του Κώστα Στούπα
Οι ξένες επενδύσεις είναι ευλογία για ένα τόπο. Οι χώρες με υψηλές ξένες απευθείας επενδύσεις στην πραγματική οικονομία είναι μεταξύ αυτών που απολαμβάνουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Οι «γρόθοι» της κρατικοδίαιτης εγχώριας δημοσιογραφίας και διανόησης ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί (ή έστω παριστάνουν κατά κουτοπόνηρο τρόπο πως δεν έχουν αντιληφθεί) για ποιο λόγο στην Ιρλανδία ο βασικός μισθός ξεκινά από τα 1.300 ευρώ και στην Ελλάδα από τα 600.
Παλαιότερα η αριστερά πίστευε πως οι ξένες επενδύσεις αποτελούν στυγνή εκμετάλλευση του τοπικού εργατικού δυναμικού από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Αυτή η αριστερά όμως έχει χρεοκοπήσει και έχει σχεδόν εξαφανιστεί από όλο το ανεπτυγμένο και αναπτυσσόμενο πλέον κόσμο.
Παντού συμβαίνει αυτό, εκτός Ελλάδας ή όπου ζει και βασιλεύει ένα είδος «τζουράσικ παρκ» της αριστεράς η οποία πορεύεται ακόμη με το προχειρογραμμένο (και εκτός τόπου και χρόνου και για την εποχή του) κομματικό εγχειρίδιο για την ελληνική βιομηχανία των Μπελογιάννη και Μπάτση.
Σήμερα οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες, ιδίως τις αναπτυσσόμενες προτιμούν να εργάζονται σε πολυεθνικές γιατί οι συνθήκες και οι απολαβές σε αυτές είναι καλύτερες από πολλές τοπικές επιχειρήσεις, αλλά συνήθως και από τους κανόνες εργασίας που ρυθμίζει το
Οι ξένες επενδύσεις είναι ευλογία για ένα τόπο. Οι χώρες με υψηλές ξένες απευθείας επενδύσεις στην πραγματική οικονομία είναι μεταξύ αυτών που απολαμβάνουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Οι «γρόθοι» της κρατικοδίαιτης εγχώριας δημοσιογραφίας και διανόησης ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί (ή έστω παριστάνουν κατά κουτοπόνηρο τρόπο πως δεν έχουν αντιληφθεί) για ποιο λόγο στην Ιρλανδία ο βασικός μισθός ξεκινά από τα 1.300 ευρώ και στην Ελλάδα από τα 600.
Παλαιότερα η αριστερά πίστευε πως οι ξένες επενδύσεις αποτελούν στυγνή εκμετάλλευση του τοπικού εργατικού δυναμικού από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Αυτή η αριστερά όμως έχει χρεοκοπήσει και έχει σχεδόν εξαφανιστεί από όλο το ανεπτυγμένο και αναπτυσσόμενο πλέον κόσμο.
Παντού συμβαίνει αυτό, εκτός Ελλάδας ή όπου ζει και βασιλεύει ένα είδος «τζουράσικ παρκ» της αριστεράς η οποία πορεύεται ακόμη με το προχειρογραμμένο (και εκτός τόπου και χρόνου και για την εποχή του) κομματικό εγχειρίδιο για την ελληνική βιομηχανία των Μπελογιάννη και Μπάτση.
Σήμερα οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες, ιδίως τις αναπτυσσόμενες προτιμούν να εργάζονται σε πολυεθνικές γιατί οι συνθήκες και οι απολαβές σε αυτές είναι καλύτερες από πολλές τοπικές επιχειρήσεις, αλλά συνήθως και από τους κανόνες εργασίας που ρυθμίζει το