Ο ελληνικός εθνικισμός γεννήθηκε τη περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και αναπτύχθηκε έντονα μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Χαρακτηριστικά αυτού του γνήσιου ελληνικού εθνικισμού ήταν ο επαναπροσδιορισμός της εθνικής ταυτότητας μέσα από την επανασύνδεση με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό , η αναβίωση της ελληνικής παιδείας ως ελευθερίας σκέψεως και επιστημονικής έρευνας και η δημιουργία εθνικού κράτους και εθνικού στρατού σε σχέση με την εδαφική ελληνική κυριαρχία . Πάνω σε αυτή τη βάση τέθηκαν και άλλα ζητήματα όπως το ζήτημα του εξελληνισμού της αυτοκρατορίας , της πνευματικής εξάπλωσης στη δύση , της αναβίωσης της ελληνικής θρησκείας, της αναμόρφωσης του χριστιανικού δόγματος ώστε να αποβάλει τα εβραϊκά , μηδενιστικά του στοιχεία , της αναθέσμισης του πολιτεύματος και της κοινωνικής αναδιάρθρωσης πάνω στα θεμέλια της δικαιοσύνης , της δίκαιης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου και της εθνικο-κοινωνικής συνοχής.
Η εθνικιστική αφύπνιση τέθηκε κατ’ ανάγκη σε πλήρη αντίθεση με το πνευματικό , κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας . Όταν μάλιστα η πολιτική κεφαλή της αυτοκρατορίας αντιλήφθηκε την αναγκαιότητα της ανανέωσης προς αντιμετώπιση του εξωτερικού κινδύνου των τούρκων , υπονομεύθηκε από την εκκλησία και τους τσιφλικάδες – τιμαριούχους που αποτελούσαν την κυρίαρχη οικονομική τάξη και καταδυνάστευαν από κοινού τα λαϊκά στρώματα.
Αυτή η εσωτερική σύγκρουση αποδυνάμωσε στο έπακρο την αυτοκρατορία με αποτέλεσμα την κατάρρευση της.
Τα χρόνια που επακολούθησαν , στις συνθήκες της δουλείας αλλά και από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα, συντελέσθηκε μια στροφή της εξουσιαστικής τάξης από τον ανεθνικό και ανθελληνικό κοσμοπολιτισμό του Βυζαντίου προς ένα άκαμπτο καθεστωτικό εθνικοφρονισμό (σε αντίθεση με το αγνό λαϊκό εθνικό φρόνιμα). Η ιδεολογική αυτή μετάλλαξη επισκίασε και απώθησε τον γνήσιο ελληνικό εθνικισμό αφενός και αφετέρου παρέδωσε την ανάγκη ανανέωσης και προόδου στην εκμετάλλευση από μαρξίζοντα και εθνομηδενιστικά πολιτικά σχήματα.
Έκτοτε ο ελληνικός εθνικισμός συνθλίβεται μέσα στις μυλόπετρες της συντήρησης και της ακροδεξιάς από την μια και του ψευδεπίγραφου προοδευτισμού και εθνομηδενισμού από την άλλη. Αυτές οι δύο ακραίες ροπές διαχέονται προς το κέντρο και διαποτίζουν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα που απορροφά επιπρόσθετα τις ξενόφερτες ιδέες της καπιταλιστικής αντιπαλότητας. Συντηρητισμός και εθνομηδενισμός εκφράζουν δύο εξίσου επικίνδυνες και καταστροφικές νοοτροπίες.
Το αποτέλεσμα είναι μια καταστροφική συνειδησιακή σύγχυση, που από τα βάθη της αντλεί την δύναμη της και παρατείνει την εξουσία της η κοινωνική αδικία και η σχάση του κοινωνικού ιστού , ενώ η αλλοίωση της εθνικής ταυτότητος μετατρέπει το έθνος σε βουβό ιστορικό κομπάρσο και δουλοπάροικο των ξένων. Είμαστε ένα έθνος με ιστορία και πολιτισμό που σήμερα δεν διαδραματίζουμε κανένα σημαντικό ρόλο στην ιστορία και τον πολιτισμό.
Έτσι επανέρχεται στη μοίρα μας η αναζήτηση της εθνικής μας ταυτότητας πάνω στην οποία θα στηρίξουμε ένα ισχυρό εθνικό κράτος και θα διεκδικήσουμε τον πνευματικό ηγεμονικό ρόλο μας στην ιστορία. Η υπεράσπιση των αξιών του έθνους , της πατρίδος και της προόδου επαφίεται στην αναζωπύρωση ενός γνήσιου ελληνικού εθνικισμού που θα βρει τις πηγές του στις απαρχές του νέου ελληνισμού που συνδέθηκε άρρηκτα με τον αρχαίο ελληνικό διάκοσμο.
Το Βυζάντιο ως ιδεολογικό , κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο δεν είναι η γέφυρα που ενώνει τον σύγχρονο ελληνισμό με τις αρχαίες ρίζες, αλλά οι εθνικές εκείνες δυνάμεις που έδρασαν την περίοδο του Βυζαντίου αντίμαχες και αντίπαλες με το κατεστημένο .
Σε αυτή τη τιτάνια προσπάθεια ανακαθορισμού της ιδεολογίας του ελληνικού εθνικισμού και επανασύνδεσης του με την μακρά εθνική βούληση που ουδέποτε εσίγησε , ουδέποτε υποτάχθηκε , θα βρεθούμε αντιμέτωποι και με τον καθεστωτικό εθνικοφρονισμό που εξευτελιστικώς αυτονομάζεται εθνικισμός και με τον εθνομηδενισμό και τα ξενόφερτα διαλυτικά ιδεολογικά ρεύματα.
Αγώνας για ένα έθνος που θα στηρίζει τη πρόοδο και τη συνοχή του στην ελληνική παιδεία που εδράζεται στην εσωτερική ελευθερία και στο λαϊκό κράτος δικαίου, που ορθώνεται πάνω στη κοινωνική δικαιοσύνη και την πραγματική δημοκρατία της συμμετοχής στην εξουσία των παραγωγικών δυνάμεων του λαού.
Σε αυτό δρόμο οφείλει να πορευθεί το εθνικιστικό κίνημα και να εκφράσει σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, τη βαθύτερη επιθυμία του έθνους να ξαναβρεί το δρόμο της προόδου και του ιστορικού και φυσικού του (εξ αίματος αναδυόμενου ) προορισμού.
Από τις επάλξεις της Κύπρου , το Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα απευθύνεται προς τους όπου γης έλληνες και καλεί σε αυτόνομη δράση, υπό την ιδεολογία του ελληνικού προοδευτικού και κοινωνικού εθνικισμού .
Λουκάς Γ. Σταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου