Σελίδες

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Ο φορολογούμενος είναι η αληθινή κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, και είναι πάντα οι φτωχοί που οφείλουν να καταθέτουν την ελεημοσύνη στους πλουσίους.

Τα σκοτεινά παιχνίδια της Deutsche Bank και το Δ' Ράιχ    (από το apnea.gr)



Η Deutsche Bank ως ο ενορχηστρωτής της ριψοκίνδυνης γερμανικής πολιτικής.

Η Ιταλία έχει βρεθεί τον τελευταίο καιρό στο πλευρό της Ελλάδας, όχι βέβαια από πνεύμα αλτρουισμού και αλληλεγγύης αλλά λόγω των κοινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Χαρακτηριστικό είναι το μένος με το οποίο αντιμετωπίζουν την γερμανική αδιαλλαξία. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε για παράδειγμα, παρατίθενται μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία όσον αφορά τον ρόλο που διαδραματίζει η Deutsche Bank στην κατάρρευση των επονομασμένων PIIGS.

Στο άρθρο αυτό διαβάζουμε ότι:

“Πριν από τρεις σχεδόν εβδομάδες η πολυεθνική Deutsche Bank ξεφορτώνονταν 7δις ευρώ σε τίτλους του ιταλικού δημοσίου πυροδοτώντας έναν διεθνές σπιράλ πωλήσεων. Σήμερα η σταθερότητα του ιταλικού χρέους εξαρτάται από τις αγορές των ιταλικών τίτλων από την ΕΚΤ, η οποία και κρατάει ήδη 22δις. Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκονται και άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ιρλανδία, οι οποίες γονάτισαν εξαιτίας των πωλήσεων των χρεωγράφων τους από την Deutsche Bank, και τώρα βρίσκονται υπό την προστασία (όχι χωρίς όρους) της ΕΚΤ.”

Και συνεχίζει:

“Το δημόσιο χρέος είναι μία βρετανική επινόηση μερικών αιώνων πριν, η οποία έλαβε χώρα επίσημα υπό την αιτιολογία να μπορεί το κράτος να προμηθεύεται με δάνεια και όχι μέσω φόρων τα χρήματα που είχε ανάγκη. Στην πραγματικότητα το δημόσιο χρέος δημιουργήθηκε διότι εξυπηρετούσε τις τράπεζες ώστε να είναι σε θέση να επενδύουν ένα σημαντικό μέρος της ρευστότητάς τους σε κρατικούς τίτλους. Τίτλους που επέτρεπαν στις τράπεζες από την μία να αποσπούν σίγουρα επιτόκια, και από την άλλη να λειτουργούν ως εγγυήσεις σε περίπτωση ανάγκης. Τα τελευταία χρόνια το δημόσιο χρέος των κρατών φούσκωσε πολύ καθώς οι κυβερνήσεις είχαν ανάγκη πόρων για την σωτηρία των τραπεζών που βρέθηκαν σε κρίση εξαιτίας της φούσκας των παραγώγων. Οι τράπεζες σήμερα χωρίς ίχνος ευγνωμοσύνης, μπορούν να εκβιάζουν τις κυβερνήσεις που χρεώθηκαν εξαιτίας τους και έχουν αδράξει την ευκαιρία προκειμένου να αντικαταστήσουν τα τοξικά χαρτιά με δημόσια περιουσία. Σήμερα στην Ευρώπη, η χώρα που χρεώθηκε πιο πολύ για να σώσει τις τράπεζές της είναι η Γερμανία, η οποία οσονούπω θα βρεθεί και αυτή σε μπελάδες. Όμως οι πολυεθνικές όπως η Deutsche Bank έχουν βάλει στο στόχαστρο τις πιο αδύναμες χώρες χρησιμοποιώντας την γερμανική κυβέρνηση ως βούρδουλα.

Ορίστε γιατί επιμένουν τόσο στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και στην “απελευθέρωση” των δημοσίων υπηρεσιών, δεδομένου του ότι κάθε δημόσια επιχείρηση διαθέτει σημαντική περιουσία σε κτήρια και γη. Η ουσία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών που επιβάλλεται από το δίδυμο Σαρκοζί-Μέρκελ συνίσταται σε πρακτικό επίπεδο στην εξώθηση των κρατών στην παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας και άλλων κερδοφόρων πολυεθνικών.

Το πιο ωραίο όμως έρχεται στην συνέχεια:

Δημοσιογραφικές έρευνες του δημοσίου γερμανικού καναλιού ARD TV τεκμηρίωσαν ότι η κυβέρνηση Μέρκελ παίρνει εντολές απευθείας από την Deutsche Bank. Απεκαλύφθη ότι ο Υπ. Οικονομικών, Schaeuble, διαχειρίστηκε την ελληνική κρίση στην βάση εγγράφων-ντιρεκτίβας επεξεργασμένων στα γραφεία της Deutsche Bank, και αυτό την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και των επισήμων σχολιαστών δήλωνε ότι η Μέρκελ καθοδηγείται από τον φόβο των εκλογικών αποτελεσμάτων στa ομοσπονδιακά κρατίδια Hessen και Westfalia.

Η δουλικότητα και το κλαψούρισμα της καγκελαρίου Μέρκελ προς την Deutsche Bank έλαβαν όμως εμφατικές διαστάσεις. Η ARD TV απεκάλυψε ότι το 2008, με την ευκαιρία των εβδομηντακοστών γενεθλίων του διοικητή της Deutsche Bank, Josef Ackermann, διοργανώθηκε μία γιορτή στην καγκελαρία με έξοδα της ίδιας της καγκελαρίας, δηλ. των Γερμανών φορολογουμένων. Στην Γερμανία έγιναν τα προβλέψιμα αγανακτισμένα σχόλια για τα έξοδα (πιθανότατα τοποθετημένα ως “δημοσία δαπάνη”), όμως είναι γνωστό ότι οι πλούσιοι δεν κλέβουν εξ ανάγκης αλλά από πάθος.

Ένας πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ, ο Simon Johnson, χαρακτήρισε σε μία συνέντευξή του τον Ackermann ως “τον πιο επικίνδυνο τραπεζίτη παγκοσμίως“, καθώς ο ισχυρισμός του να επιτύχει απόδοση τουλάχιστον 25% είναι εξαιρετικά επικίνδυνος και μπορεί να στηριχθεί μονάχα σε έξοδα των φορολογουμένων στην περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά. Όμως αυτό δείχνει ότι ο Ackermann έχει καταλάβει πως λειτουργεί στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός: είναι ο φορολογούμενος η αληθινή κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, και είναι πάντα οι φτωχοί που οφείλουν να καταθέτουν την ελεημοσύνη στους πλουσίους.”

Το άρθρο αναφέρει ότι το τείχος του Βερολίνου αγοράστηκε από την Deutsche Bank με συμφωνία μεταξύ του τότε διοικητή της, Alfred Herrhausen, και του Γκορμπατσόφ. Ο πρώτος δολοφονήθηκε το 1989, τρεις εβδομάδες μετά την πτώση του τοίχους και η Deutsche Bank δεν πλήρωσε ποτέ το τοίχος που παρόλα αυτά περιήλθε στην ιδιοκτησία της[!]. Με απλά λόγια η τράπεζα κατάφερε να εξαπατήσει ακόμη και τον Γκορμπατσόφ.

Το άρθρο αναφέρει κλείνοντας:

“Σήμερα είναι δύσκολο να βρούμε περιπτώσεις διαφθοράς στις οποίες να μην εμπλέκεται με κάποιο τρόπο η Deutsche Bank. Ακόμη και από το υγειονομικό σκάνδαλο στο Abruzzo που παρέσυρε τον κυβερνήτη Ottaviano Del Turco δεν μπορούσε να λείπει η Deutsche Bank. Οφείλουμε σε μία πτήση στο Λονδίνο του Ottaviano del Turco, το 2006, για να συναντήσει τους επικεφαλείς της Deutsche Bank, το γεγονός ότι οι αποφάσεις της ίδιας της Deutsche Bank δεν λαμβάνονται καν στην Γερμανία αλλά στο Λονδίνο.

Σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο πρωθυπουργός David Cameron: Το Λονδίνο βρίθει από εγκληματίες. Όμως αντί να στείλει την αστυνομία να τους ξετρυπώσει από το City, την στέλνει στα προάστια για να δείρει τον κόσμο. Τίποτα το παράξενο καθώς τον περασμένο χρόνο ο Cameron ήταν ο υποψήφιος που χρηματοδοτήθηκε επισήμως από την Deutsche Bank με όρους σχεδόν ντροπιαστικούς για αυτή την υποστήριξη.”
από το Alkimos archive
Υγ: Η επιλογή της εικόνας σε αυτό το άρθρο δεν είναι τυχαία, διότι έχει σχέση με το όνομα Ackerman. Είναι ίσως μια από αυτές τις διαβολικές συμπτώσεις της ζωής (ή μήπως δεν είναι σύμπτωση;) καθώς ο πρώτος παραγωγός που ανέβασε την θρυλική ιστορία του Αλ Καπόνε στον κινηματογράφο, λεγόταν: Leonard Joseph Ackerman!

Σας συνιστούμε να διαβάσετε επίσης και το... Ποιος ο ρόλος της Deutsche Bank στις τελευταίες δραματικές εξελίξεις; (13/5/2010) καθώς επίσης και το άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ : "Η πολιτική διακήρυξη του Δ' Ράιχ" στα Επίκαιρα για να καταλάβετε πως “δένει το γλυκό”.

Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://apneagr.blogspot.com/2011/08/deutsche-bank.html#ixzz1Vipm7JvU

Δεν υπάρχουν σχόλια: