Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Δυστυχώς και σε αυτές τις εκλογές, όπως και στις προηγούμενες της 6ηςΜαΐου, ο δημόσιος διάλογος είναι επιπέδου παιδιών νηπιαγωγείου.
Δυστυχώς ούτε σε αυτές τις εκλογές φαίνεται ότι θα αποφύγουμε συζητήσεις χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος, εστιαζόμενες στην παραπολιτική και όχι την πολιτική και τη
συζήτηση ρεαλιστικών προτάσεων.
Δυστυχώς ούτε σε αυτές τις εκλογές ο δημόσιος διάλογος εστιάζεται στην αιτία του κακού και της κρίσης στη χώρα μας.Δηλαδή, τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας.
Για τον Τσίπρα και κάποιους άλλους οπαδούς της ουτοπίας, για όλα φταίει το Μνημόνιο, το οποίο είναι μια...επιχείρηση των δανειστών μας για να …υποδουλώσουν τη χώρα μας και να την κάνουν προτεκτοράτο, κατά την προσφιλή έκφραση του αρχηγού των δώδεκα συνιστωσών.
Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι αν
κάποιος επιχειρήσει να προσεγγίσει την ανθρωπογεωγραφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ηςΜαΐου, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει ότι μεγάλο τους μέρος είναι νοσταλγοί του παλαιού παπανδρεϊκού ΠαΣοΚ, ταυτισμένοι με το δημόσιο και τη λογική της ήσσονος προσπάθειας.
Είναι εκείνοι που είχαν μάθει να την άκοπη επιβίωση εις βάρος των άλλων και δη κατοχυρωμένη από το ίδιο το κράτος.
Είναι εκείνοι που δεν φαίνεται να φορούν μαύρες πλερέζες από το γεγονός ότι η χώρα μας έχει τη μεγαλύτερη φαρμακευτική δαπάνη της Ευρώπης. Εξ ου και η αντίδραση πολλών στελεχών πασοκογενούς προέλευσης ή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην επιχείρηση μείωσης της σπατάλης είτε με τα γενόσημα, είτε με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση.
Είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως είναι… μύθος το μεγάλο κράτος!
Είναι εκείνοι που δεν τους ενοχλούσαν οι τεράστιες ανισότητες που υπήρχαν στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων και στις συντάξεις, επειδή εξασφάλιζαν ως …καλοί πελάτες τα δικά τους οφίτσια.
Είναι εκείνοι που δεν ενοχλήθηκαν και δεν έψαξαν ποτέ να δουν γιατί, επί παραδείγματι, στη Ζάκυνθο υπάρχουν οι περισσότεροι…τυφλοί της Ευρώπης, με τα απαραίτητα επιδόματα!
Ούτε για ποιον λόγο δίνονταν χιλιάδες μαϊμουδένιες συντάξεις ή επιδόματα από τον ΕΛΓΑ για ζημιές που δεν έγιναν ποτέ.
Είναι εκείνοι που αν τους ρωτούσες πόσους υπαλλήλους πληρώνει το δημόσιο θα σήκωναν αδιάφορα τους ώμους. Παρεμπιπτόντως χρειάστηκε η κακιά τρόικα για να μάθουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχει η Ελλάδα.
Είναι εκείνοι που έτρεχαν πίσω και κάτω από τις πλαστικές σημαίες αλαλάζοντας για την…αλλαγή ή την…απαλλαγή!
Είναι εκείνοι που φαντάζονται ότι εσαεί κάποιοι θα μας δίνουν λεφτά κι εμείς δεν θα δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, επειδή έτσι γουστάρουμε κι επειδή είμαστε απόγονοι της μεγάλης ελληνικής φυλής.
Είναι εκείνοι που αρνούνται κάθε συζήτηση για αλλαγή του παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου της Ελλάδας.
Είναι εκείνοι που έκαναν νόμο την ανομία.
Είναι εκείνοι που πετούν έτσι στο ξεκούδουνο και με πλήρη άγνοια ότι για όλα φταίει το Μνημόνιο και ο….νεοφιλελευθερισμός.
Λες κι ο νεοφιλελευθερισμός τάχθηκε ποτέ υπέρ του πελατειακού συστήματος ή υπέρ της υπερφορολόγησης των πολιτών ή της ουτοπίας των συνθημάτων.
Όλους αυτούς, τους βοηθά και ο «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» λόγος του προέδρου των δώδεκα συνιστωσών, αλλά και η λαϊκίστικη προσέγγιση των μεγάλων ζητημάτων από τους εκπροσώπους των διαφόρων ομάδων που συγκροτούν αυτό το πολιτικό μόρφωμα.
Κι από κοντά ο «γλυκομίλητος» για τα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων ελληνικός Τύπος, που διαμορφώνει άποψη και διαμορφώνει κλίμα αναλόγως των επιδιώξεων των ιδιοκτητών του ή των –κατά κύριο λόγο- κομμουνιστοθρεμμένων αναλυτών, σχολιαστών και λοιπών λαϊκιστών εκμαυλιστών της κοινής γνώμης.
Η απλή λογική και το συμφέρον του τόπου λένε ότι σε ένα κράτος στο οποίο «κουρεύτηκε», δηλαδή διαγράφηκε, χρέος ύψους 106 δισεκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή το 50% του ΑΕΠ, οι μηχανές του θα έπρεπε να ήταν ήδη φουλαρισμένες για να μπει σε ρότα παραγωγής κι ανάπτυξης.
Η απλή λογική και το συμφέρον του τόπου λένε ότι σε ένα κράτος το οποίο για τα επόμενη τριετία θα δανείζεται με 2%, δηλαδή πιο χαμηλά από ότι δανείζονται τα κράτη που το δανείζουν, θα είχε ήδη δημιουργηθεί αέρας αισιοδοξίας και ο μεταρρυθμιστικός του δρόμος θα έμοιαζε με πίστα της φόρμουλα ένα.
Κι όμως!
Η πολιτική μας μιζέρια, η άγνοια τι γίνεται πέρα από τη γειτονιά μας, η μικροπολιτική, ο λαϊκισμός, ο λανθάνων πατριωτισμός, η έλλειψη εμπνευσμένης ηγεσίας και ο κακός μας ο καιρός δεν μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε και να ανασυντάξουμε, μεταρρυθμίσουμε και εκσυγχρονίσουμε αυτό το κράτος –τέρας που μας οδήγησε μέχρι εδώ.
Οι ομολογουμένως ευνοϊκότατοι όροι δανεισμού της Ελλάδας, πάνε περίπατο επειδή εμείς δεν κάναμε και δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε το παραμικρό για να διώξουμε το καρκίνωμα.
Να μειώσουμε το κράτος, τις δαπάνες του, να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας και να καταφέρουμε μέχρι το 2014 να επιτύχουμε το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα.
Αυτό το προσδοκώμενο πρωτογενές πλεόνασμα, πλέον ότι είναι απολύτως απαραίτητο για να πληρώνονται οι τόκοι του χρέους χωρίς νέο δανεισμό, είναι απαραίτητο και για να φτάσουμε το 2020 στο 117% του ΑΕΠ, από 165% που είναι τώρα.
Μόνο αυτή η τακτική μπορεί με ομαλό τρόπο να απαγκιστρώσει την Ελλάδα από το Μνημόνιο και να τη βοηθήσει να επιστρέψει στις κεφαλαιαγορές.
Κι άντε, στην καλύτερη περίπτωση να καταφέρουμε με επαναδιαπραγμάτευση την μετάθεση κατά ένα χρόνο της συμφωνημένης για το 2014 επιχείρησης πρωτογενών πλεονασμάτων.
Θα μιλήσουμε γι’ αυτά ή θα παραμείνουμε έρμαια στη μιζέρια μας και στις λογικές της ήσσονος προσπάθειας.
Δυστυχώς και σε αυτές τις εκλογές, όπως και στις προηγούμενες της 6ηςΜαΐου, ο δημόσιος διάλογος είναι επιπέδου παιδιών νηπιαγωγείου.
Δυστυχώς ούτε σε αυτές τις εκλογές φαίνεται ότι θα αποφύγουμε συζητήσεις χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος, εστιαζόμενες στην παραπολιτική και όχι την πολιτική και τη
συζήτηση ρεαλιστικών προτάσεων.
Δυστυχώς ούτε σε αυτές τις εκλογές ο δημόσιος διάλογος εστιάζεται στην αιτία του κακού και της κρίσης στη χώρα μας.Δηλαδή, τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας.
Για τον Τσίπρα και κάποιους άλλους οπαδούς της ουτοπίας, για όλα φταίει το Μνημόνιο, το οποίο είναι μια...επιχείρηση των δανειστών μας για να …υποδουλώσουν τη χώρα μας και να την κάνουν προτεκτοράτο, κατά την προσφιλή έκφραση του αρχηγού των δώδεκα συνιστωσών.
Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι αν
κάποιος επιχειρήσει να προσεγγίσει την ανθρωπογεωγραφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ηςΜαΐου, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει ότι μεγάλο τους μέρος είναι νοσταλγοί του παλαιού παπανδρεϊκού ΠαΣοΚ, ταυτισμένοι με το δημόσιο και τη λογική της ήσσονος προσπάθειας.
Είναι εκείνοι που είχαν μάθει να την άκοπη επιβίωση εις βάρος των άλλων και δη κατοχυρωμένη από το ίδιο το κράτος.
Είναι εκείνοι που δεν φαίνεται να φορούν μαύρες πλερέζες από το γεγονός ότι η χώρα μας έχει τη μεγαλύτερη φαρμακευτική δαπάνη της Ευρώπης. Εξ ου και η αντίδραση πολλών στελεχών πασοκογενούς προέλευσης ή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην επιχείρηση μείωσης της σπατάλης είτε με τα γενόσημα, είτε με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση.
Είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως είναι… μύθος το μεγάλο κράτος!
Είναι εκείνοι που δεν τους ενοχλούσαν οι τεράστιες ανισότητες που υπήρχαν στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων και στις συντάξεις, επειδή εξασφάλιζαν ως …καλοί πελάτες τα δικά τους οφίτσια.
Είναι εκείνοι που δεν ενοχλήθηκαν και δεν έψαξαν ποτέ να δουν γιατί, επί παραδείγματι, στη Ζάκυνθο υπάρχουν οι περισσότεροι…τυφλοί της Ευρώπης, με τα απαραίτητα επιδόματα!
Ούτε για ποιον λόγο δίνονταν χιλιάδες μαϊμουδένιες συντάξεις ή επιδόματα από τον ΕΛΓΑ για ζημιές που δεν έγιναν ποτέ.
Είναι εκείνοι που αν τους ρωτούσες πόσους υπαλλήλους πληρώνει το δημόσιο θα σήκωναν αδιάφορα τους ώμους. Παρεμπιπτόντως χρειάστηκε η κακιά τρόικα για να μάθουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχει η Ελλάδα.
Είναι εκείνοι που έτρεχαν πίσω και κάτω από τις πλαστικές σημαίες αλαλάζοντας για την…αλλαγή ή την…απαλλαγή!
Είναι εκείνοι που φαντάζονται ότι εσαεί κάποιοι θα μας δίνουν λεφτά κι εμείς δεν θα δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, επειδή έτσι γουστάρουμε κι επειδή είμαστε απόγονοι της μεγάλης ελληνικής φυλής.
Είναι εκείνοι που αρνούνται κάθε συζήτηση για αλλαγή του παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου της Ελλάδας.
Είναι εκείνοι που έκαναν νόμο την ανομία.
Είναι εκείνοι που πετούν έτσι στο ξεκούδουνο και με πλήρη άγνοια ότι για όλα φταίει το Μνημόνιο και ο….νεοφιλελευθερισμός.
Λες κι ο νεοφιλελευθερισμός τάχθηκε ποτέ υπέρ του πελατειακού συστήματος ή υπέρ της υπερφορολόγησης των πολιτών ή της ουτοπίας των συνθημάτων.
Όλους αυτούς, τους βοηθά και ο «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» λόγος του προέδρου των δώδεκα συνιστωσών, αλλά και η λαϊκίστικη προσέγγιση των μεγάλων ζητημάτων από τους εκπροσώπους των διαφόρων ομάδων που συγκροτούν αυτό το πολιτικό μόρφωμα.
Κι από κοντά ο «γλυκομίλητος» για τα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων ελληνικός Τύπος, που διαμορφώνει άποψη και διαμορφώνει κλίμα αναλόγως των επιδιώξεων των ιδιοκτητών του ή των –κατά κύριο λόγο- κομμουνιστοθρεμμένων αναλυτών, σχολιαστών και λοιπών λαϊκιστών εκμαυλιστών της κοινής γνώμης.
Η απλή λογική και το συμφέρον του τόπου λένε ότι σε ένα κράτος στο οποίο «κουρεύτηκε», δηλαδή διαγράφηκε, χρέος ύψους 106 δισεκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή το 50% του ΑΕΠ, οι μηχανές του θα έπρεπε να ήταν ήδη φουλαρισμένες για να μπει σε ρότα παραγωγής κι ανάπτυξης.
Η απλή λογική και το συμφέρον του τόπου λένε ότι σε ένα κράτος το οποίο για τα επόμενη τριετία θα δανείζεται με 2%, δηλαδή πιο χαμηλά από ότι δανείζονται τα κράτη που το δανείζουν, θα είχε ήδη δημιουργηθεί αέρας αισιοδοξίας και ο μεταρρυθμιστικός του δρόμος θα έμοιαζε με πίστα της φόρμουλα ένα.
Κι όμως!
Η πολιτική μας μιζέρια, η άγνοια τι γίνεται πέρα από τη γειτονιά μας, η μικροπολιτική, ο λαϊκισμός, ο λανθάνων πατριωτισμός, η έλλειψη εμπνευσμένης ηγεσίας και ο κακός μας ο καιρός δεν μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε και να ανασυντάξουμε, μεταρρυθμίσουμε και εκσυγχρονίσουμε αυτό το κράτος –τέρας που μας οδήγησε μέχρι εδώ.
Οι ομολογουμένως ευνοϊκότατοι όροι δανεισμού της Ελλάδας, πάνε περίπατο επειδή εμείς δεν κάναμε και δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε το παραμικρό για να διώξουμε το καρκίνωμα.
Να μειώσουμε το κράτος, τις δαπάνες του, να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας και να καταφέρουμε μέχρι το 2014 να επιτύχουμε το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα.
Αυτό το προσδοκώμενο πρωτογενές πλεόνασμα, πλέον ότι είναι απολύτως απαραίτητο για να πληρώνονται οι τόκοι του χρέους χωρίς νέο δανεισμό, είναι απαραίτητο και για να φτάσουμε το 2020 στο 117% του ΑΕΠ, από 165% που είναι τώρα.
Μόνο αυτή η τακτική μπορεί με ομαλό τρόπο να απαγκιστρώσει την Ελλάδα από το Μνημόνιο και να τη βοηθήσει να επιστρέψει στις κεφαλαιαγορές.
Κι άντε, στην καλύτερη περίπτωση να καταφέρουμε με επαναδιαπραγμάτευση την μετάθεση κατά ένα χρόνο της συμφωνημένης για το 2014 επιχείρησης πρωτογενών πλεονασμάτων.
Θα μιλήσουμε γι’ αυτά ή θα παραμείνουμε έρμαια στη μιζέρια μας και στις λογικές της ήσσονος προσπάθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου