Toυ Θανάση Διαμαντόπουλου
Ο πρόεδρος της ΝΔ ήταν περισσότερο από κατηγορηματικός: «Σε περίπτωση σχηματισμού πολυκομματικής κυβέρνησης πρωθυπουργός γίνεται ο αρχηγός του μεγαλύτερου εκ των συγκυβερνώντων κομμάτων, αυτός είναι ο νόμος και η ουσία της δημοκρατίας». Από την πλευρά μου, δεν ξέρω αν είναι ο νόμος και η ουσία της δημοκρατίας, τα κριτήρια πάντως επιλογής του προέδρου συμμαχικού κυβερνητικού σχήματος είναι το βάσανο των πρωτοετών φοιτητών μου! Γιατί στα σχήματα αυτά, σε αντίθεση προς τις μονοκομματικές κυβερνήσεις, μόνο αυτονόητο δεν είναι ποιος γίνεται πρωθυπουργός, αφού υπάρχουν πολλά ανταγωνιστικά μεταξύ τους κριτήρια, και ποιο επικρατεί κάθε φορά εξαρτάται εκ της γενικότερης πολιτικής συγκυρίας και των εκάστοτε συσχετισμών δυνάμεων, θέσεων και διαπραγματευτικών περιθωρίων των κομμάτων που αποφασίζουν - ή αναγκάζονται - να συνεπωμισθούν τις κυβερνητικές ευθύνες. Θα τολμήσω να απαριθμήσω τα κυριότερα προς ενημέρωση και των πολιτικών εκείνων αρχηγών που έχουν πολύ περιορισμένη εικόνα της διεθνούς εμπειρίας (αλλά και της ελληνικής παλαιότερων εποχών).
Το πρώτο κριτήριο - η «αρχή» - είναι πράγματι αυτό που ανέφερε ο κ. Σαμαράς, η «αρχή της υπεροχής», που οδηγεί στην πρωθυπουργία τον αρχηγό ή άλλο παράγοντα της μεγαλύτερης εκ των κομματικών συνιστωσών της συγκυβέρνησης. Το πότε ισχύει αυτό το κριτήριο θα...
Ο πρόεδρος της ΝΔ ήταν περισσότερο από κατηγορηματικός: «Σε περίπτωση σχηματισμού πολυκομματικής κυβέρνησης πρωθυπουργός γίνεται ο αρχηγός του μεγαλύτερου εκ των συγκυβερνώντων κομμάτων, αυτός είναι ο νόμος και η ουσία της δημοκρατίας». Από την πλευρά μου, δεν ξέρω αν είναι ο νόμος και η ουσία της δημοκρατίας, τα κριτήρια πάντως επιλογής του προέδρου συμμαχικού κυβερνητικού σχήματος είναι το βάσανο των πρωτοετών φοιτητών μου! Γιατί στα σχήματα αυτά, σε αντίθεση προς τις μονοκομματικές κυβερνήσεις, μόνο αυτονόητο δεν είναι ποιος γίνεται πρωθυπουργός, αφού υπάρχουν πολλά ανταγωνιστικά μεταξύ τους κριτήρια, και ποιο επικρατεί κάθε φορά εξαρτάται εκ της γενικότερης πολιτικής συγκυρίας και των εκάστοτε συσχετισμών δυνάμεων, θέσεων και διαπραγματευτικών περιθωρίων των κομμάτων που αποφασίζουν - ή αναγκάζονται - να συνεπωμισθούν τις κυβερνητικές ευθύνες. Θα τολμήσω να απαριθμήσω τα κυριότερα προς ενημέρωση και των πολιτικών εκείνων αρχηγών που έχουν πολύ περιορισμένη εικόνα της διεθνούς εμπειρίας (αλλά και της ελληνικής παλαιότερων εποχών).
Το πρώτο κριτήριο - η «αρχή» - είναι πράγματι αυτό που ανέφερε ο κ. Σαμαράς, η «αρχή της υπεροχής», που οδηγεί στην πρωθυπουργία τον αρχηγό ή άλλο παράγοντα της μεγαλύτερης εκ των κομματικών συνιστωσών της συγκυβέρνησης. Το πότε ισχύει αυτό το κριτήριο θα...