Προκαταλαμβάνω όσους πουν πως ασχολούμαι με «δευτερεύον» θέμα, ότι αφενός νιώθω δυσανεξία γράφοντας τόσες μέρες για την δυσώδη ατμόσφαιρα της πολιτικής σκηνής, αφετέρου δεν θεωρώ καθόλου δευτερεύοντα τα θέματα που αφορούν την Ομογένεια. Το αν υποβαθμίστηκε ο ρόλος της, δεν με εκπλήσσει καθόλου.
Σε ποιο τομέα επιδείχθηκε πρόοδος, ώστε να περιμένει κάποιος πως κάτι ανάλογο θα συμβεί και με τις σχέσεις ιθαγενών και ομογενών Ελλήνων;
Είναι κανόνας στην ελληνική πολιτική σκηνή να αναφύεται ένα θέμα εκ του μη όντος, το οποίο σε ένα σοβαρό κράτος θα μπορούσε να επιλυθεί με υπευθυνότητα από υπηρεσιακούς παράγοντες, αλλά κατατρώγει τελικά τις σάρκες, επιβεβαιώνοντας την αδυναμία της κοινωνίας να προχωρήσει έστω και ένα βήμα μπροστά.
Το κακό είναι πως δεν ασθενεί μόνον το κράτος, αλλά αυτού η ασθένεια μεταφέρεται και στον ευρύτερο ελληνισμό, με αποτέλεσμα να χάνεται η δυναμική υποστήριξη μιας άλλη Ελλάδας. Σε όλες τις χώρες, η εκτός συνόρων Ομογένεια αποτελεί ένα σημαντικό όπλο, ένα τρίτο χέρι, στην αντιμετώπιση προβλημάτων εξωτερικής πολιτικής, και όχι μόνον.
Πλην ημών. Όπου τις διαμαρτίες της εσωτερικής μας πολιτικής σκηνής κατορθώσαμε -χωρίς κόπο, είναι αλήθεια- να τις μεταφέρουμε στις ελληνικές κοινότητες της υφηλίου. Οι εκπρόσωποι
της Βουλής, που μεταβαίνουν στις ελληνικές παροικίες, εκείνο στο οποίο διακρίνονται -πέρα από τις αγορές προϊόντων- είναι αφενός η προσπάθεια προσεταιρισμού των ομογενών στο κόμμα τους, αφετέρου η δημόσια αντιπαράθεση -με αήθη τρόπο- με τους «συναδέλφους» τους βουλευτές των άλλων κομμάτων, για το ποιος θα επικρατήσει (τα σχετικά ντροπιαστικά δημοσιεύματα του ομογενειακού τύπου υπάρχουν).
Την ώρα που στην Αλβανία γίνονται συγκεντρώσεις υπέρ του κ. Ερντογάν (!) επικροτώντας τον βίαιο τρόπο που αντιμετωπίζει τους διαδηλωτές, γεγονός που σημαίνει ότι η διείσδυση της Τουρκίας στα βαλκανικά κράτη αποτελεί σοβαρό παράγοντα ανησυχίας, η ελληνική πλευρά εμφανίστηκε απούσα στα προεκλογικά δρώμενα της Αλβανίας, εν όψει των εκλογών της 23ης Ιουνίου. Με τους ομογενείς της Αλβανίας, αφενός να εκπροσωπούνται από περισσότερα του ενός κόμματα, αφετέρου ελληνικής καταγωγής πολιτικοί να έχουν ενσωματωθεί στα δύο αλβανικά κόμματα εξουσίας.
Όμως, οι προσεχείς εκλογές ίσως αποβούν καθοριστικές για την ελληνική μειονότητα της οποίας διακυβεύεται ακόμα και αυτή η ύπαρξή της με την μορφή που την ξέρουμε, όπως σημειώνει ο κ. Δημήτρης Περδίκης, εκπροσωπώντας ουσιαστικά την Ομόνοια και το ΚΕΑΔ, που θεωρεί πως είναι οι εκφραστές του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, και διεξάγουν μία άνιση πολιτική μάχη.
Ο κ. Περδίκης, γράφει στην aftonomi, ότι οι ελληνικής καταγωγής πολίτες «έχουν να αντιπαλέψουν τα πανίσχυρα αλβανικά κόμματα εξουσίας αλλά και τους μηχανισμούς του αλβανικού κράτους, παρακράτους και διαπλεκομένων ρουσφετολόγων, μαφιόζων, πουλημένων και λοιπών υποκειμένων, προσπαθεί να εξασφαλίσει την είσοδό της στην αλβανική βουλή, για μια εκ των πραγμάτων αδύναμη εκπροσώπηση, ίσως ενός βουλευτή».
Λίγο ή πολύ, αυτή είναι η εικόνα. Η Ελλάδα χωρίς ενιαία και μακροχρόνια εθνική στρατηγική αλλά και ανάλογη αποφασιστικότητα και διεκδικητικότητα δείχνει πως δεν μπορεί ή δεν θέλει να παίξει τον ιστορικό της ρόλο. Και υπάρχουν πολιτικοί και κόμματα που δεν αντιμετωπίζουν μόνον τον βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό παντελώς αδιάφορα, αλλά πολλές φορές και εχθρικά. Να θυμίσουμε την αντιδήμαρχο της παράταξης του κ. Μπουτάρη, που απαγόρευσε να γίνεται λόγος για Βόρεια Ήπειρο στην δημοτική ραδιοτηλεόραση;
Με βρίσκει επίσης σύμφωνο και μια άλλη παράγραφος του σημειώματος του κ. Περδίκη: «Κάτω από κάποιες άλλες συνθήκες ο Ελληνισμός της Αλβανίας θα μπορούσε να είναι κυρίαρχο πολιτικό στοιχείο, με την Βόρειο Ήπειρο να ευημερεί υπό ένα καθεστώς ευρείας αυτονομίας, όπως ορίζουν εξ άλλου διεθνείς σχετικές συμφωνίες».
Κάποτε λέγαμε «έξω πάμε καλά». Εδώ και καιρό, πουθενά δεν πάμε καλά. Μεθαύριο, οι αλβανικές εκλογές θα δείξουν την βαθιά διαίρεση που υπάρχει στον ελληνισμό, όπου γης, χωρίς να διαφαίνονται σημεία ανάκαμψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου