Σελίδες

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Μπορεί άνετα να δίνει αναγωγή στη δική μας ¨Δημοκρατία" και στη δική μας "Κοινωνία"


«Φοβισμένη» Δημοκρατία-«Φυλακισμένη» Κοινωνία

Εκτύπωση | 02/02/2011 | Με τον Χρίστο Τριανταφυλλίδη

Είναι, κατά τη γνώμη μου, γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ο ανωτέρω τίτλος ταιριάζει απόλυτα στο τι βιώνουμε καθημερινά στον τόπο μας, έστω και εάν δεν το αντιλαμβανόμαστε παρασυρόμενοι από τη ρουτίνα της καθημερινότητας του καθενός από εμάς. Ας κοντοσταθούμε όμως και αναλογιστούμε τα δεδομένα μας.
Κάνοντας αρχή από την Κυπριακή Δημοκρατία, αναλογιστείτε τι ακούμε καθημερινά από εκείνους τους οποίους ο λαός, εμείς δηλαδή, εκλέξαμε για να είναι οι Ηγέτες μας. Το πιο σοβαρό θέμα το οποίο αντιμετωπίζουμε ως Κράτος, η εισβολή και η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή και η συνέχιση της ύπαρξης της κρατικής μας οντότητας, μας λένε, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, αν όχι απόλυτα, από το πώς θα κρίνουν οι ξένοι τις όποιες θέσεις και διεκδικήσεις μας στο «τραπέζι» των συνομιλιών.
Μπορεί η πλειοψηφία του λαού να πιστεύει -έτσι δείχνουν τουλάχιστον οι δημοσκοπήσεις- ότι ακολουθούμε λάθος δρόμο, αλλά φοβόμαστε -αυτή είναι η οικτρή πραγματικότητα- να το πούμε και να αλλάξουμε πορεία, διότι θα είναι αμείλικτοι οι ξένοι μαζί μας. Θυμηθείτε πόσες φορές ακούσατε το επιχείρημα ότι, αν τολμήσουμε καν να αναφέρουμε κάτι τέτοιο, αυτό θα δυσαρεστήσει τη διεθνή Κοινότητα, η οποία θα μας εγκαταλείψει ή θα λάβει μέτρα σκληρά για μας. Ότι -άλλος ένας φόβος- θα φανούμε αναξιόπιστοι. Μια θέση λανθασμένη αφού αυτή οφείλει να κριθεί με δεδομένο το υπό ποιες συνθήκες υιοθετήσαμε μια φιλοσοφία λύσης του Κυπριακού πριν από 34 τόσα χρόνια -το 1977- και χωρίς μάλιστα να ερωτηθεί ούτε τότε ο λαός και σε αντιδιαστολή υπό ποιες συνθήκες σήμερα, ενδεχομένως, τοποθετούμεθα διαφορετικά με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Αναλογιστείτε, επίσης, πόσες φορές ακούσατε να μας λένε ότι έχουμε να κάνουμε με μια παντοδύναμη Τουρκία, η οποία επηρεάζει τα διεθνή «Κέντρα» όπου λαμβάνονται οι καθοριστικές αποφάσεις. Και θυμηθείτε, τέλος, το τελευταίο που ακούμε, ότι δε πρέπει να εκμεταλλευτούμε τον ενδεχόμενο ενεργειακό πλούτο που υπάρχει στα δικά μας, διεθνώς αναγνωρισμένα, ύδατα, διότι αυτή η παντοδύναμη Τουρκία θα «θυμώσει» και μπορεί να αποπειραθεί να σταματήσει δυναμικά μια τέτοια προσπάθεια. Μια Κυπριακή Δημοκρατία στην οποία «πέρασε» το μήνυμα του φόβου και καθορίζει την πολιτική της με βάση το κριτήριο αυτό.
Και όλα αυτά τα δικαιολογούν οι Ηγέτες μας, ή τουλάχιστον σημαντική μερίδα από αυτούς, με βάση τον επικαλούμενο ρεαλισμό και το δίλημμα που προτάσσεται· ότι, αν δε προχωρήσουμε πάνω στη βάση και φιλοσοφία της λύσης που συζητείται τώρα, τότε το μέλλον θα είναι χειρότερο από το τι βιώνουμε σήμερα, το οποίο εν πάση περιπτώσει δεν είναι διασφαλισμένο. Άλλη μια τοποθέτηση, που ενισχύει το στοιχείο του φόβου με το οποίο πολιτεύεται η Κυπριακή Δημοκρατία. Μια Δημοκρατία που ήταν το αποτέλεσμα ενός απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, του Αυξεντίου, του Καραολή, του Παλληκαρίδη, του Μάτση και τόσων άλλων οι οποίοι αν διακατέχονταν από τον ίδιο φόβο και τον ίδιο, λεγόμενο, ρεαλισμό, αμφιβάλλω αν θα υπήρχε σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία και κατ΄ επέκταση οι θώκοι που απολαμβάνουν ορισμένοι.
Ερχόμενος όμως και στην Κυπριακή Κοινωνία, πώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί οτιδήποτε άλλο από «Φυλακισμένη», όταν τα μέλη της εμποτίζονται καθημερινά με τις φοβίες που προανέφερα, αλλά και που αναφορικά με την εσωτερική διακυβέρνηση αισθάνονται εντονότατα ότι για να πετύχουν οτιδήποτε στη ζωή τους, θα πρέπει να αποκτήσουν κάποια κομματική ταυτότητα, θα πρέπει να «παρακαλούν» τον όποιον κομματικό παράγοντα και θα πρέπει να επιδείξουν την αναμενόμενη κομματική συνέπεια και υπακοή. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη από τα Πολιτικά Κόμματα, που στο μεν εθνικό θέμα, στην πλειοψηφία τους, ενσπείρουν το φόβο, και όσον αφορά στην εσωτερική διακυβέρνηση έχουν αναγάγει την υποτέλεια σε απαραίτητη προϋπόθεση για να προοδεύσει κάποιος. Μια Κοινωνία όπου οι αξίες προσμετρώνται σχεδόν αποκλειστικά με οικονομικά κριτήρια και που ο οικονομικά ισχυρός έχει έκδηλη υπεροχή έναντι του οικονομικά ασθενέστερου σε θέματα στα οποία το κριτήριο αυτό δεν θα έπρεπε να υπολογίζεται καθόλου - ίδε τους τομείς της υγείας και της παιδείας.
Αυτή είναι, δυστυχώς, η Κύπρος στις αρχές του 2011.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
Δικηγόρος, Εκλελεγμένο Μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Δημοκρατικού Συναγερμού 
Σημερινή

Δεν υπάρχουν σχόλια: