Όταν ήμουν παιδί και νέος δεν ήξερα ότι πριν από λίγο καιρό ζούσαν στην περιοχή αυτή και Έλληνες! Και ο υπόλοιπος πληθυσμός αποκαλούσε τα ελληνικά ή τέλος πάντων τα ποντιακά, που ακόμα και σήμερα μιλιούνται σε αρκετά μέρη, «η άλλη γλώσσα». Δυσκολεύτηκα πολύ ώσπου να διαπιστώσω ότι αυτή η «άλλη γλώσσα» ήταν ελληνικά. Ήδη από την δεκαετία του 1950 οι νέοι στην Τουρκία δεν γνώριζαν ότι στις περιοχές τους ζούσαν Έλληνες. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Παρακολουθείστε.....
Μια συνομιλία (απόσπασμα) με τον συγγραφέα Ντογάν Ακανλί, Κολωνία 2007.
Μια συνομιλία (απόσπασμα) με τον συγγραφέα Ντογάν Ακανλί, Κολωνία 2007.
Σ: Στο βιβλίο σου «Οι κριτές της δευτέρας παρουσίας» δεν αναφέρεις ρητά τη λέξη γενοκτονία, αλλά είναι προφανές ότι στο επίκεντρό του βρίσκεται η γενοκτονία του αρμενικού λαού. Τον τελευταίο καιρό γίνονται κάποιες κινήσεις των ποντιακών συλλόγων ώστε να αναγνωριστούν παγκοσμίως επίσης ως γενοκτονία ο διωγμός του ποντιακού στοιχείου από τη Μαύρη Θάλασσα και η εξόντωσή του. Όμως πρόσφατα στο συνέδριο της ΟΕΚ στη Φραγκφούρτη, όταν έγινε μια σχετική πρόταση υποστήριξης του θέματος, ένας νέος επιστήμονας προειδοποίησε ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τη χρήση του όρου «γενοκτονία». Εσύ, που, ως επιστήμων και συγγραφέας, ασχολήθηκες με τη γενοκτονία των Εβραίων και των Αρμενίων, πιστεύεις ότι έχουν δίκαιο οι Πόντιοι με το αίτημά τους;
Ντ: Είναι αλήθεια ότι δεν χρησιμοποιώ στο βιβλίο μου τη λέξη γενοκτονία, επειδή η λογοτεχνία δεν έχει ανάγκη από επιστημονικούς όρους. Στη λογοτεχνία περιγράφονται ο πόνος και τα συναισθήματα και αυτό αρκεί τελείως. Όσον αφορά τους Πόντιους: Τονίζω ότι δεν είμαι ερευνητής γενοκτονιών, αλλά και εγώ κατάγομαι από τον Πόντο –μια πολύ μεγάλη περιοχή. Όταν ήμουν παιδί και νέος δεν ήξερα ότι πριν από λίγο καιρό ζούσαν στην περιοχή αυτή και Έλληνες! Και ο υπόλοιπος πληθυσμός αποκαλούσε τα ελληνικά ή τέλος πάντων τα ποντιακά, που ακόμα και σήμερα μιλιούνται σε αρκετά μέρη, «η άλλη γλώσσα». Δυσκολεύτηκα πολύ ώσπου να διαπιστώσω ότι αυτή η «άλλη γλώσσα» ήταν ελληνικά.
Σ: Γιατί δυσκολεύτηκες;
Ντ: Γιατί πολλούς τους εξισλάμισαν, τους έκαναν τεχνητούς Τούρκους, και σήμερα βέβαια είναι Τούρκοι πολίτες. Οι ίδιοι φοβούνται πολύ, παρά το γεγονός ότι σήμερα είναι Μωαμεθανοί. Όμως δεν είναι λίγοι ανάμεσά τους που στην καθημερινότητά τους μιλάνε ελληνικά/ποντιακά. Αργότερα έμαθα από έναν ειδικό ότι υπάρχουν πολλά χωριά των οποίων οι κάτοικοι ομολογούν πως είναι Χριστιανοί. Εγώ, και άλλοι πολλοί, πιστεύαμε μέχρι τώρα πως είναι Μωαμεθανοί. Και για να επανέλθω στην αρχική σου ερώτηση, αν ανοίξει κανείς τη Συνθήκη του Διεθνούς Δικαίου των Λαών θα διαβάσει τον ορισμό της γενοκτονίας: Όταν εξοντώνεται ένα μέρος μιας εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας, μιλάμε για γενοκτονία.
Σ: Μιλάς για τη Συνθήκη του ’48;
Ντ: Ναι. Έτσι, κατά την άποψή μου, δεν έχει δίκιο να ανησυχεί ο νέος επιστήμονας. Γιατί ο πόνος είναι ασύγκριτος, ο πόνος είναι πόνος. Άλλο είναι, βέβαια, να συζητιέται ο όρος γενοκτονία ανάμεσα στους κοινωνιολόγους/πολιτικούς επιστήμονες. Κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο σφαγή, άλλοι μιλάνε για εθνοκτονία. Πάντως ο πόνος δεν θα ήταν μικρότερος, αν δεν...
Ντ: Είναι αλήθεια ότι δεν χρησιμοποιώ στο βιβλίο μου τη λέξη γενοκτονία, επειδή η λογοτεχνία δεν έχει ανάγκη από επιστημονικούς όρους. Στη λογοτεχνία περιγράφονται ο πόνος και τα συναισθήματα και αυτό αρκεί τελείως. Όσον αφορά τους Πόντιους: Τονίζω ότι δεν είμαι ερευνητής γενοκτονιών, αλλά και εγώ κατάγομαι από τον Πόντο –μια πολύ μεγάλη περιοχή. Όταν ήμουν παιδί και νέος δεν ήξερα ότι πριν από λίγο καιρό ζούσαν στην περιοχή αυτή και Έλληνες! Και ο υπόλοιπος πληθυσμός αποκαλούσε τα ελληνικά ή τέλος πάντων τα ποντιακά, που ακόμα και σήμερα μιλιούνται σε αρκετά μέρη, «η άλλη γλώσσα». Δυσκολεύτηκα πολύ ώσπου να διαπιστώσω ότι αυτή η «άλλη γλώσσα» ήταν ελληνικά.
Σ: Γιατί δυσκολεύτηκες;
Ντ: Γιατί πολλούς τους εξισλάμισαν, τους έκαναν τεχνητούς Τούρκους, και σήμερα βέβαια είναι Τούρκοι πολίτες. Οι ίδιοι φοβούνται πολύ, παρά το γεγονός ότι σήμερα είναι Μωαμεθανοί. Όμως δεν είναι λίγοι ανάμεσά τους που στην καθημερινότητά τους μιλάνε ελληνικά/ποντιακά. Αργότερα έμαθα από έναν ειδικό ότι υπάρχουν πολλά χωριά των οποίων οι κάτοικοι ομολογούν πως είναι Χριστιανοί. Εγώ, και άλλοι πολλοί, πιστεύαμε μέχρι τώρα πως είναι Μωαμεθανοί. Και για να επανέλθω στην αρχική σου ερώτηση, αν ανοίξει κανείς τη Συνθήκη του Διεθνούς Δικαίου των Λαών θα διαβάσει τον ορισμό της γενοκτονίας: Όταν εξοντώνεται ένα μέρος μιας εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας, μιλάμε για γενοκτονία.
Σ: Μιλάς για τη Συνθήκη του ’48;
Ντ: Ναι. Έτσι, κατά την άποψή μου, δεν έχει δίκιο να ανησυχεί ο νέος επιστήμονας. Γιατί ο πόνος είναι ασύγκριτος, ο πόνος είναι πόνος. Άλλο είναι, βέβαια, να συζητιέται ο όρος γενοκτονία ανάμεσα στους κοινωνιολόγους/πολιτικούς επιστήμονες. Κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο σφαγή, άλλοι μιλάνε για εθνοκτονία. Πάντως ο πόνος δεν θα ήταν μικρότερος, αν δεν...
, ο οποίος διαδέχθηκε τον Ακταίο, αφού παντρεύτηκε την κόρη του. Σύμφωνα με τον μύθο, το κάτω μέρος του σώματος του ήταν το ίδιο, με αυτό του δράκοντα. Κατά την διάρκεια των χρόνων της βασιλείας του, η θεά Αθηνά και ο Ποσειδών συναγωνίσθηκαν για την προστασία της πόλεως, προσφέροντας δώρα. Ο Ποσειδών κτύπησε με την τρίαινα του πάνω στον βράχο της Ακροπόλεως και ανέβλυσε μια πηγή με αλμυρό νερό. Από το χτύπημα
Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, η θεά Αθηνά εμπιστεύθηκε ένα κουτί στην Άγραυλο ή Άγλαυρο, την ίδια κόρη του βασιλιά Κέκροπα, και στις δύο αδελφές της, Έρση και Πάνδροσο, με την οδηγία να μην το ανοίξουν. Η Πάνδροσος, η μικρότερη, υπάκουσε, αλλά η Άγραυλος και η Έρση το άνοιξαν και είδαν ένα ερπετό με την μορφή παιδιού ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ένα φίδι περιτυλιγμένο γύρω από το μωρό Εριχθόνιο, το οποίο βγήκε έξω και αναρριχήθηκε στην ασπίδα της Αθηνάς. Οι κοπέλες τρομαγμένες από αυτό που είδαν, έπεσαν από την Ακρόπολη και σκοτώθηκαν.