 |
Τάκης Φωτόπουλος, έκδ. Γόρδιος, 2010
Πρόκειται ίσως για την απόλυτη οικονομική μελέτη σχετικά με το ζήτημα των ολεθρίων συνεπειών, που είχε για την Ελλάδα (εννοείται για τα κατώτερα και μεσαία κοινωνικά της στρώματα) η ένταξή της στην Ε.Ε..
|
Για την ακρίβεια, στο βιβλίο δεν υποστηρίζεται, ότι η συμμετοχή τής Ελλάδας στην Ε.Ε. αποτελεί την αιτία τής εγχώριας κρίσης, αλλά ότι αυτή η συμμετοχή υπήρξε ο καταλύτης, που έβγαλε στην επιφάνεια τα διαχρονικά προβλήματα τής ελληνικής οικονομίας (με κυριότερο την αδυναμία δημιουργίας μιας σοβαρής εγχώριας παραγωγικής βάσης). Για τη θεμελίωση τής θέσης του αυτής ο συγγραφέας -κορυφαίος διεθνώς οικονομολόγος, καθηγητής μεταξύ άλλων στο London School of Economics- προβαίνει και σε μια περιεκτικότατη και άκρως ενδιαφέρουσα αναδρομή τής ελληνικής οικονομικής ιστορίας από τις αρχές τού 20ούαιώνα.
Ο συγγραφέας τάσσεται κατηγορηματικά υπέρ τής εξόδου τής χώρας όχι μόνο από την (ψευτο)Ο.Ν.Ε. αλλά και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επιχειρηματολογία του χτίζεται γύρω από μια εξαντλητική παράθεση οικονομικών και οικονομικοϊστορικών δεδομένων και μια αυστηρά επιστημονική -και εξ ίσου εξαντλητική- επεξεργασία τους. Το συμπέρασμα είναι, ότι όσο η Ελλάδα παραμένει στην Ε.Ε., δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα στον αιώνα τον άπαντα να απεγκλωβιστεί από το εξωτερικό της χρέος ή από την χρόνια οικονομική δυσπραγία της. Μεταξύ άλλων, το βιβλίο καταρρίπτει με επιστημονικά επιχειρήματα τον νεοφιλελεύθερο μύθο περί «αναποτελεσματικού» και «ζημιογόνου» δημόσιου τομέα και περί τής αντίστοιχης «αποδοτικότητας» τού δήθεν «ελεύθερου» επιχειρηματικού ανταγωνισμού.
Πρέπει όμως να σημειωθεί, ότι η έξοδος από την Ε.Ε. δεν προτείνεται ως επαρκής, αλλά μόνο ως αναγκαία συνθήκη. Σχετικά με το τί πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα, το βιβλίο προσφέρει πραγματικούς στόχους για την αφαιμασσόμενη εργαζόμενη, άνεργη ή συνταξιούχο πλειοψηφία, η οποία μέχρι στιγμής στερείται διαφώτισης και κατεύθυνσης και παρακολουθεί αιφνιδιασμένη -και χειραγωγημένη- τα όσα υφίσταται.
Η επιχειρηματολογία τού συγγραφέα δεν έχει σχέση με την υποκριτική αριστερή δημαγωγία, η οποία στη δεκαετία τού 1970 προπαγάνδιζε τη μή είσοδο στην τότε Ε.Ο.Κ., προκειμένου η τελευταία να μην ενδυναμωθεί απέναντι στο σταλινοφασιστικό Σύμφωνο τής Βαρσοβίας (ενώ σήμερα η ίδια ακριβώς αριστερά ισχυρίζεται, ότι η έξοδος από την Ο.Ν.Ε. δεν αποτελεί …αριστερό αίτημα). Πολύ περισσότερο, η θέση τού συγγραφέα δεν έχει καμμία σχέση με τον εθνοπατριωτισμό ή παρόμοιες αρρωστημένες εσωστρέφειες. Το βιβλίο τολμά να πει και να θεμελιώσει επιστημονικά αυτό, από το οποίο η εξουσία και τα εκδοτοτηλεπαπαγαλάκια της προσπαθούν επιμελώς να τραβήξουν την προσοχή. Αποτελεί τον μόνο πραγματικό αντίλογο στην εν Ελλάδι νεοφιλελεύθερη επέλαση, έναν ανελέητο διασυρμό τής νεοελληνικής υποκρισίας, όπως αυτή εκδηλώνεται στην οικονομική -και κατ΄επέκταση- στην πολιτική ζωή τής χώρας. |
Δεδομένου, ότι ο συγγραφέας δεν χειρίζεται την οικονομική ορολογία σαν να επρόκειτο για θρησκευτικά θέσφατα (όπως δηλαδή είθισται να κάνουν οι νεοέλληνες δημοσιογραφίσκοι, πολιτικάντηδες, υπουργοκαθηγητάδες και λοιποί γραικύλοι), αλλά την καθιστά απόλυτα κατανοητή στον μή ειδικό (όπως δηλαδή έκαναν ανέκαθεν οι αυθεντικοί επιστήμονες), το βιβλίο αυτό γίνεται ιδανικό, για να το τρίψετε στη μούρη τού νεοφιλελεύθερου, σοσιαλονεοφιλελεύθερου, δεξιού, «κεντροδεξιού», «πρασινοοικολογικού», ή αριστερού κομματόσκυλου τής γειτονιάς σας.
Μαζί με το Δόγμα τού Σοκ τής Ναόμι Κλάιν, πρόκειται για τον πιό ενδιαφέροντα συνδυασμό βιβλίων, που μπορείνα διαβάσει κάποιος αυτόν τον καιρό στην ελληνόφωνη βιβλιογραφία. Βιβλία, που μπορούν να βγάλουν πραγματικά το μουδιασμένο κόσμο στούς δρόμους, ώστε να ρίξει τη νεο(σοσιαλο)φιλελεύθερη χούντα και να αποσταθεροποιήσει μόνιμα τις δομές, που τή γέννησαν και τη δικαιολογούν.
Θεόδωρος Λαμπρόπουλος στο Freeinquiry.gr
Ήταν 
