ΕΝΩΣΗ - ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ;

Χθες ήταν νωρίς. Αύριο θα είναι αργά. Τώρα! Αυτό υπήρξε το σύνθημα εφόδου προς την εξουσία του Λένιν. Είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε ιδεολογικά με τον μπολσεβίκο ηγέτη, πολιτικά διέθετε αίσθηση του χρονισμού. 
Αυτό που μεταπολεμικά στερείται η ηγεσία σε Ελλάδα και Κύπρο. 
Συλλήβδην; Όχι. 

Ο Μακάριος, ο ιδιοφυέστερος όλων, ήταν ο μοναδικός που διέθετε εξαίρετη αίσθηση του timing. Όμως, αυτός ο αρχομανής «διάβολος», κατά την αμερικανική διπλωματία, η «σατανική ενσάρκωση της διπλοπροσωπίας», κατά το περιοδικό Time, την χρησιμοποίησε για να αποτρέψει την Ένωση, υπηρετώντας τη φιλοδοξία του να γίνει άναξ, που διαμορφώθηκε όταν νεαρός είχε θαμπωθεί από την αναγόρευση του Δαμασκηνού μετά την κατοχή σε αντιβασιλέα.

Οι άλλοι; Λίγο ή πολύ υπηρέτησαν εθνικά συμφέροντα, ανάμεικτα με προσωπικές εμμονές και φιλοδοξίες, ενεργώντας σε λάθος στιγμές, φτάνοντας σχεδόν πάντα στο αντίθετο από το εθνικά επιθυμητό αποτέλεσμα. Είτε οι πολιτικές τους αφορούσαν θέματα εθνικά είτε θέματα εσωτερικά που επηρέαζαν καθοριστικά τα εθνικά. 

Ο Παπάγος, με την παρότρυνση του Αλέξη Κύρου , ανέδειξε με ενθουσιασμό το Κυπριακό. Πλαστήρας το ’51 και Σοφοκλής Βενιζέλος το ’52 είχαν πει στον Μακάριο « Παπά μου κάτσε ήσυχα. Η Ελλάδα μόλις βγαίνει από τον Εμφύλιο, μόλις μπήκε στο ΝΑΤΟ. Δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα. Περίμενε».

Αποτέλεσμα; Δυο νέες «μαχαιριές» των Άγγλων. Στο «Μακεδονικό», μέσω του συνεργάτη τους Τίτο. Στο Κυπριακό, με την καταλυτική εφεξής ανάμειξη της Τουρκίας σε ένα ζήτημα Διεθνούς Δικαίου, το οποίο...

Το «Κόκκινο Τετράδιο του Ευαγόρα Παλληκαρίδη» πολύτιμο φυλακτό στο εθνικό μας εικονοστάσι....  (του Λάζαρου Μαύρου)

Ξ Ε Ρ Α Μ Ε ότι, τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 1955, ο 17χρονος μαθητής της Στ΄ τάξης του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, έχοντας πάρει την απόφαση απ’ την επόμενη μέρα ν’ ανέβει ένοπλος στα βουνά αντάρτης της Ε.Ο.Κ.Α., άφησε για τους συμμαθητές του χειρόγραφο αποχαιρετισμό που ο ίδιος τού ‘δωσε τον τίτλο «Εγερτήριον Σάλπισμα», με το μετέπειτα πασίγνωστο, χιλιοτραγουδημένο, κορυφαίο ποίημά του, «θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια, που παν’ στη Λευτεριά».

Τ Ω Ρ Α ανακαλύπτουμε ότι, την ίδια μέρα, 5.12.1955, ο ίδιος το έγραψε και σε αεροπορικό επιστολόχαρτο, με το γραμματόσημο της κεφαλής της βασίλισσας Ελισάβετ των 25 μιλς και το ‘στειλε στην 16χρονη αγαπημένη του, τη Λύα Χ’’Αδάμου, η οποία απ’ τον Ιούλιο του ’55 είχε μεταναστεύσει στη Ν. Αφρική. «Είναι το τελευταίο μου γράμμα», έγραφε στην εισαγωγή πριν από τους στίχους του. Και μετά: «Φεύγω το απόγευμα… συγχώρεσέ με που δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. Γειά σου, Λύα. Μη λυπηθής αν μάθης πως πέθανα… Γειά σου για πάντα. Φιλικώς, Ευαγόρας».

Ξ Ε Ρ Α Μ Ε απ’ το 1965 και την 1η έκδοση του βιβλίου του Γιώργου Χ’’Κωστή «Ευαγόρας Παλληκαρίδης: Ο ήρωας και ο ποιητής» ότι, στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 που οι Εγγλέζοι απαγχόνισαν τους αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Ανδρέα Παναγίδη, Μιχάλη...