από Nik Iord nodiord@yahoo.gr
Κάθε γωνιά της ΓΗΣ μας και μια παλιά ιστορία. Κάθε γωνιά της ΠΑΤΡΙΔΑΣ κι ένας ανεμοδαρμένος θρύλος. Κάθε γωνιά της ΕΛΛΑΔΑΣ και μια ατόφια παράδοση.
Η Φύση ολάκερη, η αισθητική του βουνού και της θάλασσας, η "ελληνική χλωρίς" του Περικλή Γιαννόπουλου, όλο τούτο το παράδοξο ματοβαμμένο τοπίο βρίσκεται στα πόδια κι οι φυλλωσιές του πανάρχαιου δένδρου κι αυτές στην αγκαλιά σου.
Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα και μόνο, δειλέ πατριώτη. Κι Ελλάδα πάλι δεν είναι μόνο ο Παρθενώνας, το γκριζόμορφο σήμερα τουριστικό είδωλο της γηρασμένης των αρχαίων νεότητος.
Σαν άνθρωπος, σαν έθνος, σαν ράτσα και φυλή δεν πιστοποιείς την ταυτότητά σου στους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους της άμορφης μεγαλούπολης, που κατατρώγει σαν άρπυια τα σωθικά της ψυχής σου για να σ’ εκφυλίσει με ξεχωριστή μαεστρία σε υπάνθρωπη καρικατούρα των καιρών μας.
Η φωνή σου μια βροντή πρέπει να’ναι! Πολιτισμός δεν είναι μονάχα το λειτουργικό αποτέλεσμα της πολιτειακής δόμησης των αστικών κοινωνιών. Πολιτισμός δεν είναι οι απλωμένες παλάμες των ζήτουλων γύφτων στα λεριασμένα πεζοδρόμια. Πολιτισμός δεν είναι το υπαλληλικό σύνδρομο του ωραρίου και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Κουλτούρα είναι όλα τούτα. Λέξη πρωτευουσιάνικη και ρυπαρή. Λέξη που μυρίζει τσιμέντο, μαζούτ και θερινό ιδρώτα των όχλων στα «θέατρα γκαράζ» και στις τζαζ συναυλίες. Λέξη με φως χλωμό, που αντιφεγγίζει ισχνά στην νυκτερινή κατανάλωση των αμερικάνικων πυρσών τους ρυθμούς των ξεπεσμένων και των αδυνάτων στις βρώμικες αίθουσες, τις κοινωνικές ανασφάλειες.
ΕΛΛΑΔΑ είναι μι’ ανέμελη μακριά κι απότομη γη, με πολιτισμό φτωχό σε απαρίθμηση στοιχείων μα πλούσιο σε συμβολισμούς και ζωές. Βουνά, ποτάμια, δάση, θάλασσα κι απόκρημνες ακτές, τούτα όλα μαζί τα λίγα είναι η Παράδοσή μας κι αυτή μας η ιδεολογία. Κι Έλληνας εκείνος που ζει μ’ αυτά είναι, έστω και κάθε φορά σαν επισκέπτης, σαν τρεμάμενος φυγάς, που λαχταρά τη μύηση στο φυσικό και στ’ αρχέγονο.
Αντιθέσου στα ψεύτικα μηνύματα των ύποπτων δρόμων αυτής της άθλιας αισθητικής, που εκμηδενίζει τους άνδρες και πολλαπλασιάζει τους – είτε ψυχικά είτε σωματικά – ομοφυλόφιλους παρακμίες. Δρέψε τον καρπό της υπαίθρου κι αγωνίσου στη ζωτική πλευρά των συνόρων της φύσης, σκοτώνοντας τις όποιες δειλίες κι ανασφάλειες σου κληροδότησε ο τρόπος ζωής στην πόλη του νέφους και της διαφθοράς. Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου.
Κάθε γωνιά της ΓΗΣ μας και μια παλιά ιστορία. Κάθε γωνιά της ΠΑΤΡΙΔΑΣ κι ένας ανεμοδαρμένος θρύλος. Κάθε γωνιά της ΕΛΛΑΔΑΣ και μια ατόφια παράδοση.
Η Φύση ολάκερη, η αισθητική του βουνού και της θάλασσας, η "ελληνική χλωρίς" του Περικλή Γιαννόπουλου, όλο τούτο το παράδοξο ματοβαμμένο τοπίο βρίσκεται στα πόδια κι οι φυλλωσιές του πανάρχαιου δένδρου κι αυτές στην αγκαλιά σου.
Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα και μόνο, δειλέ πατριώτη. Κι Ελλάδα πάλι δεν είναι μόνο ο Παρθενώνας, το γκριζόμορφο σήμερα τουριστικό είδωλο της γηρασμένης των αρχαίων νεότητος.
Σαν άνθρωπος, σαν έθνος, σαν ράτσα και φυλή δεν πιστοποιείς την ταυτότητά σου στους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους της άμορφης μεγαλούπολης, που κατατρώγει σαν άρπυια τα σωθικά της ψυχής σου για να σ’ εκφυλίσει με ξεχωριστή μαεστρία σε υπάνθρωπη καρικατούρα των καιρών μας.
Η φωνή σου μια βροντή πρέπει να’ναι! Πολιτισμός δεν είναι μονάχα το λειτουργικό αποτέλεσμα της πολιτειακής δόμησης των αστικών κοινωνιών. Πολιτισμός δεν είναι οι απλωμένες παλάμες των ζήτουλων γύφτων στα λεριασμένα πεζοδρόμια. Πολιτισμός δεν είναι το υπαλληλικό σύνδρομο του ωραρίου και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Κουλτούρα είναι όλα τούτα. Λέξη πρωτευουσιάνικη και ρυπαρή. Λέξη που μυρίζει τσιμέντο, μαζούτ και θερινό ιδρώτα των όχλων στα «θέατρα γκαράζ» και στις τζαζ συναυλίες. Λέξη με φως χλωμό, που αντιφεγγίζει ισχνά στην νυκτερινή κατανάλωση των αμερικάνικων πυρσών τους ρυθμούς των ξεπεσμένων και των αδυνάτων στις βρώμικες αίθουσες, τις κοινωνικές ανασφάλειες.
ΕΛΛΑΔΑ είναι μι’ ανέμελη μακριά κι απότομη γη, με πολιτισμό φτωχό σε απαρίθμηση στοιχείων μα πλούσιο σε συμβολισμούς και ζωές. Βουνά, ποτάμια, δάση, θάλασσα κι απόκρημνες ακτές, τούτα όλα μαζί τα λίγα είναι η Παράδοσή μας κι αυτή μας η ιδεολογία. Κι Έλληνας εκείνος που ζει μ’ αυτά είναι, έστω και κάθε φορά σαν επισκέπτης, σαν τρεμάμενος φυγάς, που λαχταρά τη μύηση στο φυσικό και στ’ αρχέγονο.
Αντιθέσου στα ψεύτικα μηνύματα των ύποπτων δρόμων αυτής της άθλιας αισθητικής, που εκμηδενίζει τους άνδρες και πολλαπλασιάζει τους – είτε ψυχικά είτε σωματικά – ομοφυλόφιλους παρακμίες. Δρέψε τον καρπό της υπαίθρου κι αγωνίσου στη ζωτική πλευρά των συνόρων της φύσης, σκοτώνοντας τις όποιες δειλίες κι ανασφάλειες σου κληροδότησε ο τρόπος ζωής στην πόλη του νέφους και της διαφθοράς. Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου