Η ιδεολογία και η εθνική και κρατική συνοχή είναι έννοιες και πρακτικές συναφείς με το σύστημα αρχών και αξιών, την ιστορία και τον πολιτισμό, γενικότερα με αυτό το οποίο ονομάζουμε ελληνική δημοκρατική παιδεία. Ειδικότερα σε μια πατρίδα που τελεί υπό κατοχή, η εθνική επιβίωση και η διατήρηση της εθνικής ταυτότητας και κρατικής οντότητας δεν είναι ζητήματα που μπορούν να τεθούν υπό διαπραγμάτευση ή υπό αμφισβήτηση. Διότι, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, είμαστε μακροπρόθεσμα χαμένοι.
Δυστυχώς, όμως, αυτό συμβαίνει. Η ελληνική εθνική μας ταυτότητα είναι υπό αμφισβήτηση και ενοχοποιημένη, αφού είναι εμφανής μια εργολαβική προσπάθεια αλλαγής του ελληνικού μας χαρακτήρα, ο οποίος σχετίζεται με δεξιές νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις από τη μια και ακραίες αριστερές εκφάνσεις από την άλλη, που συμμαχούν και βρίσκουν καταφύγιο και τροφή μέσα από εκσυγχρονιστικές δήθεν αντιλήψεις περί της λύσης του Κυπριακού στο πλαίσιο μιας τουρκο-βρετανικής ομοσπονδιακής λύσης.
Επειδή η ελληνική δημοκρατική κουλτούρα δεν κολλά σε αυτήν τη λύση, δικοί και ξένοι ισχυρίζονται ότι η βιωσιμότητα της διευθέτησης του προβλήματος περνά μέσα από την κατάργηση κυρίως της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, που υπερισχύει στο νησί, και δημιουργεί δεσμούς με τον μητροπολιτικό Ελληνισμό, ο οποίος ζει τη δική του παρακμή τελών υπό την ομηρία ενός πανάθλιου ανθελληνικού κράτους. Το οποίο αφού διέλυσε στην κυριολεξία τον εκτός κρατικών συνόρων αλύτρωτο Ελληνισμό, από την Β.΄Ηπειρο ώς τον Πόντο, την Πόλη και τη Σμύρνη, αφού και με δική του ευθύνη βρίσκεται η Κύπρος υπό τουρκική κατοχή, τώρα τρώει τη σάρκα του. Και απειλεί τη συνοχή του υπόλοιπου
ελληνικού κράτους.
Εμείς εδώ στην Κύπρο έχουμε χίλιους δυο λόγους να διατηρήσουμε την εθνική μας ταυτότητα ως πηγή επιβίωσης, συστήματος αρχών και αξιών, πολιτισμού και δημιουργίας, αξιοπρέπειας και σοβαρότητας στη λογική μιας μικρής Ελλάδας του νότου. Είναι, δε, πρόδηλο ότι ο ελληνικός πατριωτισμός και η κουλτούρα μας πάντοτε συνυπήρχαν με το ανοικτό πνεύμα, τον αμοιβαίο σεβασμό με άλλες εθνότητες, με τις αντιρατσιστικές αντιλήψεις και με έναν διεθνιστικό και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα, που δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερόστροφη υστερική κουλτούρα των Αθηνών και της Λευκωσίας, που οδηγεί στην απόρριψη της ελληνικής ταυτότητας επειδή ο κομπλεξισμός δεν μπορεί να σηκώσει και να αντέξει το βάρος ενός ιλιγγιώδους πολιτισμού, που εμβολίασε και εμβολιάστηκε από τις διακινήσεις απόψεων και ιδεών.
Είναι πρόδηλο ότι δεν μας θέλουν περήφανους και αντιστασιακούς και ταυτόχρονα δημιουργικούς, αλλά παθητικούς και απλώς γραφικούς μεμψίμοιρους φωνασκούντες Έλληνες, χωρίς εναλλακτικές επιλογές δράσης, στους τομείς του πολιτισμού, της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνικής και κρατικής συνοχής. Ουδόλως μας θέλουν με αριστοτελικό ορθολογισμό συνδυασμένο με την παλληκαριά και τη λεβεντιά του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, καθώς και με το στρατηγικό μυαλό του Θουκυδίδη, που συνιστούν μνημεία εκπαιδευτικής και πολιτικής μάθησης στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και βάση σχεδιασμού και δράσης των σοβαρών κρατών, πλην, βεβαίως, των δικών μας, των Αθηνών και της Λευκωσίας.
Εκείνο που προωθείται, κυρίως στην Κύπρο, είναι ο πολίτης αλοιφή για να τον απλώνουν δικοί και ξένοι βούτυρο στο ψωμί τους. Το ζητούμενο σήμερα είναι η πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική, καθώς και κρατική και εθνική μας επιβίωση, η οποία, όμως, δεν περνά μέσα από τον αφελληνισμό μας, αλλά μέσα από την αποενοχοποίηση της ελληνικής ταυτότητας, η οποία είναι πηγή δημοκρατικότητας, συνεργασίας, ανεκτικότητας και δημιουργίας.
Πάντως όχι υποδούλωσης και ήττας. Αυτά δεν είναι ελληνικά στοιχεία. Αυτά είναι δομικά στοιχεία του ραγιαδισμού ως φιλοσοφίας, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πρακτικής στη σύγχρονη εποχή μας, ο οποίος τροφοδοτείται από τον ανθελληνισμό και οδηγεί στην υποταγή. Η λογική αυτή δεν έχει σχέση με το DNA του ελληνικού πολιτισμού ως ασπίδας αλλά και ως πηγής έμπνευσης και δημοκρατικής δημιουργίας, καθώς και ως μεθόδου αποτίναξης κάθε φασιστικού ζυγού. Είτε αυτός είναι των Τροϊκανών είτε των Τούρκων.
πηγή
Δυστυχώς, όμως, αυτό συμβαίνει. Η ελληνική εθνική μας ταυτότητα είναι υπό αμφισβήτηση και ενοχοποιημένη, αφού είναι εμφανής μια εργολαβική προσπάθεια αλλαγής του ελληνικού μας χαρακτήρα, ο οποίος σχετίζεται με δεξιές νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις από τη μια και ακραίες αριστερές εκφάνσεις από την άλλη, που συμμαχούν και βρίσκουν καταφύγιο και τροφή μέσα από εκσυγχρονιστικές δήθεν αντιλήψεις περί της λύσης του Κυπριακού στο πλαίσιο μιας τουρκο-βρετανικής ομοσπονδιακής λύσης.
Επειδή η ελληνική δημοκρατική κουλτούρα δεν κολλά σε αυτήν τη λύση, δικοί και ξένοι ισχυρίζονται ότι η βιωσιμότητα της διευθέτησης του προβλήματος περνά μέσα από την κατάργηση κυρίως της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, που υπερισχύει στο νησί, και δημιουργεί δεσμούς με τον μητροπολιτικό Ελληνισμό, ο οποίος ζει τη δική του παρακμή τελών υπό την ομηρία ενός πανάθλιου ανθελληνικού κράτους. Το οποίο αφού διέλυσε στην κυριολεξία τον εκτός κρατικών συνόρων αλύτρωτο Ελληνισμό, από την Β.΄Ηπειρο ώς τον Πόντο, την Πόλη και τη Σμύρνη, αφού και με δική του ευθύνη βρίσκεται η Κύπρος υπό τουρκική κατοχή, τώρα τρώει τη σάρκα του. Και απειλεί τη συνοχή του υπόλοιπου
ελληνικού κράτους.
Εμείς εδώ στην Κύπρο έχουμε χίλιους δυο λόγους να διατηρήσουμε την εθνική μας ταυτότητα ως πηγή επιβίωσης, συστήματος αρχών και αξιών, πολιτισμού και δημιουργίας, αξιοπρέπειας και σοβαρότητας στη λογική μιας μικρής Ελλάδας του νότου. Είναι, δε, πρόδηλο ότι ο ελληνικός πατριωτισμός και η κουλτούρα μας πάντοτε συνυπήρχαν με το ανοικτό πνεύμα, τον αμοιβαίο σεβασμό με άλλες εθνότητες, με τις αντιρατσιστικές αντιλήψεις και με έναν διεθνιστικό και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα, που δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερόστροφη υστερική κουλτούρα των Αθηνών και της Λευκωσίας, που οδηγεί στην απόρριψη της ελληνικής ταυτότητας επειδή ο κομπλεξισμός δεν μπορεί να σηκώσει και να αντέξει το βάρος ενός ιλιγγιώδους πολιτισμού, που εμβολίασε και εμβολιάστηκε από τις διακινήσεις απόψεων και ιδεών.
Είναι πρόδηλο ότι δεν μας θέλουν περήφανους και αντιστασιακούς και ταυτόχρονα δημιουργικούς, αλλά παθητικούς και απλώς γραφικούς μεμψίμοιρους φωνασκούντες Έλληνες, χωρίς εναλλακτικές επιλογές δράσης, στους τομείς του πολιτισμού, της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνικής και κρατικής συνοχής. Ουδόλως μας θέλουν με αριστοτελικό ορθολογισμό συνδυασμένο με την παλληκαριά και τη λεβεντιά του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, καθώς και με το στρατηγικό μυαλό του Θουκυδίδη, που συνιστούν μνημεία εκπαιδευτικής και πολιτικής μάθησης στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και βάση σχεδιασμού και δράσης των σοβαρών κρατών, πλην, βεβαίως, των δικών μας, των Αθηνών και της Λευκωσίας.
Εκείνο που προωθείται, κυρίως στην Κύπρο, είναι ο πολίτης αλοιφή για να τον απλώνουν δικοί και ξένοι βούτυρο στο ψωμί τους. Το ζητούμενο σήμερα είναι η πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική, καθώς και κρατική και εθνική μας επιβίωση, η οποία, όμως, δεν περνά μέσα από τον αφελληνισμό μας, αλλά μέσα από την αποενοχοποίηση της ελληνικής ταυτότητας, η οποία είναι πηγή δημοκρατικότητας, συνεργασίας, ανεκτικότητας και δημιουργίας.
Πάντως όχι υποδούλωσης και ήττας. Αυτά δεν είναι ελληνικά στοιχεία. Αυτά είναι δομικά στοιχεία του ραγιαδισμού ως φιλοσοφίας, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πρακτικής στη σύγχρονη εποχή μας, ο οποίος τροφοδοτείται από τον ανθελληνισμό και οδηγεί στην υποταγή. Η λογική αυτή δεν έχει σχέση με το DNA του ελληνικού πολιτισμού ως ασπίδας αλλά και ως πηγής έμπνευσης και δημοκρατικής δημιουργίας, καθώς και ως μεθόδου αποτίναξης κάθε φασιστικού ζυγού. Είτε αυτός είναι των Τροϊκανών είτε των Τούρκων.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου