Σάββα Παύλου Ερυθροτερμινθέως: Την αγαπήσαμε τόσο την Επανάσταση

Φεβρουαρίου 13, 2011 από savvaspavlou

Γράψαμε σε άλλο σημείωμα για την ιδεολογική προετοιμασία υποδοχής του νέου αμερικανικού αιώνα και της εναρμόνισης με αυτόν. Οι Αμερικανοί πίστευαν αταλάντευτα ότι ο 21^ος αιώνας θα ήταν ο αιώνας της απόλυτης αμερικανικής ηγεμονίας και προετοίμαζαν, ανάμεσα σ’ άλλα, και τη θεωρητική υπεράσπιση αυτής της πορείας. Από αμερικανικά κέντρα εξουσίας και άλλα ελεγχόμενα σε διάφορα μέρη του πλανήτη, άρχισαν να εκπορεύονται διάφορες σχετικές θεωρίες. Τα πράγματα έπρεπε να ανασημασιολογηθούν, να φωτιστούν από άλλες πλευρές. Με σεμινάρια, υποτροφίες, συνέδρια, κύκλους μαθημάτων, ένταξη των θεωριών αυτών στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, εκδόσεις, εκπομπές και κύκλους διανοουμένων, άρχισαν να επιβάλλουν διάφορες αποδομητικές θεωρίες. Οι κύκλοι των διανοουμένων είτε πίστεψαν σ’ αυτές τις θεωρίες, είτε ωφελήθηκαν απ’ αυτές. Πάντως προσχώρησαν, και οι νέες, αμερικανικής προέλευσης, ιδέες άρχισαν να επικρατούν. Το κυριότερο, τις επέβαλλε η αμερικανική ισχύς που φαινόταν αδιαμφισβήτητη. Η επιβολή μιας νέας θεώρησης των πραγμάτων με την πειθώ αποτελεί δύσκολη υπόθεση. Όμως όταν ενισχύεται από την ένυλη παρουσία της μοναδικής πανίσχυρης χώρας τα πράγματα ευκολύνονται και η θεωρία επιβάλλεται τάχιστα.
Πρώτη και βασική θέση της νέας αμερικανικής τάξης πραγμάτων ήταν η υπονόμευση της έννοιας Επανάσταση που αποτελούσε ιστορική περηφάνια των λαών.  Για τους λαούς και τους πολίτες η Επανάσταση, ως χώρος και χρόνος  θυσίας και έπαρσης αλλά και φόβητρου για κάθε καταπιεστή, ήταν πάντα σεβαστή γι’αυτό έπρεπε να υπονομευθεί και ταπεινωθεί, να χάσει την αίγλη και το κύρος της. Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο σημείωμα οι κατέχοντες και κυρίαρχοι πάντα φοβούνται την επαναστατική ιδεολογία, εκτός αν θεωρούνται ότι είναι κληρονόμοι της. Έτσι η μοναδική επανάσταση που παρέμενε αδιαμφισβήτητη ήταν η αμερικανική, εξ άλλου μ’ αυτήν ιδρύθηκαν οι Η.Π.Α. προορισμένες από «τη θεία εντολή για να οδηγήσουν τον πλανήτη». Οι άλλες επαναστάσεις έπρεπε να αποδομηθούν, να ευρεθούν και να αναδειχθούν τα αρνητικά τους στοιχεία.
Σ’ όλο τον πλανήτη άρχισε η αποδόμηση της επαναστατικής θεωρίας, των ιστορικών επαναστατικών παραδόσεων, της συγκίνησης με την οποία οι πολίτες και οι λαοί αντιμετώπιζαν το θέμα Επανάσταση. Οι Επαναστάσεις οδηγούν στον ολοκληρωτισμό, επανατόνιζε νεοφανής φιλόσοφος, αποτελούν ιδεολογήματα συλλογικότητας. Η μπάλα πήρε τα πάντα. Ταξικές εξεγέρσεις, πολιτικές επαναστάσεις, Εθνική Αντίσταση, Εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του τρίτου κόσμου. Όλα έπρεπε να μηδενιστούν, να κατεδαφιστούν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στον ελληνικό χώρο ξεκίνησαν με την υπονόμευση της επανάστασης του 1821 και του αγώνα στην Κύπρο εναντίον της αποικιοκρατίας, το 1955 -1959. Και οι δύο υπονομεύσεις συμβάδιζαν με τις γενικότερες κατευθύνσεις αλλά και με την ειδικότερη αμερικανική πολιτική της μείωσης των αντιστάσεων του ελληνικού λαού και της επιβολής ενός διακανονισμού των ελληνοτουρκικών διαφορών  σύμφωνα με τα αμερικανικά συμφέροντα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ελληνικός λαός θα εκαλείτο να πληρώσει τον λογαριασμό. Η βάση της υπονόμευσης στηρίχτηκε σε μια ομάδα ευλύγιστων διανοουμένων που καλούνται «προοδευτικοί και εκσυγχρονιστές», εναρμονισμένοι με τους σύγχρονους καιρούς της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό άφησαν προς το τέλος την υπονόμευση του έπους της εθνικής αντίστασης εναντίον της Κατοχής, το 1941 – 1944. Τα πράγματα είναι νωπά ακόμη, ο συναισθηματικός κραδασμός από το ηρωικό αυτό έπος δεν έχει καταλαγιάσει, η κατεδάφιση θα προκαλούσε αντιδράσεις, ακόμη πολλοί διανοούμενοι των νέων θεωριών προέρχονταν από τον πολιτικό χώρο της αριστεράς, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιστασιακή αντικατοχική πάλη, και δεν θα προσχωρούσαν εύκολα και στην κατεδάφιση αυτή. Περιορίστηκαν, λοιπόν, στην Επανάσταση του 1821 και στον κυπριακό αγώνα, περιμένοντας τη δημιουργία πιο ευνοϊκών συνθηκών. Φυσικά πιο νωπός είναι ο αγώνας της ΕΟΚΑ όμως για τη περιθωριακή και απομονωμένη Κύπρο όλα μπορούν να συμβούν και το κουρέλιασμα της ιστορικής της έπαρσης λόγω του αγώνα του 55 – 59 είναι κάτι εύκολο για τους Αθηναίους διανοούμενους. Πάντως τώρα ξεκίνησαν σιγά και την αποδόμηση της Αντίστασης εναντίον της γερμανικής κατοχής.
Ο νέος αμερικανικός αιώνας δεν ήθελε τη μυθολογία των επαναστάσεων, την έπαρση που δημιουργούσαν ως ιστορική παρακαταθήκη στους λαούς, το παράδειγμα, το θάρρος και το κουράγιο που δίνουν. Η έννοια της Αντίστασης και της Επανάστασης έπρεπε να πάρει απαξιωτικό χαρακτήρα. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν συλλογικά οράματα για τα οποία είναι έτοιμοι να αγωνιστούν, να θυσιαστούν. Πρέπει να μετατραπούν απλώς σε ένα άχρωμο και άοσμο πολτό καταναλωτών. Τώρα πια υπήρχε η αμερικανική ηγεμονία και προστασία που αγκάλιαζε όλο τον πλανήτη. Οι λαοί  απλώς έπρεπε να συντονίζονταν με την αμερικανική υπερδύναμη, θα υπάκουαν και θα ακολουθούσαν και όλα θα βελτιώνονταν αφού είναι γνωστή η μεγαλοψυχία των Η.Π.Α. προς όλους όσοι την ακολουθούν ευπειθώς.

 
Η υπόγειες διαδρομές των ιστορικών θεωριών Β’
Γράψαμε στα προηγούμενα σημειώματα για τους τρόπους που δρομολόγησε η Αμερική, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, για έναν «Αμερικανικό αιώνα». Αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη πια, με απόλυτη κυριαρχία επί του πλανήτη, προγραμμάτιζε ο 21^ος αιώνας να ήταν ο αιώνας της αμερικανικής κυριαρχίας. Βασικές και θεμελιώδεις συνισταμένες  των αμερικανικών θεωριών, που άρχισαν να επικρατούν, ήταν η υπονόμευση της έννοιας του έθνους, η ανάδυση ποικίλων αντιθέσεων εντός των εθνών,  μειονοτικών και άλλων, και σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο η δημιουργία ανίσχυρων κρατών-προτεκτοράτων, που για να επιβιώσουν έπρεπε να συνταυτίζονταν πάντα με τις αμερικανικές επιλογές.
Σε θεωρητικό επίπεδο είχαμε ακόμη την μείωση και υπονόμευση της έννοιας «Επανάσταση» και την παρουσίαση και διαχείριση των αντιθέσεων και αντιπαλοτήτων του πλανήτη, που είχαν ιστορικό βάθος, ως ψυχολογικών αντιθέσεων, τις οποίες οι λαοί έπρεπε να υπερβούν. Βασική συνοδευτική αυτών των ανιστόρητων τοποθετήσεων ήταν η πρακτική για την επίλυση των συγκρούσεων, που μετέτρεπε την υφήλιο σε ένα νηπιαγωγείο χαζοχαρούμενων παιδιών, πλην κακομαθημένων με ιδιοτροπίες, πείσματα και εμμονές. Είναι προφανές ότι το αμέσως αναμενόμενο ήταν η επιθυμία να παρέμβει και να δώσει λύσεις ο διευθυντής του νηπιαγωγείου, δηλαδή η Αμερική, για να θεραπεύσει πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Που για να επιβάλει το ειρηνικό περιβάλλον θα έπρεπε να θύμωνε με τα κακομαθημένα παιδιά, θα επέβαλλε κάποιες τιμωρίες, μα θα επιτύγχανε το ποθούμενο.
Όμως οι αντιθέσεις που κινούν τις εξελίξεις στον πλανήτη δεν είναι ψυχολογικές και δεν αποτελούν ιδιοτροπίες και πείσματα, είναι φορτισμένες ιστορικά και επενδυμένες με μύριες άλλες συνισταμένες. Οι αντιτιθέμενοι εκφράζουν και ενσαρκώνουν εθνικές και ιστορικές καταπιέσεις, ταξική εκμετάλλευση και πολιτιστική υπονόμευση, κυρίως οι μετέχοντες σε μια σύγκρουση ομαδοποιούνται στους αντιτιθέμενους χώρους των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων.  Το σημαντικότερο λοιπόν ήταν οι προτάσεις για το πολιτικό συγκείμενο διαβίωσης των αντιτιθέμενων και όχι οι παιδιάστικες αμερικανικές νουθεσίες που παρουσίαζαν κάθε σύγκρουση ως παρωχημένη ψυχολογική εμμονή.
Μελέτησα μερικά κείμενα που μοίραζαν οι αμερικανοί στα σεμινάρια για την επίλυση των συγκρούσεων και έμεινα άναυδος από τη σκόπιμη αφέλεια και την ισοπέδωση που προωθούσαν. Χαρακτηριστικά, για το Κυπριακό μιλούσαν για τον ψυχολογικό παράγοντα και τον αγώνα για υπέρβασή του, μάλιστα μια πρακτική που εφάρμοσαν ήταν να οργανώνουν διάφορες συναντήσεις, κυρίως στα κατεχόμενα,  στις οποίες μετέβαιναν Ελληνοκύπριοι διανοούμενοι και εκεί ένα μέρος της τελετής ήταν να έδιναν  τα χέρια με τους Τουρκοκυπρίους, σε μια αλυσίδα δεμένων χεριών για αρκετή ώρα. Εκεί έμπλεοι από θεία φώτιση οι μετέχοντες Ελληνοκύπριοι δήλωναν ότι αισθάνθηκαν ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι και εκείνοι άνθρωποι.
Ω τάλαν Κύπριε διανοούμενε, τώρα το κατάλαβες; Λοιπόν, εμείς που πάντοτε θεωρούσαμε ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι άνθρωποι, πάντοτε τονίζαμε και ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται εδώ. Η πολιτική ταμπακέρα, για την οποία οι Αμερικανοί δεν λένε κουβέντα, είναι το πρόβλημα. Λοιπόν οι άνθρωποι-Τουρκοκύπριοι δικαιούνται να μένουν σε κλεμμένα σπίτια; Θα υπάρχουν ρατσιστικοί περιορισμοί στην Κύπρο; Και άλλα πολλά. Δηλαδή εκείνο που έπρεπε να απαντηθεί ήταν το πολιτικό συγκείμενο συμβίωσης των Ελληνοκυπρίων και Τούρκοκυπρίων στην ευρωπαϊκή Κύπρο, βάσει ποιων θεμελιωδών αξιών θα δινόταν η λύση.
Ποιο κάτω από την τραγωδία υπάρχει ακόμα ένα σκαλί, η γελοιοποίηση. Και οι Κύπριοι δέχτηκαν να γελοιοποιηθούν από τους αμερικανικούς φωστήρες και να βλέπουν το Κυπριακό όχι ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής, πρόβλημα καταπίεσης των  στοιχειωδών δικαιωμάτων αλλά ως ψυχολογικό πρόβλημα, που για να λυθεί έπρεπε να αποβάλουμε τα ψυχολογικά μας σύνδρομα. Η αμερικανική πολιτική ενίσχυσε τις εξελίξεις για να φτάσουμε το 1974 στο σκαλί της τραγωδίας. Προχώρησε και άλλο και συνέβαλε για να κατέβουν αρκετοί Κύπριοι διανοούμενοι και στο πιο κάτω σκαλί, να γελοιοποιηθούν.
Σ’αυτές τις αμερικανικές ανοησίες οι λαοί που έχουν ιστορική παιδεία και ιστορική πείρα πρέπει να παραμείνουν νηφάλιοι ως πολιτικά όντα που αναδεικνύουν την πολιτική διάσταση των πραγμάτων και δεν μετατρέπονται σε χαζοχαρούμενο νηπιαγωγείο που αναμασά αμερικανικά τραγουδάκια, εύκολα και ρυθμικά για πάσα χρήση.

Ολυμπιάδα - Η Βασίλισσα των Μακεδόνων (373-311 π.Χ.)

                            

το έλαβα από τον φίλο μου κ. Κωνσταντίνο Κονή και το δημοσιεύω όπως μου το έστειλε

"Ο Δίας αποπλανεί την Ολυμπιάδα", Τζούλιο Ρομάνο, 1526-1534.

Η Ολυμπιάδα ως ιστορική προσωπικότητα έζησε στη σκιά δύο μεγάλων ιστορικών χαρακτήρων, του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Όμως, δεν υστερούσε καθόλου σε δύναμη προσωπικότητας και η συμμετοχή ή η παρέμβασή της συνετέλεσαν σημαντικά στη διαμόρφωση πολλών ιστορικών γεγονότων της εποχής της.
Ήταν η δευτερότοκη κόρη του Νεοπτόλεμου, βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου, και γεννήθηκε το 373 π.Χ στην Πασσαρώνα, την πρωτεύουσα του βασιλείου.

Όταν ήταν έντεκα χρόνων, πέθανε ο πατέρας της και το θρόνο πήρε ο θείος της, Αρύββας, ο οποίος παντρεύτηκε τη μεγαλύτερη αδελφή της, Τρωάδα. Ο αδελφός της, Αλέξανδρος, ήταν τότε μόλις ενός έτους. Ήταν η εποχή που η Ήπειρος είχε απαλλαγεί από το πνεύμα της τοπικής περιχαράκωσης και βρίσκονταν σε αναγεννητική περίοδο σε όλους τους τομείς.

Η Ολυμπιάδα από τα παιδικά της χρόνια έτυχε ιδιαίτερης μόρφωσης πέρα από απλή μάθηση και γραφή. Νωρίς διακρίθηκε για το ανήσυχο και ανικανοποίητο πνεύμα της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες και τη δίψα να μάθει περισσότερα για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Έμαθε τα ιερατικά μυστικά στο Μαντείο της Δωδώνης, το οποίο και υπηρέτησε για χρόνια, ενώ ήταν μυημένη και στα Βακχικά Μυστήρια. Ήταν ιέρεια των Καβειρίων Μυστηρίων της Σαμοθράκης, όπου και γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Φίλιππο Β' [1].

Το όνομα της, σύμφωνα με τον ιστορικό W. Heckel [2], ήταν Πολυξένη όταν ήταν παιδί, Μυρτάλη όταν παντρεύτηκε, και αργότερα μετονομάστηκε Ολυμπιάδα [3] και Στρατονίκη. Το όνομα Ολυμπιάδα της δόθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, ύστερα από την νίκη του Φίλιππου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 356 π.Χ.

Υπήρξε η νόμιμη γυναίκα του Φιλίππου και μοναδική βασίλισσα των Μακεδόνων. Έζησε μαζί του είκοσι χρόνια (375 π.Χ.-337 π.Χ.). Ο Φίλιππος, βέβαια, σύμφωνα με τα κρατούντα της εποχής, πήρε πολλές γυναίκες [4] (Αυδάτα, Φιλίνα, Νικησίπολη, Μήδα, κ.α.) που δεν ήταν Μακεδόνισσες, εκτός της τελευταίας, της Κλεοπάτρας. Όταν μπήκε στη Μακεδονική αυλή, βρήκε από αυτές τη Φίλιννα με το γιο της, Αριδαίο, και τη θυγατέρα της Αυδάτας, Κυνάνη. Η Ολυμπιάδα ήταν η πιο μορφωμένη από όλες όσες παντρεύτηκε ο Φίλιππος και από όλες γενικά τις Μακεδόνισσες αρχόντισσες. Εξασκούσε μια απαράμιλλη γοητεία με την ομορφιά της, τη μόρφωση και τη σοβαρότητά της. Θυσίαζε πολλά για την ακόρεστη φιλαρχία της, εκτός από τη ζωή ή τη φήμη του γιου της, Αλέξανδρου, που αγαπούσε παθολογικά.

Ο Πλούταρχος, ο οποίος έζησε πολλούς αιώνες αργότερα, τη χαρακτήριζε κακότροπη και ζηλιάρα. Επίσης, αναφέρει ότι εμφανιζόταν με εξημερωμένα φίδια [5]. Αργότερα, λέγεται ότι η ίδια ομολόγησε στο σύζυγό της ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν γιος του, αλλά ότι τον είχε συλλάβει από ένα φίδι που εμφανίστηκε στον ύπνο της, το οποίο, σύμφωνα με το μύθο, ήταν ενσάρκωση του ίδιου του Δία, κι ότι ο ίδιος ο Φίλιππος τη χώρισε και την έστειλε στην Ήπειρο κατηγορώντας τη για μοιχεία [6].

Ωστόσο, είχε πολλές αρετές, αρκετές από τις οποίες μετέδωσε στο γιο της, τον Αλέξανδρο. Στην πολυκύμαντη και ταραχώδη ζωή της συναντώνται μεγάλα προτερήματα και μεγάλα ελαττώματα. Ως αφοσιωμένη μητέρα, είχε τάξει τη ζωή της σε ένα μόνο σκοπό και τον υπηρετούσε με πάθος: πώς θα εξασφάλιζε για το γιο της τη διαδοχή του θρόνου της Μακεδονίας μέσα στη δίνη των μηχανορραφιών και δολοπλοκιών στην αυλή της Πέλλας. Και αυτό το ανυποχώρητο πάθος της υπονοούσε ο Φίλιππος, όταν, απαντώντας στο γιο του Αλέξανδρο, που χαρακτήριζε τη μητέρα του ως τη γενναιότερη απ' όλες τις Νηρηίδες, του είπε γελώντας: «όχι μόνο γενναιότερη, αλλά και πολεμικότερη, γιατί δε σταματάει να με καυγαδίζει».

Οι σχέσεις των δύο συζύγων έως τo 337 π.Χ., οπότε και η Μακεδόνισσα Κλεοπάτρα, ανεψιά του στρατηγού Άτταλου, ανυψώνεται ως ισότιμη και νόμιμη βασίλισσα, υπήρξαν κατά βάση αρμονικές, χωρίς να λείπουν κάποιες εκρήξεις. Ο Φίλιππος της εμπιστευόταν τη διακυβέρνηση του κράτους, όταν απουσίαζε στις συχνές και μακρόχρονες εκστρατείες του. Η Ολυμπιάδα είχε δημιουργήσει στην αυλή δικό της κύκλο ευνοουμένων, που τους προστάτευε ακόμα και από τη στράτευσή τους και την αποστολή στα διάφορα μέτωπα.

Ήταν προικισμένη με χαρίσματα μεγάλα, πράγματι ηγεμονικά. Μετά το θάνατο του αδελφού της, Αλέξανδρου, βασιλιά των Μολοσσών, εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο και έγινε Αντιβασίλισσα και επίτροπος του ανήλικου εγγονού της, Νεοπτόλεμου Γ'.

Στην Ήπειρο, ανέπτυξε πολιτική δράση ιστορικής σημασίας. Πλάτυνε το «κοινό των Μολοσσών» με την εισδοχή νέων Ηπειρωτικών φύλων και το μετονόμασε «Οι Σύμμαχοι των Απειρωτάν», ζωντανεύοντας έτσι το κλονισμένο γόητρο της δυναστείας των Αιακιδών, κυβέρνησε δε την Ήπειρο δεκατρία ολόκληρα χρόνια έως το 317 π.Χ..

Η απροσδόκητη και θλιβερή αγγελία του θανάτου του γιου της, το 323 π.Χ., τη συνέτριψε. Δε θέλησε ποτέ να δεχτεί πως ο Αλέξανδρος πέθανε από φυσιολογικό θάνατο και θρηνούσε ακόμα που μάθαινε ότι έμενε άταφος στη Βαβυλώνα επί δύο χρόνια, εξαιτίας των άγριων αγώνων διαδοχής των στρατηγών του. Η οργή της μεγάλωσε, όταν ο Μακεδονικός στρατός της Ασίας αναγόρευσε βασιλιά τον διανοητικά καθυστερημένο γιο του Φιλίππου – από τη Φίλιννα – ως Φίλιππο Αριδαίο, τον οποίο παντρεύτηκε η φιλόδοξη κόρη της Κυνάνης, Ανταία-Ευρυδίκη, για να εξυπηρετήσει τους φιλόδοξους σκοπούς της.

Ο γιος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης, Αλέξανδρος Δ'

Ο νεογέννητος γιος του Αλέξανδρου και της Ρωξάνης, Αλέξανδρος Δ', γεννήθηκε μετά το θάνατο του πατέρα του το 323 π.Χ. Αμέσως μόλις γεννήθηκε, αναγνωρίστηκε Βασιλεύς μετά του Φιλίππου του Αρριδαίου, υπό την κηδεμονία πρώτα του Περδίκκα και αργότερα του Αντίπατρου, αλλά μετά το θάνατό του υπέστη με τη μητέρα του Ρωξάνη πολλές περιπέτειες.. Η αχαλίνωτη φιλοδοξία της Ευρυδίκης ανησυχούσε την Ολυμπιάδα, που φοβόταν για τη ζωή του εγγονού της. Έπεισε τη Ρωξάνη να καταφύγει στην Ήπειρο. Εκεί βρήκε προστασία και η κόρη του Φιλίππου και της Νικησίπολης, Θεσσαλονίκη, για την οποία η Ολυμπιάδα έτρεφε αγάπη και στοργή, αφού την ανάθρεψε σαν δικό της παιδί, διότι είχε μείνει ορφανή είκοσι μόλις μέρες μετά τη γέννηση της.

Μετά τους εξοντωτικούς πολέμους των επιγόνων, ο Κάσσανδρος, υπ' αριθμόν ένα εχθρός της Ολυμπιάδας, έγινε κυρίαρχος στρατηγός στη Μακεδονία και ο Φίλιππος Αρριδαίος με την Ευρυδίκη συμμάχησαν μαζί του και τον ανακήρυξαν επιμελητή του Μακεδονικού θρόνου. Η Ολυμπιάδα, βλέποντας να κινδυνεύουν τα συμφέροντα του εγγονού της, Αλεξάνδρου Δ', εγκαταλείπει την Ήπειρο και εκστρατεύει στη Μακεδονία. Σε σύγκρουση με τα στρατεύματα της Ευρυδίκης και του Αρριδαίου, οι τελευταίοι αιχμαλωτίζονται από τη γηραιά βασίλισσα και θανατώνονται άγρια.

Ο Κάσσανδρος, απασχολημένος την εποχή εκείνη στην Αθήνα, κατευθύνεται εναντίον της Ολυμπιάδας, η οποία καταφεύγει στην οχυρωμένη παραθαλάσσια πόλη του Θερμαϊκού κόλπου Πύδνα, έχοντας μαζί της το μικρό Αλέξανδρο, τη Ρωξάνη, τη Θεσσαλονίκη και πολλούς πιστούς της. Μετά από επτάμηνη στενή πολιορκία και αφού η κατάσταση των πολιορκημένων έγινε αφόρητη, η Ολυμπιάδα συνθηκολόγησε για να σώσει τον εγγονό της. Το 311 π.Χ. ο Κάσσανδρος, αθετώντας την υπόσχεσή του, έβαλε τους ανθρώπους του να τη σφάξουν – κατ' άλλους να τη λιθοβολήσουν, αφήνοντας άταφο το πτώμα της [7]. Μαζί της θα πεθάνει και ο μικρός Αλέξανδρος, σε ηλικία 12 ετών.

Το 1979 βρέθηκε από τον αρχαιολόγο Μανώλη Ανδρόνικο στις Αιγές (σημερινη Βεργίνα Ημαθίας)πρώτη πρωτεύουσα των Μακεδόνων,όπου κατά παράδοση εθάπτοντο οι Μακεδόνες Βασιλείς, μεγαλοπρεπής ασύλητος Τάφος με πλούσια κτερίσματα-ευρήματα, πλησίον του Τάφου του Φιλίππου Β΄, επονομαζόμενος Τάφος του Πρίγκιπα. Ο Τάφος ανήκει σε έφηβο 12-13 ετών και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις πρόκειται για τον Αλέξανδρο Δ΄, γιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης και εγγονό του Φιλίππου Β΄...


Παραπομπές:

1. ↑ [...] λέγεται δὲ Φίλιππος ἐν Σαμοθρᾴκῃ τῇ Ὀλυμπιάδι συμμυηθείς, αὐτός τε μειράκιον ὢν ἔτι κἀκείνης παιδὸς ὀρφανῆς γονέων ἐρασθῆναι, καὶ τὸν γάμον οὕτως ἁρμόσαι, πείσας τὸν ἀδελφὸν αὐτῆς Ἀρύββαν. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος, 2.1.

2. ↑ Heckel, Waldemar (2006). Who’s Who In The Age Of Alexander The Great: Prosopography Of Alexander’s Empire. Wiley-Blackwell. σελ. 181. ISBN 1405112107. http://books.google.com/books?id=JJ4K1wFZkrsC.

3. ↑ Brown, Virginia; Giovanni Boccaccio (2001). Famous Women. Harvard University Press. σελ. 125. ISBN 0-674-01130-9.http://books.google.com/books?id=3Nj04ULC0s8C.

4. ↑ Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Βιβλίο 13ο, κεφ. 5

5. ↑ ἡ δ΄ Ὀλυμπιὰς […] ὄφεις μεγάλους χειροήθεις ἐφείλκετο τοῖς θιάσοις͵ οἳ πολλάκις ἐκ τοῦ κιττοῦ καὶ τῶν μυστικῶν λίκνων παραναδυόμενοι καὶ περιελιττόμενοι τοῖς θύρσοις τῶν γυναικῶν καὶ τοῖς στεφάνοις͵ ἐξέπληττον τοὺς ἄνδρας. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος, 2.9.

6. ↑ Ιουστίνος, Epitome of the Philippic History of Pompeius Trogus, Βιβλίο ΧΙ, κεφ. 11, Βιβλίο XII, κεφ. 16

7. ↑ [...]τήν τε γὰρ Ὀλυμπιάδα φονεύσαντα ἄταφον ῥῖψαι καὶ τὰς ὑπ᾽ ἐκείνου κατασκαφείσας Θήβας ἀνοικίσαι μετὰ πολλῆς σπουδῆς. Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Βιβλίο 17ο, κεφ. 118.2.

Για να καταλάβετε το μέγεθος της γελοιότητας των πολιτικών ανδρών και γυναικών μας....

RSS

Ειρήσθω

Κι ο Ερντογάν του… βρόντου

| Εκτύπωση | 15/02/2011 | Με τον Λάζαρο Μαύρο

Π Α Ρ Η Λ Θ Α Ν ΗΔΗ εννέα μέρες αφ’ ότου η κυβέρνηση Χριστόφια και η βουλή Καρογιάν πληροφορήθηκαν τη δήλωση που έκανε, Κυριακή 6η Φεβρουαρίου, από την Κιργισία, μαινόμενος κατά των Τουρκοκυπρίων διαδηλωτών της Παρασκευής 28ης Ιανουαρίου, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Διά της οποίας ομολόγησε τα «στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας στην Κύπρο». Δήλωση για την οποία, ακόμα κι η αρθρογράφος της τουρκικής «Χουριέτ» Φεράι Τιντς ανησύχησε «αν από 'δω και μπρος θα μπορεί να ισχυρίζεται η Τουρκία ότι βρίσκεται στην Κύπρο για να υπερασπιστεί την ελευθερία και την ασφάλεια των Τ/κ»…

Σ Ε ΑΥΤΟ το διάστημα των εννέα ημερών, ούτε η κυβερνητική ούτε η κοινοβουλευτική διπλωματία έπραξαν το παραμικρό για ν’ αξιοποιήσουν διεθνώς την κυνική ομολογία του Τούρκου πρωθυπουργού για τα επεκτατικά στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας εναντίον της Κύπρου: Ούτε στον ΟΗΕ απευθύνθηκαν, ούτε την ΕΕ ενημέρωσαν. Ούτε και θεώρησε σκόπιμο ο πρόεδρος Χριστόφιας να απευθύνει μια έστω επιστολή προς τους πέντε του Συμβουλίου Ασφαλείας και τους 26 ομολόγους του στην ΕΕ, για την επισημότατη τουρκική ομολογία και παραδοχή της ΜΟΝΗΣ διαχρονικά πραγματικής ουσίας του κυπριακού προβλήματος…

Π Α Ρ Η Λ Θ Α Ν ΕΠΙΣΗΣ εννέα μήνες αφ’ ότου τον Μάιο 2010 κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Τούρκου υπ.Εξ. Αχμέτ Νταβούτογλου. Με τις κυνικότατες και αναλυτικότατες κατά της Κύπρου νεο-χιτλερικές, του «ζωτικού χώρου» (Lebenstraum) επεκτατικές παραδοχές του («ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί [στην Κύπρο]» σ.279) και τις νεο-οθωμανικές επιβουλές του (για «τη σημασία της Κύπρου που έχει την ιδιότητα να είναι ένα είδος πλωτής βάσης για τη συνολική ασφάλεια της χερσονήσου της Μ. Ασίας κι... ένα από τα στηρίγματα μιας επιθετικής στρατηγικής θάλασσας» σ.280):

Ο Υ Τ Ε ΣΤΗ Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ή στους Brookings της Ουάσιγκτον τον Σεπτέμβριο, ούτε κατά την επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Μεντβέντεφ στην Κύπρο τον Οκτώβριο, ή στη διάλεξή του στο European Policy Center των Βρυξελλών τον ίδιο μήνα, ούτε κατά την αγόρευσή του στη Βουλή της Αθήνας τον Νοέμβριο, ούτε κατά την εδώ επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ τον Ιανουάριο, αξιοποίησε έστω και μια φράση εκ των παραδοχών Νταβούτογλου ο πρόεδρος Χριστόφιας. Όμοια και χειρότερα και οι «καρντάσηδες» των Ερντογάν - Νταβούτογλου, κ.κ. Γ. Παπανδρέου και Δ. Δρούτσας του ελλαδικού μας κράτους. Όλα, του… βρόντου! Και ιδού τα… χαΐρκα «μας»!!!
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡ 15.2.11
Μετά από την υφ’ Υμών ΜΗΔΕΝΙΚΗ αξιοποίηση των προ 9 ημερών δηλώσεων Ερντογάν και της προ 9 μηνών ελληνικής μετάφρασης Νταβούτογλου, μπορείτε τώρα να θυμηθείτε πώς ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ οι Ερντογάν, Νταβούτογλου, Μπαγίς κ.ο.κ. άρχισαν ν’ αξιοποιούν παγκοσμίως τα… «επεισόδια» στην καλαθόσφαιρα ΑΠΟΕΛ - Καρσίγιακα της 22.12.10;
Λάζ.Α.Μαύρος

Εξακολουθεί να υφίσταται η κομμουνιστική απειλή λόγω του ότι....

Ο σταλινισμός είναι ψυχανωμαλία και όχι Αριστερά blackblogofcommunism | Φεβρουαρίου 15, 2011 at 13:33 | Ετικέτες: Χρήστος Γιανναράς |  URL:http://wp.me/pdnTB-H8

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ
Η Ελλάδα είναι λογικά αδύνατο να συντονιστεί στο ντόμινο των εξεγέρσεων της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Υεμένης της Ιορδανίας. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν (ακόμα) πεινασμένοι, την όποια (ελάχιστη) κοινωνική αναταραχή την προκαλεί η απληστία, όχι η πείνα. Οσοι επώδυνα στερούνται, δεν έχουν «ακόμα» εκδηλωθεί – πώς να τολμήσουν απεργία, επομένως και διαδήλωση, οι εξαθλιωτικά χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα; Απεργούν και διαδηλώνουν οι προνομιούχοι κανακεμένοι του δημοσίου, οι ευνοημένοι των πελατειακών σχέσεων της κομματοκρατίας. «Εξεγείρονται» όσοι μπορούν γκανγκστερικά να εκβιάσουν. Οχι τους εξουσιαστές της χώρας, αλλά την άφωνη φωτοχολογιά. Απεργούν οι πρωταθλητές της κερδεμπορίας φαρμακοποιοί, οι μηχανοδηγοί του ΟΣΕ με 120.000 ευρώ ετησίως, οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία, στο μετρό, στα ΗΛΠΑΠ με μισθούς διπλάσιους (τουλάχιστον) της σύνταξης καθηγητών πανεπιστημίου.
Στην Ελλάδα αποκλείεται κοινωνική εξέγερση, γιατί τίποτα πια δεν κοινωνείται. Ούτε καν η απόγνωση. Δεν υπάρχει ούτε ο ελάχιστος ιστός κοινωνικής συνοχής, το μόνο που συντονίζει απρόσωπες μονάδες πολτώδους μάζας είναι οι συγκλίνουσες απληστίες. Ο Ελλαδίτης μοιάζει να έχει εκπέσει στην έσχατη υποστάθμη βαρβαρικής εξατομίκευσης: Κάθε «εγώ» απαιτεί ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία και πανκυριότητα – ολοφάνερη στον τρόπο που οδηγούμε, που παρκάρουμε, που «διαλεγόμαστε», που εκλέγουμε συνδικαλιστικούς ηγέτες, που υπερψηφίζουμε τυράννους αδιάντροπης φαυλότητας ή εξόφθαλμης νοητικής ανεπάρκειας. Μοναδικό μέτρο αλήθειας των «αρχών» και «πεποιθήσεών» μας είναι το εγωτικό συμφέρον, η απληστία, η αυτοκολακεία με παραισθησιογόνες αυθυποβολές.
Το αναπότρεπτο και ακάθεκτα επερχόμενο ιστορικό τέλος της ελλαδικής κρατικής υπόστασης (μοιραία κατάληψη της οικονομικής καταστροφής που ήδη βιώνουμε και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας που ο ολίγιστος πρωθυπουργός μας ομολόγησε) το εγγυώνται η έκλειψη αριστερού πολιτικού λόγου και η ανυπαρξία εκκλησιαστικού άξονα κοινωνικής συνοχής. Θα μπορούσαν να είναι δυο αναχώματα στη ζούγκλα της εγωκεντρικής αποθηρίωσης, δύο αντιστυλώματα των σχέσεων κοινωνίας. Γιατί μόνο η πολιτική Αριστερά κα η μη θρησκειοποιημένη Εκκλησία μπορούν να σαρκώσουν σε λαϊκή πράξη μια κοινωνιοκεντρική ανάκαμψη.
Υπάρχουν θεσμοί προορισμένοι να λειτουργούν σαν φορείς ηγετικής ευθύνης: Είναι η Ακαδημία Αθηνών, η Σύνοδος των Πανεπιστημιακών Πρυτάνεων, η ηγεσία του Δικαστικού Σώματος, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Ομως ούτε που διανοούνται να ψελλίσουν κριτική αντίρρηση στον ολοκληρωτισμό και στην αυθαιρεσία της Κομματοκρατίας. Εξ άλλου, το μέγιστο που θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από τους τιμημένους αυτούς με κορυφαία κοινωνική ευθύνη, θα ήταν να δώσουν μάχη για να πάψει η επίσημη δολιοφθορά της γλώσσας των Ελλήνων, να στιγματίσουν και απομονώσουν όσους διαστρέφουν μεθοδικά την ιστορική συνείδηση, του Ελληνισμού, να τολμήσουν καταγγελία επώνυμη των πολιτικών που παζαρεύουν παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας για να κερδίσουν την αλλοδαπή εύνοια. Τόσο μόνο.
Τα περισσότερα και θεμελιακά, την ευθύνη για την αλλαγή της κοινωνικής νοο-τροπίας, για το πέρασμα από την κτηνώδη, τυφλή απληστία στην ανθρώπινη χαρά των σχέσεων κοινωνίας, δεν μπορεί να τα περιμένει κανείς από διαχειριστές αξιωμάτων. Αυτά θα τα εμπνεύσει στους πολλούς ένας αριστερός πολιτικός λόγος, πολιτικό πρόγραμμα τίμια κοινωνιοκεντρικό. Οταν, παράλληλα, η «μικρά ζύμη» της ενοριακής κοινότητας θα μεταγγίζει οργανικά στο λαϊκό σώμα όχι ηθικολογίες, κηρύγματα και ακτιβισμό κοινής ωφέλειας, αλλά θα εγκεντρίζει σάρκα πολιτισμού (ποίηση, μέλος, ζωγραφιά, δραματουργία), δηλαδή «νόημα» ζωής μέσα από πράξη λατρείας.
Οσο το βλέμμα μας σταματάει στους ανάπηρους «από ιδιοτέλεια ή μικρόνοια» πολιτικούς και στα συμπτώματα εκθηρίωσης και ζούγκλας στον συλλογικό βίο, φυσικό είναι να γαντζωνόμαστε σε ψευδαισθήσεις: Πως, αν τάχα συσπειρωθούν κάποιες «υγιείς» κοινωνικές δυνάμεις, θα μπορούσαν να ξαναδώσουν αξιοπρέπεια στον Ελληνα και στην πατρίδα. Αλλά όσοι βλέπουν πέρα από τα συμπτώματα και εντοπίζουν τις αιτίες των συμπτωμάτων, συνειδητοποιούν (όχι χωρίς τρόμο) ότι είναι καθολικά το γένος των Ελλήνων που έχει εκπέσει σε δραματική παρακμή, μάλλον ανήκεστη. Παρακμή σημαίνει ότι υπάρχουν πολλές διάχυτες καλές προθέσεις, σώζεται ακόμα (στη γενέτειρα και στη διασπορά) ανθρώπινο δυναμικό ποιότητας, με ανιδιοτέλεια και λαμπρές ικανότητες, αλλά το δυναμικό αυτό είναι φανερά παροπλισμένο.
«Εχουν χαθεί τα κοινά κριτήρια αξιολόγησης ποιοτήτων, γι’ αυτό και η κοινωνία είναι αδιέξοδα υποταγμένη στη δικτατορία της μετριότητας, στον φασισμό της ασημαντότητας. Αυτός ο λαός που κάποτε καθολικά εγκολπωνόταν την ποιότητα της μουσικής και ποιητικής ανθοφορίας του ’60, σήμερα, από άκρη σε άκρη της Ελλάδας, τραγουδάει αποκλειστικά και μόνο υποπροϊόντα μουσικού και ποιητικού πρωτογονισμού. Στις εκθέσεις ζωγραφικής δεν στριμώχνονται οι επώδυνα φιλότεχνοι, σουλατσάρουν νεόπλουτα κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές και «προμηθευτές» του δημοσίου που οι «καλλιτέχνες» τούς μπουκώνουν με «εφφέ». Στα σχολειά τα παραδομένα στον σκοταδισμό των «προοδευτικών» παρωπίδων, στα πανεπιστήμια τα συλημένα από την παράνοια του «ασύλου» μορφώνεται-μορφοποιείται ο ανθρωπολογικός τύπος της παρακμής. Φορέας μόνο δικαιωμάτων, ακτιβιστής ακοινώνητος, ηδονιστής ανέραστος, συντηρεί την εμπορευματοποιημένη light δημοσιογραφία, τον κρετινισμό της τηλεοπτικής ευτέλειας.
Ανάκαμψη από αυτή την εξευτελιστική παρακμή δεν είναι δυνατό να υπάρξει όσο απουσιάζει λόγος κοινωνιοκεντρικής πολιτικής και όσο απο τους επισκοπικούς «θρόνους» παρελαύνουν άνθρωποι ανυποψίαστοι για το εκκλησιαστικό γεγονός. Οι ετικέτες διαιωνίζουν ως «Αριστερά» την ψυχανωμαλία του Σταλινισμού ή τον καριερισμό του αριστεροκάπηλου μηδενισμού ή ακόμα και τον πασοκικό «σοσιαλισμό», τον πιο πειθήνιο παραγιό του αχαλίνωτου καπιταλισμού. Και το κατεξοχήν πεδίο όπου η εκκλησιαστική ποιότητα βρίσκεται σε απηνή διωγμό, είναι τα γραφειοκρατικά κέντρα εξουσίας της «εν Ελλάδι επικρατούσης θρησκείας».
«Οταν ο κλάδος της συκής γένηται απαλός και τα φύλλα εκφυή, γινώσκετε ότι εγγύς ο θέρος». Και αν δούμε πολιτικό λόγο, πολιτικό πρόγραμμα, τίμια κοινωνιοκεντρικό, όπως και αν δούμε ενορία που να σαρκώνει «νόημα» σχέσεων κοινωνίας, δυναμικής συνοχής, να ξέρουμε, μόνο τότε, ότι εγγίζει ανάκαμψη.

Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο, άργησαν πολύ οι πολλοί να καταλάβουν ότι ....

Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

share

0

Άργησαν πολύ οι εργατοπατέρες της ΠΕΟ και της ΣΕΚ να καταλάβουν ότι υπάρχει πρόβλημα λαθρομετανάστευσης στη Κύπρο. Προφανώς από την πίεση που ασκείται στους καρακλοκένταυρους των συντεχνιών, εκ μέρους των χιλιάδων ανέργων οικοδόμων , αποφάσισαν έστω και καθυστερημένα να προβούν σε εκδήλωση διαμαρτυρίας για την εργασία που αγοράζουν παράνομα οι εργολάβοι οικοδομών από τους λαθρομετανάστες χωρίς να εξετάζουν άδειες παραμονής και εργασίας και συνεπώς χωρίς να καταβάλουν ούτε σεντ στα ασφαλιστικά ταμεία.
Ως γνωστό, ο οικοδομικός τομέας ελέγχεται από τις τράπεζες και γενικά από την ολιγαρχία του πλούτου. Αυτοί στηρίζουν με το αζημίωτο την λαθρομετανάστευση και ρίπτουν τους ντόπιους εργάτες στην ανεργία .Η κυβέρνηση γνωρίζει το ζήτημα και το συγκαλύπτει. Στέκεται στο πλευρό του ληστρικού κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας. Η αντιπολίτευση ευθυγραμμίζεται με τη κυβέρνηση και τη πλουτοκρατία, επιδιδόμενη σε λαϊκίστικη και συνθηματολογική πολιτική με στόχο τον αποπροσανατολισμό από τη οικονομικο-κοινωνική βάση του προβλήματος.
Το ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ υποστήριζε εξ αρχής τη θέση, πως η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης , εκτός πολλών άλλων μέτρων , περνά μέσα από τη ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ που δίνει ψωμί και στέγη στους λαθρομετανάστες. ΟΙ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Πρέπει να ληφθούν σκληρά μέτρα εναντίον τους. Πράγμα που δεν πρόκειται να δούμε στα πλαίσια του σοσιαλκαπιταλιστικού συστήματος. Ο κρατικός έλεγχος του χρήματος και η εθνικοποίηση των τραπεζών τίθεται ως επαναστατική διεκδίκηση του κοινωνικού και δημοκρατικού εθνικισμού.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ – ΕΔΗΚ

Η υπερηφάνεια αλλά και η θλίψη του να αισθάνεσαι και να είσαι Έλληνας

Στο εξωτερικό καταλαβαίνεις τι σημαίνει Έλληνας! Υπερηφάνεια, αλλά και θλίψη για τους Πομάκους 

Στην παιδική μου ηλικία ήταν πολλοί αυτοί που επεδίωξαν να με κάνουν να μην αισθάνομαι Πομάκος και να μην αισθάνομαι Έλληνας. Το ίδιο δυστυχώς κάνουν και σήμερα σε χιλιάδες αθώα Πομακόπουλα. Δηλητηριάζουν την ψυχή τους για πάντα. Δημιουργούν τους νέους Γενίτσαρους Πομάκους. Επηρεασμένος κι εγώ από το κλίμα αυτό, είχα πολλές τραυματικές εμπειρίες και μέσα μου κουβαλούσα ένα έντονο διχασμό. Όμως, κάποια περιστατικά στη ζωή μου, ξεκαθάρισαν τα πράγματα. Θα μεταφέρω στους αδελφούς μου Πομάκους μία ανάμνηση που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου για πάντα.

Πριν από λίγα χρόνια, σε νεαρή ηλικία από βιοποριστική ανάγκη, ταξίδεψα ως ναύτης σε ένα από τα καράβια της οικογένειαςΒαρδινογιάννη. Ήταν το 2001 όταν βρεθήκαμε στην Αίγυπτο, στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Κάποια στιγμή ανέβηκε στο καράβι ένας πλανόδιος Αιγύπτιος μικροπωλητής, ο Μουσταφά, ο οποίος ήξερε κάποια σπασμένα Ελληνικά από τους ναυτικούς που περνούσαν από εκεί.

 

Οι πιο πολλοί, ήμασταν στη μεγάλη σάλα του καραβιού μαζεμένοι σε μικρές ομάδες και συζητούσαμε. Εμείς οι Πομάκοι, τέσσερις συνολικά, καθόμασταν σε ένα ακριανό τραπέζι. Να τονίσω εδώ ότι οι σχέσεις με τους τότε συναδέλφους, ήταν καλές,πλην μιας εξαιρέσεως (κάποιος τύπος από τη νότια Ελλάδα), ο οποίος μας αντιμετώπιζε αρνητικά λόγω των ονομάτων μας και του θρησκευματός μας (μας ταύτιζε προφανώς με τους Τούρκους).

 

Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο καπετάνιος χαριτολογώντας, απευθύνεται στον Αιγύπτιο μικροπωλητή και του λέει:

-Μουσταφά, από αυτούς που βλέπεις εδώ μέσα, ποιοί είναι Έλληνες;Ο Μουσταφά, στρέφει το κεφάλι του και αρχίζει να μας χαρακτηρίζει ανάλογα με τα τραπέζια που καθόμασταν. Με την χαρακτηριστική αραβική προφορά του, άρχισε να απαριθμεί και να λέει «αυτό δεν είναι Έλληνα, αυτό δεν είναι Έλληνα» και μάλιστα σε μερικούς είπε ότι «αυτό Τούρκο». Αφού και ο νοτιοελλαδίτης εισέπραξε τον χαρακτηρισμό «αυτό δεν είναι Έλληνα», έφτασε σε εμάς τους Πομάκους και χωρίς να το σκεφτεί λέει «αυτό είναι Έλληνα». Τότε όλοι μαζί οι Πομάκοι στρεφόμαστε στον καπετάνιο και του λέμε: -Είδες, καπετάνιε, τι λέει, εμείς είμαστε καθαροί Έλληνες…

 

Πάντα θα θυμάμαι τη χαρά που μας έδωσε ο Αιγύπτιος μικροπωλητής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας… Θυμάμαι ακόμα ότι, την ίδια χαρά εισέπραττα και σε όλο τον αραβικό κόσμο, όταν έλεγα ότι είμαι Έλληνας (Γιουνάν). Οι Άραβες σέβονται και αγαπούν τουςΈλληνες.

 

Θυμάμαι ακόμα την πρόσφατη διαμάχη μου, η οποία έφτασε σε ακραία όρια,με έναν Σκοπιανό, με τον οποίο συνεργαστήκαμε για επαγγελματικούς λόγους στη Φιλανδία. Όταν αυτοχαρακτηρίστηκε ως Μακεδόνας, εξαγριώθηκα και του είπα ότι εγώ είμαι Μακεδόνας Έλληνας, μια και οι Πομάκοι –σύμφωνα με τις παραδόσεις μας-είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 

Και ενώ όλα αυτά στο εξωτερικό με κάνουν να νιώθω περήφανος, ξεχωριστός και να υπερασπίζομαι την Ελλάδα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, αντίθετα, όταν γυρίζω πίσω, νιώθω η Ελλάδα να με πληγώνει. Ο χαρακτηρισμός μειονότητα ή ηδιαφορετική ματιά με την οποία με βλέπουν κάποιοι, με στεναχωρεί.

 

Οι Πομάκοι δεν είμαστε μειονότητα, ούτε θέλουμε να λεγόμαστε έτσι. Είμαστε κομμάτι αυτού του τόπου για χιλιάδες χρόνια. Είμαστε ντόπιοι δεν ήρθαμε ούτε από την Ανατολή, ούτε από τις στέπες της Ασίας. Με αυτές τις σκέψεις καλώ τους αδελφούς Πομάκους να ψάξουν την ιστορία μας, να μην ντρέπονται και να μη φοβούνται να λένε την αλήθεια. Είμαστε Πομάκοι και είμαστε περήφανοι για αυτό.

 

Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα .ΕΔΗΚ