Σελίδες

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ακούγοντας τον «επαναστάτη» Τσίπρα νοστάλγησα τον.... Γιωργάκη και τα σαρδάμ του.

Όσο και να ζούμε στην εποχή της «σχετικοποίησης» των πάντων, παρακολουθώντας την ομιλία του Τσίπρα στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο άνθρωπος δεν με έπεισε στο ελάχιστο ότι είναι δυνατόν να είναι ο μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας. Όσες φορές με σκούντησε η γυναίκα μου -εγώ θυμάμαι τρεις αυτή λέει πέντε- να μην αποκοιμηθώ για να τον ακούσω να «διαβάζει» την επαναστατική του ομιλία (αυτό το διάβασα σε κάποιο ιστολόγιο) η μόνη μου επιθυμία ήταν να αφεθώ στο γλυκό νανούρισμα που μου «χάριζε» η όλη «χαρισματική παρουσία του» και η εκφορά του λόγου του ειδικότερα. Να τον προσλάβουμε, είπα στην γυναίκα μου, για νταντά να κοιμίζει τα εγγονάκια μας όταν η κόρη μας αποφασίσει κάποτε να παντρευτεί.
Τρία πράγματα συμβαίνουν όταν είσαι αναγκασμένος να διαβάζεις υπό τύπον «πολιτικού λόγου» ένα κείμενο που σου έγραψε η ομάδα εκείνων των παρασίτων σε κάθε κόμμα που διεκδικούν με συνέπεια (ακριβοπληρωμένη) τον τίτλο του διανοούμενου καθοδηγητή:
α. Ή θα πεις δημοσίως στον εαυτό σου «γαμώ το κεφάλι σου μαλάκα» και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για το τι είσαι και ποιο το περιεχόμενο του κεφαλιού σου.
β. Ή θα τονίζεις κάθε λίγο και λιγάκι την «αξιοπουστία σου» ώστε να το εμπεδώσει ο λαός και να σε στείλει στον αγύριστο και ή
γ. Θα διαβάζεις πράγματα τα οποία- ενώ θέλουν (η ομάδα που λέγαμε) να να τα περάσεις στον λαό και να του γίνουν πίστη, σύνθημα, ιδέα, επανάσταση - εσύ κατά βάθος δεν τα πιστεύεις παρουσιάζοντας την θλιβερή εικόνα του νυσταλέου επαναστάτη.