Στις 29 Μαΐου 1453 γνώρισε τη «Δύση» της μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες που ανέτειλαν ποτέ στο διεθνές στερέωμα, γνωστή ως Βυζάντιο. Η πόλις εάλω. Και δυστυχώς χάθηκε κατά ένα συνήθη για τα ελληνικά-ρωμέικα δεδομένα τρόπο, με προδοσία!
Όσο και αν πάλεψε η τιτάνια μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, βρέθηκε ξανά κάποιος εφιάλτης να ανοίξει την Κερκόπορτα της δειλίας και της ντροπής, αν και το τέλος προδιαγραφόταν από την παρακμή των τελευταίων τριών αιώνων. Το απαράμιλλο θάρρος των ολιγάριθμων –τελικά– υπερασπιστών απέναντι στη συντονισμένη επίθεση εχθρού και προδοτών, δεν μπόρεσε μεν να αποτρέψει την άλωση, αλλά με το αίμα που είχαν χύσει έγραψαν ιστορία και έθρεψαν όλες τις επόμενες γενιές με το γλυκό κρασί του μύθου του Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Σήμερα μετά πάροδο πέντε αιώνων και πλέον, η πατρίδα μας βουλιάζει