ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Σιγά μη φταίει μια απόφαση της Βουλής που αφορά στον εορτασμό του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, για να τινάξει τις συνομιλίες στον αέρα. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Η κατάσταση είναι χειρότερη, εάν ο κ. Ακιντζί σοβαρομιλά.
Το πρόβλημα δεν είναι το Ενωτικό Δημοψήφισμα, ένα ιστορικό γεγονός το οποίο εάν το αναλύσει κανείς θα διαπιστώσει ότι στηρίζεται επί του άρθρου 1, παράγραφος 2, της Χάρτας του ΟΗΕ και πρεσβεύει όλες τις δημοκρατικές αρχές και αξίες, επί των οποίων είναι θεμελιωμένη σήμερα η ΕΕ. Το πρόβλημα είναι η τουρκική κατοχή.
Το Ενωτικό Δημοψήφισμα ήταν μια νομική, πολιτική και πολιτισμική πράξη ενός λαού που τελούσε υπό αγγλική κατοχή και χωρίς να ρίξει ούτε μία τουφεκιά, επεδίωξε την ελευθερία και μέσω της Εθνικής του Ανεξαρτησίας την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, πρωτοστατούντων της εκκλησίας και των πολιτικών δυνάμεων της εποχής με πρώτο το ΑΚΕΛ.
Σημειώνεται, δε, ότι επί τη βάσει της Συνθήκης της Λοζάνης, την οποία σήμερα ο κ. Ερντογάν στέλνει στο πυρ το εξώτερον, η Τουρκία έχασε κάθε δικαίωμα επί της Κύπρου.
Εάν, λοιπόν, σοβαρομιλά ο κ. Ακιντζί, η ενόχλησή του έγκειται στο αυτονόητο: Δεν θέλει να εορτάζονται ιστορικές αντικατοχικές επέτειοι που υπενθυμίζουν την ελευθερία και την ελληνική μας ταυτότητα. Είναι πρόδηλο ότι μας θέλει Τούρκους. Αυτό, όμως, δεν γίνεται. Από αυτές τις στήλες είχαμε αναλύσει επί μακρόν ότι τόσο η Άγκυρα όσο και η ηγεσία του ψευδοκράτους θεωρούν ότι η βιωσιμότητα της λύσης, θα περάσει μέσα από την αλλαγή της ιστορίας και τον αφελληνισμό μας.
Ιδού η απόδειξη! Και επειδή περί βιωσιμότητας της λύσης ο λόγος, θέτουμε το εξής ερώτημα: Τι θα συνέβαινε, εάν αυτή η απόφαση λαμβανόταν μετά την ομοσπονδιακή λύση; Θα μας έλεγε ο κ. Ακιντζί και ο κάθε κύριος Ακιντζί ότι, εάν δεν αλλάξουμε την απόφαση, θα διαλυθεί το κράτος;
Όσο, δε, για το νομοσχέδιο που ετοιμάζει ο ΔΗΣΥ, για να ικανοποιήσει τον Ακιντζί και να ανατρέψει την απόφαση για το Ενωτικό Δημοψήφισμα, δεν είναι δείγμα πολιτικής σοφίας, αλλά πρόδηλης υποχώρησης και ευθυγράμμισης με τις υποδείξεις του κατοχικού ηγέτη.
Και τελεί, ταυτοχρόνως, σε πλήρη αντίφαση με ό,τι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε το περασμένο Σάββατο. Ότι, δηλαδή, η Βουλή είναι ανεξάρτητη εξουσία του κράτους και κανείς δεν μπορεί να επεμβαίνει στις αποφάσεις της. Πόσω μάλλον ένας κατοχικός ηγέτης. Δεν είναι εκλιπούσα η Κυπριακή Δημοκρατία.
Το Ενωτικό Δημοψήφισμα ήταν πολιτική, διπλωματική, νομική και πολιτισμική ωδή προς την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Συνιστά ένα ειρηνικό μανιφέστο κατά της κατοχής και της αποικιοκρατίας. Είναι μνημείο αξιοπρέπειας του λαού μας και είμαστε περήφανοι, ανεξαρτήτως πού ανήκει ο καθένας ιδεολογικά και κομματικά.
Εάν, άλλωστε, δεν σέβεσαι την ιστορία σου αυτοκαταργείσαι. Και εφόσον δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, πώς να σε σεβαστούν οι άλλοι; Έμαθε προφανώς ο κ. Ακιτνζί από τον κ. Ερντογάν να επιβάλλει τους όρους του. Αυτό δεν γίνεται. Διότι είναι άλλο πράγμα να θέλει κάποιος λύση και αμοιβαίο σεβασμό και είναι άλλο πράγμα να αξιώνει τον αφελληνισμό μας.
Σιγά μη φταίει μια απόφαση της Βουλής που αφορά στον εορτασμό του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, για να τινάξει τις συνομιλίες στον αέρα. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Η κατάσταση είναι χειρότερη, εάν ο κ. Ακιντζί σοβαρομιλά.
Το πρόβλημα δεν είναι το Ενωτικό Δημοψήφισμα, ένα ιστορικό γεγονός το οποίο εάν το αναλύσει κανείς θα διαπιστώσει ότι στηρίζεται επί του άρθρου 1, παράγραφος 2, της Χάρτας του ΟΗΕ και πρεσβεύει όλες τις δημοκρατικές αρχές και αξίες, επί των οποίων είναι θεμελιωμένη σήμερα η ΕΕ. Το πρόβλημα είναι η τουρκική κατοχή.
Το Ενωτικό Δημοψήφισμα ήταν μια νομική, πολιτική και πολιτισμική πράξη ενός λαού που τελούσε υπό αγγλική κατοχή και χωρίς να ρίξει ούτε μία τουφεκιά, επεδίωξε την ελευθερία και μέσω της Εθνικής του Ανεξαρτησίας την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, πρωτοστατούντων της εκκλησίας και των πολιτικών δυνάμεων της εποχής με πρώτο το ΑΚΕΛ.
Σημειώνεται, δε, ότι επί τη βάσει της Συνθήκης της Λοζάνης, την οποία σήμερα ο κ. Ερντογάν στέλνει στο πυρ το εξώτερον, η Τουρκία έχασε κάθε δικαίωμα επί της Κύπρου.
Εάν, λοιπόν, σοβαρομιλά ο κ. Ακιντζί, η ενόχλησή του έγκειται στο αυτονόητο: Δεν θέλει να εορτάζονται ιστορικές αντικατοχικές επέτειοι που υπενθυμίζουν την ελευθερία και την ελληνική μας ταυτότητα. Είναι πρόδηλο ότι μας θέλει Τούρκους. Αυτό, όμως, δεν γίνεται. Από αυτές τις στήλες είχαμε αναλύσει επί μακρόν ότι τόσο η Άγκυρα όσο και η ηγεσία του ψευδοκράτους θεωρούν ότι η βιωσιμότητα της λύσης, θα περάσει μέσα από την αλλαγή της ιστορίας και τον αφελληνισμό μας.
Ιδού η απόδειξη! Και επειδή περί βιωσιμότητας της λύσης ο λόγος, θέτουμε το εξής ερώτημα: Τι θα συνέβαινε, εάν αυτή η απόφαση λαμβανόταν μετά την ομοσπονδιακή λύση; Θα μας έλεγε ο κ. Ακιντζί και ο κάθε κύριος Ακιντζί ότι, εάν δεν αλλάξουμε την απόφαση, θα διαλυθεί το κράτος;
Όσο, δε, για το νομοσχέδιο που ετοιμάζει ο ΔΗΣΥ, για να ικανοποιήσει τον Ακιντζί και να ανατρέψει την απόφαση για το Ενωτικό Δημοψήφισμα, δεν είναι δείγμα πολιτικής σοφίας, αλλά πρόδηλης υποχώρησης και ευθυγράμμισης με τις υποδείξεις του κατοχικού ηγέτη.
Και τελεί, ταυτοχρόνως, σε πλήρη αντίφαση με ό,τι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε το περασμένο Σάββατο. Ότι, δηλαδή, η Βουλή είναι ανεξάρτητη εξουσία του κράτους και κανείς δεν μπορεί να επεμβαίνει στις αποφάσεις της. Πόσω μάλλον ένας κατοχικός ηγέτης. Δεν είναι εκλιπούσα η Κυπριακή Δημοκρατία.
Το Ενωτικό Δημοψήφισμα ήταν πολιτική, διπλωματική, νομική και πολιτισμική ωδή προς την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Συνιστά ένα ειρηνικό μανιφέστο κατά της κατοχής και της αποικιοκρατίας. Είναι μνημείο αξιοπρέπειας του λαού μας και είμαστε περήφανοι, ανεξαρτήτως πού ανήκει ο καθένας ιδεολογικά και κομματικά.
Εάν, άλλωστε, δεν σέβεσαι την ιστορία σου αυτοκαταργείσαι. Και εφόσον δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, πώς να σε σεβαστούν οι άλλοι; Έμαθε προφανώς ο κ. Ακιτνζί από τον κ. Ερντογάν να επιβάλλει τους όρους του. Αυτό δεν γίνεται. Διότι είναι άλλο πράγμα να θέλει κάποιος λύση και αμοιβαίο σεβασμό και είναι άλλο πράγμα να αξιώνει τον αφελληνισμό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου