Απειλούνται οι Χριστιανοί στο Ιρακ

Απειλούνται οι Χριστιανοί στο Ιράκ

Του Antony Shadid
The New York Times

Η πρόσφατη αιματηρή επίθεση σε μια από τις μεγαλύτερες χριστιανικές εκκλησίες της Βαγδάτης, ήταν η σφοδρότερη από την έναρξη του πολέμου, το 2003. Την επομένη της σφαγής, κηλίδες αίματος παρέμεναν στους τοίχους της εκκλησίας και υπολείμματα σάρκας ανάμεσα στα στασίδια. Αλλά για τους επιζήσαντες, η τραγωδία είναι μεγαλύτερη από τις ανθρώπινες απώλειες: ένας καταιγισμός από χειροβομβίδες, σφαίρες και ζωστήρες με εκρηκτικά έδωσε ένα ακόμη χτύπημα στην πάλαι ποτέ πολυμορφία της χώρας.

«Χάσαμε ένα μέρος της ψυχής μας τώρα», είπε ο Ράντι Χαλίντ, ένας 16χρονος χριστιανός, που ζούσε στον απέναντι δρόμο. Κούνησε το κεφάλι του. «Το πεπρωμένο μας, κανείς δεν ξέρει τι να πει γι' αυτό».
Χωνευτήρι πίστεων
Το Ιράκ ήταν κάποτε ένα αξιοσημείωτο χωνευτήρι πίστεων, εθίμων και παραδόσεων, αλλά η αιματηρή επίθεση με τους 58 νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες χάραξε ένα ακόμη όριο σε μια χώρα, που προσδιορίζεται από πόλεμο, κατοχή και στέρηση. Σχεδόν όλοι οι Εβραίοι του Ιράκ έφυγαν προ πολλού, πολλοί από αυτούς ταλαιπωρημένοι από μια ξενοφοβική κυβέρνηση. Οι χριστιανοί του Ιράκ λιγόστεψαν. Κάποτε αριθμούσαν μεταξύ 800.000 και 1,4 εκατ., αλλά σχεδόν οι μισοί από αυτούς μετανάστευσαν μετά το 2003, όπως λένε οι ηγέτες τους.

Το πρωινό μετά την επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας στη συριακή καθολική εκκλησία για την απελευθέρωση ομήρων, δεν υπήρχαν απαντήσεις για όλα αυτά. Ούτε στις καταδικαστικές δηλώσεις των Ιρακινών ηγετών, οι οποίοι κατηγορούνται για τη δυσλειτουργία του ιρακινού κράτους. Ούτε από τον πάπα Βενέδικτο XVI΄ ο οποίος καταδίκασε «την παράλογη και άγρια βία». Ούτε από τους αξιωματούχους των δυνάμεων ασφαλείας, οι εκτιμήσεις των οποίων ήταν αντιφατικές μεταξύ τους.

Αλλά κυρίως ούτε από τους επιζήσαντες, ένας από τους οποίους είπε ότι οι ένοπλοι, που κατέλαβαν την εκκλησία είχαν μόνο ένα πράγμα στο μυαλό τους. «Ήρθαν για να σκοτώσουν, να σκοτώσουν, να σκοτώσουν».

«Αν δεν αγαπούσαμε αυτή τη χώρα, δεν θα είχαμε μείνει εδώ», είπε ένας 18χρονος τραυματίας, αλλά πολλοί άλλοι τον κοίταξαν με δυσπιστία και διερωτήθηκαν, αν έπρεπε να μείνουν σ' έναν τόπο, τόσο ασταθή και επικίνδυνο.

Σύγχυση
Μετά την επίθεση εξακολουθούσε να υπάρχει σύγχυση γύρω από τα γεγονότα. Αμερικανός αξιωματούχος είπε ότι οι δυνάμεις ασφαλείας αποφάσισαν να εισβάλουν στην εκκλησία, όντας πεπεισμένοι ότι οι δράστες είχαν αρχίσει να σκοτώνουν τους ομήρους. Ωστόσο, αξιωματούχοι του υπουργείου Εσωτερικών και επιζήσαντες έδωσαν διαφορετικές εκδοχές. Ένας αξιωματούχος είπε ότι 23 από τους ομήρους σκοτώθηκαν, όταν δύο από τους ένοπλους πυροδότησαν τα εκρηκτικά με τα οποία ήταν ζωσμένοι, όταν εισέβαλαν οι δυνάμεις ασφαλείας. Ένας άλλος επιβεβαίωσε αυτή την εκδοχή, αλλά είπε ότι πολλοί όμηροι σκοτώθηκαν, αμέσως μετά την κατάληψη του κτιρίου από τους δράστες της Αλ Κάιντα.

Πολλοί επιζήσαντες είπαν ότι οι περισσότεροι σκοτώθηκαν, όταν οι ένοπλοι εισήλθαν στην εκκλησία κι άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως.

Πριν εισβάλλουν οι ένοπλοι, ένας ιερέας είχε προλάβει να οδηγήσει αρκετούς από τους επιζήσαντες σ' ένα πίσω δωμάτιο, όπου ταμπουρώθηκαν κι άρχισαν να προσεύχονται. Όταν τους αντιλήφθηκαν οι ένοπλοι και ανίκανοι να τους πλησιάσουν, έριξαν τέσσερις χειροβομβίδες από το παράθυρο, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις και να τραυματιστούν πολλοί περισσότεροι. Ο Σαμί ήταν από τους τυχερούς. Αλλά την επομένη μετρούσε τους φίλους που είχε χάσει, ανίκανος να δώσει μια απάντηση σ' ένα τεράστιο «γιατί».

geopolitics-gr.blogspot

Εξοργισμένη η Βιέννη από δηλώσεις του Τούρκου πρέσβη

Εξοργισμένη η Βιέννη από δηλώσεις Τούρκου πρέσβη

Ως απόλυτα άστοχες, απαράδεκτες και ασεβείς, χαρακτηρίζουν ο αντικαγκελάριος της Αυστρίας και αρχηγός του συγκυβερνώντος (με τους Σοσιαλδημοκράτες) συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος Γιόζεφ Πρελ και ο γενικός γραμματέας του κόμματός του, Φριτς Κάλτενεγκερ, τις τοποθετήσεις του πρέσβη της Τουρκίας στη Βιέννη, Καντρί Ετσβεντ Τετσάν, σε σημερινή συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα "Ντι Πρέσε", στην οποία ασκεί πρωτοφανή σε δριμύτητα, κριτική κατά της Αυστρίας και των πολιτών της.
Ο Αυστριακός αντικαγκελάριος, στηρίζοντας πλήρως την προερχόμενη από το κόμμα του υπουργό Εσωτερικών, Μαρία Φέκτερ, που βρέθηκε στο στόχαστρο των φραστικών επιθέσεων του Τούρκου πρέσβη, ζήτησε από το Υπουργείο Εξωτερικών να καλέσει άμεσα τον κ. Τετσάν για εξηγήσεις, ενώ από τον πρέσβη της Αυστρίας στην Αγκυρα ζητήθηκε να κάνει παράσταση διαμαρτυρίας στο τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Εξηγήσεις από τον Τούρκο ομόλογό του, Αχμέτ Νταβούτογλου, για τη συμπεριφορά του εκπροσώπου του στην Αυστρία, αναμένεται να ζητήσει και ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών, Μίχαελ Σπίντελεγκερ, ο οποίος τον περασμένο μήνα είχε επισκεφτεί επίσημα την Τουρκία.
Με ασυνήθιστη για διπλωμάτη, φρασεολογία, ο Τούρκος πρέσβης στην Αυστρία, επιτίθεται στη συνέντευξή του ανοικτά τόσο κατά της επίσημης Αυστρίας όσο και κατά των πολιτών της, καλώντας εμμέσως πλην σαφώς, διεθνείς οργανισμούς που εδρεύουν στη Βιέννη, όπως ΟΗΕ, ΟΠΕΚ και ΟΑΣΕ (Οργανισμός για Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη) να εγκαταλείψουν τη χώρα, καθώς, όπως σημειώνει, υπάρχουν πολλές χώρες στον κόσμο στις οποίες οι ξένοι είναι ευπρόσδεκτοι.
Αναφερόμενος στην Αυστριακή υπουργό Εσωτερικών Μαρία Φέκτερ, ο Τούρκος πρέσβης αναφέρει πως αυτή βρίσκεται σε λάθος κόμμα (ΣΣ. υπονοώντας προφανώς πως θα έπρεπε να ανήκει σε κόμμα της Ακροδεξιάς), πως της λείπει μια φιλελεύθερη και ανοικτή συμπεριφορά και πως αυτή θα πρέπει να πάψει να επεμβαίνει στη διαδικασία ενσωμάτωσης, καθώς, όπως σημειώνει, από κάθε πρόβλημα που δίνεται στο Υπουργείο Εσωτερικών, προκύπτει μια αστυνομική λύση.
Ανάλογα επιθετική, είναι η τοποθέτηση του πρέσβη της Τουρκίας στο θέμα της αντιμετώπισης των συμπατριωτών του στην Αυστρία. Ο κ. Τετσάν καταγγέλλει τις αυστριακές αρχές ως υπεύθυνες στη δημιουργία "γκέτο" Τούρκων, ενώ κατηγορεί τις αυστριακές οικογένειες ότι, μη στέλνοντας τα παιδιά τους σε σχολεία με πλειοψηφία εθνικών μειονοτήτων, εξωθούν τους Τούρκους στην απομόνωση.
"Οι Τούρκοι είναι ευτυχισμένοι, δεν θέλουν τίποτε από εσάς, δεν θέλουν να τους μεταχειρίζεστε όπως ένα μικρόβιο", αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη, προσθέτοντας πως οι Αυστριακοί ενδιαφέρονται για ξένους πολιτισμούς μόνον κατά τις διακοπές τους.
Ο Τούρκος πρέσβης τονίζει ακόμη, πως στο θέμα της μαντίλας δεν "πέφτει λόγος" στους Αυστριακούς, καθώς αυτή δεν αντιβαίνει στους νόμους και καθένας είναι ελεύθερος να τη φορά, ιδιαίτερα σε μια χώρα στην οποία επιτρέπεται ο γυμνισμός, ενώ απευθυνόμενος και στους συμπατριώτες του, τους καλεί να μάθουν τη γερμανική γλώσσα και να τηρούν τους νόμους.
Οι επικρινόμενες τοποθετήσεις του ανωτάτου εκπροσώπου της Αγκυρας στην Αυστρία, στη συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα, γίνονται δύο ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση αντιπροσωπευτικής δημοσκόπησης της Αυστριακής Εταιρείας Ευρωπαικής Πολιτικής, στην οποία διαπιστώνεται η αμετάβλητη, σαφής απόρριψη από την πλειονότητα των Αυστριακών, και μάλιστα σε ποσοστό 69%, μιας ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαική Ενωση. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, ποσοστό 69% των ερωτηθέντων απορρίπτει την τουρκική ένταξη και μόλις ένα 17% την υποστηρίζει, με τους νέους μέχρι 25 ετών να τοποθετούνται θετικότερα και το 23% να υποστηρίζει, και "μόνον" το 54% να αντιτίθεται στην ένταξη, ενώ στις ηλικίες άνω των 66 ετών τα ποσοστά αυτά είναι αντίστοιχα, 12% "υπέρ" και 79% "κατά" της ένταξης. Σε αντίθεση με την αρνητική τοποθέτηση απέναντι στην τουρκική ένταξη στην ΕΕ, η ίδια δημοσκόπηση διαπιστώνει την υποστήριξη του αυστριακού πληθυσμού στην ένταξη της Κροατίας σε ποσοστό 68% και της Ισλανδίας σε ποσοστό 62%, ενώ σχετικά αδιάφορα τοποθετούνται οι ερωτηθέντες στο θέμα της ένταξης της ΠΓΔΜ, με ένα ποσοστό 39% να την αποδέχονται και 37% να την απορρίπτουν.
Ο σκεπτικισμός και οι επιφυλάξεις των Αυστριακών απέναντι σε μια ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, καταγράφονται σε όλες τις δημοσκοπήσεις τα τελευταία χρόνια και μάλιστα σε ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό που μερικές φορές έχει περάσει το 80%, ώστε η Αυστρία να βρεθεί με τον τρόπο αυτό στην κορυφή του καταλόγου των χωρών των οποίων ο πληθυσμός αντιτίθεται στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.

 

Εθνικά Θέματα

Hγεμονία Σαμαρά στην Δεξιά

Ηγεμονία Σαμαρά στη Δεξιά

Posted by Εξουσία στο Νοεμβρίου 10, 2010

Του Γιώργου Δελαστίκ

Δεν μπορεί, βεβαίως, να είναι ικανοποιημένη η ΝΔ με τα αποτελέσματα που σημείωσε η ίδια στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές της Κυριακής. Πέρα από το μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους που έχασε, πράγμα που μπορεί να αποδοθεί στην πρωτοφανή αποχή, το σημαντικότερο είναι ότι υποχώρησε ακόμη και το εκλογικό ποσοστό της: Εχασε κάτι λιγότερο από μια εκατοστιαία μονάδα, από το 33,5% που είχε πάρει πέρυσι στις βουλευτικές εκλογές, το οποίο σημειωτέον ήταν το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό της ΝΔ.

Κρινόμενη αυτοτελώς αυτή η εκλογική επίδοση, σαφώς αποτελεί αποτυχία. Πόσω μάλλον που σημειώθηκε σε μια συγκυρία όπου η κατακραυγή του λαού εναντίον της πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει προσλάβει τεράστιες διαστάσεις.

Στην πολιτική όμως τίποτα δεν κρίνεται μόνο αυτοτελώς. Η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ κατά δέκα ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες το βύθισε σε επίπεδα πλέον…. εντελώς συγκρίσιμα με εκείνα της ΝΔ συρρικνώνοντας την υστέρηση της ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ από 10,5 μονάδες πέρυσι σε λιγότερες από δύο φέτος!

Αυτό καθιστά όμως ισοδύναμα πλέον τα δύο κόμματα εξουσίας και αλλάζει εντελώς την ψυχολογία των μελών, οπαδών και ψηφοφόρων της ΝΔ.

Από εκεί δηλαδή που ο Καραμανλής άφησε πέρυσι το κόμμα αυτό σε κατάσταση διάλυσης, με τους οπαδούς του και όλον τον ελληνικό λαό πεπεισμένους ότι πάμε για δύο τουλάχιστον συνεχείς κυβερνητικές θητείες του ΠΑΣΟΚ, ξαφνικά, μόλις έναν χρόνο αργότερα, ο Σαμαράς βρίσκεται επικεφαλής ενός κόμματος που έχει σχεδόν το ίδιο ποσοστό με το ΠΑΣΟΚ!

Λογικό και αναμενόμενο είναι οι οπαδοί της ΝΔ να αισθάνονται ότι η διεκδίκηση της εξουσίας είναι πλέον εφικτή εκ νέου και μάλιστα στο άμεσο μέλλον, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι η δημοτικότητα του ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να πέφτει τους επόμενους μήνες, αφού ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Ανάκαμψη της δημοτικότητας του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ δύσκολη στο άμεσο μέλλον.

Φυσικά, κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ένα κόμμα του 32% πρέπει να ανεβάσει το ποσοστό του κατά 8-10 μονάδες για να κερδίσει την εξουσία, δεν αρκεί απλώς να συνεχίσει να πέφτει ο αντίπαλός του. Αν δεν γίνει αυτό, η ΝΔ δεν βλέπει κυβέρνηση, όπως είναι ευνόητο. Το ουσιώδες όμως σε αυτή τη φάση είναι ότι τα εκλογικά αποτελέσματα έθεσαν εκ νέου στο τραπέζι το θέμα της εξουσίας πολύ πιο σύντομα από όσο φανταζόταν και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της ΝΔ.

Η νέα πραγματικότητα ενίσχυσε αποφασιστικά τη θέση του Αντώνη Σαμαρά τόσο μέσα στην ίδια τη ΝΔ όσο και στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς.

Επιλέγοντας τη γραμμή «Οχι στο Μνημόνιο» μπορεί ο Α. Σαμαράς να μην αύξησε το ποσοστό της ΝΔ, της επέτρεψε όμως να συμπλέει με τις «αντιμνημονιακές» διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων. Αυτό καθιστά ευκολότερη την προσέλκυση ψηφοφόρων στη συνέχεια, καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου θα υιοθετήσει και θα υλοποιήσει πολύ σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα, εντείνοντας έτσι την αντίθεση του κόσμου στην πολιτική της κυβέρνησης.

Για την ώρα, οι εκλογές απέδειξαν ότι η στάση του Α. Σαμαρά εναντίον του Μνημονίου τον βοήθησε καταλυτικά να εξουδετερώσει πολιτικά τόσο την Ντόρα Μπακογιάννη όσο και τον Γιώργο Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ, που έχουν ταχθεί υπέρ του Μνημονίου.

Με την προοπτική ανάκτησης της εξουσίας στο ορατό μέλλον, μόνο περιθωριοποιημένοι βουλευτές της ΝΔ θα επιλέξουν να φύγουν και να πάνε στο υπό ίδρυση κόμμα της Ντόρας, το οποίο κινδυνεύει έτσι εκ γενετής να προσλάβει τις διαστάσεις και την απήχηση του κόμματος του Φώτη Κουβέλη.

Οσο για το κόμμα του ΛΑΟΣ, αυτό πλήρωσε ήδη ακριβά την υποστήριξη του Μνημονίου με το κακό εκλογικό αποτέλεσμα που σημείωσε, σε μια φάση που προσωρινά κατέρρευσε το συνολικό ποσοστό του δικομματισμού.

Θωρακίζοντας τη ΝΔ από διαρροές προς τα ακροδεξιά και περιθωριοποιώντας εκ των προτέρων το κόμμα της Ντόρας, ο Σαμαράς αποκτά την πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία σε ολόκληρο τον χώρο της Δεξιάς.

ΚΛΕΙΔΙΑναζητώντας συμμάχους

Η αποτυχία της ΝΔ να κερδίσει ψηφοφόρους ακόμη και σε αυτή την τόσο αρνητική για το ΠΑΣΟΚ συγκυρία αναδεικνύει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα που έχει η αξιωματική αντιπολίτευση: Σχεδόν κανένας, από τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που εγκατέλειψαν στις περυσινές βουλευτικές εκλογές τη ΝΔ, δεν επέστρεψε ακόμη εκλογικά στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης! Αυτό υποδηλώνει ότι είναι ακόμη πολύ ισχυρή η αρνητική ετυμηγορία του λαού για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή. Αυτό στερεί τη ΝΔ από πολιτικούς και πρωτίστως κοινωνικούς συμμάχους. Αυτό το πρόβλημα άλλωστε προσπαθεί να λύσει η «αντιμνημονιακή» γραμμή του Α. Σαμαρά.

Πηγή: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=41242992

Ο Μαντούβαλος υπέρ Μιχαλολιάκου και Κικίλια

ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟ ΚΑΙ ΚΙΚΙΛΙΑ Ο ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΣ,ΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΔΗΛΩΣΗ!

ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΤΤΙΚΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΟΚΩΝ!


«Τώρα», είπε ο επικεφαλής του συνδυασμού Πειραιάς πόλη Θρύλος, «προέχει η επισφράγιση της ανοδικής πορείας της παράταξης εντός των κόλπων της οποίας γεννηθήκαμε και εκτραφήκα- με. Γι΄ αυτό με ευθύτητα και ανιδιοτέλεια δηλώνουμε ότι θα στηρίξουμε ανεπιφύλακτα τις επιλογές της ΝΔ κατά το δευτερο γύρο των αυτοδιοι κητικών εκλογών».

«Εγώ και οι συνεργάτες μου συμπαρατασσόμεθα στο πλευρό του Βασίλη Μιχαλολιάκου για τον Πειραιά και του Βασίλη Κικίλια για την Περιφέρεια Αττικής και καλούμε όσους μας ψήφισαν να πράξουν το ίδιο» κατέληξε ο Πέτρος Μαντούβαλος.

Η ανακοίνωση του πρώην βουλευτή της ΝΔ προκάλεσε έκδηλη ικανοποίηση στη Ρηγίλλης. Ο Π.Μαντούβαλος «έκανε την υπέρβασή του και απέδειξε ότι διαθέτει παραταξιακή συνείδηση» δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς.

ΠΗΓΗ.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΘΕΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ: ΤΗΝ ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΩΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΣ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕ ΡΔΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΚΙ ΝΗΣΗ. ΔΗΛΑΔΗ, ΤΗΝ ΕΠΙ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

ΑΛΗΘΕΙΑ,Ο...ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙ'ΑΥΤΟ;;;

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΣΟΚΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ,ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΥΡΥΤΕΡΩΝ ΔΕΞΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ:ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΟΜΩΣ,ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΟΛΟΓΑ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ

 

hellas-orthodoxy

Νορβηγία: Στοπ στο αρκτικό τζαμί

Τετάρτη, 10 Νοεμβρίου 2010

ΟΣΛΟ - Ένα σχέδιο ανέγερσης τζαμιού στο πιο βόρειο σημείο του κόσμου διακόπηκε, αφότου η Νορβηγία αρνήθηκε να δεχθεί χρηματοδότηση από Άραβα χρηματοδότη, με την κυβέρνηση να επικαλείται τη Δευτέρα την έλλειψη θρησκευτικής ελευθερίας στη Σαουδική Αραβία, πατρίδα του χρηματοδότη.

"Θα ήταν παράδοξο και αφύσικο να εγκρίνουμε τη χρηματοδότηση που προέρχεται από μια χώρα όπου η θρησκευτική ελευθερία δεν υπάρχει", δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Ragnhild Imerslund.

Το τζαμί στην Tromsoe, μια πόλη που βρίσκεται στο Αρκτικό Κύκλο, χρηματοδοτείται εν μέρει από δωρεές του Σαουδάραβα επιχειρηματία Hamad al-Gamas, ο οποίος έχει δεσμευθεί να χορηγήσει 20 εκατομμύρια κορώνες (2,5 εκατομμύρια ευρώ) για το έργο, σύμφωνα με αναφορές που κάνουν τα νορβηγικά μέσα ενημέρωσης.

"Ο δωρητής έθεσε ως προϋπόθεση οι νορβηγικές αρχές να υποβάλλουν γραπτή έγκριση", είπε στον εκφωνητή NRK, εκπρόσωπος της οργάνωσης που θέλει να κτίσει το τζαμί.

"Σε περίπτωση απουσίας της έγκρισης αυτής, είναι φυσικό το σχέδιο να ανασταλεί», είπε.

Νωρίτερα φέτος η κυβέρνηση αρνήθηκε να εγκρίνει την έγερση μουσουλμανικού τεμένους στην πρωτεύουσα, στο Όσλο, για τον ίδιο λόγο.

Η Νορβηγία ενημέρωσε σχετικά τη Σαουδική Αραβία για την απόφαση αυτή τον περασμένο μήνα, είπε ο Imerslund.

Το Ισλάμ στη Νορβηγία

Το Ισλάμ είναι η μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα στη Νορβηγία με ποσοστό 2,5% έως 3,4% του πληθυσμού της χώρας. Ήδη από το 1990 οι μουσουλμάνοι ξεπέρασαν σε αριθμό τους Ρωμαιοκαθολικούς και τους πεντηκοστιανούς. (Η Νορβηγία έχει πληθυσμό 4.900.000 κατοίκους. Επίσημη θρησκεία είναι η Εκκλησία της Νορβηγίας - προτεσταντικού λουθηρανικού προσανατολισμού). Σύμφωνα με επίσημη στατιστική του 2007, 79.068 είναι τα μέλη των ισλαμικών κοινοτήτων της Νορβηγίας, ποσοστό ανεβασμένο κατά περίπου 10% από εκείνο του 2006. Το 56% από αυτούς ζουν στο Όσλο, στο Akershus και στο Buskerud. Πρόσφατες αναφορές υπολογίζουν τον αριθμό των ατόμων με ισλαμικό θρησκευτικό προσανατολισμό στη Νορβηγία γύρω στους 163.000. Η πλειοψηφία προέρχεται από το Πακιστάν, το Ιράκ, τη Σομαλία και την Τουρκία.

Η Ισλαμική κοινότητα στη Νορβηγία δεν είναι ενιαία και υπάρχουν πολλά τζαμιά κάτω από την ομπρέλα της οργάνωσης Ισλαμικό Συμβούλιο της Νορβηγίας (Islamsk Rad Norge).

Το πρώτο τζαμί στη Νορβηγία κτίστηκε στο Όσλο το 1974. Η πρωτοβουλία για το τζαμί προήλθε από Πακιστανούς που βοηθήθηκαν από το Ισλαμικό Πολιτιστικό Κέντρο το οποίο είχε ήδη ανοίξει τζαμί στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Το νέο τζαμί ήταν προσκολλημένο στο deobandi κλάδο του σουνιτικού Ισλάμ.

Οι υποστηρικτές του κλάδου barelwi, ήθελαν ένα δικό τους τζαμί και το άνοιξαν το 1976. Σήμερα αυτό είναι το μεγαλύτερο τζαμί στη Νορβηγία, με πάνω από 5000 μέλη.

Δεδομένου ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός αυξήθηκε, ο αριθμός των μουσουλμανικών τεμενών πολλαπλασιάζονταν γρήγορα. Όταν ο συνολικός αριθμός των Μουσουλμάνων δεν ήταν μεγάλος, ήταν φυσικό πολλές διαφορετικές ομάδες να μαζεύονται στο ίδιο τζαμί. Αλλά, καθώς διάφορες μεταναστευτικές ομάδες αυξάνονταν σε αριθμό, την επιθυμία για ξεχωριστά τζαμιά για ανθρώπους διαφορετικών γλωσσών, εθνικοτήτων, και αιρέσεων αυξήθηκε. Το πρώτο τζαμί σιιτών, ιδρύθηκε το 1975 και στις αρχές του 1980, κτίσθηκαν τζαμιά άλλο για τους Μαροκινούς και άλλο για τους Τούρκους.

Τα τζαμιά ως επί το πλείστον βρίσκονται σε κανονικά οικοδομικά τετράγωνα της πόλης, και δεν είναι εύκολα ορατά σημεία των πόλεων.

Το 2000, το τζαμί στο Όσλο έγινε το πρώτο νορβηγικό τζαμί που πήρε άδεια για να αρχίσει την εκτέλεση των adhan της κλήσης που κάνει ο μουεζίνης για προσευχή. Η απόφαση αυτή του δήμου προσβλήθηκε από το ‘συντηρητικό’ Κόμμα της Προόδου. Η απόφαση που εξέδωσε το Δικαστήριο επέτρεψε στο τζαμί να εκτελεί τα adhan.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Εκλιπαρεί τώρα τον Σαμαρά ο Κακλαμάνης

Εκλιπαρεί τώρα την βοήθεια του Σαμαρά ο Κακλαμάνης

Από factorx στις 10/11/2010

Ο Σαμαράς βάζει τα συμφέροντα της παράταξης πάνω απο τα πρόσωπα

Εκεί που την προηγούμενη εβδομάδα ….απαιτούσε από την Ρηγίλλης να μην τον συμπεριλάβει στον κατάλογο της νίκης αν κέρδιζε και το έπαιζε “ανεξάρτητος”, ο υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας Νικήτας Κακλαμάνης εκλιπαρεί τώρα την βοήθεια του Αντώνη Σαμαρά και το κόμματος. Έστειλε μάλιστα σήμερα το κ. Καρατζά στην Ρηγίλλης να προσκαλέσει τον πρόεδρο της ΝΔ σε εκδήλωση στον δημοτικό σταθμό 9,84.
Ο Σαμαράς όμως παρά το γεγονός ότι ο Δήμος Αθηναίων παραδόθηκε στους μηχανισμούς της Αγίας Οικογένειας, παρά την ανηλεή υπονόμευση που δέχθηκε βάζει το συμφέρον της παράταξης πάνω απο τα πρόσωπα
Στις 6 το απόγευμα ο Αντώνης Σαμαράς θα παραστεί σε εκδήλωση κομματικών στελεχών της ΝΔ από την Α΄ Αθήνας, στο αμφιθέατρο της Τεχνούπολης στο Γκάζι

ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ, ΛΟΓΩ ΕΚΛΟΓΩΝ, ΚΑΙ ΑΡΑ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΩΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 16 τρέχοντος ΘΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΑ. ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΝΩΜΗ!

ΜΕΤΑ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ. ΤΟ EPIRUS-ELLAS EIXE MIA ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ ΕΙΡΩΝΙΑ"! ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΖΑ Η ΜΙΣΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ: ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟΠΩΛΟΥΝ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΙΣΜΟ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ; ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΙΤΕΣ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ OI EΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΣΚΕΦΘΗΚΑΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ.

O Ιδιότυπος ακτιβισμός του Καμίνη

Ο ιδιότυπος ακτιβισμός του κ. Καμίνη

Αναρτήθηκε από ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΤΟΥΛΑΣ στις 11:50 μ.μ.

Οι τοποθετήσεις του Καμίνη ως Συνηγόρου του Πολίτη πολλές φορές χαρακτηρίζονταν από μία ιδιότυπη αίσθηση νομικού ακτιβισμού, καταδεικνύοντας μία στρατευμένη ιδεολογική τοποθέτηση. Θέσεις αυτού του τύπου, χαρακτηριστικές μίας ακραίας ιδεολογικής προσέγγισης, ερχόντουσαν σε αντθεση με τα καθήκοντα του. Οι παρεμβάσεις αυτές ήταν συχνές.

Το 2008 επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας ο Καμίνης γνωμοδότησε κατά της απομάκρυνσης του παράνομου οικισμού των λαθρομεταναστών στην Πάτρα, ο οποίος είχε προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στους πολίτες.


Η χωρική διάσταση της κρατικής υπόστασης και η εδαφική αναφορά της έννοιας της εθνικής κυριαρχίας δεν αναιρέθηκαν κατ’ ανάγκη από την ανάδυση υπερεθνικών οργανισμών, ιδίως όσον αφορά σε θέματα απόδοσης υπηκοότητας και ελέγχου των μεταναστευτικών ροών προς την επικράτεια ενός κράτους. Η Σύμβαση της Χάγης (1930) κατοχυρώνει το αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους ως προς την απονομή και την αφαίρεση της υπηκοότητας.

Η Σύμβαση για το Καθεστώς των Προσφύγων (Convention Relating to the Status of Refugees) του 1951, η οποία διακηρύσσει ότι το δικαίωμα ενός προσώπου να εγκαταλείπει την χώρα του συνιστά καθολικό δικαίωμα, δεν θεμελιώνει αντίστοιχο δικαίωμα εισόδου σε μία άλλη χώρα, καθώς άλλωστε μία τέτοια διάταξη θα συνιστούσε κατάλυση της έννοιας της κρατικής κυριαρχίας.[1]

Η συνάρθρωση της έννοιας της κυριαρχίας και της έννοιας της εδαφικότητας είναι εγγενής και αυτονόητη στο κράτος. Στο Σχέδιο Συνθήκης για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης καθίσταται σαφές ότι το έθνος-κράτος δεν αναιρείται ως ιδεολογική και νομική έννοια, αλλά συνυπάρχει λειτουργικά με την διαμορφούμενη ευρωπαϊκή συνομοσπονδία.[2]

Η έννοια της ιθαγένειας παραμένει αναλλοίωτη στην ουσία της και η απόδοσή της εξακολουθεί να υπάγεται στην κυριαρχική αρμοδιότητα του έθνους-κράτους. Η θέσπιση της ευρωπαϊκής ιθαγένειας δεν περιορίζει την ταύτιση της εθνικής κυριαρχίας με την ιθαγένεια, καθώς διευκρινίζεται ότι «η ιθαγένεια της Ένωσης προστίθεται στην εθνική ιθαγένεια και δεν την αντικαθιστά».[3]

Σε κάθε περίπτωση η ίδια η έννοια ενός παγκοσμιοποιημένου, διεθνούς δικαίου είναι πλασματική, καθώς σε διεθνές επίπεδο το δίκαιο προκύπτει ως συνέπεια του ρυθμιστικού και διακανονιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα στις επιμέρους εθνικές προσεγγίσεις των εθνών-κρατών.[4] Ακόμη και η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1948) δεν αποτελεί κατ’ ουσίαν διεθνή συμφωνία. Το διεθνές εθιμικό δίκαιο δεν ενέχει κανονιστική ισχύ ούτε στο εσωτερικό του έθνους-κράτους ούτε σε διακρατικό επίπεδο.[5]

Η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως μίας υπερκρατικής και υπερεθνικής αρχής δεν είναι δυνατόν να προσληφθεί επί τη βάσει μίας αντίληψης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως καθολικοποιημένων δικαιωμάτων της υπηκοότητας, τα οποία θα εκτείνονται σε υπερεθνικό επίπεδο ή θα αναιρούν την έννοια της κυριαρχίας του κράτους ως προς την απόδοση της ιθαγένειας και τον καθορισμό της εισόδου στην εδαφική επικράτεια.[6]

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονιστεί ότι ένας συχνά μη αναφερόμενος κίνδυνος για την αρχή της κρατικής κυριαρχίας και της δικαιοδοσίας των κυβερνήσεων επί των αλλοδαπών μεταναστών είναι ο δικαστικός και ευρύτερα νομικός ακτιβισμός.[7] Ένα τμήμα της δικαιοσύνης, συνεπικουρούμενο από νομικούς και ομάδες ακτιβιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή από ομάδες εθνοτικής αναφοράς ήδη εγκατεστημένων σε ορισμένες χώρες μεταναστών, με πρόσχημα την εφαρμογή των κανόνων διεθνούς δικαίου και συχνά υπό την επιρροή ξενοφιλικών ιδεολογημάτων, συντελεί στον περιορισμό της δυνατότητας ελέγχου του έθνους-κράτους επί του μεταναστευτικού αποθέματος.[8] Οι κίνδυνοι του δικαστικού ακτιβισμού περιλαμβάνουν:

α. τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας

β. την υπονόμευση του μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου προγραμματισμού μίας συγκροτημένης μεταναστευτικής πολιτικής

γ. την παράβλεψη των εξω-εθνικών δεσμεύσεων των ομάδων πίεσης, οι οποίες διάκεινται ευνοϊκά προς τη μετανάστευση, με προφανείς συνέπειες για τα μεγέθη της εθνικής και της κοινωνιακής ασφάλειας.[9]


[1] Βλ. UNHCR (ed.), Refugee Protection: A Guide to International Refugee Law, New York 2001, 8. Το ίδιο ισχύει και για το άσυλο, η απόδοση του οποίου επαφίεται στην κυριαρχική δικαιοδοσία του κράτους.

[2] Βλ. την προσεκτική αποτίμηση στον R. Cooper, Η διάσπαση των εθνών: Τάξη και χάος στον 21ο αιώνα, μτφρ. Κ. Αμπαζής, Αθήνα: Κέδρος, 2005.

[3] Βλ. Π.Κ. Ιωακειμίδης & Γ. Κασιμάτης (επιμ.), Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, Αθήνα: Σάκκουλας, 2003, 30.

[4] Βλ. D. Charny, ‘Competition among Jurisdictions in Formulating Corporate Law Rules: An American Perspective on the “Race to the Bottom” in the Europe Communities’, Harvard International Law Journal 32:2 (1991), 423-56∙ J. Trachtman, ‘International Regulatory Competition, Externalization, and Jurisdiction’, Harvard International Law Journal 34:1 (1993), 47-104.

[5] Για μία διαφορετική προσέγγιση βλ. W.M. Reisman, ‘Sovereignity and Human Rights in Contemporary International Law’, American Journal of International Law 84:4 (10/1990), 866-76.

[6] Αυτή είναι η προσέγγιση λ.χ. του Rainer Bauböck, Transnational Citizenship: Membership and Rights in International Migration, Aldershot: Edward Elgar, 1994. Βλ. του ιδίου, ‘Towards a Political Theory of Migrant Transnationalism’, International Migration Review 37:3 (9/2003), 700-723. Βλ. την αντίθετη θέση του Παναγιώτη Κονδύλη στο οξύ δοκίμιό του ‘«Ανθρώπινα δικαιώματα»: εννοιολογική σύγχυση και πολιτική εκμετάλλευση’, στο Π. Κονδύλης, Από τον 20ό στον 21ο αιώνα: Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000, Αθήνα: Θεμέλιο, 2000² [1998], 61-7.

[7] Βλ. την καταδίκη του δικαστικού ακτιβισμού στο M. Ignatieff, Τα ανθρώπινα δικαιώματα ως πολιτική και ως ειδωλολατρεία, μτφρ. Ε. Αστερίου, Αθήνα: Καστανιώτης, 2004.

[8] Για παραδείγματα ενός τέτοιου δικαστικού ακτιβισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες βλ. S. Sassen, Χωρίς έλεγχο;Η εθνική κυριαρχία, η μετανάστευση και η ιδιότητα του πολίτη την εποχή της παγκοσμιοποίησης, μτφρ. Π. Παπανδρέου, Αθήνα: Μεταίχμιο, 2003, 136-8, 179-80, σημ. 7.

[9] Οι φιλομεταναστευτικές οργανώσεις των χωρών υποδοχής των μεταναστευτικών ροών ενίοτε λαμβάνουν οικονομική και πολιτική υποστήριξη από τις αρχές των χωρών προέλευσης των μεταναστευτικών ροών, με σαφείς αρνητικές επιπτώσεις στις διακρατικές σχέσεις των δύο κρατών. Για τις εξω-εθνικές αυτές δεσμεύσεις των φιλομεταναστευτικών οργανώσεων βλ. S. Sassen, Χωρίς έλεγχο;, ό.π., 180, σημ. 8.

 

blemilo.blogspot

 

Τα μουστακάκια της αριστεράς αποτριχώνονται

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Η μεταπολίτευση παρήγαγε πολλών ειδών αλλόκο τες προσωπικότητες στον χώρο της πολιτικής και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, που ιδιαίτε- ρα μετά το 1990 μετατράπηκαν … σε αυγοτάραχο, όπως θα έλεγε και η κ. Μαρίκα Μητσοτάκη. Οι πλέον ίσως χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι τα γνωστά μουστακάκια της αριστεράς που ξεκίνη σαν από το ΚΚΕ ή την ΚΝΕ και δια του ΔΟΛ πέρα- σαν στον Συνασπισμό, για να καταλήξουν να υποστηρίζουν τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, ρίχνοντας και καμιά υποστηρικτική κουβέντα προς τις ηγεσίες της ΝΔ, όταν τα συγκυριακά συμφέροντά τους το απαιτούν. Ένα από αυτά τα «μουστακάκια» είναι κι ο κ. Παύλος Τσίμας.

Εδώ και πολύ καιρό ο κύριος αυτός επιδίδεται σε έναν αγώνα νομιμοποίησης αυτών που επέλεξαν την οδό του μνημονίου για να στηρίξουν το παραπαίον καθεστώς στην Ελλάδα. Δεν του δώσαμε σημασία διότι απλούστατα κρίναμε ότι δεν αξίζει τον κόπο. Ο άνθρωπος αυτός έχει απομυθοποιηθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η στοιχειώδης ευγένεια απαι τεί να αφήνεις το συγκεκριμένο άτομο να .........βιώσει ήσυχα το δράμα του. Σήμερα, όμως, ο κύριος αυτός φαίνεται να αποφάσισε να περάσει στο επό- μενο στάδιο της απομυθοποίησης που συνδέεται με την … αποτρίχωση του χαριτωμένου μουστακιού του.

Υπό τον τίτλο «Οι εκλογές και το Μνημόνιο» ο κύριος Τσίμας, μεταξύ άλλων διασκεδαστικών ως προς την πολιτικότητα του μνημονίου επιχειρημάτων, γράφει στα σημερινά «Τα Νέα»: «η Ιρλανδία βρίσκεται σε κύκλο λιτότητας από το 2008, προηγήθηκε της Ελλάδας κατά 14 μήνες και έχει ήδη πίσω της τρεις φάσεις αιματηρών περικοπών. Η οικονομία της βρίσκεται σε ύφεση βαθύτερη από ό,τι η ελληνική- συρρικνώθηκε κατά 3% του ΑΕΠ το 2008, κατά 8% το 2009 κι άλλο 1,5% μέσα στο 2010. Και- το σημαντικότερο- η χώρα αυτή δεν έχει υπογράψει κανένα μνημόνιο με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ενωση ή άλλον σατανικό οργανισμό. Αν όλα αυτά μεταφραστούν από την κελτική στην ελληνική γλώσσα, σημαίνουν, πολύ απλά, ότι όλη η περί Μνημονίου συζήτηση, που κυριάρχησε στην προεκλογική περίοδο και σφράγισε τον χαρακτήρα των εκλογών είναι, μάλλον, μια συζήτηση σε λάθος βάση. Αν χώρες που δεν έχουν υπογράψει μνημόνιο, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Ισπανία, υποχρεώνονται να κάνουν ό,τι κάνει και η Ελλάδα, και μερικές φορές σε πιο άγρια και επώδυνη εκδοχή, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι το πρόβλημά μας- δυστυχώς- δεν είναι το Μνημόνιο.»

Δυστυχώς, είναι εμφανές από το απόσπασμα αυτό, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι απλώς το μνημόνιο, αλλά μία χυδαία κάστα που αποτελεί τμήμα της πολιτικής τάξης της χώρας, εκφράζοντας μάλιστα την δήθεν προοδευτική πτέρυγά της.

Για τον κύριο Τσίμα και τους ομοίους του, με ή χωρίς «μουστακάκια», το μνημόνιο είναι τρίχες κατσαρές. Δεν αξίζει, κατά την γνώμη τους, να εστιάζει κανείς στην διαφορετική πολιτική πρακτική και πολιτική κουλτούρα που εισαγάγει αυτό στην άρθρωση της εξουσίας στην χώρα και στην λειτουργία του ελληνικού κράτους. Είναι σαν το μνημόνιο να αποτελεί ένα νομοθετικό εργαλείο για την δόμηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, που έστω και υπό εξωτερική πίεση, θα πρέπει να πραγματοποιηθούν στην χώρα μετά από ευρύτερη πολιτική συναίνεση. Είναι, με άλλα λόγια, σαν ο κ. Τσίμας να μην έχει καταλάβει απολύτως τίποτα για την πολιτική φύση του μνημονίου.

Δυστυχώς, όμως, για αυτόν κι ακόμα δυστυχέστερα για όλους εμάς τους υπόλοιπους, μουστακαλήδες ή μη, το μνημόνιο δεν είναι αυτό που επιχειρεί να εμφανίσει ο αγαπητός Παύλος. Είναι ένας πρωτόγνωρος μηχανισμός κατάλυσης της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, μέσω του οποίου διαμορφώνονται νέα δεδομένα στην άσκηση πολιτικής εξουσίας και μια νέα αντίληψη στις διεθνείς και υπερεθνικές σχέσεις της χώρας μας. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους που μέσω μιας διεθνούς συμβάσεως, η οποία μάλιστα στην βουλή περνάει ως κοινός νόμος, παραβιάζοντας την συνταγματική τάξη της χώρας, επιτρέπεται το εκπλειστηρίασμα περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Με την δανειακή σύμβαση που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του μνημονίου, η κυβέρνηση αποδέχτηκε απολύτως αυθαίρετα  την ένταξή μας σε καθεστώς χρεοστασίου υπό διεθνή επιτήρηση, με την μονομερή απεμπόληση της ασυλίας που παρέχει το διεθνές δίκαιο στα κυρίαρχα κράτη έναντι των δανειστών τους.

Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεται μεταξύ άλλων, στους δανειστές μας, μέσω του μηχανισμού διάσωσης, το δικαίωμα να προβούν σε αναγκαστική εκτέλεση εις βάρος της δημόσιας περιουσίας, αδιακρίτως αν πρόκειται για στοιχεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, μέσα αναγκαία για την εθνική μας άμυνα, δημόσια κτήρια, κοινόχρηστοι χώροι κλπ στοιχεία, που αποτελούν πάγια αγαθά του ελληνικού κράτους.

Δεν γνωρίζω πώς θα μπορούσε αυτά να τα μεταφράσει από την ελληνική ή την αγγλική, στην κελτική διάλεκτο ο κ. Τσίμας, αλλά εγώ που δοκίμασα προ καιρού να τα εξηγήσω σε μία Ιρλανδή συνάδελφό μου, ανατρίχιασε ρωτώντας με αν έχει συμβεί αυτό ξανά στην Ελλάδα. Της εξήγησα ότι τέτοιο πράγμα δεν έχει υπογράψει ποτέ η ελληνική κυβέρνηση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ούτε ακόμη σε απείρως δραματικότερες εποχές πτώχευσης. Ακόμα και την εποχή που η χώρα είχε καταστραφεί και τεθεί υπό διεθνή έλεγχο, είχε αποδεχτεί η αποπληρωμή των δανείων να γίνει μέσω των προσόδων από την εκμετάλλευση των δημόσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων, αλλά ποτέ δεν ετέθη ζήτημα εκπλειστηριασμού της κρατικής περιουσίας. Η γυναίκα έμεινε άφωνη, αλλά ο κ. Τσίμας κελαηδάει ακόμα μνημονιακά.

Τέλος, για να μην ταλαιπωρούνται οι φίλοι αναγνώστες, ας κλείσω αυτό το σημείωμα θυμίζοντας στον Παύλο, ότι αρμόδιοι για να κρίνουν οποιαδήποτε αμφισβήτηση κατά την εκτέλεση της συμβάσεως που ενσωματώνεται στο μνημόνιο, θα είναι οι ίδιοι οι δανειστές μας και όχι οποιοσδήποτε άλλος επιδιαιτητής όπως προβλέπεται συνήθως σε τέτοιου είδους συμβάσεις. Ας θυμίσω επίσης, καθώς πλέον έχουμε απολύτως ξεχαστεί μέσα στον θόρυβο που προκαλεί η προπαγάνδα απ’ όλες τις μεριές, ότι η σύμβαση αυτή που καταλύει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, προνοούσε ότι θα υπογραφεί από τον υπουργό οικονομικών και απλώς θα ενημερωθεί η βουλή.  

Αυτήν την δημοκρατία υπερασπίζεσαι Παύλο; Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις πως η συγκεκριμένη πρακτική που ακολουθήθηκε για την επιβολή και την αποδοχή του μνημονίου, διαμορφώνει μία νέα πολιτική κουλτούρα στην χώρα και μια απίθανα αντιδημοκρατική αρχή στην ΕΕ, παράλληλα με έναν νέο νομικό πολιτισμό, που ουσιαστικά καθιστά το σύνταγμα κουρελόχαρτο;

Αν εσύ, όπως κι ο Γιώργος, θεωρείτε το σύνταγμα εμπόδιο στην παγκόσμια διακυβέρνηση που προδήλως ή καταδήλως οραματίζεστε, ζητήστε εκτός από εκλογές και την σύγκληση συντακτικής εθνοσυνέλευσης για να κατασκευάσετε έναν συντακτικό χάρτη στα μέτρα της παγκόσμιας διακυβέρνησης, διαλύοντας τους θεμελιώδεις θεσμούς που συστήνουν την κυριαρχία του ελληνικού κράτους. Σε άλλη περίπτωση, οι μεν κυβερνώντες λειτουργούν με το πνεύμα πραξικοπηματιών, οι δε υποστηρικτές τους με την κουλτούρα που την εποχή της μεταπολίτευσης χαρακτήρισε τα μουστακάκια της αριστεράς. Η επιχειρηματολογία του κ. Τσίμα σήμερα, έδειξε ότι η πολιτική του μνημονίου αποτελεί στρατηγική επιλογή του καθεστώτος και όχι συγκυριακή ανάγκη. Δεν ήταν, λοιπόν, μονόδρομος, αλλά εμφανίστηκε ως μονόδρομος, που σήμερα παρουσιάζεται ως ένα ασήμαντο δρομάκι, το οποίο, όμως, δεν επέλεξαν άλλες χώρες που αναγκάζονται να προβούν σε κοινωνικά επώδυνες μεταρρυθμίσεις ... Παύλο μας!

 

Αναρτήθηκε από kafeneio στις 9.11.10

Στρατηγικός χατζηαβατισμός

 

  Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε η επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Άμυνας στην Ουάσινγκτον την περασμένη εβδομάδα, παρά τις σημαντικές ειδήσεις που έβγαλε.. Κατά την διάρκεια της τριήμερης επίσκεψης εργασίας ο ΑΝΥΕΘΑ ενημέρωσε λε πτομερώς τον αρχηγό του Μικτού Επιτελείου των ΗΠΑ, ναύαρχο Μάικ Μιούλεν, για τις συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου στο Αιγαίο και κατόπιν παραχώ ρησε συνέντευξη τύπου, όπου και δήλωσε -ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι η υποταγή στην τουρκική επιθετικότητα αποτελεί ...μονόδρομο.Πιο συγκεκριμένα, ερωτώμενος αν η Ελλάδα υποκύπτει στην τουρκική επιθετικότητα, ο κ.Μπεγλίτης δεν το αρνήθηκε καν, αλλά δήλωσε ότι "η άλλη επιλογή είναι η σύγκρουση". Δηλαδή ο κ. ΑΝΥΕΘΑ, που ο θεσμικός ρόλος και η πολιτική ευθύνη του συνίστανται ακριβώς στο να είναι η χώρα έτοιμη για σύγκρουση (και να εκπέμπει αυτή την εντύπωση προς τα έξω, ως αποτρεπτικό μήνυμα), με μια φράση του ακυρώνει την ελληνική αποτρεπτική αξιοπιστία, υπονοώντας ότι η σύγκρουση με την Τουρκία είναι αδιανόητη για την Ελλάδα.

Μοιραία έρχεται στο μυαλό ο μεγάλος Π.Κονδύλης, ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο είχε μιλήσει για μικρομεσαίους πολιτικούς που φέρουν στους ισχνούς ώμους τους το βάρος εσχάτων ιστορικών ευθυνών...Στρατηγική ψυχραιμία, στρατηγική αφασία, στρατηγικός χατζηαβατισμός...

εν κρυπτώ

Υπουργέ απάντηση τώρα....

Αναπάντητα ερωτήματα

 .

Στο περιθώριο των εορτασμών για τον προστάτη της Πολεμικής Αεροπορίας, Αρχάγγελο Μιχαήλ, ο Υπουργός Άμυνας κ.Ευάγγελος Βενιζέλος σε ερώτηση για τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, δήλωσε χαρακτηριστικά:

«Δεν ακολουθούμε μία πολιτική εξαρτημένων αντανακλαστικών, επιδεικνύουμε την αναγκαία στρατηγική ψυχραιμία, αλλά δεν αφήνουμε τίποτε αναπάντητο…«

Η δήλωση αυτή πέρασε απαρατήρητη από το σύνολο των συντακτών και των ΜΜΕ, όπως άλλωστε … συνηθίζεται.

Μιας λοιπόν και στο Υπουργείο Άμυνας δεν αφήνουν τίποτα αναπάντητο, καλό θα ήταν ο κ.Βενιζέλος και ο κ. Μπεγλίτης να μας απαντήσουν στο παρακάτω εύλογο ερώτημα …

«Γιατί για κάθε 40 τούρκικα αεροσκάφη  στο Αιγαίο απογειώνονται για να τα αναχαιτίσουν …. 4 ελληνικά αεροσκάφη;»

politis-gr

Από την άρση του Casus belli στην τοποστρατηδική της ΑΟΖ

Από την άρση του Casus belli στην τοποστρατηγική της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης

του Ν. Λυγερού - Αφού η άρση του Casus belli δεν είναι  πια μια θεωρητική ουτοπία είναι απαραίτητο να εξετάσουμε και τις προοπτικές αυτής της αλλαγής φάσης ακόμα κι αν για να γίνει υπαρκτή θα πρέπει να περιμένουμε τηντελική απόφαση της τουρκικής εθνοσυνέλευσης. Σε κάθε περίπτωση η προετοιμασία είναι εύλογη στη στρατηγική. Η άρση του Casus Belli επιτρέπει την εφαρμογή μέσω της επικύρωσης της Συνθήκης Montego Bay για τα 12 ναυτικά μίλια. Επιπλέον, ανοίγει πρακτικά και το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, η οποία καλύπτει τις ανάγκες μας στο χώρο του Αιγαίου. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να σημειώσουμε και τον εξής προβληματισμό. Όταν μιλούμε για τα 12 ΝΜ και μετά για το 200 ΝΜ, δηλαδή όταν περνάμε από τα χωρικά ύδατα στην ΑΟΖ, έχουμε την εντύπωση ότι δεν μπορούμε παρά μόνο να κερδίσουμε χώρο.

Αυτό ισχύει μόνο στη φάση, όπου υπάρχουν τουλάχιστον 3 παίκτες για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της θεωρίας παιγνίων, αφού η θεωρία αποφάσεων δεν επαρκεί για αυτόν τον προβληματισμό. Διότι το κέρδος για τις δύο χώρες προέρχεται από το χώρο που χάνουν στα διεθνή ύδατα. Έχουμε, λοιπόν, για τους δύο παίκτες, ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος, όταν βρισκόμαστε σε ελεύθερο πλαίσιο. Όμως η μελέτη της τοποστρατηγικής της ΑΟΖ δείχνει ότι η απόλυτη εφαρμογή της έρχεται σε σύγκρουση σε τοπικά σημεία. Για να είμαστε συγκεκριμένοι, ας εξετάσουμε την περιοχή του Καστελόριζου. Το σύμπλεγμά του σε σχέση με τη Ρόδο λειτουργεί ως ένα γραμμικό σύστημα που βασίζεται αποκλειστικά στην απλοποίηση των δεδομένων της Συνθήκης Παρισίου του 1947. Αν εφαρμόσουμε την ΑΟΖ δίχως να προσέξουμε τα δεδομένα που ισχύουν από τότε θα έχουμε μία επικάλυψη της περιοχής από τη θεωρητική τουρκική ΑΟΖ. Στην πραγματικότητα, και από την άλλη πλευρά, δηλαδή μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, γίνεται το ανάλογο φαινόμενο, μόνο που παρουσιάζεται εκτός συνόρων ακόμα κι αν εμπλέκεται με το F.I.R. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό το παράδειγμα; Η αναζήτηση της εφαρμογής της ΑΟΖ θα δημιουργήσει μια διαπραγμάτευση κι αυτή θα πρέπει να βασίζεται σε ορθολογικούς κανόνες που εξασφαλίζει η τοποστρατηγική μέσω των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay. Αλλιώς, αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσουμε τοπικές εξαιρέσεις που θα έχουν κόστος. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να αποφασίσουμε μια ολική στρατηγική, για να λύσουμε το πρόβλημα της ΑΟΖ και να αποφύγουμε με τέτοιο τρόπο διακρατικές τριβές, οι οποίες δεν θα έχουν νόημα στο διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, η στρατηγική μας πρέπει να ενταχθεί σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, για να ενισχυθεί από τους εταίρους μας έτσι ώστε να είναι ανθεκτική κι επομένως αποτελεσματική. Τώρα είναι η ώρα να μελετηθεί με ακρίβεια το όλο θέμα για να γνωρίζουμε εξ αρχής τις πρέπουσες κινήσεις από τις δύο πλευρές.

Άκυρη η εκλογή Χριστόφια ;

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, η εκλογή Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία κινδυνεύει να ακυρωθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο, μετά τις αποκα- λύψεις του ότι είναι πιο Σύριος παρά Έλληνας.

 

Διαδίδεται σε κάποιους κύκλους ότι πρέπει να επαναπροκηρυχθούν προεδρικές εκλογές με στόχο να τηρηθεί η κανονική τάξη του Συντάγματος. Βάσει του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο πρόεδρος πρέπει να είναι πάντοτε ΕΛΛΗΝΑΣ στην καταγωγή, τη γλώσσα, τον πολιτισμό ή Ελληνορθόδοξος στο θρήσκευμα.

Άλλωστε με την επιστροφή του στις πατρογονικές του εστίες στη Συρία θα μπο -ρέσει να διεκδικήσει εκεί εκλογή από τους Άραβες συμπατριώτες του. Ίσως εκεί- νοι στη Συρία αφού μοιράζονται «την ίδια ιστορία, τις ίδιες συνήθειες» μαζί του, του μοιάζουν και βρίσκονται πιο κοντά του παρά οι Έλληνες, να κατάβουν τι είδους ανεπανάληπτη ηγετική προσωπικότητα είναι!

ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ

ερετικο ιστολογιο

Χάπι κατάσκοπος

Ένα πρωτοποριακό χάπι, που θα μπορεί να παρακολουθεί τον ασθενή εκ των έσω σχεδιάζει να δημιουργήσει η Novartis. Αν πάρει την έγκριση, το χάπι θα δοκιμαστεί σε ασθενείς που έχουν κάνει μεταμόσχευση. Δείτε πώς λειτουργεί. Στην εποχή της υψηλής τεχνολογίας ακόμα και το φάρμακο σου μπορεί να σε παρακολουθεί. Η ελβετική φαρμακοβιομηχανία Novartis είναι έτοιμη να υλοποιήσει την τεχνολογία του "έξυπνου" χαπιού, καθώς σχεδιάζει να ζητήσει τους επόμενους μήνες έγκριση από τις αρμόδιες ρυθμιστικές Αρχές για την κυκλοφορία ενός καινοτομικού χαπιού, που θα περιέχει ένα τσιπάκι.

Σε πρώτη φάση, η νέα τεχνολογία θα δοκιμαστεί σε ένα από τα καθιερωμένα φάρμακα της εταιρίας, το οποίο λαμβάνεται από τους ασθενείς που έχουν κάνει μεταμόσχευση, για να μην απορρίψει ο οργανισμός τους το νέο όργανο ως ξένο. Ανώτερο στέλεχος της εταιρίας, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, δήλωσε ότι, στη συνέχεια, η ίδια τεχνολογία του ενσωματωμένου τσιπ θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε πολλά άλλα χάπια. "Προχωράμε στη δημιουργία ενός φαρμάκου με τσιπ για τους ασθενείς με μεταμόσχευση και ελπίζουμε ότι στους επόμενους 18 μήνες θα μπορέσουμε να το έχουμε έτοιμο για να ζητήσουμε τη σχετική άδεια από τις ρυθμιστικές Αρχές, τουλάχιστον στην Ευρώπη", ανέφερε ο υπεύθυνος ανάπτυξης Τρέβορ Μάντελ, μιλώντας σε ιατρικό συνέδριο στη Νέα Υόρκη. Η Novartis συμφώνησε φέτος τον Ιανουάριο να πληρώσει 24 εκατ. δολάρια για να αποκτήσει πρόσβαση στην τεχνολογία "τσιπ μέσα σε χάπι" που ανέπτυξε η μικρή εταιρία βιοϊατρικής έρευνας Proteus Biomedical με έδρα την Καλιφόρνια, μια κίνηση που αποσκοπούσε στο να αποκτήσει ανταγωνιστικό προβάδισμα σε σχέση με τις άλλες μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες, που θεωρούν πολλά υποσχόμενη τη νέα τεχνολογία.Το μικροσκοπικό τσιπ Proteus, που περιέχεται μέσα στο χάπι που καταπίνει ο ασθενής, ενεργοποιείται από το οξύ του στομάχου και στέλνει πληροφορίες σε ένα μικρό επίδεσμο-πλακέτα πάνω στο δέρμα, που με τη σειρά της μεταδίδει τα ιατρικά δεδομένα σε ένα "έξυπνο" κινητό τηλέφωνο ή τα στέλνει σε ένα γιατρό μέσω του Ίντερνετ. Το "τσιπάκι" μπορεί να συλλέξει μια πληθώρα βιομετρικών πληροφοριών, όπως το σφυγμό της καρδιάς, τη θερμοκρασία του σώματος, την αρτιότητα των κινήσεων κ.α.
Επειδή ο Πρωτέας απλώς πρόκειται να προστεθεί σε ένα υπάρχον φάρμακο, η Novartis δεν προτίθεται να κάνει εξαρχής πλήρεις κλινικές δοκιμές για το νέο φάρμακο, αλλά θα κάνει απλώς τα λεγόμενα τεστ βιο-ισοδυναμίας για να αποδείξει ότι το χάπι με το τσιπ δεν διαφέρει από το αρχικό χωρίς το τσιπ.
Από την άλλη όμως, τίθεται το ερώτημα με ποιο τρόπο θα διασφαλίζονται τα προσωπικά ιατρικά δεδομένα των ανθρώπων, από τη στιγμή που στοιχεία σχετικά με την υγεία τους θα μεταδίδονται μέσα από το σώμα τους σε κάποιον έξω από αυτό και μάλιστα ασύρματα Wi-Fi ή μέσω Bluetooth, συνεπώς θα μπορούσαν ακόμα και να υποκλαπούν κατά την μεταφορά τους. Όπως παραδέχτηκε ο εκπρόσωπος της εταιρίας, οι ρυθμιστικές Αρχές κατ' αρχήν δεν είναι αρνητικές στην ιδέα ενός χαπιού με τσιπ, όμως εκφράζουν επιφυλάξεις σχετικά με την προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Εθνικά Θέματα

Η υιοθέτηση του όρκου του Ιπποκράτη από τους Άραβες

 24grammata.com/ επιστήμες

διαβάστε, επίσης, σχετικό  άρθρο για τον Ασκληπιό και τον Ιπποκράτη
γράφει ο Ισσά ΤΑΛΕΜΠ, Ιατρός

Στις ανθρώπινες κοινωνίες, οι ανάγκες για ανθρωπιστική, αξιοπρεπή και έντιμη ιατρική πράξη είναι πάντοτε επίκαιρο θέμα παλιά, όπως και σήμερα. Η επαγγελματική στάση, η επιστημονική κατάρτιση, το ήθος και η συμπεριφορά του ιατρού, δέχονται καθημερινά ηθικές προκλήσεις και κριτικές, ανεξάρτητα από τόπο, χρόνο, γλώσσα, νοοτροπία και πολιτισμό. Η ιατρική σαν τέχνη δύσκολα μπορεί να προσδιοριστεί πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά. Δημιουργήθηκε με τη δημιουργία του ανθρώπου, λένε μερικοί. Η κοινή πηγή της αρχικής σύλληψης της ιατρικής βρισκόταν στους πόνους και στους φόβους του πρωτόγονου ανθρώπου, λένε άλλοι. Ο άνθρωπος πάντα αναζητούσε την ανακούφιση του πόνου του, ψυχικού και σωματικού. Επικαλέστηκε τη βοήθεια αόρατων και ανώτερων δυνάμεων, θεών και δαιμόνων και προσέφυγε στη φύση και στο συνάνθρωπό του. Η ιστορία αυτής της αναζήτησης είναι η σκιαγράφηση της επίπονης πορείας της ανθρώπινης σκέψης μέσα στους αιώνες, από την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη μέχρι σήμερα. Από την αναζήτηση αυτή δημιουργήθηκε σιγά- σιγά ένας πυρήνας εμπειρικών γνώσεων με συμβολή όλων των αρχαίων λαών. Κάθε νήμα χωριστά από αυτά, που υφαίνουν τον ιστό των γνώσεών μας στην ιατρική, ανάγεται σε μακρινές και διαφορετικές αρχές και συγχέεται επίσης με νήματα άλλων ιστών. Τα επιτεύγματα του πνεύματος δεν αποτελούν αυτοτελή και ανεξάρτητα γεγονότα στη ροή της ιστορίας. Είναι οι κρίκοι μιας ατέλειωτης σειράς επινοήσεων, που, όλοι μαζί, συγκροτούν το λαμπρό οικοδόμημα της επιστήμης και του πολιτισμού.

Η ιατρική και η αρρώστια έχουν μια αδιαφιλονίκητη επίδραση στο σύνολο της ιστορίας και η ιατρική συμπεριφορά σε κάποια χρονική περίοδο μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος προβολής ολόκληρου του πολιτισμού αυτής της περιόδου. Γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για μια κοινωνία, όταν ξέρουμε πώς αντιμετώπιζε τους ασθενείς της και τι πίστευε για την αρρώστια.

Η Αραβική ιατρική είναι από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αλληλεπίδρασης γνώσεων, που είχαν για την αρρώστια και τη θεραπεία διάφορες κοινωνίες σε διαφορετικές εποχές.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι, οι περισσότεροι από αυτούς τους σοφούς στοιχήθηκαν σε ορθολογικές αντιλήψεις, απορρίπτοντας το στείρο δογματισμό των ιερών κειμένων. Η ιστορία της ιατρικής είναι κυρίως η ιστορία της ιατρικής γνώσης και ο κάτοχός της σε όλες τις εποχές είναι ο γιατρός.

Καταγράφει και αναλύει τις διαχρονικές μεταβολές των διαταραχών της υγείας και των μέτρων προστασίας της.

Φιλοσοφία, όπως ανέφερε ο Βυζαντινός ιατροφιλόσοφος Νικηφόρος Βλεμμίδης, καλείται ”τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών, προεξάρχει δε και νομοθετεί όλες τις άλλες”. Η φιλοσοφία υπάρχει στη βάση κάθε ανθρώπινης αναζήτησης και φυσικά και στην αναζήτηση της ιατρικής. Η ηθική είναι οι αξίες, που αφορούν τις ανθρώπινες συμπεριφορές και συσχετίζονται με την ορθότητα ή όχι των πράξεων για την αγαθότητα ή μη των κινήτρων και σκοπών. Δεν ξέρουμε πότε άρχισε η ιατρική και πότε άρχισε διαχρονικά σε αυτή η ηθική, στις συνθήκες κάθε ανθρώπινης κοινωνίας. Κώδικες δεοντολογίας προϋπήρχαν της ιπποκρατικής ηθικής, λ.χ. Hammourabi 1728 -1684 π.Χ. έκτος βασιλιάς της πρώτης αρχαίας Βαβυλωνικής Δυναστείας. Είναι η αρχαιότερη, ολοκληρωμένη κωδικοποίηση, η οποία αποτελεί τροποποιημένη μορφή ακόμη πιο παλιών νόμιμων διατάξεων και θεσμών.

Εξάλλου, στην οδυνηρή πορεία της, η ιατρική εξασκούνταν από ιατρούς – ιερείς στις αρχαίες ανθρώπινες κοινωνίες (Μεσοποταμίτες, Αιγύπτιοι, Κινέζοι, Πέρσες κ.λ.π. και στην Ελλάδα στα Ασκληπιεία) και αφού την εποχή του Ιπποκράτη η ιατρική βγήκε από τον ιερό τόπο (Ασκληπιείο) και από ιερατική έγινε λαϊκή, υπήρχε ανάγκη ηθικής δέσμευσης. Ο όρκος του Ιπποκράτη αποτελεί μέγιστο δείγμα της ηθικής των ιατρών της εποχής εκείνης, συνιστά πολύτιμο στοιχείο του αναγκαίου, του δέοντος στην άσκηση της ιατρικής. Αντανακλά την κλασσική ελληνική σκέψη, η οποία είχε απόλυτη πεποίθηση στην ικανότητα και αυτοδυναμία της ανθρώπινης λογικής και στην ηθική πληρότητα της συνείδησης. Η φιλανθρωπία, η φιλαλήθεια και το κοινωνικό χρέος είναι ηθικές αρχές αποδεκτές από όλη την ανθρωπότητα, σήμερα και σε παλιότερες εποχές και βέβαια είναι παραδεκτές από ανθρώπους με διαφορετική θρησκεία, διαφορετική φιλοσοφική τοποθέτηση και φυσικά διαφορετική ηθική.

Οι Άραβες ίδρυσαν την πρωτεύουσα Βαγδάτη, το έτος 762 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλ Μανσούρ, δεύτερου χαλίφη της δυναστείας των Αββασίδων. Μέχρι τέλους του 8ου αιώνα έγινε λαμπρότατο κέντρο μάθησης και κουλτούρας, κυρίως την εποχή του Χαρούν Αλ Ρασίντ. Στη Βαγδάτη ιδρύθηκε η σχολή ”Bayt al Hikmah” (οίκος της σοφίας) το 830 από τον al Mamun, στον οποίο μετέφεραν όλες τις κλασσικές επιστήμες της εποχής (ινδικές, περσικές, κινέζικες κυρίως όμως ελληνικές, ελληνιστικές και ελληνορωμαϊκές). Στον οίκο της σοφίας μετέφεραν κυρίως την Περσική σχολή Jundishapur στη δημιουργία της οποίας είχαν παίξει σημαντικότατο ρόλο οι Νεστωριανοί, μετά το 451 μ.Χ. και οι έλληνες σοφοί της Ακαδημίας των Αθηνών μετά το κλείσιμό της το 529 μ. Χ. Η σχολή αυτή έχει ακόμη πιο παλιές σχέσεις με τις κλασσικές ελληνικές επιστήμες, από την ίδρυσή της λίγο μετά το 388 μ.Χ. Σ’ αυτή, η επιστημονική γλώσσα ήταν η Ελληνική και  δίπλα της η Περσική, Συριακή και η Αραβική.

Ο Shapur ο 3ος παντρεύτηκε μια όμορφη Ελληνίδα Πριγκίπισσα, η οποία νοσταλγούσε την Κωνσταντινούπολη. Ο Shapur για να την ευχαριστήσει της επεφύλαξε μια ιδιαίτερη έκπληξη: έκτισε αυτή την πόλη. Όταν την αντίκρισε η πριγκίπισσα, είπε μια φράση που στα Περσικά σημαίνει ”είναι πολύ πιο ωραία από την Κωνσταντινούπολη και την Αντιόχεια”. Η παραφθορά της φράσης αυτής έγινε στα Αραβικά Jundishapur. Ακόμη ο Shapur διαμόρφωσε το όλο περιβάλλον της πόλης που έκτισε ώστε να θυμίζει έντονα Βυζάντιο.

Η δυναστεία των Αββασίδων ήταν όλοι φορείς των ελληνικών αντιλήψεων, υποστηρικτές και λάτρεις των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων. Ίδρυσαν ειδικό σώμα μεταφραστών, που τους ανέθεσαν το έργο εξεύρεσης, συλλογής και μετάφρασης όλων των ελληνικών, φιλοσοφικών, ιατρικών και άλλων επιστημών. Η πλειοψηφία των μεταφραστών ήταν Νεστωριανοί (Σύριοι, Άραβες). Ο επικεφαλής και πιο διάσημος από αυτούς ήταν ο Hunain Ibn Is-haq al ibadi, γιατρός, ιστορικός και μεταφραστής, γνωστός στη Δύση ως Ιωαννίτιος (809-873 μ.Χ.), γεννημένος στη Χίρα της Μεσοποταμίας. Ήταν ο πιο βαθύς μελετητής της ελληνικής γλώσσας, μεταξύ των σοφών της Ανατολής. Κατείχε άπταιστα τις τέσσερις γλώσσες της εποχής, την Αραβική, τη Συριακή, την Ελληνική και την Περσική. Σε αυτόν οφείλεται η δημιουργία των όρων και της επιστημονικής γλώσσας των Αράβων. Έκανε πάνω από διακόσιες μεταφράσεις από τα ελληνικά στα συριακά και αραβικά. Ήταν ο επίσημος μεταφραστής του al Mutawakkil. Μετέφρασε όλη την Ιπποκρατική Συλλογή (corpus Hippocraticum), τα έργα του Αριστοτέλη, του Ορειβάσιου, του Δισκουρίδη, του Γαληνού κ.ά. Οι μεταφράσεις του ήταν τόσο ακριβείς και κλασσικές, ώστε έχουν μεγάλη σημασία ακόμη και σήμερα για την κριτική των κειμένων των αρχαίων ελλήνων συγγραφέων για ανασύσταση. Πληρωνόταν το βάρος των βιβλίων του σε χρυσό, έτσι παράγγειλε στους κατασκευαστές χαρτιού το πιο βαρύ και χονδρό χαρτί και διέτασσε τους γραφείς να γράψουν με μεγάλα γράμματα και να αφήνουν μεγάλα μεσοδιαστήματα. Γνώριζε απ’ έξω τον Όμηρο (Ηλιάδα).

Ο ανεψιός από την αδελφή του Hubaish ibn al- asm και μαθητής του, μετέφρασε τον όρκο στα Αραβικά από τις Συριακές μεταφράσεις του θείου του και κάτω από την επίβλεψή του, το έτος 850 μ.Χ. περίπου, έργο αφιερωμένο στον φιλανθρωπιστή και επιστήμονα Βin Shakir. Επίσης μια δεύτερη μετάφραση, αφιερωμένη στον φιλανθρωπιστή – ιατρό Isa bin Yahya.

Το χαρτί, που ήταν Κινέζικη επινόηση (εφεύρεση) του Tsai LUM, το 105 μ.X., που αγιοποιήθηκε γι’ αυτό το λόγο, και η γνώση της κατασκευής του έφθασε στη Βαγδάτη το 712 μ.Χ. από Κινέζους αιχμαλώτους στη Σαμαρκάνδη, ήταν πολύ χρήσιμο σ’ αυτή τη μεταφραστική προσπάθεια.

Η εισαγωγή των ελληνικών επιστημών γενικά και της ιατρικής και της φιλοσοφίας ειδικά, αποτέλεσε για τους Άραβες γόνιμο γνωστικό υπόστρωμα για δημιουργική σκέψη. Έτσι τον 9ο αιώνα, που αποκαλείται Χρυσός Αιώνας των Αράβων, πάνω στην ελληνική κληρονομιά άνθησε ένα λαμπρό φιλοσοφικό κίνημα από ιατρούς, φιλοσόφους, φιλανθρωπιστές και διανοούμενους της Ανατολής. Τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του παραπάνω κινήματος μπορούν και μόνο επιγραμματικά να συνοψιστούν και να κωδικοποιηθούν με τον εξής τρόπο:

α) Η αναζήτηση και η διάδοση της γνώσης αρχίζει από την ώρα της γέννησης και σταματάει την ώρα της ταφής,

β) η γνώση είναι πλούτος και η παιδεία είναι ο δρόμος της,

γ) αναγνώρισαν δυο δυνάμεις ή κύριους συντελεστές στο σύμπαν, το Θεό στη σφαίρα της φύσης και τον Άνθρωπο στο τομέα της ηθικής ανθρώπινης δράσης και

δ) η φιλοσοφική σκέψη ότι η αλήθεια, που ανακαλύπτει ο μη θεόπνευστος λόγος, δεν συγκρούεται με την ισλαμική αλήθεια, όταν και οι δύο κατανοούνται ορθά, ήταν μεγάλο βήμα στη σωστή κατεύθυνση.

Σε κλίμα ανεξιθρησκίας ασχολήθηκαν εντατικά με τη διερεύνηση των αρχαίων ελληνικών, ελληνιστικών και ελληνορωμαϊκών επιστημών.

Η Ιπποκρατική συλλογή ήταν γνωστή στην Ανατολή από και μετά την εποχή της περίφημης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, που ιδρύθηκε από τον Πτολεμαίο Φιλάδελφο (282-246 π.Χ.). Ο Ιπποκράτης επίσης ήταν γνωστός, καθώς έμενε στην Ανατολή μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο κήπος που δίδαξε ιατρική και θεράπευε αρρώστους στη Δαμασκό, είναι γνωστός ως σήμερα και διατήρησε την ονομασία ”Κήπος του Ιπποκράτη” μέχρι την εποχή του Εl Gifti, το 13ο αιώνα μ.Χ. Η Δαμασκός θεωρείται ότι είναι η πρώτη πόλη στον κόσμο, που δίδαξε συστηματικά ιατρική ο Ιπποκράτης. Επίσης ο Ιπποκράτης έμεινε στην Αίγυπτο και στη Λιβύη. Απ’ όλη την Ιπποκρατική συλλογή ο Όρκος, που αποτελεί αθάνατο κλασσικό κείμενο, εντυπωσίαζε τους Άραβες και επιθύμησαν να τον ενστερνιστούν. Οι ουμανιστικές αρχές, οι έννοιες που αποδίδουν με σαφήνεια τις υποχρεώσεις του ιατρού απέναντι στον άρρωστο, τους οικείους του και το κοινωνικό σύνολο, η προσωπικότητα του ιατρού (ευσεβής, έξυπνος, λογικός, με καλή μνήμη, σεμνός, απλός, ευπρεπής, όχι φιλάργυρος, με θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις, να μη χορηγεί θανατηφόρα φάρμακα, να μη κάνει εκτρώσεις,) η ανάγκη να τιμά ο μαθητής το δάσκαλό του, να τηρεί το απόρρητο και το περιεκτικό περιεχόμενο του όρκου είναι έννοιες που γράφτηκαν 1.300 χρόνια πριν φθάσουν στους Άραβες το 850 μ.Χ. Και αφού ο όρκος μελετήθηκε και αναλύθηκε, υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό από τους σοφούς της Ανατολής και διαδόθηκε ευρέως, ως μοναδικός όρκος, μεταξύ των ιατρών και σπουδαστών της ιατρικής στη Βαγδάτη και σε όλες τις νέες σχολές της ιατρικής (Σαμαρκάνδης, Δαμασκού, Καΐρου και έπειτα μέχρι τη Κόρδοβα της Αραβικής Ισπανίας – σύνολο σχολών 35).

Η τροποποίηση αφορούσε μόνο την εισαγωγή του Όρκου, δηλαδή αντί ”Ομνύω Απόλλωνα, ιατρόν και Ασκληπιόν και Υγείαν και Πανάκειαν και Θεούς πάντας τε και πάσας” διαμορφώθηκε σε ”Ορκίζομαι στο Θεό το θεραπευτή, άρχοντα της ζωής και του θανάτου, χορηγό της υγείας και δημιουργό της γιατρειάς και κάθε θεραπείας. Ορκίζομαι σε όλους τους πιστούς, άνδρες και γυναίκες”. Το υπόλοιπο μέρος του Όρκου διατηρήθηκε όπως ήταν η απόδοσή του ακριβώς και στην ελληνική. Στην τελευταία έκδοση του όρκου, που δημοσιεύτηκε το 1993, η εισαγωγή μίκρυνε και έγινε ”Ορκίζομαι στο Θεό, το γιατρό, χορηγό της υγείας και της γιατρειάς”.

Η φιλοσοφία και η ιατρική, βάδισαν αδελφωμένες τον απέραντο δρόμο της ιστορικής εξέλιξης, θα παραμείνουν όσο υπάρχει άνθρωπος με πνεύμα και ψυχή, ως οι δύο μεγάλες θεραπαινίδες του πόνου, ψυχικού και σωματικού. Κατά την ανέλιξη των επιστημονικών συλλογισμών και φιλοσοφικών σκέψεών του, προς λύση των προβλημάτων της ιατρικής, θεωρητικής και πρακτικής, πάντοτε ο νους του ιατρού, εργαζόταν ιστορικώς, είτε είχε ο ίδιος συνείδηση του πράγματος είτε όχι. Η Ιπποκρατική συλλογή είναι πολύτιμος μάρτυρας της αναμφισβήτητης αυτής αλήθειας και της αρχαιότητάς της. Ο μέγας στοχαστής Ιπποκράτης, έδειξε ότι καμία σοβαρή συζήτηση ή ανασκόπηση ιατρικού θέματος δεν είναι δυνατό να γίνει χωρίς επιστημονική κριτική, βασισμένη στην ιστορική εξέλιξη του θέματος, όταν έγραψε το περίφημο δοκίμιο (Περί Αρχαίης Ιητρικής). Από τότε ο κανόνας δεν παρουσίασε εξαιρέσεις. Επί πλέον έχει αποδειχθεί επιστημονικά (Sarton, Whitehead κ.ά) ότι ο ανθρώπινος νους είναι βασισμένος πάνω σε ιστορική αρχιτεκτονική, δέχεται την πνευματική τροφή καλύτερα, όταν αυτή προσφέρεται στο πλαίσιο της ιστορικής εξέλιξης του διδασκόμενου θέματος (πειραματική ψυχολογία). Το κύριο και θεμελιώδες συμπέρασμα, που καταλήγουν όλοι οι επιστήμονες, που διαπρέπουν στην ιστοροφιλοσοφική ανάλυση και κριτική της επιστημονικής σκέψης και για να αναφέρουμε τους πλέον εξέχοντες (Bacon, Compte, Poincare, Cantor, Sarton, Dannemann κ.λ.π.) είναι ένα και μοναδικό: η επιστημονική σκέψη και ο επιστημονικός συλλογισμός για να γίνει γόνιμος και συμπαγής, πρέπει να αντέχει στη φιλοσοφική ανάλυση και κριτική. Φιλοσοφική δε ανάλυση και κριτική, χωρίς βαθιά ιστορική γνώση του επιστημονικού θέματος, είναι λογικώς αδύνατη.

Καθώς μόνο η φωνή δημιουργικών πνευμάτων, μεγάλων ποιητών ή μεγάλων φιλοσόφων ανοίγει νέους δρόμους προς το μέλλον και οδηγεί στη συνειδητοποίηση του νοήματος της ιστορίας και οι Άραβες ήταν λαός με πλούσια φαντασία, με ποιητική διάθεση και ψυχή, που μπορούσε να νιώσει την ομορφιά και το ρυθμό, όπως έλεγε ο Ν. Παπασπύρος. Έτρεφαν προς την ποίηση την ίδια αγάπη που είχαν για τα άλογα, τις γυναίκες και το κρασί, προσθέτει ο Durant. Ο ποιητής ήταν για τους Άραβες ο ιστορικός τους, ο χρονικογράφος, ο σατιρικός, ο ηθικολόγος, ο δημοσιογράφος, ο ρήτορας και αυτός που τους εμψύχωνε την ώρα της μάχης. Αυτή η ευαίσθητη ποιητική ιδιοσυγκρασία των Αράβων, δεν ήταν δυνατό να μην επηρεαστεί από το φωτεινό ελληνικό πνεύμα και την ακμάζουσα στη Μέση Ανατολή ελληνική επιστήμη.

Κλείνοντας τη σύντομη αυτή αναφορά, για ένα τόσο σπουδαίο θέμα, πιστεύω ότι δεν πρέπει να παραλείψω τον πρώτο αφορισμό του Ιπποκράτη, με την ελπίδα να γίνει πυξίδα στη ζωή καθενός μας, ο οποίος έχει ως εξής: ”ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά, ο καιρός οξύς, η πείρα σφαλερή και η κρίσις χαλεπή” (Η ζωή του ανθρώπου είναι σύντομη, η επιστήμη ατέλειωτη, ο χρόνος λίγος, η πείρα λαθεμένη και η απόφαση δύσκολη).

Η αναφορά αυτή αφιερώνεται στη μνήμη της μητέρας μου, η οποία απεβίωσε μόλις χθες (6-11-2004) και για λόγους ανώτερους της δικής μου θελήσεως δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στο τελευταίο ταξίδι της Αιωνία η μνήμη της και ελαφρό το χώμα που την σκεπάζει.

Οδυσσεύς: Για την πλούσια βιβλιογραφία ανατρέξτε στο 24 grammata