του Γιάννη Σπανού
Η τουρκική πολιτική αρχίζει να ενεργοποιείται να μιμείται και να επαναλαμβάνεται μετά την άλωση της 29ης Μαϊου 1453. Προηγουμένως οι Τούρκοι γνώριζαν κι εφάρμοζαν τα επιδρομικά κατακτητικά σχέδια των εκάστοτε ηγετών τους. Του Κιλιντζή Ασλάν, του Τουγκρίλ Μπέκ και των άλλων που διά πυρός και σιδήρου ισοπέδωναν έθνη και λαούς, εγκατακρήμνιζαν πολιτισμούς και σκλάβωναν κοιτίδες της σκέψης της ανθρωπότητας. Την τέχνη της διπλωματίας και τη σημασία της, στις σχέσεις με τον εκτός οθωμανικής αυτοκρατορίας κόσμο, κατανόησαν όταν ήρθαν σ’ επαφή με την Ελληνική αυτοκρατορία των μέσων χρόνων, ενώ πλησίαζαν στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ο νεαρός πορθητής της Πόλης μπόρεσε να κατανοήσει την αξία της διπλωματίας και των λειτουργών της, των Φαναριωτών. Των Ελλήνων προνομιούχων που περιστοίχιζαν τους αυτοκράτορες και κρατούσαν τα ηνία της διεθνούς πολιτικής κατά τον μεσαίωνα. Ήταν πολυμαθέστατοι και μυαλά ακονισμένα που πρωταγωνιστούσαν στις διεθνείς σχέσεις και προωθούσαν τα συμφέροντα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, όπως απεκλήθη αιώνες μετά την κατάλυσή της. Λόγω αυτής της γνωριμίας ο Μωάμεθ, επικειμένης της κατάληψης της βασιλεύουσας, εξέδωσε διαταγές στους πολιορκητές να μη σφάζουν τους Φαναριώτες αλλά να τους αιχμαλωτίζουν.
Αφού στόμωσαν οι χαντζάρες από τις σφαγές, σχημάτισε ομάδες Φαναριωτών για να οργανώσουν διπλωματία. Και επειδή δεν υπήρχαν Τούρκοι γλωσσομαθείς και κατάλληλοι,
ανέθεσε στους Φαναριώτες την εξωτερική πολιτική της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και οι Έλληνες εκείνοι δημιούργησαν την πολιτική της Υψηλής Πύλης, που μετά από αιώνες ενέπνευσε τη μίμηση σε άλλες πρωτεύουσες, όπως του Λονδίνου, των Παρισίων, της Βιέννης, του Βερολίνου, της Πετρούπολης…(Βλπ., Γιάννης Σπανός, Επιφυλλίδες «Φιλελευθέρου»,29. 11- 4.12.,1977, «Εμείς και οι Τούρκοι χίλια χρόνια).
Έκτοτε και στην εξέλιξη του χρόνου, η διπλωματία της Υψηλής Πύλης είναι η αιχμή του δόρατος των κυβερνήσεων της Άγκυρας. Όποια κόμματα κι αν εναλλάσσονται στην εξουσία, η πολιτική της Υψηλής Πύλης παραμένει αναλλοίωτη και οι Τούρκοι διπλωμάτες αλωνίζουν τον κόσμο, κατορθώνοντας να προωθούν τα τουρκικά συμφέροντα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες όσο δυσμενείς κι αν είναι. Και τα παραδείγματα είναι κραυγαλέα. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο συνασπισμός των Κεντρικών Δυνάμεων, στον οποίο ήταν εντεταγμένη και η Τουρκία, είχε κατατροπωθεί από την ΑΝΤΑΝΤ. Και όμως η Τουρκία, αν και ηττημένη, τα κατάφερε να επικρατήσει με αποτέλεσμα και τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ενώ η Ελλάδα υπέστη τον όλεθρο για τον οποίο συνέργησαν και οι μέχρι πρότινος σύμμαχοί της, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι κι οι Αμερικανοί. Διότι οι νικητές Έλληνες, στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, εξοστράκισαν τον αρχιτέκτονα των δύο ηπείρων και τον πέντε θαλασσών, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, παλινόρθωσαν τη βασιλεία με επάνοδο του Γλύξμπουργκ, άλλαξαν πολιτική, προκάλεσαν την αφορμή και επέφεραν τη μεγαλύτερη καταστροφή στο έθνος. Ενώπιον της πολιτικής της Υψηλής Πύλης η πολιτική του βασιλιά και των ανθρώπων του απεδείχθη νηπιώδης και επιζήμια, εισαγάγοντας στα χρόνια των συμφορών. Το ίδιο και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Τουρκία ετήρησε ουδέτερη στάση παίζοντας και στα δυο ταμπλώ. Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο. Ενάμισυ εκατομμύριο τα θύματα και οι καταστροφές ανεπανόρθωτες. Και οι σύμμαχοι την μετέτρεψαν σε ματωμένο προτεκτοράτο με τον εμφύλιο, ευνοώντας παράλληλα την Τουρκία!
Οι συνέπειες των πολιτικών χειρισμών των Αθηνών ήταν και παραμένουν ατυχείς διότι βρίσκονται, κατά κανόνα, στα χέρια πολλών ατυχούντων εξουσιομανών. Οι Τούρκοι συνεχίζουν πολιτική Υψηλής Πύλης και οι πολιτικοί των Αθηνών παραμένουν στην πολιτική που επισωρεύει πανωλεθρίες. Η Ελλάδα, ισότιμος εταίρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν κατορθώνει να αντιμετωπίσει τη διπλωματία της Άγκυρας που είναι εκτός του συνασπισμού και παρακολουθεί έντρομη τους Τούρκους να εξαγοράζουν συνειδήσεις εταίρων, όπως του Φερχόϊγκεν, του Φούλε και, Κύριος οίδε, ποίων άλλων και τον Μπαγίς να αλωνίζει χλευαστής και τροπαιούχος, όταν η Ελλάδα εξευτελίζεται από τις λοιδορίες των αργυρωνήτων οργάνων της Άγκυρας. Και, βέβαια, η ιδιαίτερη πατρίδα Κύπρος, δεν εξαιρείται από τις ήττες. 39 χρόνια το έδαφός της κατέχεται από τον Τούρκο εισβολέα, χωρίς να τολμήσει να τον καταγγείλει ως αιμοσταγή κατακτητή και εγκληματία πολέμου, χωρίς να καταγγέλλει τους μεγαλοσχήμονες συνεργούς στα κακουργήματά του, που αποχαλινωμένοι από τη χρόνια σιωπή του θύματος, υπηρετούν αδιάντροποι τον σφαγέα κατακτητή, και λόγω … «παρακαταθηκών» ηγεμονίας παρωχημένων χρόνων, που οι υπεύθυνοι άνθρωποι αναμένουν ότι, έστω και αργά, θα εγκαταλειφθούν, με τη χάραξη της νέας πολιτικής, όπως διεφάνη στον ΟΗΕ, και τους μεν λειτουργούς της θα τιμά, ενώ θα αγωνίζεται για την τιμή του ανθρώπου και την απελευθέρωση της πατρίδας. Και η Λευκωσία έχει και τα δίκαια και τα δικαιώματα, που τις δίνουν τις δυνατότητες, να αντιμετωπίσει την πολιτική της Υψηλής Πύλης και τις πλεκτάνες της και να εξουδετερώσει την αισχρή συνηγορία των οργάνων της. Αλλά για τέτοια αντιμετώπιση απαιτείται σπουδή και γνώση της αντίπαλης διπλωματίας. Και η γνώση δεν εξασφαλίζεται με τα πακέτα της διαφθοράς και του νεποτισμού.
Η τουρκική πολιτική αρχίζει να ενεργοποιείται να μιμείται και να επαναλαμβάνεται μετά την άλωση της 29ης Μαϊου 1453. Προηγουμένως οι Τούρκοι γνώριζαν κι εφάρμοζαν τα επιδρομικά κατακτητικά σχέδια των εκάστοτε ηγετών τους. Του Κιλιντζή Ασλάν, του Τουγκρίλ Μπέκ και των άλλων που διά πυρός και σιδήρου ισοπέδωναν έθνη και λαούς, εγκατακρήμνιζαν πολιτισμούς και σκλάβωναν κοιτίδες της σκέψης της ανθρωπότητας. Την τέχνη της διπλωματίας και τη σημασία της, στις σχέσεις με τον εκτός οθωμανικής αυτοκρατορίας κόσμο, κατανόησαν όταν ήρθαν σ’ επαφή με την Ελληνική αυτοκρατορία των μέσων χρόνων, ενώ πλησίαζαν στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ο νεαρός πορθητής της Πόλης μπόρεσε να κατανοήσει την αξία της διπλωματίας και των λειτουργών της, των Φαναριωτών. Των Ελλήνων προνομιούχων που περιστοίχιζαν τους αυτοκράτορες και κρατούσαν τα ηνία της διεθνούς πολιτικής κατά τον μεσαίωνα. Ήταν πολυμαθέστατοι και μυαλά ακονισμένα που πρωταγωνιστούσαν στις διεθνείς σχέσεις και προωθούσαν τα συμφέροντα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, όπως απεκλήθη αιώνες μετά την κατάλυσή της. Λόγω αυτής της γνωριμίας ο Μωάμεθ, επικειμένης της κατάληψης της βασιλεύουσας, εξέδωσε διαταγές στους πολιορκητές να μη σφάζουν τους Φαναριώτες αλλά να τους αιχμαλωτίζουν.
Αφού στόμωσαν οι χαντζάρες από τις σφαγές, σχημάτισε ομάδες Φαναριωτών για να οργανώσουν διπλωματία. Και επειδή δεν υπήρχαν Τούρκοι γλωσσομαθείς και κατάλληλοι,
ανέθεσε στους Φαναριώτες την εξωτερική πολιτική της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και οι Έλληνες εκείνοι δημιούργησαν την πολιτική της Υψηλής Πύλης, που μετά από αιώνες ενέπνευσε τη μίμηση σε άλλες πρωτεύουσες, όπως του Λονδίνου, των Παρισίων, της Βιέννης, του Βερολίνου, της Πετρούπολης…(Βλπ., Γιάννης Σπανός, Επιφυλλίδες «Φιλελευθέρου»,29. 11- 4.12.,1977, «Εμείς και οι Τούρκοι χίλια χρόνια).
Έκτοτε και στην εξέλιξη του χρόνου, η διπλωματία της Υψηλής Πύλης είναι η αιχμή του δόρατος των κυβερνήσεων της Άγκυρας. Όποια κόμματα κι αν εναλλάσσονται στην εξουσία, η πολιτική της Υψηλής Πύλης παραμένει αναλλοίωτη και οι Τούρκοι διπλωμάτες αλωνίζουν τον κόσμο, κατορθώνοντας να προωθούν τα τουρκικά συμφέροντα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες όσο δυσμενείς κι αν είναι. Και τα παραδείγματα είναι κραυγαλέα. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο συνασπισμός των Κεντρικών Δυνάμεων, στον οποίο ήταν εντεταγμένη και η Τουρκία, είχε κατατροπωθεί από την ΑΝΤΑΝΤ. Και όμως η Τουρκία, αν και ηττημένη, τα κατάφερε να επικρατήσει με αποτέλεσμα και τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ενώ η Ελλάδα υπέστη τον όλεθρο για τον οποίο συνέργησαν και οι μέχρι πρότινος σύμμαχοί της, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι κι οι Αμερικανοί. Διότι οι νικητές Έλληνες, στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, εξοστράκισαν τον αρχιτέκτονα των δύο ηπείρων και τον πέντε θαλασσών, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, παλινόρθωσαν τη βασιλεία με επάνοδο του Γλύξμπουργκ, άλλαξαν πολιτική, προκάλεσαν την αφορμή και επέφεραν τη μεγαλύτερη καταστροφή στο έθνος. Ενώπιον της πολιτικής της Υψηλής Πύλης η πολιτική του βασιλιά και των ανθρώπων του απεδείχθη νηπιώδης και επιζήμια, εισαγάγοντας στα χρόνια των συμφορών. Το ίδιο και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Τουρκία ετήρησε ουδέτερη στάση παίζοντας και στα δυο ταμπλώ. Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο. Ενάμισυ εκατομμύριο τα θύματα και οι καταστροφές ανεπανόρθωτες. Και οι σύμμαχοι την μετέτρεψαν σε ματωμένο προτεκτοράτο με τον εμφύλιο, ευνοώντας παράλληλα την Τουρκία!
Οι συνέπειες των πολιτικών χειρισμών των Αθηνών ήταν και παραμένουν ατυχείς διότι βρίσκονται, κατά κανόνα, στα χέρια πολλών ατυχούντων εξουσιομανών. Οι Τούρκοι συνεχίζουν πολιτική Υψηλής Πύλης και οι πολιτικοί των Αθηνών παραμένουν στην πολιτική που επισωρεύει πανωλεθρίες. Η Ελλάδα, ισότιμος εταίρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν κατορθώνει να αντιμετωπίσει τη διπλωματία της Άγκυρας που είναι εκτός του συνασπισμού και παρακολουθεί έντρομη τους Τούρκους να εξαγοράζουν συνειδήσεις εταίρων, όπως του Φερχόϊγκεν, του Φούλε και, Κύριος οίδε, ποίων άλλων και τον Μπαγίς να αλωνίζει χλευαστής και τροπαιούχος, όταν η Ελλάδα εξευτελίζεται από τις λοιδορίες των αργυρωνήτων οργάνων της Άγκυρας. Και, βέβαια, η ιδιαίτερη πατρίδα Κύπρος, δεν εξαιρείται από τις ήττες. 39 χρόνια το έδαφός της κατέχεται από τον Τούρκο εισβολέα, χωρίς να τολμήσει να τον καταγγείλει ως αιμοσταγή κατακτητή και εγκληματία πολέμου, χωρίς να καταγγέλλει τους μεγαλοσχήμονες συνεργούς στα κακουργήματά του, που αποχαλινωμένοι από τη χρόνια σιωπή του θύματος, υπηρετούν αδιάντροποι τον σφαγέα κατακτητή, και λόγω … «παρακαταθηκών» ηγεμονίας παρωχημένων χρόνων, που οι υπεύθυνοι άνθρωποι αναμένουν ότι, έστω και αργά, θα εγκαταλειφθούν, με τη χάραξη της νέας πολιτικής, όπως διεφάνη στον ΟΗΕ, και τους μεν λειτουργούς της θα τιμά, ενώ θα αγωνίζεται για την τιμή του ανθρώπου και την απελευθέρωση της πατρίδας. Και η Λευκωσία έχει και τα δίκαια και τα δικαιώματα, που τις δίνουν τις δυνατότητες, να αντιμετωπίσει την πολιτική της Υψηλής Πύλης και τις πλεκτάνες της και να εξουδετερώσει την αισχρή συνηγορία των οργάνων της. Αλλά για τέτοια αντιμετώπιση απαιτείται σπουδή και γνώση της αντίπαλης διπλωματίας. Και η γνώση δεν εξασφαλίζεται με τα πακέτα της διαφθοράς και του νεποτισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου