Κάδος πλυντηρίου

Γράφει : ο Θεόφιλος Αιγινήτης*

Κατά τις εντεκάμιση όπως κάθε βράδυ βλέποντας τα βραδυνάδικα στην τηλεόραση και ενώ μου είχε σηκωθεί η τρίχα κάγκελο ακούγοντας για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, άρχισα να χασμουριέμαι και είπα να πάω για ύπνο. Η γυναίκα μου θα τα παρακολουθούσε ως το τέλος γι’ αυτό είναι καλλίτερα ενημερωμένη περί της πολιτικής και οικονομικής καταστάσεως από μένα.

Έλυσα ξαπλωμένος μερικά σταυρόλεξα, στο τέλος δεν άντεξα και με πήρε ο ύπνος μέχρι που ένα δυνατό τράνταγμα στον ώμο μου με ξύπνησε απότομα.

-Καλέ τι έπαθες, όνειρο έβλεπες πάλι;

Ανακάθισα και έτριψα τα μάτια μου να συνέλθω απ’ τον εφιάλτη που έβλεπα.

-Ρε γυναίκα φέρε λίγο νεράκι σε παρακαλώ να συνέλθω.

Με είδε χλωμό και ταραγμένο και έσπευσε να φέρει το νεράκι που της ζήτησα χωρίς αντίρρηση.

-Τώρα που ήπιες το νεράκι σου για πες μου τι έπαθες, τι όνειρο είδες;

-Τι να σου βρε γυναίκα, αυτό δεν ήταν όνειρο αλλά ένας φρικτός εφιάλτης. Να είδα πως κάποιοι με σπρώξανε ξαφνικά και με χώσανε μέσα στον κάδο του πλυντηρίου και μετά άρχισαν να χώνουν κάλτσες, σώβρακα,ελλείμματα, τεχνητή διόγκωση του χρέους, ΔΝΤ, μεθοδευμένη συνωμοσία, ΕΛΣΤΑΤ,περικοπές συντάξεων...

και μισθών, απολύσεις, Eurostat, και αφού με στούμπωσαν ακόμα με μπόλικη επιλεκτική ή ελεγχόμενη χρεοκοπία έκλεισαν την πόρτα και έριξαν απορρυπαντικόμε μπλε και πράσινους κόκκους.

-Τι ναι μωρέ αυτά που λες; Τρελάθηκες;

-Δε ξέρω ρε γυναίκα αν τρελάθηκα ακόμα ή όχι,αλλά στο τέλος δεν την γλυτώνω.

Απ’ το πρωί ως το βράδυ δεν ακούω τίποτα άλλο εκτός από πτώχευση, από συνεχείς αυξήσεις στα πάντα, για κεφαλικό φόρο, για φόρο στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω απ’ τα’ άλλο. Έρχεται γυναίκα μεγάλη φτώχια όπως το ’41 και φοβάμαι να μην την ξαναζήσω τώρα στα γεράματα. Που θα βρίσκουμε τα χαπάκια για την πίεση, για το σάκχαρο τη χοληστερίνη αφού δε θα υπάρχει φράγκο και τα φάρμακα θα είναι δυσεύρετα και πανάκριβα; Πες μου ποιός άνθρωπος της ηλικίας μου δεν έχει ανάγκηαπό αυτά τα χάπια σήμερα για να ζήσει;

-Έλα πιες μια γουλιά νερό ακόμα και θα συνέλθεις.

-Δε μου λες ρε γυναίκα άκουσες για μια οικογένεια Σώρα από την Πάτρα, πως έχει κάτι μετοχές από μια παλιά τράπεζα της Ανατολής όπως τη λέγανε και πως η αξία τους ξεπερνάει κατά πολύ το δημόσιο χρέος μας και πως τις χαρίζει στην Ελλάδα για να γλυτώσουμε από το χρέος που μας χώσανε  οι πολιτικοί μέχρι το λαιμό;

-Ναι κάτι άκουσα.

-Λοιπόν ο Σόρος με τον Γιωργάκη απ’ ότι λένε μας τα φάγανε και ο Σώρας απ’ ότι φαίνεται θα μας γλυτώσει.

Σου έχω πει για τον παππού μου που ήτανε μεγαλέμπορος κουκουναριού στη Σμύρνη. Ο παππούς λοιπόν είχε ένα σωρό τέτοιες μετοχές της Ανατολής και η καημένη η μανούλα μου μετά την κατοχή όταν πήγε να τις εξαργυρώσει, της είπανε πως είναι πλέον άνευ αξίας και τις πέταξε.

Λοιπόν να σου τελειώσω με το πλυντήριο. Όταν τελείωσε η μπουγάδα και άνοιξαν την πόρταξέρεις ποιοί βγήκαν από μέσα πεντακάθαροι;

-Ποιοί;

-Οι πολιτικοί !

-Καλά σε λέω εγώ ονειροπαρμένο.

  *o Θεόφιλος Αιγινήτης είναι  Ζωγράφος – Συγγραφέας

ΠΗΓΗ: Τόνοι και Πνεύματα