Του Γιώργου Κράλογλου, george.kraloglou@capital.gr 


Τα σαράντα χρόνια της σοβιετικής δημοκρατίας που κλείνουμε τον Ιούλιο του 2014, οι «ευσυγκίνητες» κυβερνήσεις «του λαού» εκμεταλλεύθηκαν, με πολιτική απάτη, το παμπάλαιο σύνθημα «κλισέ» του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και έχτισαν συντεχνίες, κλαδικές, βουλευτές και βίλες στην Εκάλη… των δικών τους «εργατών», χρεώνοντας βέβαια όλους τους Έλληνες.

Για σαράντα χρόνια οι κυβερνήσεις «του λαού» δεν αναγνώριζαν ποτέ το δίκιο του εργοδότη και ας τους έλεγαν έμπειροι πολιτικοί, όπως ο Μαύρος (όταν κρατικοποιούσε ο Καραμανλής) «…οι επιλογές αυτές θα βαρύνουν τελικά την οικονομία) και, αργότερα, ο σοφός Γιαννόπουλος, προς τις συντεχνίες και στο περιβάλλον του Ανδρέα Παπανδρέου «…βρε σεις θα φάτε το κεφάλι σας διώχνοντας από τον τόπο όλους αυτούς που αντέχουν ακόμη να κάνουν επενδύσεις και να μας ξελασπώσουνε… Δεν μπορεί βρε να τα κάνει όλα το κράτος …Εσείς θα μείνετε στον δρόμο και το κράτος θα χρεοκοπήσει»...

Βεβαίως η αλήθεια είναι ότι αφορμές είχαν δώσει και τα τότε μεγάλα ονόματα αλλά και ξένοι πολυεθνικοί αμερικανικοί και ευρωπαϊκοί όμιλοι που είχαν αναλάβει σειρά
παραλλήλων επενδύσεων μέσα από συμβάσεις παραχωρήσεων σπουδαίων τομέων της βαριάς βιομηχανικής παραγωγής.

Ωστόσο, από το 1974 και μετά και, ενώ λειτουργούσαν ήδη ως βραδυφλεγείς βόμβες η πετρελαϊκή κρίση, οι μεταβολές στην Ευρώπη, η προοπτική πλήρους ένταξής μας στην ΕΟΚ, αλλά και οι πρώτες τάσεις παγκοσμιοποίησης, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας γίνεται καθαρά πολιτικό, με τον ιδιωτικό τομέα (τη μεγάλη βιομηχανία τότε) να περνάει στο περιθώριο.

Από τότε και για τα επόμενα χρόνια τίποτε μέσα στην οικονομία δεν ξεγλιστρούσε της πολιτικής και τίποτε δεν αποφασίσθηκε με καθαρά οικονομικά κριτήρια.

Προσπάθεια ήταν (παρέμεινε μέχρι σήμερα) να καταλαγιάζει συνεχώς το συγκεκριμένο σύνθημα για να επιτυγχάνουν οι κυβερνήσεις το σοβιετικό προφίλ που είχαν ανάγκη προκειμένου από τη μια να εναλλάσσονται στην εξουσία και, από την άλλη, να κρατάνε χαμηλά τα ποσοστά του ΚΚΕ και των αριστερών παρατάξεων είτε εντός είτε εκτός της Βουλής.

Και ενώ οι κυβερνήσεις προσποιούμενες τις «ευαίσθητες» (για πολιτικές σκοπιμότητες) ανέβαζαν την σημαία του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και πρόσθεταν και το «Τσοβόλα δώστα όλα», οι μαϊμούδες παροχές, συντάξεις, επιδόματα και συμβάσεις έργου για άχρηστα έργα σε άχρηστους Οργανισμούς ανέβαζαν την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις της διαφθοράς και τους χρέους, η οικονομία γνωρίζει την αποβιομηχάνιση, την εξαθλίωση και η εργατική τάξη την ανεργία στον μισό και πλέον ενεργό της πληθυσμό.

Αλλά και στην καρδιά της κρίσης, από το 2009 και μετά, που διαπιστώνεται ότι η κρατική οικονομία του 75% έχει ήδη φαλιρίσει σε όλο της το μέγεθός της, το δίκιο του εργοδότη αποτελεί μέγα αμάρτημα.

Πρόκειται δε για «αμάρτημα διαρκείας» καθώς και οι διεκδικητές της εξουσίας όταν αναφέρονται στην ιδιωτική οικονομία εκτοξεύουν απειλές και μιλάνε σαν να πρόκειται για περιθωριακά άτομα.

Πώς λοιπόν (μέσα στο σημερινό πολιτικό κλίμα) θα αναγνωριστεί το δίκιο και του εργοδότη-επενδυτή σε μια χώρα όπου το κέρδος χαρακτηρίζεται από την Πολιτεία σχεδόν ποινικό αδίκημα και η επένδυση νέων εγκαταστάσεων χωροταξική «δολιοφθορά» και υπονόμευση της κοινωνίας;

Πώς θα αναγνωρισθεί και το δίκιο του εργοδότη-παραγωγού όταν μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία το κράτος-τέρας για να συντηρηθεί εφαρμόζει μια φορολογική πολιτική καθαρά φοροεισπραχτική, την οποία και μεταβάλλει δύο φορές τον χρόνο και κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση;

Πώς θα αναγνωριστεί και το δίκιο του εργοδότη-παραγωγού, πάσης φύσεως, όταν ακόμη και μέσα στην κρίση η πολιτεία επιβάλλει άνισες συνθήκες ανταγωνιστικότητας μέσα στην ευρωπαϊκή αγορά, προκειμένου να συντηρήσει κρατικό μονοπωλιακό καθεστώς στην ενέργεια, στα νερά, στις μεταφορές και στις υποδομές ;

Πώς θα αναγνωριστεί και το δίκιο του εργοδότη-εξαγωγέα όταν αγωνίζεται να κρατήσει την θέση του στην διεθνή αγορά, αλλά το κράτος ούτε τον διευκολύνει, ενώ τον φεσώνει με παρακράτηση του ΦΠΑ;

Πώς θα αναγνωριστεί και το δίκιο του εργοδότη-μικρομεσαίου όταν τα περιορισμένα κονδύλια από τις δημόσιες επενδύσεις και τα ευρωπαϊκά προγράμματα μοιράζονται με προτεραιότητες στις ανάγκες του κράτους, των Δήμων και ό,τι περισσεύει στις μεταποιητικές επιχειρήσεις και μάλιστα ως Τραπεζικά προϊόντα;

Πώς θα αναγνωρισθεί και το δίκιο του εργοδότη όταν η γραφειοκρατία ως κύριο πρόβλημα ανασταλτικότητας των επενδύσεων αποτελεί ακόμη προγραμματική υπόσχεση που μελετάται;

Πώς και πότε θα αναγνωριστεί και το δίκιο του εργοδότη, όταν οι κομματικές εργατικές Οργανώσεις καθοδηγούμενες πολιτικά αντί να στηρίξουν την επιχειρηματικότητα στην χώρα και να βοηθήσουν στην προσέλκυση επενδύσεων, κλείνουν εργοστάσια, διαλύουν προοπτικές παραγωγής, μειώνουν τις θέσεις εργασίας και πετάνε συναδέλφους τους στον δρόμο, χωρίς να έχουν προτάσεις για τα εκατομμύρια των ανέργων;