Σελίδες

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Μνήμη Γιάννη Βούλτεψη. Ετήσιο μνημόσυνο την Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τον δημοσιογράφο και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Γιάννη Βούλτεψη. Την Κυριακή, 16 Ιανουαρίου 2011, στις 11.30 π. μ. και στο Νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου, η οικογένεια, οι συνάδελφοι, οι φίλοι και οι συναγωνιστές του θα συναντηθούμε για να τιμήσουμε την μνήμη του.

Ο υπογράφων φέρει την ευθύνη. Αν κινηθούμε κατά του Αντχου (Ο) Ντατσούλη, τι θα γίνει;

Αναρτώ όπως ακριβώς έχει το κείμενο από το Hellenicrevenge και αναρωτιέμαι. Αν μηνύσω τον αντιπλοίαρχο (Ο) κ. Ντατσούλη για συνέργεια στην σκαστή παράνομη ενέργεια του συνταγματολόγου ΥΕΘΑ τι θα γίνει; Θα τρέξει ο χοντρούλης να τον βοηθήσει; Θα επικαλεσθεί άραγε το "εκτελούσε διαταγές προϊσταμένου του" ενώ κάτι παρόμοιο το αρνήθηκαν σε αξιωματικούς σε παλαιότερες εποχές; 
Αλήτες πρασινορουφιάνοι, διαλύσατε το στράτευμα την περίοδο 1981-2000 κοιτάξτε να το αποτελειώσετε τώρα. Αλλά εδώ διαλύσατε την πατρίδα προδότες του κερατά, το στράτευμα θα κοιτάξετε;
 Όσο για τους επανερχομένους .... τα θερμά μου συλλυπητήρια. Μπορούν να περιφέρουν την μετριότητά τους ενδεδυμένη με την στολή του περήφανου Έλληνα αξιωματικού. To σύνολο των εν ενεργεία και αποστρατεία συναδέλφων τους γυρίζουν την πλάτη. Οι ενώσεις αποστράτων θα το αφήσουν να περάσει έτσι, χωρίς αντίδραση;


Ακολουθεί το κείμενο του Hellenicrevenge


Επαναφορά «πράσινων» αξιωματικών στα μουγκά!


 ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ Η ΜΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. 


ΘΑ ΕΠΕΜΒΕΙ Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ;


Αποτελεί ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ η μη δημοσίευση προσλήψεων και κυβερνητικών πράξεων στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Ιδιαίτερα δε, όταν αυτό γίνεται κατόπιν εντολής, δηλαδή μιλάμε για ΔΟΛΙΑ ΑΠΟΚΡΥΨΗ του γεγονότος. 

Και γεννώνται δύο ερωτηματικά. Πρώτον ο εισαγγελέας θα αναλάβει δράση η φοβάται τον "συνταγματολόγο"; 

Ο αρχηγός του Ναυτικού τι έχει να πει για όλα αυτά;
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ



Επαναφέρουν από το παράθυρο 18 «πράσινους» αξιωματικούς (εξ υπαξιωματικών) από την αποστρατεία και στο σχετικό έγγραφο υπογεγραμμένο στις 15 Δεκεμβρίου 2010 από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο (και τον Αντχο (Ο) Α. Ντατσούλη ΠΝ, τμηματάρχη ΓΕΝ/Β3-ΙΙΙ), αναγράφεται «ηπαρούσα να μη δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως»! (δείτε επισυναπτόμενο έγγραφο).

Λόγια του αέρα

Αυτό δεν συνιστά προτροπή σε παράνομη πράξη; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις κυβερνητικές εξαγγελίες και διακηρύξεις περί διαφάνειας στη διοίκηση;
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, μιλώντας στο ΣΚΑΙ την περασμένη Πέμπτη, δήλωσε:
«Κάθε πράξη υπουργού ακόμη και απλού διοικητικού στελέχους αναρτάται στο διαδίκτυο… Είμαστε υπέρ της διαφάνειας και το αποδεικνύουμε… Αυτό το θεσπίσαμε εμείς, δεν μας το επέβαλε κανείς, τη Διαύγεια την αποφάσισε και την υλοποίησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να μας το πει κανείς…». Όμως, στο Πεντάγωνο τα γράφουν αυτά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, γνωρίζοντας ότι λέγονται για λαϊκή κατανάλωση.

Η παραπάνω πράξη, πού έχει άραγε αναρτηθεί; Γιατί όλα παραπέμπουν σε μεθόδευση, ώστε να μη μαθευτεί τίποτα… Στο ΠΑΣΟΚ, έχουν δημιουργήσει άλλωστε παράδοση στο να λειτουργούν έτσι και να κρύβουν τις πομπές τους, κοροϊδεύοντας τον κόσμο, μαθημένοι ως είναι σε χαλαρή αντιμετώπιση από τον Τύπο.

Η απόφαση

Πρόκειται για την επαναφορά 18 στελεχών, όλοι ανοικτά φίλα προσκείμενοι στο κυβερνών κόμμα, με απόφαση του ΥΕΘΑ, κατόπιν σχετικής εισήγησης του πλήρως ελεγχόμενου από τον Υ/ΓΕΝ υποναύαρχο Νικόλαο Κρυονερίτη (σ.σ.κλικ εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ)(πρώην υπασπιστή του Άκη Τσοχατζόπουλου)), ΑΝΣ.Σημειωτέον ότι και ο τελευταίος έχει επανέλθει από την αποστρατεία…
Πρόκειται λοιπόν για τους αντιπλοιάρχους εα Τσίμπρη Γεώργιο, Γεωργίου Ναπολέοντα, Πολυζώνη Αθανάσιο, Ηλία Ελευθέριο, τους υποπλοιάρχους Παρσάνο Σωκράτη, Τζιωτάκη Παναγιώτη, Παντζιά Γεώργιο, Ζυγούρη Νικόλαο, τους ανθυποπλοιάρχους Κουγιουμτζόγλου Κυριάκο, Αναγνωστάκη Ιωάννη, Χάλαρη Εμμανουήλ, Τζόλα Δημήτριο και τους σημαιοφόρους Παγανέλη Ιωάννη, Βερέμη Γεώργιο, Πιτίδου Ελένη, Αυρηλιώτη Αναστάσιο, Ζεντέφη Ευθύμιο, Ζαχαριουδάκη Νικόλαο.

Οι περισσότεροι εκ των άνω δεν είναι καν απόφοιτοι Λυκείου και με μια ματιά σε κάποια από τα προφίλ που διατηρούν σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης (όπως το facebook), οι περισσότεροι δεν κρύβουν τους δεσμούς τους με το κυβερνών κόμμα. Το πιο βασικό όμως είναι ότι οι ειδικότητές τους δεν είναι τέτοιες που να δικαιολογούν επαναφορά τους για λόγους υπηρεσιακών αναγκών. Ένας μάλιστα, ο σημαιοφόρος Γιώργος Βερέμης, τοποθετείται στο… θωρηκτό Αβέρωφ! (σ.σ. κλικ εδώ κι εδώ κι εδώ)«Μάχιμα» πράγματα! Κι όλα αυτά επιβαρύνουν τοφορολογούμενο, καθώς, όπως διαβάζουμε στο έγγραφο, «ημερομηνίες ανακλήσεως και έναρξης μισθοδοσίας των ανωτέρω, ορίζεται η ημερομηνία υπογραφής της παρούσης».

Πολλοί θα έπρεπε να ντρέπονται…


Πώς είναι δυνατόν να τα προσυπογράφει αυτά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ένας αν μη τι άλλο νομομαθής υπουργός;
Τι λέει ο αναπληρωτής υπουργός, Πάνος Μπεγλίτης;
Τι θα απαντήσουν στις σχετικές ερωτήσεις που θα υποβληθούν στη Βουλή, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου; Τι θα πουν στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής;
Τι λέει για όλα αυτά ο Α/ΓΕΕΘΑ, πτέραρχος (Ι) Ιωάννης Γιάγκος; Τι λέει ο Α/ΓΕΣ αντιναύαρχος Δημήτρης Ελευσινιώτης, τη στιγμή μάλιστα που ανώτατοι αξιωματικοί του ΠΝ κάνουν λόγο στην «ΕΩ» για «τοποθετήσεις που αγγίζουν τα όρια του φαιδρού»;
Τι λέει ο αρχιπλοίαρχος Αποστολάκης, διευθυντής Β’ Κλάδου, πρώην υπασπιστής του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Γιάννου Παπαντωνίου, επανελθών και αυτός από την αποστρατεία;
Τι λέει ο πλοίαρχος Καστανάς, διευθυντής Β3, τον οποίο σημειωτέον συνάδελφοί του εν ενεργεία χαρακτηρίζουν πολύ «εχθρικό» έναντι όσων συναδέλφων του θεωρεί προσκείμενους στη ΝΔ;
«Τουμπεκί ψιλοκομμένο» για τα γαλόνια από τους ανώτατους, αλλά και όσους παρατηρούν το «πάρτι» ημετέρων και κομματικής μισαλλοδοξίαςστο Πεντάγωνο και δεν μιλούν, αλλά και καιροσκοπισμός, στο βωμό πάντα της καριέρας.
Τι συμβαίνει;

Ποια είναι τέλος πάντων η προτεραιότητα στο ΠΝ, την ώρα μάλιστα που οι τουρκικές φρεγάτες και κορβέτες, φτάνουν μέχρι το Σούνιο κατά το δοκούν; Οι επαναφορές «ημετέρων», που «ψάχνονται» να επανέλθουν όσο είναι καιρός;

Είναι η ώρα οι πολίτες να μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες.
Να μάθουν ότι οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για δραστική μείωση του δημόσιου τομέα και ορθολογιστική διαχείριση του υπάρχοντος ανθρωπίνου δυναμικού, είναι λόγια του αέρα. Όσο για την αξιοκρατία, αυτή ακόμα τη θρηνούν οι τεθλιμμένοι συγγενείς. Προέχει, πάντα, το κόμμα. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, περιμέναμε πολύ περισσότερα

Αυτή την φορά εθνικό το μνημόνιο-2

Με όχημα το τελευταίο στάδιο του ραγιαδισμούΈρχεται Μνημόνιο 2 – αυτή τη φορά εθνικό!
Οι πυκνές και στενές επαφές στις οποίες εδώ και πολλά χρόνια (από τον καιρό που ήταν υπουργός των Εξωτερικών) επιμένει ο κ. Γ. Παπανδρέου και τις οποίες επανέφερε αμέσως μόλις ανέλαβε τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέρος του  κατά Ολμπράιτ και εκλιπόντος Χόλμπρουκ γενικότερου «οράματός» του για την ελληνική εξωτερική, αν στο μεταξύ στην Ελλάδα δεν συνέβαινε η γνωστή οικονομική καταστροφή. 

Η παρούσα οικονομική κατάσταση, όμως, και η σώνει και καλά υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο – κάτι που μπορούσε και έπρεπε να αποφευχθεί και για το οποίο άλλωστε ψηφίστηκε η παρούσα κυβέρνηση – δείχνει ότι έρχεται Μνημόνιο 2, αυτή τη φορά εθνικό. 

Η χώρα βρίσκεται σε οικονομική ασφυξία, ουδείς σοβαρός οικονομολόγος πιστεύει ότι θα βγούμε από την περιπέτεια χωρίς πτώχευση, ο κόσμος (έρευνα Kappa Research για το «Βήμα της Κυριακής») φοβάται ότι η παρούσα κατάσταση θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη μέσα στο 2011, οι πολιτικοί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο. 

Το εκρηκτικό αυτό μίγμα μπορεί να καταλαγιάσει μόνο αν στην χώρα μπει πακτωλός χρημάτων. Ή αν η κυβέρνηση υποσχεθεί ή αφήσει να εννοηθεί ότι θα έλθει αυτός ο πακτωλός χρημάτων, κερδίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο χρόνο και εξασφαλίζοντας την ανοχή και την υπομονή του λαού. 

Φυσικά, αυτή η προοπτική πρέπει και να προβληθεί. Από το πρωθυπουργικό ταξίδι στο Ερζερούμ δεν προέκυψε τίποτε το καινούργιο. Δεν έγινε καμιά πρόοδος. Οι Τούρκοι επέμειναν στην ακαμψία τους και η Ελλάδα πανηγυρίζει, διότι τόλμησε να ψελλίσει κάτι περί των αδιαμφισβήτητων εθνικών της δικαίων. Αυτό είναι και το τελευταίο στάδιο του ραγιαδισμού. 

Το γεγονός, όμως, ότι τόσο γρήγορα έγιναν όλα – η υπαγωγή στο Μνημόνιο 1,  οι συζητήσεις περί «εταιρικών σχέσεων» και συνεκμετάλλευσης και οι επαναλαμβανόμενες επαφές με τον επίδοξο εταίρο – μαρτυρούν ότι και το Μνημόνιο 2 βρίσκεται στα σκαριά. 

Είναι δε πιθανόν το Μνημόνιο 2 να ήταν εξαρχής ο τελικός προορισμός. Αλλά για να φθάσουμε εκεί έπρεπε να περάσουμε από το Μνημόνιο 1. Έτσι γίνεται: Πρώτα η οικονομική υποδούλωση και μετά η εθνική. 

Οι κ.κ. Παπανδρέου και Ερντογάν έχουν εσωτερικά προβλήματα. Ο πρώτος βρίσκεται στη δίνη μιας απίστευτης οικονομικής τραγωδίας και ο δεύτερος αντιμετωπίζει συνεχώς την αμφισβήτηση και τα συνωμοτικά σχέδια του στρατιωτικού κατεστημένου, που μέσω της επίκλησης του κεμαλικού κοσμικού κράτους διατηρεί τα προνόμιά του και τις επιχειρήσεις του. 

Και οι δύο επομένως χρειάζονται μια σανίδα σωτηρίας. Τους αρκεί μία, θα πιαστούν τα δύο καρντάσια, ο ένας από την μια πλευρά και ο άλλος από την άλλη. Και αυτή η σανίδα θα πλέει στο μέσον του Αιγαίου. 

Μέχρι στιγμής δεν μας έχουν πει αν ισχύουν οι πάγιες θέσεις της Ελλάδας για το Αιγαίο και τους φυσικούς του πόρους. Ούτε έγινε κάποια τέτοια επαναβεβαίωση στο Ερζερούμ. 

Η χώρα μας έχει επικυρώσει την σύμβαση της Γενεύης (1958) από το 1972, που υποστηρίζει το αδιαίρετο μεταξύ ηπειρωτικών και νησιωτικών περιοχών (ότι δηλαδή τα νησιά έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και δεν αποτελούν προέκταση της τουρκικής ακτής. Γι’ αυτό και πάντοτε η χώρα μας αρνείτο συνεκμετάλλευση των περιοχών του Αιγαίου που αμφισβητούν οι Τούρκοι. 

Η Τουρκία ούτε δέχεται, ούτε έχει υπογράψει την Σύμβαση της Γενεύης. Υποστηρίζει ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα, επειδή κατά την άποψή τους αποτελούν συνέχεια της βραχώδους μικρασιατικής ακτής. Υποστηρίζει ότι το Αιγαίο είναι ημίκλειστη θάλασσα και όχι πέλαγος. Και επί χρόνια αρνείτο (σήμερα αφήνει το θέμα στην ασάφεια) την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που απαιτεί συνυποσχετικό.  Και πάντοτε επέμενε για συνεκμετάλλευση των πόρων των «αμφισβητούμενων» περιοχών. 

Τον τελευταίο καιρό το θέμα έχει επανειλημμένα τεθεί από την Άγκυρα. Τον Απρίλιο του 2007, ο τέως αρχηγός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων Μπουγιούκανιτ επισκεπτόμενος την Θεσσαλονίκη για την κλειστή σύνοδο των αρχηγών ΓΕΕΘΑ, αφού είπε πως τα τουρκικά αεροσκάφη δεν παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο και αφού αξίωσε από τους ομολόγους του των βαλκανικών χωρών να μην περιληφθεί το Αιγαίο στην περιοχή την οποία θα αφορούν και θα ενδιαφέρουν οι αποφάσεις του οργάνου που θεσμοθέτησαν κατά την συνάντησή τους (λόγω των «ιδιαιτεροτήτων» και επειδή υπάρχουν θέματα που «δεν έχουν λυθεί», όπως είπε), ζήτησε ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΕΙΣ και ΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ στο Αιγαίο.  

Τον Ιούλιο του 2010 δημοσιοποιήθηκε η ζοφερή έκθεση του Ινστιτούτου Στράτφορ για την Ελλάδα, όπου, υπό τον τίτλο «Η γεωπολιτική της Ελλάδας  - μια θάλασσα στην καρδιά της», υποστηριζόταν το σενάριο που τώρα μοιάζει να επιβεβαιώνεται: Χρεοκοπία, έξοδος από την ευρωζώνη, αποσταθεροποίηση, ακόμη και απώλεια του Αιγαίου.  

Οι αναλυτές του Στράτφορ έλεγαν μάλιστα ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποφύγει το εφιαλτικό σενάριο αν δεν βρει σύντομα έναν εξωτερικό προστάτη. (Αν τώρα ο πρωθυπουργός κατάλαβε ότι αυτός ο προστάτης είναι η Τουρκία, την ώρα που η Κύπρος συμμαχεί με το Ισραήλ, τι να πούμε). 

Έλεγαν επίσης ότι η Ελλάδα πρέπει να ξαναβρεί τον τρόπο να γίνει χρήσιμη σε μία ή περισσότερες μεγάλες  δυνάμεις, πράγμα απίθανο αν δεν υπάρξει κάποια μεγάλη σύγκρουση στα Βαλκάνια. Ή… Ή να επιδιώξει μια διαρκή ειρήνη με την Τουρκία και να μάθει να ζει εντός των γεωπολιτικών της δυνατοτήτων. 

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (για την οποία ο κ. Παπανδρέου έλειψε από την χώρα επί δύο εβδομάδες!), ο Τούρκος Πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ, αφού κέρασε λουκούμια τον Έλληνα πρωθυπουργό, πρόσφερε και το κερασάκι στην τούρτα – ή καλύτερα την… λουκουμόσκονη: 

«Με την Ελλάδα έχουμε κοινά δικαιώματα στο Αιγαίο», είπε. Ξεκαθάρισε ότι η χώρα του είναι αποφασισμένη να επιλύσει  «όλα τα εκκρεμή ζητήματα στο Αιγαίο, σεβόμενη τα κοινά δικαιώματα και τα νόμιμα συμφέροντα των δύο χωρών με βάση το Διεθνές Δίκαιο». 

Ήταν σαφές ότι αναφερόταν στην Συμφωνία της Μαδρίτης (Ιούλιος 1997), με την οποία αναγνωρίστηκαν «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Δυο χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1999, με την Συμφωνία του Ελσίνκι, αναγνωρίστηκε η ύπαρξη «συνοριακών διαφορών» ανάμεσα στις δύο χώρες, που παραπέμπονται κατ’ αρχήν σε διμερή διάλογο και μετά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. 

Αντί άλλης απαντήσεως, η Αθήνα ανακοίνωσε την συγκρότηση μιας Επιτροπής που θα επεξεργαστεί το «νέο πολιτικό δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής» και τέθηκε επικεφαλής πρωτοβουλίας για την σύγκληση συνόδου ΕΕ – Τουρκίας με σκοπό την προώθηση της ενταξιακής πορείας της γείτονος. 

Τον περασμένο Οκτώβριο, μετά την επιστροφή του στην Άγκυρα από την Αθήνα, όπου έλαβε μέρος στη Διάσκεψη της Μεσογείου για το Κλίμα, ο κ. Ερντογάν – όπως σκόπιμα αφέθηκε να διαρρεύσει – συγκάλεσε υπουργικό συμβούλιο και ενημέρωσε τα μέλη της κυβέρνησής του για τις συζητήσεις του με τον κ. Παπανδρέου.  Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες συζητήθηκε το ενδεχόμενο επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων (όχι βέβαια χωρίς επίλυση των «άλλων θεμάτων»). 

Την ίδια ώρα, ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, με δηλώσεις του από την Σαγκάη, είπε ότι στην περιοχή του Αιγαίου πρέπει να δημιουργηθεί μια «νέα αντίληψη»., διότι υπάρχει εκεί μια «δύσκολη γεωγραφία». Είπε επί λέξει: 

«Είμαστε ικανοποιημένοι επειδή βλέπουμε ότι η αντίληψη αυτή έχει αρχίσει σιγά σιγά να ισχύει. Φυσικά είναι δύσκολο. Πρέπει να δεχθούμε ότι το Αιγαίο είναι μία δύσκολη γεωγραφία. Ο διασκορπισμός των νησιών και το γεγονός ότι πολλά ζητήματα είναι αλληλένδετα, καθιστούν το θέμα περίπλοκο. Εάν αντιμετωπίσουμε το θέμα με υπομονή, αμοιβαία κατανόηση και ειρηνικό όραμα, μπορούμε να οδηγηθούμε σε μία λύση που θα διασφαλίζει το μέγιστο συμφέρον για τις δύο γειτονικές χώρες, τους δύο γειτονικούς λαούς». 

Τον περασμένο Νοέμβριο, ο Τούρκος υπουργός Επικρατείας και αρμόδιος για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Έγκεμεν Μπαγίς, είπε ότι «θα στήσουμε εξέδρες στη θάλασσα του Αιγαίου που θα μας λύσουν τα προβλήματα». 

Ελληνική απάντηση επ’ αυτού δεν υπήρξε, αν και συνεκμετάλλευση χωρίς προηγούμενο καθορισμό των χωρικών υδάτων, της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) δεν είναι δυνατόν να συμφωνηθεί. Θα κινδυνεύσουν εθνικά και οικονομικά δικαιώματα της χώρας μας. 

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, στην δεξίωση που παρέθεσε ο Έλληνας μόνιμος αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, ο κ. Νταβούτογλου είπε πως Ελλάδα και Τουρκία κάνουν ήδη μπίζνες στο Αιγαίο. 

Το περασμένο Σάββατο, απάντησε στις «επικρίσεις» του τουρκικού Τύπου σχετικά με όσα είπε ο κ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ: «Δεν μπορεί κανείς να επιβάλει μία θέση στην άλλη πλευρά, και κυρίως στην Τουρκία. Είναι αμοιβαίως γνωστές οι θέσεις μας. 

Μέσα σε λίγο περισσότερο από έναν χρόνο, Παπανδρέου και Ερντογάν έχουν συναντηθεί τουλάχιστον τέσσερις φορές (εξαιρουμένων των συναντήσεων με αφορμή τις διεθνείς τους υποχρεώσεις): Ο κ. Παπανδρέου επισκέφθηκε την Τουρκία αμέσως μετά την εκλογή του τον Οκτώβριο του 2009, ο κ. Ερντογάν επισκέφθηκε την Αθήνα με όλο σχεδόν το υπουργικό του Συμβούλιο τον Μάιο του 2010, τον περασμένο Οκτώβριο ο κ. Ερντογάν ήλθε στην Αθήνα για την Διάσκεψη για το Κλίμα και την περασμένη εβδομάδα ο κ. Παπανδρέου πήγε στο Ερζερούμ για την Σύνοδο των πρέσβεων. 

Είναι προφανές ότι… έρχεται Μνημόνιο 2!


ελευθερη ζωνη

Η Τουρκία παγιδεύτηκε στην πολιτική της με την νεο-οσμανική στρατηγική Νταβούτογλου


 ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Με τη νεο-οσμανική στρατηγική του Αχμέτ Νταβούτογλου

Ο Ιωάννης Θ. Μάζης, καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας-Γεωπολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αναλύει τις γεωπολιτικές, ενεργειακές και πολιτικο-διπλωματικές εκτυλίξεις στην περιοχή της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, μετά την ανακάλυψη κολοσσιαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου

Η Τουρκία δεν έχει τη γεωλογική-γεωφυσική και διεθνοδικαιική δυνατότητα να διεκδικήσει κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη Λεκάνη της Λεβαντίνης.
Ο Ιωάννης Θ. Μάζης, καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας-Γεωπολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, είναι σαφής και κατηγορηματικός στην ανάλυσή του: Η Τουρκία, υπό τις επιταγές Νταβούτογλου, στην προσπάθειά της να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των Αράβων, έχασε το Ισραήλ και δεν έπεισε τους Άραβες για τις προθέσεις της. Εξάλλου, η οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) από την Κύπρο σε συνάρτηση προς το Λίβανο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο επιβαρύνει την κατάσταση σε βάρος μιας Τουρκίας, που δεν υπέγραψε τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλ’ υποχρεούται να το πράξει, αφού επιδιώκει να ενταχθεί στην ΕΕ. Από την άλλη, η Ελλάδα όφειλε να είχε ήδη οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ προς την Κύπρο. Ο καθηγητής Μάζης υποστηρίζει έντονα ότι η υπογραφή συμφωνίας με το Ισραήλ για την ΑΟΖ θωρακίζει τα συμφέροντα της Κύπρου και διανοίγει ευρύτατες προοπτικές, με προεκτάσεις προς την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Ο καθηγητής Μάζης λέγει:

Η ανακάλυψη κολοσσιαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη λεκάνη της Λεβαντίνης και ειδικά στα «οικόπεδα» του Ισραήλ και μάλλον και της Κύπρου, τι σημαίνει για τις δύο χώρες και τι είδους συνεργασία μπορεί ή πρέπει να επιχειρήσουν; Τι είδους αντίδραση αναμένετε από την Τουρκία και γιατί ακυρώνονται τα ηγεμονικά σχέδιά της στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή;

Εις το πλαίσιο αυτό, εμπεριέχεται και η μέθοδος χαράξεως της Μέσης Γραμμής-Μέσης Αποστάσεως, η οποία ήδη κατοχυρώνει και για την Ελλάδα, ένα απολύτως πρόσφατο νομικόν προηγούμενο. Αυτό που υλοποιήθη εις τις περιπτώσεις χαράξεως ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και των γειτονικών της παρακτίων χωρών. Δηλαδή, στις 12 Δεκεμβρίου 1988, η Κύπρος επεκύρωσε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Τον Φεβρουάριο του 2003 και τον Ιανουάριο του 2007, η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και τον Λίβανο, αντιστοίχως. Η συμφωνία βασίζεται στη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και τους όρους της Συμβάσεως του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Τον Δεκέμβριο του 2010 ακολούθησε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα, η Κύπρος εγκαινίασε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 τον πρώτο γύρο υποβολής αιτήσεων αδειών ερεύνης και αδειών εκμεταλλεύσεως υδρογονανθράκων, ο οποίος έληξε στις 16 Ιουλίου 2007. Αριθμός εταιρειών επέδειξε ενδιαφέρον και δόθηκαν σε αυτές σχετικές πληροφορίες.
Η Τουρκία, διά τις δύο εκ των περιπτώσεων αυτών δεν αντέδρασε ούτε λεκτικώς! Αντέδρασε μόνον -και αποκλειστικώς- λεκτικώς, διά την περίπτωσιν Κύπρου-Ισραήλ. Και βεβαίως η αντίδρασίς της κατέπεσε εις το απόλυτο και αβυσσαλέο... διπλωματικό κενό! Συνεπώς, όταν η -κατά το ήμισυ- υπό τουρκική κατοχή Κύπρος, με κατοχικά τουρκικά στρατεύματα της τάξεως των 40.000 ανδρών εις τα εδάφη του βορείου τμήματός της, δύναται να εφαρμόσει την Μέσην Γραμμήν διά την χάραξιν της ΑΟΖ, την οποίαν προηγουμένως μονομερώς είχεν ορίσει ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, συνεπάγεται ασφαλώς ότι και η ισχυρά (;) αλλά και υπερήφανος (;) Ελλάς θα δύναται το τοιούτον πολλαπλασίως! Ή μήπως αυταπατώμαι;
Ακυρώνονται τα τουρκικά σχέδια
Τα τουρκικά σχέδια ακυρώνονται εις την Λεκάνη της Λεβαντίνης και γενικότερα στη Ν/Α Μεσόγειο και από νομικής πλευράς, λόγω ακριβώς των νομικών υποχρεώσεων της Τουρκίας να αναγνωρίσει τη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θαλάσσης του 1982, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων, εάν φυσικά αντιλαμβάνεται ότι έχει τέτοιες υποχρεώσεις. Δηλαδή:
ι) η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης έχει κυρωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση (10 Δεκεμβρίου 1998 ) και κατ΄ επέκτασιν αποτελεί μέρος του κοινοτικού κεκτημένου. Όλες οι υπό ένταξιν χώρες - περιλαμβανομένης της Τουρκίας - οφείλουν κατά το χρόνο της ένταξής τους να εφαρμόσουν το κοινοτικό κεκτημένο.
ιι) το Συμβούλιο της ΕΕ στις 2 Ιουνίου 2005 κατέστησε σαφές ότι «Η σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θαλάσσης αποτελεί μικτή συμφωνία, δηλαδή έχει συναφθεί και από την Κοινότητα και από τα κράτη μέλη. Δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 6 της πράξεως της αφορούσης τους όρους προσχωρήσεως των νέων κρατών μελών, τα κράτη αυτά δεσμεύονται να προσχωρήσουν στις συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν συνάψει τα παλιά κράτη μέλη και, μαζί με αυτά, η Κοινότητα».
ιιι) στις 2 Απριλίου 2007 ο Όλι Ρεν δήλωσε σαφώς ότι «Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης αποτελεί όντως κοινοτικό κεκτημένο, το οποίο η Τουρκία αναμένεται να υιοθετήσει και να εφαρμόσει μετά την προσχώρησή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Επιτροπή θα συνεχίσει να ελέγχει την εφαρμογή του κεκτημένου στην Τουρκία».
ιιιι) αναλόγου περιεχομένου, και πολύ γνωστή στην Κύπρο, ήταν επίσης η απάντηση του κ. Ρεν σε ερώτηση του Ελληνοκυπρίου Ευρωβουλευτή κ. Ι. Κασουλίδη, αναφορικώς με τις παραβιάσεις της ΑΟΖ της Κύπρου από τουρκικό σκάφος. Συγκεκριμένα, ο κ. Ρεν στην απάντησή του την 5η Μαρτίου 2009 προβαίνει σε ιδιαίτερη μνεία των συμπερασμάτων της 8ης Δεκεμβρίου 2008, όπου αναφέρεται ότι «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποθαρρύνει τυχόν απειλές, προστριβές, ή πράξεις οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τις σχέσεις καλής γειτνίασης και την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών».
Η… εμπιστοσύνη των Αράβων και το αγκάθι του Κουρδικού
Πώς αναλύετε την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, λαμβάνοντας υπόψη και τους άλλους δρώντες, το Ιράν, τη Συρία και την Αίγυπτο, σε συνάρτηση πάντα προς το ενεργειακό;
Η νεο-οσμανική πολιτική της Άγκυρας υπό τις επιταγές Νταβούτογου («επικίνδυνου», κατά τις αποκαλύψεις των απορρήτων εγγράφων του US Dept of State, από τα Wikileaks) χρειάζετο την εχθρότητα και την όξυνση με το Ισραήλ για να αποκτήσει την -και ιστορικώς- μηδέποτε υπάρξασα εμπιστοσύνη μεταξύ Αράβων και Τούρκων. Και την χρειάζετο διότι επίστευε -και πιστεύει- ότι έτσι θα επιλύσει το υπαρξιακό της πρόβλημα: το Κουρδικό. Η ισραηλο-παλαιστινιακή σύγκρουση τής προσέφερε μια λαμπρή ευκαιρία για να το επιτύχει. Η Τουρκία όμως παγιδεύθηκε σε αυτήν της την πολιτική, κατέστρεψε τις σχέσεις της με το Ισραήλ για μεγάλο βάθος χρόνου και ετέθη απέναντι στο Τελ Αβίβ με τρόπο ενός εξίσου υπαρξιακού εχθρού του Ισραήλ, εφόσον η Τεχεράνη και η Χαμάς αποτελούν υπαρξιακούς εχθρούς αυτού του νέου κράτους. Εάν το Ισραήλ και οι κ.κ. Αμπάς και Φαγιάντ καταφέρουν να έλθουν σε μιαν αξιοπρεπή για την παλαιστινιακή και ισραηλινή πλευρά συμφωνία ειρήνης υπό την αιγίδα της διοικήσεως Ομπάμα, η γεωπολιτική πραγματικότητα στην περιοχή θα αλλάξει άρδην, για τους κατωτέρω λόγους:
1ον: η τυχοδιωκτική γεωστρατηγική σπέκουλα της νταβουτογλιανής Τουρκίας με τον παλαιστινιακό πόνο θα παύσει να τροφοδοτείται.
2ον: η Τουρκία θα παραμείνει μόνη με το Ιράν, υπαρξιακό εχθρό όχι μόνον του Ισραήλ, αλλά και της κατόχου των Ιερών Τόπων ολοκλήρου του Ισλάμ (Μέκκας και Μεδίνας), δηλ. της Σαουδικής Αραβίας.
3ον) η Συρία δεν θα ανεχθεί επί πολύ την επιρροή της Τεχεράνης επί του πολιτικού βίου του Λιβάνου, τον οποίον θεωρεί ολοκλήρωμα της Μεγάλης Συρίας και προβολή ισχύος της Δαμασκού στη Ν/Α Μεσόγειο. Επίσης, δεν θα δεχθεί την απώλεια των υποθαλασσίων κοιτασμάτων του Λιβάνου προς όφελος της Τεχεράνης, μέσω της επιρροής της τελευταίας επί της Χεζμπολάχ.
4ον) εάν, όμως, η Συρία διαφοροποιήσει τη στρατηγική της συνεργασία στο προαναφερθέν τρίγωνο, το Ιράν απομονώνεται πλήρως και η μόνη σύμμαχός του παραμένει η Τουρκία. Πρόκειται, όμως, για μια συμμαχία η οποία δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει το υπαρξιακό πρόβλημα της Τουρκίας, το Κουρδικό, και συνεπώς ωφελεί, ουσιαστικά, μόνον την Τεχεράνη. Στην περίπτωση αυτή, η Τουρκία παγιδεύεται ακόμη χειρότερα στις νταβουτογλιανές επιλογές της, χωρίς να δύναται να περιμαζέψει το ολοένα και περισσότερο διογκούμενο κουρδικό της πρόβλημα, αλλά και χωρίς να δύναται να απολαύσει μερίδιο από το απόθεμα των υδρογονανθράκων της Λεκάνης της Λεβαντίνης. Και αυτό διότι, ήδη επέβαλλε με τη στάση της στο Τελ Αβίβ να προχωρήσει σε εξαιρετικά αναβαθμισμένες σχέσεις με τη νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία, αναφορικώς με το θέμα εκμετάλλευσης των κολοσσιαίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της περιοχής.
5ον) Το Ισραήλ μόνο κέρδη θα έχει από την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος, εφόσον αφενός θα δυνηθεί να αποδυναμώσει τη Χεζμπολάχ, για όλους τους προναφερθέντες λόγους και θα δύναται να επαναδιαμορφώσει σε νέο πλαίσιο τις σχέσεις του με τη Συρία, με επίκεντρο τις διαπραγματεύσεις για το Γκολάν, υπό νέα όμως γεωστρατηγικά δεδομένα, ευνοϊκά και για τις δύο πλευρές.
6ον) η Τουρκία, εκ των πραγμάτων, δεν έχει τη γεωλογική-γεωφυσική και διεθνοδικαιική δυνατότητα να διεκδικήσει κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη Λεκάνη της Λεβαντίνης, και με την παρούσα πολιτική της έναντι του Ισραήλ, δεν μπορεί να αναμειχθεί ούτε σε επιχειρηματικό επίπεδο. Οπότε είναι βέβαιον ότι θα προσπαθήσει, μέσω της Χεζμπολάχ αλλά και της «δοκιμασμένης πολιτικής» των προκλήσεων κατά του Ισραήλ στη Γάζα, να παρεμποδίσει την εξέλιξη των κυπρο-ισραηλινών συνεργασιών εις βάρος των συμφερόντων και των δύο αυτών πλευρών.
7ον) Τέτοια στρατηγική είναι βέβαιον, ότι εάν επιλεγεί από την Άγκυρα, θα έχει απαντήσεις αναλόγου ή και μεγαλυτέρου αντκτύπου στο εσωτερικό της. Και βεβαίως, οι διαδικασίες αυτές δεν θα αργήσουν να υλοποιήσουν τους τουρκικούς υπαρξιακούς εφιάλτες. Άλλωστε, οι σχετικές πληροφορίες από τα έγγραφα Wikileaks, ήσαν ιδιαιτέρως κατατοπιστικές σχετικά με την ανάμειξη των ΗΠΑ στην υπόθεση του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος. Συνεπώς η Τουρκία αυτοπαγιδεύεται και πάλιν!
Η συμφωνία με το Ισραήλ, μέγιστη θωράκιση των συμφερόντων της Κύπρου
Γιατί είναι σημαντική η συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ για την ΑΟΖ και τι σημαίνει από γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής σκοπιάς και ανάλυσης; Πώς και σε ποιο βαθμό το Κυπριακό και το Παλαιστινιακό μπορεί να επηρεαστούν από το νέο ενεργειακό Ελντοράντο στην Αν. Μεσόγειο; 
Η συνεργασία μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, στον ενεργειακό τομέα, είναι απόρροια λειτουργίας της διεθνούς νομιμότητος μεταξύ δύο ανεξαρτήτων και κυριάρχων κρατών. Θα αποτελέσει μεγίστη θωράκιση των εθνικών συμφερόντων της Κύπρου η συνεργασία της με το Ισραήλ σε αυτό το πεδίο, διότι εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της ενεργειακής ανεξαρτητοποιήσεως της Ε.Ε. από τα ισλαμικά πετρέλαια και φυσικά αέρια, αλλά και από τα αντίσοιχα ρωσικά. Αυτό όμως είναι στοιχείο το οποίο εξυπηρετεί και τη νέα γεωστρατηγική αντίληψη των ΗΠΑ, διότι εντάσσεται στους στόχους της για απομάκρυνση των εξαρτήσεων των δυτικών συμμάχων της από «υποχρεώσεις» έναντι κρατών όπως το Ιράν, αλλά και η Ρωσία, με τις οποίες υπάρχει αντιστοίχως από εχθρότης έως καχυποψία. Άρα, όλοι οι παράγοντες συνηγορούν για την προώθηση αυτής της συνεργασίας Κύπρου-Ισραήλ και της συνεπαγομένης εθνικής θωρακίσεως του κυπριακού Ελληνισμού, αρκεί να το αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο και η κυπριακή αλλά και η ελλαδική κυβέρνησις. Εάν το αντιληφθούν, θέμα Καστελορίζου δεν υφίσταται.
Το Ισραήλ είναι έτοιμο να προβεί σε σημαντικά και θαρραλέα βήματα αναφορικά με τη «λύση των δύο κρατών». Η Πρόταση αυτή, η οποία αποτελούσε -και συνεχίζει να αποτελεί- εμβληματική υπόθεση και κεντρικό αίτημα της ισραηλινής Αριστεράς, υιοθετήθηκε πλέον από την κυβέρνηση του Λικούντ, του Μπένζαμιν Νετανιάχου, όχι χωρίς την αμηχανία της Αριστεράς. Η επιστροφή της Κοιλάδας του Ιορδάνη στο υπό ίδρυσιν Παλαιστινιακό Κράτος και το λαό του, η αποδοχή εγκαταλείψεως τριάντα περίπου ισραηλινών εποικισμών στη Δυτική Όχθη, η απόδοση τμήματος της Νεγκέβ στους Παλαιστινίους (της τάξεως περίπου του 2-2,5%) ως αντάλλαγμα για τους ισραηλινούς οικισμούς που θα παραμείνουν στη Δυτική Όχθη, η παραχώρηση της επιφανείας του εδάφους του αραβικού τμήματος της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αποτελούν σημαντικά κεντρικά σημεία του ισραηλο-παλαιστινιακού διαλόγου, υπό διαπραγμάτευσιν. Αλλά μια διαπραγμάτευση η οποία φαίνεται να προχωρά καλά και να έχει υιοθετήσει τη δυναμική της ιστορικής ανάγκης.
Κοντά σε όλα αυτά, έρχονται να διευκολύνουν την όλη ειρηνευτική συζήτηση και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία φαίνεται να υπάρχουν στην ΑΟΖ και την Υφαλοκρηπίδα της Γάζας. Το παλαιστινιακό κράτος θα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Θα έχει πόρους. Αυτό είναι ένα ακόμη σημαντικό κίνητρο για την ειρήνη. Ανάλογο κίνητρο για ειρήνευση έχει, όπως πολύ καλά πλέον γνωρίζουμε, και η ισραηλινή πλευρά! Πόση, αλήθεια, ανοησία χρειάζεται να επιδειχθεί από όλους, ώστε να μη ληφθεί υπόψη τίποτε από τα ανωτέρω;
Σε όλη αυτήν τη γεωπολιτική και γεωστρατηγική διαδικασία αναμορφώσεως, η Τουρκία πρέπει να απαλλαγεί από τις νεο-οσμανικές ονειρώξεις της και να προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Μόνον τότε θα έχει οφέλη από τις προφανείς ανακατατάξεις. Πάντως οι πρόωρες εκλογές της 12ης Ιουνίου, στην Τουρκία, θα δείξουν και πάλι νικητή τον κ. Ερντογάν, αν οι ποσοτικο-ποιοτικές παράμετροι για τη δημοκρατική εκπροσώπιση του κουρδικού στοιχείου παραμείνουν ως έχουν. Αλλά αυτό είναι μια πολύ, μα πολύ, επικίνδυνη νίκη! Για ευνοήτους λόγους, οι οποίοι προκύπτουν από την ανωτέρω ανάλυση.
Για ένα διάλογο Ισραήλ-Αιγύπτου
Προς την κατεύθυνση του κατευνασμού και την προώθηση του καλού κλίματος στις ισραηλοπαλαιστινιακές ειρηνευτικές συνομιλίες θα ήθελα να καταθέσω ένα ερώτημα-πρόταση: Γιατί το Ισραήλ δεν ξεκινά παράλληλα και ένα διάλογο με την Αίγυπτο, η οποία είχε καταλάβει την περιοχή από το 1949 και την απώλεσε μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, για την άρση του Ναυτικού Αποκλεισμού της Γάζας. Οι αιγυπτιακές ένοπλες δυνάμεις και η αιγυπτιακή κυβέρνηση μαζί με ναυτικές δυνάμεις Κυανοκράνων του ΟΗΕ και χρηματοδότηση από την Αραβική Λίγκα και τον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης, υπό τη λογιστική επιτήρηση του Κουαρτέτου (ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσία-ΟΗΕ), θα μπορούσαν να αναλάβουν και να εγγυηθούν το θαλάσσιο έλεγχο των εισερχομένων σκαφών στη Λωρίδα της Γάζας, με σκοπό την ελεύθερη διακίνηση αγαθών, μέχρι να ολοκληρωθούν οι ευκταίες συμφωνίες για τη δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους; Η Αίγυπτος, σημαντική και σεβαστή δύναμη του αραβικού κόσμου, διά του κύρους της και της εθνοτικής της συνάφειας με τον παλαιστινιακό λαό, θα ήταν μάλλον αποδεκτός συνεργάτης από τις πολιτικές Αρχές της Γάζας. Η διεθνής πολιτική και ηθική εκτόνωση, η οποία θα προεκαλείτο από μια τέτοια ρύθμιση, θα ωφελούσε τα μέγιστα στην πρόοδο των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων στην περιοχή, αλλά και θα ανασκεύαζε διεθνώς την εικόνα του Ισραήλ προς το καλύτερο. Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ θα απαιτούσε με λεπτομερείς ρήτρες, τη διασφάλιση της πλήρους καταπαύσεως των επιθέσεων με ρουκέτες Κάσαμ εναντίον των εδαφών του. Κάτι το οποίο θα μπορούσαν να εγγυηθούν οι μηχανισμοί του ΟΗΕ και του Κουαρτέτου, οι οποίοι θα εγκαθίσταντο και ως παρατηρητές στο έδαφος της Λωρίδας της Γάζας. Το Παράδειγμα της Unifil II, στον Νότιο Λίβανο, αλλά και των Κυανοκράνων του ΟΗΕ στην Κύπρο, νομίζω πως είναι ιδιαιτέρως χρήσιμο για την περίπτωσή μας. Και, εν πάση περιπτώσει, εάν κάτι τέτοιο δεν γινόταν σεβαστό από την πλευρά της Χαμάς, τουλάχιστον θα υπήρχαν αντικειμενικοί διεθνείς παρατηρητές για να το βεβαιώσουν.
Το Ισραήλ, όπως και οι Παλαιστίνιοι, δεν είναι δυνατόν να γίνονται έρμαιο των τουρκο-ιρανικών τυχοδιωκτισμών στην περιοχή. Τυχοδιωκτισμών οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνον τη μεσανατολική και συνεπώς διεθνή ασφάλεια, αλλά και τη διεθνή οικονομική ανάπτυξη, αν σκεφθούμε το λαμπρό οικονομικό μέλλον που προδιαγράφεται για όλες της χώρες της Ν/Α Μεσογείου και της Ε.Ε., λαμβανομένης υπόψη της δυνατότητος εκμεταλλεύσεως των πολλών τρισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου της Λεκάνης της Λεβαντίνης και της νότιας υποθαλασσίας περιοχής της Κρήτης από το Ισραήλ, την Κύπρο, την Ελλάδα (Καστελλόριζο, Κρήτη), το Λίβανο, την Αίγυπτο και τη Λιβύη.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Το τίμημα της πολιτικής Γιωργάκη ....βαρύ για την Ελλάδα

 ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΙΚΤΟΣ… ΚΑΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ… ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΜΑΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ.

Posted by ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ στο 10/01/2011
Η ιστορία μας υπάρχει όχι απλά για να την αναδημοσιεύουμε και να καμαρώνουμε για κείνα που έκαναν οι άλλοι, αλλά για να την αναβιώνουμε όταν οι καιροί το απαιτούν, προκειμένου να καμαρώνουν αύριο τα εγγόνια μας για όσα τολμήσαμε να κάνουμε σήμερα εμείς. 

γράφει ο Reporto 
Σ αυτόν τον τόπο η υποκρισία περισσεύει…
Αλλά και ο συμβιβασμός, όπως και οι απόπειρα χαλιναγώγησης και ανώδυνης εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης και οργής έχει πολλά προσωπεία.
Από την ημέρα που αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο πρωθυπουργός ανέλαβαν την πολιτική εξουσία του τόπου, έγιναν πέραν του δέοντος σαφείς και οι στοχεύσεις τους αλλά και τα γραμμάτια που είναι εντεταλμένοι να ξεχρεώσουν.
Το τίμημα είναι βαρύ… και αφορά στην ίδια μας την πατρίδα. 
Ακόμα και η πλέον ελαστική απόπειρα αξιολόγησης του έργου αυτής της κυβέρνησης, έστω και αν χρειαστεί κανείς να επιστρατεύσει τα πλέον επιεική κριτήρια για να σταθμίσει την πολιτική της διαδρομή, δεν μπορεί παρά να καταλήξει αβίαστα στο συμπέρασμα πως…
Η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με τον επικίνδυνο εφιάλτη στο τιμόνι της κυβερνητικής πολιτικής, δεν ήταν παρά μια ξέφρενη πορεία καταστροφής για την Ελλάδα…
Το Σύνταγμα παραβιάστηκε…
Το κοινοβούλιο περιφρονήθηκε…
Το δικαίωμα των αποφάσεων εκχωρήθηκε σε ξένα κέντρα…
Η Ελληνική κοινωνία βιάστηκε ποικιλοτρόπως και οι πολιτικές που οδηγούν στον πολιτισμικό και κοινωνικό της εκφυλισμό, έχουν πλέον καταστεί κυρίαρχες και οδηγούν τον τόπο μας σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Η Ελλάδα παραδόθηκε στους νεκροτόμους των πειραματικών σχεδιασμών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και οι πολίτες της χρησιμοποιούνται ως θλιβερά πειραματόζωα για νέες πολιτικές πριν την πλανητική τους γενίκευση.
Ο λαός εξαθλιώνεται καθημερινά και οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους είναι οι τοκογλύφοι και οι ενεχυροδανειστές της εθνικής μας αξιοπρέπειας.Μια πρωτοφανής έκρηξη ανθελληνικών οργανώσεων και πολιτικών που απειλούν ευθέως την εδαφική μας ακεραιότητα, αλώνει επικίνδυνα τις ευαίσθητες περιοχές του τόπου μας.
Και το αποκορύφωμα… 
Ένας εφιάλτης πρωθυπουργός να παζαρεύει στο Ερζερούμ ντυμένος στα χρώματα του καραγκιόζη, την εδαφική ακεραιότητα του τόπου και την ίδια μας την Εθνική αξιοπρέπεια. 
Ένας πρωθυπουργός χρεοκοπημένος και απερίσκεπτος που συζητά και χαριεντίζεται με τους βιαστές της αξιοπρέπειας του λαού του.
Πόσο θράσος θέλει άραγε για να ξεφτιλίζεται έτσι ο πρωθυπουργός μιας κυρίαρχης χώρας και στο εφιαλτικό του πρόσωπο να ταπεινώνεται ένας ολόκληρος λαός???
Όλα τα παραπάνω, συνιστούν μια πρωτοφανή και επικίνδυνη θεσμική και πολιτική εκτροπή, που σύντομα αυτός ο λαός θα κληθεί να πληρώσει με το ίδιο του το αίμα. 
Από την άλλη μεριά… 
Υπάρχουν φωνές που βλέπουν και μιλούν ευθέως γι αυτόν τον επικίνδυνο κατήφορο.
Φωνές που καταγγέλλουν αυτή την πορεία ντροπής και εθνικής ταπείνωσης.
Φωνές που καταδεικνύουν το τι διαφορετικό μπορούσε και έπρεπε να γίνει.
Φωνές που περιγράφουν με σαφήνεια τόσο το περιεχόμενο όσο και τις κατευθύνσεις της διαφορετικής πολιτικής που έχει ανάγκη ο τόπος.
Όλοι καταγγέλλουν, αλλά επί της ουσίας όλοι σιωπούν αφού αρνούνται να επιστρατεύσουν το τελευταίο απόθεμα παλικαριάς που διαθέτουν και να βάλουν φωτιά στο φυτίλι του δυναμίτη. 
Κανείς δε δηλώνει απλά και ξεκάθαρα πως δε θα σεβαστεί και πως εν μια νυκτί θα ανατρέψει το θεσμικό πλαίσιο της εθνικής και κοινωνικής υποταγής που επέβαλε στη χώρα η παγκόσμια διακυβέρνηση με τα αδίστακτα τσιράκια της.
Κανείς δεν προειδοποιεί τον παπατζή πως οτιδήποτε συζητά στο Ερζερούμ, πως οτιδήποτε περιλαμβάνει η ατζέντα της μυστικής του διπλωματίας είναι ΑΚΥΡΟ και μηδενικής αξίας, όπως μηδενική αξία έχει και η ίδια η ταπεινωτική του υπογραφή.
Είναι καιρός να σταματήσει η υποκρισία των συμβιβασμένων. Τα μεγάλα λόγια δεν αρκούν, αντίθετα καθίστανται εκ των πραγμάτων και πολλαπλά επικίνδυνα αφού έμμεσα καλλιεργούν την αυταπάτη στο λαό και εκφυλίζουν ανώδυνα την οργή και την αγανάκτησή του.
Αυτός ο πρωθυπουργός και αυτός ο κυβερνητικός θίασος έχουν καταλύσει το Σύνταγμα. 
Έχουν καταλύσει τη Δημοκρατία.
Έχουν παραβιάσει κάθε έννοια νομιμότητας.
Αλυσοδένουν επικίνδυνα τον τόπο μέσα σ ένα πλαίσιο εφιαλτικών θεσμών και συμφωνιών που στραγγαλίζουν ανεπανόρθωτα την Ελλάδα.
Απέναντι σ αυτή την εφιαλτική πολιτική, τι νόημα έχουν οι όρκοι πίστης στη δήθεν Δημοκρατική νομιμότητα???
Ποια δημοκρατία και ποια νομιμότητα έχει υποχρέωση να σεβαστεί αυτός ο λαός και γιατί θα πρέπει να ακούσει τα μεταλλαγμένα φερέφωνα του συμβιβασμού που τον καλούν σε εγκράτεια και δεν οργανώνουν τον ξεσηκωμό του???
Γιατί θα πρέπει αυτός ο ταπεινωμένος λαός να ασπαστεί τις απόψεις ηγετών, ηγετίσκων και διάφορων επίδοξων τζιτζιφιόγκων που επιχειρούν να ποδηγετήσουν τη συνείδησή του και να την προσαρμόσουν στο πολιτικό παιχνίδι και στους όρους που επέλεξε γι αυτό το πολιτικό σύστημα της υποταγής???
Σε ποιόν διάολο οφείλουμε να δώσουμε όρκους πίστης???
Στο φαύλο σύστημα των πολιτικών θεσμών που έστησαν???
Μήπως απέναντι σε κείνους που το επικαλούνται για να διοικούν ανεξέλεγκτοι και το παραβιάζουν όταν πρόκειται να μας ταπεινώσουν???
Κανένας απολύτως σεβασμός δεν τους πρέπει σ όλους αυτούς. 
Ούτε στους ερμαφρόδιτους θεσμούς που έστησαν…
Ούτε στους ερμαφρόδιτους πολιτικούς που τους υπηρέτησαν…
Ούτε στους ερμαφρόδιτους απολογητές που ξεφυτρώνουν από παντού και δεν τολμούν να τους αμφισβητήσουν.
Ο λαός ταπεινώνεται…
Ο στρατός ταπεινώνεται…
Η πατρίδα ταπεινώνεται…
Ο Ελληνισμός κατήντησε περίγελο ανά την υφήλιο και οσονούπω η εδαφική μας ακεραιότητα αρχίζει να ξεθωριάζει…
Σε όλους εμάς μένει μόνο ένας δρόμος. Ο δρόμος του αποφασισμένου ξεσηκωμού. Κανένας οίκτος, καμία δεύτερη σκέψη, κανένας συμβιβασμός με τίποτε λιγότερο εκτός από την ανάκτηση της χαμένης μας αξιοπρέπειας. 
Αυτός ο πρωθυπουργός με την επιστροφή του από το Ερζερούμ θα πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν ασυμβίβαστο ξεσηκωμό που θα τον κηρύξει έκπτωτο και αυτόν και τον επικίνδυνο θίασό του. 
Ο λαός συνολικά αλλά και το στρατευμένο τμήμα του, θα πρέπει να απειθαρχήσουν στις ταπεινωτικές συμφωνίες υποταγής, και να πάρουν στα χέρια τους το μέλλον του τόπου.
Οι Νενέκοι θα πρέπει να συλληφθούν από έναν λαό εξεγερμένο, και το τέλος αυτού του θίασου πρέπει να είναι ταπεινωτικό. Πιο ταπεινωτικό από την ταπείνωση που επεφύλαξαν οι ίδιοι για τον τόπο.
Αυτό διδάσκει η ιστορία μας πως πρέπει να είναι το τέλος των Νενέκων…
Αυτό διδάσκει η διεθνής εμπειρία πως πρέπει να είναι το τέλος των Τσαουσέσκου…
Και αυτή είναι τελικά και η ουσία της δημοκρατικής νομιμότητας απέναντι σε κείνους που βίασαν το Σύνταγμα, τους θεσμούς και την ίδια τη ζωή μας.
Που είναι λοιπόν οι ηγέτες μας που θα οργανώσουν το στοχευμένο λαϊκό ξεσηκωμό???
Πότε θα συνειδητοποιήσουν ότι τους ηγέτες τους αναδεικνύει η δράση και όχι το ατέρμονο κουβεντολόι και η φλυαρία των παραγοντίσκων που ονειρεύονται ψίχουλα πολιτικής ψευτοεξουσίας και δημοσιότητας???
Πότε θα χωνέψουν ότι η Ελλάδα τους χρειάζεται σήμερα και όχι αύριο που θα είναι αισθητά μικρότερη και δραστικά αποδυναμωμένη???
Πότε θα αποφασίσουν ότι η ιστορία μας υπάρχει όχι απλά για να την αναδημοσιεύουμε και να καμαρώνουμε για κείνα που έκαναν οι άλλοι, αλλά για να την αναβιώνουμε όταν οι καιροί το απαιτούν, προκειμένου να καμαρώνουν αύριο τα εγγόνια μας για όσα τολμήσαμε να κάνουμε σήμερα εμείς???
Πότε???
ellinikoforum, Τόνοι και Πνεύματα