Όσο και αν προσπαθεί η προπαγάνδα η αλήθεια αποκαλύπτεται. Από την φύση της η αριστερά παράγει ολοκληρωτισμό, παράνοια, τρομοκρατία και μισανθρωπιά...

Βόρεια Κορέα: Ένα Έθνος Ρατσιστών Νάνων

Το καθεστώς του Κιμ Γιονγκ-ιλ είναι ακόμη πιο περίεργο και απεχθές από ό, τι νομίζατε.

Μετάφραση: A Nation Of Racist Dwarves, του Κρίστοφερ Χιτσενς (1949-2011) δημοσιευμένο τον Φεβρουάριο του 2010.

Στην επίσκεψη μου στη Βόρεια Κορέα πριν από μερικά χρόνια, είχα την τύχη να έχω ένα αρκετά καλόκαρδο «υπεύθυνο» τον οποίο θα καλέσω κ. Τσάε. Αυτός με οδήγησε υπομονετικά σε όλη τη κατεστραμμένη και πεινασμένη χώρα, εξηγώντας τα πράγματα με τη βοήθεια ενός είδους μηχανισμού άρνησης και ποτέ δεν φαινόταν να χάνει το ενδιαφέρον του για τα γιγάντια μνημεία της πιο υστερικής και οπερατικής ηγέτο-λατρείας του κόσμου. Ένα βράδυ, όπως προσπαθήσαμε να δειπνήσουμε τρώγοντας κάποια χονδρώδη κομμάτια πάπιας, ανέφερε έναν ακόμη λόγο γιατί η ημέρα που ολόκληρη η χερσόνησος θα είναι ενωμένη υπό την ακτινοβολούσα ηγεμονία του Αγαπητού Ηγέτη δεν θα πρέπει να αναβληθεί για πολύ. Ο λαός της Νότιας Κορέας, τόνισε, είχε αρχίσει να μπασταρδεύεται. Παντρεύονται με ξένους – ακόμη και με μαύρους Αμερικανούς στρατιώτες, ή έτσι είχε ακούσει – προς την προφανή του αηδία – και είχαν χάσει την καθαρότητα και την διάκριση τους. Όχι μία γοητεία ενός εθνικού μωσαϊκού, αλλά μάλλον μια άκαμπτη και αμόλυντη ομοιομορφία.

Μου έκανε εντύπωση εκείνη τη χρονική στιγμή από το πόσο «πραγματικά» το είπε αυτό, σαν να πήρε ως δεδομένο ότι θα το έβρισκα αδιαμφισβήτητο. Και για λίγο αναρωτήθηκα αν «και» αυτή η μορφή ολοκληρωτισμού, (γιατί τίποτα δεν είναι πιο «ολοκληρωτικό» από τον ρατσιστικό εθνικισμό), ήταν μέρος του αγωνιστικού χώρου που...
στήθηκε από το κράτος της Βόρειας Κορέας για τους υπηκόους της. Αλλά ήμουν απασχολημένος, όπως και οι περισσότεροι από τους λίγους επισκέπτες της χώρας, από τις πιο επιβλητικές και εξωτικές μορφές ολοκληρωτισμού που προσφέρονται: από τα γιγαντιαία μαυσωλεία και τις παρελάσεις που φαίνεται να συγχωνεύουν τον κλασικό Σταλινισμό με παραμορφωμένες μορφές του ευλαβούς, πατριαρχικού ήθους του Κομφούκιου.

Ο Καρλ Μαρξ στο δέκατο όγδοο Μπρυμαίρ του, έγραψε ότι αυτοί που προσπαθούν να μάθουν μια νέα γλώσσα, αρχίζουν πάντα με τη μετάφραση της πίσω στη γλώσσα που ήδη γνωρίζουν. Και περιόριζα τον εαυτό μου (και εξυπηρετώντας κακώς τους αναγνώστες μου) χρησιμοποιώντας την προϋπάρχουσα εικόνα του Σταλινισμού και του Ανατολίτικου σεβασμού. Έχω διαβάσει πρόσφατα το ηλεκτρίζον νέο βιβλίο του BR Myers: Η Καθαρότερη Φυλή: Πώς οι Βορειοκορεάτες Βλέπουν τους Εαυτούς τους και Γιατί έχει Σημασία, και τώρα καταλαβαίνω ότι η εικόνα που πήρα, ήταν η ανάποδη ή η μέσα προς τα έξω. Η όλη ιδέα του κομουνισμού είναι νεκρή στη Βόρεια Κορέα, και το πιο πρόσφατο «Σύνταγμα» που «επικυρώθηκε» τον περασμένο Απρίλιο, έχει αφαιρέσει κάθε αναφορά της λέξης. Οι αναλογίες με τον Κομφουκιανισμό είναι ανειλικρινείς, και οι παραλληλισμοί με αυτόν προορίζονται από το καθεστώς μόνο για την κατανάλωση των ξένων. Ο Myers, παραθέτει πειστικά επιχειρήματα ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε το Κιμ Γιονγκ-ιλ σύστημα ως ένα φαινόμενο της πολύ ακραίας και παθολογικής δεξιάς (έτσι μας βολεύει). Βασίζεται σε ολοκληρωτική «military first» (πρώτα ο στρατός) ενεργοποίηση, συντηρείται από καταναγκαστική εργασία, και ενσταλάζει μια ιδεολογία του πιο μη-απολογητικού ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Τα συμπεράσματα του αυτά, σε ένα τέλεια υποστηριγμένο και έξοχα γραμμένο βιβλίο, φέρουν την ανησυχητική συνέπεια ότι η προπαγάνδα του καθεστώτος μπορεί στην πραγματικότητα να σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει, το οποίο με τη σειρά του θα σήμαινε ότι οι διαπραγματεύσεις για την ειρήνη και τον αφοπλισμό με αυτό το καθεστώς είναι χάσιμο χρόνου-και ίσως ένα επικίνδυνο χάσιμο χρόνου.

Σκεφτείτε: Ακόμη και τις ημέρες του κομουνισμού, υπήρξαν αναφορές από το Ανατολικό Μπλοκ αλλά και Κουβανών διπλωματών για τον παρανοϊκό χαρακτήρα του συστήματος (το οποίο δεν είχε καμία έννοια της Αποτροπής και είπε στους δικούς του ανθρώπους ότι είχε υπογράψει τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των πυρηνικών όπλων με κακόπιστα) και επίσης για το έντονο μίσος κατά των ξένων. Ένας μαύρος Κουβανός διπλωμάτης σχεδόν λιντσαρίστηκε όταν προσπάθησε να δείξει στην οικογένειά του τα αξιοθέατα της Πιονγιάνγκ. Οι Βορειοκορεάτισσες που επιστρέφουν έγκυες από την Κίνα, τον κύριο σύμμαχο και προστάτη του καθεστώτος-αναγκάζονταν να υποβληθούν σε αμβλώσεις. Οι αφίσες και τα πανό που απεικονίζουν όλους τους Ιάπωνες ως βάρβαρους ισοδυναμούσαν μόνο με τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί απεικονίζονται ως τέρατα με γαμψές μύτες. (Οι εικόνες σε αυτό το βιβλίο είναι επιμορφωτικές από μόνες τους.) Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι της, ενισχύουν με βοήθεια το τεράστιο έλλειμμα στην παραγωγή τροφίμων της Βόρειας Κορέας, αλλά δεν υπάρχει ίχνος αναγνώρισης από τις αρχές, οι οποίες λένε στους υπό αιχμαλωσία υπηκόους του ότι οι σακούλες των σιτηρών με τα αστέρια και τις λωρίδες πάνω τους, είναι φόρος τιμής που καταβάλλει η φοβισμένη Αμερική στην Αγαπητό Ηγέτη.

Ο Myers επισημαίνει επίσης ότι πολλά από τα συνθήματα που χρησιμοποιούνται και εμφανίζονται από το κράτος της Βόρειας Κορέας τα έχουν δανειστεί άμεσα-αυτό πραγματικά μετράει ως κάποιου είδους ειρωνεία-από την ιδεολογία των καμικάζι του Ιαπωνικού ιμπεριαλισμού. Κάθε παιδί ακούει κάθε μέρα την υπέροχη δυνατότητα του θανάτου θυσιαζόμενο στην υπηρεσία της πατρίδας και διδάσκονται να μην φοβούνται την ιδέα του πολέμου, ακόμη και ενός πυρηνικού.

Το καθεστώς δεν μπορεί να κυβερνήσει από την τρομοκρατία και μόνο, και τώρα το μόνο που έχει απομείνει είναι η ρατσιστικά βασισμένη στρατιωτική ιδεολογία του. Μικρή έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι κάθε «διαπραγμάτευση» είναι πιο ταπεινωτική από την προηγούμενη. Όπως τονίζει ο Myers, δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτό την διαπραγμάτευση του ίδιου του λόγου ύπαρξης του.

Όλοι εμείς που εξετάζουμε τις υποθέσεις της Βόρειας Κορέας μας απασχολεί μία ερώτηση. Μήπως αυτοί οι σκλάβοι αγαπούν πραγματικά τις αλυσίδες τους; Το αίνιγμα έχει μερικά ανήθικα συνακόλουθα. Ο λαός αυτού του μικροσκοπικού και εφιαλτικού έθνους δεν επιτρέπεται, φυσικά, να κάνει συγκρίσεις με τις ζωές των άλλων, και αν παραπονεθούν ή προσβάλλουν, στέλνονται σε στρατόπεδα που-αν κρίνουμε από το επίπεδο της φροντίδας και της διατροφής στην «ευρύτερη» κοινωνία των πολιτών- πρέπει να είναι μια ζωντανή κόλαση, η οποία συγχωρείται μόνο από τη συντομία της διάρκειάς της. Αλλά η ρατσιστική αλαζονεία και η εθνικιστική υστερία είναι ισχυρά θεμέλια για τα πιο απεχθή συστήματα. Ως Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί έχουμε καλούς λόγους για να θυμόμαστε. Ακόμα και στη Νότια Κορέα, υπάρχουν εκείνοι που αισθάνονται πως το καθεστώς του Kim Jong-il υπό του οποίου οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν ούτε για μια μέρα, να είναι κάπως πιο «αυθεντικά» Κορεάτικο.

Αυτά είναι τα δύο πιο συγκλονιστικά γεγονότα σχετικά με τη Βόρεια Κορέα: Πρώτον, όταν φωτογραφίζεται μέσω δορυφόρου τη νύχτα, είναι μια περιοχή απόλυτου σκότους. Μόνο ένα ίχνος φωτός είναι ορατό στην πρωτεύουσα. (Δείτε αυτήν την περίφημη φωτογραφία.) Δεύτερον, ένας Βορειοκορεάτης είναι κατά μέσο όρο έξι ίντσες κοντύτερος από ένα Νοτιοκορεάτη. Μπορείτε να φανταστείτε πόση υπεραξία έχει παραχθεί από ένα τέτοιο σκλάβο, και για πόσο χρονικό διάστημα, προκειμένου να τροφοδοτήσει και να διατηρήσει την στρατιωτική εγκληματική οικογένεια στην οποία ανήκει εξ ολοκλήρου τόσο η χώρα όσο και ο λαός της.

Αλλά αυτό είναι που βγάζει τον Myers σωστό. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ρατσιστικές δικτατορίες, η Βορειοκορεάτικη έχει πραγματικά καταφέρει να παράγει ένα νέο είδος. Πεινασμένοι και καχεκτικοί νάνοι, που ζουν στο σκοτάδι, διατηρούνται σε διαρκή άγνοια και φόβο, με πλύση εγκεφάλου από το μίσος τους προς τους άλλους, πειθαρχημένοι και εξαναγκασμένοι σε μια λατρεία του θανάτου: Αυτό το θρίλερ είναι στο μέλλον μας, και είναι τόσο φρικτό ώστε οι δικοί μας αγαπητοί ηγέτες δεν τολμούν να το αντιμετωπίσουν και μπορούν μόνο να κρυφοκοιτάζουν μέσα από τα δάχτυλά τους σε αυτό που έρχεται.

πηγή