Η ασθενής μνήμη των «75»

Από προτάσεις πάμε καλά. Κίνηση των 75, Κείμενο των 58 και πάει λέγοντας.
Οι μεν θεωρούν πως είναι δυνατόν να περισώσουν το ΠΑΣΟΚ εξωραΐζοντας τον Γ. Παπανδρέου και φθάνοντας στο σημείο να μιλήσουν ακόμη και για… ανατροπή του, οι δε θεωρούν πως η (χρεοκοπημένη) Ελλάς του 2013, είναι Ιταλία του 1995, όταν με το τρυκ της «Ελιάς», που γρήγορα έχασε τα φύλλα της, αλλά πρόλαβε να κυβερνήσει (λέμε τώρα), εμφανίστηκε επίπλαστα ενωμένη η ιταλική Κεντροαριστερά.
Οι «75», που συνοδεύουν το κείμενό τους από 800 υπογραφές, χωρίς ίχνος πραγματικής αυτοκριτικής, υποστηρίζουν πως για όλα έφταιξαν οι «άλλοι».
Και περιορίζουν την κριτική τους στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, όταν βρέθηκε στην ανάγκη να καταφύγει στον περίφημο μηχανισμό, δεν κατέστησε σαφές ότι υποχρεώθηκε να θέσει τη χώρα υπό την επικυριαρχία του ΔΝΤ, αλλά έδωσε την εντύπωση ότι ενστερνίζεται την πολιτική λιτότητας.
Έπρεπε δηλαδή, πάντα κατά τη γνώμη των «75», το ΠΑΣΟΚ να ωρύεται συνεχώς ότι δεν συμφωνεί με την πολιτική που εφαρμόζει και να δείχνει συνεχώς στο παρελθόν.
Συγγνώμη, αλλά αυτό ακριβώς δεν έκανε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου;
Μέχρι και την ΕΛΣΤΑΤ με τα φουσκωμένα στοιχεία για το έλλειμμα του 2009 δεν επιστράτευσε;
Και επιτέλους, για ποια ανατροπή μιλάμε;
Ο Παπανδρέου δεν σηκώθηκε και έφυγε, όταν, αφού υπέγραψε τη Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου 2011 με τους Ευρωπαίους, βρέθηκε την επομένη αντιμέτωπος με τις ματαιώσεις των παρελάσεων, μίλησε για δημοψήφισμα, εκλήθη εσπευσμένως στη Νίκαια (την ίδια μέρα έστησε και μια συνωμοσία περί επικειμένου πραξικοπήματος, αποστρατεύοντας και τους τρεις αρχηγούς των Όπλων) και γύρισε σαν βρεγμένη γάτα, παίρνοντας πίσω τα του δημοψηφίσματος, παραδίδοντας την εξουσία και δηλώνοντας ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος;
Ποιος τον ανέτρεψε δηλαδή, μετά από όλα αυτά;
Ποιος τον εμπόδισε να δουλέψει σκληρά μετά το PSI της 21ης Ιουλίου 2011 (στο οποίο οι «75» αναφέρονται ως επιτυχία), αντί να πάρει το κανό και να κάνει διακοπές όλο το καλοκαίρι;
Η ασθενής μνήμη των «75» (που στο μεταξύ αυξάνονται μαζεύοντας υπογραφές), τους εμπόδισε να θυμηθούν πως ο κ. Παπανδρέου, τον οποίο τώρα θέλουν να παρουσιάσουν ως θύμα, κέρδισε τις εκλογές του 2009, λέγοντας πως «λεφτά υπάρχουν».
Ναι, ναι, ξέρω, δεν εννοούσε αυτό, αλλά κάτι άλλο – πλην, όμως, ο λαός εννόησε «αυτό» και όχι το «άλλο».
Και σωστά. Διότι όταν ο Καραμανλής του έλεγε (του λαού) πώς πρέπει να παγώσουν μισθοί και συντάξεις, ο Παπανδρέου του έλεγε (του λαού) πως θα δώσει αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό.
Άρα, λεφτά υπήρχαν!
Και όταν οι «75» λένε πως ο Σαμαράς «αποθρασύνεται» από την συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, τι ακριβώς εννοούν;
Ότι έπρεπε να φύγει το ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση και αυτή να χάσει τη Δεδηλωμένη και να πέσει;
Δηλαδή, από μεγαλοψυχία παραμένει το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση συνεργασίας;
Και όχι μπας και υπάρξει κάποια επιτυχία και διασωθεί;
Πιστεύει έστω και ένας από τους 75 πως αν έπεφτε η κυβέρνηση και πήγαινε η χώρα σε εκλογές θα υπήρχε κανένα ΠΑΣΟΚ για να διεκδικήσει οτιδήποτε;
Πιστεύει κανείς τους πως υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να έχει απαλλάξει τον κ. Παπανδρέου από τις ευθύνες του;
Δεν κοιτάτε που το ποσοστό που έλειψε από το ΠΑΣΟΚ μετακόμισε ολόκληρο στον ΣΥΡΙΖΑ;
Όσο για τις αναφορές περί αντιμνημονιακής «υστερίας» του Σαμαρά, κάνουν ότι δεν θυμούνται πως η διαφωνία της Νέας Δημοκρατίας ήταν στο πρώτο μνημόνιο, που όλοι τώρα αναγνωρίζουν πως ήταν βιαστικό και κακοσχεδιασμένο.
Μετά από οκτώ δόσεις νέων δανείων, τι ακριβώς έπρεπε να κάνει μια υπεύθυνη πολιτική δύναμη;
Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε πως ενώ το κόμμα τους έχει καταφέρει να βρίσκεται συγχρόνως και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, αυτοί οι αμετανόητοι θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει και τρίτη πρόταση διάσωσης του πάλαι ποτέ κραταιού «κινήματός» τους.

πηγή