Το αναδημοσιευόμενο κείμενο μου το έστειλε η « Φιλονόη εκ Πόντου » και θέλω να πω τα παρακάτω.Έχω ακούσει και πιστεύω ότι ισχύει ότι η Τέχνη, με την έννοια που της έδιναν οι αρχαίοι μας πρόγονοι , απευθύνεται στους γνωρίζοντες (επαΐοντες). Έρχονται όμως κάποια αποσπάσματα έργων, ποίησης εν προκειμένω όπως οι στίχοι του Χαλίλ Γκιμπράν αλλά και γλυπτικής, ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής κτλ,που γίνονται καταληπτά και από εμένα τον ανίδεο. Και όχι μόνον με συγκινούν μέχρι δακρύων αλλά μου δίνουν ταυτόχρονα και την ώθηση (και την δικαιολογία αν θέλεις) για αντίδραση, αντίσταση και πάντως όχι του καναπέ, στα όσα συμβαίνουν σ' εμένα aλλά... και στην κόρη μου και στο πιθανολογούμενο εγγόνι μου. Δεν ξέρω αν φταίει το DNA του Έλληνα αλλά θέλω να σου υπενθυμίσω ότι το ίδιο νόημα, με άλλα λόγια ίσως, μου το μετέφεραν ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής αλλά και ο Λεωνίδας, ο Αλέξανδρος, ο Κωνσταντίνος με όλους τους αριθμούς, ο Παπαδιαμάντης, ο Παλαμάς,ο Λύτρας, ο Ρήγας, ο Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης, ο Κανάρης, ο Μπότσαρης .... Και ξέρεις κάτι; Πρέπει να συμπεριλάβουμε στις ΤΕΧΝΕΣ τον τρόπο {«ιδέα» κατά Πλάτωνα αλλά και «είδος»] που ο ΕΛΛΗΝΑΣ ξέρει να δίνει την ζωή του για τούτη την, μισή μέχρι τώρα, Πατρίδα.... Οδυσσεύς. Ακολουθούν οι στίχοι που μου έστειλε η Φιλονόη ... που της έστειλε ο Νίκος.
Ὁ φίλος μου ὁ Νίκος μοῦ ἔστειλε τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα βιβλίο τοῦ Χαλίλ Γκιμπράν, ποὺ εἶχα διαβάσει πρὸ πολλῶν πολλῶν ἐτῶν. Εἰλικρινῶς, δὲν τὸ θυμόμουν…
Ὅμως τὸ θεώρησα σημαντικὸ γιὰ νὰ τὸ μοιραστῶ μαζύ σας.
Ο μεγαλύτερος Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του “ ο Κήπος του Προφήτη” .
Κάποια λόγια που αναφέρονται σε αυτό, πρέπει από ενόραση ή κάποιο είδος μαγείας να εμπνεύστηκε , σαν να είχε από τότε (1923 εκδόθηκε) γνώση της σύγχρονης κατάντιας της πατρίδας μας.
Γράφει λοιπόν στο συγκεκριμένο απόσπασμα :
Γράφει λοιπόν στο συγκεκριμένο απόσπασμα :
“ Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.”
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.”
Νομίζω πὼς ὁ Νικός ἔκανε πολὺ καλὰ ποὺ μοῦ τὸ ἔστειλε.
Τί λέτε;
Φιλονόη.
