανταλλαγή στοιχείων δεν είναι η κατάλληλη μέθοδος».

Κατά την καθηγήτρια Γεωργαντά: «Δεν αποτελούσε εξαίρεση η αποστολή στοιχείων από τηλεφώνου. Όποιος ρωτούσε περισσότερες λεπτομέρειες, έπαιρνε την απάντηση: ‘Είναι μυστικό!’ Στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ γνήσιες στατιστικές για την κατάσταση της Ελλάδας».

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6175463,00.html

Κυβέρνηση σε σύγχυση

ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ βαδίζει η χώρα μία εβδομάδα πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η κυβέρνηση εμμένει στην πρακτική...

 ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ βαδίζει η χώρα μία εβδο- μάδα πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η κυβέρνηση εμμένει στην πρακτική των επικίνδυνων παιχνιδιών που ενδέχεται να οδηγήσουν σε νέες ακόμη πιο επώδυνες περιπέτειες. Τα πάντα άρχισαν από δύο συνεντεύξεις. Του προέδρου και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. «Τα χρέη υπάρχουν για να αναδιαρθρώνονται», είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι «τα σενάρια αυτά ανήκουν σε εκείνους που δεν θέλουν την επιτυχία της χώρας μας. Είναι οι ίδιοι που επένδυαν στη χρεοκοπία της χώρας».

ΣΕ ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ... ο πρωθυπουργός «άδειαζε» χωρίς να το ξέρει τον αντιπρόεδρό του. Πολύ σωστά από εκεί και πέρα η αντιπολίτευση ζήτησε την αποπομπή Πάγκαλου.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Ο Θ. Πάγκαλος τα είπε ξεκάθαρα, το ίδιο ξεκάθαρα τα έγραψε και η εφημερίδα που τον φιλοξένησε. Τα χρέη είναι για να αναδιαρθρώνονται. Αυτό πιστεύει, αυτό είπε. Σαφέστατος ήταν και ο πρωθυπουργός για εκείνους που κάνουν τέτοιου είδους δηλώσεις. Πλέον δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφισβήτηση ότι η κυβέρνηση έχει κρυφές ατζέντες που αφορούν πολύ ευαίσθητα θέματα της ελληνικής οικονομίας. Γι’ αυτό και ο πολιτικός εκβιασμός περί πρόωρων εκλογών του Γιώργου Παπανδρέου, αν τελικά οι ψηφοφόροι δεν επιλέξουν Καμίνη, Σγουρό κ.ά.

e-typos