Posted: 03 Feb 2011 11:43 PM PST
Εφ. Ταράφ 3-2-2011
¨Πυροβολήθηκε μπροστά στο σπίτι του¨, ¨Η JITEM απήγαγε¨, Άτομα με ασύρματους τον ανέβασαν δια της βίας σε αυτοκίνητο¨, ¨Το πτώμα βρέθηκε κάτω από τη γέφυρα, στην άκρη του ποταμού, στην άκρη του δρόμου.¨
Αυτές οι κουβέντες ήταν πολύ κοινές κατά την δεκαετία του 1990 στα νοτιοανατολικά. Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα ακούγονταν ειδήσεις για πάνω από έναν θανάτους του τύπου αυτού. Και έμεναν πίσω πονεμένες ζωές, γυναίκες με μαυρισμένες καρδιές και ορφανά παιδιά. Ο δημοσιογράφος Σααντέτ Γιλντίζ μίλησε με τις συζύγους των θυμάτων αυτών της δεκαετίας του 90. Τις συνομιλίες αυτές που είχε σε 12 πόλεις με 51 γυναίκες τις συγκέντρωσε στο βιβλίο του –εμπνευσμένος από το ποίημα του Εντίπ Τζανσεβέρ ¨Νεκρός λέγεται ;¨- με τίτλο ¨ Αυτοί τώρα λέγονται νεκροί ;¨. Στο βιβλίο που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα, οι γυναίκες περιγράφουν τις τελευταίες στιγμές που είδαν του συζύγους τους, τον πόνο που βίωσαν από το θάνατο τους και την νοσταλγία που νοιώθουν. Αποκαλύπτεται ο άγνωστος εσωτερικός κόσμος των γυναικών αυτών που σκέφτηκαν να αυτοκτονήσουν, που έκρυβαν τα ματωμένα ρούχα ή που έβρισκαν χρόνια μετά το πουλόβερ που είχαν πλέξει για τον άντρα τους μέσα σε έναν ομαδικό τάφο. Διαβάζοντας κάποιος το βιβλίο συγκινείται και ανατριχιάζει και αναρωτιέται « Μα όλα αυτά συνέβησαν σε αυτή τη χώρα ;», «Ποιο ήταν το έγκλημα τους ;»
…………………..
Ηλικία, ελπίδα και δάκρυα…
Μπεντιά Φιντίκ : Η στρατοχωροφυλακή και η αστυνομία είχαν ζητήσει γαλοπούλες από τον σύζυγο μου. Αφού πήγε στην αστυνομία και μετά εξαφανίστηκε. Σκεφτόμουν, μα γιατί το κράτος να σκοτώσει κάποιον που τους πάει δώρα.
Μπεντριγιέ Σεν : Οι κραυγές μας χάθηκαν μέσα στην σκόνη και τον καπνό του ελικοπτέρου.
Ντερμάν Μποζτάς : Σκότωσαν τον σύζυγο μου στο κατώφλι της πόρτας, μπροστά στα μάτια της μάνας του και των παιδιών του.
Ντιλμπέρ Σιμσέ : Είχα πάρει δώρο στον Μπαχρί μια λευκή ζακέτα. Τελευταία φορά τον θυμάμαι με αυτή τη ζακέτα. Έντεκα χρόνια μετά όταν βρήκα τα κόκαλα του, ήταν τυλιγμένα με αυτήν τη ζακέτα.
Ντιβά Ντενίζ : Όταν το μικρό μου παιδί με ρωτάει για τον τάφο του πατέρα του, του δείχνω έναν τυχαίο τάφο. Μερικές φορές σηκώνεται και πάει σε εκείνον τον τάφο.
Ενζιλέ Οζντεμίρ : Ψάχναμε το πτώμα κάτω από τα δέντρα, σε οικόπεδα, παντού. Όπου εμφανιζόταν κάποιο πτώμα τρέχαμε εκεί.
Γκιουλτέν Ακπολάτ : Ο σύζυγος μου είναι κάτω από το χώμα, και εμείς σαπίσαμε από πάνω του.
Χανίμ Τοσούν : Το τελευταίο πράγμα που είδα είναι τα πόδια του Φεχμί να κρέμονται από το αυτοκίνητο.
Χασιμπέ Γιλντιρίμ : Δεν σήκωσα καν τα ρούχα του, ακόμα και οι κάλτσες του είναι εκεί που τις άφησε. Μερικές φορές όταν μένω μόνη, πηγαίνω βλέπω τα ρούχα του και κλαίω.
Περβίν Μπουλτάν : Το κορίτσι μου γεννήθηκε τη μέρα που πέθανε ο πατέρας της. Τα γενέθλια της Ζελάλ πάντα τα γιόρταζα τις επόμενες μέρες.
Σεμσέ Τεκίν : Τα μυαλά του συζύγου μου είχαν πεταχτεί στον τοίχο. Όταν είπαν στον ασύρματο ¨Σκοτώσαμε έναν τρομοκράτη¨, είχα νομίσει πως μιλούσαν για άλλο.
Ουλκού Εκιντζί : Την τελευταία εκείνη μέρα που τον περίμενα είχα κάνει τραχανά. Δεκαέξι χρόνια έκτοτε δεν ξανάκανα τραχανά
Σχόλιο : Και έρχονται μετά τα φερέφωνα και οι αξιωματούχοι της Άγκυρας και μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα και μειονοτικά δικαιώματα, φιλία των λαών, μείωση εξοπλισμών κ.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου