Έχοντας βαλθεί να λιώσω τις σόλες των παπουτσιών μου περπατώντας σε ολόκληρη την Πόλη, ξεκίνησα απο το Τάξιμ, πέρασα μέσα απο το Ταρλάμπασι και ανηφόρησα τον λόφο του Dolapdere,ώσπου βρέθηκα στην συνοικία των Ταταύλων. Αφού όργωσα και τα Ταταύλα, έφτασα στην άκρη της συνοικίας αυτής, σε ένα μέρος που έμοιαζε κάπως απόμερο και ξεχασμένο μα συνάμα τόσο ιδιαίτερο, σεμνό και ιερό.Έφτασα εκεί που αναπαύονται χιλιάδες ''δικές''μας ψυχές. Έφτασα εκεί που κείτονται οι Ρωμιοί!
Η πύλη της κεντρικής εισόδου του κοιμητηρίου
Χτύπησα μια μικρή πορτούλα και ο φύλακας μου άνοιξε. Το βλέμμα του έμοιαζε σαν να ξαφνιάστηκε λιγάκι σαν με είδε. Δεν είναι συνηθισμένος μάλλον να δέχεται πολλές επισκέψεις, ειδικά απο άγνωστα και νεανικά, σαν και το δικό μου, πρόσωπα. Σαν ανταλλάξαμε μιά-δυό κουβέντες, χαμογέλασε και με περισσή ευγένια, που διακρίνει τον κάθε Ρωμιό που έχω συναντήσει στην Πόλη, με άφησε να κάνω έναν μικρό περίπατο ανάμεσα στα μνήματα.
Ο χώρος του νεκροταφείου είναι πραγματικά τεράστιος. Με το να βλέπω τόσα πολλά...
Η πύλη της κεντρικής εισόδου του κοιμητηρίου
Χτύπησα μια μικρή πορτούλα και ο φύλακας μου άνοιξε. Το βλέμμα του έμοιαζε σαν να ξαφνιάστηκε λιγάκι σαν με είδε. Δεν είναι συνηθισμένος μάλλον να δέχεται πολλές επισκέψεις, ειδικά απο άγνωστα και νεανικά, σαν και το δικό μου, πρόσωπα. Σαν ανταλλάξαμε μιά-δυό κουβέντες, χαμογέλασε και με περισσή ευγένια, που διακρίνει τον κάθε Ρωμιό που έχω συναντήσει στην Πόλη, με άφησε να κάνω έναν μικρό περίπατο ανάμεσα στα μνήματα.
Ο χώρος του νεκροταφείου είναι πραγματικά τεράστιος. Με το να βλέπω τόσα πολλά...