Έκρυψαν από την τρόικα την ανικανότητά τους.

02/02/2011

Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη

Αν δεν κάνω λάθος, μεταξύ των υπέρ της έλευσης της τρόικας και της απόλυτης παράδοσης της χώρας σε δάνειες δυνάμεις επιχειρήματα, συγκαταλέγεται και η ανάγκη ενός αναγκαίου εξορθολογισμού στο τρόπο που λειτουργεί το Κράτος.

Παραδεχόμαστε όλοι ότι στην πατρίδα μας είχαν αναπτυχθεί «δύο Ελλάδες» - η Ελλάδα των εργαζομένων στον Δημόσιο τομέα και η Ελλάδα των εργαζομένων στον Ιδιωτικό τομέα. Παραδεχόμασταν επίσης ότι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι σήκωναν το συντριπτικά μεγαλύτερο βάρος των φορολογικών εσόδων και πως υπήρχαν (και υπάρχουν) οι ξύπνιοι που είτε έκρυβαν (και κρύβουν) εισοδήματα, είτε επωφελήθηκαν από την (υπαρκτή) διαδικασία της διαπλοκής και έβγαζαν άφθονο χρήμα εξασφαλίζοντας δουλειές από το Δημόσιο.

Άρχισαν, λοιπόν, οι «μεταρρυθμίσεις»: Μειώσεις μισθών και περικοπή επιδομάτων στον δημόσιο τομέα – απότομες, επιθετικές και βίαιες. Ανατροπή οικογενειακών προϋπολογισμών και απεργίες που κόστισαν και κοστίζουν στη χώρα πολλά από διαφυγόντα κέρδη.

Τη νύφη την πλήρωσαν πάλι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, διότι, όπως δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού ακούσαμε, δεν υπήρχε χρόνος να γίνουν όλα αυτά που έπρεπε να γίνουν από καιρό.

Δεν θέλω να επανέλθω ούτε στις προεκλογικές υποσχέσεις, ούτε στις άλλες μπαρούφες που κατά καιρούς έχουν ακουστεί ένθεν κακείθεν. Ας τις κρίνει κάποτε και ο ίδιος ο λαός και ας λάβει τις αποφάσεις του.

Επιθυμώ, όμως, να υπενθυμίσω ότι ο ιδιωτικός τομέας στη χώρα λειτουργούσε μια χαρά – με τις συλλογικές συμβάσεις, με την προστατευτική, αλλά όχι υπερπροστατευτική, νομοθεσία, με τη λελογισμένη χρήση κεφαλαίων και ανθρώπων.

Το πρόβλημα του ιδιωτικού τομέα ήταν (και παραμένει) το Δημόσιο και οι σχέσεις του με αυτό. Η φορολογική ανακατωσούρα, η γραφειοκρατία, η διαφθορά. Χωρίς να έχει διορθωθεί τίποτε από τα παραπάνω, πραγματοποιήθηκε η επίθεση στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα.

Η τρόικα δεν σηκώνει κουβέντα: Επιχειρησιακές συμβάσεις, μειώσεις μισθών, οκτάωρα κομμένα στη μέση. Ευελιξία, ευελιξία, ευελιξία. Για να αυξηθεί, λέει, η ανταγωνιστικότητα. Ποια ανταγωνιστικότητα; Για να υπάρξει ανταγωνιστικότητα πρέπει κάποιος κάτι να παράγει και αυτό να γίνει ανταγωνιστικό σε σχέση με κάτι που παράγει κάποιος άλλος; Όταν δεν παράγεις τίποτε, τι και ποιον να ανταγωνιστείς;

Είναι φανερό ότι τώρα απλώς τρώμε τις σάρκες μας. Και δημιουργούνται συνθήκες εξαθλίωσης και καταστολής. Δούλευες οκτάωρο; Πάρε ένα τετράωρο και πες και ευχαριστώ!

Τα είχε όλα αυτά υπ’ όψιν της η τρόικα όταν πρότεινε – επέβαλε, για την ακρίβεια – και εμείς αποδεχθήκαμε, μέτρα που δεν οδηγούν πουθενά; Παρά μόνο στην αύξηση της ανεργίας, στην βαθιά ύφεση και στην ανέχεια;

Δεν εννοώ τα στοιχεία της οικονομίας. Αυτά τα βρήκαν. Μιλάω για τα άλλα στοιχεία, αυτά που αποτελούν την μεγάλη τροχοπέδη και που προανέφερα.

Τους είπε κανείς: Παιδιά, καλά όλα αυτά που λέτε, αλλά προορίζονται για κανονικές χώρες. Όχι για την δική μας, όπου το πολιτικό σύστημα, βουτηγμένο στην διαπλοκή και με την πιο αντιπαραγωγική πελατειακή νοοτροπία, κατόρθωσε να ρουφήξει και την τελευταία ικμάδα ενέργειας από τον λαό και τη χώρα.

Προφανώς, δεν τους είπαν τίποτε τέτοιο. Μόνο θεωρίες για το τι πρέπει να γίνει για να «βελτιωθούμε». Δεν τους είπαν πως ναι, έχετε μπροστά σας τους υπεύθυνους αυτής της καταστροφής, τους ανίκανους, που διαχρονικά επιδόθηκαν στη συστηματική εξουδετέρωση της πατρίδας τους, προκειμένου να παραμένουν στην εξουσία.

Και δεν τους το είπαν, διότι τότε, οι της τρόικας θα τους απαντούσαν: Ωραία, μήπως τότε μπορείτε να εξαφανιστείτε από προσώπου γης και να μας στείλετε άλλους; Μήπως να αναλάβουμε εμείς έως ότου εμφανισθούν οι «νέες δυνάμεις» - όχι οι παλιές που φόρεσαν καινούργια κοστούμια – ώστε να αναλάβουν και πάλι την διακυβέρνηση της χώρας χέρια ελληνικά;

Οπότε, προτιμήθηκε η λύση που βλέπουμε σήμερα: Κυβερνούν οι ξένοι με βιτρίνα πρόσωπα ελληνικής υπηκοότητας, που φορούν τους μανδύες της δημοκρατικής νομιμότητας.

Τα γράφω αυτά και με αφορμή την χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, με ακρόαση εκπροσώπων των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς. Οι μεν παρίσταναν πως παρουσίαζαν τα προβλήματά τους και οι δε διαβεβαίωναν πως βρίσκονται εκεί για να τους ακούσουν και να τα λύσουν!

Το γεγονός ότι ανέβηκαν οι τόνοι, είναι μέρος του θεάτρου. Αλλά και το γεγονός ότι κάποιοι εκ των εκπροσώπων του έθνους επέμειναν να υπερασπίζονται τον ρόλο τους – αυτόν τον άθλιο ρόλο που μας οδήγησε ως εδώ – δείχνει ότι το σύστημα παραμένει βαθιά αυτιστικό.

Υ.Γ. Χθες ο Ιρλανδός πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι παραιτείται από την πολιτική ζωή της χώρας του – την οποία ο ίδιος και οι υπόλοιποι επίσης οδήγησαν στο ΔΝΤ. Το κάνει, είπε, με βαριά καρδιά. Εδώ, ούτε με βαριά, ούτε με ελαφριά…


Ελευθερη Ζώνη