Η προσπάθεια ιδεολογικής κάλυψης των κομμουνιστών κατά τον 20° αιώνα τους προσέδωσε μια πνευματική δικαιολογία για τις πράξεις τους οι οποίες, αν και είχαν έναν ιδιάζοντα βάρβαρο φανατισμό που ενίσχυε την σκληρότητά τους, έτυχαν μιας περίεργης «ηθικής» υποστήριξης κορυφαίων ανθρώπων της παγκόσμιας διανόησης , όπως ο Σαρτρ, οι οποίοι ερωτώμενοι σχετικά (για τα γκούλαγκς πχ ή τις επεμβάσεις των Σοβιετικών σε Αν. Γερμανία, Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία ή τις εν ψυχρώ δολοφονίες στην Σοβιετική Ένωση ) απέφευγαν να λάβουν θέση ενώ αντίθετα η κριτική τους εκδηλωνόταν πηγαία όταν είχε σαν στόχο τον δυτικό τρόπο ζωής. Δικαιολογημένα βέβαια διότι βάσει των πεποιθήσεών τους, όλες αυτές οι βάρβαρες πράξεις των κομμουνιστών, προβάλλονταν όχι σαν πράξεις ανάγκης και άτεγκτης «λογικής» αλλά σαν πράξεις συνειδήσεως και συμμόρφωσης προς άρθρα πίστεως που αποσκοπούσαν πάντοτε στην πραγματοποίηση της μόνιμης ειρήνης και της ευτυχίας της ανθρωπότητας. Τα πάντα, τα δικαιολογούσε η ιδεολογική νομιμότητα και αυτού του είδους ο φανατισμός δεν ήλθε σαν έκρηξη ενστίκτου αλλά σαν αναγκαιότητα εξ αιτίας λογικών λόγων των συμπαθούντων.
Έτσι ο φανατικός έγινε ο πλέον συνήθης ανθρώπινος χαρακτήρας μέχρι τις ημέρες μας αν δε θελήσουμε να κατατάξουμε στην, έστω σαν ευτελή μίμηση του πνεύματος, την εγχώρια «κιτς αριστερή διανόηση» καταλαβαίνουμε πολύ εύκολα και δικαιολογούμε τον άκρατο
Έτσι ο φανατικός έγινε ο πλέον συνήθης ανθρώπινος χαρακτήρας μέχρι τις ημέρες μας αν δε θελήσουμε να κατατάξουμε στην, έστω σαν ευτελή μίμηση του πνεύματος, την εγχώρια «κιτς αριστερή διανόηση» καταλαβαίνουμε πολύ εύκολα και δικαιολογούμε τον άκρατο