Ο βαθύς καιροσκοπισμός σε καλπασμό

 Με τον Ανδρέα Φρυδά

Η ΠΟΛΥΠΟΙΚΙΛΤΗ καρικατούρα της συνεξουσίας και σύμπαντες -περίπου- οι πολιτικοί ταγοί, ο κόσμος της πολιτικής, κομματικής πασαρέλας (όπως την «απολαμβάνουμε» σήμερα) τραβά προς το βάραθρο με τα μάτια κλειστά. Και είναι τέτοια η παρασιτική του σήψη αγκιστρωμένος στο κυνήγι των ψήφων, που δεν μπορεί ν' αντικρίσει ούτε τον γκρεμό της πτώσης του.
Όμως, τι θα μπορούσε άραγε να δει αυτός ο κόσμος ενός υπό γενική περίπου λαϊκή αμφισβήτηση κυβερνώντος κατεστημένου; Τι θα μπορούσε, άραγε, να δει ένας κόσμος υποχείριο των πλανητικών κέντρων αποφάσεων και εξουσίας;

Βεβαίως, η πολιτική και ηθική ασημαντότητα coram pobulo (ενώπιον του λαού) αυτού του κόσμου, και η δραματική βουλητική του ανεπάρκεια, δεν οφείλονται στο προσωπικό ωροσκόπιο και τις ιδιότητες των ανθρώπων του. Αλλά αποτελούν το προϊόν της παρακμής και της σήψης που υπηρετούν.

Σήμερα, οι «προνομιούχες» κοινωνικές τάξεις και οι πολιτικές, αλλά και οι πνευματικές ελίτ της εξουσίας έχουν μετατραπεί σε παρασιτικές εκβλαστήσεις. Η εθνική πολιτική έχει καταλυθεί και οι ελίτ αυτές έχουν απογυμνωθεί από τα (ευρωπαϊκά) κέντρα εξουσίας και έχουν -ταυτόχρονα- απολέσει ολοκληρωτικά κάθε ίχνος της κοινωνικής και της εθνικής τους αποστολής.

Έχουν χάσει και τα πιο απλά αντανακλαστικά απέναντι στα κοινωνικά γεγονότα, αλλά και στα εθνικά, συνακόλουθα και απέναντι στην ικανότητα να σκέφτονται (ο καιροσκοπισμός κυριαρχεί!..).

Γι' αυτό ακριβώς δεν βλέπουμε καμιά παραγωγή ιδεών και καμιά -σχεδόν- σύγκρουση πραγματικά πολιτική. Μόνο σκυλοκαβγάδες, αναμασήματα πολιτικών και ηθικών σπερμολογιών, πνιγηρές αναθυμιάσεις βαθιάς ηττοπάθειας και πονηρού διαμερισμού εξουσιών επί πατρίων εδαφών (ενώ η χώρα σπαράζει!..).

Εδώ ο κόσμος χάνεται, επελαύνει η καταστροφική κοινωνική, οικονομική και εθνική κρίση, αλλά οι ντόπιοι νταβατζήδες της κυπριακής υπόθεσης χορεύουν το χορό -όχι του Ζαλόγγου- στα κρούματα των ζορνέδων του ευρωκατακτητή. Τέτοια είναι λοιπόν η καταθλιπτική, κυριαρχούσα κενότητα, αλλά και τέτοιος ο ιδεολογικός, πολιτικός και εθνικός ξεπεσμός πια… «Και η χώρα στα χέρια Φασουλήδων, σπαράζει…», διαπίστωσε κάποτε ο Λουί Αραγκόν.

Η απουσία σοβαρότητας λόγου, που μετατρέπει -όπως βλέπουμε- τη σοβαρότητα σε γελοιότητα (με τους μεζέδες της), αποδεικνύει πως η εποχή των γελοίων δεν είναι καθόλου για γέλια, την ίδια ακριβώς στιγμή που οδηγούν την Κύπρο σε αβυσσαλέους γκρεμούς.

ΥΓ. Ο αγγλοαμερικάνικος παράγοντας δουλεύει, ως φαίνεται, καλύτερα με ηγέτες χωρίς προσωπικότητα. Ηλίου φαεινότερον!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΡΥΔΑΣ

Πτυχιούχος Πολιτικών και Νομικών Σπουδών

Σημερινή