Σελίδες

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Το σκηνικό της προδοσίας




Ομοσπονδία ή διχοτόμηση. Κάτω από αυτό το τίτλο χαράσσεται η πολιτική του ενδοτισμού που την ακολουθεί ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο με μπροστάρηδες τα δύο μεγάλα κόμματα, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Φιλοσοφία αυτής της συνθηματολογίας είναι να αποκλείσουν κάθε άλλη οδό , κάθε άλλη πρόταση λύσης , κάθε άλλη στρατηγική κατεύθυνση.
Αυτή η άλλη κατεύθυνση είναι βέβαια η πορεία προς την Ευρωπαϊκή Κυπριακή Δημοκρατία που περνά μέσα από την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και καλεί το σύνολο του λαού , δηλαδή των νομίμων πολιτών της Δημοκρατίας, δια της ελεύθερης βούλησης τους να αναθεσμίσουν το κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης που απάνω του εδράζεται η τωρινή κυπριακή δημοκρατία ,για να περάσει επιτέλους η χώρα σε μια αληθινή Ευρωπαϊκή Κυπριακή Δημοκρατία , που θα στηρίζεται σε ένα ελεύθερο σύνταγμα το οποίο ψήφησαν οι πολίτες της , χωρίς καταναγκασμό , ούτε από ξένες δυνάμεις , ούτε από παραβιάσεις των αρχών της δημοκρατίας . 
Η αλήθεια είναι πως οι ομοσπονδιακοί με τη λύση που επιδιώκουν , αποδέχονται εκ των προτέρων και τον εκβιασμό από ξένες κατοχικές δυνάμεις αλλά και την αναίρεση των αρχών της δημοκρατίας .Οι προτάσεις Χριστόφια κτίζονται πάνω στη βάση αυτού του παραλογισμού και ραγιαδισμού. Θέλουν να νομιμοποιήσουν τη βία της εισβολής και του εποικισμού και να εξισώσουν την μειονότητα των τουρκοκυπρίων με την πλειονότητα, ποδοπατώντας την δημοκρατία . Πως όμως είναι δυνατό να υπάρξει ειρήνη στη πατρίδα μας , εάν προκύψει μια λύση μέσα από την αδικία ; Προσπαθούν να κτίσουν πάνω στην άμμο γνωρίζοντας πως το οικοδόμημα τους θα καταρρεύσει. Ύποπτες ως εκ τούτου οι ενέργειες και οι προθέσεις τους.
Και υπόπτως ενεργούντες, θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα σε σημείο ώστε η αντίπαλη θέση της ομοσπονδίας που επιδιώκουν , να οδηγεί στην νομιμοποίηση της διχοτόμησης την οποία εντέχνως έχουν τσιμεντώσει. Για αυτό θα εφεύρουν και θα προβάλουν απέναντι τους και στη κοινή γνώμη , αντιδραστικές φωνές , ομάδες και σχήματα που στην ουσία δεν θα έχουν να προτείνουν μια ολοκληρωμένη πρόταση, αλλά μόνον κενά συνθήματα και κύμβαλα αλαλάζοντα. Φαίνεται μάλιστα από τώρα , πως θα αναγορεύσουν ως κύριο αντίπαλο τους τον κενό νοήματος και πολιτικού λόγου , αρχιεπίσκοπο, με τις διάφορες χορωδίες που τον περιστοιχίζουν. Από τις συμφυρματικές και χαώδεις θέσεις και απόψεις που εκφράζει κατά καιρούς ο άνθρωπος αυτός , επιλέχθηκε ως ο καταλληλότερος για τον ρόλο που θέλει να αναδείξει το κατεστημένο της υποχώρησης, όντας και ο ίδιος τμήμα αδιάσπαστο αυτού του κατεστημένου. Θα εκμεταλλευτούν την επικοινωνιακή του δύναμη για να προτάξουν απέναντι τους το τίποτα και να παρουσιάσουν την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία , δηλαδή το δεύτερο κατακτητικό σύνταγμα, ως τη μοναδική λύση. 
Τη δική μας τη φωνή , τη φωνή της εθνικής αντίστασης και της δημοκρατίας, θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να την καταπνίξουν, να μη την αφήσουν να ακουστεί , να μη τεθεί απέναντι τους ως η άλλη γραμμή , η άλλη επιλογή , η άλλη στρατηγική κατεύθυνση. Τούτο έχοντας υπόψιν δεν πρέπει να περιμένουμε πως θα μας δώσουν βήμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης . Θα χάσουμε χρόνο αν πέσουμε σε αυτή τη παγίδα. Κατά συνέπεια οφείλουμε να βρούμε τρόπους και μέσα επικοινωνίας με τον λαό που δεν μπορούν να τα ελέγξουν οι κρατούντες. Να συνεχίσουμε τις εξορμήσεις μας στο λαό. Με αυτή τη ζωντανή επαφή θα δείξουμε τον κοινωνικό εθνικισμό μας , ενάντια στο ψυχροπολεμικό διαχωρισμό του λαού σε δεξιά και αριστερά και θα προετοιμάσουμε την λαϊκή εναντίωση στους εχθρούς του έθνους και της δημοκρατίας .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ – ΕΔΗΚ

Η Νέα Παγκόσμια Τάξη ελέγχει οικονομικά την ανθρωπότητα.

Οικονομικός έλεγχος και Νέα Παγκόσμια Τάξη

Posted by ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ στο 08/01/2011

Ο καλός μας φίλος Εμμανουήλ Σαρίδης κατάφερε από το παγωμένο Βερολίνο να μας…ζεστάνει με το άρθρο-αφιέρωση του στην Κυρία Παπαρήγα.
Εμείς από πλευράς μας συνιστούμε σε όλους τους αναγνώστες μας να διαβάσουν αυτό το άρθρο.

***************************


Η Sacculina Carcini
Η κυρία Παπαρήγα μιλάει συνεχώς για το μεγάλο κεφάλαιο (στην Ελλάδα;). Της αφιερώνω αυτό το άρθρο, για να μάθει αυτή και οι αφελείς που ζαλίζονται απο τετοιες αοριστίες, που συγκεκριμένα βρίσκεται το μεγάλο κεφάλαιο, ποιός το εξουσιάζει και τί επιδιώκει.
του Honigmann
(μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης)
Η Sacculina Carcini είναι ένα ασυνήθιστο πλάσμα, είναι ένα στρείδι, που έχει εκφυλισθεί σε φυτό. Αρχίζει τη ζωή της σαν μια κάμπια (εντόμου), που κολυμπά μέσα στο νερό, ώσπου να βρεί και να εγκατασταθεί σε έναν κάβουρα, τον οποίο μετατρέπει σε έναν μικρό σάλιαγκο. Μετά βυθίζεται στο κάτω μέρος αυτού του κάβουρα, δημιουργεί «ρίζες» και αρχίζει να του απορροφά τις θρεπτικές ουσίες απο το αίμα του. Το ανοσοποιητικό σύστημα του κάβουρα δεν μπορεί πλεον να αντισταθεί στην Sacculina, έτσι ώστε να είναι αναγκασμένος πλέον να ζεί μαζί μ’ αυτό το παράσιτο, που γεμίζει σύντομα όλο το σώμα του και το μεταμορφώνει σε ένα νέο είδος ζώου, το οποίο υπάρχει πλεον μόνο για να εξυπηρετεί το παράσιτο. Εξωτερικά ο κάβουρας φαίνεται να είναι ο ίδιος, στην πραγματικότητα όμως έχει γίνει μια κούκλα, η οποία ελέγχεται παντελώς από τον κατακτητή του. 
Η Αμερική, η Γερμανία και η Μεγάλη Βρετανία (καθώς και οι περισσότερες άλλες χώρες) βρίσκονται στην ίδια θέση με τον κάβουρα. Προς τα έξω, φαίνεται να ελέγχουν την μοίρα τους, στην πραγματικότητα όμως βρίσκονται υπό τον έλεγχο ενός κακοήθη και χειραγωγού εισβολέα.
Ο έλεγχος γίνεται μέσω των παγκοσμίως δρώντων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των Μέσων Μαζικής Πληροφόρησης (για τα ΜΜ στην Γερμανία βλέπε στοhttp://www.scribd.com/doc/22079461/Das-Medienmonopol) του εισβολέα, που είναι ο διεθνής Σιωνισμός. Στο άρθρο αυτό θα γίνει μια, αναγκαστικά συνοπτική περιγραφή του ελέγχου του σε άλλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας: 
Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος θα παραθέσω πρώτα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του David Landes “Wealth and Poverty of Nations” (“ο πλούτος και η φτώχεια των εθνών”): 
Το έτος 1836 … μετά από αιώνες περισσότερο ή λιγότερο επικερδών  δραστηριοτήτων, δημιουργήθηκε ένα δίκτυο ιδιωτικών τραπεζών, οι οποίες είχαν στη διάθεσή τους αρκετά χρήματα για να κάνουν μεσο- και μακροπρόθεσμα επενδύσεις στην βιομηχανία… Οι ομάδες αυτές συνδέονταν μεταξύ τους με θρησκευτικούς και πολιτιστικούς δεσμούς: Οι Ουγενότοι-Καλβινιστές, οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, οι Γερμανο-Εβραίοι και οι οικογένειες των ορθοδόξων Χριστιανών εμπόρων γνωρίζανε τους ανθρώπους τους, ήξεραν ποιον έπρεπε να εμπιστεύονται και με ποιούς έπρεπε να είναι δύσπιστοι, ποιον να ρωτήσουν και με ποιόν θα μπορούσαν να συνεργαστούν. … Γι’ αυτό οι Rothschilds στο Παρίσι επένδυσαν στους γαλλικούς σιδηροδρόμους και στα γαλλικά και βελγικά ανθρακωρυχεία και εργοστάσια μετάλλου. Το υποκατάστημά της Τράπεζάς τους στη Βιέννης προωθούσε και έκανε επενδύσεις σε χαλυβουργεία και ανθρακωρυχεία της σφαίρας επιρροής των Αψβούργων…Το έτος 1858 ο ιδρυτής του Reuters, ο Βαρώνος Paul Julius von Reuter, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Israel Beer Josaphat, έλαβε απο την κυβέρνηση παραχωρήσεις για την κατασκευή σιδηροδρόμων στην Περσία, για τη δημιουργία μιας τράπεζας και για την είσπραξη των φόρων επί είκοσι χρόνια. Απέκτησε επίσης τα αποκλειστικά δικαιώματα για εβδομήντα χρόνια για τη λειτουργία μεταλλείων, τράμ και εταιριών υδρεύσεως, για την κατασκευή των αρδευτικών καναλιών, για την ξύλευση δασών καθώς και οπσιόν για την ίδρυση επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, ταχυδρομείων και άλλων επιχειρήσεων. Ο Λόρδος Curzon το αποκάλεσε αυτό “μια πλήρη και τελείως ασυνήθιστη μεταβίβαση του συνόλου του βιομηχανικού δυναμικού του βασιλείου σε ξένα χέρια“. 
Αποσπάσματα από “Το περιστατικό Dearborn” της 17.12.1921 για την διείσδυση των Εβραίων στην αμερικανική βιομηχανία ποτών. 
• «… το μεγαλύτερο μέρος του οργανωμένου λαθρεμπορίου βρίσκεται… σ’ αυτή τη χώρα στα χέρια των Εβραίων …”• “… η παγκόσμια διακίνηση ποτων βρισκόταν στα χέρια των Εβραίων. Το εμπόριο ποτών στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν, 25 χρόνια πριν απο την Ποτοαπαγόρευση, σχεδόν εξ ολοκλήρου σε εβραϊκά χέρια … “• «… ως μεσάζοντες ήλεγχαν την παραγωγή κρασιού στην Καλιφόρνια … Οι Εβραίοι έχουν, επίσης και το εμπόριο τσιγάρων υπό έλεγχο …”  
“Τα ίδια ήταν και στη Ρωσία, την Πολωνία και τη Ρουμανία. Σύμφωνα με την Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια: Οι Εβραίοι ήλεγχαν το εμπόρίο αλκοολούχων ποτών και των επιχειρήσεων βότκας, πράγμα που εξασθένησε τη Ρωσία …”  
Τα παραπάνω κείμενα γράφτηκαν πρίν απο περίπου ογδόντα χρόνια. Και τώρα; Πόσα μεγάλα καρτέλ είναι εβραικής ιδιοκτησίας; Ο παρακάτω κατάλογος είναι ένα απλό παράδειγμα, που απλώς δείχνει την σοβαρότητα της κατάστασης. 
Louis Dreyfus. Έδρα: Παρίσι, Γαλλία.
• Νο 1 εξαγωγέας σιτηρών στη Γαλλία
• Νο 3 εξαγωγέας σιταρών στον κόσμο.
• Νο 4 εξαγωγέας σιτηρών στις ΗΠΑ.
• Νο 5 εξαγωγέας σιτηρών στην Αργεντινή
• Νο 1 εξαγωγέας σιτηρών στον κόσμο για προμήθειες σιτηρών προς τη Ρωσία.
• Ο Louis Dreyfus διαθέτει μια τράπεζα, η οποία στη δεκαετία του 1970 έγινε η πέμπτη μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα στη Γαλλία.
  
Bunge και Born. Έδρα: Σάο Πάολο, Βραζιλία.
• Νο 1 μύλος καλαμποκιού στις ΗΠΑ (18% της αγοράς).
• Νο 1 εξαγωγέας σιτηρών στη Βραζιλία.
• Νο 2 εξαγωγέας προϊόντων σόγιας στις ΗΠΑ.
• Νο 3 εξαγωγέας σιτηρών στις ΗΠΑ.
• Νο 3 Μεταποιητής σόγια στις Ηνωμένες Πολιτείες.
• Νο 7 εξαγωγέας σιτηρών στην Αργεντινή.

Η έκταση κυριαρχίας των Bunge και Bord στην οικονομία της Αργεντινής φάνηκε το 1974, όταν οι τρομοκράτες “Montoneros” απήγαγαν τους κληρονόμους της εταιρείας. Αποκαλύφθηκε, ότι οι Bunge και Borne όχι μόνο κυριαρχούσαν στην αγροτική οικονομία της Αργεντινής, αλλά και ότι οι εταιρίες του Bunge παρήγαγαν επίσης 40% των χρωμάτων, το ένα τρίτο των κουτιών κονσερβών και το 20% στον τομέα κλωστοϋφαντουργίας της Αργεντινής. 
Ο πρόεδρος της Αργεντινής,Juan Peron, προσπάθησε να περιορίσει την δύναμη των Bunge και Born και άλλων εταιρειών του καρτέλ σιτηρών. Όμως τον ρίξανε 1955 και το σύστημα που πήγε να βάλει διαλύθηκε.
Ο Περόν ήρθε το 1973 και πάλι στην εξουσία και δημιούργησε για τον ίδιο σκοπό ένα Εθνικο Σύμβούλιο Σιτηρών, που βρέθηκε σε αποφασιστική αντίθεση των επιχειρήσεων του καρτέλ σιτηρών. 
Όταν πέθανε το 1974 ανέλαβε την κυβέρνηση η γυναίκα του Isabel, η οποία όμως ανατράπηκε το 1976 και ο έλεγχος των εξαγωγών σιτηρών και κρέατος περιήλθε και πάλι στις ιδιωτικές εταιρείες σιτηρών.
Monsanto. Διευθυντής: Robert Shapiro. Οι μεγαλύτεροι κεφαλαιούχοι της Monsanto στην Μεγάλη Βρετανία είναι οι Rothschilds. Η Monsanto θεωρείται σαν μία από τις “κακές” επιχειρήσεις. Φέρει την ευθύνη για πολυάριθμες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για την καταστροφή του περιβάλλοντος και ιδίως για τα γενετικώς τροποποιημένα τρόφιμα καθώς και για την παραγωγή “Agent Orange”, “διοξίνης” και “Roundup”. 
Nestle. Έδρα: Ελβετία
• Νο 1 παραγωγός τροφίμων στον κόσμο.
• Νο 1 εμπόριο σκόνης γάλακτος στον κόσμο.
• Νο 1 εμπόριο συμπεπυκνωμένου γάλακτος στον κόσμο
• Νο 1 πωλησεις σοκολάτας και ειδών ζαχαροπλαστικής.
• Νο 1 πωλήσεις μεταλλικού νερού.
• Νο 3 εταιρεία καφέ στις Ηνωμένες Πολιτείες. 
Η Nestle έχει 400 εργοστάσια σε πέντε ηπείρους. Διευθυντής της Nestle είναι ο Helmut Maucher. Η Nestle κατέχει το 50,1% του ισραηλινού παραγωγού τροφίμων Osem Investments. 
Το ‘ετος 1998 ο Peter Brabeck-Letmathe της Nestle πήρε το βραβείο “Jubilee” από τον ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου σε αναγνώριση για τις επενδύσεις και τις εμπορικές σχέσεις με το Ισραήλ. 
Unilever (πρώην Lever Brothers).
• Νο 1 παραγωγός παγωτού στον κόσμο.
• Νο 1 παραγωγός μαργαρίνης στον κόσμο.
• Ένας από τους πέντε μεγαλύτερους εξαγωγείς σκόνης γάλακτος στον κόσμο.
• Νο 1 πωλητής τσαγιού στην Ευρώπη.
• Νο 2 και Νο 3 κατασκευαστής σαπουνιών και απορρυπαντικών στον κόσμο
• Ένας από τους πέντε μεγαλύτερους επεξεργαστές φοινικέλαιου και αμυγδάλων φοίνικα στον κόσμο.
• Ένας από τους μεγαλύτερους πωλητές/διακινητές ελαιολάδου στον κόσμο.
Μεγαλύτερος μέτοχος είναι ο Viscount Leverhume. 
Philip Morris.
• Το έτος 1847 ο Philip Morris άνοιξε ένα κατάστημα ειδών καπνιστού στο Λονδίνο και το 1854 παρήγαγε δικά του τσιγάρα.
• Το 1985 η Philip Morris αγόρασε την εταιρεία General Foods και το 1988 την εταιρεία Kraft Foods (η οποία μόλις είχε αγοράσει την CADBURY)
• Νο 2 εταιρεία παραγωγής τροφίμων στον κόσμο.
• Νο 1 επιχείρηση παραγωγής τροφίμων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
• Νο 1 παραγωγός κασεριού στον κόσμο.
• Νο 1 παραγωγός τσιγάρων στον κόσμο.
• Νο 3 παραγωγός ειδών ζαχαροπλαστικής στον κόσμο. 
Βασικοί συνεταίροι: Ρούπερτ ΜέρντοχRichard Parsons της Time Warner, η οποία ανήκει εν μέρει ανήκει στην οικογένεια Bronfman, που σαν ενας απο τους μεγαλύτερους παράνομους διακινητές ναρκωτικών, και Stephen Wolf, ανώτερος σύμβουλος της τράπεζας επενδύσεων Lazard Freres επενδύσεων (η Lazard ήταν μια απο τις τραπεζες που ίδρυσαν την τράπεζα Federal Reserve ή Fedπου εμφανίζεται σαν η κρατικη τράπεζα των ΗΠΑ ενώ είναι μια ιδιωτική εβραική τράπεζα). 
Η Philip Morris είναι ένας από τους μεγαλύτερους διακινητές παράνομων τσιγάρων, που προορίζονται για πώληση αλλά και για ανταλλαγή με άλλα παράνομα εμπορεύματα. Η εταιρεία έχει στο ιταλικό Τύπο επανειλημμένα αναφερθεί σαν ένας από τους μεγαλύτερους εμπόρους μαριχουάνας στον κόσμο. 
Έλεγχος του ορυκτού πλούτου
Ο σύγχρονος κόσμος έχει μια ακόρεστη πείνα για ορυκτά. Αυτό οδήγησε στην λεηλασία της Νότιας Αμερικής, όπου ο πλούτος των φυσικών πόρων ήταν - και είναι – ένα καταραμένο δώρο. 
Η εξόρυξη ορυκτών είναι μια από τις πιο εχθρικές για τό περιβάλλον και επικίνδυνες βιομηχανίες και έχει ποικίλες αρνητικές επιδράσεις στο περιβάλλον. 
Οι κίνδυνοι αυτοί αυξάνονται, όταν η εξόρυξη ελέγχεται, όπως συμβαίνει σήμερα, από ελάχιστες εταιρείες που έχουν και πολύ αμφίβολους στόχους. 
De Beers, Διαμάντια: Ογδόντα τοις εκατό της αγοράς των διαμαντιών στον κόσμο, ελέγχεται από την De Beers, η οποία με τη σειρά της ελέγχεται από την οικογένεια Oppenheimer.  
Η αξία των διαμαντιών καθορίζεται από την προσφορά ακατέργαστων διαμαντιών που επιτρέπεται να κυκλοφορήσουν στην αγορά και όχι απο το αν τα διαμάντια σπανίζουν Σχεδόν όλο το εμπόριο διαμαντιών βρίσκεται στα χέρια των Εβραίων. 
Αυτό έχει μια μακρά ιστορία. Μέχρι τις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα ο κόσμος εφοδιάζονταν με διαμάντια από την Ινδία, και οι Εβραίοι, με τις διασυνδέσεις τους στις ευρωπαϊκές αγορές και με τις σχέσεις τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δημιούργησαν μια αλυσίδα μεταφορών για τα περισσότερα διαμάντια. 
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι το αυξανόμενο ινδικό εμπόριο είναι σήμερα αυτό που απειλεί το μονοπώλιο της De Beers. 
Το 1988 η De Beers είχε κατηγορηθεί για συμμετοχή στον πόλεμο της Αγκόλα και για εμπόριο με “διαμάντια πολέμου”. 
Η οργάνωση Global Witness εξέδωσε το βιβλίο „A Rought Trade“ (“Ένα σκληρό εμπόριο”), που έφερε την De Beers σε μια δυσάρεστη θέση και οδήγησε στο κλείσιμο των γραφείων της στην Αγκόλα. 
Anglo American: Και αυτή η εταιρεία ελέγχεται από την οικογένεια Oppenheimer.
Η Anglo American είναι, μαζί με την BHP Billiton, την Rio Tinto και την Alcoa μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες εξόρυξης ορυκτών στον κόσμο. 
Χρυσός: Ορυχεία στη Νότια Αφρική, Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Γκάνα, Γουινέα, Μαλί, Ναμίμπια, Τανζανία, το Περού, την Κολομβία και την Αλάσκα.
Οι επενδύσεις στον χρυσό της Σιβηρίας θα δώσουν την ευκαιρία για μια περαιτέρω ανάπτυξη στη Ρωσία. Η εταιρεία απέκτησε πρόσφατα την Ashanti, η οποία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη μεταλλευτική εταιρεία χρυσού παγκοσμίως σε ότι αφορά την παραγωγή. 
Σίδηρος: Σημαντική συμμετοχή στην Kumba, έναν από τους κορυφαίους στα  σιδηρομεταλλεύματα παγκοσμίως. 
Platin: Η Anglo Platinum κατέχει το σαράντα τοις εκατό της παγκόσμιας παραγωγής. Επιπλέον συμμετέχει σε μια εταιρεία συμμετοχών μετάλλων πλατίνας στην επαρχία Σετσουάν στην Κίνα. 
Μη ευγενή μέταλλα:
Χαλκός: στη Ναμίμπια
Ψευδάργυρος: Το ορυχείο Σκορπιός λειτουργεί στην Ναμίμπια από την  Anglo Base Metals. Η οποία έχει αγοράσει και το Minera Sur Andes, το πρότζεκτ Collahuasi Rosario έργου στη Χιλή και το Codemin στη Βραζιλία.
Άνθρακας: Η Anglo Coal και η BHP Billiton έχουν προτείνει την επέκταση της παραγωγής άνθρακα στη Νότια Αφρική. Υπάρχουν επίσης σχέδια για μια οπτανθρακοποίησης στο ανθρακωρυχείο στο Queensland της Αυστραλίας και μια υπάρχουσα εγκατάσταση στο Moura του Queensland. 
BHP Billiton:
Αυτός είναι ένας άλλος παγκόσμιος γίγαντας εξόρυξης στο πεδίο του σιδηρομεταλλεύματος, του άνθρακα, του χαλκό, του πετρέλαιο και του φυσικού αερίου, του αργύρου, του μόλυβδος, του ψευδάργυρου, του αλουμινίου και της αλουμίνας, του χρωμίου και του μαγγανίου. Ένας από τους μεγαλύτερους μετόχους είναι οι Chase Nominees, δηλαδή οι Rockefellers. 
Freeport-McMoRan Copper και Gold Inc.
Η εταιρεία αυτή είναι με το ορυχείο Grasberg στην Irian Jaya, ένας από τους μεγαλύτερους και με το χαμηλότερο κόστος παραγωγούς χαλκού και χρυσού στον κόσμο. Το 1996 βαθμολογήθηκε σαν μια από τις δέκα χειρότερες εταιρείες και βρίσκεται απο δεκαετίες στο στόχαστρο των ομάδων που ασχολούνται με θέματα αυτοχθώνων, εργαζομένων, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και περιβάλλοντος. Η αξία της παραχώρησης Grasberg εκτιμάται σε 50 δισεκατομμύρια δολάρια. 
Freeport-McMoRan Inc (FTX) εχει, εκτός από την εξόρυξη χαλκού και χρυσού, και άλλα ενδιαφέροντα, στα οποία περιλαμβάνεται και μια εταιρεία συμμετοχών με την IMC-Agrico Co. Η οποία είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς λιπασμάτων στον κόσμο. Η FTX είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο θείου Frasch. 
Ένα ξεχωριστό μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Freeport είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ, ο κύριος μεσάζων της εταιρίας για την επιχειρηματική δραστηριότητα με την Ινδονησία. Ο Δρ Κίσινγκερ έχει πολύ καλές διασυνδέσεις στην Ινδονησία, ιδιαίτερα μετά την συνάντησή του με τον Πρόεδρο Σουχάρτο πριν από την εισβολή στο Ανατολικό Τιμόρ, για την οποία φέρεται να του υποσχέθηκε την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ. Η εταιρία του Κίσινγκερ παίρνει μια ετήσια προκαταβολή 200.000 δολαρίων από την Freeport και ο Κίσινγκερ ήταν απο τα τέλη της δεκαετίας του 1980 διευθυντής της μητρικής εταιρείας Freeport McMoRan Inc. 
ExxonMobil:
Πετρέλαιο: Το πετρέλαιο είναι το κύριο καύσιμο της σύγχρονης εποχής.
Το 2003 η ExxonMobil είχε το μεγαλύτερο κέρδος όλων των επιχειρήσεων, ακολουθούμενη από τη City Group. 
Στην ExxonMobil συμμετέχουν οι εταιρίες του Rockefeller „Standard Oil of New Jersy“, „Standard Oil of NY“ και Chevron, πρώην „Standard Oil of California“. Η City Group είναι η πρώην First National City Bank. Η Chase είναι η ιστορική ναυαρχίδα του Rockefeller στον χρηματοπιστωτικού τομέα. 
Η ExxonMobil είναι γνωστή ως μια “κακή” εταιρία σε θέματα περιβάλλοντος και παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η φήμη της Standard Oil στη Νότια Αμερική είναι ιδιαίτερα άσχημη. 
Οι Rockefellers έχουν εξαιρετικά στενές διασυνδέσεις με τους Rothschilds. Ο Laurance Rockefeller και ο Rothschild ήταν τα ιδρυτικά μέλη της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, σκοπός της οποίας είναι η παγκόσμια κυριαρχία. 
Ο ιδρυτής της οικογένειας Ροκφέλερ, William Avery Rockefeller, ήταν ένας πλανώδιος επαγγελματίας, ο οποίος δεν παρουσιαζόταν σε πολλές δίκες για κλοπή αλόγων (κοινώς κατσικοκλέφτης Ε.Σ.). Στο τέλος εξαφανίστηκε και επανεμφανίστηκε ως Dr. William Levingston. Θάφτηκε σε έναν ανώνυμο τάφο με την ονομασία αυτή. 
Ο John Rockefeller, γιος του William, κερδοσκοπούσε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, και μετα αγόρασε στις Ηνωμένες Πολιτείες σχεδόν το μονοπώλιο πετρελαίου και ίδρυσε την Standard Oil. 
Οι Rockefellers φαινομενικά μοιάζουν σαν μια μεγάλη οικογένεια φιλανθρώπων, όμως μια ματιά στα καταστατικά των Ιδρυμάτων τους εμφανίζει ενδιαφέρον: Εκπαίδευση (ένα χρήσιμο μέσο κατήχησης), εκκλησίες (οι οποίες σκοπεύουν την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας θρησκείας) και ένα σωρό δήθεν «πράσινα σωματεία». 
Δεν είναι αυτό μια αντίφαση; Η ExxonMobil, η πηγή του πλούτου τους, είναι μια εταιρεία που έχει διαπράξει πολλά περιβαλλοντικά εγκλήματα (το ίδιο και η Standard Oil). Πώς συμβιβάζονται αυτά με τον ρόλο τους σαν προστάτες του περιβαλλοντολόγος; Μήπως όλες αυτές οι υποτιθέμενες γενναιοδωρίες είναι απλώς ένα μέσο για να αποκτήσουν τον έλεγχο επι των ομάδων που ενδέχεται να σταθούν εμπόδιο στους στόχους τους; 
The World Bank Group (Παγκόσμια Τράπεζα):
Ένα δημοσίευμα του Reuters της 11. Οκτωβρίου 2004 αναφέρει, ότι η Παγκόσμια Τράπεζα (Διευθυντής: ο Εβραίος Paul Wolfowitz, πρώην αναπληρωτής άμυνας των ΗΠΑ και αρχιτέκτονας του πολέμου στο Ιράκ), σχεδιάζει να αυξήσει τις επενδύσεις της σε έργα εξόρυξης ορυκτών στον αναπτυσσόμενο κόσμο κατά 50%. 
Η Τράπεζα έχει ξεκινήσει ήδη ένα μεγάλο έργο στο Τσαντ. Η χρηματοδότηση έργων εξόρυξης γίνεται από τον ιδιωτικό τομέα της Τράπεζας, την International Finance Corporation
Η πρόσφατη μείωση του χρέους μερικών χωρών του Τρίτου Κόσμου, ιδιαίτερα της Βολιβίας, του Μάλι και της Γουιάνα, οι οποίες είναι όλες πλούσιες σε φυσικούς πόρους, δεν είναι μια ανθρωπιστική επιχείρηση για την βελτίωση των όρων ζωής του τοπικού πληθυσμού. 
Άκουσε ποτέ κανείς, δανειστές χρήματος να μειώνουν το χρέος των δανειζομένων; Η απόφαση για τη μείωση του χρέους στην Αφρική, η οποία ελήφθη κατά την τελευταία συνεδρία των G8 στη Σκωτία, δεν έχει καμμία σχέση με κάποια βοήθεια σε φτωχές χώρες. Σημαίνει απλώς, ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείοχρησιμοποιεί και εδώ τις ίδιες μεθόδους που έχουν φέρει την Νότια Αμερική σε ασφυξία: Προσφορά χρηματοδοτικής βοήθειας υπό τον όρο, ότι μονοπωλιακές επιχειρήσεις που χρειάζονται φθηνό εργατικό δυναμικό, θα αντικαταστήσουν την τοπική βιομηχανία. Και το «δωρεάν» χρήμα δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Χρησιμοποιείται μόνο για να διατηρεί εν ζωή μια νέα, πιο εύκαμπτη ελίτ στην εξουσία
Ο έλεγχος των φυσικών πόρων ενός κράτους από άτομα με αμφίβολους σκοπούς, δεν αποτελεί καθόλου έναν καλό οιωνό για την ανθρωπότητα και το περιβάλλον. 
Το καλύτερο σχόλιο γι’ αυτή την κατάσταση είναι μια προφητεία των Ινδιάνων Cree του 19ου Αιώνα: “Μόνο όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί, το τελευταίο ποτάμι θα έχει δηλητηριαστεί, και όταν και το τελευταίο ψαρι έχει αλιευθεί, θα διαπιστώσετε, ότι τα χρήματα δεν τρώγονται“. 
Τότε φυσικά θα είναι πολύ αργά. 
Και μια σημείωση από τον Lupo cattivo: 
Πολύ συχνά ακούμε, ότι αυτός ή εκείνος, ο Dreyfuss, ο De Beers, ο Rockefeller, η Queen ή το Βατικανό ελέγχουν ή κατέχουν μια κάποια εταιρεία: Αυτό είναι μια λανθασμένη συλλογιστική. 
Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται χρήματα για τις επιχειρήσεις τους και τα χρήματα αυτά προέρχονται από τον παγκόσμιο τραπεζίτη, τονRothschild. Έτσι, υπάρχει πάντα ένας ιδιοκτήτης με κάποιο όνομα, αλλά αυτός τελικά ελέγχεται και κατευθύνεται από τον χορηγό του χρήματος, γιατί αν ο οφειλέτης δεν κάνει ότι θέλει ο πιστωτής, τότε ο πιστωτής τον εγκαταλείπει και θα πρεπει να θεωρείται σαν σίγουρο, ότι δεν πρόκειται να βρεί έναν αλλο πιστωτή… 
Εκτός αν αυτός είναι μια κρατική τράπεζα, η οποία στη συνέχεια θα καταστραφεί. 
Το ζήτημα είναι να μην προσπαθούμε να σταματήσουμε την Νεα Τάξη Πραγμάτων, που ήδη υπάρχει, προ πολλού μάλιστα. 
Το ζήτημα είναι να αποτινάξουμε αυτό τόν ζυγό. Ίσως ένα εκατομμύριο μικροί Δαβιδ να είναι σε θέση να δαμάσουν τον Λεβιάθαν. 
Το άρθρο με τον τίτλο “Wirtschaftliche Kontrolle bis hin zur NWO (Neue Welt-Ordnung)” δημοσιεύτηκε από τον lupo cattivo στο

ΑΙΓΑΙΟ: "Κάτι σοβαρό ετοιμάζεται"

ΑΙΓΑΙΟ: "Κάτι σοβαρό και επικίνδυνο ετοιμάζεται"

Του Αντώνη Κακαρά* - 

Είναι καθαρό πλέον πως κάτι ετοιμάζεται στο Αιγαίο. Κάτι σοβαρό, επικίνδυνο και ασύμφορο βέβαια για τη χώρα μας. Και τούτο από τις επαναλαμβανόμενες «εξόδους» ερευνητικών σκαφών της Τουρκίας, παρά τις μέχρι σήμερα συμφωνίες για μη πρόκληση έντασης στο Αιγαίο και αφ’ ετέρου από την κινητικότητα του ΝΑΤΟ πάλι σε θέματα που σχετίζονται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που επηρεάζουν τη συνοχή της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του αμαρτωλού Συμφώνου. Εδώ θα προσεγγίσουμε το ζήτημα του Αιγαίου. Η θάλασσα, ο βυθός της και το υπέδαφός του είναι η σημερινή αλλά βασικά η αυριανή πηγή πλούτου, με τον οποίο θα επιβιώσει ο άνθρωπος. Και αυτός ο πλούτος δεν είναι μόνον τα ψάρια και τα ορυκτά. Το Αιγαίο λοιπόν είναι ο πνεύμονας ζωής για την Ελλάδα.

Συνηθίζεται να αποκαλούμε ΄΄ορατή απειλή εξ ανατολών΄΄ όλες τις διεκδικήσεις των Τούρκων που στρέφονται κατά κυριαρχικών μας δικαιωμάτων (δηλαδή αυτών που με τίποτα δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε). 
Εάν συγκρίνει κανείς την απειλή αυτή με τις καινοφανείς «ασύμμετρες» στις οποίες κατ’ απαίτηση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ έχουν ήδη στραφεί τα πάντα, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο λάθος τακτική ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις όπως και παλιότερα με τον κομμουνιστικό «κίνδυνο». 
Κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας κινδυνεύουν επομένως:
·Κατ’ αρχήν από την Τουρκία και το ΄΄στρατιωτικό-οικονομικό κατεστημένο΄΄ που την ελέγχει,
·Από τρίτες χώρες και οργανισμούς (κύρια τις ΗΠΑ, και το ΝΑΤΟ) που δε σέβονται ούτε υπολογίζουν τις διεθνείς Συνθήκες- Συμβάσεις που έχουν κατοχυρώσει αυτά μας τα δικαιώματα,
·Από την έλλειψη σταθερής και αμετακίνητης, πατριωτικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων στα ζητήματα τα αποκαλούμενα ως ΄΄ελληνοτουρκικές διαφορές΄΄ και
· Από την πεποίθηση των κυβερνώντων κομμάτων που μεταφράζεται και ως εξωτερική πολιτική ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ παρέχουν εγγυήσεις και ασφάλεια στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο. 


Έτσι αποδυναμώνεται η άμυνά μας
Όλες οι ελληνοτουρκικές διαφορές περιέχουν διεκδικήσεις της Τουρκίας ενώ απολύτως καμία εκ μέρους της Ελλάδας. 
Επομένως η οποιαδήποτε συζήτηση και ρύθμιση, θα σημαίνει εκ προοιμίου από την πλευρά της Ελλάδας υποχώρηση σε κάποια σημεία.
Οι Τούρκοι θέλουν δικά τους όλα από τη μέση γραμμή (25ο μεσημβρινό περίπου) και ανατολικά. Εκτός από τα νησιά εκείνα που «αναφέρονται με το όνομά τους στις Συνθήκες και τις Διεθνείς Συμφωνίες με τις οποίες παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα». Από την πλευρά της δικής μας κυβέρνησης διατυμπανίζεται η θέση πως, συζητήσιμο είναι μόνον το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Χωρίς να εξηγεί το αυτονόητο πως πλήθος άλλων θεμάτων επηρεάζονται ή προκύπτουν από την όποια ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας. 
Τονίζουμε το πολύ σοβαρό θέμα πως γραμμές βάσης, χωρική θάλασσα, αποκλειστική οικονομική ζώνη, εναέριος χώρος και γκρίζες ζώνες θα καθοριστούν οπωσδήποτε μαζί με την υφαλοκρηπίδα αφού η νομική τους σχέση είναι αδιάρρηκτη.
Οι Τούρκοι από το 1974 και μετά κατάφεραν με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τηνυποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων στόχους που διαφορετικά θα κατακτούσαν μόνο με πόλεμο. Μια ματιά σ’ αυτούς είναι χρήσιμη.
·Επίσημη παραδοχή και αναγνώριση από Πρωθυπουργούς μας (Σημίτη και Μητσοτάκη ενώ για το νυν Πρωθυπουργό δεν μπαίνει καν ζήτημα μη παραδοχής) πως έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο. Τούτο σημαίνει πως δέχτηκαν ότι πρέπει να προσδιοριστούν και κατοχυρωθούν αυτά στους Τούρκους. Έτσι προχώρησε και συνεχίζεται η ΄΄διερευνητική συζήτηση΄΄ μεταξύ εκπροσώπων των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών.
·Την άποψη (που την προβάλλουν υπερασπίζοντάς τους και οι Αμερικανοί) πως οι Έλληνες έχουν όλα τα νησιά στο Αιγαίο και αυτοί τίποτα (αρχή του ΄΄ζωτικού χώρου΄΄ που πρόβαλλε και ο Χίτλερ). Έτσι προκύψανε οι «γκρίζες ζώνες» και έτσι καταγράφονται και στους επίσημους αμερικανικούς χάρτες, που χρησιμοποιούνται στο ΝΑΤΟ κλπ
·Εξαφάνιση από τους ίδιους χάρτες των συνόρων στη θάλασσα στο Ανατολικό Αιγαίο, καίτοι από αρχές του ’50 τα είχαν αποδεχτεί.
·Αμφισβήτηση με παραβιάσεις εθνικής εναέριας περιοχής στη ζώνη από 6 μέχρι 10 μίλια και πάνω από τις «γκρίζες ζώνες».
·Να μην επεκτείνουμε μέχρι 12 μίλια που δικαιούμαστε την Αιγιαλίτιδα ζώνη από 6 που έχουμε σήμερα. Η χώρα μας δεν το έχει κάνει αυτό ούτε καν στην ηπειρωτική Ελλάδα, το Ιόνιο και την Κρήτη, όπως αυτοί στη Μεσόγειο και το Βορρά. Τέτοια λεβεντιά δηλαδή.
·Να τροποποιήσουμε (υπερυψώσουμε) αεροδιαδρόμους για τα πολιτικά αεροπλάνα κατ’ απαίτησή τους με αποτέλεσμα να μπορούν ελεύθερα να διέρχονται τα πολεμικά τους από κάτω. Μέχρι τότε οι αεροδιάδρομοι ήταν νοητός φραγμός από Τουρκία προς Ελλάδα. Επίσης να καταργήσουμε άλλους αεροδιαδρόμους με τα αντίστοιχα ισχυρά οικονομικά οφέλη που πέρασαν βέβαια στην πλευρά της Τουρκίας.
·Να παραδοθεί η ΄΄ευθύνη΄΄ άμυνας του Αιγαίου (αλήθεια, προστασίας του από ποιους;) στην αρμοδιότητα του στρατηγείου του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, ήτοι σε Αμερικανό ο οποίος κατά περίπτωση εκχωρεί το δικαίωμα αυτό και σε Τούρκο διοικητή. Λύκοι δηλαδή φιλάνε το μαντρί ενώ οι δικοί μας φύλακες τρέχουν σε πολέμους ενάντια άλλων λαών για ξένα συμφέροντα. Τις μέρες αυτές παρουσιάζεται και σ’ αυτό το θέμα κινητικότητα με επισκέψεις νατοϊκών παραγόντων.
·Να αρνούνται οι Ένοπλες Δυνάμεις μας συμμετοχή σε ασκήσεις σε περιοχές, ό,που περιλαμβάνονται νησιά των οποίων αμφισβητούν το δικαίωμά μας για εξοπλισμό και άμυνα (Λήμνος, Άη Στράτης κ.λ.π.). Έτσι γίνονται ασκήσεις του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και εμείς τις αποφεύγουμε «διαμαρτυρόμενοι» με τον τρόπο αυτό. Τους τιμωρούμε δηλαδή με αποχή από ΄΄φαγοπότι΄΄ με δικά μας εδέσματα. Εάν θεωρήσουμε ως εκπαίδευση και φαγοπότι τις Νατοϊκές ασκήσεις. Εκεί καταντήσαμε δηλαδή. Αντί να τους σιχτιρίσουμε.
Η παρατηρούμενη κινητικότητα για τις αποκαλούμενες ΄΄ελληνοτουρκικές διαφορές΄΄ εκτιμάται πως οφείλεται:
·Στις πιέσεις όσων ενδιαφέρονται να κλείσουν τα θέματα αυτά, για να μπορέσουν να ασχοληθούν με επενδύσεις και εκμετάλλευση των πόρων του Αιγαίου.
·Στην όρεξή τους για επενδύσεις στην Τουρκία, που είναι μια εκτεταμένη αγορά υπό ένταξη μάλιστα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το τελευταίο σημαίνει για μερικούς πλούσια κοινοτικά προγράμματα, ήτοι εκμετάλλευση πόρων και απομύζηση από την εργασία δεκάδων εκατομμυρίων υπάκουων «πάμφθηνων» Τούρκων. Ο Άγγλος Πρωθυπουργός μάλιστα δεν κρύβει την ανυπομονησία του όπως και οι Αμερικανοί για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.
·Στον απρόσκοπτο έλεγχο του ίδιου χώρου ως κρίσιμου στρατηγικά για τη διέλευση αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από Ανατολή προς Ευρώπη. Ο χώρος Ελλάδα- Τουρκία- Κύπρος είναι πολύ σοβαρός για τις ανάγκες των ομάδων ισχύος των ΗΠΑ- Αγγλίας κ.λ.π. (δηλαδή των ιμπεριαλιστών του Δυτικού κόσμου και της Νέας Τάξης πραγμάτων για να χρησιμοποιήσουμε την μοντέρνα ορολογία) προς περικύκλωση της Ρωσίας και έλεγχο περιοχών ενέργειας και δρόμων ροής φυσικών πόρων.
·Στην αξιοποίηση του Αιγαίου ως βασικού άξονα προς το Βορρά (μέσω Θεσσαλονίκης, Καβάλας κ.λ.π.) όπου εγκαθίστανται οι νέες Αμερικανικές βάσεις και οπλικά συστήματα σε χώρες του τέως Συμφώνου της Βαρσοβίας.
·Στο ότι οι συνομιλίες των εκπροσώπων των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών, που διεξάγονται με ελάχιστους γνώστες του περιεχομένου τους (μέγας ο κίνδυνος από τη μυστική διπλωματία), έχουν φτάσει σε οριακό σημείο και μάλλον είναι έτοιμοι για ΄΄συνυποσχετικό΄΄ και προσφυγή στη Χάγη.
Οι Τούρκοι οφείλουν να σταματήσουν τις απειλές για πόλεμο (το περίφημο casus belli), ενώ ο λαός μας πρέπει να τις μετράει, αλλά να τις γράφει και εκεί που πρέπει. 
Και αυτό γίνεται καλύτερα όταν, οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται εδώ έτοιμες και εμψυχωμένες να υπερασπιστούν την πατρίδα μας, ενώ οι δικοί μας κυβερνήτες να ενημερώσουν τη Βουλή και το λαό για τις συζητήσεις και τη μυστική διπλωματία. Είναι δικαιώματά μας αυτά που συζητούν και δεν έχει καμία κυβέρνηση και ποτέ ανοιχτή επιταγή για τη διαπραγμάτευσή τους.
Κάτι ακόμα σε σχέση και με το Κυπριακό. Διαφαίνεται πως η ενδοτικότητα των κυβερνήσεων της Ελλάδας στην Κύπρο, είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της πάγιας πολιτικής των κυβερνητικών κομμάτων ειδικά τα τελευταία χρόνια, αλλά και υπόσχεσης (ίσως και μυστικής συμφωνίας) των Αμερικανών και Τούρκων. Έτσι εξηγούνται και οι δηλώσεις Τούρκου προηγούμενου αρχηγού ΓΕΕΘΑ (του ισχυρότερου προσώπου στην Τουρκία) πως, σε μία εβδομάδα μετά την λύση του Κυπριακού, όλα τα θέματα Αιγαίου θα έχουν λυθεί. Αλλά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός είχε δηλώσει στις αρχές του 2003 πως, εάν το Κυπριακό λυνόταν με βάση το σχέδιο Ανάν, «…τότε επίκειται εντός του 2003 συμφωνία των δύο πλευρών επί του θέματος της υφαλοκρηπίδας». Ήταν προφανώς μια συγκαλυμμένη προσπάθεια επηρεασμού υπέρ του απαράδεκτου σχεδίου Ανάν, έδειχνε όμως και πόσο είχαν εν κρυπτώ προχωρήσει οι συνομιλίες των δύο χωρών χωρίς καμία ενημέρωση Βουλής και ελληνικού λαού. Τέλος είναι πολύ εμφανές πως ανεξάρτητα της τελικής λύσης προωθείται η ιδέα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με γενναίο μερίδιο αμερικανικών εταιριών.
Η επαγρύπνηση είναι απαραίτητη και για ένα ακόμα λόγο. Οι λύσεις που απεργάζονται, δεν έχουν πισωγύρισμα. Θα είναι ουσιαστικά απώλεια και των υπολοίπων κεκτημένων στην Κύπρο και επαναχάραξη των συνόρων της Ελλάδας.
*Ο Αντώνης Κακαράς, είναι απόστρατος αξιωματικός του ΠΝ,συγγραφέας έξι βιβλίων με τελαυταίο τη "Λίστα του Τσαγκάρη". Είναι Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και μέλος της ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ (ΚΕΘΑ)

Εθνικά Θέματα

Η Εθνική μας Συνείδηση

Εθνική Συνείδηση

Της Έφη Σέλιου
Αν χρειαζόταν να δώσουμε μια σύντομη ερμηνεία της εθνικής συνείδησης και των χαρακτηριστικών αυτής θα ήταν σίγουρα το όμαιμον, το ομόγλωσσον, τα κοινά των θεών ιδρύματα, το ομότροπον και η συνειδητοποίηση αυτών. Μακριά από κάθε τάση για φυλετισμό ή σωβινισμό, η κοινή καταγωγή, η κοινή γλώσσα, η θρησκεία και τα κοινά ήθη και έθιμα υπήρξαν πάντα τα ενωτικά στοιχεία του ελληνισμού.
Η εθνική συνείδηση στην ιστορία της Ελλάδας φαίνεται να δημιουργείται είτε μπροστά στην κοινή απειλή, είτε σε περιόδους οικονομικής ή πολιτιστικής και πνευματικής ανάκαμψης και αυτοπεποίθησης. Ήδη από το 499 π.χ και υπό την Περσική απειλή οι Έλληνες ενώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό κίνδυνο. Στο Βυζάντιο, οι ελληνικοί πληθυσμοί βλέποντας γύρω τους τον κίνδυνο του αφανισμού, ξαναβρίσκουν την εθνική τους συνείδηση μέσω του χριστιανισμού. Τον 19ο αιώνα παρατηρήθηκε τόνωση της εθνικής συνείδησης μέσα από ιδεολογικές ωσμώσεις. Οι λόγιοι αποκρυστάλλωσαν την εθνική ιδέα και την μετασχημάτισαν σε πολιτικό κίνημα δράσης που οδήγησε στην απελευθέρωση.
Τι γίνεται όμως σήμερα? Έχει χαθεί η εθνική συνείδηση από το σύγχρονο Έλληνα ή υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή? Πόσο σημαντική είναι στις δύσκολες μέρες που ζούμε και πόσο θα βοηθούσε στην τόνωση του ηθικού μας προκειμένου να ξεπεράσουμε τα προβλήματα? Όλα αυτά τα χρόνια απεμπολήσαμε βασικά στοιχεία καλλιέργειας της εθνικής μας συνείδης. Η γνώση της ιστορίας έγινε μόνον εικόνα του Παρθενώνα, της Μονής Αρκαδίου και του Αγάλματος του Κολοκοτρώνη. Η παιδεία μας χάθηκε κάπου εκεί στη διαδρομή, ανάμεσα στην αριστεροποίηση της κοινής γνώμης και στην προσπάθειά μας να γίνουμε κοσμοπολίτες. Το σχολείο κατήντησε απλά το χαλάκι στην πόρτα του φροντιστηρίου και το σκαλοπάτι για την είσοδό μας στην Ανώτατη εκπαίδευση. Έμειναν μόνον οι εθνικές εορτές να μας θυμίζουν τους αγώνες των προγόνων μας, όταν δεν είναι απλά μια αργία για ένα ωραίο τριήμερο.
Σήμερα ο οποιοσδήποτε μιλάει για πατρίδα ή έθνος χαρακτηρίζεται ως σωβινιστής και φασίστας. Ενώ σε όλο τον κόσμο η έννοια του εθνικού κράτους γίνεται όλο και πιο ισχυρή στην Ελλάδα θεωρείται ξεπερασμένη και συντηρητική. Αν παρακολουθήσουμε τους ηγέτες της Ευρώπης θα δούμε πως προσπαθούν να τονώσουν την αυτοπεποίθηση και το ηθικό του λαού τους, μιλάνε για εθνικό συμφέρον και συνδέουν τον πατριωτισμό με τις επιτυχίες της χώρας τους σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Σε αντίθεση βέβαια με τους δικούς μας ηγέτες που όλα αυτά τα χρόνια, κουβαλώντας το σύνδρομο της ψωροκώσταινας μας καλλιέργησαν την πεποίθηση πως για να είμαστε καλοί ευρωπαίοι πρέπει να απεμπολήσουμε την εθνική μας συνείδηση και να δούμε τον εαυτό μας όχι ως πολίτες της Ελλάδας αλλά ως πολίτες τους κόσμου.
Ενώ σε όλη την ευρώπη η προσπάθεια μαζικής νομιμοποίησης παράνομων μεταναστών θα τροφοδοτούσε αντιδράσεις, στην Ελλάδα οποιαδήποτε αντίθετη άποψη για τη μαζική ελληνοποίηση χαρακτηρίζεται ακροδεξιά και φασιστική. Διάφοροι δήθεν προοδευτικοί οι οποίοι έχουν κατακλύσει τα ΜΜΕ, την παιδεία και τα ανώτερα αξιώματα του κράτους προσπαθούν να φιμώσουν κάθε φωνή που μιλάει για έθνος, ελληνισμό και εθνική ταυτότητα.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση διεθνοποίησης ο Έλληνας έχει χάσει την εθνική του συνείδηση ? Προσωπικά πιστεύω πως όχι, δεν την έχει χάσει, απλά υπάρχει μέσα του σε λανθάνουσα μορφή. Και με τέτοιο τρόπο εκδηλώνεται μόνον στις νίκες της Εθνικής ομάδας και του εκπροσώπου μας στη Eurovision. Η συνείδηση του Έλληνα για την ιστορία του και τον πολιτισμό του έχει γίνει απλά συνείδηση της ιδιοσυγκρασίας του έναντι των υπολοίπων λαών. Καμαρώνει όταν δεν τηρεί τους νόμους, όταν βρίσκει την άκρη λαδώνοντας στην εφορία και όταν γεμίζει τα μπουζούκια ενώ δεν έχει μια. Είναι όμως αυτά τα χαρακτηριστικά ικανά να μας ενώσουν ως λαό για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας και να βγούμε από αυτή την κρίση? Μια κρίση όχι μόνον οικονομική αλλά και πολιτική και πολιτιστική και γενικότερη κρίση αξιών? Είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που θα μας προσδώσουν καινούριο νόημα και νέες προοπτικές?
Η απάντηση είναι μία. Η καλλιέργεια του πατριωτισμού είναι η μοναδική λύση ώστε ο ελληνικός λαός να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο από όπου και αν προέρχεται και όποια μορφή και αν έχει. Με αφορμή την οικονομική κρίση φαίνεται να χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία, να απεμπολίζονται βασικά μας δικαιώματα και κεκτημένα, να χάνεται η ακεραιότητά μας. Είναι τώρα πιο πολύ από ποτέ ανάγκη να εγερθούμε και να εξεγερθούμε. Να εξεγερθούμε απέναντι στον κίνδυνο που απειλεί τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας, την αξιοπρέπεια μας. Τώρα πιο πολύ παρά οποτεδήποτε στη νεότερη ιστορία μας χρειάζεται ένας σημαιοφόρος για την αφύπνιση και την καθοδήγηση μας. Κάποιος που θα μας δώσει την ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούμε, θα μας δώσει όλες εκείνες τις αναπαραστάσεις του παρελθόντος που θα μας τονώσουν το ηθικό και θα μας δημιουργήσουν εικόνες ελπίδας για το αύριο. Η καλλιέργεια εθνικής συνείδησης σήμερα δεν έχει να κάνει μόνον με τη γνώση της ιστορίας και των ιδιαίτερών μας χαρακτηριστικών ως έθνος, αλλά και με την συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων μας, του πολιτιστικού και του γεωλογικού μας πλούτου, της γεωπολιτικής μας θέσης και αξίας.
Η γνώση της εθνικής ταυτότητας δημιουργεί συνεκτικό ιστό στην κοινωνία που είναι πολύ δύσκολο να σπάσει. Δημιουργεί αισθήματα ελπίδας και αισιοδοξίας, οδηγεί το λαό στο να λειτουργεί ομαδικά και όχι μόνον ατομικά. Τώρα λοιπόν παρά ποτέ είναι ανάγκη να ανασύρουμε απ το υποσυνείδητο όλες εκείνες τις μνήμες που μας κάνουν υπερήφανους και να προσπαθήσουμε να αντισταθούμε. Έχουμε οδηγό. Ο Ίωνας Δραγούμης έλεγε «Όταν αρχίζω να πελαγώνω μες στις ιδέες μου ή όταν αρχίζει να στερεύει το μυαλό μου, πιάνω μια πέτρα, ένα δέντρο, το χώμα για να βεβαιωθώ πως δεν παραστρατίζω ή πως παραστρατίζω.». Όλα αυτά που χάσαμε τόσα χρόνια είναι γραμμένα παντού πάνω σε αυτή τη γη. Και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τα ανασύρουμε και να τα κάνουμε πανί στα κατάρτια μας. Το χρωστάμε στους προγόνους μας αλλά και στα παιδιά μας.

από τον ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗ

Tι έγινε Γιωργάκη; Τελείωσε ο ρόλος σου και άρχισαν να σε τελειώνουν;

Τώρα θα τα θυμηθούν όλα

Share
Γιώργος Κοσκωτάς
Όπως διαβάζουμε στις http://www.paron.gr/typologies/ είχε “φώτιση” η Μάνια Τεγοπούλου και στις σελίδες της “Ελευθεροτυπίας” που κυκλοφορεί σήμερα κάνει επίθεση στον ίδιο τον πρωθυπουργό σε παραπολιτικό με τίτλο “Κάτι μου θυμίζει” και υπογραφή Μ.Τ. όπου αναφέρει τα εξής:”Κύριε πρωθυπουργέ , θυμάστε την υποτιθέμενη μή συμμετοχή σας στο σκάνδαλο Κοσκωτά;”
Για να φρεσκάρουμε λοιπ;oν κι εμείς την μνήμη ορισμένων ιδού τι έγραφε το “Αντί” to 1988 στοΤο χρονικό του σκανδάλου Κοσκωτά
Ο Μ. Κοτσόγιωργας στο Ειδικό Δικαστήριο
This entry was posted in Πρώτη Σελίδα. Bookmark the permalink.